Pomoc lekarska dla żołnierzy wojska i marynarki wojennej oraz ich rodzin.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 26 marca 1934 r.

o pomocy lekarskiej dla żołnierzy wojska i marynarki wojennej oraz ich rodzin.

Na podstawie art. 14, 28 ust. 1, art. 37, 39, 45 i 46 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 października 1933 r. o uposażeniu wojska (Dz. U. R. P. Nr. 86, poz. 664) oraz art. 59 ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych (Dz. U. R. P. z 1931 r. Nr. 42, poz. 380) zarządza się co następuje:

ROZDZIAŁ  I.

Postanowienia wstępne.

§  1.

(1) Pomoc lekarska przysługuje:

a) żołnierzom zawodowym w stanie czynnym;

b) żołnierzom zawodowym w stanie nieczynnym, jeśli pobierają uposażenie;

c) żołnierzom nadterminowym, pełniącym czynną służbę wojskową;

d) oficerom rezerwy, powołanym do czynnej służby wojskowej, celem przemianowania na zawodowych;

e) podoficerom i szeregowcom, pełniącym obowiązkową służbę czynną;

f) podchorążym (uczniom szkół kształcących na oficerów zawodowych) pełniącym czynną służbę wojskową;

g) żołnierzom rezerwy, odbywającym ćwiczenia wojskowe lub dodatkowe ćwiczenia wojskowe;

h) żołnierzom zawodowym w stanie spoczynku;

i) oficerom i chorążym rezerwy i pospolitego ruszenia, tudzież żołnierzom zawodowym w stanie spoczynku, pełniącym czynną służbę wojskową w czasie wojny, mobilizacji, lub na podstawie zarządzenia Rady Ministrów, o ile bezpieczeństwo Państwa tego wymaga;

j) podoficerom i szeregowcom rezerwy i pospolitego ruszenia, pełniącym służbę czynną w czasie wojny, mobilizacji, lub na podstawie zarządzenia Rady Ministrów, o ile bezpieczeństwo Państwa tego wymaga.

(2) Pomoc lekarska przysługuje również członkom rodziny żołnierzy, wymienionych w ust. (1) pod lit. a), b), d), i).

(3) Za członków rodziny należy uważać osoby, wymienione w art. 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 października 1933 r. o uposażeniu wojska (Dz. U. R. P. Nr. 86, poz. 664).

§ 2. Pomoc lekarska obejmuje:

a) poradę lekarską wraz z zapisywaniem i wydawaniem środków Leczniczych i opatrunkowych;

b) przeprowadzanie koniecznych badań djagnostycznych i zabiegów leczniczych;

c) leczenie w wojskowych zakładach leczniczych (szpitalach, sanatorjach) i innych zakładach w tym celu zakontraktowanych przez wojsko;

d) leczenie w przypadkach uzasadnionych w pozawojskowych zakładach leczniczych.

§  3.

(1) Pomocy lekarskiej udziela się zasadniczo w granicach Państwa Polskiego.

(2) Udzielanie pomocy lekarskiej zagranicą lub na obszarze W. M. Gdańska normują rozdziały III i IV rozporządzenia niniejszego.

§ 4. Pomoc lekarska jest zasadniczo bezpłatna, o ile niniejsze rozporządzenie nie postanawia inaczej.

ROZDZIAŁ  II.

Pomoc lekarska w kraju.

§  5.

1) Pomocy lekarskiej udzielają lekarze wojskowi lub też zakontraktowani lekarze cywilni.

(2) Do ich zakresu działania należy:

a) zapisywanie środków leczniczych i opatrunkowych;

b) kierowanie chorych na badania djagnostyczne oraz zabiegi lecznicze;

c) umieszczanie chorych w zakładach leczniczych.

§  6.

(1) Przy zapisywaniu lekarstw i środków opatrunkowych, lekarz wojskowy (zakontraktowany lekarz cywilny) kieruje się zasadniczo katalogiem materjału wojskowo-sanitarnego, wydanym przez Ministra Spraw Wojskowych.

(2) Zapisywanie leków, nieobjętych katalogiem, jest dopuszczalne tylko w przypadkach wyjątkowych, uzasadnionych stanem chorego.

(3) Leki i środki opatrunkowe wydają na podstawie recepty lekarza wojskowego (zakontraktowanego lekarza cywilnego) zasadniczo apteki wojskowe.

§  7.

(1) Żołnierze wymienieni w § 1 ust. (1) pod lit. a), b), c), d), i), tudzież członkowie rodzin żołnierzy, wymienionych w tym paragrafie pod lit. a), b), d), i), mogą korzystać z pomocy lekarza niewojskowego w przypadkach:

a) nagłego zachorowania;

b) zachorowania w miejscowości, w której niema lekarza wojskowego (zakontraktowanego lekarza cywilnego) i w której uprawniony do pomocy lekarskiej musi przebywać z przyczyn od niego niezależnych.

c) w innych uzasadnionych przypadkach,

(2) W wymienionych przypadkach zwraca się koszta, związane z udzieleniem niezbędnej pomocy lekarskiej według cennika, obowiązującego na terenie tej izby lekarskiej, na którym udzielono pomocy.

§  8.

(1) Osoby, wymienione w § 1 ust. (1), korzystają bezpłatnie z pomocy lekarskiej zarówno w leczeniu szpitalnem, jak i ambulatoryjnem na warunkach, jakie ustalą szczególne przepisy wydane przez Ministra Spraw Wojskowych.

(2) Osoby, wymienione w § 1 ust. (2), korzystają bezpłatnie z pomocy lekarskiej w leczeniu szpitalnem. W leczeniu ambulatoryjnem opłacają za leki, środki opatrunkowe i zabiegi lekarskie 50% rzeczywistych kosztów.

(3) Szczegółowe przepisy wyda Minister Spraw Wojskowych.

§ 9. Leczenie szpitalne odbywa się zasadniczo w wojskowych zakładach leczniczych lub zakładach leczniczych, zakontraktowanych na ten cel przez władze wojskowe.

§  10.

(1) W uzasadnionych przypadkach leczenia żołnierzy, wymienionych w § 1 ust. (1) pod lit, a), b), c), d), i), tudzież członków rodzin, wymienionych w § 1 ust. (2), w poza wojskowych zakładach leczniczych, przysługuje im zwrot kosztów leczenia. Zwrot kosztów leczenia w tych zakładach nie obejmuje jednak kosztów dodatkowych, jak operacje, zabiegi i t. p.

(2) Wysokość zwracanych kosztów leczenia w pozawojskowych zakładach leczniczych normują szczegółowe przepisy, wydane przez Ministra Spraw Wojskowych.

(3) Żołnierze zawodowi w stanie spoczynku mogą być leczeni zasadniczo wyłącznie w wojskowych zakładach leczniczych.

§ 11. Koszty przewozu chorego do zakładu leczniczego i zpowrotem, tudzież przewozu personelu, towarzyszącego ewentualnie choremu (lekarz, pielęgniarka i t. p.) ponosi całkowicie Skarb Państwa.

§  12.

(1) Minister Spraw Wojskowych może przyznać na koszta leczenia żołnierza zawodowego w stanie czynnym, lub członków jego rodziny, pewne sumy ryczałtowe (zryczałtowane koszta pozawojskowego leczenia), gdy zachodzi uzasadniona konieczność leczenia chorego w zakładach leczniczych pozawojskowych, lub też, gdy za tem przemawiają warunki, w których się chory znajduje.

(2) Przyznanie zryczałtowanych kosztów pozawojskowego leczenia może dotyczyć zarówno leczenia szpitalnego, jak również leczenia klimatycznego lub zdrojowego.

§  13.

(1) Leczenie w zakładach leczniczych może trwać na koszt Skarbu Państwa zasadniczo tylko przez czas 6 miesięcy. Na wniosek zakładu leczniczego może jednak Minister Spraw Wojskowych udzielić zezwolenia na przedłużenie tego okresu.

(2) Leczenie żołnierzy, wymienionych w § 1 ust. (1) pod lit. c), e), f), g), i), j), może trwać na koszt Skarbu Państwa tylko do chwili pozostawania chorego w służbie czynnej (do chwili ukończenia postępowania rewizyjno-lekarskiego).

ROZDZIAŁ  III.

Pomoc lekarska na obszarze W. M. Gdańska.

§ 14. Pomoc lekarska w zakresie, określonym w niniejszem rozporządzeniu, przysługuje żołnierzom, wymienionym w § 1 ust. (1), gdy pełnią służbę na obszarze W. M. Gdańska, oraz członkom rodzin żołnierzy, wymienionych w § 1 ust. (1) pod lit, a), b), d), i), jeżeli stale na tym obszarze zamieszkują.

ROZDZIAŁ  IV.

Pomoc lekarska zagranicą.

§  15.

(1) Żołnierze w czynnej służbie w czasie służbowego pobytu zagranicą, oraz członkowie rodzin żołnierzy zawodowych, przebywających służbowo zagranicą z rodziną, mają prawo do pomocy lekarskiej na koszt Skarbu Państwa w zakresie, określonym w niniejszem rozporządzeniu.

(2) Zwrot i wysokość wydatków, związanych z leczeniem szpitalnem, ambulatoryjnem lub domowem zagranicą, określa każdorazowo Minister Spraw Wojskowych.

§ 16. W przypadkach, gdy stan zdrowia żołnierza zawodowego w stanie czynnym, po wyczerpaniu wszystkich dostępnych środków leczenia w kraju, wymaga dodatkowo leczenia zagranicą, bądź to szpitalnego, bądź to klimatycznego lub zdrojowego, może Minister Spraw Wojskowych przyznawać ryczałtowo sumy na koszt leczenia zagranicą w wysokości przez siebie uznanej.

ROZDZIAŁ  V.

Postanowienia końcowe.

§ 17. Postanowienia rozporządzenia niniejszego nie dotyczą pomocy lekarskiej dla umysłowo chorych żołnierzy zawodowych w stanie spoczynku, które to kwestje normują art. 56 i 57 ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych (Dz. U. R. P. z 1931 r. Nr. 42, poz. 380).

§ 18. Wykonanie rozporządzenia niniejszego porucza się Ministrowi Spraw Wojskowych.

§ 19. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą obowiązującą od dnia 1 lutego 1934 r.

• Identyfikator: Dz.U.1934.29.243
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Pomoc lekarska dla żołnierzy wojska i marynarki wojennej oraz ich rodzin.
• Data aktu: 26/03/1934
• Data ogłoszenia: 09/04/1934
• Data wejścia w życie: 09/04/1934, 01/02/1934