Międzynarodowa konwencja radjotelegraficzna. Waszyngton.1927.11.25.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA RADJOTELEGRAFICZNA

podpisana w Waszyngtonie dnia 25 listopada 1927 r.

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego piątego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku podpisana została w Waszyngtonie międzynarodowa konwencja radiotelegraficzna, wraz z regulaminem ogólnym i regulaminem dodatkowym, o następującem brzmieniu dosłownem:

(Tekst konwencji zawiera załącznik do niniejszego numeru).

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, regulaminem ogólnym i regulaminem dodatkowym, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, Opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 17 sierpnia 1932 r.

ZAŁĄCZNIK 

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA RADJOTELEGRAFICZNA

zawarta między Rządami:

Unji Południowo - Afrykańskiej, Francuskiej Afryki ekwatorjalnej i innych Kolonij, Francuskiej Afryki zachodniej, Portugalskiej Afryki zachodniej, Portugalskiej Afryki wschodniej i Posiadłości portugalskich azjatyckich, Niemiec, Republiki Argentyńskiej, Federacji Australijskiej, Austrji, Belgji, Boliwji, Brazylji, Bułgarji, Kanady, Chili, Chin, Republiki Kolumbja, Hiszpańskiej Kolonji Zatoki Gwinejskiej, Konga belgijskiego, Costa Rica, Kuby, Curacao, Cyrynaiki, Danji, Republiki Dominikańskiej, Egiptu, Republiki El Salvador, Erytrei, Hiszpanji, Estonji, Stanów Zjednoczonych Ameryki, Finlandji, Francji, Wielkiej Brytanji, Grecji, Guatemali, Republiki Haiti, Republiki Honduras, Węgier, Indji brytyjskich, Indji holenderskich, Indochin francuskich, Wolnego Państwa Irlandji, Włoch, Japonji, Chosen, Taiwan, Sachalinu japońskiego, Dzierżawionego Terytorjum Kuantung i Terytorjum Południowych Wysp Morskich pod mandatem japońskim, Republiki Liberja, Madagaskaru, Marokka (z wyjątkiem strefy hiszpańskiej), Meksyku, Nikaragua, Norwegji, Nowej Zelandji, Republiki Panama, Paragwaju, Holandji, Peru, Persji, Polski, Portugalji, Rumunji, Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Siamu, Włoskiego Somali, Szwecji, Szwajcarji, Surinam, Terytorjów Syryjsko-Libańskich, Republiki San Marino, Czechosłowacji, Tripolitanji, Tunisu, Turcji, Urugwaju i Wenezueli.

Podpisani Pełnomocnicy Rządów Państw wyżej wymienionych, zebrani na Konferencji w Waszyngtonie, jednozgodnie, z zastrzeżeniem ratyfikacji, zawarli następującą konwencję:

Artykuł 1.

Określenia.

W konwencji niniejszej:

wyrażenie "komunikacja radjoelektryczna" albo "radjokomunikacja" oznacza przesyłanie drogą bezprzewodową zapomocą fal Hertza wszelkiego rodzaju pisma, znaków, sygnałów, obrazów i dźwięków;

wyrażenie "stacja radjokomunikacyjna" albo krótko "stacja" oznacza stację, zapomocą której uskutecznia się radjokomunikację;

wyrażenie "stacja stała" oznacza stację urządzoną na stałe i utrzymującą łączność z jedną lub kilkoma stacjami, urządzonemi w ten sam sposób;

wyrażenie "stacja ruchoma" oznacza stacje przystosowaną do zmiany miejsca i zasadniczo przenoszoną z miejsca na miejsce;

wyrażenie "stacja lądowa" oznacza stację, która sama nie będąc stacją ruchomą, służy do komunikacji radjowej ze stacjami ruchomemi;

wyrażenie "służba ruchoma" oznacza czynności w zakresie radjokomunikacyj między stacjami ruchomemi i lądowemi lub między stacjami ruchomemi między sobą;

wyrażenie "służba międzynarodowa" oznacza czynności w zakresie radjokomunikacyj między dwiema stacjami położonemi w dwóch różnych Państwach lub pomiędzy stacją lądową i ruchomą, znajdującą się poza granicami Państwa, w którem leży dana stacja lądową, albo też pomiędzy dwiema lub kilkoma stacjami ruchomemi, znajdującemu się na pełnem morzu lub nad niem. Służbę radjokomunikacyjną wewnętrzną (krajową), która może przeszkadzać komunikacjom radjowym poza granicami Państwa, w którem się odbywa, traktuje się w razie sprawiania zakłóceń jako służbę międzynarodową;

wyrażenie "ogólna sieć komunikacyjna oznacza cały zespół istniejących dróg komunikacyjnych, telegraficznych i telefonicznych, przewodowych lub bezprzewodowych, otwartych dla użytku publicznego, z wyjątkiem łączności radjokomunikacyjnych służby ruchomej;

wyrażenie "służba publiczna" oznacza służbę pełnioną dla użytku publicznego;

wyrażenie "służba ograniczona" oznacza służbę przeznaczoną do użytku osób ściśle określonych lub dla celów specjalnych;

wyrażenie "korespondencja publiczna" oznacza wszelką korespondencję, jaką stacja, będąc przeznaczona do użytku publicznego, obowiązana jest przyjąć od publiczności dla dalszego wydania;

wyrażenie "przedsiębiorstwo prywatne" oznacza każdą osobę prywatną. Towarzystwo lub Stowarzyszenie, które eksploatuje jedną lub kilka stacyj przeznaczonych dla komunikacyj radjowych;

wyrażenie "radjotelegram" oznacza telegram, dla którego miejscem nadaniu lub miejscem przeznaczenia jest stacja ruchoma, przesłany na całym lub części przebiegu drogą radjową.

Artykuł 2.

Zakres konwencji.

§ 1. Układające się Rządy zobowiązują się stosować postanowienia niniejszej konwencji na wszystkich stacjach radjokomunikacyjnych, założonych lub eksploatowanych przez układające się Rządy i otwartych dla międzynarodowej wymiany korespondencji publicznej. Zobowiązują się one również stosować rzeczone postanowienia do specjalnych rodzajów służby, podporządkowanych regulaminom, dołączonym do niniejszej konwencji.

§ 2. Układające się Rządy zobowiązują się również wydać względnie przedłożyć do uchwalenia swym ciałom ustawodawczym, ustawy, zobowiązujące osoby lub przedsiębiorstwa prywatne upoważnione do zakładania i eksploatowania stacyj, otwartych czy też zamkniętych dla korespondencji publicznej, lecz pełniących międzynarodowe komunikacje radjowe do przestrzegania postanowień niniejszej konwencji i dołączonych do niej regulaminów.

§ 3. Układające się Rządy uznają prawo organizowania komunikacyj radjowych między każdemi dwoma z nich, byleby tylko były przestrzegane postanowienia niniejszej konwencji i dołączonych do niej regulaminów.

Artykuł  3.

Komunikacja międzynarodowa.

§  1.

(1) W zakresie komunikacyj międzynarodowych pomiędzy stacjami stałemi, każdemu z układających się Rządów pozostawia się wolną rękę przy organizowaniu służby i oznaczaniu rodzajów korespondencji, jaka może być wymieniana pomiędzy stacjami, utrzymującemi te komunikacje.

(2) Jednakowoż, o ile powyższe stacje biorą udział w międzynarodowej wymianie korespondencji publicznej między poszczególnemi krajami, albo też ze stacjami służby ruchomej, winny stosować postanowienia niniejszej konwencji i dołączonych do niej regulaminów do każdego z obu tych rodzajów służby.

§ 2. Przy wymianie korespondencji pomiędzy stacjami służby ruchomej stacje biorące udział w tej wymianie są obowiązane w granicach swego przepisowego działania do wzajemnej wymiany radjotelegramów, niezależnie od stosowanego przez nie systemu urządzeń radjowych.

§ 3. Jednakowoż, aby nie hamować postępów wiedzy, postanowienia paragrafu poprzedniego nie zabraniają ewentualnie stosowania systemu radjowego, nienadającego się do komunikowania się z innemi systemami, byleby ta niezdolność do współpracy wynikała z zasadniczej właściwości danego systemu, a nie była wynikiem celowego zastosowania urządzeń uniemożliwiających komunikację międzynarodową.

Artykuł  4.

Służba ograniczona.

Niezależnie od postanowień artykułu 3, stacje radiokomunikacyjne mogą być wyznaczone do międzynarodowej wymiany korespondencji publicznej w zakresie ograniczonym już to ze względu na przeznaczenie korespondencji, już to ze względu na inne okoliczności, nie mające nic wspólnego ze stosowanym systemem.

Artykuł 5.

Tajemnica korespondencji. Sygnały błędne lub zwodnicze.

Układające się Rządy obowiązują się wydać względnie przedstawić do uchwalenia swym ciałom ustawodawczym ustawy, mające na celu zwalczanie:

a) wydawania i odbioru bez upoważnienia władz korespondencji prywatnej zapomocą instalacyj radjowych;

b) rozpowszechniania treści korespondencji, któraby mogła być przyjęta zapomocą instalacyj radjowych, albo tylko faktu jej istnienia;

c) opublikowywania lub wykorzystywania bez zezwolenia korespondencji, odebranej zapomocą instalacyj radjowych;

d) przesyłania albo puszczania w obieg fałszywych lub wprowadzających w błąd sygnałów niebezpieczeństwa, albo wezwań w niebezpieczeństwie.

Artykuł  6.

Wykroczenia.

Układające się Rządy zobowiązują się do wzajemnego popierania się w zwalczaniu wykroczeń przeciwko postanowieniom niniejszej konwencji i dołączonych do niej regulaminów, jak również w ewentualnem wykrywaniu osób, wykraczających przeciwko tym postanowieniom.

Artykuł 7.

Połączenie z ogólną siecią komunikacyjną.

Każdy z układających się Rządów zobowiązuje się zarządzić wykonanie bezpośrednich połączeń między stacjami lądowemi, wybudowanemi na jego terytorjum i otwartemi dla międzynarodowej wymiany korespondencji publicznej i ogólną siecią komunikacyjną lub co najmniej w inny sposób zabezpieczyć szybką wymianę pomiędzy temi stacjami i ogólną siecią komunikacyjną.

Artykuł  8.

Wymiana informacyj o stacjach i służbie przez nie pełnionych.

Układające się Rządy podają sobie wzajemnie do wiadomości za pośrednictwem Biura Międzynarodowego Unji telegraficznej, nazwy stacyj otwartych dla międzynarodowej wymiany korespondencji publicznej oraz stacyj pełniących specjalne rodzaje służby, unormowane regulaminami dołączonemi do niniejszej konwencji, jak również wszystkie wskazówki, mające na celu ułatwić i przyspieszyć wymianę radjową.

Artykuł 9.

Urządzenia specjalne.

Każdy z układających się Rządów zastrzega sobie prawo wydawania zarządzeń względnie zezwalania, by na stacjach wskazanych w artykule 8 poza instalacjami, co do których informacje w myśl poprzedniego artykułu podlegają ogłaszaniu, były zakładane i eksploatowane inne jeszcze urządzenia radjokomunikacyjne przeznaczone dla celów specjalnych, bez obowiązku opublikowywania szczegółów dotyczących tych urządzeń.

Artykuł  10.

Wymogi stawiane stacjom. Zakłócenia.

§ 1. Stacje, o których mowa w artykule 2, winny być budowane i eksploatowane możliwie w sposób, jaki dla danej służby uchodzi w praktyce za najlepszy oraz winny być utrzymywane na poziomie postępów nauki i techniki.

§ 2. Wszystkie stacje, bez względu na ich przeznaczenie, winny być budowane i eksploatowane w ten sposób, by możliwie nie wywoływały zakłóceń w komunikacjach lub służbie radjowej innych układających się Rządów względnie osób lub przedsiębiorstw prywatnych, upoważnionych przez układające się Rządy do utrzymywania radjokomunikacji publicznej.

Artykuł  11.

Prawo pierwszeństwa dla wezwań o pomoc w niebezpieczeństwie.

Stacje czynne w służbie ruchomej obowiązane są stosować bezwzględne prawo pierwszeństwa przy przyjmowaniu wezwań w niebezpieczeństwie niezależnie od miejsca pochodzenia tych wezwań, odpowiadać w takiż sposób na te wezwania i postępować dalej zgodnie z zawartemi w nich życzeniami.

Artykuł 12.

Taksy.

Taksy stosowane do radjotelegramów i wypadki, w których te radjotelegramy są zwolnione od opłat radjowych, ustalają, postanowienia regulaminów dołączonych do niniejszej konwencji.

Artykuł  13.

Regulaminy. Konferencje.

§ 1. Jako uzupełnienie postanowień niniejszej konwencji służą:

1° ogólny regulamin, który obowiązuje narówni z konwencją i wchodzi z nią jednocześnie w życie;

2° dodatkowy regulamin, który obowiązuje tylko te Rządy, które go podpisały.

§ 2. Postanowienia niniejszej konwencji i dołączonych do niej regulaminów podlegają rewizji Konferencji Pełnomocników układających się Rządów. Każda konferencja sama wyznacza miejsce i czas następnego zebrania.

§ 3. Przed rozpoczęciem obrad każda konferencja uchwala regulamin wewnętrzny, który określa organizację i porządek obrad.

Artykuł  14.

Układy specjalne.

Układające się Rządy zastrzegają zarówno dla siebie jak i dla upoważnionych przez nie przedsiębiorstw prywatnych prawo zawierania specjalnych układów w kwestjach służby radjokomunikacyjnej, nie dotyczących ogółu Rządów. Układy powyższe w żadnym jednak wypadku nie mogą wychodzić poza granice nakreślone konwencją i dołączonemi do niej regulaminami w tych wszystkich wypadkach, gdy wprowadzenie w życie układu specjalnego mogłoby wywołać zakłócenia normalnego toku służby innych krajów.

Artykuł 15.

Zawieszenie służby.

Każdy Rząd zastrzega sobie prawo zawieszenia, o ile uważać to będzie za konieczne, międzynarodowej służby radjokomunikacyjnej na nieokreślony przeciąg czasu już to w zupełności, już to w pewnych relacjach lub dla pewnych rodzajów radjokomunikacji, zobowiązując się tylko do natychmiastowego powiadomienia o tem za pośrednictwem Międzynarodowego Biura Unji telegraficznej poszczególnych Rządów, uczestników konwencji.

Artykuł  16

Biuro międzynarodowe.

§ 1. Międzynarodowe Biuro Unji telegraficznej obowiązane jest zbierać, uzgadniać i ogłaszać wszelkiego rodzaju dane dotyczące służby radjowej, nadawać bieg zgłoszeniom w sprawie zmian konwencji i dołączonych do niej regulaminów, ogłaszać uchwalone zmiany i wogóle pełnić wszelkie prace administracyjne, do których byłoby powołane w interesie międzynarodowej służby radjowej.

§ 2. Koszta związane z temi czynnościami pokrywają wszystkie układające się Rządy w stosunku podanym w regulaminie ogólnym.

Artykuł  17.

Międzynarodowy techniczny Komitet doradczy dla spraw radjokomunikacji.

§ 1. Powołuje się do życia międzynarodowy techniczny Komitet doradczy dla spraw radjokomunikacji, mający za zadanie studja nad zagadnieniami technicznemi i innemi pozostającemi z niemi w związku a dotyczącemi tej komunikacji.

§ 2. Skład Komitetu, jego zakres działania i sposób prowadzenia prac określa regulamin ogólny, dołączony do niniejszej konwencji.

Artykuł  18.

Relacje ze stacjami Państw, nieuczestniczących w konwencji.

§ 1. Każdy z układających się Rządów zastrzega sobie prawo samodzielnego ustalenia warunków, na jakich zgodzi się wymieniać telegramy albo radjolelegramy, pochodzące od stacji lub przeznaczone do stacji, która nie podlega postanowieniom niniejszej konwencji.

§ 2. Z chwilą kiedy telegram albo radjotelegram został przyjęty, musi on być dalej wydany z zaliczeniem za niego opłaty normalnej.

Artykuł  19.

Przystąpienie do konwencji.

§  1.

(1) Rządy nie należące do niniejszej konwencji mogą do niej przystąpić na własne życzenie.

(2) Przystąpienie do konwencji winno być notyfikowane w drodze dyplomatycznej temu z układających się Rządów, na terytorjum którego odbyła się ostatnia konferencja, ten zaś ostatni powiadomi o tem wszystkie pozostałe Rządy.

(3) Z tytułu przystąpienia do konwencji wynika obowiązek podporządkowania się wszystkim zawartym w konwencji zastrzeżeniom i prawo korzystania ze wszystkich zawarowanych przez nią przywilejów.

§  2.

(1) Przystąpienie do konwencji Rządu takiego Państwa, które posiada kolonje, protektoraty względnie terytorja, nad któremi przysługuje mu prawo zwierzchnictwa lub mandatu nie przesądza przystąpienia tychże kolonij, protektoratów albo terytorjów do konwencji, o ile w mowie będący Rząd nie złoży w tej sprawie odpowiedniej deklaracji.

(2) Cały zespół tych kolonij, protektoratów albo terytorjów, pozostających pod wspólnym zwierzchnictwem lub mandatem, lub też każda z tych jednostek samodzielnie może być uprawnioną do zgłoszenia przystąpienia albo wypowiedzenia na warunkach, przewidzianych w niniejszym artykule oraz w artykule 23.

Artykuł  20.

Sąd polubowny.

§ 1. W razie sporu między dwoma umawiającemi się Rządami odnośnie interpretacji lub wykonania bądź niniejszej konwencji, bądź regulaminów przewidzianych w art. 11, sprawa, na życzenie jednego z tych Rządów, winna być poddana sądowi polubownemu. W tym celu każdy z Rządów, będących w sporze, wybiera inny Rząd nie zainteresowany w tej sprawie.

§ 2. Jeżeli między tymi dwoma arbitrami nie dojdzie do porozumienia w sprawie spornej, zwracają się oni do trzeciego Rządu, uczestnika konwencji również w sporze niezainteresowanego. O ile obaj arbitrzy co do wyboru trzeciego Rządu nie mogą dojść do porozumienia, każdy z nich proponuje jeden z pośród Rządów, uczestników konwencji nie-zainteresowanych w sporze; miedzy zaproponowanemi Rządami następuje losowanie. Losowania dokonywa ten Rząd, na którego terytorjum czynne jest Międzynarodowe Biuro, o którem mowa w artykule 16. Wyrok sądu polubownego zapada większością głosów.

Artykuł  21.

Wymiana ustaw i przepisów wykonawczych.

Układające się Rządy, o ile uznają to za wskazane, podają do wiadomości, za pośrednictwem Biura Międzynarodowego Unji telegraficznej, te z ogłoszonych już lub mających być ogłoszonemi w ich Państwach ustaw i przepisów wykonawczych, które pozostają w związku z niniejszą konwencją.

Artykuł 22.

Instalacje morskie i wojskowe.

§ 1. Układające się Rządy zachowują zupełną swobodę postępowania w sprawach instalacyj radjowych nie objętych w artykule 2, a mianowicie: w sprawach instalacyj morskich i wojskowych.

§ 2. Wszystkie te instalacje i stacje winny, w miarę możności, stosować się do postanowień regulaminowych, dotyczących okazywania pomocy w wypadkach niebezpieczeństwa oraz środków zapobiegających wywoływaniu zakłóceń w radiokomunikacji, winny one również, w miarę możności, stosować się do postanowień regulaminowych, dotyczących typów fal, w zależności od rodzaju pełnionej przez stacje służby.

§ 3. W każdym jednak razie, o ile instalacje te i stacje uczestniczą w wymianie korespondencji publicznej lub w specjalnych rodzajach służby, normowanych regulaminami dołączonemi do niniejszej konwencji, obowiązane są one zasadniczo podporządkować się przepisom regulaminowym normującym wykonanie tych służb.

Artykuł  23.

Wejście w życie, czas trwania i wypowiedzenie konwencji.

§ 1. Konwencja niniejsza wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 1929 i będzie obowiązywać przez nieokreślony przeciąg czasu, względnie przez przeciąg jednego roku od dnia, w którym zostanie wypowiedziana.

§ 2. Wypowiedzenie pociąga za sobą skutki prawne tylko w stosunku do tego Rządu, w imieniu którego wypowiedzenie złożono. W stosunku do innych układających się Rządów konwencja pozostaje nadal w mocy.

Artykuł  24.

Ratyfikacja.

§ 1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji, ratyfikacje mają być złożone w Waszyngtonie w czasie możliwie jak najkrótszym.

§ 2. W razie, gdyby jeden lub kilka Rządów nie ratyfikowało konwencji, będzie ona obowiązywała te Rządy, które ją ratyfikują.

W DOWÓD CZEGO, odnośni Pełnomocnicy podpisali konwencję w jednym egzemplarzu, który złożono do archiwów Rządu Stanów Zjednoczonych, z tem, iż po jednym odpisie otrzyma każdy poszczególny Rząd.

Sporządzono w Waszyngtonie dnia 25 listopada 1927 roku.

ZA UNJĘ POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKĄ:

H. J. Lenton

W. F. C. Morton

ZA AFRYKĘ ZWROTNIKOWĄ FRANCUSKĄ I INNE KOLONJE:

Cassagnac

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ FRANCUSKĄ:

Cassagnac

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ PORTUGALSKĄ:

Arnaldo de Paiυa Carυalho

ZA AFRYKĘ WSCHODNIĄ PORTUGALSKĄ I POSIADŁOŚCI PORTUGALSKIE W AZJI:

Mario Corrêa Barata da Cruz

ZA NIEMCY:

Otto Arendt

Hermann Giess

H. Harbich

Arthur Werner

Günther Suadicani

E. L. Baer

ZA REPUBLIKĘ ARGENTYŃSKĄ:

Felipe A. Espil

Luis F. Orlandini

Francisco Lajous

ZA FEDERACJĘ AUSTRALIJSKĄ:

H. P. Brown

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Maximilian Hartwich

Ing. Hans Pfeuffer

ZA BELGJĘ:

J. Pierart

Goldschmidt

G. Vincent

ZA BOLIWJĘ;

Geo. de la Barra

ZA BRAZYLJĘ:

P. Coelho de Almeida

Frederico Villar

Manuel F. Simoes Ayres

ZA BUŁGARJĘ.:

St. Bisseroff

ZA KANADĘ:

A. Johnston

Laurent Beaudry

C. P. Edwards

W. Arthur Steel

ZA CHILI:

I. Holger

ZA CHINY:

Chin Chun Wang

Chang-Hsuan

Hing Ging Y. Lee

Ti-Ching Wu

ZA REPUBLIKĘ KOLUMBJI:

Enrique Olaya H.

ZA KOLONJE HISZPAŃSKĄ ZATOKI GWINEJSKIEJ:

Adolfo H. de Solas

ZA KONGO BELGIJSKIE:

J. Pierart

G. Vincent

Robert Goldschmidt

ZA KOSTARIKĘ:

J. Rafael Oreamuno

ZA KUBĘ:

L. Albarquerque

Gonzalo Güell

Luis Marino Pérez

ZA CURAÇAO:

G. Schotel

ZA CYRENAJKĘ:

Paolo Zonta

ZA DANJĘ:

T. F. Krarup

C. Wamberg

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

M. L. Vasquez G.

ZA EGIPT:

Horace Mayne

Aly Ibrahim

ZA ERYTREĘ:

Cesare Bardeloni

ZA HISZPANJĘ:

Mariano Amoedo

Antonio Nieto

Adolfo H. de Solás

José Sastre

ZA ESTONJĘ:

G. Jallajas

ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:

Herbert Hooυer

Stephen Daυis

James E. Watson

E. D. Smith

Wallace H. White, Jr.

W. R. Castle, Jr.

William Roy Vallance

C. McK. Saltzman

Thns. T. Craυen

W. D. Terrell

Owen D. Young

Samuel Reber

J. Beaυer White

Arthur E. Kennelly

ZA FINLANDJĘ:

L. Åström

ZA FRANCJĘ:

L. Boulanger

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ:

T. F. Purυes

J. Joyce Broderick

F. W. Phillips

F. W. Home

Lyster F. Blandy

Air Commodore

C. H. Boyd

A. Leslie Harris

ZA GRECJĘ:

Th. Pentheroudakis

ZA GWATEMALĘ:

J. Montano N.

ZA REPUBLIKĘ HAITI:

Raoul Lizaire

ZA REPUBLIKĘ HONDURAS:

Luis Bográn

ZA WĘGRY:

Bernhard de Paskay

ZA INDJE BRYTYJSKIE:

P. J. Edmunds

P. N. Mitra

ZA INDJE HOLENDERSKIE:

G. C. Holtzappel

Warnsinck

G. Schotel

υan Dooren

ZA INDOCHINY FRANCUSKIE:

G. Jullien

ZA WOLNE PAŃSTWO IRLANDJI:

P. S. MacCathmhaoil

T. S. O'Muineachain

ZA WŁOCHY:

Giuseppe Gneme

Giacomo Barbera

Gino Montefinale

ZA JAPONJĘ:

Za Chosen, Taiwan, Sachalin japoński, Terytorjum dzierżawne Kuantungu oraz Terytorjum Wysp Mórz Południowych pod mandatem japońskim.

S. Sawada

N. Morita

K. Nishizaki

I. Yamamoto

Sannosuke Inada

T. Ushizawa

T. Nakagami

ZA REPUBLIKĘ LIBERJI:

Z zastrzeżeniem ratyfikacji przez Senat.

Ernest Lyon

ZA MADAGASKAR:

G. Jullien

ZA MAROKKO:

(z wyjątkiem zony hiszpańskiej).

Frederic Knobel

ZA MEKSYK:

Pedro N. Cotá

Juan B. Saldana

ZA NIKARAGUĘ:

Manuel Zaυala

ZA NORWEGJĘ:

N. Nickelsen

Harmod Petersen

P. Tennfjord

J. J. Larsen

ZA NOWĄ ZELANDJĘ:

A. Gibbs

ZA REPUBLIKĘ PANAMY:

R. J. Alfaro

ZA PARAGWAJ:

Juan Vicente Ramiriz

ZA HOLANDJĘ:

G. J. Hofker

J. A. Bland υan den Berg

W. Kruijt

E. F. W. Völter

Warnsinck

ZA PERU:

A. Gonzáles-Prada

ZA PERSJĘ: (ad referendum):

D. Meftah

ZA POLSKĘ:

Eugéne Stalinger

ZA PORTUGALJĘ:

José de Liz Ferreira Junior

ZA RUMUNJĘ:

G. Cretziano (ad referendum)

ZA REPUBLIKĘ SALWADOR:

Francisco A. Lima

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

V. Antoniéυich

ZA SYJAM:

Nides Virajakich

ZA WŁOSKIE SOMALI:

Valerio Della Campana

ZA SZWECJĘ:

Hamilton

Litström

Lemoine

ZA SZWAJCARJĘ:

E. Nussbaum

ZA SURINAM:

G. Schotel

ZA TERYTORJA SYRYJSKO-LIBAŃSKIE:

Frederic Knobel

ZA REPUBLIKĘ SAN-MARINO:

Frn. Ferrari

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Otto Kučera

Ing. Strnad

ZA TRYPOLITANJĘ:

Settimio Aurini

ZA TUNIS:

Frederic Knobel

ZA TURCJĘ:

J. A. Bland υan den Berg

ZA URUGWAJ:

Varela

ZA WENEZUELĘ:

Luis Churion

REGULAMIN OGÓLNY

Międzynarodowej Konwencji Radjotelegraficznej.

Artykuł  1.

Określenia.

W uzupełnieniu określeń podanych w artykule pierwszym konwencji w niniejszym regulaminie:

wyrażenie "stacja ruchoma" oznacza wszelką stację ruchomą;

wyrażenie "stacje ruchome" oznacza wszelkie stacje ruchome, gdziekolwiekby się one znajdowały;

wyrażenie "stacja okrętowa" oznacza stację umieszczoną na pokładzie okrętu nie umocowanego stale na kotwicy;

wyrażenie "stacja lotnicza" oznacza stację, umieszczoną na pokładzie statku powietrznego;

wyrażenie "stacja pobrzeżna" oznacza stację lądową, przeznaczoną do komunikacji ze stacjami okrętowemi. Stacja stała może być pobrzeżną, o ile ma utrzymywać również komunikację ze stacjami okrętowemi, jednakże za stację pobrzeżną uważa się ją tylko podczas pełnienia służby ze stacjami okrętowemi;

wyrażenie "stacja lotniskowa" oznacza stację lądową przeznaczoną do komunikacji ze stacjami lotniczemi. Stacja stała może być lotniskową, o ile ma utrzymywać również komunikację ze stacjami lotniczemi; jednakże za stację lotniskową uważa się ją tylko podczas pełnienia służby ze stacjami lotniczemi;

wyrażenie "stacja" oznacza wszelką stację bez względu na jej przeznaczenie;

wyrażenie "stacja lądowa" jest określeniem ogólnem. Używa się je w tych wypadkach, kiedy stacja ma służyć zarazem do komunikacji ze stacjami okrętowemi, lotniczemi, jako też wszelkiemi innemi stacjami ruchomemi. Powyższe wyrażenie oznacza więc zarówno stację pobrzeżną, gdy chodzi o komunikację ze stacjami okrętowemi, stację lotniskową, gdy chodzi o komunikację ze stacjami lotniczemi oraz wszelką stację na lądzie, przeznaczoną do komunikacji z jakiemikolwiek bądź innemi stacjami ruchomemi;

wyrażenie "służba radjofoniczna" oznacza podawanie szerokiemu ogółowi słuchowisk radjotelefonicznych, które są odbierane bądź bezpośrednio, bądź po odtworzeniu przez stacje przekaźnikowe;

wyrażenie "służba stała" oznacza utrzymywanie wszelkiego rodzaju łączności radjowych pomiędzy punktami stałemi, z wyjątkiem służby radjofonicznej i służb specjalnych;

wyrażenie "służba ruchoma" oznacza utrzymywanie łączności radjokomunikacyjnych pomiędzy stacjami ruchomemi a lądowemi i stacjami ruchomemi między sobą, z wyłączeniem służb specjalnych;

wyrażenie "służba specjalna" oznacza służbę radjostacyj orjentacyjnych morskich i radjogoniometrycznych, nadawanie sygnałów czasu, komunikatów dla żeglugi, nadawanie fal wzorcowych, nadawanie w celach naukowych i t. d.;

wyrażenie "stacja orjentacyjna morska" oznacza stację specjalną, która przez nadawanie sygnałów umożliwia stacjom odbiorczym określenie względem niej swego położenia lub kierunku;

wyrażenie "stacja radjogoniometryczna" oznacza stację wyposażoną w aparaty specjalne, przeznaczone do określenia kierunku fal wysyłanych przez inne stacje;

wyrażenie "stacja radjofoniczna" oznacza stację nadającą słuchowiska radjotelefoniczne przeznaczone do powszechnego odbioru;

wyrażenie "prywatna stacja doświadczalna" oznacza 1° stację prywatną, która służy do celów doświadczalnych w zakresie rozwoju techniki lub wiedzy radjowej, 2° stację używaną przez "amatora" t. j. osobę należycie upoważnioną, która interesując się osobiście techniką radjową nie ma na względzie celów zarobkowych;

wyrażenie "Zarząd" oznacza Zarząd państwowy.

Artykuł 2.

Upoważnienie.

§ 1. Osobom lub przedsiębiorstwom prywatnym nie jest dozwolone zakładanie lub używanie jakichkolwiek radjostacyj nadawczych bez uzyskania specjalnego upoważnienia od Rządu tego kraju, któremu stacje te podlegają.

§ 2. Posiadacz upoważnienia winien być zobowiązany do zachowania tajemnicy korespondencji telegraficznej i telefonicznej. Ponadto upoważnienie winno zawierać zastrzeżenie, że przejmowanie korespondencji radjowej poza dozwoloną do odbioru jest wzbronione i że w razie mimowolnego odbioru takiej korespondencji nie wolno jej rozpowszechniać pisemnie, ani podawać do wiadomości osób trzecich, ani też zużytkowywać dla jakiegokolwiek innego celu.

§ 3. Dla ułatwienia kontroli upoważnień, do ich tekstu, sporządzonego w języku danego kraju, zaleca się w odpowiednich wypadkach dołączać tłumaczenie na język, ogólnie używany w stosunkach międzynarodowych.

Artykuł  3.

Wybór i wzorcowanie aparatów.

§ 1. Wybór aparatów i urządzeń radjowych dla użytku stacji jest dowolny z zastrzeżeniem, ażeby wypromieniowywanie zadość czyniło wymogom niniejszego regulaminu.

§  2.

(1) Zarządy winny zastosować niezbędne środki dla możliwie dokładnego wzorcowania, według wzorca swego kraju, przyrządów do pomiaru częstotliwości (falomierzy), używanych do strojenia urządzeń nadawczych.

(2) W wypadku sporów międzynarodowych, porównania dokonywa się metodą bezwzględnego pomiaru częstotliwości.

Artykuł  4.

Klasyfikacja i zastosowanie fal elektrycznych.

§  1.

(1) Fale elektryczne dzielą się na dwie klasy:

A. Fale niegasnące,

B. Fale gasnące, określone w sposób następujący:

Klasa A: Fale, których następujące po sobie drgania posiadają w stanie ustalonym stałą amplitudę.

Klasa B: Fale złożone z następujących po sobie ciągów, w których amplituda drgań, po osiągnięciu pewnego maximum, następnie stopniowo zanika.

(2) Fale klasy A obejmują typy, określone w sposób następujący:

Typ A1: Fale niegasnące, niemodulowane (fale ciągłe). Fale niegasnące, których amplituda względnie częstotliwość zmienia się pod działaniem nadawania telegraficznego.

Typ A2: Fale niegasnące modulowane, z częstotliwością słyszalną (fale tonowane). Fale niegasnące, których amplituda względnie częstotliwość zmienia się w sposób okresowy z częstotliwością słyszalną w połączeniu z nadawaniem telegraficznem.

Typ A3: Fale niegasnące modulowane przez mowę lub przez muzykę. Fale niegasnące, których amplituda względnie częstotliwość zmienia się zgodnie z drganiami, cechującemi mowę lub muzykę.

(3) Powyższy podział na fale A1, A2 i A3, nie przesądza zastosowania, w warunkach ustalonych przez zainteresowane Zarządy, fal modulowanych i (lub) nadawanych telegraficznie zapomocą sposobów, nie objętych w określeniu typów A1, A2 i A3.

(4) Określenia te nie odnoszą się do typów urządzeń nadawczych.

(5) Fale określa się przedewszystkiem przez ich częstotliwość w kilocyklach na sekundę (kc/s). Po tem określeniu podaje się w nawiasach długość przybliżoną w metrach. W niniejszym regulaminie przybliżoną wartością długości tali w metrach jest iloraz z liczby 300.000, podzielonej przez częstotliwość, wyrażoną w kilocyklach na sekundę.

§ 2. Fale nadawane przez stacje powinny zachowywać przyznaną tej stacji częstotliwość z taką dokładnością, na jaką pozwala współczesny stan techniki, i promieniowanie ich powinno być wolne w stopniu praktycznie wykonalnym od wszelkich zjawisk promieniowania, niezwiązanych ściśle z danym typem komunikacji.

§ 3. Zainteresowane Zarządy ustalają dopuszczalną tolerancję w różnicy między średnią częstotliwością nadawania a częstotliwością urzędowo zgłoszoną; dołożą one wszelkich starań, aby w miarę postępów techniki tolerancje te stopniowo ograniczać.

§ 4. Szerokość widma częstotliwości zajętego przez nadawanie pewnej stacji powinna być zawarta w granicach, odpowiadających postępom techniki danego typu komunikacji.

§ 5. W razie gdy pewne zakresy częstotliwości są przyznane pewnej określonej służbie, stacje tej służby powinny stosować częstotliwości dostatecznie oddalone od granic tego zakresu, aby nie przeszkadzać w pracy stacjom, należącym do służb, którym zostały przyznane zakresy częstotliwości bezpośrednio sąsiadujące.

Artykuł  5.

Podział i zastosowanie częstotliwości (długości fal) i typów fal.

§ 1. Zarządy Państw układających się mogą wyznaczać podległym im radjostacjom jakiekolwiek częstotliwości i jakiekolwiek typy fal z warunkiem jednak, aby to nie powodowało zakłócenia pracy stacyj w innych krajach.

§ 2. Jednakże Zarządy zgadzają się przydzielać częstotliwości i typy fal według poniżej podanych zasad podziału i stosowania fal tym stacjom, które mogą z natury swej wywoływać poważne przeszkody w komunikacji międzynarodowej.

§ 3. Zarządy zgadzają się również na podział zakresów częstotliwości między poszczególne rodzaje służby w granicach, wskazanych w odnośnej tabeli (p. § 7). Granic tych mają przestrzegać nowopowstające stacje, wszystkie zaś istniejące stacje mają się do tych granic dostosować w terminie jak najkrótszym, który jednakże nie powinien odbijać się ujemnie na toku służby istniejących stacyj i który jest zależny od stanu istniejących urządzeń technicznych tych stacyj.

§ 4. Jednakże wszystkie stacje radjofoniczne stosujące obecnie częstotliwości poniżej 300 kc/s (długości fal ponad 1.000 metrów) zasadniczo będą musiały przejść najpóźniej w przeciągu jednego roku, licząc od daty wejścia w życie niniejszego regulaminu, na zakres pomiędzy 160 a 224 kc/s (długość fal pomiędzy 1.875 - 1.340 m) albo na zakres pomiędzy 550 a 1.500 kc/s (długość fal pomiędzy 515 - 200 m).

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

______

¹⁾ Fala 143 kc/s (2100 m) jest falą wywoławczą dla stacyj ruchomych, stosujących długą niegasnącą falę,

²⁾ Fala 333 kc/s (900 m), jest międzynarodową falą wywoławczą służby lotniczej,

³⁾ Fala 500 kc/s (600 m), jest międzynarodową falą wywoławczą i falą w niebezpieczeństwie. Może być stosowana i dla innych celów z warunkiem jednak, aby nie przeszkadzało to wezwaniom w niebezpieczeństwie i sygnałom niebezpieczeństwa.

⁴⁾ Służby ruchome mogą stosować zakres 550 - 1.300 kc/s (545 - 230 m) z warunkiem nieprzeszkadzania służbie innych krajów, które zakres ten używają wyłącznie dla radjofonji.

Uwaga. Uznaje się, że fale krótkie (częstotliwość w przybliżeniu 6.000 - 23.000 kc/s - długość fali około 50 - 13 m) są wielce skuteczne w komunikacji na duże odległości. Zaleca się rezerwować ten zakres w tym celu zasadniczo dla służb pomiędzy punktami stałemi.

§ 5. Nowopowstającym stacjom radjofonicznym nie zezwala się nadawać na częstotliwościach w zakresie pomiędzy 160 a 224 kc/s (długość fal pomiędzy 1.875 a 1.340 metrów), z wyjątkiem wypadków gdy nie będzie to połączone z niedogodnościami dla służby istniejących już radjokomunikacyj, rozumiejąc w tem również służbę redjofoniczną, pełnioną przez stacje już stosujące częstotliwości w tym zakresie oraz stacje, które w myśl § 4 musiały przejść na ten zakres.

§ 6. Nie zezwala się zwiększać mocy istniejących nadawczych stacyj radjofonicznych używających częstotliwości poniżej 300 kc/s (długości fal powyżej 1.000 m), z wyjątkiem wypadków, gdy nie będzie to powodować niedogodności dla istniejących już służb radjokomunikacyjnych.

§ 7. Załączona tabela wskazuje podział częstotliwości (długości fal w przybliżeniu) według poszczególnych służb.

§  8.

(1) Począwszy od 1 stycznia 1930 r. będzie wzbronione stosowanie fal typu B o częstotliwości poniżej 375 kc/s (długość fal powyżej 800 m), z wyjątkiem wypadków ujętych postanowieniami § 1 niniejszego artykułu oraz istniejących stacyj lądowych.

(2) Począwszy od 1 stycznia 1930 r. będzie wzbronione zakładanie nowych urządzeń nadawczych o falach typu B na okrętach i statkach powietrznych. Nie stosuje się to do takich nadajników, które przy pracy pełną mocą będą zużywały mniej niż 300 watów, mierzonych na wejściowych zaciskach transformatora zasilającego częstotliwości słyszalnej.

(3) Począwszy od 1 stycznia 1940 r. stosowanie fal typu B wszystkich częstotliwości będzie wzbronione, z wyjątkiem tych nadajników, których moc będzie odpowiadała warunkom podanym powyżej w p. (2).

(4) Nowe urządzenia nadawcze typu B nie powinny być odtąd zakładane na stacjach lądowych lub stałych. Użycie tego typu fal będzie począwszy od 1 stycznia 1935 roku wzbronione wszystkim stacjom lądowym.

§ 9. Stosowanie fal typu A3 nie jest dozwolone w granicach między 100 a 160 kc/s (3.000 - 1.875 m).

§ 10. Stosowanie fal typu A2 nie jest dozwolone w granicach między 100 a 150 kc/s (3.000 - 2.000 m), z wyjątkiem zakresu 100 - 125 kc/s (3.000 - 2.400 m) wyłącznie dla sygnałów czasu.

§ 11. W zakresie 460 do 550 kc/s (650 - 545 m) jest wzbroniona wszelka emisja, która mogłaby udaremnić wezwania w niebezpieczeństwie, baczności, otrzegawcze albo naglące, wydawane na fali 500 kc/s (600 m).

§ 12. W zasadzie każda stacja pełniąca służbę między punktami stałemi na fali o częstotliwości poniżej 110 kc/s (długość fali ponad 2.725 m), powinna używać tylko jednej częstotliwości z zakresu przeznaczonego dla tej służby (§ 7 powyżej) dla każdego z nadajników mogących pracować jednocześnie. W komunikacjach pomiędzy punktami stałemi nie dozwala się stacjom stosować innych częstotliwości aniżeli przyznane w sposób powyższy.

§ 13. W zasadzie stacje przy wymianie jednostronnej stosują te same częstotliwości i te same typy fal jak i w służbie zwykłej. Jednakowoż w poszczególnych układach lokalnych, mogą być dopuszczone odchylenia od tej zasady.

§ 14. Celem ułatwienia wymiany komunikatów meteorologiczno-synoptycznych w obrębie Europy będą wyznaczone dla tej służby, w drodze lokalnych układów, dwie częstotliwości pomiędzy 37,5 i 100 kc/s (długość fal 8.000 - 3.000 m).

§ 15. Aby ułatwić szybkie nadawanie i rozpowszechnianie wiadomości pomocnych w wykrywaniu przestępstw i w ściganiu przestępców będzie zarezerwowana w drodze lokalnych układów częstotliwość pomiędzy 37,5 i 100 kc/s (długość fal 8.000 - 3.000 m).

§  16.

(1) Częstotliwości wyznaczane przez Zarządy wszystkim nowym stacjom stałym, lądowym lub radjofonicznym budowanym przez Zarządy, lub z ich upoważnienia, winny być wybrane w ten sposób, aby w miarę możności nie powodowały zakłóceń w służbie międzynarodowej, pełnionej przez istniejące, będące już w ruchu stacje, których częstotliwości zostały już zgłoszone do Biura międzynarodowego. W razie zmiany częstotliwości istniejącej stacji lądowej lub radjofonicznej, nowo wyznaczona częstotliwość winna odpowiadać wyżej podanemu warunkowi.

(2) Zainteresowane Rządy w razie potrzeby porozumiewają się w sprawie ustalenia fal, wyznaczonych wspomnianym, stacjom i co do warunków ich stosowania tych fal. Jeżeli nie dojdzie do porozumienia co do uniknięcia zakłóceń, mogą być zastosowane postanowienia art. 20 konwencji.

§  17.

(1) Zarządy winny niezwłocznie podawać do wiadomości Biura międzynarodowego o powziętych decyzjach co do założenia przez nie stacyj radjokomunikacyjnych, lub wydania odnośnych upoważnień, jeżeli prawidłowa eksploatacja stacji wymaga zastosowania pewnej określonej częstotliwości poniżej 37,5 kc/s (długość fali powyżej 8.000 m) i o ileby użycie tej częstotliwości mogło na znaczniejszym obszarze zakłócać komunikacje międzynarodowe. Zawiadomienie takie powinno Biuro międzynarodowe otrzymać na cztery miesiące przed wybudowaniem projektowanej stacji, aby mogło być rozważone w związku z ewentualnemi zastrzeżeniami innych Zarządów przeciwko zajęciu obranej częstotliwości.

(2) Gdy promieniowanie stałej stacji krótkofalowej pełniącej służbę ciągłą mogłoby powodować zakłócenia w komunikacji międzynarodowej, zainteresowany Zarząd winien przed ukończeniem stacji, a w każdym razie przed jej otwarciem, zawiadomić Biuro międzynarodowe o częstotliwości, wyznaczonej tej stacji.

(3) Powyższe ogłoszenie przesyła się jednakże tylko wtedy, gdy zainteresowany Zarząd upewnił się, że dana służba będzie mogła być rozpoczęta w terminie niezbyt odległym.

§  18.

(1) Zarządy mogą wyznaczać stacjom amatorskim te częstotliwości, jakie według tabeli podziału fal (§ 7 wyżej) są przeznaczone dla amatorów.

(2) Najwyższą moc, którą te stacje mogą używać, określa zainteresowany Zarząd w zależności od kwalifikacyj technicznych amatorów i warunków, w jakich stacje te winny pracować.

(3) Wszystkie zasadnicze postanowienia konwencji i niniejszego regulaminu odnoszą się również do stacyj amatorskich. W szczególności, o ile na to pozwala współczesny stan techniki, winna być zachowywana stała częstotliwość i fale winny być wolne od harmonicznych.

(4) Stacje amatorskie podczas nadawania winny podawać w krótkich odstępach czasu swój sygnał wywoławczy.

Artykuł  6.

Służba prywatnych stacyj doświadczalnych.

§ 1. Wymiana korespondencji pomiędzy prywatnemi stacjami doświadczalnemi różnych krajów jest wzbroniona, o ile przeciwko niej zostanie zgłoszony sprzeciw ze strony jednego z krajów zainteresowanych.

§ 2. O ile wymiana ta jest dozwolona a zainteresowane kraje inaczej się nie ułożyły, korespondencja winna być prowadzoną w języku jawnym i dotyczyć wyłącznie prowadzonych doświadczeń oraz takich uwag natury osobistej, które ze względu na błahość treści niezawodnie nie byłyby wysyłane za pośrednictwem telegrafu publicznego.

§ 3. Osoba obsługująca urządzenia prywatnej upoważnionej do nadawania doświadczalnej stacji, tak własnej jak i obcej, winna udowodnić, że umie nadawać teksty znakami Morsego oraz odczytywać przy odbiorze słuchowym takież teksty nadawane przez radjo. Zastępować ją mogą tylko osoby upoważnione i posiadające takież kwalifikacje.

§ 4. Zarządy przedsięwezmą środki, jakie uznają za konieczne, celem sprawdzania uzdolnień technicznych osób obsługujących urządzenia radjotechniczne.

Artykuł  7.

Świadectwa operatorów radjowych.

§  1.

(1) Służbę na stacjach ruchomych radjotelegraficznych lub radjotelefonicznych może pełnić tylko operator radjotelegrafista, posiadający świadectwo wydane przez Rząd, któremu dana stacja podlega. Jednakże na stacjach ruchomych zaopatrzonych w urządzenia radjotelefoniczne małej mocy (poniżej 300 watów w zasilaniu), używanych wyłącznie do telefonji, może pełnić służbę operator, mający tylko świadectwo radjotelefonisty.

(2) Jeżeli operator radjowy nie jest w sianie pełnić służby w czasie podróży morskiej, przelotu lub przejazdu, dowódca lub osoba odpowiedzialna za stację ruchomą może upoważnić do pełnienia zastępczej służby, lecz tylko chwilowo, operatora radjowego, posiadającego świadectwo wydane przez którykolwiek z innych układających się Rządów. Gdy do pełnienia zastępczej służby powołano z konieczności osobę nie posiadającą dostatecznego świadectwa, należy powierzać jej czynności tylko w wypadkach nagłych. W każdym bądź razie takiego operatora albo osobę wyżej określoną należy zastąpić jak najrychlej przez operatora radjowego, posiadającego świadectwo przewidziane w § 1 (1) niniejszego artykułu.

§ 2. Ustanawia się świadectwa dwóch klas oraz świadectwo specjalne dla radjotelegrafistów i świadectwo jednej klasy dla radjotelefonistów.

Świadectwa radjotelegrafistów.

§  3.

(1) Każdy Rząd ustala według swego uznania ilość egzaminów niezbędnych do uzyskania świadectwa I klasy.

(2) Świadectwo I klasy winno stwierdzać, że operator radjowy posiada kwalifikacje wymagane do uzyskania świadectwa radjotelefonisty. Zależy od uznania każdego z Rządów, czy wymaganie takich kwalifikacyj ma być stosowane do świadectw II klasy.

(3) Do pozyskania powyższych świadectw obowiązuje posiadanie co najmniej następujących wiadomości:

A.

Pierwsza klasa.

Świadectwo pierwszej klasy stwierdza zawodowe i techniczne kwalifikacje operatora radjowego dotyczące:

a) Znajomości ogólnych zasad elektrotechniki oraz teorji radjotelegrafji i radjotelefonji, jak również znajomości działania w praktyce wszystkich urządzeń, stosowanych w służbie ruchomej.

b) Znajomości teoretycznej i praktycznej działania urządzeń pomocniczych, jak zespoły zasilające, akumulatory i t. d. służących do uruchamiania i regulacji urządzeń, wskazanych pod literą a).

c) Niezbędnej praktycznej umiejętności naprawiania środkami dostępnemi na pokładzie uszkodzeń, jakie mogą zajść w aparaturze w czasie podróży.

d) Poprawnego nadawania kodu, i odbioru go na słuch grupami (składającemi się z liter, cyfr i znaków przestankowych), z szybkością 20 (dwudziestu) grup na minutę oraz tekstu w języku ojczystym jawnym z szybkością 25 (dwudziestu pięciu) słów na minutę. Każda grupa kodu winna zawierać pięć znaków, w tem każda cyfra albo znak przestankowy liczy się za dwa znaki. Słowo tekstu w języku ojczystym jawnym winno składać się średnio z pięciu znaków.

e) Szczegółowej znajomości regulaminów, dotyczących wymiany korespondencji drogą radjową, znajomości wydawnictw urzędowych, dotyczących obliczania opłat za radjotelegramy oraz znajomości regulaminów o bezpieczeństwie życia ludzkiego na morzu w zakresie dotyczącym radjotelegrafji i postanowień specjalnych, normujących w zakresie żeglugi powietrznej służbę radjową tej żeglugi.

f) Znajomości geografji powszechnej pięciu części świata, a w szczególności głównych elektrycznych dróg komunikacyjnych przewodowych i bezprzewodowych.

B.

Druga klasa.

Świadectwo drugiej klasy stwierdza zawodowe kwalifikacje operatora radjowego dotyczące:

a) Podstawowej teoretycznej i praktycznej znajomości elektrotechniki i radjotelegrafji, jak również znajomości regulacji i działania urządzeń stosowanych w służbie ruchomej.

b) Podstawowej teoretycznej i praktycznej znajomości działania urządzeń pomocniczych, jak zespoły zasilające, akumulatory i t. d. służących do uruchamiania i regulacji urządzeń wskazanych pod literą a).

c) Dostatecznej umiejętności praktycznego przeprowadzania drobnych napraw w razie uszkodzenia aparatury.

d) Poprawnego nadawania kodu i odbioru go na słuch grupami (składającemi się z liter, cyfr i znaków przestankowych), z szybkością 16 (szesnastu) grup na minutę oraz tekstu w języku ojczystym jawnym z szybkością 20 (dwudziestu) słów na minutę. Każda grupa kodu winna zawierać pięć znaków, w tem każda cyfra albo znak przestankowy liczy się za dwa znaki. Słowo tekstu w języku ojczystym jawnym winno składać się średnio z pięciu znaków.

e) Znajomości regulaminów, dotyczących wymiany korespondencji drogą radjową, znajomości wydawnictw urzędowych, dotyczących obliczania opłat za radjotelegramy oraz znajomości regulaminów o bezpieczeństwie życia ludzkiego na morzu w zakresie dotyczącym radjotelegrafji i postanowień specjalnych, normujących w zakresie żeglugi powietrznej służbę radjową tej żeglugi.

f) Podstawowej znajomości geografji powszechnej, dotyczącej dróg komunikacyjnych przewodowych i bezprzewodowych.

C.

Świadectwa specjalne.

(1) Służbę radjotelegraficzną na małych statkach (do których konwencja o bezpieczeństwie życia ludzkiego na morzu nie ma zastosowania), mogą pełnić radjotelegrafiści posiadający świadectwo specjalne odpowiadające następującym warunkom:

a) Operatorzy tych z pośród rzeczonych stacyj ruchomych, które poza zwykłą pracą stacyj ruchomych uczestniczą również w międzynarodowej służbie korespondencji publicznej - winni być uzdolnieni do nadawania i odbioru korespondencji radjowej z szybkością wymaganą dla uzyskania świadectwa II klasy.

b) O ile rzeczone stacje nie uczestniczą w powyższej służbie, pełnią natomiast przepisowe czynności w wypadkach niebezpieczeństwa, i o ile stosują specjalną falę, nie przeszkadzając innym służbom radjowym, to warunki uzyskania świadectwa oznaczają zainteresowane Rządy według swego uznania.

(2) W drodze wyjątku upoważnia się tymczasowo Rząd Nowej Zelandji do udzielania specjalnych świadectw na warunkach jakie sam ustali. Świadectwa takie mogą uzyskać operatorzy radjowi małych statków nowozelandzkich, które nie oddalają się od wybrzeży tego kraju i uczestniczą w ograniczonym zakresie, tak w międzynarodowej służbie korespondencji publicznej, jak i w zwykłej pracy stacyj ruchomych.

§  4.

(1) Kierownikiem stacji ruchomej na okręcie pierwszej kategorji (Art. 20, § 2) może zostać operator pierwszej klasy po odbyciu co najmniej rocznej praktyki w charakterze operatora na stacji okrętowej lub pobrzeżnej.

(2) Kierownikiem stacji ruchomej na okręcie drugiej kategorji (Art. 20, § 2) może zostać operator I klasy po odbyciu co najmniej 6-miesięcznej praktyki w charakterze operatora na stacji okrętowej lub pobrzeżnej.

(3) Aby objąć służbę radjotelegrafisty pierwszej klasy na statku powietrznym, operator winien wykazać się taką ilością godzin służby radjowej w locie, jaką ustali Zarząd wydający świadectwo.

§ 5. Operatorzy radjowi, którzy złożyli z wynikiem pomyślnym egzamin na świadectwo II klasy, otrzymują od swojego Rządu świadectwo tymczasowe, upoważniające ich do kierownictwa stacjami na okrętach 3-ej kategorji (Art. 20, § 2). Po odbyciu 6-miesięcznej służby na okręcie mogą oni otrzymać właściwe świadectwo II klasy, upoważniające do pełnienia tych samych czynności na okrętach II kategorji.

Świadectwo radjotelefonisty.

§  6.

(1) Świadectwo radjotelefonisty ma tylko jedną klasę.

(2) Świadectwo to stwierdza zawodowe kwalifikacje operatora radjowego dotyczące:

a) Znajomości regulacji i działania urządzeń radiotelefonicznych.

b) Wyraźnego nadawania i odbioru rozmów przez aparat telefoniczny.

c) Znajomości regulaminów dotyczących wymiany korespondencji radiotelefonicznej i postanowień regulaminów radiotelegraficznych dotyczących bezpieczeństwa życia ludzkiego.

(3) Posiadacze świadectwa radjotelefonisty mogą być zatrudnieni wyłącznie na okrętach, statkach powietrznych i t. p. wyposażonych w instalacje radjotelefoniczne małej mocy (najwyżej 300 watów w zasilaniu) i pełnić mogą tylko służbę telefoniczną.

(4) Radjotelefoniści w służbie powietrznej winni wykazać się co najmniej tą ilością godzin lotu na statku powietrznym, jaką ustalą zainteresowane Zarządy.

(5) Posiadacz świadectwa radjotelegrafisty I klasy, jak również posiadający świadectwo radjotelegrafisty II klasy i świadectwo radjotelefonisty mogą pełnić służbę radjotelefoniczną na wszystkich stacjach ruchomych.

§ 7. Każdy Zarząd wydaje niezbędne zarządzenia, mające na celu zobowiązanie radjotelegrafistów i radjotelefonistów do zachowania tajemnicy korespondencji oraz zapobieżenie wszelkiemi sposobami nadużyciom w posługiwaniu się świadectwami.

§ 8. Zainteresowane Rządy wydadzą niezbędne zarządzenia, aby uprawnienia przysługujące na mocy świadectw, wydanych według norm poprzednich, zachowały swą ważność dla tych osób, które odpowiadają naogół nowym warunkom wydawania świadectw.

§ 9. Postanowienia niniejszego artykułu nabierają mocy obowiązującej najpóźniej po upływie trzech lat po wejściu w życie niniejszego regulaminu.

Artykuł  8.

Władza dowódcy.

§ 1. Służba radjowa stacji ruchomej podlega zwierzchniczej władzy dowódcy lub innej osoby odpowiedzialnej za okręt, statek powietrzny, albo jakikolwiek inny objekt przewozowy, zaopatrzony w stację ruchomą.

§ 2. Dowódca lub inna osoba odpowiedzialna za kierownictwo, jak również każda osoba, której może być znana treść lub sam fakt istnienia radjotelegramów albo też jakiekolwiek wiadomości otrzymane w drodze radjowej, obowiązane są do zachowania i zabezpieczenia tajemnicy korespondencji.

Artykuł  9.

Ogólne przepisy dotyczące służby ruchomej.

§ 1. Szczegółowy sposób postępowania obowiązujący w służbie ruchomej podany jest poniżej. Wyjątek stanowią wezwania w niebezpieczeństwie oraz korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa, do których stosują się postanowienia artykułu 19.

§  2.

(1) Każdorazowo przed rozpoczęciem nadawania stacja nadawcza winna się upewnić, że fala, którą zamierza pracować, nie będzie dotkliwie przeszkadzała wymianie postronnej odbywającej się w granicach jej zasięgu; o ile istnieje prawdopodobieństwo wywołania podobnych zakłóceń, stacja winna wyczekać pierwszej przerwy w nadawaniu, któremu mogła była przeszkadzać.

(2) Gdyby pomimo tej ostrożności została zakłócona wskutek wywoływania odbywająca się wówczas postronna wymiana, należy zaprzestać wywoływania niezwłocznie, gdy tego zażąda którakolwiek z lądowych stacyj prowadzących międzynarodową wymianę korespondencji publicznej, albo też jakakolwiek stacja lotniskowa. Stacja żądająca takiej przerwy winna wskazać na jak długo w przybliżeniu żąda, aby zaprzestano wywoływania.

§ 3. W służbie radjotelegraficznej ruchomej należy przy wywoływaniu stacji postępować w sposób następujący:

(1) a) Stacja wołająca nadaje do trzech razy znak wywoławczy stacji wołanej, następnie słowo D E, poczem powtórzony do trzech razy własny znak wywoławczy.

b) Wywoływać należy na fali, na której wołana stacja nasłuchuje.

(2) Stacja wołana odpowiada, nadając do trzech razy znak wywoławczy stacji wołającej, słowo D E i swój własny znak wywoławczy, poczem, jeżeli jest gotowa do odbioru korespondencji, dodaje literę K (wezwanie do nadawania) i wreszcie, o ile uzna to za wskazane, komunikuje zapomocą właściwego skrótu i cyfry siłę odbioru sygnałów.

(3) Jeżeli stacja wołana nie może przystąpić do odbioru, to zastępuje literę K w przepisowej odpowiedzi znakiem - — - - - (czekać), poczem podaje liczbę, wskazującą ile przypuszczalnie minut należy wyczekać. Jeżeli żąda się, aby wyczekiwano dłużej niż 10 minut, to należy podać przyczynę.

(4) Jeżeli w jednym i tym samym kierunku ma być nadana większa ilość radjotelegramów, to za zgodą stacji odbiorczej można je nadać serjami.

(5) Stacja odbiorcza, dając zgodę na odbiór serjami, wskazuje ilość radjotelegramów, którą może odbierać w jednej serji i uzupełnia tę wskazówkę literą K.

(6) Zasadniczo każdy radjotelegram, zawierający więcej niż 100 słów, stanowi całkowitą serję lub zakończa się nim serję rozpoczętą.

(7) Dłuższe radjotelegramy w języku jawnym, umówionym lub szyfrowanym nadaje się naogół częściami. Każda taka część telegramu w języku jawnym zawiera 50 wyrazów, a w języku umówionym lub szyfrowanym - 20 wyrazów lub grup.

(8) W końcu każdej części nadaje się znak - - — — - - (znak zapytania), oznaczający: "Czy dobrze odebraliście dotąd radjotelegramy". Jeżeli dobrze odebrano nadaną część, to stacja odbiorcza daje literę K i radjotelegram nadawany jest w dalszym ciągu.

(9) a) Nadawanie radjotelegramu należy zakończać znakiem - — - — - (koniec nadawania), po nim nadać znak wywoławczy stacji nadającej i literę K.

b) Przy nadawaniu serjami znak wywoławczy stacji nadającej i literę K daje się dopiero po ukończeniu serji.

(10) a) Potwierdzenie odbioru radjotelegramu wyraża się literą R, uzupełnioną numerem radjotelegramu; bezpośrednio przed potwierdzeniem odbioru należy podać: znak wywoławczy stacji nadającej, słowo D E i znak wywoławczy stacji odbierającej.

b) Potwierdzenie odbioru serji radjotelegramów wyraża się literą R, uzupełnioną liczbą oznaczająca ilość przyjętych radjotelegramów oraz numerami pierwszego i ostatniego radjolelegramu danej serji. Bezpośrednio przed potwierdzeniem odbioru należy podać takież znaki jak i w poprzednim wypadku.

(11) O zakończeniu pracy między dwiema stacjami każda z nich oznajmia przez podanie znaku - - - — - — (koniec pracy) oraz własnego znaku wywoławczego.

§  4.

(1) Jeżeli stacja wywołująca zamierza nadawać korespondencję na fali innego typu albo (oraz) innej częstotliwości, aniżeli użyła do wywoływania, to podaje bezpośrednio po własnym znaku wywoławczym, w formie wskazówek służbowych, jakiego typu falę lub (oraz) jaką częstotliwość zamierza użyć do nadawania korespondencji. Brak tych "wskazówek oznacza, że stacja nie zamierza zmienić ani typu fali, ani częstotliwości.

(2) Jeżeli wywołana stacja życzy sobie, ażeby stacja wywołująca nadawała na fali innego typu lub (oraz) innej częstotliwości, aniżeli użyła do wywołania, to oznajmia bezpośrednio po przepisowej odpowiedzi, w formie wskazówek służbowych, żądany typ fali lub (oraz) częstotliwość. Brak powyższych wskazówek służbowych oznacza, że nie żąda się zmiany typu lub (ani) częstotliwości użytych do wywołania.

(3) Jeżeli wywołująca stacja podała, że nadawać będzie na fali innego typu lub (oraz) innej częstotliwości, niż używa do wywołania, to stacja wywołana podaje skrótami, w przepisowej odpowiedzi, bezpośrednio przed literą K, że od tej chwili słucha na fali zapowiedzianego typu lub (oraz) częstotliwości i że fali rzeczonego typu lub (oraz) częstotliwości używać sama będzie w ciągu całego czasu trwania wymiany.

(4) Jeżeli stacja wywołująca jest stacją lądową i stosownie do przepisów niniejszego regulaminu może pracować na innej fali niż te, któremi nadawać mogą stacje ruchome, to może po nawiązaniu łączności użyć tę falę do nadania swojej korespondencji. W tym wypadku należy postępować jak poniżej:

a) Stacja lądowa wywołuje stację ruchomą na fali, na której tamta nasłuchuje, i po otrzymaniu odpowiedzi zapowiada zapomocą właściwych skrótów, że należy odtąd słuchać ją na fali, którą zamierza stosować.

b) Gdy stacja ruchoma jest w stanie odbierać zapowiedzianą falę, to nadaje literę K. W przeciwnym, wypadku zawiadamia stację lądową właściwym skrótem o niemożności odbioru zapowiedzianej tali i obie stacje układają się co do innej fali roboczej.

(5) Stacja lądowa zachowuje falę, której używała, aż do wydania znaku - - - — - — (koniec pracy) i następującego po nim własnego znaku wywoławczego. Ten znak (koniec pracy) i po nim znak wywoławczy powtarza stacja ruchoma na międzynarodowej fali wywoławczej, jaka odpowiada rodzajowi jej służby.

(6) Jeżeli stacja lądowa nie chce albo nie może uwzględnić prośby o zmianę typu fali lub (oraz) częstotliwości, wówczas nie nadaje znaku K lecz proponuje zapomocą właściwych skrótów użycie innego typu fali lub (oraz) częstotliwości.

§  5.

(1) Jeżeli dwie stacje pracują na fali 500 kc/s (600 m), (a w wypadku wymiany ze stacją lotniczą na odpowiedniej przepisowej fali), to okresy pracy ciągłej nie powinny (rwać dłużej niż około dziesięciu minut; po każdym takim okresie należy zrobić przerwę, aby ewentualnie umożliwić innym stacjom nadanie wezwań lub telegramów, posiadających prawo pierwszeństwa.

(2) Na pozostałych falach stosowanych w morskiej służbie ruchomej czas trwania okresów pracy ciągłej oznacza stacja pobrzeżna. W wypadku wymiany pomiędzy dwiema stacjami okrętowemi, stacja odbierająca wyznacza czas trwania okresu pracy ciągłej.

(3) Przy wymianie między stacjami lotniczemi czas trwania okresów pracy ciągłej wyznacza stacja lotnicza odbierająca z tem, że w tej sprawie przysługuje prawo ingerencji stacji lotniskowej. Przy wymianie stacyj lotniskowych ze stacjami lotniczemi czas trwania okresów pracy ciągłej wyznacza stacja lotniskowa.

§ 6. Gdy stacja odbiera wezwanie i nie ma pewności, że jest ono do niej skierowane, powinna wstrzymać się z odpowiedzią, dopóki wezwanie to nie zostanie powtórzone i zrozumiane.

Jeżeli zaś stacja odbiera wezwanie niewątpliwie do niej skierowane, a natomiast ma wątpliwości co do znaku wywoławczego stacji wołającej, powinna w przepisowej odpowiedzi zastąpić znak wywoławczy stacji wołającej znakiem - - — — - -.

§  7.

(1) Jeżeli przed rozpoczęciem wywoływania lub wydawania zachodźi potrzeba wysłania sygnałów próbnych celem nastrojenia aparatury, nie należy nadawać tych sygnałów dłużej niż około dziesięciu sekund, przytem sygnały mają składać się z serji liter V, po której następuje znak wywoławczy stacji dokonywującej próby.

(2) Jeżeli dana stacja wysyła próbne sygnały na żądanie innej stacji, aby ta ostatnia mogła nastroić swój aparat odbiorczy, sygnały te mają również składać się z serji liter V, pomiędzy które należy wtrącić kilkakrotnie znak wywoławczy stacji nadawczej.

Artykuł  10.

Jednoczesne wzywanie wszystkich stacyj ruchomych.

§ 1. Stacje, które zamierzają nawiązać łączność ze stacjami ruchomemi, nie wiedzą jednak jakie z nich mają w promieniu swego działania, mogą używać znaku wyszukiwawczego CQ, zastępując nim w przepisowem brzmieniu wezwania znak wywoławczy stacji wołanej i kończąc wezwanie literą K (jednoczesne wezwanie wszystkich stacyj ruchomych i żądanie odpowiedzi).

§ 2. W okolicach o wzmożonym ruchu korespondencji wolno używać wezwania CQ uzupełnionego literą K tylko łącznie z sygnałem naglącym.

§ 3. Wezwanie CQ bez litery K (jednoczesne wezwanie wszystkich stacyj ruchomych bez żądania odpowiedzi) używa się w wypadkach radjotelegramów treści ogólno-informacyjnej, sygnałów czasu, stałych komunikatów meteorologicznych, informacyj ogólnych w zakresie bezpieczeństwa, jako też informacyj wszelkiego rodzaju podawanych do wiadomości każdego, kto je może odebrać.

Artykuł  11.

Zakłócenia.

§  1.

(1) Wymiana zbytecznych znaków przez stacje ruchome jest wzbroniona. Stacje te mogą dokonywać prób i doświadczeń, o ile nie ucierpi na tem w niczem służba innych stacyj.

(2) Zarząd, do którego się zwrócono o dokonanie prób lub doświadczeń, zanim wyrazi zgodę na nie, winien rozważyć, czy nie wywoła to zakłóceń w służbie innych stacyj.

§ 2. Próby i nastrajanie winny być dokonywane na każdej stacji w ten sposób, aby nie zakłócały przepisowej służby innych stacyj. Dla dokonywania prób i nastrajania należy dobierać takich znaków, któreby zupełnie różniły się od wszelkich znaków, skrótów i t. d. posiadających znaczenie specjalne, określone w regulaminie.

§ 3. Każda stacja, nadając znaki dla prób, strojenia lub dla doświadczeń, winna podawać w częstych odstępach swój znak wywoławczy.

§ 4. Przy zgłaszaniu zażaleń z powodu doznanych zakłóceń Zarządy względnie przedsiębiorstwa prywatne winny dla poparcia i usprawiedliwienia swych pretensyj zaznaczać, że posługują się prawidłowo aparatami odbiorczemi typu, we współczesnej praktyce uznanego dla danej służby za najlepszy.

Artykuł  12.

Doniesienie o naruszeniu przepisów.

§ 1. Zarząd, będąc powiadomiony o wykroczeniu przeciwko konwencji albo niniejszemu regulaminowi, popełnionem przez podległą mu stację służby ruchomej, stwierdza fakty, ustala odpowiedzialność i wydaje niezbędne zarządzenia.

§ 2. Stacje, które stwierdzą naruszenie przepisów dotyczących służby ruchomej, podają o tem do wiadomości Zarządowi, któremu podlegają, w formie sprawozdań według wzoru podanego w dodatku 2.

§ 3. W wypadku, gdy naruszenie przepisów przez daną stację powtarza się, należy sprawę przedstawić Zarządowi tego kraju, któremu ta stacja podlega.

Artykuł  13.

Wydawnictwa służbowe.

§ 1. Biuro międzynarodowe sporządza i ogłasza następujące wydawnictwa służbowe:

a) tablicę i mapę, które stanowią załączniki do wykazu stacyj okrętowych i określają według stref godziny pełnienia służby okrętowej na statkach, zaliczonych do drugiej kategorji (dodatki 5 i 6);

b) Spis alfabetyczny znaków wywoławczych wszystkich stacyj stałych, lądowych i ruchomych, posiadających znak wywoławczy według serji międzynarodowej. Spis powyższy sporządzony jest bez ugrupowania według krajów; poprzedza go tablica podziału znaków wywoławczych wyszczególniająca kraje, którym przyznano na warunkach podanych w artykule 14 jedną lub kilka seryj znaków wywoławczych;

c) Wykazy wszystkich stacyj stałych, lądowych i ruchomych tak otwartych, jak i nie otwartych dla korespondencji publicznej i mających znaki wywoławcze przydzielone według serji międzynarodowej oraz wykaz stacyj radjofonicznych.

§ 2. Wykaz jest wydawany w osobnych zeszytach według poszczególnych kategoryj stacyj jak następuje:

I.

Stacje stałe i lądowe.

(1) Wykaz stacyj według krajów, w którym tak nazwy krajów jak i nazwy stacyj wyszczególnione pod nazwą każdego z tych krajów, są ułożone w porządku alfabetycznym. Powyższy wykaz ma na wstępie skorowidz alfabetyczny, zawierający nazwy stacyj, znaki wywoławcze, wskazówki specjalne i numery stronic, na których znajdują się szczegóły, dotyczące tych stacyj.

(2) Nazwa każdej stacji pobrzeżnej jest uzupełniona słowem RADIO wydrukowanem oddzielnie.

II.

Stacje pełniące specjalne rodzaje służby.

(1) Wykaz stacyj według krajów ze skorowidzem alfabetycznym takim, jak w zeszycie poprzednim. W wykazie tym wymienione są stacje pełniące specjalne rodzaje służby dla potrzeb żeglugi morskiej i powietrznej (radjogoniometrja, służba radjostacyj orjentacyjnych morskich, nadawanie sygnałów czasu, komunikatów dla żeglugi, stałych komunikatów meteorologicznych, komunikatów prasowych adresowanych do wszystkich i t. d.).

(2) Nazwy stacyj radjogoniometrycznych i radjostacyj orjentacyjnych uzupełnione są odpowiednio wyrazami GONIO i PHARE.

III.

Stacje okrętowe.

Wykaz stacyj podanych w porządku alfabetycznym bez ugrupowania według krajów; przy nazwie każdej stacji jest podana w skróceniu nazwa kraju, do którego stacja należy.

IV.

Stacje lotnicze.

Wykaz stacyj, podanych w porządku alfabetycznym bez ugrupowania według kraju; przy nazwie każdej stacji jest podana w skróceniu nazwa kraju, do którego stacja należy.

V.

Stacje radjofoniczne.

Wykaz stacyj według krajów, ze skorowidzem alfabetycznym jak w zeszytach I i II.

§ 3. Uzupełnienia do spisu znaków wywoławczych i do poszczególnych wykazów stacyj zawierają dopełnienia, zmiany i skreślenia, ogłaszane w porządku alfabetycznym. Uzupełnienia wydawane są miesięcznie i obejmują ponownie wszystkie poprzednie zmiany.

Wykaz stacyj stałych i lądowych.

§  4.

(1) Opis stacyj stałych i lądowych winien zawierać następujące dane:

a) nazwę stacji;

b) znak wywoławczy;

c) dokładne położenie geograficzne anteny nadawczej określone terytorjalnie i ze wskazaniem długości i szerokości geograficznej w stopniach, minutach i sekundach, przytem długość geograficzną podaje się według południka Greenwich;

d) typy i częstotliwości (długości) fal, któremi stacja nadaje, przytem normalną falę nadawczą podkreśla się;

e) normalną wartość promieniowania wyrażoną w metramperach lub, w braku tych danych, wysokość anteny i natężenie prądu u jej podstawy;

f) rodzaj pełnionej służby;

g) godziny służbowe (według średniego czasu Greenwich);

h) w wypadku lądowych stacyj-nazwę przedsiębiorstwa prywatnego, o ile ono sporządza obrachunki za wymianę;

i) taksę lub taksy stacji lądowej;

j) poszczególne wskazówki, dotyczące godzin wywoływania stacyj, w celu wydania im wykazów korespondencji, radjotelegramów bez potwierdzenia odbioru albo z odroczonem potwierdzeniem odbioru.

(2) Prócz tego w wykazie stacyj jest podana wewnętrzna taksa telegraficzna kraju, któremu podlega stacja lądowa, oraz taksa mająca zastosowanie w tym kraju za przesłanie telegramu do krajów sąsiednich.

Wykaz stacyj pełniących specjalne rodzaje służby.

§ 5. Poza wskazówkami, jakie dotyczyły stacyj stałych i lądowych, winny być ogłoszone następujące dane.

A. Dla stacyj radjogoniometrycznych:

a) czy stacja jest wyposażona w nadajnik, czy też nie; w drugim wypadku należy podać tę stację nadawczą, którą się posługuje;

b) falę, na której stacja radjogoniometryczna ma być wywoływana, falę, na której stacje ruchome winny nadawać sygnały, mające służyć do pomiaru położenia sytuacyjnego, falę, na której stacja radjogoniometryczna (lub jej stacja nadawcza) ma komunikować wyznaczone pomiarem rzeczywiste położenie sytuacyjne oraz wycinki, w polu których wyznaczenie położenia sytuacyjnego jest praktycznie dokładne;

c) ewentualnie, normalną wartość promieniowania wyrażoną w metramperach postronnej stacji nadawczej, którą się posługuje, a w braku tych danych, wysokość anteny i natężenie prądu u podstawy.

B. dla radjostacyj orientacyjnych morskich:

a) swoiste sygnały stacji;

b) czy stacja oprócz czynności w zakresie orjentacyjnym może nadawać albo odbierać korespondencję zwykłą;

c) ewentualnie nazwy stacyj, do których należy się zwrócić, celem skomunikowania się ze stacją orjentacyjną morską, gdy ta nie może nadawać ani odbierać korespondencji;

d) wycinki, w polu których sygnały stacji orjentacyjnej dają możność praktycznie dokładnego pomiaru położenia sytuacyjnego.

C. Dla stacyj nadających sygnały czasu:

układ używanych sygnałów i godziny nadawania.

D. Dla stacyj nadających komunikaty dla żeglugi albo stałe spostrzeżenia meteorologiczne:

godziny nadawania i ewentualne wskazanie wydawnictwa lub wydawnictw, gdzie zamieszczone są szczegóły, dotyczące tych nadawań.

Wykaz stacyj okrętowych.

§ 6. Opis stacyj winien zawierać następujące dane:

a) nazwę okrętu uzupełnioną w wypadku nazw jednobrzmiących znakiem wywoławczym;

b) znak wywoławczy;

c) kraj któremu stacja podlega (w skróceniu);

d) typy i częstotliwości (długości) fal nadawczych, któremi stacja ma możność nadawać, przytem normalną falę nadawczą podkreśla się;

c) normalną wartość promieniowania wyrażoną w metramperach albo, w braku tych danych, wysokość anteny i natężenie prądu u jej podstawy;

f) rodzaje pełnionych służb (jeżeli stacja jest wyposażona w radjogoniometr, należy to zaznaczyć) oraz godziny nadawania;

g) nazwę Zarządu albo przedsiębiorstwa prywatnego, na imię którego należy wystawiać rachunki za wymianę;

h) taksy okrętowe.

§ 7. W razie jednakowego brzmienia nazw dwóch stacyj okrętowych tej samej narodowości, jak również w wypadku, gdy rachunki za wymianę mają być wystawiane wprost na właściciela okrętu, należy podać nazwę przedsiębiorstwa żeglugi lub właściciela, do którego statek należy.

Wykaz stacyj lotniczych.

§ 8. Opis stacyj winien zawierać następujące dane:

a) znak wywoławczy stacji ewentualnie nazwę statku powietrznego;

b) kraj, do którego stacja należy (w skróceniu);

c) markę fabryczną i typ statku powietrznego;

d) typy i częstotliwości (długości) fal nadawczych, któremi stacja ma możność nadawać, przytem normalną falę nadawczą podkreśla się;

e) zwykłą drogę przelotu albo port macierzysty statku powietrznego;

f) rodzaje pełnionej służby i godziny jej pełnienia; jeżeli stacja jest wyposażona w radjogoniometr, należy to zaznaczyć;

g) nazwę Zarządu albo przedsiębiorstwa prywatnego, z któremi należy prowadzić rachunki za wymianę;

h) taksę stacji lotniczej, o ile jest przewidziana.

Wykaz stacyj radiofonicznych.

§ 9. Opis stacyj winien zawierać następujące dane:

a) nazwę stacji;

b) znak wywoławczy, o ile stacja go posiada;

c) dokładne położenie geograficzne anteny nadawczej, określone terytorjalnie i ze wskazaniem długości i szerokości geograficznej w stopniach, minutach i sekundach, przytem długość geograficzna podaje się według południka Greenwich;

d) częstotliwość (długość) fali nadawczej;

e) normalną wartość promieniowania wyrażoną w metramperach lub, w braku tych danych, wysokość anteny i natężenie prądu u jej podstawy;

f) nieobowiązująco, dnie i godziny nadawania; godziny podaje się według czasu średniego Greenwich, kraje zaś, stosujące odmienny czas letni, podają godziny dla każdego z obu okresów roku;

g) nazwę Zarządu albo przedsiębiorstwa prywatnego, które uskutecznia nadawanie.

Oznaczenia, wyrażające rodzaj i czas trwania służby na stacjach.

§ 10. W wydawnictwach urzędowych używa się następujących oznaczeń:

PG stacja otwarta dla korespondencji publicznej;

PR stacja otwarta dla ograniczonej korespondencji publicznej;

N stacja pełniąca bez przerwy służbę dniem i nocą;

Y stacja otwarta od wschodu do zachodu słońca;

X stacja nieposiadająca ustalonych godzin służby;

Z1 stacja okrętowa 2 kategorji, której służba trwa 8 godzin;

Z2 stacja okrętowa 2 kategorji, której służba trwa 16 godzin;

FA stacja lotniskowa;

FC stacja pobrzeżna;

FS stacja lądowa, pełniąca służbę wyłącznie w zakresie bezpieczeństwa życia ludzkiego;

FX stacja pełniąca służbę komunikacyjną pomiędzy punktami stałemi;

RF radjostacja orjentacyjna morska stała;

RG stacja radjogoniometryczna;

RS stacja wyłącznie odbiorcza, połączona z ogólną siecią komunikacyjną;

RW radjostacja orjentacyjna morska obrotowa.

§ 11. W dodatku 3 podane są ogólne przepisowe wzory poszczególnych wykazów stacyj. Zarządy i przedsiębiorstwa prywatne winny podawać do Biura międzynarodowego opisy stacyj sporządzone ścisłe według tych wzorów.

Artykuł  14.

Znaki wywoławcze.

§ 1. Stacje stałe, lądowe i ruchome, oznaczone w § 1 art. 2 konwencji, oraz prywatne stacje doświadczalne winny posługiwać się znakami wywoławczemi odpowiadającemi międzynarodowym serjom znaków, przydzielonych poszczególnym krajom według podanej poniżej tablicy podziału znaków wywoławczych. Pierwsza litera względnie pierwsze litery znaków wywoławczych w tej tablicy oznaczają narodowość stacyj.

Tablica podziału znaków wywoławczych.

grafika

§ 2. Znaki wywoławcze składają się:

a) z trzech liter, dla stacyj stałych i lądowych;

b) z czterech liter, dla stacyj okrętowych;

c) z pięciu liter, dla stacyj lotniczych;

d) z litery względnie z liter oznaczających narodowość, po których następuje kolejno cyfra i grupa, zawierająca najwyżej trzy litery, dla prywatnych stacyj doświadczalnych.

§ 3. W radjokomunikacji lotniczej, po nawiązaniu łączności, zapomocą pięcioliterowego znaku wywoławczego, stacja lotnicza może używać znaku skróconego złożonego:

a) w radjotelegrafie, z pierwszej i ostatniej litery pełnego pięcioliterowego znaku wywoławczego;

b) w radjotelefonji z całego lub z części nazwiska właściciela statku powietrznego (przedsiębiorstwa lub osoby prywatnej), poczem następują ostatnie dwie litery znaku rejestracyjnego.

§  4.

(1) Do układania znaków wywoławczych można używać dwudziestu sześciu liter alfabetu; liter znakowanych używać nie należy.

(2) Jednakowoż nie mogą być używane jako znaki wywoławcze następujące zestawienia liter:

a) zestawienia, rozpoczynające się od A lub B, bowiem te dwie litery zarezerwowane są dla oznaczeń geograficznych międzynarodowego kodu sygnalizacyjnego;

b) zestawienia liter, które mogłyby być omyłkowo brane za wezwanie o pomoc albo za inne sygnały tego rodzaju;

c) zestawienia liter zarezerwowane jako skróty w komunikacjach radjowych;

d) zestawienia liter dla użytku stacyj lotniczych, które zawierałyby na drugiem miejscu literę W.

§  5.

(1) Każdy kraj wybiera znaki wywoławcze dla swoich stacyj z przydzielonej mu serii międzynarodowej i zgłasza do Biura międzynarodowego znak wywoławczy, przydzielony każdej stacji.

(2) Międzynarodowe Biuro baczy, aby jeden i ten sam znak wywoławczy został przydzielony tylko jednej stacji, oraz, aby znaki wywoławcze, które mogłyby być omyłkowo brane za wezwania w niebezpieczeństwie albo za inne sygnały tego rodzaju, nie były przydzielane żadnej stacji.

Artykuł  15.

Inspekcja stacyj.

§ 1. Stacje ruchome, których port macierzysty znajduje się w kolonji, posiadłości lub protektoracie, mogą być uważane pod względem otrzymywania upoważnień, jako podlegające władzy tej kolonji, posiadłości lub protektoratu.

§ 2. Właściwy Zarząd kraju, do którego zawija stacja ruchoma, ma prawo żądać okazania upoważnienia; upoważnienie to winno być tak przechowywane, aby mogło być bezzwłocznie przedstawione. Jeżeli nie okazano upoważnienia lub gdy stwierdzono jawne niedokładności, Zarząd ten może przeprowadzić inspekcję urządzeń radjowych, celem przekonania się, czy odpowiadają one wymaganiom niniejszego regulaminu.

§  3.

(1) Jeżeli Zarząd uznał za właściwe zastosować środki, przewidziane w wyżej podanym § 2, zawiadamia natychmiast o tem Zarząd, któremu podlega dana stacja ruchoma. Ponadto w razie potrzeby postępuje zgodnie z przepisami artykułu 12.

(2) Przedstawiciel Zarządu, który przeprowadził inspekcję stacji, zanim opuści stację powinien zakomunikować swe spostrzeżenia dowódcy lub innej osobie odpowiedzialnej za stację (art. 8) względnie ich zastępcom.

§ 4. Co do warunków technicznych i eksploatacyjnych, jakim ruchome stacje posiadające upoważnienia winny odpowiadać w zakresie międzynarodowej służby radjowej, to układające się Rządy zobowiązują się w stosunku do obcych stacyj ruchomych, które znajdują się czasowo na ich wodach terytorjalnych lub przebywają czasowo na ich terytorjach, nie nakładać wymagań uciążliwszych niż je przewiduje niniejszy regulamin. Przepisy te nie naruszają w niczem postanowień, które objęte są konwencją o bezpieczeństwie życia ludzkiego na morzu, a nie wchodzą do niniejszego regulaminu.

Artykuł  16.

Warunki obowiązujące dla stacyj ruchomych.

§  1.

(1) Stacje ruchome winny być tak urządzone, aby odpowiadały postanowieniom artykułu 5 pod względem częstotliwości i typu fal. Według tych postanowień wzbronione będzie od 1 stycznia 1930 r. stosowanie na stacjach ruchomych fal gasnących (typu B) o częstotliwości niższej niż 375 kc/s (długość fali ponad 800 m).

(2) Również począwszy od 1 stycznia 1930 r. będzie wzbronione zakładanie na stacjach ruchomych nowych urządzeń nadawczych o falach typu B, z wyjątkiem takich nadajników, które przy pracy pełną mocą będą zużywały mniej niż 300 watów, mierzonych na wejściowych zaciskach transformatora zasilającego.

(3) Wreszcie począwszy od 1 stycznia 1940 r. stosowanie fal typu B wszystkich częstotliwości będzie wzbronione, z wyjątkiem tych nadajników, które będą odpowiadały co do swej mocy warunkom podanym powyżej.

§  2.

(1) Każda stacja założona na okręcie lub na statku powietrznym, które odbywają podróż na względnie ponad morzem i są obowiązane w myśl umowy międzynarodowej do posiadania urządzeń radjowych, winna mieć możność nadawać i odbierać na fali o częstotliwości 500 kc/s (600 m) typu A2 albo B. Stacje okrętowe oprócz tego winny być dostosowane do pracy na fali o 375 kc/s (800 m), typu A2 (albo B, z zastrzeżeniem postanowień § 1 niniejszego artykułu).

(2) Stacje lotnicze winny mieć możność nadawania i odbioru fali o 333 kc/s (900 m) typu A2 lub A3 (albo też B, z zastrzeżeniem postanowień § 1 niniejszego artykułu).

§  3.

(1) Oprócz określonych powyżej, stacje ruchome, wyposażone w nadajniki o typie fal A1, A2 lub A3, mogą stosować wszystkie fale dozwolone w art. 5.

(2) Fale typu B mogą być używane tylko następujących częstotliwości (długości):

kc/s		metry
375		800
410		730
425		705
454		660
500		600
665		450
1.000		300
1.364		220

(3) Wzbrania się od chwili obecnej nadawać na fali typu B o 665 kc/s (450 m) w obrębie tych miejscowości, w których fala ta może przeszkadzać radjofonji.

(4) Wzbrania się od chwili obecnej nadawania korespondencji na fali typu B o 1.000 kc/s (300 m) między godzinami 18.00 o 00.00 według czasu miejscowego, a najpóźniej od 1 stycznia 1930 r. również i w pozostałych godzinach. Jednakowoż ta sama fala typu B o 1.000 kc/s (300 m) może być używana nadal bez ograniczenia godzin przez stacje okrętowe statków rybackich dla pomiarów radjogoniometrycznych pomiędzy niemi, z warunkiem, aby nie przeszkadzały radjofonji.

§ 4. Urządzenia stacyj ruchomych, przeznaczone do nadawania na fali typu Al częstotliwości z zakresu pomiędzy 125 a 150 kc/s (2.400 - 2.000 m), mają być przystosowane do pracy co najmniej na 3-ch częstotliwościach w tym zakresie oraz do szybkiego przerzutu -z jednej częstotliwości na drugą.

§  5.

(1) Radjostacje na okrętach, obowiązanych do posiadania urządzeń radjowych, winny być w stanie odbierać fale o 500 kc/s (600 m) jak również i wszystkie inne fale niezbędne do pełnienia ich właściwej służby.

(2) Począwszy od 1 stycznia 1932 r. winny one łatwo i skutecznie odbierać fale typu A1 i A2 tych samych częstotliwości.

§ 6. Nadajniki w służbie ruchomej winny posiadać urządzenia, pozwalające zmniejszać moc stacji. Przepis ten nie dotyczy nadajników, których moc zasilania nie przekracza 300 watów.

§ 7. Odbiorniki winny być tego rodzaju, aby prąd, jaki wywołują w antenie, był możliwie jak najmniejszy i nie przeszkadzał sąsiednim stacjom.

§ 8. Zmiany częstotliwości nadajników i odbiorników wszelkich stacyj ruchomych winny odbywać się możliwie jak najszybciej. Wszelkie urządzenia winny być tego rodzaju, aby po nawiązaniu łączności, czas potrzebny do przejścia z nadawania do odbioru i odwrotnie był możliwie jak najkrótszy.

Artykuł  17.

Fale wywoławcze i nasłuchowe.

§  1.

(1) W zakresie między 360 a 515 kc/s (830 - 580 m) wolno używać tylko następujące fale typu B: 375, 410, 425, 454 i 500 kc/s (800, 730, 705, 660 i 600 m).

(2) Wszelkie stacje ruchome na okrętach, przepisowo je posiadających, oraz stacje pobrzeżne winny stosować jako zasadniczą falę wywoławczą falę o 500 kc/s (600 m) (A1, A2 albo B).

(3) Z wyjątkiem fali 500 kc/s (600 m) wzbrania się stosować fale wszelkich typów o częstotliwościach między 485 a 515 kc/s (620 - 580 m).

(4) Fala 500 kc/s (600 m) jest międzynarodową falą wywoławczą i stosuje się również w wypadkach niebezpieczeństwa. Może ona być używana, lecz oględnie i dla innych celów, o ile nie zakłóca sygnałów niebezpieczeństwa, naglących, ostrzegawczych lub wywoływania.

(5) Stacje pobrzeżne winny być w stanie pracować jeszcze co najmniej na jednej fali prócz 500 kc/s (600 m). Tę dodatkową falę podkreśla się w wykazie stacyj, celem zaznaczenia, że jest to fala, na której stacja normalnie pracuje. Tak obrane dodatkowe fale mogą być bądź te same, na których pracują stacje okrętowe, bądź od nich odmienne. W każdym razie robocze fale stacyj pobrzeżnych winny być tak wybrane, aby nie zakłócały pracy sąsiednim stacjom.

(6) Oprócz normalnych roboczych fal, podkreślonych w wykazie stacyj, stacje pobrzeżne i okrętowe mogą posługiwać się dodatkowemi falami w przepisowym zakresie, według własnego uznania. Fale te podane są w wykazie stacyj bez podkreślenia.

§  2.

(1) Celem zwiększenia bezpieczeństwa życia ludzkiego na morzu (okręty) i ponad morzem (statki powietrzne), wszystkie stacje ruchomej służby morskiej winny w godzinach służbowych pełnić skuteczny nasłuch na fali wezwania w niebezpieczeństwie (500 kc/s = 600 m) dwa razy na godzinę, każdorazowo w ciągu trzech minut poczynając od 15-tej i 45-tej minuty w każdej z tych godzin według czasu średniego Greenwich.

(2) Stacje, które prowadzą ze statkami na morzu wymianę korespondencji radiotelegraficznej, prasowej i t. d. winny zachować ciszę podczas okresów powyżej wskazanych. Podczas tych okresów może być wyłącznie nadawana korespondencja, wymieniona w artykule 19, §§ 25 - 27.

(3) Jednakowoż stacje lądowe i okrętowe, pracujące na falach niegasnących, mogą w drodze wyjątku prowadzić podczas trwania powyższych okresów rozpoczętą wymianę, o ile równocześnie są w stanie nasłuchiwać skutecznie na fali wezwania w niebezpieczeństwie, w myśl ustępu (1) niniejszego paragrafu.

§ 3. Stacje służby ruchomej, pracujące na fali typu Al w zakresie od 100 do 160 kc/s (3.000 - 1.875 m), wyznaczonym dla służby ruchomej, winny podczas pracy stosować się do następujących przepisów:

a) Każda stacja pobrzeżna, prowadząca wymianę korespondencji na niegasnącej długiej fali, winna nasłuchiwać na fali 143 kc/s (2.100 m), o ile w wykazie stacyj nie podano inaczej. Stacja pobrzeżna nadaje całą swoją korespondencję na takiej fali, albo na takich falach, jakie jej specjalnie wyznaczono.

b) Stacja ruchoma, chcąc nawiązać łączność na niegasnącej długiej fali z inną stacją służby ruchomej, winna użyć w tym celu fali o 143 kc/s (2.100 m), jeżeli w wykazie stacyj nie podano inaczej. Fala powyższa, oznaczona jako przepisowa ogólna fala porozumiewawcza, ma być stosowana:

1° do wywoływań i odpowiedzi;

2° do nadawania sygnałów poprzedzających wymianę korespondencji.

c) Stacja ruchoma, po nawiązaniu łączności z inną stacją służby ruchomej na ogólnej fali porozumiewawczej, może nadawać swoją korespondencję na jakiejkolwiek innej fali z właściwego zakresu z warunkiem, że nie będzie zakłócała pracy stacji pobrzeżnej, lub też pełnionej jednocześnie pracy na fali wywoławczej.

d) Zasadniczo każda stacja ruchoma, mogąca pełnić służbę na niegasnących długich falach, o ile w danym czasie nie jest zajęta wymianą korespondencji na innej fali, winna nasłuchiwać na fali 143 k c/s (2.100 m), celem umożliwienia innym stacjom służby ruchomej wymiany z nią korespondencji. Nasłuch ten ma się odbywać w ciągu godzin służbowych, obowiązujących dla stacji danej kategorji, i trwać 10 minut w każdej z tych godzin pomiędzy minutami - początkiem 35-tej i 45-ej czasu średniego Greenwich.

e) (1) Stacje pobrzeżne nadają na przepisowej dla nich fali względnie falach zgłoszenia korespondencji w określonych godzinach, ogłoszonych w wykazie stacyj.

(2) Poza rzeczonemi godzinami dla nadawania zgłoszeń korespondencji, stacje pobrzeżne mogą wywoływać poszczególne stacje ruchome o każdej innej porze, zależnie od okoliczności i celu dla którego to czynią. Wywoływać w tych wypadkach można na fali 143 kc/s (2.100 m) w miejscowościach gdzie niema wzmożonego ruchu,

f) Szczegóły postanowień, dotyczących służby stacyj lądowych posługujących się niegasnącemi długiemi falami, są podane w wykazie stacyj w osobnych odsyłaczach.

Artykuł  18.

Urządzenia dotyczące bezpieczeństwa.

§ 1. Konwencja o bezpieczeństwie życia ludzkiego na morzu określa, jakie okręty winny być zaopatrzone w urządzenia dotyczące bezpieczeństwa i ustala warunki, jakim mają odpowiadać urządzenia tego rodzaju.

§ 2. Przy używaniu tych urządzeń należy przestrzegać wszystkich przepisów niniejszego regulaminu.

Artykuł  19.

Sygnały niebezpieczeństwa, baczności, naglące i ostrzegawcze.

Sygnał niebezpieczeństwa.

§ 1. Sygnał niebezpieczeństwa składa się z grupy znaków - - - — — — - - - i służy do zawiadamiania, że okrętowi, statkowi powietrznemu lub innemu objektowi przewozowemu, którego stacja ten sygnał nadaje, grozi poważne i bliskie niebezpieczeństwo, wymagające natychmiastowej pomocy.

Wezwanie w niebezpieczeństwie.

§  2.

(1) Wezwanie w niebezpieczeństwie składa się z powtórzonego trzykrotnie sygnału niebezpieczeństwa, po którym następuje wyraz DE trzykrotnie powtórzony i znak wywoławczy stacji ruchomej będącej w niebezpieczeństwie. Wezwaniu temu przysługuje bezwzględne pierwszeństwo przed wszelką inną korespondencją. Wszystkie stacje ruchome lub lądowe, które to wezwanie usłyszały, winny natychmiast przerwać wszelką pracę nadawczą, która mogłaby utrudniać odbiór tego wezwania lub komunikatu o niebezpieczeństwie, i rozpocząć nasłuchiwać na fali, użytej do wezwania w niebezpieczeństwie. Niema potrzeby kierować tego wezwania do określonej stacji.

(2) Te same przepisy stosują się w wypadku, gdy wezwanie w niebezpieczeństwie nadaje się w drodze radjotelefonicznej. Polega ono wówczas na wymawianiu dźwięku "mede" (odpowiadającego brzmieniu francuskiego "m'aider" lub angielskiego "mayday").

Komunikat o niebezpieczeństwie.

§ 3. Komunikat o niebezpieczeństwie składa się z wezwania w niebezpieczeństwie, po którem następują nazwa okrętu, statku powietrznego względnie innego objektu przewozowego będącego w niebezpieczeństwie oraz wskazówki dotyczące położenia geograficznego, rodzaju niebezpieczeństwa i rodzaju żądanej pomocy.

§ 4. Zasadniczo położenie okrętu albo statku powietrznego, znajdującego się na (względnie ponad) morzem, należy określać podając liczbę stopni i minut szerokości i długości geograficznej (Greenwich), obok których dodaje się słowa NORTH (północ) albo SOUTH (południe) względnie EAST (wschód) albo WEST (zachód). Stopnie od minut oddziela się kropką. Może być podany ewentualnie dokładny kierunek sytuacyjny i odległość w milach morskich od znanego punktu geograficznego.

§ 5. Wezwanie w niebezpieczeństwie i komunikat o niebezpieczeństwie mogą być nadane tylko za zezwoleniem dowódcy albo innej osoby, odpowiedzialnej za okręt, statek powietrzny względnie inny objekt przewozowy posiadający radjostację.

§ 6. Stacja na okręcie znajdującym się w niebezpieczeństwie winna nadawać wezwania w niebezpieczeństwie na fali o 500 kc/s (600 m) możliwie typu A2 lub B. Po tem wezwaniu winien nastąpić możliwie natychmiastowy komunikat o niebezpieczeństwie.

§ 7. Wezwanie w niebezpieczeństwie i komunikat o niebezpieczeństwie należy powtarzać z przerwami, dopóki nie nadejdzie odpowiedź, nadając je zwłaszcza podczas okresów milczenia, przewidzianych w art. 17, § 2. Przerwy winny być wszakże dostatecznie długie, aby stacje, szykujące się do odpowiedzi na wezwanie, miały czas uruchomić nadajnik. W wypadku gdyby stacja okrętowa, będąca w niebezpieczeństwie, nie otrzymała odpowiedzi na wezwanie o niebezpieczeństwie lub na komunikat o niebezpieczeństwie nadane na fali 500 kc/s (600 m), może powtórzyć to wezwanie i komunikat na wszelkiej dostępnej dla niej fali, którąby mogła zwrócić na siebie uwagę.

§ 8. Komunikat o niebezpieczeństwie może również nadać stacja ruchoma, gdy stwierdzi, że inna stacja ruchoma znajduje się w niebezpieczeństwie jednak z warunkiem:

a) że stacja będąca w niebezpieczeństwie sama nie jest w stanie go nadać;

b) że dowódca lub zastępca dowódcy okrętu, statku powietrznego względnie innego objektu przewozowego ze stacją pośredniczącą, uważa obcą pomoc za konieczną.

§  9.

(1) Stacje, które odbierają komunikat o niebezpieczeństwie od ruchomej stacji, będącej niewątpliwie w ich pobliżu, winny niezwłocznie potwierdzić odbiór (patrz §§ 15 i 16 poniżej), bacząc, aby nie przeszkodzić innym stacjom w nadawaniu potwierdzenia odbioru tegoż komunikatu.

(2) Stacje, które odbiorą komunikat o niebezpieczeństwie od stacji ruchomej, z całą pewnością nie znajdującej się w ich pobliżu, winny potwierdzić odbiór dopiero po upływie krótkiego odstępu czasu, a to w celu, aby stacje, znajdujące się bliżej zagrożonej, mogły bez przeszkód wysłać odpowiedź i potwierdzić odbiór.

Korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa.

§ 10. Korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa obejmuje całkowitą wymianę wiadomości, dotyczących udzielenia natychmiastowej pomocy stacji ruchomej, znajdującej się w niebezpieczeństwie.

§ 11. Wszelka korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa winna zawierać sygnał niebezpieczeństwa zamieszczony przed oznaczeniem godziny nadania radjotelegramu.

§ 12. Wymianą korespondencji dotyczącej niebezpieczeństwa kieruje stacja ruchoma będąca w niebezpieczeństwie lub też stacja ruchoma, która, zgodnie z postanowieniami § 8, litera a), nadała wezwanie w niebezpieczeństwie. Stacje te mogą odstąpić kierownictwo wymiany korespondencji dotyczącej niebezpieczeństwa innej stacji.

§ 13. Wszystkie stacje, znajdujące się w zasięgu wymiany powyższej korespondencji lecz w niej nie uczestniczące, winny zaprzestać używania fali niebezpieczeństwa, aż do czasu ukończenia wymiany dotyczącej niebezpieczeństwa. Z chwilą, kiedy ta wymiana rozpocznie się na fali niebezpieczeństwa, stacje ruchome, które nie biorą w tem udziału, mogą dalej pełnić swą zwykłą służbę na innych przepisowych im falach typu A1, o ile to im nie przeszkodzi w nasłuchiwaniu korespondencji dotyczącej niebezpieczeństwa.

§  14.

(1) Gdy ukończono wymianę dotyczącą niebezpieczeństwa i dalsze zachowanie milczenia jest zbędnem, stacja, która kierowała tą wymianą, nadaje na fali niebezpieczeństwa zawiadomienie, skierowane jako CQ, o tem, że wymianę dotyczącą niebezpieczeństwa ukończono. Zawiadomienie to ma być w formie następującej:

Znak wywoławczy CQ (trzykrotnie), wyraz DE, znak wywoławczy stacji, która nadaje komunikat, sygnał niebezpieczeństwa, godzina nadania komunikatu, nazwa i znak wywoławczy stacji ruchomej, która znajdowała się w niebezpieczeństwie oraz słowa "korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa ukończona".

(2) W razie potrzeby zawiadomienie to powtarza się na innych falach, na których odbywa się wymiana korespondencji dotyczącej niebezpieczeństwa.

Potwierdzenie odbioru komunikatu o niebezpieczeństwie.

Powtórzenie wezwania w niebezpieczeństwie i komunikatu o niebezpieczeństwie.

§ 15. Potwierdzenie odbioru komunikatu o niebezpieczeństwie nadaje się w następujący sposób:

Znak wywoławczy stacji ruchomej będącej w niebezpieczeństwie (trzykrotnie), wyraz DE, znak wywoławczy stacji potwierdzającej odbiór (trzykrotnie), grupa RRR, sygnał niebezpieczeństwa.

§ 16. Każda stacja ruchoma, potwierdzająca odbiór komunikatu o niebezpieczeństwie, winna zakomunikować możliwie jak najszybciej swoją nazwę i położenie w sposób wskazany w § 1, bacząc przytem, aby nie przeszkadzać tym stacjom, które, zajmując korzystniejsze położenie, są w stanie udzielić niezwłocznej pomocy stacji będącej w niebezpieczeństwie.

§ 17. Jeżeli stacja ruchoma, pracująca na niegasnących falach, nieobjętych zakresem 485 - 515 kc/s (620 - 580 m), usłyszy poza okresami milczenia przepisowego dla fali 500 kc/s (600 m) komunikat o niebezpieczeństwie nadany na fali 500 kc/s (600 m), a okręt, statek powietrzny względnie inny objekt przewozowy, na którym się ona znajduje, nie jest w stanie udzielić pomocy, wówczas stacja ta winna przedsięwziąć wszelkie środki, aby powiadomić o niebezpieczeństwie inne pobliskie stacje ruchome, które również pracują na falach, nie objętych powyższym zakresem.

§ 18. Powtarzanie wezwania w niebezpieczeństwie lub komunikatu o niebezpieczeństwie nie przez stacje, będące w niebezpieczeństwie, a przez inne stacje ruchome, dozwolone jest tylko za zgodą dowódcy tych ostatnich (względnie jego zastępcy) i wymaga zachowania wszelkich ostrożności, aby przez zbędne powtarzanie, nie wywoływać zakłóceń.

§ 19. Stacja, która powtarza wezwanie w niebezpieczeństwie lub komunikat o niebezpieczeństwie, dodaje na końcu wyraz DE i trzykrotnie nadany swój znak wywoławczy.

§ 20. W wypadku, gdy stacja po odebraniu wezwania w niebezpieczeństwie lub komunikatu o niebezpieczeństwie, nie jest w stanie udzielić pomocy, a ma powód przypuszczać, że odbiór komunikatu o niebezpieczeństwie nie został przez nikogo potwierdzony, winna ona powtórzyć odebrany komunikat pełną mocą na fali niebezpieczeństwa, oraz przedsięwziąć wszelkie niezbędne kroki, celem zawiadomienia władz, które mogłyby okazać użyteczną pomoc.

Automatyczny sygnał baczności.

§ 21. Układ automatyczny sygnału baczności winien odpowiadać następującym warunkom:

a) Nadawanie tego sygnału winno móc się odbywać bez trudu ręcznie lub automatycznie z taką dokładnością co do czasu wydawania znaków, na jaką pozwala sekundnik zegarowy.

b) Sygnał baczności w swym układzie winien być wyraźny i łatwo rozpoznawany przez osoby, nieznające Kodu Morsego; układ ten powinien umożliwiać zastosowanie automatycznego odbiornika o łatwej i taniej konstrukcji. Odbiornik ten winien:

1° reagować na sygnały baczności nawet podczas pracy wielu stacyj, jak również podczas zaburzeń atmosferycznych;

2° nie reagować na inne silne sygnały tub wyładowania atmosferyczne, o ile równocześnie nie nadano sygnał i baczności;

3° posiadać czułość jednakową, jak i odbiornik detektorowy kryształkowy, włączony do tej samej anteny;

4° sygnalizować, gdy działanie jego przestaje być normalnem.

c) Powyższy układ sygnału winien się różnić od znaku, używanego do strojenia przy użyciu warjometru.

d) Zanim automatyczny odbiornik zostanie zatwierdzony do użytku na okrętach, podległych danemu Zarządowi, Zarząd ten winien upewnić się w praktyce zapomocą prób, przeprowadzonych w warunkach odpowiednich zakłóceń, czy dany odbiornik odpowiada przepisom niniejszego regulaminu.

e) Za ogólnie przyjęty sygnał baczności uważa się odtąd następujący: serja z 12 kresek nadawanych w ciągu minuty, przytem czas trwania każdej kreski wynosi 4 sekundy, przerwa zaś pomiędzy dwiema kreskami - jedną sekundę.

f) Jedynym celem specjalnego sygnału ma być uruchomienie aparatów, używanych do alarmowania. Sygnał ten ma być używany celem zawiadomienia, że nastąpi po nim sygnał niebezpieczeństwa.

g) Ustalenie typu sygnału baczności, określonego pod literą e), nie przesądza, by dany Zarząd miał wzbraniać stosowania takiego aparatu automatycznego, któryby odpowiadał warunkom wyżej podanym i któryby reagował na przepisowy sygnał niebezpieczeństwa (- - - — — — - - -).

Sygnał naglący.

§  22.

(1) Sygnał naglący składa się z kilkakrotnie powtórzonej grupy XXX i nadaje się, oddzielając należycie poszczególne litery każdej grupy i same grupy miedzy sobą; wysyła się go przed wywoływaniem. Sygnał ten oznacza, że stacja wywołująca ma do nadania bardzo pilną wiadomość, dotyczącą bezpieczeństwa okrętu, statku powietrznego lub innego objektu przewozowego, na którym się sama znajduje, okrętu, statku powietrznego, względnie innego objektu przewozowego jej widocznych, wreszcie osoby, znajdującej się na pokładzie lub widocznej z pokładu. W radjowej służbie lotniczej używa się wyrażenia PAN, jako naglącego sygnału radjotelefonicznego i radjotelegraficznego, gdy stacja statku powietrznego zamierza sygnalizować uszkodzenie, które zmusza statek powietrzny do lądowania lecz nie wymaga natychmiastowej pomocy. Przy telegrafowaniu trzy te litery powinny być należycie oddzielane od siebie, aby znaki liter AN nie zlewały się w znak P.

(2) Sygnał naglący ma pierwszeństwo przed wszelką inną wymianą, z wyjątkiem dotyczącej niebezpieczeństwa, i wszystkie stacje ruchome i lądowe, które go usłyszą, winny baczyć, aby nie zakłócić nadawania korespondencji naglącej.

(3) Zasadniczo sygnału naglącego używa się tylko wówczas, gdy stacja ruchoma zwraca się do pewnej określonej stacji.

§  23.

(1) Stacje ruchome, które usłyszały sygnał naglący, winny nasłuchiwać przynajmniej w przeciągu 3 minut, poczem, o ile nie usłyszą żadnej wiadomości naglącej, mogą dalej pełnić zwykłą swą służbę.

(2) Jednakowoż, o ile stacje lądowe i okrętowe prowadzą korespondencję na przepisowych falach innych, aniżeli użyto dla nadania sygnału naglącego i wywoływania po nim, mogą one nie przerywać swej zwykłej pracy.

§ 24. Sygnał naglący może być wysłany tylko z upoważnienia dowódcy lub osoby odpowiedzialnej za okręt, statek powietrzny względnie za wszelki inny objekt przewozowy, posiadający stację ruchomą.

Sygnał ostrzegawczy.

§ 25. Sygnał ostrzegawczy składa się z grupy TTT, której litery należycie się oddziela, po niej następuje wyraz DE i znak wywoławczy stacji nadającej. Sygnał ten oznacza, że stacja nada komunikat, dotyczący bezpieczeństwa żeglugi, albo zawierający ważne ostrzegawcze wskazówki meteorologiczne.

§ 26. Sygnał ostrzegawczy i komunikat ostrzegawczy nadaje się na fali 500 kc/s (600 m) i, zależnie od okoliczności, na normalnej fali nasłuchu stacyj okrętowych i lotniczych.

§ 27. Sygnał ostrzegawczy nadaje się tylko raz jeden podczas pierwszego przypadającego okresu milczenia (art. 17, § 2) i to pod koniec tego okresu. Wszystkie stacje, które usłyszą sygnał ostrzegawczy, winny pozostać przy nasłuchu na normalnej fali wywoławczej (stacje okrętowe), względnie na fali wyznaczonej im (stacje lotnicze), aż do chwili, gdy komunikat zapowiedziany sygnałem ostrzegawczym zostanie całkowicie nadany. Nadawanie samego komunikatu zaczyna się niezwłocznie po upływie okresu milczenia.

Artykuł  20.

Godziny służbowe stacyj w służbie ruchomej. Stacje lądowe.

§  1.

(1) Stacje lądowe pełnią służbę, o ile to możliwe, bez przerwy dniem i nocą. Jednakowoż czas pełnienia służby niektórych stacyj lądowych może być ograniczony. Każdy Zarząd względnie każde odpowiednio upoważnione przedsiębiorstwo prywatne, które, na mocy ustaw swego kraju, jest do tego uprawnione, oznacza godziny służbowe podległych mu stacyj lądowych.

(2) Stacje lądowe, czas pełnienia służby których jest ograniczony, nie mogą przerywać pracy:

1° przed całkowitem zakończeniem czynności pełnionych na skutek wezwania w niebezpieczeństwie;

2° przed odpracowaniem wszystkich radjotelegramów pochodzących od lub przeznaczonych do stacyj ruchomych, które się znajdują w ich zasięgu i zgłosiły swą obecność przed faktycznem zakończeniem pracy.

(3) Służba stacyj lotniskowych trwa nieprzerwanie w ciągu całego czasu trwania lotu na odcinku lub na odcinkach dróg lotniczych, które dana stacja obsługuje w zakresie radjokomunikacji.

Stacje okrętowe.

§  2.

(1) Pod względem międzynarodowej służby korespondencji publicznej, stacje okrętowe dzielą się na trzy kategorje:

1-sza kategorja: stacje pełniące służbę bez przerwy;

2-ga kategorja: stacje pełniące służbę w godzinach ustalonych, ograniczoną co do trwania;

3-cia kategorja: stacje, których czas trwania służby jest krótszy niż na stacjach 2-ej kategorji oraz stacje pełniące służbę w godzinach nieustalonych.

(2) Postanowienia § 1, ustęp (2) niniejszego artykułu ściśle obowiązują stacje okrętowe w stosunku do służby w wypadkach niebezpieczeństwa. Przepis podany w punkcie 2° zaznaczonego ustępu winien być przestrzegany w miarę możności.

(3) Do każdego z Rządów układających się należy zabezpieczyć sprawność służby na stacjach okrętowych własnej narodowości przez ustanowienie, zgodnie z miejscowem prawodawstwem, ilości personelu obsługi niezbędnej na tych stacjach.

(4) Podczas trwania podróży stacje okrętowe 2-ej kategorji winny pełnić służbę jak następuje:

a) podczas krótkich podróży, w godzinach ustalonych przez Zarząd, któremu podlegają;

b) w innych wypadkach, przynajmniej w godzinach wyznaczonych im, jak podano w dodatku 5. Dotyczące godziny służby należy uwidocznić w upoważnieniu.

Stacje lotnicze.

§ 3. Stacje lotnicze dzielą się na 2 kategorje:

1-sza kategorja: stacje pełniące służbę podczas całego czasu trwania lotów;

2-ga kategorja: stacje nie mające określonych godzin służby.

§ 4. Pod względem międzynarodowej służby korespondencji publicznej stacyj ruchomych, obsługa tych stacyj winna składać się co najmniej:

a) na stacjach ruchomych 1-ej kategorji z telegrafisty, posiadającego świadectwo 1-ej klasy;

b) na stacjach ruchomych 2-ej kategorji z telegrafisty, posiadającego świadectwo 1-ej albo 2-ej klasy;

c) na stacjach ruchomych 3-ej kategorji z telegrafisty, który zdał egzamin na prawo uzyskania świadectwa 2-ej klasy.

Artykuł  21.

Wyjaśnienia, które ma zawierać upoważnienie.

Rząd, wydający upoważnienie stacji okrętowej albo lotniczej, zaznacza w niem kategorję, do jakiej stację zaliczono. W wypadku stacji okrętowej 2-ej kategorji w upoważnieniu oznacza się również czas trwania służby danej stacji według wskazówek podanych w dodatku 5.

Artykuł 22.

Adresy radjotelegramów.

§  1.

(1) Adres radjotelegramów, dla których miejscem przeznaczenia są stacje ruchome, winien być możliwie najdokładniejszy. Winien on obowiązkowo zawierać:

a) nazwisko lub stanowisko adresata z uzupełniającemi w miarę potrzeby wskazówkami;

b) nazwę okrętu względnie dla statku powietrznego znak wywoławczy w tem brzmieniu, w jakiem są one podane w pierwszej kolumnie wykazu stacyj;

c) nazwę stacji lądowej, przez którą ma być przesłany radjotelegram, w tem brzmieniu, w jakiem jest podana w wykazie stacyj.

(2) Jednakże nazwa i znak wywoławczy, zaznaczone w § 1 (1) b), mogą być zastąpione na ryzyko i odpowiedzialność nadawcy przez nazwę kursu, jaki statek odbywa, a to przez podanie portów wyjścia i przeznaczenia lub też innych równoznacznych wskazówek.

(3) Gdy radjotelegram otrzymany od stacji ruchomej przekazuje się dalej na ogólną sieć komunikacyjną, to stacja lądowa podaje jako urząd pochodzenia nazwę stacji ruchomej, z której radjotelegram pochodzi, w brzmieniu podanem w wykazie stacyj i po niej własną nazwę.

§  2.

(1) Stacje ruchome, które nie są obowiązane do posiadania międzynarodowego spisu urzędów telegraficznych, mogą uzupełnić nazwę urzędu przeznaczenia, nazwą prowincji względnie nazwą kraju przeznaczenia, jeżeli zachodzi wątpliwość, czy radjotelegram bez tych uzupełnień mógłby być właściwie skierowany.

(2) W takich wypadkach nazwę urzędu telegraficznego i wskazówki dodatkowe liczy się i taksuje za jeden wyraz. Urzędnik stacji lądowej, który odbiera ten radjotelegram, pozostawia lub skreśla dodatkowe wskazówki, albo też poprawia nazwę urzędu przeznaczenia w sposób niezbędny i dostateczny, aby przesłać radjotelegram według właściwego miejsca przeznaczenia.

Artykuł  23.

Kolejność prowadzenia korespondencji w służbie ruchomej.

Kolejność prowadzenia korespondencji w służbie ruchomej jest następująca:

1° wezwania w niebezpieczeństwie, komunikaty o niebezpieczeństwie i korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa;

2° korespondencja poprzedzona sygnałem naglącym;

3° korespondencja poprzedzona sygnałem ostrzegawczym;

4° korespondencja dotycząca pomiarów radjogoniometrycznych;

5° wszelka inna korespondencja.

Artykuł 24.

Wywoływanie.

§  1.

(1) Zasadniczo łączność nawiązuje stacja ruchoma ze stacją lądową, jednak wywołać stację lądową w tym celu może dopiero po wejściu w zasięg działania tej ostatniej.

(2) Stacja lądowa, mając korespondencję do stacji ruchomej, która nie zgłosiła swej obecności, zasadniczo może ją wywoływać tylko wówczas, gdy posiada dane, że stacja ruchoma znajduje się w jej zasięgu działania i że nasłuchuje.

§  2.

(1) Stacje lądowe jednakowoż mogą nadawać zgłoszenia korespondencji, złożone ze znaków wywoławczych wszystkich stacyj ruchomych, do których w danej chwili posiadają korespondencję, wysyłając je w okresach ustalonych w drodze porozumienia między zainteresowanemi Rządami. Stacje lądowe, wywołujące na fali 500 k c/s (600 m), nadają znaki wywoławcze w zgłoszeniu korespondencji w porządku alfabetycznym; stacje lądowe, które pracują na falach niegasnących, nadają powyższe znaki wywoławcze w porządku, jaki uznają za najbardziej wskazany.

(2) Atoli gdy podczas nadawania tych zgłoszeń stacje ruchome usłyszą swój znak wywoławczy, winny odpowiedzieć możliwie natychmiast z zachowaniem przepisów § 1 niniejszego artykułu i, o ile można w tej kolejności, w jakiej były wywoływane. Godziny, w których stacje lądowe nadają zgłoszenia korespondencji, jak również częstotliwość i typ fal w tym celu używane, podane są w wykazie stacyj.

(3) Stacja lądowa oznajmia każdej zainteresowanej stacji ruchomej częstotliwość i typ fal, na której będzie z nią pracowała, oraz w przybliżeniu godzinę, w której praca będzie mogła być podjęta.

§ 3. Stacja lądowa, która przyjęła nieomal że jednocześnie wezwania kilku stacyj ruchomych, decyduje o kolejności w jakiej te stacje będą mogły nadawać jej swą korespondencję, przytem kolejność tę winna ustalać, mając jedynie na celu umożliwić każdej wywołującej stacji wymianę jak największej ilości radjolelegramów.

§  4.

(1) Stacja lądowa przy odpowiedzi na wezwanie stacji ruchomej, o ile uważa za konieczne, może zapomocą przyjętych skrótów zażądać, aby stacja ruchoma wskazała ilość radjotelegramów, jakie posiada do wydania.

(2) Jeżeli stacja lądowa uważa za potrzebne posiadać dane dotyczące położenia, marszruty, szybkości, albo punktu postoju okrętu lub statku powietrznego względnie jakiegokolwiek innego objektu przewozowego, zaopatrzonego w stację ruchomą, zapytuje o nie zapomocą bezpłatnej noty służbowej dowódcę względnie inną osobę odpowiedzialną za okręt, statek powietrzny względnie inny objekt przewozowy, posiadający stację ruchomą, ci zaś na swoją odpowiedzialność udzielają lub nie udzielają powyższych wiadomości. Stacja ruchoma udziela tego rodzaju wiadomości stacji lądowej tylko wówczas, gdy żądanie to nastąpiło i otrzymane zostało w sposób powyższy.

§ 5. W komunikacjach między stacjami pobrzeżnemi i stacjami ruchomemi stacja ruchoma stosuje się do wskazówek, udzielonych jej przez stację pobrzeżną we wszystkiem, co dotyczy kolejności i godzin nadawania oraz zawieszenia pracy. Przepis ten nie ma zastosowania do wypadków niebezpieczeństwa.

§ 6. Kontrola pracy, z wyjątkiem wypadków niebezpieczeństwa, w wymianie korespondencji między stacjami ruchomemi należy do stacji wezwanej w myśl poprzedniego § 5.

§  7.

(1) Gdy stacja wzywana nie odpowiada na wywoływanie wysłane trzykrotnie w odstępach 2-minutowych, należy zaprzestać dalszego wywoływania, wznawiając je w razie potrzeby dopiero po upływie 15 minut. Stacja wzywająca, przed rozpoczęciem wywoływania, winna się upewnić, że stacja wzywana w danej chwili nie załatwia korespondencji z inną stacją.

(2) Wywoływanie może być powtórzone w krótszych odstępach czasu, jeżeli nie ma obawy, że przeszkodzi to załatwianiu w tym czasie postronnej korespondencji.

§ 8. Gdy nazwisko i adres eksploatującego stację ruchomą nie są podane w wykazie stacyj lub nie są zgodne z podanemi w nim wskazówkami, stacja ruchoma przepisowo jest obowiązana udzielać stacji lądowej, do której wysyła korespondencję, wszelkich dotyczących wiadomości, posługując się ustalonemi skrótami.

Artykuł  25.

Godziny nadania radjotelegramów.

§ 1. Urzędnik na stacjach ruchomych, przyjmujący radjotelegramy od nadawców, wystawia godziny nadania według średniego czasu Greenwich i według 24-godzinnego podziału doby. Oznaczenie czasu wyraża się i wydaje zapomocą czterech cyfr (0000 do 2359).

§ 2. Zarządy krajów położonych poza strefą "A" (dodatek 6) mogą jednakowoż upoważnić stacje okrętów, żeglujących u ich wybrzeży, do stosowania miejscowego czasu dla oznaczania godziny nadania, w tym wypadku jednak należy do czterocyfrowej grupy dodać literę F.

Artykuł  26.

Kierowanie radjotelegramów.

§  1.

(1) Stacja ruchoma, pracująca na falach typu A2, A3 albo B, wydaje swoje radjotelegramy zasadniczo najbliższej stacji lądowej.

(2) Jeżeli jednak stacja ruchoma ma do wyboru kilka lądowych stacyj mniej więcej jednakowo od niej odległych, daje pierwszeństwo stacji lądowej kraju przeznaczenia, lub kraju stanowiącego normalny tranzyt dla danego radjotelegramu. Gdy ruchoma stacja wybierze nie najbliższą stację lądową, winna, na pierwsze żądanie stacji pełniącej dany rodzaj służby i w rzeczywistości najbliżej położonej, zaprzestać pracy albo też zmienić typ lub częstotliwość fali, o ile stacja pobrzeżna uzasadni to żądanie przeszkodami, jakich doznaje wskutek pracy stacji ruchomej.

§ 2. Stacja ruchoma, pracująca na falach typu A l przepisowego zakresu, może również wydawać swoje radjotelegramy nie najbliższej stacji lądowej. W tym wypadku zaleca się jednakże dawać pierwszeństwo stacji lądowej, znajdującej się w kraju przeznaczenia radjotelegramu albo też w kraju, uważanym za najwłaściwszą drogę tranzytową dla danego radjotelegramu.

§  3.

(1) Stacja pobrzeżna, mająca jedną lub kilka fal, wyznaczonych w zakresie 125 - 150 kc/s (2.400 - 2.000 m), korzysta na tej fali względnie falach z pierwszeństwa.

(2) Każda inna stacja służby ruchomej, załatwiająca na tych falach korespondencję publiczną, winna zawiesić pracę na żądanie powyższej stacji pobrzeżnej, o ile tej ostatniej przeszkadza w wymianie.

§ 4. Wymiana korespondencji pomiędzy stacjami okrętowemi nie powinna przeszkadzać stacjom pobrzeżnym w ich pracy z wyjątkiem wypadków, gdy zachodzi niebezpieczeństwo. Gdy stacje okrętowe przeszkadzają tej pracy, winny zawiesić wymianę korespondencji albo zmienić falę na pierwsze żądanie stacji pobrzeżnej, której przeszkadzają.

§ 5. Jeżeli nadawca radjotelegramu na stacji ruchomej wyznaczył stację lądową, przez, którą radjotelegram ma być wydany, wówczas stacja ruchoma winna w razie potrzeby zaczekać z wydaniem radjotelegramu wyznaczonej stacji lądowej, dopóki nie będzie mogła go wydać z zachowaniem warunków, podanych w poprzednich paragrafach.

§  6.

(1) Stacja ruchoma, która nie ma określonych godzin służbowych, winna podać do wiadomości stacji lądowej, z którą nawiązała łączność, godzinę zamknięcia i godzinę ponownego rozpoczęcia służby.

(2) Stacja ruchoma, której służba z powodu zawinięcia do portu jest na ukończeniu, winna powiadomić o tem najbliższą stację lądową.

Artykuł  27.

Przepisowe fale w wypadku niebezpieczeństwa.

W wypadku niebezpieczeństwa falę 500 kc/s (600 m) wskazanem jest stosować typu A2 albo B. Jeżeli niema możności zastosować jednego z podanych typów fal, użyty być może typ A1 albo A3. Żadne z postanowień niniejszego regulaminu nie może ograniczać użycia przez stację ruchomą, będącą w niebezpieczeństwie, wszelkich posiadanych środków, aby zwrócić na siebie uwagę, zawiadomić o położeniu i otrzymać pomoc.

Artykuł 28.

Środki ograniczenia zakłóceń.

§ 1. Gdy fale, na których może się odbywać praca stacji okrętowej różnią się od fali normalnej, stacja okrętowa stosuje się do wskazówek pobrzeżnej stacji, z którą pracuje. Zasadniczo nie należy stosować fali normalnej 500 kc/s (600 m) do wydawania długich radjotelegramów, gdy w obrębie działania stacji odbywa się wzmożona wymiana korespondencji.

§ 2. Stacje, pełniące międzynarodową służbę korespondencji publicznej na falach typu A2, A3 i B, winny w godzinach służbowych nasłuchiwać na fali 500 kc/s (600 m) z wyjątkiem okresów, gdy prowadzą wymianę na innych falach.

§ 3. Wogóle przy wydawaniu korespondencji publicznej zaleca się falom typu A1 oddawać pierwszeństwo przed falami typu A2 albo B.

§ 4. Wymianę korespondencji na stacjach służby ruchomej należy prowadzić z jak najmniejszą energią promieniowania, jaka jest konieczna do utrzymania dobrego połączenia.

Artykuł  29.

Zawiadomienie o niedoręczalności.

§ 1. Gdy radjotelegram, pochodzący ze stacji ruchomej a przeznaczony na ląd, z jakiegokolwiek powodu nie może być doręczony adresatowi, wysyła się zawiadomienie o niedoręczalności, adresowane do stacji lądowej, która otrzymała radjotelegram od stacji ruchomej. Stacja lądowa po sprawdzeniu adresu przekazuje w miarę możności to zawiadomienie stacji ruchomej, używając, gdy zajdzie tego potrzeba, pośrednictwa innej stacji lądowej tego samego kraju, albo stacji kraju sąsiedniego, o ile pozwalają na to okoliczności względnie zawarte układy.

§ 2. Gdy radjotelegram przyjęty przez stację ruchomą nie może być doręczony, zawiadamia ona o tem urząd lub stację ruchomą pochodzenia zapomocą noty służbowej. W razie gdy radjotelegram pochodzi z lądu, notę służbową w miarę możności przesyła się stacji lądowej, która ten radjotelegram tranzytowała, lub też, gdy zajdzie tego potrzeba, innej stacji lądowej tego samego kraju, albo stacji kraju sąsiedniego, o ile pozwalają na to okoliczności względnie zawarte układy.

Artykuł  30.

Okres zatrzymywania radjotelegramów na stacjach lądowych.

§  1.

(1) Gdy stacja lądowa, posiadając radjotelegram przeznaczony do stacji ruchomej, nie otrzyma od niej zgłoszenia obecności w czasie wskazanym przez nadawcę albo, w razie gdy tego czasu nie podano - do rana piątego dnia, licząc od dnia nadania radjotelegramu, to stacja lądowa zawiadamia o tem urząd pochodzenia, a ten ze swej strony nadawcę. Nadawca zapomocą płatnej noty służbowej, przesłanej telegraficznie lub pocztą pod adresem stacji lądowej, może zażądać, aby jego telegram zatrzymano do końca 14 dnia, licząc od dnia nadania; w braku takiej noty radjotelegram uważa się z końcem 7-go dnia za niedoręczalny.

(2) Jednakowoż żaden z powyższych terminów nie ma zastosowania, jeżeli stacja lądowa ma pewność, że stacja ruchoma wejdzie w najbliższym czasie w jej zasięg.

§ 2. Odwrotnie zaś, zachowywanie tych terminów nie obowiązuje, jeżeli stacja lądowa ma pewność, że stacja ruchoma wyszła całkiem z jej zasięgu. Jeżeli stacja lądowa sądzi, że żadna inna ze stacyj lądowych tego Zarządu względnie przedsiębiorstwa prywatnego, któremu sama podlega, nie ma łączności z daną stacją ruchomą, to wówczas unieważnia przebieg radjotelegramu pomiędzy nią a stacją ruchomą i zawiadamia o tem urząd pochodzenia, a ten ze swej strony nadawcę. Gdy stacja lądowa mniema odwrotnie, to kieruje radjotelegram do innej stacji lądowej, która przypuszczalnie ma łączność ze stacją ruchomą z tem jednak, że nie przyczyni tem żadnych dodatkowych opłat.

§ 3. Gdy radjotelegram nie może być wydany stacji ruchomej z powodu przybycia jej do portu pobliskiego lądowej stacji, ta ostatnia może ewentualnie zapomocą innych środków komunikacyjnych dostarczyć radjotelegram stacji ruchomej.

Artykuł  31.

Specjalne rodzaje służby.

A.

Służba meteorologiczna. Sygnały czasu. Zawiadomienie dla żeglugi.

§ 1. Meteorologiczne komunikaty synoptyczne, komunikaty zawierające przewidywania i (lub) ogólne zawiadomienia o sytuacji meteorologicznej, jako też sygnały czasu winny być w zasadzie wydawane według pewnego ustalonego rozkładu godzin. Radjotelegramy tego rodzaju, przeznaczone do stacyj ruchomych, winny być wysyłane w miarę możności w godzinach, w których mogą być odbierane przez stacje posiadające tylko jednego radjotelegrafistę (dodatek 5); nadawać należy z taką szybkością, aby odczytanie sygnałów było dostępne również dla radjotelegrafistów posiadających świadectwo II klasy.

§ 2. Aby wszystkim stacjom, chcącym odbierać sygnały czasu lub komunikaty meteorologiczne "do wszystkich" ("á tous"), przeznaczone dla stacyj służby ruchomej, umożliwić ten odbiór, wszystkie stacje służby ruchomej podczas wysyłania tych sygnałów i komunikatów winny zachować milczenie, o ile pracą swą mogłyby zakłócać ich odbiór.

§ 3. Komunikaty zawierające ostrzeżenia meteorologiczne oraz wiadomości dotyczące bezpieczeństwa żeglugi, które mają pilne znaczenie dla służby ruchomej, winny być wysyłane niezwłocznie i powtórzone w końcu najbliższego okresu milczenia (art. 17, § 2). Rzeczone komunikaty należy wydawać na przepisowych częstotliwościach, odpowiadających tej służbie ruchomej, dla której są przeznaczone; wydawanie ich należy poprzedzić sygnałem ostrzegawczym TTT.

§ 4. Zarządy spowodują, aby oprócz stałej służby informacyjnej, podanej w poprzednich paragrafach, niektóre ze stacyj były obowiązane wysyłać na żądanie komunikaty meteorologiczne stacjom służby ruchomej.

§ 5. Obserwacje meteorologiczne, przesyłane przez stacje służby ruchomej, winny być zasadniczo redagowane w międzynarodowym kodzie meteorologicznym, w celu skrócenia i łatwego wykorzystania przez stacje ruchome.

B.

Służba stacyj radjogoniometrycznych.

§ 6. Zarządy, którym podlegają stacje radjogoniometryczne, nie biorą odpowiedzialności za następstwa wynikłe z niedokładności pomiarów radjogoniometrycznych.

§ 7. Powyższe Zarządy zgłaszają do umieszczenia w wykazie stacyj radiotelegraficznych cechy charakterystyczne każdej stacji radjogoniometrycznej z podaniem co do każdej z nich wycinków, w których polu pomiary położenia dają się uskutecznić dostatecznie dokładnie. Wszelkie zmiany podanych cech winny być ogłaszane niezwłocznie; zmiany wprowadzane na stałe należy zgłaszać do Biura międzynarodowego.

§  8.

(1) Pobrzeżne stacje radjogoniometryczne w zwykłych warunkach służby winny być w możności dokonywać i dostarczać stacjom okrętowym pomiarów położenia bądź tylko na częstotliwości 500 kc/s (600 m), bądź tylko na częstotliwości 375 kc/s (800 m), bądź też dowolnie na jednej z tych dwóch częstotliwości.

(2) Stacja lotnicza, chcąc otrzymać pomiar położenia, winna dla zażądania go wywoływać na fali 333 kc/s (900 m), albo na fali wyznaczonej dla linji przebiegu powietrznego, po której odbywa lot statek powietrzny. Stacja lotnicza, zwracając się do będących w pobliżu stacyj pobrzeżnych, w celu otrzymania pomiaru położenia, winna zawsze posługiwać się częstotliwością pobrzeżnych stacyj.

§ 9. Dodatek 8 podaje przepisowy tryb postępowania w służbie radjogoniometrycznej.

C.

Służba radjostacyj orjentacyjnych morskich.

§  10.

(1) Zarządy, które uważają za wskazane zorganizować w interesie żeglugi morskiej i powietrznej służbę radjostacyj orjentacyjnych, mogą użyć do pełnienia tej służby:

a) właściwych radjostacyj orientacyjnych zainstalowanych na lądzie albo na okrętach umocowanych stale na kotwicy; promieniowanie ich jest dookólne albo kierunkowe;

b) stacyj stałych, stacyj pobrzeżnych lub stacyj lotniskowych, które mogą na żądanie stacyj ruchomych wykonywać również pracę radjostacyj orjentacyjnych.

(2) Właściwe radjostacje orjentacyjne pracują na falach od 285 do 315 kc/s (1.050 - 950 m) typu wyłącznie A1 i A2.

(3) Inne stacje, zgłoszone jako radjostacje orjentacyjne, posługują się normalną swą częstotliwością, stosując normalny swój typ fali nadawczej.

§ 11. Sygnały wysyłane przez radjostacje orjentacyjne winny zapewnić stacjom radjogoniometrycznym możność dokładnego wykonania pomiarów; sygnały te należy tak wybierać, aby nie było żadnej wątpliwości w odróżnianiu sygnałów dwóch lub kilku radjostacyj orientacyjnych.

§ 12. Zarządy, które zorganizowały służbę radjostacyj orientacyjnych, nie biorą odpowiedzialności za następstwa wynikłe z niedokładności pomiarów, otrzymanych zapomocą tych radjostacyj.

§  13.

(1) Zarządy zgłaszają do umieszczenia w wykazie stacyj cechy charakterystyczne radjostacyj specjalnie orjentacyjnych oraz innych stacyj, które mogą również pełnić pracę jako orjentacyjne, z podaniem w razie potrzeby wycinków, w których polu pomiary położenia dają dostateczną dokładność.

(2) O wszelkich zmianach oraz niedokładnościach w działaniu służby radjostacyj orjentacyjnych należy bezzwłocznie ogłaszać. O ile zmiany te lub niedokładności noszą charakter stały, należy zgłaszać o nich do Biura międzynarodowego.

Artykuł  32.

Rachunkowość.

§  1.

(1) Taks lądowych i pokładowych nie wciąga się do telegraficznych rachunków międzynarodowych.

(2) Rachunki, dotyczące tych opłat, załatwiają Zarządy krajów zainteresowanych. Zarządy, którym podlegają stacje lądowe, wystawiają powyższe rachunki miesięcznie i przesyłają je zainteresowanym Zarządom.

§ 2. Gdy eksploatację stacyj lądowych prowadzi nie Zarząd dotyczącego kraju, to w załatwianiu rachunków eksploatujący te stacje może zastępować Zarząd odnośnego kraju.

§ 3. Zarząd, któremu podlega stacja lądowa, zalicza na dług Zarządów, któremu podlega stacja ruchoma pochodzenia, za radjotelegramy nadane na stacjach ruchomych: taksy lądowe, taksy przypadające za przebieg na ogólnej sieci komunikacyjnej - zwane nadal taksami telegraficznemi, - taksy w pełnym wymiarze pobrane za opłacone odpowiedzi, taksy lądowe i telegraficzne pobrane za sprawdzenie, taksy za doręczenie za pośrednictwem posłańca lub poczty względnie poczty lotniczej, wreszcie taksy za dodatkowe odpisy telegramów o kilku adresach. W rachunkach za przebieg między stacją lądową a urzędem przeznaczenia, radjotelegramy uważa się za telegramy pochodzące z kraju, w którym znajduje się stacja lądowa.

§ 4. Taksy telegraficzne, które zgodnie z powyżej podanemi przepisami, należy zaliczać w rachunkach za radjotelegramy, przeznaczono do kraju leżącego poza krajem, któremu podlega stacja lądowa, są bądź podane w wykazach taryfowych, dotyczących międzynarodowej korespondencji telegraficznej, bądź ustalone w specjalnych umowach, zawartych miedzy Zarządami krajów sąsiadujących i przez nie ogłoszonych; nie mają tu jednak zastosowania taksy obliczane z uwzględnieniem minimalnej opłaty od telegramu lub jakichkolwiek innych sposobów zaokrąglenia opłaty za telegram.

§ 5. Za radjotelegramy i za płatne noty służbowe, adresowane do stacyj ruchomych, zalicza Zarząd, któremu podlega stacja lądowa, na dług bezpośrednio Zarządowi, któremu podlega urząd pochodzenia: taksy lądowe, pokładowe oraz taksy lądowe i pokładowe (za radjotelegramy) pobrane za sprawdzenie, lecz tylko w wypadku, gdy telegram został do stacji ruchomej wysłany. Zarząd, któremu podlega stacja lądowa, zalicza zawsze całkowite należne taksy za odpowiedzi opłacone na dług Zarządowi, któremu podlega urząd pochodzenia, w drodze rozrachunków telegraficznych, prowadzonych kolejno przez kraje, jakie brały udział w wymianie. O ile chodziłoby o taksy telegraficzne i taksy za pośrednictwo poczty względnie poczty lotniczej lub też za dodatkowe odpisy, to sposób postępowania w obrachunkach telegraficznych nie różni się od zwykłej procedury telegraficznej.

O ile radjotelegram został nadany, Zarząd, któremu podlega stacja lądowa, zalicza na dobro Zarządu, któremu podlega ruchoma stacja przeznaczenia: taksę pokładową, we właściwych wypadkach taksy należne pośredniczącym stacjom ruchomym, całkowitą taksę pobraną za odpowiedź opłaconą, taksę pokładową za sprawdzenie, taksy pobrane za dodatkowe odpisy telegramów o kilku adresach oraz taksy pobrane za doręczenie za pośrednictwem poczty względnie poczty lotniczej.

§ 6. Sposób zaliczania płatnych not służbowych i odpowiedzi na telegramy nadane z odpowiedzią opłaconą w obrachunkach radjotelegraficznych, to jest w obrachunkach dotyczących wymiany w służbie ruchomej, nie różni się w niczem od sposobu zaliczania wszelkich innych radjotelegramów.

§ 7. Za radjotelegramy wymienione pomiędzy stacjami ruchomemi

a) za pośrednictwem jednej tylko stacji lądowej:

Zarząd, któremu podlega stacja lądowa, zalicza na dług Zarządowi, któremu podlega ruchoma stacja pochodzenia: taksę lądową, w odpowiednich wypadkach taksę terytorjalną telegraficzną oraz taksę ruchomej stacji przeznaczenia. Zalicza on na dobro Zarządu, któremu podlega stacja ruchoma przeznaczenia, taksę pokładową należną tej stacji.

b) za pośrednictwem dwóch stacyj lądowych:

Zarząd, któremu podlega pierwsza stacja lądowa, zalicza, na dług Zarządowi, któremu podlega stacja ruchoma pochodzenia: wszystkie wpłacone taksy z wyjątkiem taksy, przypadającej stacji ruchomej pochodzenia. Zarząd, któremu podlega druga stacja lądowa, to jest ta, która ma nadać radjotelegram do stacji ruchomej przeznaczenia, zalicza na dług bezpośrednio Zarządowi, któremu podlega pierwsza stacja lądowa, taksy należne za wydanie, ale tylko w wypadku, gdy radjotelegram został do stacji ruchomej wydany.

§ 8. Za radjotelegramy, skierowane na żądanie nadawcy przez jedną albo dwie pośredniczące stacje ruchome, każda z nich zalicza taksę pokładową należną jej za tranzyt na dług stacji ruchomej przeznaczenia w wypadku, gdy radjotelegram jest przeznaczony do stacji ruchomej, albo na dług stacji ruchomej pochodzenia w wypadku, gdy radjotelegram pochodzi ze stacji ruchomej.

§ 9. Likwidacja rachunków za wymianę radjotelegramów pomiędzy stacjami ruchomemi zasadniczo odbywa się bezpośrednio pomiędzy stronami, eksploatującemi powyższe stacje; strona eksploatująca stację przeznaczenia obciąża długiem stronę eksploatującą stację pochodzenia.

§  10.

(1) Do oznaczonych w poprzednich paragrafach rachunków miesięcznych, na podstawie których ma miejsce odrębny obrachunek za radjotelegramy, należy wpisywać w porządku kolejnym wszystkie radjotelegramy wraz ze wszystkiemi niezbędnemi przy obrachunku wskazówkami. Rachunek winien być sporządzony w terminie 3-miesięcznym, licząc od miesiąca, którego dotyczy. Termin 3-miesięczny może być przekroczony, jeżeli zachodzą wyjątkowe trudności przy przesyłce pocztowej dokumentów pomiędzy radjostacjami a Zarządami, którym te stacje podlegają.

(2) O ile nie nastąpiło odrębne porozumienie, rachunki miesięczne są rozrachunkami ostatecznemi a ich sprawdzenie, zatwierdzenie i likwidacja winny nastąpić w terminie 6-miesięcznym, licząc od daty ich wysłania, chyba że zachodzą przy przesyłce dotyczących dokumentów wyjątkowe trudności wskutek długotrwałej drogi.

(3) Jeżeli rachunek na skutek stwierdzonej niezgodności kwot nie może być zatwierdzony, należność pomimo to winna być zapłacona w wyżej wspomnianym 6-miesięcznym terminie, a sprostowania, które uznano za konieczne wprowadzić, winny być uwzględnione w następnym rachunku miesięcznym. Należności z rachunków, których nie zapłacono w przepisanym terminie względnie w terminie przedłużonym wskutek zaznaczonych wyżej wyjątkowych trudności przesyłki, obciąża się procentami w wysokości siedmiu od sta (7%) rocznie, licząc od daty dnia następnego po upływie terminu 6-miesięcznego ewentualnie przedłużonego jak wyżej.

(4) Jeżeli rachunki są przedstawiane później niż w dwa lata po dacie nadania radjotelegramów, których dotyczą, to Zarząd dłużny może odmówić sprawdzenia i uregulowania takich rachunków.

§ 11. Rządy zastrzegają sobie możność zawierania odrębnych układów bądź pomiędzy sobą, bądź z zainteresowanemi przedsiębiorstwami prywatnemi, celem stosowania w zakresie rachunkowości innych postanowień.

Artykuł  33.

Międzynarodowy doradczy Komitet techniczny dla spraw radjokomunikacji.

§ 1. Międzynarodowy doradczy Komitet techniczny dla spraw radjokomunikacji, utworzony w myśl art. 17 konwencji, ma za zadanie badać kwestje techniczne i im pokrewne, dotyczące międzynarodowych radjokomunikacyj, zgłaszane przez uczestniczące w nim Zarządy i przedsiębiorstwa prywatne, Zadanie Komitetu ogranicza się do wyrażenia opinji o rozpatrywanych sprawach. Komitet przesyła swe opinje do Biura międzynarodowego w celu podania ich do wiadomości zainteresowanym Zarządom i przedsiębiorstwom prywatnym.

§  2.

(1) Komitet ten składa się podczas każdej sesji z rzeczoznawców reprezentujących Zarządy lub upoważnione do eksploatacji prywatne przedsiębiorstwa radjokomunikacyjne, które chcą uczestniczyć w pracach Komitetu i obowiązują się do pokrycia jednakowych dla wszystkich ogólnych kosztów danej sesji. Wydatki osobiste rzeczoznawców ponoszą Zarządy albo przedsiębiorstwa prywatne, które ich delegowały.

(2) Rzeczoznawcy powyższych przedsiębiorstw prywatnych uczestniczą w pracach z głosem doradczym. Jednakowoż, o ile jakiś kraj nie jest reprezentowany przez rzeczoznawcę swego Zarządu, wszyscy rzeczoznawcy upoważnionych przedsiębiorstw prywatnych tego kraju rozporządzają ogółem, bez względu na ilość osób, tylko jednym głosem decydującym.

§ 3. Zorganizowanie pierwszej sesji międzynarodowej doradczego Komitetu technicznego dla spraw radjokomunikacji oraz ustalenie programu jej prac powierza się Zarządowi holenderskiemu.

§ 4. Zarządy, reprezentowane na sesji Komitetu, na podstawie wspólnego porozumienia wyznaczają Zarząd, który ma zwołać następną sesję. Sprawy, które mają być rozpatrywane przez Komitet, przesyła się Zarządowi, który organizuje najbliższą sesję. Zarząd powyższy ustala datę i program tej sesji.

§ 5. Zasadniczo sesje międzynarodowego doradczego Komitetu technicznego dla spraw radjokomunikacji odbywają się co dwa lata.

Artykuł  34.

Biuro międzynarodowe.

§  1.

(1) Wydatki dodatkowe, związane z załatwianiem przez Biuro międzynarodowe Związku telegraficznego spraw służby radjowej, nie powinny przekraczać 200.000 fr. rocznie, nie wliczając w to jednak: a) kosztów, pozostających w związku z pracami Konferencyj, b) kosztów pozostających w związku z pracami Komitetów przepisowo utworzonych, gdy kosztami temi, w myśl postanowień regulaminu ogólnego lub w myśl decyzji konferencji, należy obarczyć wszystkie Kraje układające się.

(2) Kwota 200.000 fr. może w następstwie ulegać zmianom za jednomyślną zgodą Rządów układających się.

§ 2. Generalny Zarząd Związku szwajcarskiego jest powołany do zorganizowania Wydziału służby radjowej Biura międzynarodowego Związku telegraficznego wymienionego w art. 16 konwencji; sprawuje on zwierzchni nadzór, kontroluje wydatki, udziela potrzebnych zaliczek i zestawia rachunek roczny. Rachunek ten podaje się do wiadomości wszystkim pozostałym Zarządom.

§ 3. Zaliczki, wydane przez Zarząd, kontrolujący Biuro międzynarodowe na potrzeby służby radjowej, winny być zwrócone przez Zarządy dłużne w jak najkrótszym terminie, najdalej w przeciągu trzech miesięcy od daty otrzymania rachunku. Po upływie trzechmiesięcznego terminu należne kwoty obciąża się procentami na rzecz Zarządu wierzyciela w wysokości siedmiu od sta (7 %) rocznie, licząc od dnia upłynięcia rzeczonego terminu.

§  4.

(1) W celu przeprowadzenia podziału kosztów, Państwa układające się zostały podzielone na 6 klas, z których każda wpłaca udziały, odpowiadające pewnej liczbie jednostek, a mianowicie:

1	klasa	-	25	jednostek	4	klasa	-	10	jednostek
2	"	-	20	"	5	"	-	5	"
3	"	-	15	"	6	"	-	3	"

(2) Zarządy zawiadamiają Biuro międzynarodowe, do której z klas ma być kraj ich zaliczony.

(3) Wskazane współczynniki należy pomnożyć dla każdej klasy przez ilość państw, zaliczonych do niej, poczem suma otrzymanych w ten sposób iloczynów wykaże liczbę, przez którą należy podzielić ogólny wydatek, aby otrzymać kwotę odpowiadającą jednostce wydatku.

W myśl postanowień art. 13 konwencji Waszyngtońskiej niniejszy regulamin ogólny wejdzie w życie od dnia 1 stycznia 1929 r.

W dowód czego odnośni Pełnomocnicy podpisali ten regulamin ogólny w jednym egzemplarzu, który zostaje złożony w archiwum Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki i odpis którego zostanie doręczony każdemu z Rządów.

Sporządzono w Waszyngtonie 25 listopada 1927 roku.

ZA UNJĘ POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKĄ:

H. J. Lenton

W. F. C. Morton

ZA AFRYKĘ ZWROTNIKOWĄ FRANCUSKĄ I INNE KOLONJE:

Cassagnac

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ FRANCUSKĄ:

Cassagnac

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ PORTUGALSKĄ:

Arnaldo de Paiυa Carυalho

ZA AFRYKĘ WSCHODNIĄ PORTUGALSKĄ I POSIADŁOŚCI PORTUGALSKIE W AZJI:

Mario Correa Barata da Cruz

ZA NIEMCY:

Otto Arendt

Hermann Giess

H. Harbich

Arthur Werner

Günther Suadicani

E. L. Baer

ZA REPUBLIKĘ ARGENTYŃSKĄ:

Felipe Espil

Luis F. Orlandini

Francisco Lajous

ZA FEDERACJĘ AUSTRALIJSKĄ:

H. P. Brown

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Maximilian Hartwich

Eng. Hans Pfeuffer

ZA BELGJĘ:

J. Pierart

Goldschmidt

G. Vincent

ZA BOLIWJĘ:

Geo. de la Barra

ZA BRAZYLJĘ:

P. Coelho de Almeida

Froderico Villar

Manuel F. Simões Ayres

ZA BUŁGARJĘ.:

St. Bisseroff

ZA KANADĘ:

A. Johnston

Laurent Beaudry

C. P. Edwards

W. Arthur Steel

ZA CHILI:

I. Holger

ZA CHINY:

Chin-Chun Wang

Chang-Hsũan

Hing Ging Y. Lee

Ti-Ching Wu

ZA REPUBLIKĘ KOLUMBJI:

Enrique Olaya H.

ZA KOLONJĘ HISZPAŃSKĄ WYBRZEŻA GWINEI:

Adolfo H. de Solas

ZA KONGO BELGIJSKIE:

J. Pierart

G. Vincent

Robert Goldschmidt

ZA KOSTARIKĘ:

J. Rafael Oreamuno

ZA KUBĘ:

L. Alburquerque

Gonzalo Güell

Luis Marino Pérez

ZA CURAÇAO:

G. Schotel

ZA CYRENAJKĘ:

Paolo Zonta

ZA DANJĘ:

T. F. Krarup

C. Wamberg

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

M. L. Vasquez G.

ZA EGIPT:

Horace Mayne

Aly Ibrahim

ZA ERYTREĘ:

Cesare Bardeloni

ZA HISZPANJĘ:

Mariano Amoedo

Antonio Nieto

Adolfo H. de Solas

José Sastre

ZA ESTONJĘ:

G. Jallajas

ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:

Herbert Hooυer

Stephen Daυis

James E. Watson

E. D. Smith

Wallace H. White, Jr.

W. R. Castle, Jr.

William Roy Vallance

C. McK. Saltzman

Thos. T. Craυen

W. D. Terrell

Owen D. Young

Samuel Reber

J. Beaυer White

Arthur E. Kennelly

ZA FINLANDJĘ:

L. Åström

ZA FRANCJĘ:

L. Boulanger

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ:

T. F. Purυes

J. Joyce Broderick

F. W. Phillips

F. W. Home

L. F. Blandy

Air Commodore

C. H. Boyd

A. Leslie Harris

ZA GRECJĘ:

Th. Pentheroudakis

ZA GUATEMALĘ:

J. Montano N.

ZA REPUBLIKĘ HAITI:

Raoul Lizaire

ZA REPUBLIKĘ HONDURAS:

Luis Bográn

ZA WĘGRY:

Bernard de Paskay

ZA INDJE BRYTYJSKIE:

P. J. Edmunds

P. N. Mitra

ZA INDJE HOLENDERSKIE:

G. C. Holtzappel

Warnsinck

G. Schotel

υan Dooren

ZA INDOCHINY FRANCUSKIE:

G. Jullien

ZA WOLNE PAŃSTWO IRLANDJI:

P. S. MacCathmhaoil

T. S. O'Muineachain

ZA WŁOCHY:

Giuseppe Gneme

Giacomo Barbera

Gino Montefinale

ZA JAPONJĘ:

Za Chosen, Taiwan, Sachalin japoński, Terytorjum dzierżawne Kuantungu oraz Terytorjum wysp Mórz Południowych pod mandatem japońskim:

S. Sawada

N. Morita

K. Nishizaki

I. Yamamoto

Sannosuke Inada

T. Ushizawa

T. Nakagami

ZA REPUBLIKĘ LIBERJI:

Ernest Lyon

Z zastrzeżeniem ratyfikacji przez liberyjski senat.

ZA MADAGASKAR:

G. Jullien

ZA MAROKKO (z wyjątkiem zony hiszpańskiej):

Frederic Knobel

ZA MEKSYK:

Pedro N. Cota

Juan B. Saldana

ZA NIKARAGUĘ:

Manuel Zaυala

ZA NORWEGJĘ:

N. Nickelson

Harmod Peterson

P. Tennfjord

J. J. Larsen

ZA NOWĄ ZELANDJĘ:

A. Gibbs

ZA REPUBLIKĘ PANAMY:

R. J. Alfaro

ZA PARAGWAJ:

Juan Vicente Ramiriz

ZA HOLANDJĘ:

G. J. Hofker

J. A. Bland υan den Berg

W. Kruijt

E. F. W. Völter

Warnsinck

ZA PERU:

A. Gonzáles-Prada

ZA POLSKĘ:

z zastrzeżeniemn dotyczącem § 4 art. 5, zamieszczonem w protokóle ósmego plenarnego posiedzenia Konferencji w Waszyngtonie dnia 22 listopada 1927 r.

Eugéne Stalinger

ZA PORTUGALJĘ:

José de Liz Ferreira Junior

ZA RUMUNJĘ:

G. Cretziano (ad referendum)

ZA REPUBLIKĘ SALWADOR:

Francisco A. Lima

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

V. Antoniéυich

ZA SYJAM:

Nides Virajakich

ZA PERSJĘ

ad referendum

D. Meftah

ZA WŁOSKIE SOMALI:

Valero Della Campana

ZA SZWECJĘ:

Hamilton

Litström

Lemoine

ZA SZWAJCARJĘ:

E. Nussbaum

ZA SURINAM:

G. Schotel

ZA TERYTORJA SYRYJSKO-LIBAŃSKIE:

Frederic Knobel

ZA REPUBLIKĘ SAN-MARINO:

Frn. Ferrari

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Otto Kučera

Eng. Strnad

ZA TRIPOLITANJĘ:

Settimio Aurini

ZA TUNIS:

Frederic Knobel

ZA TURCJĘ:

J. A. Bland υan den Berg

ZA URUGWAJ:

Varela

ZA WENEZUELĘ:

Luis Churion

Dodatek 1. - 6.

grafika

Dodatek 7.

(Patrz Art. 2, 15, 13, 7 ogólnego Regulaminu i dodatek 3).

Dokumenty, które winny posiadać stacje okrętowe.

Upoważnienie na radjostację.

Wykaz stacyj okrętowych.

Wykaz stacyj stałych i lądowych.

Wykaz stacyj statków powietrznych.

Konwencja i regulaminy do niej.

Taryfy telegraficzne krajów przeznaczenia tych radjotelegramów, które stacja najczęściej przyjmuje.

Świadectwo operatora radjowego lub świadectwa operatorów radjowych.

Dokumenty, które winny posiadać stacje statków powietrznych.

Upoważnienie na radjostację.

Świadectwo operatora radjowego lub świadectwa operatorów radjowych.

Wszelkie dokumenty, które powołane instytucje lotnicze danego kraju uznają ewentualnie za niezbędne do pełnienia służby przez stację.

Dodatek 8.

Uzyskiwanie pomiarów radjogoniometrycznych.

(Patrz Art. 31 Regulaminu ogólnego).

I. Wskazówki ogólne.

A. Stacja ruchoma zanim wywoła jedną lub kilka stacyj radjogoniometrycznych, celem uzyskania pomiaru radjogoniometrycznego, winna wyszukać w wykazie stacyj:

1° Jakie są znaki wywoławcze stacyj, które mają być wywołane, celem otrzymania potrzebnych pomiarów radjogoniometrycznych.

2° Na jakiej fali stacje radjogoniometryczne nasłuchują i falę względnie fale, na których uskuteczniają pomiary.

3° Stacje radjogoniometryczne, które, dzięki specjalnym przewodom, mogą być zgrupowane z wywoływaną stacją radjogoniometryczną.

B. Postępowanie stacji ruchomej zależne jest od różnych okoliczności. Zasadniczo winna ona brać pod uwagę, co następuje:

1° Żądanie pomiarów winno być skierowane oddzielnie do każdej stacji względnie grupy stacyj radjogoniometrycznych w tym wypadku, jeżeli stacje te nie nasłuchują na jednej i tej samej pomiarowej bądź też innej fali, przytem żądanie to wydać należy na właściwej fali.

2° Jeżeli wszystkie wchodzące w rachubę stacje radjogoniometryczne nasłuchują na jednej i tej samej fali i mogą uskuteczniać pomiary na wspólnej dla nich fali, która może być inną niż fala nasłuchowa, należy je wywoływać razem, ażeby pomiary zdjęte były jednocześnie przez wszystkie stacje podczas tego samego nadawania.

3° Jeżeli kilka stacyj radjogoniometrycznych są grupowane zapomocą specjalnych przewodów, należy wywoływać tylko jedną z tych stacyj, nawet jeżeli wszystkie są zaopatrzone w nadajniki. Jednakże w tym wypadku, w razie potrzeby, stacja ruchoma winna przy wywoływaniu podać znakami wywoławczemi stacje radjogoniometryczne, od których żąda pomiarów.

II. Postępowanie.

A. Stacja ruchoma wywołuje stację radjogoniometryczną względnie stacje radjogoniometryczne na fali wymienionej w wykazie stacyj jako ich fala nasłuchowa. Nadaje się wówczas skrót QTE, oznaczający:

"Proszę o pomiar radjogoniometryczny mego położenia względem stacji radjogoniometrycznej, do której się zwracam"

lub

"Proszę o pomiar radjogoniometryczny mego położenia względem stacji lub względem stacyj, których znaki wywoławcze są następujące"

lub

"Proszę o pomiar radjogoniometryczny mego położenia względem stacyj, zgrupowanych pod waszą kontrolą",

dalej następują niezbędny znak wywoławczy względnie znaki wywoławcze, poczem kończy się wskazaniem w razie potrzeby fali, którą zastosuje się podczas pomiaru. Następnie stacja ruchoma oczekuje na wskazówki.

B. Stacja lub stacje radjogoniometryczne wywołane przygotowywują się do zdjęcia pomiaru radjogoniometrycznego, i zależnie od potrzeby powiadamiają stacje radjogoniometryczne, któremi się posługują. Skoro tylko stacje radjogoniometryczne są gotowe, te z nich, które mają nadajniki, odpowiadają stacji ruchomej w porządku alfabetycznym swych znaków wywoławczych, podając swój znak wywoławczy i po nim literę K.

Gdy chodzi o zgrupowane stacje radjogoniometryczne, stacja wywołana uprzedza inne stacje grupy i zawiadamia stację ruchomą, skoro stacje grupy są gotowe do zdjęcia pomiarów radjogoniometrycznych.

C. Po przygotowaniu, w razie potrzeby, swej nowej fali nadawczej, stacja ruchoma odpowiada, nadając swój znak wywoławczy w połączeniu ewentualnie z innym znakiem, przeciągając to nadawanie dostatecznie długo, aby umożliwić uskutecznienie pomiaru.

D. Stacja lub stacje radjogoniometryczne, zadowolone z wyników, nadają sygnał QTE ("Względem mnie wasze położenie sytuacyjne było stopni"), poprzedzając ten wynik godziną obserwacji i stawiając po nim grupę z trzech cyfr (000 do 359), wykazującą w stopniach istotny pomiar położenia stacji ruchomej względem danej stacji radjogoniometrycznej.

Gdy stacja radjogoniometryczna nie jest zadowolona z wyników pomiarów, żąda od stacji ruchomej, aby powtórzyła nadawanie wskazane pod C.

E. Skoro stacja ruchoma odbierze wynik obserwacji, powtarza go stacji radjogoniometrycznej, która wówczas zawiadamia, że powtórzenie jest dokładne lub w przeciwnym razie prostuje, powtarzając wynik pomiaru. Gdy stacja radjogoniometryczna jest pewną, że stacja ruchoma odebrała poprawnie to zawiadomienie, nadaje znak "koniec pracy". Znak ten zostaje wówczas powtórzony przez stację ruchomą, jako wskazanie, że całe postępowanie jest zakończone.

F. Wskazówki dotyczące: a) znaku, który należy używać dla otrzymania pomiaru; b) czasu trwania nadawania znaków przez stację ruchomą; c) czasu, służby danej stacji radjogoniometrycznej-podane są w wykazie stacyj.

REGULAMIN

dodatkowy międzynarodowej konwencji radjotelegraficznej.

Przepisy podane drobnym drukiem znajdują się również w regulaminie ogólnym.

Artykuł  pierwszy.

Sposób postępowania w radjotelefonicznej służbie ruchomej.

Sposób, w jaki należy wywoływać i nawiązywać komunikacje pomiędzy dwiema stacjami radjotelefonicznej służby ruchomej, jest wskazany w dodatku 1. Dotyczące czynności na stacjach ruchomych winien pełnić operator radjowy, posiadający przepisowe świadectwo.

Artykuł  2.

Taksy.

§ 1. Taksy radjotelegramu, pochodzącego ze stacji ruchomej lub do niej przeznaczonego, albo też, wymienionego pomiędzy stacjami ruchomemi, układają się zależnie od okoliczności:

a) z taksy okrętowej, należnej stacji ruchomej pochodzenia lub przeznaczenia albo też obu tym stacjom;

b) z taksy lądowej, należnej stacji lądowej względnie stacjom lądowym, które biorą udział w przesłaniu korespondencji;

c) z normalnej taksy za przebieg na ogólnej sieci komunikacyjnej;

d) z taksy, przypadającej za dodatkowe czynności, żądane przez nadawcę.

§  2.

(1) Taksę lądową i okrętową wyznacza się od każdego pojedynczego wyrazu bez pobierania minimum opłaty.

(2) Najwyższa taksa lądowa wynosi sześćdziesiąt centymów (0 fr. 60) od wyrazu; najwyższa taksa okrętowa wynosi czterdzieści centymów (0 fr. 40) od wyrazu.

(3) Jednakowoż Zarządom przysługuje prawo wyznaczać względnie zezwalać na taksy lądowe wyższe od wymienionej stawki, jeżeli stacje lądowe są wyjątkowo kosztowne pod względem urządzenia lub eksploatacji.

§ 3. Gdy stacja lądowa pośredniczy w wydaniu między stacjami ruchomemi, pobiera się tylko jedną taksę lądową. Jeżeli taksa lądowa, stosowana za wymianę korespondencji ze stacją ruchomą wydającą, różni się od taksy stacji ruchomej odbierającej, wówczas pobiera się z dwóch tych taks - wyższą. Prócz tego może być pobrana taksa telegraficzna w wysokości, jaka przypada według § 5 poniżej za przebieg na wewnętrznej sieci komunikacyjnej.

§ 4. Przesyłanie korespondencji tranzytem obejmuje art. 6 niniejszego regulaminu oraz zamieszczony poniżej § 9.

§  5.

(1) Gdy radjotelegramy, pochodzące z lub przeznaczone do danego kraju, są wymieniane bezpośrednio przez lub ze stacjami lądowemi tegoż kraju, taksę telegraficzną, stosowaną za przesłanie na wewnętrznej sieci komunikacyjnej tego kraju, zasadniczo oblicza się według taryfy za pojedynczy wyraz bez pobierania minimum. Zarząd, któremu podlegają stacje lądowe, zgłasza powyższą taksę we frankach do Biura międzynarodowego.

(2) Jeżeli w danym kraju eksploatacja wewnętrznej sieci komunikacyj elektrycznych nie jest państwową i wskutek tego zachodzi konieczność pobierania minimum opłaty, należy o tem zawiadomić Biuro międzynarodowe, które umieszcza w wykazie stacyj wysokość tego minimum zaraz po wysokości taksy od wyrazu. W braku dotyczącej wzmianki, stosuje się taksę od każdego pojedynczego wyrazu bez pobierania minimum opłaty.

§ 6. Nie podlegają żadnym opłatom za przebieg radjowy w służbie ruchomej radjotelegramy znaczenia ogólnego w wypadkach pilnych należących do następujących kategoryj:

a) komunikaty o niebezpieczeństwie i odpowiedzi na te komunikaty;

b) zawiadomienia pochodzące ze stacyj ruchomych o pojawianiu się lodów, wraków i min albo zapowiadających burze i cyklony;

c) zawiadomienia o objawach nagłych zagrażających żegludze powietrznej albo o przeszkodach, jakie nagle powstały na lotniskach;

d) zawiadomienia, pochodzące ze stacyj ruchomych o nagłych zmianach w położeniu pławów, w działaniu latarń, drogowskazów morskich i t. d.;

e) zawiadomienia służbowe dotyczące służby ruchomej.

§ 7. Na stacjach ruchomych winny być znane taryfy niezbędne do taksowania radjotelegramów. Jednakowoż, w razie potrzeby, mogą te stacje zasięgnąć informacji od stacyj lądowych; te ostatnie podają wysokość taryf we frankach złotych.

§ 8. Zmiany taryf poczynają obowiązywać stacje ruchome po upływie 45 dni od daty zawiadomienia, wysłanego przez Biuro międzynarodowe.

§  9.

(1) Gdy stacja lądowa, mająca telegram do stacji ruchomej, nie może uzyskać z nią połączenia, to w wypadku, gdy nadawca nie uiścił taksy za przekazanie tranzytem (art. 6, § 1, niniejszego regulaminu), może przetranzytować radjotelegram do miejsca przeznaczenia za pośrednictwem innej stacji ruchomej, o ile ta na to się zgodzi. Radjotelegram wydaje się wtedy tej drugiej stacji ruchomej i ta pośredniczy bezpłatnie.

(2) Postanowienie to, o ile zachodzi konieczność, dotyczy również radjotelegramów w kierunku odwrotnym, t. j. ze stacji ruchomej do stacji lądowej.

(3) Aby móc uważać radjotelegram wysłany w sposób powyższy za dostarczony do miejsca przeznaczenia, stacja, która skorzystała z drogi pośredniej, winna otrzymać przepisowe potwierdzenie odbioru wprost lub pośrednio od stacji ruchomej, do której radjotelegram był przeznaczony, albo też od stacji lądowej, do której miał być skierowany.

Artykuł  3.

Kolejność prowadzenia korespondencji w służbie ruchomej.

§ 1. Kolejność prowadzenia korespondencji w służbie ruchomej jest następująca:

1° wezwania w niebezpieczeństwie, komunikaty o niebezpieczeństwie i korespondencja dotycząca niebezpieczeństwa;

2° korespondencja poprzedzona sygnałem naglącym;

3° korespondencja poprzedzona sygnałem ostrzegawczym;

4° korespondencja dotycząca pomiarów radjogoniometrycznych;

5° wszelka inna korespondencja.

§ 2. Kolejność wydawania radjotelegramów podanych pod 5º jest następująca:

1° radjotelegramy państwowe;

2° radjotelegramy, dotyczące żeglugi, ruchu i potrzeb okrętów, bezpieczeństwa i prawidłowego działania służby lotniczej oraz radjotelegramy, zawierające uwagi o pogodzie, przeznaczone dla urzędowej służby meteorologicznej;

3° radjotelegramy służbowe, dotyczące działania służby radjowej, albo radjotelegramów już poprzednio odpracowanych;

4° radjotelegramy korespondencji publicznej.

Artykuł  4.

Odbiór wątpliwy. Nadawanie wtórne. Radjokomunikacja na wielką odległość.

§  1.

(1) Gdy komunikacja w służbie ruchomej staje się trudną, obie stacje korespondujące winny starać się odpracować radjotelegramy podczas trwania seansu. Stacja odbiorcza może zażądać do dwóch razy powtórzenia radjotelegramu, jeżeli odbiór jest wątpliwy. O ile trzykrotne wydanie pozostanie bez skutku, radjotelegram należy przechowywać, dopóki nie nadarzy się pomyślna sposobność do ukończenia wymiany.

(2) Jeżeli stacja nadająca uważa, że nie będzie w stanie w ciągu 24 godzin nawiązać ponownie komunikacji ze stacją odbiorczą, wówczas postępuje się, jak niżej:

a) Stacja nadająca jest stacją ruchomą.

Natychmiast podaje do wiadomości nadawcy powód niewydania radjotelegramu. Nadawca wówczas może zażądać:

1° aby radjotelegram nadano za pośrednictwem innej stacji lądowej albo innych stacyj ruchomych;

2° aby radjotelegram został zatrzymany dotąd, gdy można go będzie wydać bez zwiększania taksy;

3° aby radjotelegram unieważniono.

b) Stacja nadająca jest stacją lądową.

Stosuje się do radjotelegramu postanowienie art. 30 regulaminu ogólnego.

§ 2. Gdy radjotelegram w ten sposób zatrzymany stacja ruchoma wyda następnie tej stacji lądowej, która go odebrała nie w całości, lub też innej stacji lądowej tego samego Zarządu względnie tego samego przedsiębiorstwa prywatnego, to w nagłówku radjotelegramu należy wówczas przy wydaniu podać służbową wskazówkę "ampliation" (duplikat) ; w tym wypadku Zarząd powyższy lub przedsiębiorstwo prywatne mogą żądać uiszczenia taksy, przypadającej tylko za jedno wydanie. O ile za przebieg na ogólnej sieci komunikacyjnej pomiędzy tą "inną stacją lądową", za pośrednictwem której radjotelegram był przesłany, a urzędem przeznaczenia przypadałyby dodatkowe koszty, rzeczona stacja lądowa może zażądać ich zwrotu od stacji ruchomej pochodzenia.

§ 3. Gdy stacja lądowa nie jest w stanie uzyskać połączenia z ruchomą stacją, do której, stosownie do podanego adresu, ma wydać radjotelegram, a ma podstawy przypuszczać, że ta stacja ruchoma znajduje się w zasięgu innej stacji lądowej tego samego Zarządu lub przedsiębiorstwa prywatnego, któremu sama podlega, to może skierować radjotelegram do tej drugiej stacji lądowej z warunkiem jednak, aby to nie powodowało dodatkowych opłat.

§  4.

(1) Stacja służby ruchomej, która po odebraniu radjotelegramu nie ma możności normalnie potwierdzić odbiór, winna to uczynić przy pierwszej dogodnej sposobności.

(2) Jeżeli potwierdzenie odbioru radjotelegramu, wymienionego pomiędzy stacją ruchomą a stacją lądową, nie może być nadane bezpośrednio, kieruje się je za pośrednictwem innej stacji lądowej tego samego Zarządu względnie przedsiębiorstwa prywatnego albo należącej do innego Zarządu względnie innego przedsiębiorstwa prywatnego, z któremi zawarto odnośny układ, pod warunkiem jednak, aby to nie powodowało dodatkowych opłat.

§  5.

(1) Zarządy zastrzegają sobie możność zorganizowania służby radiokomunikacyjnej na wielką odległość pomiędzy stacjami lądowemi a stacjami ruchomemi z odroczonem potwierdzeniem odbioru albo też bez potwierdzenia odbioru.

(2) Jeżeli przy stosowaniu jednego z powyższych dwóch systemów zachodzi przypuszczenie, że jakaś część radjotelegramu została wydana niedokładnie, należy na blankiecie odbiorczym, doręczanym adresatowi, umieścić oznaczenie "odbiór wątpliwy" i podkreślić słowa względnie grupy słów, których odbiór mógł być wątpliwy. Gdy przepuszczono słowa, zostawia się w odpowiednich miejscach wolne odstępy niezapisane.

(3) Gdy stacja lądowa w służbie radjokomunikacyjnej na daleką odległość, stosującej odroczone potwierdzenie odbioru, nie otrzyma w przeciągu 10 dni potwierdzenia odbioru radjotelegramu który wysłała, informuje o powyższem nadawcę radjotelegramu.

Artykuł  5.

Radjotelegramy przesyłane zwykłą drogą pocztową albo lotniczą.

§  1.

(1) Radjotelegramy mogą być wydawane przez stację pobrzeżną do stacji okrętowej albo przez jedną stację okrętową do drugiej, celem dalszego ich przesłania drogą pocztową albo pocztą lotniczą po przybyciu stacji odbiorczej do portu.

(2) Radjotelegramy takie nie mogą być tranzytowane za pośrednictwem stacyj okrętowych.

§ 2. Postanowienia powyższe nie obowiązują tych Zarządów, które oświadczą się przeciwko ich przyjęciu.

§ 3. Adres powyższych radjotelegramów należy podawać w sposób następujący:

1° płatna wskazówka służbowa "Poste" albo "PAV", po której następuje nazwa portu, w którym radjotelegram ma być nadany na pocztę;

2° nazwisko i pełny adres odbiorcy;

3° nazwa stacji okrętowej, która ma nadać telegram na pocztę;

4° w odpowiednim wypadku nazwa stacji pobrzeżnej.

Przykład: = Poste (albo PAV) Buenosaires = Martinez 14 Galle Prat Valparaiso Avon Landsendradio.

§ 4. Oprócz taks radjotelegraficznych, podanych w art. 2, § 1 niniejszego regulaminu, pobiera się od radjotelegramu kwotę czterdzieści centymów (0 fr. 40), jako zwykłą opłatę pocztową albo jeden frank dwadzieścia pięć centymów (1 fr. 25), jako opłatę za przesłanie pocztą lotniczą.

Artykuł  6.

Przesyłanie tranzytem za pośrednictwem stacyj okrętowych.

§ 1. Stacje okrętowe winny pośredniczyć w przesyłaniu radjotelegramów, pochodzących od innych stacyj okrętowych lub przeznaczonych do tych ostatnich, jeżeli tego zażąda nadawca. Jednakowoż ilość pośredniczących stacyj okrętowych nie może przekraczać dwóch (patrz również art. 2, § 9 niniejszego regulaminu).

§ 2. Taksa przypadająca za tranzyt wynosi czterdzieści centymów (0 fr. 40) za każdy pojedyńczy wyraz bez pobierania minimum i niezależnie od tego, czy pośredniczą w tranzytowaniu dwie czy też jedna stacja. Jeżeli pośredniczą dwie stacje okrętowe, to powyższą taksę dzieli się pomiędzy nie na połowę.

§ 3. W radjotelegramach, skierowanych w sposób powyższy, należy umieszczać przed adresem płatną wskazówkę służbową = RM =.

Artykuł  7.

Zastosowanie do radjotelegramów postanowień międzynarodowej konwencji telegraficznej i dołączonego do niej regulaminu służbowego.

§ 1. O ile przepisy międzynarodowej konwencji radjotelegraficznej i dołączonych do niej regulaminów nie stanowią inaczej, postanowienia międzynarodowej konwencji telegraficznej i dołączonego do niej regulaminu służbowego maja zastosowanie do radjotelegramów.

§ 2. Rachunkowość, dotycząca wymiany radjotelegramów, nie stosuje się do postanowień § 3 artykułu 81 regulaminu służbowego dołączonego do międzynarodowej konwencji telegraficznej.

§ 3. Przy stosowaniu powyższego regulaminu służbowego stacje lądowe są uważane za urzędy tranzytujące, z wyjątkiem wypadków, gdy jeden z dwóch regulaminów radjotelegraficznych wyraźnie postanawia, że te stacje mają być uważane jako urzędy pochodzenia lub przeznaczenia.

§ 4. Artykuł 69 regulaminu służbowego dołączanego do międzynarodowej konwencji telegraficznej, dotyczący telegramów o wielokrotnem miejscu przeznaczenia, przesyłanych w drodze radjowej, stosuje się przy przesyłaniu tej kategorji telegramów tak w drodze radjotelegraficznej, jak i w drodze radjotelefonicznej.

§ 5. Ponieważ w wykazie stacyj słowo RADIO dodaje się zawsze do nazwy stacji pobrzeżnej, podanej w adresie telegramu, nie należy go umieszczać w nagłówku, jako wskazówki służbowej przy wydawaniu radjotelegramu.

Stosownie do postanowień art. 13 konwencji zawartej w Waszyngtonie, niniejszy regulamin dodatkowy obowiązuje narówni z tą konwencją i wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 1929 roku.

W dowód czego odnośni Pełnomocnicy podpisali niniejszy regulamin dodatkowy w jednym egzemplarzu, który złożono do archiwów Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki z tem, iż po jednym odpisie otrzyma każdy z poszczególnych Rządów.

Sporządzono w Waszyngtonie dnia 25 listopada 1927 roku.

ZA UNJĘ POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKĄ:

H. J. Lenton

W. F. C. Morton

ZA AFRYKĘ ZWROTNIKOWĄ FRANCUSKĄ I INNE KOLONJE:

Cassagnac

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ FRANCUSKĄ:

Cassagnac

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ PORTUGALSKĄ:

Arnaldo de Paiυa Carυalho

ZA AFRYKĘ WSCHODNIĄ PORTUGALSKĄ I POSIADŁOŚCI PORTUGALSKIE W AZJI:

Mario Correa Barata da Cruz

ZA NIEMCY:

Otto Arendt

Hermann Giess

H. Harbich

Arthur Werner

Günther Suadicani

E. L. Baer

ZA REPUBLIKĘ ARGENTYŃSKĄ:

Felipe Espil

Luis F. Orlandini

Francisco Lajous

ZA FEDERACJĘ AUSTRALIJSKĄ:

H. P. Brown

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Maximilian Hartwich

Eng. Hans Pfeuffer

ZA BELGJĘ:

J. Pierart

Goldschmidt

G. Vincent

ZA BOLIWJĘ;

Geo. de la Barra

ZA BRAZYLJĘ:

P. Coelho de Almeida

Froderico Villar

Manuel F. Simões Ayres

ZA BUŁGARJĘ.:

St. Bisseroff

ZA CHILI:

I. Holger

ZA CHINY:

Chin-Chun Wang

Chang Hsũan

Hing Ging Y. Lee

Ti-Ching Wu

ZA REPUBLIKĘ KOLUMBJI:

Enrique Olaya H.

ZA KOLONJĘ HISZPAŃSKĄ WYBRZEŻA GWINEI:

Adolfo H. de Solas

ZA KONGO BELGIJSKIE:

J. Pierart

G. Vincent

Robert Goldschmidt

ZA KOSTARIKĘ:

J. Rafael Oreamuno

ZA KUBĘ:

L. Albarquerque

Gonzalo Güell

Luis Marino Pérez

ZA CURAÇAO:

G. Schotel

ZA CYRENAJKĘ:

Paolo Zonta

ZA DANJĘ:

T. G. Krarup

C. Wamberg

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

M. L. Vasquez G.

ZA EGIPT:

Horace Mayne

Aly Ibrahim

ZA ERYTREĘ:

Cesare Bardeloni

ZA HISZPANJĘ:

Mariano Amoedo

Antonio Nieto

Adolfo H. de Solas

Jose Sastre

ZA ESTONJĘ:

G. Jallajas

ZA FINLANDJĘ:

L. Åström

ZA FRANCJĘ:

L. Boulanger

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ:

T. F. Purυes

J. Joyce Broderick

F. W. Phillips

F. W. Home

L. F. Blandy

Air Commodore:

C. H. Boyd

A. Leslie Harris

ZA GRECJĘ:

Th. Pentheroudakis

ZA GUATEMALĘ:

J. Montano N.

ZA REPUBLIKĘ HAITI:

Raoul Lizaire

ZA WĘGRY:

Bernard de Paskay

ZA INDJE BRYTYJSKIE:

P. J. Edmunds

P. N. Mitra

ZA INDJE HOLENDERSKIE:

G. C. Holtzappel

Warnsinck

G. Schotel

υan Dooren

ZA INDOCHINY FRANCUSKIE:

G. Jullien

ZA WOLNE PAŃSTWO IRLANDJI:

P. S. MacCathmhaoil

T. S. O'Muineachain

ZA WŁOCHY:

Giuseppe Gneme

Giacomo Barbera

Gino Montefinale

ZA JAPONJĘ:

Za Chosen, Taiwan, Sachalin japoński, Terytorjum dzierżawne Kuantungu oraz Terytorjum wysp Mórz Południowych pod mandatem japońskim.

S. Sawada

N. Morita

K. Nishizaki

I. Yamamoto

Sannosuke Inada

T. Ushizawa

T. Nakagami

ZA REPUBLIKĘ LIBERJI:

Ernest Lyon

Z zastrzeżeniem ratyfikacji przez liberyjski senat.

ZA MADAGASKAR:

G. Jullien

ZA MAROKKO (z wyjątkiem zony hiszpańskiej).

Frederic Knobel

ZA MEKSYK:

Pedro N. Cota

Juan B. Saldana

ZA NIKARAGUĘ:

Manuel Zaυala

ZA NORWEGJĘ:

N. Nickelson

Harmod Peterson

P. Tennfjord

J. J. Larsen

ZA NOWĄ ZELANDJĘ:

A. Gibbs

ZA REPUBLIKĘ PANAMY:

R. J. Alfaro

ZA PARAGWAJ:

Juan Vicente Ramiriz

ZA HOLANDJĘ:

G. J. Hofker

J. A. Bland υan den Berg

W. Kruijt

E. F. W. Völter

Warnsinck

ZA PERU:

A. Gonzáles-Prada

ZA PERSJĘ:

D. Meftah (ad referendum)

ZA POLSKĘ:

Eugéne Stalinger

ZA PORTUGALJĘ:

José de Liz Ferreira Junior

ZA RUMUNJĘ:

G. Cretziano (ad referendum)

ZA REPUBLIKĘ SALWADOR:

Francisco A. Lima

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

V. Antoniéυich

ZA SYJAM:

Nides Virajakich

ZA WŁOSKIE SOMALI:

Valerio Della Campana

ZA SZWECJĘ:

Hamilton

Litström

Lemoine

ZA SZWAJCARJĘ:

E. Nussbaum

ZA SURINAM:

G. Schotel

ZA TERYTORJA SYRYJSKO-LIBAŃSKIE:

Frederic Knobel

ZA REPUBLIKĘ SAN-MARINO:

Frn. Ferrari

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Otto Kučera

Eng. Strnad

ZA TRIPOLITANJĘ:

Settimio Aurini

ZA TUNIS:

Frederic Knobel

ZA TURCJĘ:

J. A. Bland υan den Berg

ZA URUGWAJ:

Varela

ZA WENEZUELĘ:

Luis Churion

DODATEK 1.

Sposób postępowania w radjotelefonji międzynarodowej.

(Patrz art. 1 regulaminu dodatkowego).

§  1.

(1) Znaki wywoławcze. Dla stacyj lądowych stosuje się nazwę geograficzną danej miejscowości.

(2) Dla stacyj lotniczych i innych stacyj ruchomych zasadniczo stosuje się znaki wywoławcze radjotelegraficzne, a więc dla stacyj okrętowych grupę z czterech liter, a dla stacyj lotniczych grupę z pięciu liter, zgodnie z orzeczeniem międzynarodowej konwencji o żegludze powietrznej. Stacje ruchome, znajdujące się na okrętach lub handlowych statkach powietrznych, winny poprzedzać znak wywoławczy nazwą Towarzystwa, do którego należą, np. "Handley Page" lub słowem "Particulier", jeżeli dana stacja należy do osoby prywatnej.

§ 2. Zgłoskowanie znaków wywoławczych, skrótów służbowych i wyrazów. Do zgłoskowania należy używać ogólnie znanych następujących nazw:

A = Amsterdam

B = Baltimore

C = Canada

D = Danemark

E = Eddiston

F = Francisco

G = Gibraltar

H = Hanovre

I = Italie

J = Jérusalem

K = Kimberley

L = Liverpool

M = Madagascar

N = Neuchâtel

O = Ontario

P = Portugal

Q = Québec

R = Rivoli

S = Santiago

T = Tokio

U = Uruguay

V = Victoria

W = Washington

X = Xantippe

Y = Yokohama

Z = Zoulouland

§ 3. Jako przykład podaje się poniżej następujący sposób postępowania:

1° A woła:

Allo B, Allo B, A woła, A woła, telegram do was, telegram do was, over.

2° B odpowiada:

Allo A, Allo A, B odpowiada, B odpowiada, nadawajcie wasz telegram, nadawajcie wasz telegram, over.

3° A odpowiada:

Allo B, A odpowiada, telegram rozpoczyna się, do ...... (odbiorca) z ...... (nadawca)

nadawanie telegramu

telegram skończony, powtarzam, telegram rozpoczyna się, do ...... z ......

powtórzenie telegramu

telegram skończony, over.

4° B odpowiada:

Allo A, B odpowiada, wasz telegram rozpoczyna się, do ...... z ......

powtórzenie telegramu

wasz telegram skończony, over.

5° A odpowiada:

Allo B, A odpowiada, zgadza się, zgadza się,

przerywamy.

6° A przerywa połączenie i obie stacje wracają do normalnego nasłuchu.

Uwaga: Przy nawiązaniu połączenia wywoływanie powtarza się dwukrotnie, tak przez stację wywołującą jak również i przez stację wywoływaną. Skoro raz już połączenie zostało nawiązane, przepisowe wywoływanie wymawia się tylko raz.

• Identyfikator: Dz.U.1933.57.430
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Międzynarodowa konwencja radjotelegraficzna. Waszyngton.1927.11.25.
• Data aktu: 25/11/1927
• Data ogłoszenia: 26/07/1933
• Data wejścia w życie: 30/11/1932