Podział lotnisk na kategorje oraz warunki zakładania, urządzania i korzystania z lotnisk oraz urządzeń pomocniczych.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA KOMUNIKACJI

z dnia 15 lutego 1934 r.

wydane w porozumieniu z Ministrami Spraw Wojskowych i Spraw Wewnętrznych, zaś co do § 6 punkt 1 lit. a), § 17 punkt 2, § 66 lit. b i c i w porozumieniu z Ministrem Skarbu, a co do § 6 punkt 1 lit. b) i § 17 punkt 2 również i w porozumieniu z Ministrem Opieki Społecznej, wreszcie co do § 66 lit. c) w porozumieniu z Ministrami Spraw Zagranicznych oraz Przemysłu i Handlu-o podziale lotnisk na kategorje oraz o warunkach zakładania, urządzania i korzystania z lotnisk oraz urządzeń pomocniczych.

Na podstawie art. 22 ust. 2, art. 25 ust. 2, art. 39 ust. 3 i art. 85 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 marca 1928 r. o prawie lotniczem (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 294) zarządza się co następuje:

I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

§  1.

(1) Za lotniska w rozumieniu ust. 1 art. 21 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 marca 1928 r. o prawie lotniczem (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 294) uznaje się:

1) lotniska stałe - t. j. tereny lub powierzchnie wód, przeznaczone stale i przystosowane celowo do przylotu, postoju i odlotu statków powietrznych,

2) tereny pomocnicze-t. j. tereny lądowe, nieprzeznaczone stale lub nieprzystosowane zasadniczo do przylotu, postoju i odlotu statków powietrznych, jednakże posiadające rozmiary i naturalne właściwości, umożliwiające bezpieczny przylot, postój i odlot lekkich samolotów, posiadających krótki wybieg przy starcie i krótkie lądowanie oraz średnią szybkość lądowania.

(2) Za urządzenia pomocnicze w rozumieniu ust. 2 art. 21 tegoż prawa uznaje się:

1) budowle i urządzenia oraz przyrządy i znaki sygnalizacyjne na lotniskach, niezbędne dla zapewnienia normalnego ruchu lotniczego oraz bezpieczeństwa żeglugi powietrznej,

2) przyrządy i znaki sygnalizacyjne, niezbędne dla zapewnienia normalnego ruchu lotniczego oraz bezpieczeństwa żeglugi powietrznej, znajdujące się poza obrębem lotnisk.

(3) Za przyrządy i znaki sygnalizacyjne w rozumieniu rozporządzenia niniejszego uznaje się wszelkie urządzenia sygnalizacyjne i świetlne, zarówno dla lotów dziennych, jak i nocnych, znajdujące się na lotniskach i w ich pobliżu oraz wzdłuż dróg powietrznych, jako to: znaki lotnicze naziemne, napisy na nieruchomościach, przyrządy sygnałowe i świetlne, wieże latarń lotniczych i radjostacyj lotniczych (wraz z pomieszczeniami dla aparatury i obsługi) i t. p.

II.

PODZIAŁ LOTNISK.

A.

Podział techniczny.

§  2.

(1) Lotniska w zależności od położenia dzielą się na:

1) lotniska lądowe,

2) lotniska wodne, które mogą być:

a) lotniskami stałemi (wodowiska),

b) lotniskami ruchomemi (wyspy pływające, okręty-lotniska),

3) lotniska lądowo-wodne.

(2) Postanowienia rozdziału III rozporządzenia niniejszego nie dotyczą lotnisk pod 2) i 3), co do których zostaną wydane osobne rozporządzenia.

§  3.

(1) Lotnisko lądowe powinno składać się z 2 części, a mianowicie:

1) z pola wzlotów - t. j. części powierzchni lotniska przeznaczonej wyłącznie do kołowania, odlotu lub lądowania statków powietrznych oraz

2) z portu lotniczego - t. j. budowli, urządzeń mechanicznych i wszelkich innych urządzeń i pomieszczeń, położonych na oddzielnym od pola wzlotów terenie, a służących pośrednio lub bezpośrednio do postoju, napraw, przyjmowania, obsługi i zaopatrywania statków powietrznych, korzystających z danego lotniska oraz do przyjmowania i odprawy członków załogi, podróżnych, bagażu i towarów, przewożonych temi statkami. Niektóre lotniska o znaczeniu drugorzędnem mogą nie posiadać portu lotniczego, jeżeli władze lotnicze nie będą urządzenia takiego portu wymagały.

(2) Lotniska lądowe dzielą się w zależności od wielkości i stanu pola wzlotów na następujące kategorje:

1) pierwsza - do tej kategorji należą lotniska posiadające wymiary dla startu i lądowania co najmniej 1.000 m, a przy odpowiednich sztucznych drogach startowych - co najmniej 900 metrów,

2) druga - do tej kategorji należą lotniska posiadające wymiary co najmniej 700 m a przy odpowiednich sztucznych drogach startowych co najmniej - 600 m,

3) trzecia - do tej kategorji należą wszystkie inne lotniska nie odpowiadające warunkom wymienionym w pkt. 1) i 2),

4) czwarta - do tej kategorji należą wszystkie tereny pomocnicze (§ 1 ust. (1) punkt 2).

(3) Niezależnie od podziału na kategorje, lotniska lądowe dzielą się na klasy w zależności od ilości, stanu i jakości urządzeń i udogodnień znajdujących się na danem lotnisku.

(4) Podział lotnisk lądowych na klasy oraz szczegółowe warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać lotniska w celu zaliczenia ich do danej klasy, ustalają osobne przepisy.

B.

Podział administracyjny.

§ 4. Lotniska w zależności od właściciela dzielą się na:

1) lotniska stanowiące własność publiczną:

a) lotniska państwowe,

b) lotniska innych osób prawnych prawa publicznego (np. samorządów) oraz

2) lotniska stanowiące własność prywatną.

§  5.

(1) Lotniska państwowe dzielą się na:

1) lotniska wojskowe,

2) lotniska cywilne,

3) lotniska wspólne (wojskowo-cywilne).

(2) Postanowienia rozporządzenia niniejszego nie dotyczą lotnisk wojskowych oraz tych części lotnisk wspólnych, które są przeznaczone wyłącznie do użytku lotnictwa wojskowego.

§ 6. Lotniska wymienione w § 4 dzielą się w zależności od przeznaczenia na:

1) lotniska użytku publicznego, które mogą być jednocześnie:

a) lotniskami paszportowo-celnemi, jeżeli na lotniskach tych ma się odbywać odprawa paszportowa i celna statków powietrznych,

b) lotniskami sanitarnemi, jeżeli na lotniskach tych ma się odbywać kontrola sanitarna statków powietrznych,

c) lotniskami komunikacyjnemi, jeżeli przez lotnisko przechodzi regularna linja komunikacji lotniczej, a statki powietrzne komunikacyjne, oblatujące tę linję, lądują na danem lotnisku i odlatują z niego według rozkładów lotów;

2) lotniska użytku prywatnego (zamknięte dla ogółu), które mogą być:

a) bądź przeznaczone dla pewnych specjalnych celów, wyłączających inne cele, np. lotniska fabryczne, szkolne i inne specjalne,

b) bądź też służące do użytku jedynie dla pewnej określonej osoby lub grupy osób (lotniska użytku ściśle prywatnego).

III.

ZAKŁADANIE I OTWIERANIE STAŁYCH LOTNISK LĄDOWYCH ORAZ KORZYSTANIE Z NICH.

A.

Zakładanie lotnisk.

§ 7-19. 1 (uchylone).

B.

Warunki uruchamiania lotnisk.

§ 20-22. 2 (uchylone).

C.

Postanowienia, dotyczące lotnisk istniejących.

§ 23. 3 (uchylony).

§ 24. 4 (uchylony).

D.

Warunki eksploatacji lotnisk.

§  25.

(1) Lotniska powinny być utrzymywane stale w stanie, umożliwiającym ruch lotniczy, zarówno we dnie jak i w nocy, jeżeli na danem lotnisku ruch nocny został dopuszczony.

(2) Na każdem lotnisku, z wyjątkiem lotnisk użytku ściśle prywatnego (§ 6 pkt. 2) lit. b), port lotniczy powinien być odgrodzony od pola wzlotów. Wyjątki od powyższego są dopuszczalne za zgodą Ministerstwa Komunikacji.

(3) Przepisy porządkowe, dotyczące ruchu osobowego i kołowego na lotniskach, o prowadzeniu robót na nich i t. p. określi osobna instrukcja.

(4) Na każdem lotnisku powinien być wywieszony w miejscu widocznem i łatwo dostępnem regulamin, normujący korzystanie z danego lotniska, zatwierdzony przez Ministerstwo Komunikacji.

§  26.

(1) Wszelkie istotne zmiany w budowie lub urządzeniu lotniska, mogące wywrzeć wpływ na zmianę kategorji lub klasy albo zmniejszyć bezpieczeństwo żeglugi powietrznej, mogą być dokonywane jedynie po uprzedniem zatwierdzeniu planów tych zmian.

(2) Wszelkie roboty na lotnisku, mogące zagrażać bezpieczeństwu żeglugi powietrznej powinny być zgłaszane Ministerstwu Komunikacji co najmniej na tydzień przed ich rozpoczęciem.

(3) W przypadkach, gdy prowadzenie robót na lotnisku czyni je częściowo lub czasowo niebezpiecznem dla żeglugi powietrznej, Ministerstwo Komunikacji zarządza prowizoryczne zamknięcie lotniska lub korzystanie z niego uzależnia od zachowania wskazanych przez siebie środków ostrożności.

(4) Zamknięcie lotniska lub częściowe ograniczenie korzystania z niego podaje się do wiadomości publicznej w drodze obwieszczenia.

§ 27. Wszelkie roboty na lotniskach, zagrażające bezpieczeństwu żeglugi powietrznej powinny być specjalnie sygnalizowane nadlatującym statkom powietrznym w sposób, jaki ustala osobna instrukcja.

§  28.

(1) Zmiany w osobie właściciela albo użytkownika lotniska powinny być w ciągu 2 tygodni od dnia powstania zgłoszone Ministerstwu Komunikacji. Obowiązek ten ciąży zarówno na oddawcy lotniska, jak i na osobie przejmującej lotnisko na własność lub do użytkowania.

(2) Właściciele lub użytkownicy lotnisk powinni wyznaczyć osobę obowiązaną do zarządzania lotniskiem i odpowiedzialną za ten zarząd przed władzami państwowemi. Postanowienie powyższe nie dotyczy lotnisk państwowych lub pozostających w zarządzie państwowym.

(3) Wyznaczenie zarządzającego lotniskiem powinno być przedstawione Ministerstwu Komunikacji w ciągu tygodnia do zatwierdzenia. Zarządzającym może być również właściciel lub użytkownik lotniska.

§  29.

(1) Osoby i instytucje, które użytkują tereny lotnisk lub urządzenia pomocnicze dla potrzeb żeglugi powietrznej, będące własnością Skarbu Państwa lub pozostające w zarządzie państwowym, powinny wyznaczyć swych przedstawicieli, odpowiedzialnych za zgodne z przeznaczeniem i obowiązującemi przepisami użytkowanie tych przedmiotów.

(2) Postanowienie, zawarte w ustępie poprzednim, stosuje się analogicznie do osób i instytucyj, użytkujących tereny prywatnych lotnisk użytku publicznego i urządzeń na nich, z tem, że wyznaczeni przedstawiciele są odpowiedzialni przed zarządzającym lotniskiem.

§  30.

(1) Na każdem lotnisku komunikacyjnem organem nadzorczym Ministerstwa Komunikacji jest zawiadowca portu.

(2) Na lotniskach komunikacyjnych państwowych lub pozostających w zarządzie państwowym zawiadowca portu sprawuje zarząd temi lotniskami oraz nadzór nad przestrzeganiem przepisów żeglugi powietrznej.

(3) Na lotniskach komunikacyjnych prywatnych zawiadowca portu sprawuje nadzór nad prawidłowem funkcjonowaniem i eksploatowaniem tych lotnisk oraz nad przestrzeganiem przepisów żeglugi powietrznej.

(4) Sposób wykonywania służby przez zawiadowców portów lotniczych ustala osobna instrukcja.

§  31.

(1) W przypadkach, gdy na lotniskach, innych niż wymienione w § 30, niema wyznaczonych zawiadowców portów lotniczych, nadzór ogólny nad temi lotniskami, z wyjątkiem nadzoru technicznego, sprawują właściwe terytorjalnie władze administracji ogólnej.

(2) Sposób wykonywania nadzoru, o którym mowa w ustępie poprzednim, ustala osobna instrukcja.

E.

Warunki korzystania z państwowych lotnisk użytku publicznego.

§ 32. Osoby i instytucje, korzystające z państwowych lotnisk użytku publicznego, powinny się stosować do wszelkich obowiązujących na danem lotnisku przepisów i regulaminów, oraz do zarządzeń i poleceń zawiadowców portów lub innych organów władz państwowych, wykonywujących zarząd i nadzór nad temi lotniskami.

§  33.

(1) Użytkowanie części terenu lotnisk i urządzeń lotniskowych, należących do Skarbu Państwa odbywa się na zasadzie umów, zawartych przez Ministerstwo Komunikacji z osobami interesowanemi.

(2) Uprawnienia nadane osobom i instytucjom na lotniskach państwowych podlegają rewizji w celu dostosowania do postanowień rozporządzenia niniejszego.

F.

Korzystanie z lotnisk użytku publicznego innych niż państwowe.

§  34.

(1) Korzystanie z niepaństwowych lotnisk użytku publicznego powinno odbywać się zgodnie z warunkami zezwolenia, wydanego przez Ministra Komunikacji na założenie i uruchomienie lotniska, oraz zgodnie z postanowieniami rozporządzenia niniejszego.

(2) Na lotniskach tych powinny być hangarowane, obsługiwane i zaopatrywane wszelkie statki powietrzne, które na nich lądują.

(3) Przerwanie lub zawieszenie eksploatacji takich lotnisk może nastąpić jedynie po uprzedniem sześciomiesięcznym zawiadomieniu Ministerstwa Komunikacji.

G.

Wynagrodzenie za korzystanie z lotnisk użytku publicznego.

§ 35. Wynagrodzenie za korzystanie z lotnisk i hangarów oraz urządzeń na lotniskach może być pobierane jedynie na lotniskach użytku publicznego, bądź też do nich przyrównanych (§ 49).

§  36.

(1) Polskie statki powietrzne: wojskowe, celne, policyjne oraz użytkowane przez Ministerstwo Komunikacji są całkowicie zwolnione od uiszczenia opłat za starty i lądowania na wszystkich lotniskach bez wyjątku.

(2) Inne statki powietrzne, będące własnością Skarbu Państwa lub w rozporządzeniu władz państwowych, są całkowicie zwolnione od opłat za starty i lądowania na lotniskach państwowych lub lotniskach pozostających w zarządzie państwowym.

(3) Statki wymienione w ust. 1 i 2 są również zwolnione całkowicie od uiszczania za korzystanie z hangarów i urządzeń lotniskowych, stanowiących własność Skarbu Państwa lub pozostających w zarządzie państwowym.

§  37.

(1) Prywatne statki powietrzne, należące do polskich instytucyj społecznych i związków sportowych lub koncesjonowanych polskich przedsiębiorstw komunikacji powietrznej, jak również do obywateli polskich, którzy przyczynili się do rozwoju lotnictwa polskiego, mogą być zwalniane od opłat za korzystanie z lotnisk państwowych oraz hangarów i urządzeń na tych lotniskach, na podstawie zarządzeń Ministra Komunikacji.

(2) Zarządzenia te będą ustalały okres, na jaki zwolnienie od opłat zostało przyznane.

(3) Prywatne statki powietrzne, należące do obywateli obcych mogą być zwalniane od opłat na lotniskach państwowych lub pozostających w zarządzie państwowym na zasadzie obowiązujących umów i porozumień międzynarodowych lub też w przypadkach wyjątkowych na podstawie zarządzeń Ministra Komunikacji.

(4) Od opłat za korzystanie z lotnisk państwowych oraz hangarów i urządzeń na tych lotniskach będą zwalniane samoloty przedsiębiorstw budowy samolotów, lądujące na tych lotniskach w czasie odbywania lotów próbnych, o ile zostanie stwierdzone, że lądowanie ma charakter przymusowy, spowodowany siłą wyższą.

§  38.

(1) Taryfy opłat na lotniskach państwowych użytku publicznego, lub będących w zarządzie państwowym ustala Minister Komunikacji.

(2) Na innych lotniskach użytku publicznego taryfy te są ustalane przez właściciela lub użytkownika lotniska, a obowiązują po uprzedniem zatwierdzeniu przez Ministra Komunikacji.

(3) Przy zatwierdzaniu taryf Ministerstwo Komunikacji może żądać wszelkich dowodów usprawiedliwiających kalkulację opłat, wyszczególnionych w przedstawionych do zatwierdzenia taryfach.

(4) Taryfy, o których mowa w ust. (1) i (2), po ich ustaleniu lub zatwierdzeniu powinny być podane do wiadomości publicznej.

(5) Na każdem lotnisku użytku publicznego w miejscu widocznem i łatwo dostępnem powinna być wywieszona taryfa opłat, obowiązująca na danem lotnisku.

§  39.

(1) Przy ustalaniu lub zatwierdzaniu opłat za starty i lądowania powinny być zachowane następujące zasady:

a) najniższą normę stawki ustala się od statków powietrznych z silnikami do 100 KM; dla statków powietrznych o większej mocy silników podwyższa się stawkę o 20%, za każde następne rozpoczęte 100 KM,

b) za każdy następny start i lądowanie, odbywające się tego samego dnia bez wprowadzenia statku powietrznego do hangaru, stawkę obniża się o 50% : jeżeli ilość takich startów i lądowań przekroczy liczbę 5, dalszych opłat za start i lądowanie dokonanych w tych samych warunkach nie pobiera się,

c) za sam start lub samo lądowanie opłata wynosi 50% stawki ustalonej według punktu a),

d) na lotniskach nie posiadających służby startowej opłaty jednorazowe, pobierane stosownie do postanowień pod lit. a), b), c) obniża się o 50%,

e) za starty i lądowania nocne pobiera się stawkę podwójną; za start lub lądowanie nocne uważa się start lub lądowanie dokonane w okresie czasu zawartym pomiędzy jedną godziną przed zachodem słońca, a jedną godziną po wschodzie; jeżeli lotnisko nie posiada urządzeń oświetleniowych i sygnalizacyjnych nocnych, opłatę obniża się o 25%,

f) za abonament kwartalny, stawka kwartalna powinna wynosić jedną piątą część stawki jednorazowej, pomnożonej przez dziewięćdziesiąt,

g) za abonament roczny stawka roczna powinna wynosić iloczyn stawki kwartalnej przez trzy,

h) od samolotów, posiadających zamiast płóz ogonowych kółka, opłatę należną obniża się o 10%.

(2) W opłatach za start i lądowanie mieści się wynagrodzenie za użycie służby startowej lotniska, celem odprowadzenia statku powietrznego ze startu i na start, zapuszczenie śmigła, przyniesienie benzyny i smarów, napełnienie zbiorników i chłodnicy, tudzież za korzystanie z informacyj meteorologicznych, a w wypadku odlotów i lądowań nocnych za korzystanie z urządzeń oświetleniowych i sygnalizacyjnych.

§  40.

(1) Przy ustalaniu i zatwierdzaniu opłat za korzystanie z hangarów powinny być zachowane następujące zasady:

a) stawkę zasadniczą oblicza się od jednego metra kwadratowego powierzchni zajmowanej w ciągu doby przez statek powietrzny; za dobę uważa się każde rozpoczęte dwadzieścia cztery godziny, przyczem opłatę normalną pobiera się za czas od 1 doby do 1 tygodnia, za każdy rozpoczęty tydzień następny, do jednego miesiąca opłatę za dany tydzień obniża się stale o 10%,

b) za abonament kwartalny stawka kwartalna powinna wynosić 20% stawki normalnej, pomnożonej przez dziewięćdziesiąt,

c) za abonament roczny stawka roczna wynosi trzykrotną kwotę stawki kwartalnej.

(2) Ogólną ilość metrów kwadratowych oblicza się mnożąc rozpiętość statku przez jego długość. Za samoloty ze składanemi skrzydłami pobiera się opłaty za powierzchnię zajmowaną przez samolot ze skrzydłami złożonemi.

(3) Stawki kwartalne i roczne mogą być tylko wtedy stosowane, jeżeli zostały opłacone z góry za dany okres czasu.

(4) Uiszczenie opłat wyszczególnionych wyżej uprawnia do korzystania z oświetlenia i ogrzewania w hangarach i pomocy personelu, obsługującego hangary (wtoczenie i wytoczenie statku powietrznego) oraz dozór tego statku. W przypadkach braku oświetlenia w hangarze opłatę obniża się o 10%, za brak zaś pomocy personelu i dozoru opłatę obniża się o dalsze 30%.

§ 41. Opłaty kwartalne i roczne, o których mowa w § 39 i 40 uiszczone za dany statek powietrzny na jednem lotnisku, uprawniają do bezpłatnych startów i lądowań oraz do bezpłatnego korzystania z hangarów eksploatowanych na lotniskach przez tego samego właściciela lub użytkownika.

§  42.

(1) Za pomieszczenia na biura, warsztaty, magazyny i t. p. zajmowane w budynkach i urządzeniach pozostających w zarządzie Ministra Komunikacji, pobiera się opłaty ustalone przez Ministra Komunikacji.

(2) Postanowienie ust. (1) nie dotyczy biur i urządzeń niezbędnych dla użytku służbowego organów władz celnych, bezpieczeństwa publicznego i sanitarnych, urzędujących na lotniskach, o których mowa w tym ustępie.

§ 43. Za materjały pędne, nabywane według cen rynkowych, oblicza się należność tych cen plus 10% kosztów handlowych.

§ 44. Do postoju w hangarach i warsztatach na lotniskach użytku publicznego mogą być przyjmowane tylko te statki powietrzne, których załoga bądź:

a) przedstawi dowód stwierdzający, że zostały one ubezpieczane do wysokości ich wartości rzeczywistej od ognia i uszkodzeń spowodowanych ogniem, lub powstałych wskutek akcji rabunkowej, wywołanej pożarem, w jednem z krajowych towarzystw ubezpieczeniowych, gdy chodzi o statki polskie, albo też w jednem z tego rodzaju towarzystw zagranicznych, gdy chodzi o statki zagraniczne,

b) wypełni deklarację ubezpieczeniową i opłaci określoną w taryfie krótkoterminową stawkę ubezpieczeniową od ognia i uszkodzeń, spowodowanych ogniem lub powstałych wskutek akcji ratunkowej, wywołanej pożarem,

c) wypełni deklarację o zrzeczeniu się dochodzenia wszelkiego rodzaju odszkodowania za szkody i straty powstałe wskutek pożaru i uszkodzenia.

§  45.

(1) W związku z postanowieniami § 44 lit b) wszystkie osoby fizyczne lub prawne, będące właścicielami lub użytkownikami lotnisk użytku publicznego, bądź też właścicielami lub użytkownikami hangarów, budynków albo urządzeń znajdujących się na tych lotniskach, obowiązane są zawrzeć z jednem z krajowych towarzystw ubezpieczeniowych umowę, mającą na celu ubezpieczenie od pożaru i uszkodzenia statków powietrznych, korzystających z postoju w hangarach,

(2) Warunki ubezpieczenia jak również i taryfy ubezpieczeniowe, winny być przedstawione Ministrowi Komunikacji.

§  46.

(1) Na lotniskach państwowych użytku publicznego, lub będących w zarządzie Ministerstwa Komunikacji, opłatę za start i lądowanie pobiera zawiadowca portu lotniczego, opłaty zaś za korzystanie z postoju w hangarach, opłaty ubezpieczeniowe oraz za korzystanie z pomieszczeń, pobiera zawiadowca portu tylko wtedy, gdy hangar lub budynek, będący własnością Skarbu Państwa, lub użytkowany przez Państwo jest pod zarządem Ministerstwa Komunikacji.

(2) Sposób pobierania przez zawiadowców portów tych opłat oraz sposób przekazywania pieniędzy do kas skarbowych, ustala osobna instrukcja.

(3) We wszystkich innych przypadkach opłaty pobiera osoba fizyczna lub prawna eksploatująca hangar, budynek lub urządzenie, będące własnością Skarbu Państwa, bądź użytkującą pewien obszar gruntu, wydzielony z danego lotniska państwowego, na którem wspomniane wyżej osoby zbudowały własne hangary, budynki lub specjalne urządzenia.

§  47.

(1) Osoby, eksploatujące lotniska użytku publicznego, obowiązane są prowadzić dokładne wykazy pobieranych przez siebie opłat za korzystanie z lotnisk i hangarów oraz urządzeń na nich.

(2) Wykazy te powinny być przedstawiane na każde żądanie zawiadowcy portu lub organów kontrolnych Ministerstwa Komunikacji.

§  48.

(1) Na lotniskach państwowych lub pozostających w zarządzie Ministerstwa Komunikacji zatwierdzaniu Ministerstwa Komunikacji podlegają również wszelkie taryfy opłat i cenniki przedsiębiorstw handlowych prywatnych, działających na terenie danego lotniska lub kilku lotnisk jednocześnie.

(2) Założenie i uruchomienie przedsiębiorstwa handlowego prywatnego na lotniskach wymienionych w ustępie poprzednim wymaga zezwolenia Ministra Komunikacji.

H.

Korzystanie z lotnisk specjalnych.

§  49.

(1) Korzystanie z lotnisk specjalnych powinno się odbywać zgodnie z warunkami zezwolenia wydanego przez Ministra Komunikacji oraz zgodnie z postanowieniami rozporządzenia niniejszego

(2) W przypadkach, zasługujących na uwzględnienie, Ministerstwo Komunikacji może zezwolić na otwarcie takich lotnisk do użytku publicznego, bądź to dla pewnych kategoryj statków powietrznych, bądź też w pewnych porach dnia W tym ostatnim przypadku lotniska te będą traktowane, jako lotniska użytku publicznego.

I.

Korzystanie z lotnisk użytku ściśle prywatnego.

§  50.

(1) Z lotnisk użytku ściśle prywatnego (§ 6 ust. (2) lit. b) może wyłącznie korzystać właściciel lub użytkownik lotniska, oraz osoby przez niego upoważnione.

(2) Lądowanie na tych lotniskach bez zgody właściciela lub użytkownika lotniska jest wzbronione, z wyjątkiem wypadków spowodowanych siłą wyższą.

IV.

TERENY POMOCNICZE.

§ 51. Tereny pomocnicze dzielą się na tereny czasowe i prowizoryczne.

§  52.

(1) Za tereny czasowe uważa się tereny, obrane na pewien okres czasu do urządzania publicznych lotów pokazowych, propagandowych lub dokonywania specjalnych prac lotniczych, zarobkowych, koncesjonowanych przez Ministerstwo Komunikacji (jako to: aerofotogrametrja, walka ze szkodnikami leśnymi, taksówki lotnicze, pogotowie lekarskie lotnicze, reklama lotnicza i t. p.). Warunki, jakim powinny odpowiadać te tereny ustalają przepisy o których mowa w ust. (4) § 3.

(2) Użytkowanie takich terenów odbywać się może jedynie za zgodą osób, mających prawo do dysponowania temi terenami oraz za zezwoleniem właściwych powiatowych władz administracji ogólnej. Odpowiedzialność za wybór terenu i za ewentualne szkody powstałe wskutek urządzania lotów lub wykonywania prac lotniczych ponosi osoba urządzająca loty lub wykonywująca te prace.

§  53.

(1) Za tereny prowizoryczne uważa się wszelkie tereny, nadające się do przygodnego lądowania i odlotu statków powietrznych.

(2) Lądowanie na tych terenach może się odbywać, z wyjątkiem wypadków przymusowego lądowania, tylko za zezwoleniem osoby mającej prawo do dysponowania terenem.

§  54.

(1) Lądowania przygodne na terenach prowizorycznych bez zgody osób uprawnionych do dysponowania terenem są dopuszczalne jedynie w tych przypadkach, gdy upoważnienie do wykonywania lotów (licencja) osoby pilotującej statek powietrzny oraz karta rejestracyjna tego statku są zaopatrzone w odpowiednie adnotacje urzędowe, zezwalające na dokonywanie tych lądowań.

(2) Odpowiednią adnotację na upoważnieniu (licencji) może otrzymać tylko pilot, który:

a) wykaże się dostateczną praktyką w dokonywaniu lądowań na małych terenach,

b) nie był dotychczas karany za naruszenie przepisów o żegludze powietrznej.

(3) Uzyskanie odpowiedniej adnotacji na karcie rejestracyjnej statku uzależnia się od spełnienia następujących warunków:

a) statek powietrzny powinien posiadać wszelkie warunki konieczne do lądowania na terenach prowizorycznych;

b) statek powietrzny powinien być ubezpieczony do wysokości 20.000 złotych od odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane lądowaniem przygodnem;

c) dowód ubezpieczenia statku powinien być złożony w Ministerstwie Komunikacji.

(4) W razie naruszenia obowiązujących przepisów lotniczych, uprawnienia nadane zgodnie z postanowieniami ust. (2) i (3) mogą być w każdej chwili zawieszone lub cofnięte przez Ministerstwo Komunikacji.

V.

URZĄDZENIA POMOCNICZE.

§  55.

(1) Projekty techniczne urządzeń pomocniczych na lotniskach (§ 1 ust. (2), jak również projekty zmian w istniejących urządzeniach pomocniczych powinny być przed wykonaniem przedstawione w 2 egzemplarzach wraz z odpowiedniem podaniem Ministrowi Komunikacji do zatwierdzenia.

(2) W podaniu powinny być wyszczególnione imię, nazwisko i obywatelstwo osoby lub nazwa, skład i przynależność państwowa zarządu instytucji, zamierzającej założyć i eksploatować urządzenie, nazwa lotniska, na którem ma być zbudowane projektowane urządzenie, rodzaj i charakter tego urządzenia, oraz cel jego założenia i warunki korzystania.

(3) W przypadku, gdy zamierzone urządzenie ma być założone na lotnisku nie będącem w rozporządzeniu osoby ubiegającej się o zezwolenie, do podania należy dołączyć dowód, stwierdzający zgodę na założenie urządzenia osoby mającej prawo rozporządzania lotniskiem.

§ 56. W udzielonem przez Ministerstwo Komunikacji zezwoleniu powinny być umieszczone wszelkie warunki, mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa żeglugi powietrznej.

§  57.

(1) Uruchomienie urządzenia może nastąpić dopiero po uznaniu urządzenia przez przedstawiciela Ministerstwa Komunikacji za nadające się do użytku.

(2) Wszelkie opłaty pobierane za korzystanie z urządzeń pomocniczych, podlegają uprzedniemu zatwierdzeniu przez Ministra Komunikacji.

§ 58. Podania o zezwolenie na założenie urządzeń pomocniczych poza obrębem lotnisk oraz o zatwierdzenie projektów umieszczenia przyrządów i znaków sygnalizacyjnych dla potrzeb żeglugi powietrznej na nieruchomej własności publicznej lub prywatnej należy przedstawiać Ministerstwu Komunikacji w 3-ch egzemplarzach.

§ 59. W podaniach powinny być wskazane:

a) władza państwowa lub przedsiębiorstwo lotnicze przedstawiające projekt,

b) rodzaj przyrządów i znaków oraz ich wymiary,

c) określenie nieruchomości, na której jest projektowane umieszczenie przyrządów i znaków,

d) imię i nazwisko (nazwa) oraz adres właściciela lub posiadacza nieruchomości, na której mają być umieszczone przyrządy i znaki.

§ 60. Projekt urządzenia pomocniczego, uznany za konieczny dla żeglugi powietrznej i możliwy do wykonania może być przesłany właściwemu wojewodzie celem przeprowadzenia dochodzeń na miejscu. Wojewoda, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w sposób analogiczny, jak to zostało przewidziane w §§ 11 i 12 ust. (2) zwraca projekt wraz z wynikiem rozprawy do Ministerstwa Komunikacji.

§ 61. Decyzja Ministra Komunikacji, zatwierdzająca projekt stanowi tytuł egzekucyjny i w razie potrzeby przymusowego wykonania projektu może być przedstawiona przez wnioskodawcę powiatowej władzy administracji ogólnej, która w charakterze władzy egzekucyjnej postąpi wówczas w myśl przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu przymusowem w administracji (Dz. U. R. P. Nr. 36, poz. 342).

§ 62. Szkody, wspomniane w art. 25 ust. 3 rozporządzenia o prawie lotniczem mają być dochodzone w drodze sądowej.

VI.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

§ 63. Zezwolenie udzielone na założenie i uruchomienie lotniska lub urządzenia pomocniczego może być w każdym czasie zawieszone lub cofnięte przez Ministra Komunikacji, jeżeli lotnisko lub urządzenie:

a) nie zostało założone i urządzone w okresie czasu wskazanym w zezwoleniu,

b) zostało wybudowane i uruchomione wbrew warunkom przewidzianym w obowiązujących przepisach,

c) jest użytkowane w sposób niezgodny z postanowieniami rozporządzenia niniejszego.

§ 64. W przypadkach naruszenia postanowień rozporządzenia niniejszego przez osoby lub instytucje, korzystające stale z lotnisk użytku publicznego i urządzeń pomocniczych lotniskowych, Ministerstwo Komunikacji jest uprawnione:

a) na lotniskach państwowych - zabronić tym osobom lub instytucjom korzystania z danego lotniska państwowego czasowo lub stale,

b) na lotniskach prywatnych - żądać od właściciela lub użytkownika lotniska by zakazał tym osobom lub instytucjom korzystania z takiego lotniska czasowo lub stale.

§ 65. Sankcje przewidziane w §§ 63 i 64 będą stosowane niezależnie od postanowień, przewidzianych w art. 72 punkty 1) i 2), art. 73 punkt 1) oraz art. 75 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 marca 1928 r. o prawie lotniczem (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 294).

§ 66. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie w trzy miesiące po dniu ogłoszenia. Jednocześnie tracą moc obowiązującą:

a) rozporządzenie Ministra Komunikacji z dnia 26 listopada 1928 r. o trybie postępowania administracyjnego w przedmiocie umieszczania przyrządów i znaków sygnalizacyjnych dla potrzeb żeglugi powietrznej na nieruchomej własności publicznej i prywatnej (Dz. U. R. P. z 1929 r. Nr. 1, poz. 7),

b) rozporządzenie Ministra Komunikacji i Ministra Spraw Wojskowych z dnia 8 maja 1929 r. o przypadkach, w których statki powietrzne mogą korzystać z lotnisk, hangarów, urządzeń lotniskowych i materjałów pędnych oraz z pomocy odnośnego personelu lotniczego, jako też o sposobie wynagrodzenia za to korzystanie (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 461),

c) rozdział II rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Spraw Wojskowych z dnia 25 kwietnia 1929 r. o szlakach powietrznych, wyznaczonych do lotu ponad obszarem państwa, oraz o lotniskach otwartych dla żeglugi powietrznej zagranicznej i krajowej (Monitor Polski Nr. 220, poz. 514).

1 § 7-19 uchylone przez § 1 rozporządzenia Ministra Transportu Drogowego i Lotniczego z dnia 8 stycznia 1955 r. w sprawie zakładania i uruchamiania lotnisk cywilnych (Dz.U.55.1.6) z dniem 18 stycznia 1955 r.

2 § 20-22 uchylone przez § 1 rozporządzenia Ministra Transportu Drogowego i Lotniczego z dnia 8 stycznia 1955 r. w sprawie zakładania i uruchamiania lotnisk cywilnych (Dz.U.55.1.6) z dniem 18 stycznia 1955 r.

3 § 23 uchylony przez § 1 rozporządzenia Ministra Transportu Drogowego i Lotniczego z dnia 8 stycznia 1955 r. w sprawie zakładania i uruchamiania lotnisk cywilnych (Dz.U.55.1.6) z dniem 18 stycznia 1955 r.

4 § 24 uchylony przez § 1 rozporządzenia Ministra Transportu Drogowego i Lotniczego z dnia 8 stycznia 1955 r. w sprawie zakładania i uruchamiania lotnisk cywilnych (Dz.U.55.1.6) z dniem 18 stycznia 1955 r.

• Identyfikator: Dz.U.1934.18.142
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Podział lotnisk na kategorje oraz warunki zakładania, urządzania i korzystania z lotnisk oraz urządzeń pomocniczych.
• Data aktu: 15/02/1934
• Data ogłoszenia: 07/03/1934
• Data wejścia w życie: 08/06/1934