Wykonanie Ordynacji Podatkowej.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 19 września 1934 r.

o wykonaniu Ordynacji Podatkowej.

Na podstawie art. 7 § 2, 19, 23 § 2, 70 § 2, 72 § 1, 74 § 2. 87 § 2, 100, 103 § 4, 129 § 3, 130 § 4, 140, 142, 143, 178 § 2. 209 i 211 § 1 Ordynacji Podatkowej (Dz. U. R. P. z 1934 r. Nr. 39, poz. 346) zarządzam co następuje:

Do art. 4.

§ 1. Upoważnia się dyrektorów izb skarbowych do uchylania - na prośby płatników - wymiarów, dokonanych przez urzędy skarbowe z powodu wadliwości postępowania wymiarowego.

Do art. 7 § 2.

§ 2. Izby skarbowe w I instancji załatwiają w zakresie wymiaru podatków: przemysłowego od obrotu, dochodowego (Dział I) i podatku od kapitałów i rent - sprawy spółek akcyjnych, instytucyj kredytowych emitujących listy zastawne, towarzystw ubezpieczeń na wzajemności opartych oraz tych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółdzielni i innych osób prawnych, których kapitał zakładowy lub udziałowy wynosi najmniej 100.000 zł.

Do art. 9 § 3.

§ 3. Przez wpływy z tytułu podatków, wyliczonych w art. 1 Ordynacji Podatkowej, należy rozumieć wpływy z podatków na rzecz Skarbu Państwa, t. zn. z wyłączeniem udziałów związków samorządowych.

Do art. 12 § 1.

§  4.

(1) Jeżeli płatnik posiada w jednej miejscowości kilka oddzielnych zakładów lub przedsiębiorstw, podlegających kompetencji wymiarowej dla podatku przemysłowego od obrotu kilku urzędów skarbowych, wszystkie powyższe przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym urzędzie skarbowym, w którego okręgu znajduje się jeden z zakładów płatnika.

(2) Przepis ten dotyczy jedynie przedsiębiorstw prowadzących księgowość.

(3) Opodatkowanie w powyższy sposób może nastąpić na prośbę płatnika za zezwoleniem właściwej izby skarbowej.

Do art. 17.

§ 5. Przez zakład elektryczny należy rozumieć również ostatniego odprzedawcę.

Do art. 19.

§ 6. Właściwą miejscowo dla wymiaru nadzwyczajnego podatku od niektórych zajęć zawodowych jest ta władza skarbowa, do której należy wymiar podatku dochodowego (Dział I).

Do art. 23.

§ 7. Ilość komisyj odwoławczych przy każdej izbie skarbowej, miejsce ich urzędowania, właściwość terytorjalną oraz liczbę członków poszczególnych komisyj zawiera tabela poniższa.

Lp.	Nazwa Izby Skarbowej	Ilość komisyj	Właściwość terytorialna komisyj	Ilość		Siedziba komisji
				członków	zast.
1	Izba Skarbowa w Białymstoku	1	woj. białostockie	24	24	m. Białystok
2	Izba Skarbowa w Brześciu	1	woj. poleskie	24	24	m. Brześć n/B.
3	Izba Skarbowa w Grudziądzu	1	woj. pomorskie	24	24	m. Grudziądz
4	Izba Skarbowa w Kielcach	1	woj. kieleckie	36	36	m. Kielce
5	Izba Skarbowa w Krakowie	1	woj. krakowskie	36	36	m. Kraków
6	Izba Skarbowa w Lublinie	1	woj. lubelskie	36	36	m. Lublin
7	Izba Skarbowa I we Lwowie	1	woj. lwowskie	36	36	m. Lwów
8	Izba Skarbowa II we Lwowie	1	woj. stanisław.	24	24	m. Lwów
		1	woj. tarnopolskie	24	24	m. Lwów
9	Izba Skarbowa w Łodzi	1	m. Łódź	36	36	m. Łódź
			woj. łódzkie
			z wyłączeniem
			m. Łodzi	24	24	m. Łódź
10	Izba Skarbowa w Łucku	1	woj. wołyńskie	24	24	m. Łuck
11	Izba Skarbowa w Nowogródku	i	woj. nowogródzkie	24	24	m. Nowogródek
12	Izba Skarbowa w Poznaniu	l	woj. poznańskie	36	36	m. Poznań
13	Izba Skarbowa Gr. w Warszawie	l	m. st. Warszawa	36	36	m. Warszawa
14	Izba Skarbowa Okr. w Warszawie	1	woj. warszawskie	36	36	m. Warszawa
15	Izba Skarbowa w Wilnie	l	woj. wileńskie	24	24	m. Wilno
16	Wydział Skarbowy Urz. Woj. Śląskiego	l	woj. śląskie	36	36	m. Katowice

Do art. 24 § 5.

§  8.

(1) Do przedstawiania kandydatów na Członków i zastępców członków komisyj odwoławczych uprawnione są izby rolnicze, przemysłowo-handlowe, rzemieślnicze, lekarskie oraz rady adwokackie.

(2) Ilość kandydatów, przypadającą na poszczególne organizacje samorządu gospodarczego i zawodowego, ustala na każdą kadencję dyrektor właściwej izby skarbowej po zasięgnięciu opinji tych organizacyj.

§  9.

(1) Członków komisji z pośród płatników podatku od placów budowlanych, przemysłowego od obrotu i dochodowego (Dział I) oraz ich zastępców należy powołać i mianować w takim czasie, aby mogli przystąpić do sprawowania swych czynności od dnia 1 stycznia tego roku, od którego rozpoczyna się ich dwuletni okres urzędowania.

(2) Pierwsze komisje odwoławcze powinny być ukonstytuowane przed dniem 30 października 1934 r. z kadencją na okres do dnia 31 grudnia 1936 roku. W tym celu dyrektorzy izb skarbowych powinni wezwać pisemnie właściwe instytucje do przedstawienia kandydatów na wymaganą ilość członków komisyj odwoławczych i zastępców członków w terminie, przewidzianym w art. 25 § 2 Ordynacji Podatkowej.

§ 10. Organa wykonawcze instytucyj, powołanych do przedstawiania kandydatów na członków komisji i ich zastępców, obowiązane są podać imię, nazwisko, wiek, zawód lub zatrudnienie, miejsce zamieszkania każdego kandydata oraz wskazać, jakiego podatku jest płatnikiem.

Do art. 25 § 2.

§ 11. W przypadkach, gdy uprawnione instytucje zgłoszą kandydatów na członków komisyj odwoławczych w mniejszej ilości, niż przypada z podziału (§ 8) - dyrektor właściwej izby skarbowej może przedstawić do powołania Ministrowi Skarbu tylko połowę zgłoszonych kandydatów z danych list.

Do art. 26.

§  12.

(1) Jeżeli jako kandydatów na członków i zastępców członków komisyj odwoławczych przedstawiono osoby nieodpowiadające warunkom art. 24 § 5 i art. 26 Ordynacji Podatkowej, dyrektor izby skarbowej zwraca się do właściwych instytucyj z żądaniem przedstawienia nowych kandydatów w terminie 14-dniowym.

(2) Po bezskutecznym upływie terminu lub po ponownem przedstawieniu kandydatów, nieodpowiadających powyższym warunkom, ma odpowiednie zastosowanie art. 25 § 2 Ordynacji Podatkowej.

§ 13. Jeżeli członek komisji lub zastępca członka komisji utraci w ciągu urzędowania warunki pełnienia swych obowiązków, powinien złożyć o tem pisemne oświadczenie przewodniczącemu komisji odwoławczej.

§ 14. Zastępca członka komisji, obejmujący opróżnione stanowisko członka komisji, pełni obowiązki tylko do końca okresu urzędowania swego poprzednika.

Do art. 31.

§  15.

(1) Przewodniczący zwołuje komisję lub poszczególne sekcje w miarę potrzeby.

(2) Zwołanie następuje przez zaproszenie każdego członka lub jego zastępcy z oznaczeniem dnia, godziny i miejsca posiedzenia oraz z podaniem przedmiotu obrad komisji.

(3) Członkom komisji, mieszkającym w miejscowości, w której ma się odbyć posiedzenie, zawiadomienia wysyła się w takim czasie, aby zostały doręczone co najmniej na trzy dni przed wyznaczonym terminem posiedzenia.

(4) Zawiadomienia dla członków komisji, mających miejsce zamieszkania poza siedzibą komisji, należy wysyłać w takim czasie, aby zostały doręczone co najmniej na 5 dni przed posiedzeniem.

(5) Termin 3-dniowy lub 5-dniowy nie obowiązuje przy wysyłaniu zawiadomień do zastępców członków.

§  16.

(1) Członkowie komisji (sekcji), zaproszeni na posiedzenie, obowiązani są przybyć punktualnie; niemożność przybycia należy bezzwłocznie usprawiedliwić.

(2) Przewodniczący, o ile pozostało dość czasu, wysyła zaproszenie zastępcy członka możliwie z tej samej kategorji płatników.

§  17.

(1) Przewodniczący kieruje czynnościami komisji, wykonywa jej uchwały i jest odpowiedzialny za należyte stosowanie ustaw.

(2) Przewodniczący zagaja i zamyka posiedzenia komisji, prowadzi obrady, poddaje wnioski pod głosowanie i t. d.

(3) W nieobecności przewodniczącego wszystkie czynności sprawuje jego zastępca.

(4) Obrady komisji toczą się ustnie i są tajne.

(5) W razie wyłonienia się w toku obrad kilku wniosków w jednym i tym samym przedmiocie, przewodniczący rozstrzyga o kolejności głosowania nad nimi, kierując się zasadą, że należy najpierw poddać pod głosowanie wniosek, który jest najkorzystniejszy dla interesów Skarbu.

Do art. 34.

§ 18. Przed rozpoczęciem obrad przewodniczący ustala ilość przybyłych członków, sprawdza, czy zawiadomienia o posiedzeniu zostały doręczone wszystkim członkom i rozstrzyga o ważności posiedzenia.

Do art. 50 §§ 1 i 2.

§  19.

(1) Płatnik może ustanowić pełnomocnika, o ile do danej czynności nie jest wymagane jego osobiste działanie.

(2) Pełnomocnikiem może być każda osoba własnowolna, o ile poszczególne przepisy prawne nie stanowią inaczej.

(3) Władza skarbowa nie żąda pełnomocnictwa od członków rodziny płatnika i osób należących do wspólnego gospodarstwa domowego w tych przypadkach, gdy osoby te w zastępstwie płatnika domagają się jedynie udzielenia im informacyj w sprawach mniejszej wagi, o ile władza nie ma wątpliwości co do charakteru, w jakim występują te osoby.

Do art. 53 - 58, 62 - 66 i 68.

§ 20. Przez właściwą władzę skarbową należy rozumieć właściwy terytorjalnie urząd skarbowy.

Do art. 58.

§  21.

(1) Wszyscy właściciele nieruchomości budynkowych na terenie miast, miasteczek i osad sporządzają corocznie wykazy (wzór Nr. 1) i składają je właściwym urzędom skarbowym w terminie do dnia 15 stycznia każdego roku, ewentualnie załączając przy nich listy szczegółowe (wzór Nr. 2).

(2) Posiadacze mieszkań w tych miastach, miasteczkach i osadach, które określi zapomocą obwieszczeń corocznie izba skarbowa, obowiązani są w terminie do dnia 1 stycznia każdego roku sporządzać listy szczegółowe (wzór Nr. 2) oraz dostarczać je właścicielom nieruchomości budynkowych.

(3) Na terenie województwa śląskiego zamiast wzoru Nr. 1 sporządza się wzór Nr. 21.

§  22.

(1) Wykazy wzór Nr. 1 powinny obejmować wszystkich posiadaczy lokali według stanu w dniu 15 grudnia.

(2) Listy szczegółowe (wzór Nr. 2) powinny obejmować wszystkich najemców i podnajemców, odnajmujących pokoje lub części mieszkania, członków ich rodzin, mających samoistny dochód lub niemających samoistnego dochodu, a należących do wspólnego gospodarstwa domowego, bez względu na ich miejsce zamieszkania lub pobytu, oraz osoby, które, znajdując się w stosunku służbowym do posiadaczy mieszkań, u nich zamieszkują, jak np. guwernantki, bony, sekretarze osobiści, subjekci, służba domowa i t. p.

§ 23. Do wykazów i list (§ 22) powinny być wpisane również i te osoby, które przypadkowo lub chwilowo były nieobecne w mieszkaniu w dniu 15 grudnia, lecz pozostawiły pomieszczenia do dalszego własnego użytku.

§ 24. Właściciele placów budowlanych na całym obszarze Państwa z wyjątkiem województwa śląskiego, składają w terminie do dnia 15 stycznia każdego roku właściwym władzom skarbowym dane do wymiaru podatku od nieruchomości lub od placów budowlanych na drukach według wzoru Nr. 3.

§  25.

(1) Odpowiednie obwieszczenia (§ 21) i formularze urzędy skarbowe rozsyłają w swych okręgach właścicielom nieruchomości budynkowych i placów budowlanych bezpośrednio albo za pośrednictwem zarządów gmin wiejskich i miejskich.

(2) W razie nieotrzymania odpowiednich formularzy obowiązani do ich złożenia mają się zgłosić po nie do właściwych urzędów skarbowych.

Do art. 63.

§ 26. Przez zmiany sposobu użytkowania uważa się zmiany w gospodarczem przeznaczeniu gruntów, a więc np. zmianę gruntu uprawnego na sztuczny staw, lasu na pastwisko i t. d. Pod pojęcie sposobu użytkowania nie podpadają natomiast zmiany rodzaju uprawy, np. zastąpienie uprawy żyta uprawą ziemniaków i t. d.

Do art. 65 i 67.

§ 27. Właściciele nieruchomości budynkowych nie mają obowiązku zawiadamiania właściwych urzędów skarbowych o zmianach w wysokości czynszów dzierżawnych, o ile wiadomości te będą przez nich podane w wykazie przewidzianym w § 21.

Do art. 68.

§ 28. Obejmujący przedsiębiorstwo lub skład albo zamierzający rozpocząć zajęcie, podlegające opodatkowaniu, nie mają obowiązku oddzielnego zawiadamiania o tem właściwych władz skarbowych, o ile przed rozpoczęciem działalności wiadomości te zostały przez nich podane w deklaracjach przy nabywaniu świadectw przemysłowych lub kart rejestracyjnych.

Do art. 70 § 2.

§ 29. Od obowiązku składania zeznań, poza osobami wymienionemi w art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej, mogą uchylać się w zakresie dokonywanych czynności ponadto biura informacyjne o zdolności kredytowej.

Do art. 72.

§ 30. Należności świadków obejmują: zwrot wydatków koniecznych, związanych ze stawiennictwem do władz skarbowych, oraz diety.

§ 31. Wydatki konieczne, związane ze stawiennictwem do władz skarbowych, składają się z niezbędnych kosztów podróży (§ 32) od miejsca zamieszkania świadka, uwidocznionego w wezwaniu, do miejsca urzędowania i zpowrotem.

§ 32. Za niezbędne koszty uważa się koszty przejazdu środkiem transportu masowego (koleje, tramwaje, autobusy i t. p.), odbytego klasą najniższą, w braku zaś takiego środka - koszty przejazdu innym najtańszym z dostępnych środków lokomocji.

§ 33. Jeżeli świadek odbył podróż swoim środkiem lokomocji lub pieszo, należy przyznać koszty przejazdu, jakieby mu się należały w myśl § 32.

§ 34. Wysokość diet określa władza skarbowa według swego uznania, jednakowoż w sumie nie większej niż 10 złotych dziennie.

§ 35. Będący w służbie czynnej funkcjonarjusze państwowi i żołnierze otrzymują koszty podróży i diety według norm, ustanowionych dla podróży służbowych, jeżeli okoliczności, o których mają zeznawać, pozostają w związku z wykonywaniem ich urzędu lub służby; w innych przypadkach stosuje się do nich zasady ogólne (§§ 30 - 34).

§ 36. Jeżeli ta sama osoba na wniosek płatników przesłuchana będzie w kilku sprawach podatkowych tego samego dnia, koszty rozdziela się równomiernie pomiędzy wszystkich płatników.

§ 37. Świadkom służy prawo do należności także wtedy, gdy na wezwanie władz skarbowych stawili się, lecz nie zostali przesłuchani.

§ 38. Należności biegłych obejmują wynagrodzenie za stawiennictwo i za wykonaną pracę.

§ 39. Do wynagrodzenia biegłych za stawiennictwo stosuje się odpowiednio przepisy odnoszące się do świadków (§§ 31 - 33 i 36).

§  40.

(1) Wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę określa władza skarbowa, w granicach od 1 zł do 10 zł za każdą zaczętą godzinę, w zależności od kwalifikacyj, czasu i trudu, koniecznego do wykonania pracy.

(2) Jeżeli czynność biegłego wymaga zwykłych wiadomości kupca lub rzemieślnika, należy w zasadzie przyznawać wynagrodzenie według stawek najniższych.

(3) Minister Skarbu może zezwolić na przekroczenie granicy wynagrodzenia, określonego w ustępie (1).

§ 41. Świadek lub biegły, który niesłusznie odmawia zeznań lub spełnienia czynności, albo też odmawia złożenia przysięgi, nie ma prawa do należności.

§  42.

(1) Świadkowie i biegli powinni zażądać wynagrodzenia tegoż dnia po wykonaniu swego obowiązku.

(2) Świadkowie i biegli, którzy nie zgłoszą żądania w terminie powyższym, tracą prawo do wynagrodzenia, o czem należy ich uprzedzić.

Do art. 74.

§ 43. Deklaracje do wymiaru podatku przemysłowego, pobieranego w formie świadectw przemysłowych, oraz zeznania dla wymiaru podatku przemysłowego od obrotu i podatku dochodowego składa się do władzy skarbowej, właściwej do wymiaru podatku.

§ 44. Deklaracje dla wymiaru podatku przemysłowego w formie świadectw przemysłowych składa się na piśmie (wzory Nr. Nr. 4, 5 i 6) oddzielnie dla każdego zakładu handlowego, przemysłowego, składu oraz dla każdego innego przedsiębiorstwa na zysk obliczonego, jak również dla każdego zajęcia przemysłowego.

§  45.

(1) Zeznania dla wymiaru podatku przemysłowego od obrotu powinny być składane na piśmie (wzór Nr. 7 i wzór Nr. 22):

a) co do każdego oddzielnego zakładu lub przedsiębiorstwa handlowego, zaliczonego w myśl taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R. P. z 1934 r. Nr. 76, poz. 716) - do kategorji I i II przedsiębiorstw handlowych,

b) co do każdego oddzielnego zakładu lub przedsiębiorstwa przemysłowego, zaliczonego w myśl powołanej taryfy - do pierwszych pięciu kategoryj przedsiębiorstw przemysłowych,

c) co do każdego zajęcia przemysłowego, zaliczonego w myśl powołanej taryfy do kategorji I i II a) i b) zajęć przemysłowych,

d) co do każdego samodzielnego wolnego zajęcia zawodowego,

e) co do wszystkich innych przedsiębiorstw, bez względu na posiadaną kategorję świadectwa przemysłowego, jeśli prowadzą księgi handlowe lub też są obowiązane do prowadzenia ksiąg na podstawie obowiązujących przepisów.

(2) Udzielenie w trybie ulg zezwolenia na nabycie świadectwa przemysłowego niższej kategorji, aniżeli przewidziano w taryfie, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy o państwowym podatku przemysłowym, nie ma wpływu na obowiązek składania zeznań w myśl poprzedniego ustępu.

§ 46. Zeznania dla wymiaru podatku dochodowego (Dział I) obowiązane są składać na piśmie:

A. osoby fizyczne oraz spadki wakujące (wzór Nr. 8), których dochód płynie:

a) z nieruchomości gruntowej przekraczającej 100 ha,

b) z domów mieszkalnych, składających się więcej niż z 20 izb,

c) z przedsiębiorstw i zajęć, wymienionych w § 45;

B. osoby prawne (wzór Nr. 9 i 10) oraz osoby fizyczne (spadki wakujące), prowadzące księgi handlowe lub gospodarcze, bez względu na wysokość osiąganego dochodu lub poniesionych strat.

§ 47. Osoby, wymienione w art. 30 ustawy o państwowym podatku dochodowym (Dz. U. R. P. z 1934 r. Nr. 76, poz. 715), obowiązane są złożyć pierwsze zeznanie o dochodzie w terminach wskazanych w art. 33 tejże ustawy.

§ 48. Zeznanie, złożone nie na formularzu urzędowym, uważa się za złożone według ustanowionego wzoru, o ile zawierać będzie: a) odpowiedzi na wszystkie pytania formularza urzędowego, b) zapewnienie, że złożone zostało według najlepszej wiedzy i sumienia, c) wyraźne oznaczenie, iż jest zeznaniem podatkowem i d) datę i podpis płatnika lub jego prawnego zastępcy.

§  49.

(1) Zeznania (obliczenia) dla wymiaru różnicy podatku dochodowego od uposażeń służbowych, emerytur i wynagrodzeń za najemną pracę (Dział II ustawy o państwowym podatku dochodowym) składają na piśmie (wzór Nr. 11) jedynie te osoby fizyczne, które otrzymały uposażenia służbowe, emerytury i wynagrodzenia za najemną pracę od różnych służbodawców w wysokości, przekraczającej łącznie 2.500 zł rocznie.

(2) Zeznania (obliczenia) te składać należy do urzędu skarbowego, w którego okręgu płatnik ma miejsce zamieszkania (art. 14 i 15 § 2 Ordynacji Podatkowej) równocześnie z uiszczeniem pierwszej raty kwartalnej (§ 82).

Do art. 74 § 2 i 3 i art. 76 § 1.

§ 50. Władze skarbowe obowiązane są zbadać i porównać z posiadanemi materjałami wniesione w terminie zeznania płatników zarówno obowiązanych do ich złożenia (art. 74 § 2 Ordynacji Podatkowej) jak i nie obowiązanych (art. 74 § 3).

Do art. 76 § 3.

§ 51. Dla dziedzin życia gospodarczego lub zawodowego, nieobjętych działalnością organizacyj samorządu gospodarczego lub zawodowego, władze skarbowe, do czasu zorganizowania tego samorządu, powołują biegłych z list, przedstawionych zastępczo przez wolne organizacje zawodowe - na wezwanie władz skarbowych.

Do art. 76 § 4 i art. 194.

§  52.

(1) Protokół sporządza się tak, aby z niego widoczne było: kto, kiedy, gdzie i jakich czynności urzędowych dokonał, kto był przy tem obecny, co i w jaki sposób stwierdzono oraz jakie zarzuty lub uwagi zgłosiły obecne przy tej czynności osoby.

(2) Protokół powinien być odczytany i przedstawiony do podpisu osobom uczestniczącym w tej czynności. Jeżeli osoby te nie chcą lub nie mogą podpisać protokółu, przyczynę tego zaznacza się w protokóle.

§ 53. Zeznania i oświadczenia osób przesłuchiwanych wciąga się do protokółu z możliwą dokładnością, bez zmian, opuszczeń i dodatków.

Do art. 87 § 1.

§  54.

(1) Za prawidłowe w myśl art. 87 § 1 Ordynacji Podatkowej uważa się księgi wówczas, gdy ich rodzaj, forma i sposób prowadzenia zgodne są z przepisami kodeksu handlowego, zasadami księgowości i zwyczajami handlowemu.

(2) 1 (uchylony).

(3) W kwestjach wątpliwych, dotyczących zasad księgowości oraz zwyczajów handlowych, władze skarbowe zwracają się do Ministerstwa Skarbu, które rozstrzyga po zasięgnięciu opinji samorządu gospodarczego lub zawodowego.

Do art. 87 § 2.

§ 55. Za księgi w rozumieniu art. 87 § 2 Ordynacji Podatkowej uważa się księgi handlowe, księgi gospodarstw rolnych, księgi właścicieli nieruchomości budynkowych oraz księgi, prowadzone przez osoby, uprawiające wolne zawody.

§ 56. Uproszczone księgi handlowe mogą prowadzić przedsiębiorstwa, zaliczone w myśl taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R. P. z 1934 r. Nr. 76, poz. 716) do świadectw przemysłowych:

a) kategorji drugiej punkty 2 i 3, trzeciej i czwartej rozdziału I oraz trzeciej i czwartej rozdziałów V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XIX, XX i XXI części II lit. A taryfy;

b) kategorji szóstej, siódmej i ósmej części II lit. C taryfy,

z wyjątkiem przedsiębiorstw, obowiązanych w myśl art. 54 Kodeksu Handlowego, do prowadzenia księgowości handlowej.

§  57.

(1) Przedsiębiorstwa, prowadzące uproszczone księgi handlowe, powinny przed rozpoczęciem czynności handlowych, a następnie z końcem każdego roku operacyjnego sporządzić z natury inwentarz majątku ruchomego i nieruchomego oraz wszelkich należności i zobowiązań.

(2) W wyjątkowych przypadkach, gdy przedsiębiorstwo posiada na składzie znaczną ilość różnorodnych a drobnych towarów, w takiem przedsiębiorstwie inwentarz z natury może być sporządzany raz na dwa lata.

(3) Poszczególne przedmioty majątkowe należy przyjmować w inwentarzach według ich wartości rzeczywistej.

(4) Budynki i urządzenia budowlane przyjmuje się do inwentarza w wysokości poniesionych kosztów budowy z doliczeniem wartości własnych materjałów, zużytych na budowę, lub w wysokości oszacowania, dokonanego przy pierwszej asekuracji po wybudowaniu. Wartość budynków i urządzeń budowlanych może być również ustalona przez biegłych z uwzględnieniem cen z okresu budowy. Wartość budynków, nabytych wraz z ziemią (placem), ustala się przez biegłych w stosunku do ceny nabycia całej nieruchomości.

Budynki, wybudowane lub nabyte w okresie inflacji przed dniem 1 kwietnia 1924 r., mogą być przyjęte w wartości z dnia 1 kwietnia 1924 r.

(5) Urządzenia, maszyny i inne przedmioty oraz materjały wolno szacować do inwentarza według ceny nabycia lub własnych kosztów wytworzenia.

(6) Dla ustalania odpisań na zużycie nieruchomości i przedmiotów, służących do trwałego użytku i podlegających zużyciu, powinna być prowadzona tabela amortyzacyjna.

(7) Wydatki na zakup drobnych o małej wartości przedmiotów mogą być zaliczane do kosztów prowadzenia przedsiębiorstwa.

(8) Inwentarze powinny być podpisane przez właściciela przedsiębiorstwa lub osoby do tego upoważnione.

§  58.

(1) Księgi uproszczone prowadzi się w języku polskim i w walucie państwowej; za zgodą władz skarbowych księgi można prowadzić w języku, dopuszczonym w sądach danego okręgu.

(2) Księgi uproszczone powinny być ponumerowane stronami lub kartami.

(3) Zapisy do ksiąg należy uskuteczniać atramentem bez pozostawiania miejsc wolnych, wolne miejsca zakreśla się. Zapisy do ksiąg podręcznych mogą być prowadzone ołówkiem atramentowym.

(4) Omyłki w księgach prostuje się przez unieważnienie błędnego zapisu (storno) lub przez przekreślenie i wypisanie właściwego tekstu w ten sposób, aby treść poprzedniego zapisu była czytelna.

(5) Strony lub karty ksiąg powinny być zakończone bądź wyprowadzoną ogólną sumą, bądź saldem rachunku.

(6) Zapisy do ksiąg powinny być udowodnione listami, rachunkami, umowami, wyciągami i t. p., a w razie niemożności, - dokumentami, sporządzonemi w przedsiębiorstwie (asygnacje kasowe, kwity składowe, wykazy, listy płacy i t. p.) i zaopatrzonemi w datę, treść oraz podpisy osób, sporządzających dokument.

(7) Księgi wraz z dowodami należy przechowywać w ciągu lat 10-ciu.

§  59.

(1) Z spisy do ksiąg uskuteczniać należy tak, aby uwzględniały chronologicznie wszystkie obroty pieniężne i niepieniężne. W szczególności zapisy zawierać mają: datę, rodzaj czynności i sumę, a ponadto przy operacjach, związanych z kupnem i sprzedażą towarów, należy wykazywać dostawcę i odbiorcę z zaznaczeniem ilości towarów.

(2) Przy drobnych tranzakcjach, związanych z kupnem i sprzedażą towarów za gotówkę, zapisy można wnosić do ksiąg bez wymienienia dostawcy lub odbiorcy, jak również bez oznaczenia ilości towaru, przyczem dopuszczalne jest łączenie poszczególnych pozycyj w jedną sumę targu dziennego, zestawioną uprzednio na oddzielnym arkuszu lub obliczoną na podstawie bloków.

(3) Zapisy do ksiąg powinny być uskuteczniane bez opóźnień.

(4) Przy zamykaniu ksiąg należy uwzględniać spodziewane przychody oraz nieponiesione koszty, które jeszcze nie nastąpiły, ale odnoszą się do danego roku operacyjnego.

§  60.

(1) Drobne przedsiębiorstwa, zakupujące lub produkujące i sprzedające towary za gotówkę, mogą się ograniczyć poza księgą inwentarzową (§ 57) do prowadzenia księgi kasy, księgi towarów (produkcji), księgi kosztów ogólnych (handlowych) i księgi właściciela dla kontroli pobranych lub wpłaconych przez niego sum do przedsiębiorstwa.

(2) Przedsiębiorstwa, zakupujące i sprzedające towary na kredyt, powinny pozatem prowadzić księgę dla rozrachunku z dłużnikami i wierzycielami, a przy operacjach wekslowych również księgę weksli (wydanych i otrzymanych).

§  61.

(1) Zamiast ksiąg wymienionych w § 60 - wszystkie operacje mogą być zapisywane do jednej księgi uproszczonej z podziałem na odpowiednie konta.

(2) Do księgi uproszczonej w szczególności wnosi się: a) datę, b) numer dowodu, c) treść zapisu, d) przychód, e) rozchód kasy, f) zakup towarów lub środków produkcji, g) sprzedaż towarów lub przychód za robotę, h) przychód weksli, i) rozchód weksli, j) wypłatę lub obciążenie dłużników i wierzycieli, k) wpłatę lub uznanie dłużników i wierzycieli, 1) poniesione koszty (ogólne, handlowe) i t. d.

(3) Przedsiębiorstwa, wytwarzające wyroby z cudzych materjałów, powinny prowadzić oddzielną kontrolę tych wyrobów i kontrolę należnego i otrzymanego wynagrodzenia.

§  62.

(1) Z końcem każdego roku, po uzgodnieniu z inwentarzem, księgi należy zamknąć.

(2) Jednocześnie sporządza się obliczenie strat oraz zysków, wyszczególniając je w taki sposób, aby wykazywało rodzaje osiągniętych przychodów i zysków oraz poniesionych kosztów i strat.

(3) Do zeznania o dochodzie dołącza się zestawienie grupowe inwentarza, obliczenie strat i zysków oraz obliczenie dochodu (wzór Nr. 12 i 13).

§  63.

(1) Właściciele nieruchomości budynkowych mogą prowadzić uproszczoną księgowość w myśl zasad, określonych w §§ 57, 58 i 59.

(2) Księgowość uproszczona u tej kategorji płatników powinna się składać, niezależnie od inwentarza, - z księgi (konta) kasy oraz kontroli zainkasowanego i należnego komornego z poszczególnych lokali. W razie potrzeby należy prowadzić dodatkowo księgę (konto) dla rozrachunku z dłużnikami i wierzycielami oraz księgę (konto) weksli (wydanych i otrzymanych).

(3) Z końcem każdego roku księgi zamyka się; jednocześnie sporządza się obliczenie strat oraz zysków i obliczenie dochodu (wzór Nr. 14).

§  64.

(1) Księga towarów (produkcji), wymieniona w § 60, księga uproszczona, przewidziana w § 61, oraz księga, zawierająca przychody komornego z lokali w nieruchomościach budynkowych (§ 63), podlegają zaświadczeniu przez władze skarbowe I lub II instancji albo przez organa samorządu gospodarczego.

(2) Zaświadczenia ksiąg powinny być dokonywane w roku, poprzedzającym okres rachunkowy (rok gospodarczy), na który mają być założone.

§  65.

(1) Zasady prowadzenia ksiąg w gospodarstwach wiejskich normują §§ 66 - 73.

(2) Właściciele i użytkownicy gospodarstw wiejskich, wpisani do rejestru handlowego, prowadzą księgi w myśl zasad kodeksu handlowego.

(3) Jeżeli właściciel lub użytkownik gospodarstwa wiejskiego wpisany jest do rejestru handlowego z tytułu związanego z gospodarstwem ubocznego przedsiębiorstwa, obowiązek prowadzenia ksiąg w myśl zasad kodeksu handlowego dotyczy tylko ksiąg przedsiębiorstwa.

§  66.

(1) Właściciele i użytkownicy gospodarstw wiejskich przy założeniu ksiąg sporządzają spis inwentarza majątku ruchomego, należności i zobowiązań.

(2) Majątek nieruchomy może być w spisie inwentarza pominięty.

(3) Poczynione w ciągu roku wydatki na zakup majątku nieruchomego oraz nakłady na utworzenie nowych źródeł dochodu i na ulepszenie lub zwiększenie źródeł istniejących (dobudowy, przebudowy, założenie sadów, zalesienie przestrzeni nowych i t. p.) w przypadku, wymienionym w punkcie 2, należy wykazać w księgach na rachunku inwestycji.

(4) W księgach gospodarczych powinny być zapisane wszelkie przychody i wydatki, zobowiązania i należności pieniężne, a także przychody, przyrosty i rozchody w naturze. Za przyrosty uważa się naturalne zwiększenie wartości młodego inwentarza żywego. Przychody i rozchody w naturze mogą być księgowane ilościowo z pominięciem wartości.

(5) Można nie księgować obrotów ilościowych:

a) warzywami, jarzynami ogrodowemi, owocami i drobiem,

b) paszą objętościową (sianem, słomą, koniczyną, wyką, burakami, marchwią pastewną i t. p., z wyjątkiem ziemniaków i pasz treściwych) i wszelkiego rodzaju produktami ubocznemi, użytemi na potrzeby gospodarcze,

c) drzewem opałowem, torfem i drobnemi ilościami nasion, jeżeli artykuły te zużywane są wyłącznie we własnem gospodarstwie.

(6) Przepisy §§ 57, 58 i 59, normujące tryb i sposób sporządzania inwentarza i dokonywania zapisów, stosuje się analogicznie do ksiąg gospodarczych. Zapisy do kontroli ilościowych mogą być dokonywane ołówkiem atramentowym.

(7) Przy sprzedaży i zakupie w większych ilościach produktów, ziemiopłodów i t. p. za kwoty ponad 200 zł, w księgach należy podawać imiona i nazwiska odbiorców i dostawców.

§  67.

(1) Wartość użytkową mieszkania właściciela lub użytkownika, wartość niezaksięgowanych produktów i artykułów, zużytych na potrzeby domowe właściciela, jego domowników oraz służby osobistej, a także wartość pieniężną innych korzyści, jakie właściciel lub użytkownik czerpie z gospodarstwa, jak również wartość pieniężną kosztów wyżywienia pracowników gospodarstwa i innych świadczeń, jakie właściciel lub użytkownik ponosi na rzecz gospodarstwa,- ustalają corocznie dla celów obliczenia podstawy wymiaru podatku dochodowego izby skarbowe, po zasięgnięciu opinji izb rolniczych.

(2) W taki sam sposób określa się wartość wynagrodzeń w naturze, wydanych pracownikom najemnym gospodarstw wiejskich z tytułu stosunku służbowego.

§ 68. Obroty przedsiębiorstw ubocznych, prowadzonych w mniejszym rozmiarze, a niepodpadających pod przepis art. 8 Kodeksu Handlowego, o ile dla nich nie prowadzi się odrębnych ksiąg, powinny być uwidocznione w księgach gospodarczych.

§ 69. Przy sporządzaniu inwentarza należy stosować następujące zasady:

A. Budynki i wszelkie urządzenia, maszyny i inne przedmioty oraz materjały szacuje się do inwentarza w myśl zasad, ustalonych w § 57.

B. Inwentarz żywy i drób w gospodarstwach, prowadzących specjalną hodowlę drobiu, przy sporządzeniu po raz pierwszy spisu inwentarza należy oszacować według jednej z podanych niżej zasad, które należy stosować stale, mianowicie:

1) według cen, unormowanych corocznie przez izby skarbowe po zasięgnięciu opinji właściwych terytorjalnie izb rolniczych,

2) według ceny kosztu, a przy inwentarzu własnej hodowli - w sposób podany pod punktem 1).

Przy oszacowaniu inwentarza należy uwzględnić rasę, a przy inwentarzu młodym - również wiek.

Przy sporządzaniu spisu inwentarza, w końcu roku gospodarczego oszacowaniu podlega bądź cały inwentarz żywy, bądź tylko różnica ilościowa inwentarza żywego według poszczególnych rodzajów, przyczem do wyprowadzonej różnicy stosuje się odpowiednie normy szacunkowe, wymienione wyżej pod literą B. punkt 1).

Jeżeli jednak w ciągu roku nastąpiło polepszenie lub pogorszenie inwentarza żywego w drodze zamiany na sztuki więcej lub mniej wartościowe, zakupiony w ciągu roku inwentarz należy oszacować według ceny nabycia, a ceny unormowane przez izby skarbowe stosować tylko do inwentarza, pochodzącego z własnej hodowli, i do inwentarza, pozostałego w gospodarstwie z lat poprzednich.

C. Ziemiopłody i inne produkty należy szacować według cen, ustalonych w sposób wskazany pod literą B. punkt 1).

§ 70. Właściwe tery tor jamie izby skarbowe, po zasięgnięciu opinji izb rolniczych, ustalają corocznie dla celów inwentaryzacji normy, według których mają być szacowane remanenty płodów rolnych i inwentarza żywego, oraz zasady dokonywania odpisów z tytułu zużycia budynków, urządzeń, maszyn i narzędzi.

§ 71. Właściciele i użytkownicy gospodarstw wiejskich, prowadzący księgi systemem podwójnym, obowiązani są dołączyć do zeznania, o dochodzie bilans, odpis rachunku strat i zysków, zestawienie wzajemnych świadczeń właściciela i gospodarstwa oraz zestawienia produkcji roślinnej, zwierzęcej, leśnej i przemysłowej (wzór Nr. 15).

§ 72. Właściciele i użytkownicy gospodarstw, prowadzący księgi systemem pojedynczym, obowiązani są dołączyć jo zeznania o dochodzie następujące zestawienie (wzór Nr. 16), zawierające:

a) przychody i rozchody pieniężne,

b) świadczenia w naturze,

c) produkcję roślinną,

d) produkcję zwierzęcą,

e) produkcję leśną i tartaku,

f) stan zapasów produkcji leśnej i przemysłowej,

g) obliczenie dochodu podatkowego.

§  73.

(1) Właściciele i użytkownicy gospodarstw wiejskich o obszarze do 60 ha, z wyjątkiem specjalnych gospodarstw ogrodniczych i sadowniczych, mogła prowadzić księgi gospodarcze według zasad, podanych w §§ 66 - 72, przy uwzględnieniu następujących uproszczeń:

a) inwentarz majątku może nie być sporządzony,

b) dopuszczalne jest pominięcie przy księgowaniu obrotów ilościowych przetworami, przygotowanemi we własnem gospodarstwie domowem.

(2) Do zeznania o dochodzie wymienieni właściciele i użytkownicy gospodarstw wiejskich obowiązani są dołączyć obliczenie dochodu podatkowego (wzór Nr. 17).

§  74.

(1) Wolne zajęcia zawodowe mogą prowadzić sposobem uproszczonym księgę przychodu i rozchodu.

(2) Księga ta powinna zawierać z lewej strony wszystkie przychody, osiągnięte w roku gospodarczym tak w gotówce, czekach i wekslach, jak i w naturze, z prawej zaś strony - koszty, związane z wykonywaniem zawodu, jak to: wydatki na lokal, utrzymanie personelu, telefon, materjały piśmienne, porto i t. p., nadto u lekarzy wydatki na środki lekarskie.

(3) Każdy zapis powinien być zaopatrzony w datę i nazwisko kontrahenta.

(4) Zapisy do księgi prowadzi się bieżąco i bez zaległości, przyczem mają zastosowanie przepisy § 58.

(5) Księgę przychodu i rozchodu sumuje się, a z końcem roku zamyka i na jej podstawie oblicza dochód.

(6) Osoby, uprawiające wolne zajęcia zawodowe, mają obowiązek prowadzenia, specjalnej księgi depozytów do kontroli sum, przyjętych przez nich na rachunek osób trzecich lub do depozytu.

(7) Do zeznania o dochodzie należy dołączyć obliczenie dochodu podatkowego (wzór Nr. 18).

Do art. 89.

§ 75. Płatnicy, prowadzący księgi handlowe lub gospodarcze, powinni do zeznań o dochodzie dołączyć sprawozdanie roczne, zawierające bilans i rachunek strat i zysków, a osoby prawne nadto odpis protokółu walnego zgromadzenia, zatwierdzającego sprawozdanie roczne, oraz odpis aktu organu rewizyjnego. Przepis niniejszy nie dotyczy płatników, wymienionych w §§ 56, 63, 65 i 74, dla których przewidziane są odrębne załączniki.

Do art. 91.

§  76.

(1) Badanie (rewizje) ksiąg przeprowadza się w zasadzie w lokalu płatnika.

(2) Gdy jednak rewizja ksiąg u płatnika natrafia na trudności lub znajduje przeszkody, hamujące normalny bieg czynności, wówczas księgi wraz z wszelkiemi dokumentami mają być zbadane w lokalu urzędu, gdzie mogą być zatrzymane do chwili ostatecznego ukończenia badania.

Do art. 92.

§ 77. Protokół badania ksiąg powinien w ogólności zawierać:

a) opis rachunkowości,

b) ewentualnie stwierdzone uchybienia i nieprawidłowości,

c) dane dla ustalenia podstaw opodatkowania.

Do art. 94.

§ 78. Jeżeli w księgach handlowych lub gospodarczych nie są wykazane odrębnie obroty, podlegające zróżniczkowanym stawkom podatkowym, odnośne przedsiębiorstwa obowiązane są po upływie każdego roku kalendarzowego w terminie składania zeznań sporządzić szczegółowe wykazy obrotów, podlegających zniżonym stawkom podatkowym, jak również wykazy wytworów lub towarów, przekazanych do innych zakładów przemysłowych albo handlowych, należących do tego samego właściciela.

Do art. 99.

§  79.

(1) Przy wpłacaniu potrąconego podatku służbodawca obowiązany jest złożyć w kasie urzędu skarbowego wykaz potrąceń, sporządzony według wzoru Nr. 19, lub odpis listy płacy, o ile lista ta zawiera dane, niezbędne do sprawdzenia prawidłowości dokonanych potrąceń.

(2) Za niezbędne dane uważa się nazwisko i imię pracownika, rodzaj jego zajęcia, wysokość i datę wypłacanego wynagrodzenia lub wartość pieniężną wynagrodzeń w naturze, oznaczenie okresu czasu, za który wypłaca się wynagrodzenie, wysokość wynagrodzenia obliczona w stosunku rocznym oraz kwotę potrąconego podatku.

(3) Instytucje, wpłacające do kas urzędów skarbowych potrącony przez nie podatek od tantjem, powinny dołączyć wykaz potrąceń według wzoru Nr. 20.

Do art. 100.

§ 80. Ustanawia się następujące terminy ukończenia wymiarów:

1) podatku gruntowego do dnia 31 marca,

2) podatku od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich do dnia 31 marca,

3) podatku od lokali do dnia 31 marca,

4) podatku od placów budowlanych do dnia 31 marca,

5) podatku przemysłowego od obrotu:

a) dla osób fizycznych, nieprowadzących ksiąg handlowych lub gospodarczych - do dnia 1 maja,

b) dla osób fizycznych, prowadzących księgi handlowe lub gospodarcze - do dnia 1 października,

6) podatku dochodowego (Dział I), nadzwyczajnego od niektórych zajęć zawodowych oraz wojskowego, pobieranego w postaci dodatku do podatku dochodowego:

a) dla osób fizycznych, nieprowadzących ksiąg handlowych lub gospodarczych - do dnia 15 sierpnia,

b) dla osób fizycznych, prowadzących księgi handlowe lub gospodarcze - do dnia 1 października,

7) podatku przemysłowego od obrotu i dochodowego (Dział I) dla osób prawnych:

a) podlegających kompetencji urzędów skarbowych - do dnia 1 października,

b) podlegających kompetencji izb skarbowych - do dnia 31 grudnia.

Do art. 103 § 2.

§  81.

(1) Płatnik, który zamierza skorzystać z postanowień art. 103 § 2 Ordynacji Podatkowej, powinien złożyć właściwemu urzędowi skarbowemu zaświadczenie tej władzy państwowej, która jest powołana do wypłaty wierzytelności.

(2) Zaświadczenie to powinno zawierać stwierdzenie bezsporności i wymagalności wierzytelności, datę jej powstania oraz dział, paragraf i pozycję budżetu, z którego wierzytelność ma być asygnowana.

(3) Po złożeniu zaświadczenia właściwy urząd skarbowy zwraca się pisemnie do władzy państwowej, która zaświadczenie wystawiła, o przelanie wymienionych w zaświadczeniu kwot na zaległości podatkowe, podając ich wysokość i rok podatkowy.

(4) W przypadku złożenia przez płatnika zaświadczenia o posiadaniu należności od Skarbu Państwa, kary za zwłokę od zaległości skarbowych oblicza się do dnia powstania prawa płatnika do otrzymania należności od Skarbu Państwa, o ile data tego prawa została uwidoczniona w zaświadczeniu wydanem przez władzę państwową, w przeciwnym zaś razie kary za zwłokę oblicza się do dnia wystawienia wspomnianego zaświadczenia.

Do art. 103 § 4.

§  82.

(1) Przesuwa się terminy płatności podatków w sposób następujący:

a) podatku gruntowego

I	rata	-	do	dnia	30 kwietnia
II	"	-	"	"	30 listopada

b) podatku od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich

I	rata	-	do	dnia	30 kwietnia
II	"	-	"	"	31 lipca
III	"	-	"	"	31 października
IV	"	-	"	"	31 stycznia następnego roku

c) podatku od lokali

I	rata	-	do	dnia	30 kwietnia
II	"	-	"	"	31 lipca
III	"	-	"	"	31 października
IV	"	-	"	"	31 stycznia następnego roku

d) podatku od placów budowlanych

I	rata	-	do	dnia	30 kwietnia
II	"	-	"	"	31 lipca
III	"	-	"	"	31 października
IV	"	-	"	"	31 stycznia następnego roku

e) 1) podatku przemysłowego od obrotu - do dnia 31 maja

2) zaliczki kwartalnej na poczet podatku przemysłowego od obrotu

za	I	kwartał	-	do	dnia	15 czerwca
"	II	"	-	"	"	15 sierpnia
"	III	"	-	"	"	15 października
"	IV	"	-	"	"	15 lutego następnego roku

f) podatku dochodowego (Dział I) - do dnia 15 września

g) podatku dochodowego (Dział II) z tytułu różnicy

I	rata	-	do	dnia	15 kwietnia
II	"	-	"	"	15 czerwca
III	"	-	"	"	15 września
IV	"	-	"	"	15 grudnia

h) podatku dochodowego (Dział II) od uposażeń służbowych, emerytur i wynagrodzeń za najemną pracę

– w terminie 7 dni po upływie miesiąca kalendarzowego, w którym nastąpiła wypłata przez służbodawcę

i) nadzwyczajnego podatku od niektórych zajęć zawodowych

– w terminach płatności podatku dochodowego (Dział I)

j) podatku wojskowego, pobieranego w formie dodatku do podatku dochodowego

– w terminach płatności podatku dochodowego (Dział I).

(2) Osoby obowiązane do składania zeznań o dochodzie (pkt. f) powinny uiścić przedpłatę w wysokości połowy kwoty, jaka przypada od zeznanego dochodu:

osoby fizyczne - do dnia 1 marca roku podatkowego,

osoby prawne - do dnia 1 czerwca roku podatkowego.

(3) Osoby, obowiązane do składania zeznań o dochodzie, które w wyznaczonym terminie zeznań tych nie złożą, powinny w tym terminie (ust. 2) uiścić połowę podatku, wymierzonego za poprzedni rok podatkowy.

Do art. 108.

§ 83. Przed upływem terminu do wniesieni odwołania służy płatnikom prawo otrzymania od władz skarbowych ustnych informacyj, dotyczących określenia podstaw wymiaru oraz obliczenia przypadającego podatku.

§  84.

(1) W przypadkach, gdy płatnik zwróci się przed upływem terminu do wniesienia odwołania 4 pisemną prośbą o wydanie podstaw wymiaru, należy udzielić mu na piśmie uzasadnienia.

(2) Uzasadnienie powinno zawierać dane faktyczne i podstawy prawne, na których oparto wymiar podatku.

§  85.

(1) Władze skarbowe obowiązane są udzielać płatnikom, na ich żądanie, także odpisów protokółów, zawierających istotne części zeznania świadków i opinje biegłych.

(2) Władze skarbowe udzielają płatnikom odpisy protokółów zeznań świadków i opinji biegłych, przesłuchanych z urzędu, bez podania ich nazwisk.

(3) Prawo płatnika nie obejmuje wiadomości, zawartych w opisach i notatkach władzy skarbowej, oraz innych materjałów, których zużytkowanie odbywa się z zachowaniem tajemnicy (art. 60 § 4 Ordynacji Podatkowej).

§  86.

(1) Władze skarbowe wydają uzasadnienie wymiaru na piśmie na skutek podania płatnika, które podlega opłacie stemplowej w wysokości 3-ch złotych (art. 147 ustawy z dnia 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 41, poz. 413).

(2) Ponadto podlegają opłacie stemplowej odpisy protokółów, zawierających zeznania świadków i opinje biegłych, w wysokości 2 zł od każdej stronicy pełnej lub zaczętej (art. 157 ustawy z dnia 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych, Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 41, poz. 413).

Do art. 110 § 2 i art. 146 § 1.

§ 87. Bieg terminu do wnoszenia odwołań lub zażaleń liczy się od dnia następnego po doręczeniu orzeczenia lub postanowienia, a w odniesieniu do odwołań przeciwko niesłusznemu potrąceniu lub zainkasowaniu podatku - od dnia następnego po potrąceniu lub zainkasowaniu.

Do art. 110 § 3.

§ 88. Do wniesienia odwołania lub zażalenia uprawniony jest każdy ze spadkobierców niezależnie od pozostałych.

Do art. 113 § 3.

§ 89. Jeżeli - zdaniem władzy wymiarowej - odwołanie nie odpowiada warunkom, przewidzianym w art. 112 pkt. b), c), d) i e) Ordynacji Podatkowej, to władza wymiarowa, która wydała orzeczenie, albo przeprowadza postępowanie uzupełniające i przesyła odwołanie celem rozstrzygnięcia władzy odwoławczej, albo przesyła odwołanie celem rozstrzygnięcia pytania wstępnego, czy odwołujący się dopełnił warunków art. 112 Ordynacji Podatkowej.

Do art. 114 § 2.

§ 90. Odrzucenie przez władzę dowodów, jako podpadających pod przepisy art. 114 § 2 Ordynacji Podatkowej, następuje łącznie z merytorycznem rozstrzygnięciem odwołania.

Do art. 115 i 116.

§  91.

(1) Płatnik, który przed wezwaniem na posiedzenie komisji odwoławczej cofnął odwołanie, w którem wyraził życzenie złożenia ustnych wyjaśnień - ma prawo do zwrotu uiszczonej opłaty, o ile postępowanie odwoławcze zostanie umorzone,

(2) Płatnik ma prawo do zwrotu uiszczonej opłaty również w przypadku, gdy cofnie swój wniosek o wezwanie na posiedzenie przed wysłaniem mu zawiadomienia o posiedzeniu komisji odwoławczej.

Do art. 117 § 2.

§ 92. Zażalenia na postanowienia władzy wymiarowej, pozostawiające bez rozpatrzenia odwołania wniesione po terminie bez uzasadnienia opóźnienia, rozstrzyga izba skarbowa, jeśli postanowienie zostało wydane przez urząd skarbowy, lub Ministerstwo Skarbu - jeśli zostało wydane przez izbę skarbową.

Do art. 117 § 3.

§ 93. Rozstrzygnięcie, czy w przypadku spóźnionego odwołania przekroczenie nastąpiło z ważnych i nieuchronnych przyczyn, należy do właściwej władzy odwoławczej.

Do art. 124 § 1.

§  94.

(1) Przewodniczący komisji odwoławczej wnosi skargę do Najwyższego Trybunału Administracyjnego, jeśli orzeczenie komisji odwoławczej ujawnia oczywiście dowolną ocenę stanu faktycznego, ustalonego w aktach wymiarowych, lub w inny sposób narusza przepisy ustawowe.

(2) Skargę wraz z aktami sprawy przesyła przewodniczący komisji odwoławczej do Najwyższego Trybunału Administracyjnego w terminie, przewidzianym w art. 57 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1932 r. o Najwyższym Trybunale Administracyjnym (Dz. U. R. P. Nr. 94, poz. 806).

Do art. 127.

§ 95. W postanowieniach o wznowieniu postępowania właściwa władza skarbowa ustala równocześnie, od której chwili lub w jakim zakresie postępowanie ma być wznowione.

§ 96. Postępowanie zaczyna się na nowo z chwilą wznowienia postępowania i toczy się w tym zakresie, w jakim zostało wznowione, na zasadach ogólnych.

Do art. 128.

§ 97. Z chwilą zakończenia postępowania wznowionego właściwa władza skarbowa wydaje nowe orzeczenie, uchylając poprzednie orzeczenie i prostuje w ten sposób wymiar pierwotny.

Do art. 129.

§  98.

(1) Izba skarbowa władną jest:

a) zezwalać na ratalną spłatę wszelkich zaległości podatkowych do kwoty 50.000 zł bez ograniczenia czasu, do kwoty zaś 200.000 zł na okres czasu, nieprzekraczający 2 lat, oraz

b) odraczać spłatę wszelkich zaległości podatkowych do kwoty 200.000 zł na okres, nieprzekraczający 6 miesięcy dla poszczególnych płatników,

z wyjątkiem zaliczek i przedpłat na poczet podatków.

(2) Urząd skarbowy władny jest:

a) zezwalać na ratalną spłatę wszelkich zaległości podatkowych do kwoty 50.000 zł na okres czasu, nieprzekraczający 6 miesięcy, i do kwoty 20.000 zł - na okres czasu, nieprzekraczający 18 miesięcy, oraz

b) odraczać spłatę wszelkich zaległości podatkowych do kwoty 50.000 zł na okres nieprzekraczający 2 miesięcy dla poszczególnych płatników,

z wyjątkiem zaliczek i przedpłat na poczet podatków.

§ 99. Zaliczki oraz przedpłaty na poczet podatków izby skarbowe mogą odraczać lub rozkładać na raty na okres czasu, nieprzekraczający 6-ciu miesięcy, urzędy zaś skarbowe - na okres czasu nieprzekraczający 2-ch miesięcy. Do art. 130 §§ 1 i 4 i art. 209.

§  100.

(1) Izba skarbowa ma prawo umarzać zaległości podatkowe: w podatku gruntowym i w podatku od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich - do kwoty 1.000 złotych dla poszczególnych płatników w ciągu roku budżetowego.

(2) W pozostałych podatkach państwowych, wymienionych w art. 1 ordynacji Podatkowej, izba skarbowa ma prawo umarzać zaległości podatkowe do kwoty 10.000 zł w każdym podatku dla poszczególnych płatników w ciągu roku budżetowego.

(3) Izba skarbowa ma prawo obniżać lub umarzać narosłe a nieuiszczone kary za zwłokę i odsetki za odroczenie bez względu na ich wysokość.

(4) Urząd skarbowy ma prawo umarzać zaległości podatkowe do kwoty 100 zł w każdym podatku z wyjątkiem podatków gruntowego, od nieruchomości w gminach miejskich oraz od niektórych budynków w gminach wiejskich, spadkowego, od darowizn - dla poszczególnych płatników w ciągu roku budżetowego.

(5) Izba skarbowa ma prawo:

a) umarzać zaległości z tytułu poszczególnych opłat stemplowych, jak również z tytułu poszczególnych podatków spadkowych lub podatków od darowizn, jeżeli zaległość pierwszego lub drugiego rodzaju nie przewyższa 1.000 zł,

b) umarzać - bez względu na wysokość - zaległości z tytułu podwyżek stemplowych, jeżeli opłata pojedyncza, z którą podwyżka się wiąże, nie przewyższa 1.000 zł,

c) obniżać lub umarzać narosłe a nieuiszczone kary za zwłokę i odsetki za odroczenie bez względu na ich wysokość.

(6) Urząd skarbowy (urząd opłat stemplowych) ma prawo umarzać zaległości z tytułu poszczególnych opłat stemplowych, nieprzewyższające 5 zł, jak również - bez względu na wysokość - zaległości z tytułu podwyżek stemplowych, wiążących się z opłatą pojedynczą, nieprzewyższającą 5 zł, z powodu wykazanej aktami niemożności:

a) doręczenia nakazu płatniczego, lub

b) ściągnięcia dla braku majątku, podlegającego egzekucji.

Do art. 130 § 2.

§  101.

(1) Płatnicy państwowego podatku gruntowego, którzy ponieśli szkody i straty z powodu klęsk żywiołowych, mogą uzyskać ulgi w postaci odroczenia, rozłożenia na raty lub umorzenia częściowego albo całkowitego państwowego podatku gruntowego, należnego za okres gospodarczy, na który przypada zmniejszenie przychodu wskutek poniesionej klęski.

(2) W tym celu poszkodowani płatnicy powinni zawiadomić o klęsce terytorjalnie właściwy urząd skarbowy w terminie umożliwiającym stwierdzenie rozmiarów szkód i strat, spowodowanych klęską, nie później jednak niż w ciągu 14 dni po ustąpieniu klęski.

(3) Urząd skarbowy powinien niezwłocznie, a w każdym razie przed upływem 10 dni po otrzymaniu zawiadomienia, komisyjnie przeprowadzić na miejscu badanie wysokości poniesionych szkód i strat.

§ 102. W skład komisji wchodzą: 1) naczelnik urzędu skarbowego lub jego zastępca jako przewodniczący, 2) delegat wydziału powiatowego oraz 3) trzech biegłych (rolników, leśników i t. p,), powołanych przez właściwą izbę rolniczą.

§  103.

(1) Zadaniem komisji jest:

a) ustalenie wysokości szkód, poniesionych na skutek klęski żywiołowej, w kwocie absolutnej i w stosunku procentowym do przychodu, osiąganego z danej jednostki podatkowej,

b) postawienie na zasadzie powyższych ustaleń wniosków co do jakości i rozmiarów ulg, które - zdaniem komisji - powinny być udzielone płatnikowi.

(2) Uchwały zapadają zwykłą większością głosów; w przypadku równości głosów rozstrzyga głos przewodniczącego.

§ 104. Na podstawie wniosku komisji urząd skarbowy rozstrzyga sprawę ulg w granicach swych uprawnień (§§ 98 i 100) lub też w ciągu 14 dni przesyła sprawę izbie skarbowej celem rozstrzygnięcia.

Do art. 130 § 3.

§ 105. Umorzenie kosztów egzekucyjnych do wysokości 25 zł może być dokonane przez naczelnika urzędu skarbowego i do 1.000 zł przez dyrektora izby skarbowej.

Do art. 131 § 4.

§  106.

(1) W razie ujawnienia nadpłaty, przypadającej do zwrotu w gotówce w myśl art. 131 § 1 Ordynacji Podatkowej, właściwa władza skarbowa powinna zawiadomić płatnika i zarazem wezwać go do wniesienia w terminie 14-dniowym prośby o zwrot nadpłaty.

(2) W razie niezłożenia prośby o zwrot nadpłaty, właściwa władza skarbowa spowoduje przelanie nadpłaty do depozytu kasy urzędu skarbowego na imię płatnika.

(3) Oprocentowanie ustaje z chwilą uskutecznienia przelania nadpłaty do depozytu.

§ 107. Nie podlega oprocentowaniu nadpłata, której zwrot zarządzono na skutek postanowienia, wydanego na mocy specjalnego przepisu, który uprawnia władzę skarbową do orzekania według swobodnego uznania.

Do art. 135.

§ 108. Osoby, wymienione w art. 135 Ordynacji Podatkowej, odpowiadają solidarnie za podatek od lokali za czas wspólnego zamieszkania.

Do art. 140.

§  109.

(1) Za majątek ruchomy, należący do przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 140 Ordynacji Podatkowej uważa się cały majątek ruchomy, znajdujący się w posiadaniu przedsiębiorstwa.

(2) Nie uważa się za majątek należący do przedsiębiorstwa przedmiotów, co do których zostanie bezspornie udowodnione, że stanowią one własność innych osób.

W szczególności nie uważa się za majątek, należący do przedsiębiorstwa:

A. towarów, przyjętych do przesłania przez przedsiębiorstwo ekspedycyjne w rozumieniu art. 598 Kodeksu Handlowego z dnia 27 czerwca 1934 r. (Dz. U. R. P. Nr. 57, poz. 502),

B. towarów, przyjętych do przewiezienia przez przewoźnika w rozumieniu art. 613 Kodeksu Handlowego,

C. towarów, przyjętych do przechowania przez przedsiębiorcę składowego w rozumieniu art. 630 Kodeksu Handlowego,

D. towarów i przedmiotów, przyjętych do przeróbki lub naprawy przez przetwórcę lub dokonywającego naprawy pod warunkiem, że stanowią one nadal własność oddającego do przeróbki lub naprawy.

Przyjęcie towaru przez ekspedytora, przewoźnika lub dom składowy na skład, przechowanie, do przesłania lub przewiezienia oraz przez przedsiębiorcę do przeróbki lub do naprawy powinno być udowodnione księgami handlowemi,

E. towarów, przyjętych do sprzedaży komisowej:

a) jeżeli komisant nie przyjął na siebie w umowie z komitentem odpowiedzialności (del credere) za wypełnienie zobowiązań przez osoby trzecie, które nabyły towar komisowy,

b) jeżeli komisant nie otrzymuje dla siebie, niezależnie od umówionego wynagrodzenia komisowego lub zamiast tego wynagrodzenia, różnicę lub większą część różnicy między ceną, istotnie osiągniętą przy sprzedaży, a ceną ustaloną w umowie na rzecz komitenta,

c) jeżeli stosunek komisu jest udowodniony rejentalną umową komisową wraz z korespondencją handlową oraz prawidłowemi księgami handlowemi, prowadzonemi w myśl przepisów Kodeksu Handlowego przez komisanta i komitenta,

d) jeżeli komisant w swych księgach handlowych prowadzi ścisłą kontrolę przychodu i rozchodu towarów komisowych oraz sporządza w końcu każdego roku odrębną inwentaryzację tych towarów.

Do art. 142.

§ 110. Podania powinny być wnoszone pisemnie; mogą być również wnoszone telegraficznie. Władza może żądać od płatnika pisemnego potwierdzenia telegramu.

§  111.

(1) Jeżeli poszczególne przepisy Ordynacji Podatkowej inaczej nie stanowią, każde podanie powinno zawierać:

a) oznaczenie władzy, do które; jest skierowane,

b) imię, nazwisko i adres płatnika,

c) osnowę wniosku lub oświadczenia,

d) datę,

e) podpis płatnika lub jego prawnego zastępcy i

f) wymienienie załączników.

(2) Za płatnika, który nie umie lub nie może się podpisać, podpisze podanie osoba przez niego upoważniona z wymienieniem przyczyny, dla której płatnik sam się nie podpisał.

(3) Podania wnoszone bez właściwego podpisu powinna władza zwrócić płatnikowi z zakreśleniem 7-dniowego terminu dla uzupełnienia tego braku. W przypadku dodatkowego podpisania podania w zakreślonym terminie, uważa się je za wniesione w terminie pierwotnym.

§  112.

(1) Na żądanie osoby, składającej podanie, będzie wydane pokwitowanie z przyjęcia podania, wymieniające: imię i nazwisko lub firmę petenta, krótką treść podania, ilość załączników oraz kwotę uiszczonej opłaty stemplowej.

(2) Pokwitowanie takie podlega opłacie 20 gr (art. 149 ustawy z dnia 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych, Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 41, poz. 413).

§ 113. Podanie, wniesione do niewłaściwej władzy skarbowej, powinno być przez tę władzę przesłane do władzy właściwej, przyczem pierwotny termin wniesienia podania uważa się za zachowany.

Do art. 143.

§ 114. Ustanawia się następujące wzory zeznań, załączników, wykazów, deklaracyj i innych formularzy:

Nr.	1	Wykaz najemców (do § 21).
"	2	Lista szczegółowa - załącznik do wykazu najemców (do § 22).
"	3	Zawiadomienie w sprawie wymiaru podatku od placów budowlanych (do § 24).
"	4	Deklaracja na nabycie świadectwa przemysłowego dla przedsiębiorstwa handlowego, zajęcia przemysłowego (do § 44).
"	5	Deklaracja na nabycie karty rejestracyjnej (do § 44).
"	6	Deklaracja na nabycie świadectwa przemysłowego - dla przedsiębiorstwa przemysłowego, rzemieślniczego (do § 44).
"	7	Zeznanie o obrocie (do § 45).
"	8	Zeznanie o dochodzie osoby fizycznej (do § 46).
"	9	Zeznanie o dochodzie osoby prawnej (do § 46).
"	10	Zeznanie o dochodzie spółdzielni (do § 46).
"	11	Zeznanie dla obliczenia różnicy w podatku dochodowym (Dział II) (do § 49).
"	12	Załącznik do zeznania, o dochodzie przedsiębiorstwa handlowego, prowadzącego uproszczone księgi handlowe (do § 62).
"	13	Załącznik do zeznania o dochodzie przedsiębiorstwa przemysłowego, prowadzącego uproszczone księgi handlowe (do § 62).
"	14	Załącznik do zeznania o dochodzie z nieruchomości, obliczonym na podstawie uproszczonych ksiąg handlowych (do § 63).
"	15	Załącznik do zeznania o dochodzie właściciela i użytkownika gospodarstwa wiejskiego, prowadzącego księgi gospodarcze systemem podwójnym (do § 71).
"	16	Załącznik do zeznania o dochodzie właściciela i użytkownika gospodarstwa wiejskiego, prowadzącego księgi gospodarcze systemem pojedynczym (do § 72).
"	17	Załącznik do zeznania o dochodzie dla właścicieli i użytkowników gospodarstw wiejskich o obszarze do 60 ha (do § 73).
"	18	Załącznik do zeznania o dochodzie obliczonym na podstawie uproszczonej księgowości przez wolne zajęcia zawodowe (do § 74).
"	19	Wykaz potrąceń na państwowy podatek dochodowy od uposażeń, emerytur i wynagrodzeń za najemną pracę (do § 79).
"	20	Wykaz potrąceń na specjalny podatek od tantjem (do § 79).
"	21	Lista główna najemców (do § 21).
"	22	Załącznik do zeznania o obrocie (do § 45).

Do art. 154.

§ 115. W razie doręczenia pisma w trybie art. 154 § 1 osoba odbierająca powinna na potwierdzeniu odbioru własnoręcznie umieścić datę doręczenia pisma i podpis, organ zaś doręczający zaznaczyć na potwierdzeniu, w jakim stosunku pozostaje do zobowiązanego osoba odbierająca (np. córka, żona, służąca).

Do art. 155.

§ 116. Po bezskutecznym upływie 4 tygodni od czasu ogłoszenia w sprawie odebrania pisma, zarząd gminy zwraca niedoręczone pismo z odpowiednią adnotacją władzy skarbowej.

Do art. 159, 179 - 183 i 200.

§ 117. Za podstawę wymierzenia kar grzywien przyjmuje się należności, przypadające na rzecz Skarbu Państwa bez dodatków.

Do art. 172 i 181.

§  118.

(1) W razie zgłoszenia wniosku o skierowanie na drogę sądową sprawy, w której wydano orzeczenie karne na podstawie art. 181 Ordynacji Podatkowej, należy wstrzymać egzekucję kary grzywny.

(2) Egzekucja należności za świadectwo przemysłowe może być zarządzona bądź po uprawomocnieniu się wyroku sądowego, czy to skazującego czy też uniewinniającego na podstawie braku podmiotowych cech przestępstwa, bądź też przed skierowaniem sprawy do sądu, jeżeli skazany odwołał się od orzeczenia karnego władzy skarbowej do sądu tylko co do wymiaru kary, nie zaprzeczając obowiązku podatkowego, ustalonego przez władzę skarbową.

Do art. 178.

§ 119. Dyrektorzy izb skarbowych władni są do odraczania, rozkładania na raty oraz umorzenia częściowego lub całkowitego orzeczonych grzywien i kar pieniężnych w granicach uprawnień izb skarbowych, określonych w §§ 98 i 100.

Do art. 195.

§  120.

(1) Zamknięcie zakładu jest dopuszczalne tylko w tych przypadkach, gdy nie nabyto wcale świadectwa przemysłowego.

(2) Jeżeli zakład posiada jakiekolwiek, chociażby nawet i niewłaściwe świadectwo, nie podlega zamknięciu.

(3) Zamknięcie uskutecznia się przez nałożenie pieczęci urzędowych na wejście do zakładu lub w inny sposób, jaki podług miejscowych warunków uznany będzie za najodpowiedniejszy dla wstrzymania w zakładzie prowadzenia handlu lub przemysłu.

(4) Ponowne otwarcie zamkniętego zakładu powinno być dokonane niezwłocznie po okazaniu właściwego świadectwa przemysłowego.

(5) Fakt zamknięcia oraz ponownego otwarcia zakładu należy stwierdzić protokolarnie.

Do art. 202.

§ 121. Żądanie rozpatrzenia sprawy przez sąd powinno być złożone do władzy skarbowej, która wydała orzeczenie karne, w terminie 7-dniowym po doręczeniu orzeczenia karnego (art. 640 Kodeksu postępowania karnego).

§  122.

(1) Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia; przepisy § 54 ust, 2 i § 82 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 1935 r.

(2) W tych terminach tracą moc obowiązującą wszelkie dotychczasowe przepisy w sprawach, uregulowanych w rozporządzeniu niniejszem.

W szczególności tracą moc przepisy:

a) rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 29 września 1923 r. o ulgach w podatkach gruntowych i budynkowych z powodu szkód, poniesionych wskutek działań wojennych i klęsk żywiołowych (Dz. U. R. P. Nr. 101, poz. 797);

b) rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 13 kwietnia 1932 r., wydanego w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu w sprawie prowadzenia, badania i oceny ksiąg handlowych dla celów państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. Nr. 41, poz. 412).

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

1 § 54 ust. (2) uchylony przez § 1 rozporządzenia z dnia 14 stycznia 1936 r. (Dz.U.36.3.26) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 15 stycznia 1936 r.

• Identyfikator: Dz.U.1934.91.821
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wykonanie Ordynacji Podatkowej.
• Data aktu: 19/09/1934
• Data ogłoszenia: 23/10/1934
• Data wejścia w życie: 01/01/1935, 23/10/1934