Wykonanie ustawy o Państwowym Funduszu Drogowym.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRÓW: KOMUNIKACJI I SKARBU

z dnia 12 maja 1933 r.

wydane w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych w sprawie wykonania ustawy o Państwowym Funduszu Drogowym.

Na podstawie art. 14 ust. 6 pkt. c), 18 ust. 1 i 25 ustawy z dnia 3 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym. (Dz. U. R. P. z 1933 r. Nr. 45, poz. 352) zarządza się co następuje:

§ 1. 1 Opłaty na Państwowy Fundusz Drogowy, ustanowione ustawą z dnia 3 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym (Dz. U. R. P. z 1933 r. Nr 45, poz. 352), nazywaną w dalszym ciągu "ustawą", będą obliczane, pobierane, kontrolowane i ściągane w sposób, określony w rozporządzeniu niniejszym.

§ 2. 2

(1) Opłatom (art. 6 i 7 ustawy) podlegają pojazdy mechaniczne za czas od początku miesiąca, w którym pojazd został dopuszczony do ruchu przez wydanie tablic ze znakami rejestracyjnymi do końca miesiąca, w którym pojazd został wycofany z ruchu przez zwrócenie tablic ze znakami rejestracyjnymi. Jeżeli osoba, na którą pojazd mechaniczny jest zarejestrowany, nie może zwrócić znaków rejestracyjnych, wycofanie pojazdu z ruchu przez tę osobę może być dokonane przez złożenie właściwej wojewódzkiej władzy administracji ogólnej deklaracji o wycofaniu pojazdu z ruchu. W tym przypadku należy uzasadnić niemożność zwrócenia znaków rejestracyjnych.

(2) Pojazdy mechaniczne instytucyj i zakładów użyteczności publicznej (art. 11 pkt 4) ustawy) są wolne od opłaty, jeżeli ich niezbędność do działalności tych instytucyj lub zakładów, zostanie stwierdzona przez właściwą powiatową władzę administracji ogólnej.

(3) Pojazdy mechaniczne własne drogowego personelu technicznego (art. 11 pkt 5) ustawy) są wolne od opłaty, jeżeli przełożona władza służbowa posiadacza pojazdu zaświadczy, że są one używane do objazdów służbowych. Do drogowego personelu technicznego w rozumieniu art. 11 pkt 5) ustawy, zalicza się również niższą służbą drogową oraz funkcjonariuszów państwowych, którym zlecono nadzór nad ruchem drogowym.

(4) Pojazdy mechaniczne, wywiezione za granicę na podstawie międzynarodowego świadectwa samochodowego, uważa się za wycofane z ruchu.

§ 3. 3

(1) Za podstawę do obliczania opłat od wagi własnej pojazdów mechanicznych (art. 6 ustawy) przyjmuje się ciężar pojazdu mechanicznego według katalogu fabrycznego. W razie wątpliwości wojewódzka władza administracji ogólnej może zażądać sprawdzenia podanego ciężaru pojazdu.

(2) Pojazdy mechaniczne używane do zarobkowego przewozu osób na obszarze jednej gminy, a tylko częściowo poza jej obszarem, podlegają opłacie ustanowionej w art. 7 ust. (2) pkt 1) lit. b) ustawy tylko za odcinek drogi, położony poza obszarem gminy.

(3) Za podstawę do ustalenia dziennego przebiegu pojazdu mechanicznego (art. 7 ust. (2) pkt 1) lit. b) ustawy) należy przyjmować, według zatwierdzonego rozkładu jazdy, ilość dni kursowania pojazdu mechanicznego oraz ilość kilometrów, jaką pojazd przebywa dziennie.

(4) Ilość miejsc dla obsługi pojazdu mechanicznego, używanego do zarobkowego przewozu osób, nie może przekraczać dwóch.

§ 4. 4 Przy zmianie osoby, na którą pojazd jest zarejestrowany, nowej osobie oblicza się opłaty od początku następnego miesiąca po miesiącu, w którym nastąpiło przerejestrowanie.

§ 5. 5

(1) Opłaty (art. 6 i 7 ustawy) uiszcza osoba, na którą pojazd jest zarejestrowany.

(2) Opłaty uiszcza się na konto czekowe Państwowego Funduszu Drogowego w P. K. O., od pojazdów mechanicznych przeznaczonych do zarobkowych przewozów - miesięcznie, a od pojazdów mechanicznych niezarobkowych - kwartalnie, z góry, w pierwszym dniu miesiąca względnie kwartału, za który opłata przypada. Pierwszą opłatę uiszcza się przy rejestracji pojazdu mechanicznego i dopiero po zapłaceniu jej mogą być wydane tablice ze znakami rejestracyjnymi. W razie niezapłacenia w terminie dalszych opłat na Państwowy Fundusz Drogowy dowód rejestracyjny traci ważność i właściwa władza administracji ogólnej zarządzi odebranie tablic ze znakami rejestracyjnymi.

(3) Od nie uiszczonych w terminie opłat pobiera się odsetki za zwłokę od dnia następnego po upływie terminu płatności.

(4) Wojewódzka władza administracji ogólnej może zezwolić na uiszczenie opłat od pojazdów mechanicznych zarobkowych, używanych doraźnie (art. 7 ust. (2) pkt 2) lit. b) ustawy) za każdy dzień przewozu według dziennych stawek, wynoszących:

1) od pojazdu mechanicznego, posiadającego 8 - 14 miejsc dla podróżnych - 6 zł,

2) od pojazdu mechanicznego, posiadającego 15 - 19 miejsc dla podróżnych - 8 zł,

3) od pojazdu mechanicznego, posiadającego 20 - 24 miejsc dla podróżnych - 10 zł,

4) od pojazdu mechanicznego, posiadającego 25 - 29 miejsc dla podróżnych - 12 zł,

5) od pojazdu mechanicznego, posiadającego 30 i więcej miejsc dla podróżnych - 14 zł.

W przypadkach, zasługujących na uwzględnienie,. wojewódzka władza administracji ogólnej może zezwolić na uiszczenie opłat za kursy doraźne według ilości faktycznie przejechanych kilometrów, licząc w stosunku rocznym 0,50 zł, a na drogach gruntowych 0,30 zł - za każdy kilometr dziennego przebiegu od każdego miejsca w pojeździe, przeznaczonego dla podróżnego.

§ 6. 6

(1) Obliczenie, ewidencję i pobór opłat od pojazdów mechanicznych (art. bil ustawy) przeprowadza wojewódzka władza administracji ogólnej.

(2) Opłaty od pojazdów mechanicznych (art. 6 i 7 ustawy) oblicza się jednorazowo za cały rok budżetowy tj. od 1 kwietnia do 31 marca, względnie od początku miesiąca, w którym powstał obowiązek płacenia (§ 2 ust. (1)) do końca danego roku budżetowego.

(3) Wysokość należnych opłat od pojazdów mechanicznych (art. 6 i 7 ustawy) odnotuje urząd wojewódzki w karcie kontroli opłat, która powinna być okazywana organom kontrolującym na ich żądanie.

(4) W razie zmiany osoby, na którą pojazd mechaniczny jest zarejestrowany oraz przy ponownym zgłoszeniu do rejestracji pojazdu mechanicznego, wycofanego z ruchu, przerejestrowanie względnie ponowne zarejestrowanie może nastąpić dopiero po uregulowaniu zaległych i bieżących opłat, należnych od pojazdu.

(5) Płatnikom, którzy uiszczą opłaty od pojazdów mechanicznych, określone art. 6 i 7 ustawy, za cały rok z góry, udziela się ulgi w wysokości 10%.

§ 7. 7

(1) Dzienne stawki opłat, określonych w art. 9 ustawy, wynoszą:

1) od pojazdów mechanicznych osobowych, posiadających do 6 miejsc dla podróżnych, za pierwsze 3 dni - 5 zł i za każdy następny dzień - 1 zł;

2) od pojazdów mechanicznych osobowych, posiadających do 25 miejsc dla podróżnych, za pierwsze 3 dni - 25 zł i za każdy następny dzień - 10 zł;

3) od pojazdów mechanicznych osobowych, posiadających ponad 25 miejsc dla podróżnych, za pierwsze 3 dni - 50 zł i za każdy następny dzień - 15 zł;

4) od pojazdów mechanicznych ciężarowych i traktorów o ciężarze własnym:

a) do 2.000 kg - za pierwsze 3 dni - 10 zł i 2 zł za każdy następny dzień,

b) do 4.000 kg - za pierwsze 3 dni - 20 zł i 5 zł za każdy następny dzień,

c) ponad 4.000 kg - za pierwsze 3 dni - 40 zł i 10 zł za każdy następny dzień;

5) od motocykla bez przyczepki - za pierwsze 3 dni - 1,50 zł i 40 gr za każdy następny dzień, - od motocykla z przyczepką - za pierwsze 3 dni - 2 zł i 50 gr za każdy następny dzień;

6) od pojazdów konnych ciężarowych - za pierwsze 3 dni - 2 zł i 50 gr za każdy następny dzień.

(2) Przyczepki pojazdów mechanicznych podlegają opłatom, określonym w ust. (1) pkt 1) - 4) w zależności od ilości miejsc lub ciężaru własnego. Opłatom tym nie podlegają przyczepki do pojazdów mechanicznych osobowych turystycznych, posiadających do 6 miejsc dla podróżnych, jeżeli służą do przewozu bagażu podróżnych.

(3) Nie pobiera się opłat od pojazdów mechanicznych ani od przyczepek pojazdów mechanicznych straży ogniowej i ambulansów sanitarnych, wprowadzonych na czasowy pobyt spoza obszaru Rzeczypospolitej, w celu niesienia pomocy.

(4) Zarejestrowanie pojazdu mechanicznego, wprowadzonego na czasowy pobyt spoza obszaru Rzeczypospolitej, może nastąpić po uiszczeniu nie opłaconej przy wjeździe opłaty za czas pobytu.

(5) Rozpoczęty dzień liczy się za cały.

§ 8. 8

(1) Przy wjeździe uiszcza się opłaty od pojazdów mechanicznych (art. 9 ustawy) za okres najmniej 3 dni, przy wyjeździe zaś - za każdy nie opłacony przy wjeździe dzień pobytu. Urząd celny może zezwolić na pobieranie całkowitych opłat za czasowy pobyt przy wyjeździe. W karcie kontroli opłat, która powinna być wydawana zawsze przy wjeździe, należy w tym przypadku uczynić w widoczny sposób uwagę, że opłata nie została pobrana i że należy ją pobrać przy wyjeździe.

(2) Obliczanie i pobór opłat uskuteczniają organy, upoważnione do wykonywania odprawy celnej i kontroli skarbowej. W punktach przejściowych granicy polsko-gdańskiej, nie posiadających tych organów, obliczanie i pobór opłat może być powierzone innym organom państwowym.

(3) Organ, pobierający przy wjeździe opłatę, obowiązany jest wydać płatnikowi kartę kontroli opłat, która jest dowodem uiszczenia opłaty i w okresie swej ważności zwalnia od opłaty przy ponownym przekraczaniu granicy. Kartę tę należy okazywać organom kontrolującym na ich żądanie.

(4) Organ, pobierający przy wyjeździe opłatę, obowiązany jest wydać płatnikowi kwit na uiszczoną opłatę.

(5) Karta kontroli opłat, wydana na okres pierwszych 3 dni przy wjeździe pojazdów mechanicznych, używanych w celach turystycznych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, może służyć i w ciągu 3 dni, nie następujących po sobie, pod warunkiem jednak, że pierwszy wjazd i następne będą miały miejsce w niedzielę lub dni świąteczne, oraz że ostatni wyjazd nastąpi przed upływem dwóch miesięcy od pierwszego wjazdu. Na karcie kontroli opłat, wydanej na okres 3 dni, a ważnej w ciągu 2 miesięcy, organ pobierający opłatę za czasowy pobyt, odnotuje na odwrocie karty dzień pierwszego wyjazdu oraz dni następnych wjazdów i wyjazdów.

(6) Przekazywanie Państwowemu Funduszowi Drogowemu opłat, pobieranych przez organy, wymienione w ust. (2) odbywa się w trybie, określonym w § 17.

§ 9. Od pojazdów, wprowadzonych na czasowy pobyt zpoza obszaru Rzeczypospolitej Polskiej (art. 9 ustawy), w celu wykonywania zarobkowego przewozu osób i towarów, można zamiast stawek opłat, określonych w § 7, uiszczać opłaty według stawek, określonych w art. 6, 7 i 8 ustawy.

§ 10. 9

(1) Opłatom (art. 7 ust. (2) pkt 3) i art. 8 ustawy) podlegają pojazdy konne za czas od dnia potwierdzenia przez właściwą władzę przemysłową zgłoszenia o rozpoczęciu wykonywania przewozu, stosownie do przepisów prawa przemysłowego, do dnia przyjęcia przez tę władzę zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania przewozów.

(2) Za doraźne przewozy, w rozumieniu art. 7 ust. (2) pkt 3) ustawy, należy uważać przewozy, które nie podlegają zgłoszeniu u władzy przemysłowej, stosownie do przepisów prawa przemysłowego. Takie przewozy nie podlegają również opłatom, określonym w art. 8 ustawy.

(3) Nośność pojazdu konnego (art. 8 ust. (2) ustawy) oblicza się według sumy szerokości obręczy wszystkich kół, przyjmując że nośność do 28 cm tej szerokości wynosi 2.000 kg i że z każdym dalszym centymetrem szerokości obręczy nośność zwiększa się o 100 kg. Na obszarze województw: wileńskiego, nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego przyjmuje się odpowiednio, że nośność do 28 cm sumy szerokości obręczy wynosi 1.000 kg i na każdy dalszy centymetr tej szerokości zwiększa się o 50 kg.

(4) Przy obręczach gumowych pełnych normy nośności pojazdu, podane w poprzednim ustępie, obniża się o 25%.

(5) Nośność pojazdu konnego (art. 8 ust. (2) ustawy) na obręczach gumowych dętych oblicza się według sumy szerokości śladu wszystkich kół normalnie naładowanego pojazdu, przyjmując na jeden cm tej szerokości 30 kg nośności, a w województwach: wileńskim, nowogródzkim, poleskim i wołyńskim 15 kg.

(6) Jeżeli pojazd jest przeznaczony do jednoczesnego przewozu osób i towarów to do opłat za miejsca (art. 7 ust. (2) pkt 3) ustawy) dolicza się opłatę od nośności, zmniejszoną o ciężar pasażerów, przyjmując na każdego pasażera łącznie z bagażem po 100 kg.

(7) Pojazdy konne biegnące po szynach nie podlegają opłatom z art. 7 i 8 ustawy.

§ 11. 10

(1) Opłaty (art. 7 ust. (2) pkt 3) i art. 8 ustawy) uiszcza osoba, ustalona w potwierdzeniu władzy przemysłowej o zgłoszeniu wykonywania przewozów.

€(2)[] Opłaty wymierza się jednorazowo za cały rok budżetowy (od 1 kwietnia do 31 marca) względnie od dnia potwierdzenia przez władzę przemysłową zgłoszenia o rozpoczęciu wykonywania przewozów do końca danego roku budżetowego, a uiszcza się je na konto czekowe Państwowego Funduszu Drogowego w P. K. O. miesięcznie z góry.

(3) Od nie uiszczonych w terminie opłat pobiera się odsetki za zwłokę od dnia następnego po upływie terminu płatności.

§ 12. 11

(1) Wymiar, ewidencję i pobór opłat (art. 7 ust. (2) pkt 3) i art. 8 ustawy), uskuteczniają w gminach miejskich wydzielonych z powiatowych związków samorządowych - zarządy tych gmin, w innych gminach miejskich oraz w gminach wiejskich - właściwe wydziały powiatowe, na podstawie prowadzonych w tym celu ksiąg bierczych. Czynności te może wydział powiatowy przekazać gminie.

(2) Wysokość należnych opłat od pojazdów konnych (art. 7 ust. (2) pkt 3) i art. 8 ustawy) odnotuje władza wymiarowa w karcie kontroli opłat, która powinna być okazywana organom kontrolującym na ich żądanie.

(3) Władze przemysłowe pierwszej instancji obowiązane są przesyłać właściwym władzom wymiarowym, w ciągu pierwszych 10 dni każdego kwartału, wykazy osób, które w poprzednim kwartale otrzymały potwierdzenie zgłoszenia o wykonywaniu przewozów lub potwierdzenie o zaprzestaniu wykonywania przewozów pojazdami konnymi, podlegającymi opłacie.

(4) Osoby, wykonywające zarobkowy przewóz osób lub towarów pojazdami konnymi, obowiązane są na żądanie organów, wymienionych w ust. (1), składać w terminach, przez te organa określonych, deklaracje, zawierające dane potrzebne do wymiaru opłaty.

§ 13. Płatnikom, którzy uiszczą opłaty, określone w art. 7 ust. 2 pkt. 3 i w art. 8 ustawy za cały rok zgóry, udziela się ulgi w wysokości 10%.

§  14.

(1) Dodatek drogowy do państwowego podatku od olejów mineralnych (art. 14 ustawy), uiszcza osoba, wprowadzająca do obrotu oleje mineralne, podlegające dodatkowi drogowemu, łącznie z państwowym podatkiem od olejów mineralnych.

(2) Przedsiębiorcy wytwórni i wolnych składów olejów mineralnych obowiązani są wykazywać należności z tytułu dodatku drogowego do państwowego podatku od olejów mineralnych w rubryce 36 (uwagi) księgi wywozu przetworów naftowych za opłatą podatku, prowadzonej stosownie do postanowienia § 105 p. d) rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 13 października 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 97, poz. 862).

(3) Wymiar, pobór, ściąganie, kredytowanie, odpisywanie z powodu nieściągalności oraz kontrolę poboru dodatku drogowego do państwowego podatku od olejów mineralnych uskuteczniają władze skarbowe, przy zastosowaniu odpowiednich przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1928 r. o podatku od olejów mineralnych (Dz. U. R. P. Nr. 27, poz. 252) oraz rozporządzenia wykonawczego Ministra Skarbu z dnia 13 października 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 97, poz. 862).

§ 15. Kasy urzędów skarbowych oraz kasy urzędów celnych na podstawie wymiarów, dokonanych przez urzędy skarbowe akcyz i monopolów państwowych względnie urzędy celne, pobierają dodatek drogowy do państwowego podatku od olejów mineralnych równocześnie z państwowym podatkiem od olejów mineralnych.

§ 16. 12

(1) Opłaty drogowe od spirytusu etylowego, przeznaczonego do napędu pojazdów mechanicznych uiszczają:

a) w razie, gdy spirytus ten jest wypuszczony do obrotu w postaci mieszanek napędowych przez zakłady produkujące te mieszanki - zakłady produkcji mieszanek, przy czym uiszczenie opłaty drogowej powinno nastąpić przed wprowadzeniem mieszanki do obrotu;

b) w razie sprzedaży przez Dyrekcję Państwowego Monopolu Spirytusowego tego spirytusu innym odbiorcom, aniżeli wymienionym pod lit. a), opłatę drogową obowiązany jest wpłacić odbiorca na konto czekowe Państwowego Funduszu Drogowego w P. K. O.; opłata powinna być uiszczona przed pobraniem spirytusu;

c) w razie zwalniania spirytusu przez Dyrekcję Państwowego Monopolu Spirytusowego opłatę uiszczają przedsiębiorcy gorzelni w drodze wpłacania odpowiedniej kwoty na konto czekowe Państwowego Funduszu Drogowego w P. K. O.; opłata powinna być uiszczona przed dokonaniem skażenia tego spirytusu,

(2) Przepisy ust. (1) nie dotyczą spirytusu, zwolnionego od opłaty drogowej, przeznaczonego do poruszania silników w rolnictwie, z wyjątkiem spirytusu, przeznaczonego do napędu pojazdów mechanicznych, służących do lokomocji (samochody, motocykle itp.). Spirytus, przeznaczony do poruszania silników w rolnictwie, z wyjątkiem pojazdów mechanicznych, służących do lokomocji (samochody, motocykle itp.), może być sprzedawany lub zwalniany, bez opłaty na Państwowy Fundusz Drogowy wyłącznie na podstawie zaświadczeń kontroli skarbowej, stwierdzających ilość posiadanych silników (traktorów itp.) będących w użytkowaniu danego gospodarstwa rolnego oraz przybliżone zapotrzebowanie materiałów pędnych. Zaświadczenia te wydaje się z ważnością na jeden rok kalendarzowy, przy czym uprawniają one do sprzedaży materiału pędnego w ilości nie wyższej niż oznaczona w zaświadczeniu.

(3) Wymiar, pobór, ściąganie, kredytowanie, odpisy z powodu nieściągalności oraz kontrolę poboru opłat drogowych od zakładów, wymienionych w ust. (1) lit. a) uskuteczniają władze skarbowe, zgodnie z przepisami § 14 ust. (3); władze te przeprowadzają także kontrolę poboru opłat drogowych uiszczanych przez odbiorców, wymienionych w ust. (1) lit. b) i c).

§ 17. 13 Wpływy z dodatku drogowego (art. 14 ustawy), z opłat od materiałów pędnych (art. 15 ustawy) i z opłat od pojazdów, wprowadzonych na czasowy pobyt spoza obszaru Rzeczypospolitej Polskiej (art. 9 ustawy), zarachowują organa skarbowe oraz celne w sposób wskazany w przepisach (instrukcjach) rachunkowo-kasowych, wydanych dla tych organów.

§ 18. 14 Mieszanki napędowe, sprowadzane zpoza obszaru Rzeczypospolitej, z wyjątkiem przeznaczonych do napędu pojazdów, wprowadzonych na czasowy pobyt i w ilościach zwolnionych od cła przywozowego, podlegają jako całość opłacie (art. 15 ustawy) według stawki dla olejów mineralnych o gęstości do 790° przy 15° C.

§  19.

(1) 15 Opłaty od benzolu, syntetycznego alkoholu metylowego i innych materjałów, niewymienionych w § 16, a podlegających opłacie (art. 15 ustawy), uiszczają wytwórcy w dniu 1 i 16 każdego miesiąca w stosunku do materjałów, sprzedanych na rynku wewnętrznym w ciągu ubiegłych 15 dni. Opłaty uiszczać należy na konto czekowe Państwowego Funduszu Drogowego w P. K. O., wskazując na blankiecie nadawczym tytuł wpłaty i ilość sprzedanych materjałów.

(2) O ile opłaty nie zostały zapłacone w terminie lub zostały zapłacone niezgodnie z art. 15 ustawy, oraz ust. 1 paragrafu niniejszego, wymiar, pobór i ściąganie opłat uskuteczniają organa, wymienione w § 12 ust. 1.

(3) Opłaty od sprowadzanych z zagranicy materjałów, wymienionych w ust. 1, uiszcza osoba, na której rachunek odbywa się odprawa celna - przy odprawie celnej, zaś od takich materjałów, sprowadzonych z W. M. Gdańska osoba, dla której według dowodów przesyłka jest przeznaczona - przy odbiorze w urzędach przekazowych.

§ 20. Wytwórnie materjałów, wymienionych w § 10 ust. 1, podlegają w zakresie obrotu materiałów i uiszczania przypadających opłat, kontroli władz wymiarowych (§ 12 ust. 1). Wytwórnie te obowiązane są:

1) prowadzić księgi kontroli produkcji i sprzedaży materjałów, w których zapisywać należy bezzwłocznie każdą ilość wyprodukowanych materjałów, oraz każdą ilość tych materjałów, sprzedanych z wytwórni z podaniem imienia, nazwiska i miejsca zamieszkania nabywcy;

2) wystawiać nabywcy kwit na każdą ilość sprzedanych materjałów, podlegających opłacie;

3) składać właściwej władzy wymiarowej (§ 12 ust. 1), do dnia 15 każdego miesiąca deklaracje o ilości materjałów, podlegających opłacie, wysłanych w ciągu ubiegłego miesiąca na rynek wewnętrzny i na wywóz do obszaru W. M. Gdańska lub zagranicę, z przedstawieniem dowodów wywiezienia;

4) przedstawiać funkcjonarjuszom, uprawnionym do wykonywania kontroli, do wglądu księgi kontroli produkcji i sprzedaży oraz udzielać im wszelkich potrzebnych wyjaśnień co do produkcji i obrotu materjałów, podlegających opłacie;

5) 16 wystawiać na przesyłki materiałów, o których mowa w niniejszym paragrafie, przeznaczone na wywóz za granicę lub na obszar W. M. Gdańska, świadectwa przewozowe według wzoru, określonego w § 21 ust. (1) i zgłaszać wywóz tych przesyłek z wytwórni zarządowi gminy lub wydziałowi powiatowemu celem wysłania w sposób stosowany przy przesyłaniu artykułów podatkowych pod węzłem podatku.

§  21.

(1) Zwolnione są od dodatku drogowego i od opłaty (art. 14 i 15 ustawy) materjały pędne, używane do napędu silników statków powietrznych cywilnych, jeśli są nabywane wyłącznie dla celów lotniczych, w wytwórniach (wolnych składach) tych materjałów przez przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, działające na podstawie koncesyj. Materjały te będą wysyłane z wytwórni (wolnego składu) w sposób stosowany przy przesyłaniu artykułów podatkowych pod węzłem podatku t. j. pod zamknięciem urzędowem i za świadectwem przewozowem według wzoru ustalonego w załączniku 1 do § 105 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 13 października 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 97, poz. 862).

(2) Przedsiębiorstwa, wymienione w ust. 1, mogą na podstawie upoważnienia Ministra Komunikacji odstępować wyłącznie dla celów lotniczych materjały pędne, zwolnione od opodatkowania, klubom lotniczym i właścicielom statków powietrznych, wpisanych do państwowego rejestru statków powietrznych w Polsce. Przedsiębiorstwa, uprawnione do pobierania materjałów zwolnionych od opodatkowania, powinny prowadzić wykazy otrzymywanych oraz zużytych i odstępowanych materjałów pędnych.

(3) Osoby, nabywające materjały pędne dla celów lotniczych od przedsiębiorstw, wymienionych w ust. 2, obowiązane są prowadzić wykazy otrzymanych i zużytych materjałów pędnych.

(4) Używanie do innych celów niż lotniczych materjałów pędnych, zwolnionych od opodatkowania w myśl ust. 1 i 2, jest zabronione.

§  22.

(1) Opłaty od materjałów, wymiecionych w § 19, z wyjątkiem opłat, wymienionych w punkcie 3 tego paragrafu, mogą być kredytowane. Kredytowane opłaty płatne są najpóźniej 15 dnia czwartego miesiąca, następującego po miesiącu, w którym wydano materjały do wolnego obrotu z wytwórni, a 15 dnia drugiego miesiąca po wydaniu materjałów do wolnego obrotu z wolnego składu, wraz z odsetkami w wysokości 6% w stosunku rocznym.

(2) Kredytowanie załatwia wojewódzka władza administracji ogólnej na wniosek władzy wymiarowej.

(3) Kredytowanie uzależnia się od zabezpieczenia należności.

(4) Z kredytu nie mogą korzystać wytwórnie, znajdujące się w stanie upadłości lub pod nadzorem sądowym.

(5) Kredytowane należności zabezpiecza się:

1) przez wpisanie do ksiąg gruntowych (wieczystych) hipoteki kaucyjnej;

2) przez solidarną porękę zakładów kredytowych, których zdolność poręki zostanie uznana przez Ministrów Komunikacji i Skarbu. Kredyt gaśnie, gdy poręczająca instytucja wstrzymała lub zawiesiła wypłaty, albo, gdy została ogłoszona upadłość odnośnego zakładu;

3) przez zastaw papierów wartościowych, przyjmowanych pod zastaw przez Bank Polski.

(6) Inne formy zabezpieczenia mogą być przyjęte za zezwoleniem Ministrów Komunikacji i Skarbu.

(7) Osoba, dająca zabezpieczenie, wymienione w ust. 5 pkt. 2, obowiązana jest wystawić dokument poręki.

(8) Na terenie mocy obowiązującej kodeksu Napoleona i Tomu X Cz. I Zbioru Praw b. Ces. Ros. dokument zastawu ma być sporządzony w formie notarialnej.

§ 23. Do podania o udzielenie kredytu za zabezpieczeniem hipotecznem należy dołączyć wyciąg z wykazu hipotecznego, obejmujący wszystkie działy względnie karty i oszacowanie odnośnej nieruchomości, dokonane przez władze sądowe bądź wojewódzkie władze administracji ogólnej lub też przez banki państwowe i zakłady kredytu długoterminowego (towarzystwa kredytowe ziemskie i miejskie). Kredytu udziela się do wysokości 50 % szacunku gruntów i budynków bez ich wewnętrznego urządzenia, po potrąceniu z tej sumy wszystkich długów hipotecznych. Uwzględnia się tylko budynki murowane, kryte w sposób ogniotrwały, mieszkalne i przemysłowe. Z kredytu korzystać można dopiero po zapisaniu prawa zastawu względnie hipoteki kaucyjnej na sumę o 20%, wyższą od kredytowanej należności i po dostarczeniu dowodów zapisania kaucji oraz - o ile nieruchomość podlega ubezpieczeniu od ognia - po dostarczeniu polisy asekuracyjnej, opiewającej na sumę nie mniejszą niż suma kaucyjna oraz cesji względnie dowodu scedowania na rzecz Państwowego Funduszu Drogowego sumy ubezpieczenia, płatnej na wypadek pożaru. Zapis kaucyjny ma figurować na pierwszem miejscu hipoteki; na dalszych miejscach zapis może być przyjęty tylko za zgodą Ministra Komunikacji i Skarbu.

§  24.

(1) Od kredytowanej należności pobiera się odsetki w wysokości 6% w stosunku rocznym.

(2) Kredytowane kwoty płatne są najpóźniej w dniu upływu terminu kredytu, a jeśli płatność kredytowanej należności przypada w dzień świąteczny, wówczas należność uiszcza się w następnym dniu powszednim.

(3) Nieuiszczenie kredytowanej należności w oznaczonym terminie powoduje natychmiastową wymagalność nie tylko płatnych w tym terminie zaległości, lecz również wszelkich późniejszych płatnych rat z tytułu kredytowanej należności. W tym przypadku ulega ściągnięciu w drodze przymusowej całkowita należność, przypadająca od dłużnika, zwiększona o odsetki za kredytowanie, obliczone do daty uchybionego terminu płatności, od której to należności, zwiększonej o wymienione w ust. 1 odsetki, pobierana będzie nadto kara za zwłokę w wysokości jak dla podatków bezpośrednich, z wyjątkiem podatku gruntowego, za czas od uchybionego terminu płatności do czasu wyegzekwowania lub uiszczenia należności. Nadto nieuiszczenie kredytowanej należności w terminie powoduje utratę prawa korzystania z kredytu, które może być przywrócone jedynie za zgodą Ministrów Komunikacji i Skarbu.

(4) Kary za zwłokę należeć się będą z samego prawa bez potrzeby wzywania i skargi sądowej.

§  25.

(1) Opłacie (art. 16 ustawy) podlegają wszelkie reklamy (znaki, szyldy, napisy), wywieszane, wyświetlane lub pokazywane poza granicami administracyjnemi miast, o ile wskutek swej widoczności z drogi stanowią one reklamę drogową, za czas od pierwszego dnia następnego miesiąca po ustawieniu reklamy do końca miesiąca, w którym reklama została usunięta.

(2) Opłacie nie podlegają reklamy własne przedsiębiorstw wywieszane, wyświetlane lub pokazywane na własnych zabudowaniach tudzież reklamy instytucyj, upoważnionych do ustawiania znaków drogowych, o ile reklamy te są wywieszane, wyświetlane lub pokazywane łącznie ze znakiem drogowym.

§ 26. Opłata roczna od reklam wynosi:

1) od reklam, podających adresy: stacyj materjałów pędnych, smarów, obsługi pojazdów mechanicznych, warsztatów naprawy pojazdów mechanicznych, składów części zamiennych pojazdów mechanicznych, pogotowi lekarskich, tudzież od reklam, podających informacje turystyczne instytucyj społecznych - zależnie od zajmowanych przez te reklamy powierzchni - od każdego metra kwadratowego:

przy powierzchni do 2 m² po 10 zł

przy powierzchni ponad 2 m² po 15 zł;

2) od innych reklam po 25 zł za każdy metr²; powierzchnie mniejsze od 1 metra² liczy się za 1 metr².

§ 27. 17

(1). Opłaty od reklam uiszczają ich właściciele w terminie do dnia 30 kwietnia na konto czekowe Państwowego Funduszu Drogowego w P. K. O. jednorazowo zgóry za cały rok budżetowy od 1 kwietnia do 31 marca, a w przypadkach gdy obowiązek zapłaty powstał w ciągu roku, jednorazowo zgóry za pozostałe miesiące roku budżetowego, w ciągu trzydziestu dni po umieszczeniu reklamy. Na blankiecie nadawczym powinno być wskazane przeznaczenie wpłaconej sumy i okres czasu, za który opłatę uiszcza się.

(2) O ile opłata nie zostanie uiszczona w terminie lub została uiszczona niezgodnie z art. 16 ustawy albo niezgodnie z §§ 25 i 26 i ust. 1 paragrafu niniejszego, wymiar i pobór opłaty uskutecznia właściwy wydział powiatowy, który też obowiązany jest przy pomocy swoich organów drogowych wykonywać kontrolę poboru opłat.

§ 28. 18

(1) Do postępowania władz wymiarowych w sprawie opłat, określonych w art. 6, 7, 8, 15 (z wyjątkiem opłaty od spirytusu etylowego - § 16) i art. 16 ustawy - mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. R. P. Nr 36, poz. 341), przy czym w przypadkach gdy wymiar w myśl rozporządzenia niniejszego uskutecznia zarząd gminy m. st. Warszawy, odwołanie rozstrzyga Komisariat Rządu na m. st. Warszawę. Komisariat Rządu na m. st. Warszawę sprawuje w tych przypadkach kontrolę wymiaru i poboru opłat.

(2). Do postępowania władz wymiarowych w sprawie opłat określonych w art. 9 ustawy mają odpowiednio zastosowanie przepisy celne.

(3). W postępowaniu egzekucyjnym organa, powołane do wymiaru i poboru opłat oraz dodatku drogowego zastępują Państwowy Fundusz Drogowy, jako wierzyciela, przy czym koszty, jakie w postępowaniu tym ponosi wierzyciel, obciążają Państwowy Fundusz Drogowy.

(4). Ściągnięte opłaty powinny być wpłacone Państwowemu Funduszowi Drogowemu na konto czekowe P, K. O. do dni 15.

§ 29. Władze wymiarowe prowadzić będą dla każdego rodzaju opłat potrzebne księgi i używać odpowiednich druków.

§ 30. Za czynności, związane z wymiarem opłat, otrzymują władze samorządowe odszkodowanie w wysokości 5 % od wymierzonych przez nie a wpłaconych Państwowemu Funduszowi Drogowemu opłat i kar (odsetek) za zwłokę. Należności z tego tytułu wypłaca się po upływie każdego roku budżetowego.

§  31.

(1) W przypadkach, zasługujących na uwzględnienie, wojewódzka władza administracji ogólnej może odraczać terminy płatności opłat, z wyjątkiem opłat, wymienionych w § 19 ust. 3, oraz rozkładać spłaty należności na raty jak również umarzać nieściągane należności.

(2) Nieściągane należności, wymierzone na podstawie ustawy z dnia 3 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym (Dz. U. R. P. Nr. 16, poz. 81), podlegają w całości lub w części odpisaniu na podstawie decyzji Ministra Komunikacji w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

§ 32. Za przyczynienie się do wykrycia przestępstw, polegających na uszczupleniu dochodów Państwowego Funduszu Drogowego, (art. 6, 7, 8, 9, 14, 15 i 16 ustawy) przyznawane będą premje.

§  33.

(1) Premje można przyznawać osobom, które współdziałały w ujęciu przestępcy lub przedmiotów przestępstwa albo dokonały takich czynności, które niewątpliwie doprowadziły do wykrycia przestępstwa, w szczególności doniosły władzy o przestępstwie, udzielając jej takich wskazówek, że wykrycie przestępstwa należy przypisać ich doniesieniu. Premje mogą być przyznawane również organom władz, uprawnionych do poboru i kontroli opłat.

(2) Od otrzymania premij wyłącza się osoby, które przestępcę do popełnienia przestępstwa namówiły, albo zapewniły mu pomoc lub bierne zachowanie się przy popełnieniu przestępstwa lub w inny sposób uczestniczyły w popełnieniu przestępstwa.

§ 34. Premje mogą być przyznawane niezależnie od skazania przestępcy, a nawet przed rozstrzygnięciem sprawy karnej, o ile istnieją dostateczne podstawy do oceny rozmiaru popełnionego przestępstwa lub zasługi osoby, zgłaszającej się po premje.

§  35.

(1) Przy oznaczaniu wysokości premji należy uwzględniać wysokość szkody (wpływy uszczuplone lub na uszczuplenie narażone), a obok tego także stopień gorliwości i energji, z jaką odnośna osoba przyczyniła się do wykrycia przestępstwa, zwłaszcza zaś poniesione trudy i narażenie się na niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia.

(2) Ogólna wysokość premji za wykrycie jednego przestępstwa, w przypadkach gdy zachodzi możliwość dokładnego lub przybliżonego ustalenia szkody, może wynosić do 75 % tej szkody, w przypadkach zaś, w których oznaczenie szkody nie jest możliwe, do 5.000 zł.

§  36.

(1) Premje w wysokości do 1.000 zł, przyznaje wojewódzka władza administracji ogólnej, ponad tę wysokość - Minister Komunikacji.

(2) Premje wypłaca się z Państwowego Funduszu Drogowego.

§ 37. Przyznawanie premij za przyczynienie się do wykrycia przestępstw, polegających na uszczupleniu dochodów Państwowego Funduszu Drogowego, a rozstrzyganych na podstawie przepisów ustawy karnej skarbowej, odbywa się na zasadach i w trybie, określonym dla nagród za przyczynienie się do wykrycia przestępstw, podlegających tejże ustawie, przyczem Państwowy Fundusz Drogowy uczestniczy w wydatkach na ten cel według stosunku wysokości pobranych opłat lub dodatku drogowego do należności skarbowych.

§ 38. Przedsiębiorstwa autobusowe mogą niesprzedane bilety autobusowe, odstępowane im za cenę opłaty, przypadającej Państwowemu Funduszowi Drogowemu na podstawie art. 18 ustawy z dnia 3 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym (Dz. U. R. P. Nr. 16, poz. 81) zwracać urzędom wojewódzkim w ciągu miesiąca po ogłoszeniu rozporządzenia niniejszego. Zwracającym niesprzedane bilety autobusowe zarachowywać będzie urząd wojewódzki opłaty, pobrane w cenie biletów, na poczet opłat, określonych w art. 6 i 7 ustawy.

§  39.

(1) Płatnikom, którzy nie zalegają w dniu 1 kwietnia 1933 r. z opłatami od pojazdów mechanicznych, wymierzonemi na podstawie ustawy z dnia 3 lutego 1931 r. o Państwowym Funduszu Drogowym (Dz. U. R. P. Nr. 16, poz. 81), może być przyznana w okresie budżetowym 1933/34 przez wojewódzką władzę administracji ogólnej ulga w opłatach od pojazdów mechanicznych, określonych w art. 6 i 7 ustawy - w wysokości do 50% ograniczenia, określone w § 6 ust. 5, stosuje się odpowiednio do tej ulgi.

(2) Płatnikom, którzy nie zalegają w dniu 1 kwietnia 1933 r. z opłatami od pojazdów konnych, wymierzonemi na podstawie ustawy, wymienionej w ust. 1, może być przyznana w okresie budżetowym 1933/34, przez władzę wymiarową ulga w opłatach, określonych w art. 8 ustawy - w wysokości do 50 %.

§ 40. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia. Jednocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministrów Robót Publicznych i Skarbu z dnia 3 października 1931 r., wydane w porozumieniu z Ministrami Spraw Wewnętrznych, Przemysłu i Handlu, Sprawiedliwości oraz Poczt i Telegrafów w sprawie wykonania ustawy o Państwowym Funduszu Drogowym (Dz. U. R. P. Nr. 92, poz. 716).

1 § 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

2 § 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

3 § 3 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

4 § 4 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

5 § 5 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

6 § 6 zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

7 § 7 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

8 § 8 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

9 § 10 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

10 § 11 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

11 § 12 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

12 § 16 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

13 § 17 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

14 § 18 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

15 § 19 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

16 § 20 pkt 5 dodany przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

17 § 27 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

18 § 28 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 27 września 1938 r. (Dz.U.38.81.553) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 października 1938 r.

• Identyfikator: Dz.U.1933.52.397
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wykonanie ustawy o Państwowym Funduszu Drogowym.
• Data aktu: 12/05/1933
• Data ogłoszenia: 13/07/1933
• Data wejścia w życie: 13/07/1933