Komisje dyscyplinarne i postępowanie dyscyplinarne przeciwko funkcjonariuszom państwowym.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 17 października 1932 r.

o komisjach dyscyplinarnych i postępowaniu dyscyplinarnem przeciwko funkcjonarjuszom państwowym.

Na podstawie art. 2, 3, 4, 7 i 10 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r. o organizacji komisyj dyscyplinarnych i postępowaniu dyscyplinarnem przeciwko funkcjonarjuszom państwowym (Dz. U. R. P. Nr. 87, poz. 738) zarządza się co następuje:

Rozdział  I.

KOMISJE DYSCYPLINARNE. RZECZNICY DYSCYPLINARNI OBRONA.

Skład i właściwość komisyj dyscyplinarnych.

§ 1. Każda komisja dyscyplinarna składa się z przewodniczącego, jego zastępców i członków, powoływanych i odwoływanych przez właściwą władzę naczelną z grona urzędników i niższych funkcjonarjuszów tej władzy, przy której ustanowiono komisję.

O ile poszczególnej komisji dyscyplinarnej powierzono w myśl art. 1 ust. 3 i 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r. o organizacji komisyj dyscyplinarnych i postępowaniu dyscyplinarnem przeciwko funkcjonarjuszom państwowym (Dz. U. R. P. Nr. 87, poz. 738) orzekanie w sprawach dyscyplinarnych funkcjonarjuszów innej władzy lub szkoły, wówczas właściwa władza naczelna powołuje potrzebną ilość członków z grona funkcjonarjuszów tej władzy, lub szkoły.

W skład komisji dyscyplinarnej dla funkcjonarjuszów szkół, wymienionych w art. 1 ust. 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 87, poz. 738) wchodzić mogą profesorowie tej szkoły, lub tych szkół, dla których komisja jest utworzona.

W skład komisyj dyscyplinarnych w dziale Ministerstwa Spraw Wojskowych mogą wchodzić oficerowie służby czynnej.

W skład komisyj dyscyplinarnych dla funkcjonarjuszów zarządu sprawiedliwości wchodzić mogą sędziowie i prokuratorzy, zatrudnieni w okręgu służbowym tej władzy, przy której komisja została utworzona.

§ 2. Pierwszą instancją, orzekającą w sprawach dyscyplinarnych są:

1) komisje dyscyplinarne, czynne przy władzach, podległych bezpośrednio władzy naczelnej, lub przy szkołach, wymienionych w § 1 ust. 3 - dla urzędników i niższych funkcjonarjuszów, pełniących służbę przy tych władzach i władzach im podległych, lub szkołach, oraz dla urzędników i niższych funkcjonarjuszów władz, lub szkół, których sprawy dyscyplinarne przekazano w myśl art. 1 ust. 3 i 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 87, poz. 738). Orzecznictwu komisyj dyscyplinarnych przy władzach bezpośrednio podległych władzy naczelnej nie podlegają kierownicy tych władz, oraz urzędnicy, zajmujący inne stanowiska służbowe, które oznaczy właściwa władza naczelna;

2) komisje dyscyplinarne, czynne przy władzach naczelnych - dla urzędników i niższych funkcjonarjuszów tych władz, dla urzędników, wyłączonych z pod orzecznictwa komisyj dyscyplinarnych przy władzach bezpośrednio podległych władzy naczelnej, oraz dla urzędników i niższych funkcjonarjuszów państwowych, których sprawy dyscyplinarne przekazano w myśl art. 1 ust. 3 powołanego rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r.

Drugą instancją dla spraw dyscyplinarnych są odwoławcze komisje dyscyplinarne, czynne przy właściwych władzach naczelnych.

§ 3. Właściwość komisji zależy od miejsca pełnienia służby i rodzaju zajmowanego stanowiska w chwili wdrożenia przeciw funkcjonarjuszowi postępowania dyscyplinarnego, również wtedy, gdy chodzi o przewinienie służbowe w czasie pełnienia obowiązków w innym dziale zarządu państwowego, lub w czasie podlegania innym przepisom służbowym o ile stosunek służbowy miał charakter publiczno-prawny. W tych przypadkach należy przewinienie oceniać przedewszystkiem według tych przepisów służbowych, którym obwiniony podlegał w chwili popełnienia czynu, albo dopuszczenia się zaniechania, lub zaniedbania, sprzeciwiającego się jego obowiązkom.

Komisją dyscyplinarną, właściwą w sprawach przeciwko funkcjonarjuszom w stanie spoczynku, jest ta komisja, która była właściwa w chwili ustąpienia funkcjonarjusza ze służby czynnej.

W razie współobwinienia o naruszenie obowiązków służbowych kilku funkcjonarjuszów tego samego działu zarządu państwowego, z których jedni podlegają komisji dyscyplinarnej przy władzy, podlegającej bezpośrednio władzy naczelnej, inni zaś komisji dyscyplinarnej przy władzy naczelnej - wszyscy uczestnicy podlegają właściwości komisji dyscyplinarnej przy władzy naczelnej.

Jeżeli komisja dyscyplinarna, ustanowiona przy władzy, podlegającej bezpośrednio władzy naczelnej, nie rozporządza chwilowo ilością członków, potrzebną do utworzenia kompletu orzekającego, właściwa władza naczelna przekazuje sprawę innej komisji dyscyplinarnej.

Spory o właściwość rozstrzyga władza naczelna.

Spory o właściwość między komisjami w różnych działach zarządu państwowego rozstrzyga Prezes Rady Ministrów.

§ 4. Komisje dyscyplinarne obradują, postanawiają i orzekają w kompletach orzekających, złożonych z przewodniczącego komisji, lub jego zastępcy i dwóch członków. Przewodniczącego i członków do kompletu orzekającego wyznacza przewodniczący komisji.

Przewodniczący kompletu winien posiadać wykształcenie prawnicze.

Do kompletu orzekającego powinien należeć, jako członek, co najmniej jeden funkcjonarjusz tej samej kategorji i rodzaju służby, do których należy funkcjonarjusz, odpowiadający dyscyplinarnie przed danym kompletem.

Przepis ustępu poprzedniego niema zastosowania w postępowaniu przed komisją odwoławczą.

Do kompletu utworzonego dla spraw dyscyplinarnych funkcjonarjuszów innej władzy bądź szkoły, wchodzi jeden lub dwóch członków komisji, powołanych w myśl § 1 ust. 2.

Obowiązki i prawa rzeczników dyscyplinarnych.

§ 5. Obowiązkiem rzecznika dyscyplinarnego jest przy przeprowadzaniu postępowania dyscyplinarnego stać na straży dobra służby, ścisłego wykonywania obowiązków służbowych przez funkcjonarjuszów państwowych, oraz godności i powagi zajmowanego przez nich stanowiska służbowego.

Komisja dyscyplinarna wydaje każde postanowienie i orzeczenie nie inaczej, jak po wysłuchaniu zdania rzecznika dyscyplinarnego; przy naradach i głosowaniu kompletu orzekającego rzecznik nie może być obecny.

Rzecznicy dyscyplinarni, działając w ścisłej zależności od swych władz przełożonych, mają obowiązek:

1) uczestniczenia we wszystkich posiedzeniach komisyj dyscyplinarnych;

2) stawiania w razie potrzeby wniosków o wezwanie świadków i biegłych i przeprowadzenie innych dowodów;

3) donoszenia władzy przełożonej o wszystkich przypadkach przewinień służbowych, które doszły do ich wiadomości w toku postępowania dyscyplinarnego;

4) brania udziału w dochodzeniach dyscyplinarnych na zlecenie władzy.

Rzecznika dyscyplinarnego przy komisji niższej instancji może zastąpić w razie potrzeby rzecznik dyscyplinarny przy komisji wyższej instancji; również rzecznika dyscyplinarnego w wyższej instancji może zastąpić w razie potrzeby rzecznik dyscyplinarny przy komisji niższej instancji. O zastępstwie decyduje władza naczelna.

Utrata zdolności do pełnienia funkcji członka komisji dyscyplinarnej i rzecznika dyscyplinarnego.

§ 6. Gdy w stanowisku służbowem funkcjonarjuszów powołanych na członków komisji dyscyplinarnej, lub wyznaczonych na rzeczników dyscyplinarnych i ich zastępców, zajdzie zmiana, wskutek której odpadają warunki do ich powołania, względnie wyznaczenia - funkcjonarjusze ci ustępują.

W czasie trwania postępowania sądowo-karnego lub dyscyplinarnego, toczącego się przeciw funkcjonarjuszowi, nie można powoływać go do żadnej czynności urzędowej w komisji dyscyplinarnej. Gdy postępowanie takie zakończy się ukaraniem funkcjonarjusza, traci on stanowisko rzecznika dyscyplinarnego, bądź członka komisji dyscyplinarnej.

Funkcjonarjusza karanego dyscyplinarnie, o ile nie zachodzi przypadek, przewidziany w § 24 ust. 5 - nie można powoływać na członka komisji dyscyplinarnej, ani wyznaczać go na rzecznika dyscyplinarnego lub jego zastępcę.

Obowiązki i prawa obrońcy.

Obrońca z urzędu.

§ 7. Obrońca ma obowiązek przytoczyć w obronie wszystkie okoliczności, które uważa w tym celu za konieczne i przydatne i zastosować przewidziane w rozporządzeniu niniejszem środki obrony. Jest on obowiązany zachować w tajemnicy wszystkie poufne informacje, udzielone mu w związku z obroną.

Obrońcy winna władza udzielić urlopu, nieodzownie potrzebnego do spełnienia tych czynności.

O ile postępowanie dyscyplinarne toczy się poza siedzibą służbową funkcjonarjusza, występującego w charakterze obrońcy, przysługuje mu prawo do zwrotu kosztów podróży i diet na tych samych zasadach, jak przy podróżach służbowych.

Na prośbę obwinionego, zgłoszoną najpóźniej na 7 dni przed terminem rozprawy, władza, przy której jest czynna komisja dyscyplinarna, przydaje obwinionemu z grona podwładnych sobie urzędników obrońcę z urzędu, jeżeli nie przybrał sobie obrońcy z wyboru.

Funkcjonarjuszowi państwowemu, pełniącemu obowiązki służbowe wolno nie podjąć się obrony, z wyjątkiem przypadku ustanowienia go obrońcą z urzędu. Nie wolno mu przyjmować wynagrodzenia za spełnianie czynności obrońcy.

Rozdział  II.

POSTĘPOWANIE DYSCYPLINARNE.

Obowiązek strzeżenia tajemnicy w postępowaniu dyscyplinarnem.

§ 8. Całe postępowanie dyscyplinarne powinno być otoczone jak najściślejszą tajemnicą.

Szczegółów z postępowania dyscyplinarnego nie wolno podawać do publicznej wiadomości.

Postanowienia i orzeczenia komisyj dyscyplinarnych można ogłaszać jedynie za zezwoleniem władzy naczelnej.

Wdrożenie postępowania. Dochodzenia.

§ 9. Władza służbowa lub przełożona władza wyższa w razie dostrzeżenia lub otrzymania wiadomości o naruszeniu obowiązków służbowych przez podwładnego funkcjonarjusza państwowego, po wstępnem zbadaniu sprawy, o ile dopatruje się w naruszeniu obowiązków występku służbowego,-wdraża postępowanie dyscyplinarne, o czem zawiadamia funkcjonarjusza.

§ 10. Jeżeli stan sprawy tego wymaga, władza po wdrożeniu postępowania dyscyplinarnego zarządza przeprowadzenie dochodzeń i w razie potrzeby wyznacza w tym celu jednego, lub więcej podległych jej urzędników.

W każdem stadjum dochodzeń władza, która wdrożyła postępowanie dyscyplinarne, może je umorzyć.

O umorzeniu postępowania należy zawiadomić obwinionego.

Prowadzący dochodzenia przesłuchuje świadków, a w razie potrzeby biegłych i bada wszystkie okoliczności potrzebne do wyjaśnienia sprawy, jako też zbiera środki dowodowe.

Prowadzący dochodzenia przy przesłuchaniu świadków uprzedza, że złożenie fałszywego zeznania jest przestępstwem, zagrożonem karą, przewidzianą w kodeksie karnym.

Prowadzący dochodzenia sporządza z przebiegu przesłuchania protokół, zawierający dokładne oznaczenie miejsca i czasu przesłuchania, imię i nazwisko świadka lub biegłego, jego zeznania i oświadczenia z możliwą dokładnością, oraz stwierdzenie, że świadka lub biegłego uprzedzono o grożącej mu odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Protokół podpisuje prowadzący dochodzenie i świadek (biegły). Przed podpisaniem protokółu należy go odczytać i zaznaczyć to w protokóle.

Prowadzący dochodzenia może się zwrócić o współdziałanie w dochodzeniach do władz administracyjnych i policyjnych.

Prowadzący dochodzenia winien dać obwinionemu zarówno w czasie dochodzeń, jak i po ich zakończeniu, sposobność wypowiedzenia się tak co do wszystkich punktów obwinienia, jak również co do wyniku dochodzeń, jednakże odmowa, lub fizyczna niemożność wypowiedzenia się ze strony obwinionego nie wstrzymuje dochodzeń.

Prowadzący dochodzenia nie może zasiadać w komplecie orzekającym, pełnić funkcyj obrońcy, lub być powołanym do innej czynności w postępowaniu dyscyplinarnem. Pozatem podlega on postanowieniom § 6.

§ 11. Wynik dochodzeń otrzymuje w drodze służbowej władza, przy której istnieje właściwa komisja dyscyplinarna. Władza ta, po ewentualnem uzupełnieniu dochodzeń, zarządza przez rzecznika dyscyplinarnego przygotowanie wniosku o ukaranie - jeśli dopatruje się w naruszeniu obowiązków występku służbowego, w przeciwnym razie umarza postępowanie dyscyplinarne przy przestrzeganiu przepisu § 10 ust. 3. W przypadkach objętych art. 1 ust. 3 i 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 października 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 87, poz. 738) właściwa do umarzania jest tylko władza przełożona nad funkcjonarjuszem.

§ 12. Jeżeli naruszenie obowiązku służbowego posiada cechy czynu karalnego, ściganego z urzędu w drodze sądowej, władza czyni doniesienie karne po uprzedniem wstępnem zbadaniu sprawy i jeżeli uważa, że wyniki dochodzeń nie są uzależnione od wyników postępowania sądowo - karnego - prowadzi postępowanie dyscyplinarne wedle postanowień § 9 - 11. W przeciwnym razie zawiesza to postępowanie najdalej do prawomocnego ukończenia postępowania sądowo - karnego.

Wniesienie oskarżenia.

§ 13. Rzecznik dyscyplinarny sporządza wniosek o ukaranie i przesyła go wraz z aktami do przewodniczącego komisji dyscyplinarnej.

Wniosek o ukaranie winien zawierać:

a) imię i nazwisko, stanowisko służbowe, siedzibę urzędową, oraz inne dane osobowe oskarżonego,

b) dokładne określenie zarzucanego czynu ze wskazaniem czasu, miejsca i innych okoliczności jego popełnienia, oraz powołanie naruszonego tym czynem przepisu,

c) wymienienie proponowanej kary dyscyplinarnej,

d) uzasadnienie oskarżenia.

Wniosek w razie potrzeby winien zawierać wykaz świadków i biegłych, których wezwania na rozprawę żąda rzecznik dyscyplinarny, oraz winny być wskazane inne dowody, których przeprowadzenie na rozprawie dyscyplinarnej rzecznik uważa za niezbędne.

§ 14. Komisja dyscyplinarna postanawia, czy należy rozpisać rozprawę, czy też koniecznem jest jeszcze uzupełnienie dochodzeń i w jakim kierunku i przekazuje sprawę przewodniczącemu komisji, bądźto celem rozpisania rozprawy, bądź też celem zwrócenia się do władzy, przy której komisja jest czynna, o uzupełnienie dochodzeń we wskazanym kierunku.

Komisja dyscyplinarna może tylko wtedy zawiesić swoje postępowanie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowo - karnego, - jeżeli orzeczenie komisji dyscyplinarnej jest ściśle uzależnione od wyroku sądu karnego.

W razie cofnięcia przez rzecznika wniosku o ukaranie przed rozpoczęciem rozprawy dyscyplinarnej-przewodniczący komisji przesyła akta sprawy władzy, która umarza postępowanie dyscyplinarne przy zastosowaniu przepisu § 10 ust. 3.

Rozprawa dyscyplinarna.

§ 15. Przewodniczący komisji dyscyplinarnej wyznacza dzień rozprawy dyscyplinarnej, wzywa oskarżonego z równoczesnem doręczeniem mu wniosku rzecznika o ukaranie, oraz udziela do wiadomości listę członków kompletu orzekającego. Równocześnie zawiadamia o dniu rozprawy dyscyplinarnej rzecznika dyscyplinarnego, któremu również doręcza listę członków kompletu orzekającego, oraz zawiadamia obrońcę.

Komisja dyscyplinarna może, a w przypadkach wskazanych w § 13 ust. 3 winna wezwać do rozprawy dyscyplinarnej także świadków i biegłych.

Pomiędzy doręczeniem wniosku rzecznika obwinionemu, a terminem rozprawy powinno upłynąć co najmniej 14 dni.

§ 16. Po otrzymaniu wezwania na rozprawę oskarżony i jego obrońca mogą, najpóźniej na 7 dni przed terminem rozprawy, wnieść do komisji dyscyplinarnej o wezwanie na rozprawę innych osób oraz sprowadzenie innych dowodów, prócz wskazanych przez rzecznika dyscyplinarnego; mogą również przeglądać akta sprawy z wyjątkiem protokółów posiedzeń niejawnych i sporządzać potrzebne odpisy.

Rzecznik dyscyplinarny i oskarżony oraz jego obrońca mają prawo w ciągu trzech dni po doręczeniu im listy członków kompletu orzekającego przedstawić komisji dyscyplinarnej wnioski o wyłączenie członków kompletu z uzasadnieniem powodu.

§ 17. Rozprawę dyscyplinarną należy w miarę możności przeprowadzić w jednym ciągu, z uwzględnieniem koniecznych przerw, można jednak uchwałą kompletu z ważnych powodów rozprawę odroczyć.

Rozprawa dyscyplinarna odbywa się wyłącznie przy udziale osób niniejszem rozporządzeniem uprawnionych do udziału w sprawie.

W przypadku nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego rozprawa dyscyplinarna może być przeprowadzona bez dopuszczenia obrońcy do rozprawy.

§ 18. Rozprawą kieruje przewodniczący, który przestrzega porządku wyjaśnień, replik, uwag, oraz czuwa nad formalnym i rzeczowym biegiem postępowania.

Rozprawę dyscyplinarną rozpoczyna się odczytaniem wniosku o ukaranie, poczem następuje przesłuchanie oskarżonego, wezwanych świadków i biegłych, oraz w miarę potrzeby odczytanie protokółów dochodzeń, jak również innych ważniejszych dla sprawy akt i dokumentów.

Oskarżonemu i rzecznikowi dyscyplinarnemu służy prawo wypowiedzenia się co do poszczególnych środków dowodowych i odwodowych, oraz stawiania pytań świadkom i biegłym za zezwoleniem przewodniczącego.

Przewodniczący kompletu uprzedza świadków, że złożenie fałszywego zeznania przed komisją dyscyplinarną jest przestępstwem, zagrożonem karą w kodeksie karnym.

Po zamknięciu postępowania dowodowego następują wywody i wnioski rzecznika dyscyplinarnego, tudzież oskarżonego i jego obrońcy.

Stronie oskarżonej w każdym przypadku służy ostatni głos.

Orzeczenie.

§ 19. Komisja dyscyplinarna może przy rozstrzyganiu sprawy opierać się tylko na tych faktach i okolicznościach, które ujawniono na rozprawie dyscyplinarnej i na ich podstawie wydaje orzeczenie według swego przekonania.

Komisja dyscyplinarna wydaje orzeczenie, w którem albo uwalnia funkcjonarjusza od zarzutu popełnienia występku służbowego, albo uznaje go winnym. W tym ostatnim przypadku komisja dyscyplinarna orzeka karę dyscyplinarną.

§ 20. Narada i głosowanie kompletu orzekającego przy rozstrzyganiu sprawy są poufne.

Sentencję orzeczenia sporządza się na piśmie, które podpisują przewodniczący i członkowie kompletu.

Sentencję tę ogłasza stronom przewodniczący zaraz po naradzie i głosowaniu.

Odpis orzeczenia, które powinno być przygotowane w ciągu dni 8 po ogłoszeniu sentencji, doręcza się rzecznikowi dyscyplinarnemu i oskarżonemu.

Orzeczenie powinno zawierać:

a) dzień wydania orzeczenia,

b) wymienienie komisji dyscyplinarnej oraz nazwisk przewodniczącego, członków kompletu orzekającego, protokólanta i rzecznika dyscyplinarnego,

c) wymienienie imienia, nazwiska, stanowiska służbowego i siedziby urzędowej oskarżonego,

d) przedmiot oskarżenia,

e) sentencję orzeczenia,

f) uzasadnienie orzeczenia.

Z przebiegu rozprawy dyscyplinarnej sporządza się protokół, w którym zapisać należy datę, miejsce rozprawy, nazwiska przewodniczącego i członków kompletu orzekającego, oraz protokólanta, stron i obrońcy, oraz dokładne streszczenie przebiegu rozprawy.

Protokół podpisują przewodniczący kompletu orzekającego i protokólant.

Odwołanie.

§ 21. Od orzeczenia komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji przysługuje prawo wniesienia odwołania w ciągu 8 dni po dniu doręczenia odpisu orzeczenia - na ręce przewodniczącego komisji dyscyplinarnej, który je bezzwłocznie przesyła wraz z właściwemi aktami do odwoławczej komisji dyscyplinarnej.

Odwołanie odracza wykonanie orzeczenia.

Odwołanie może dotyczyć całości orzeczenia, lub jego części.

Odwołanie od orzeczenia w przedmiocie winy uważa się za zwrócone także przeciwko orzeczeniu o karze.

Rzecznik dyscyplinarny i oskarżony mogą cofnąć odwołanie do chwili rozpoczęcia rozprawy w komisji odwoławczej.

§ 22. Komisja odwoławcza wydaje postanowienia w przypadkach:

1) gdy odwołanie jest spóźnione, lub wniesione przez osobę nieuprawnioną,

2) gdy uzna za potrzebne uzupełnienie dochodzeń.

W pierwszym przypadku komisja odwoławcza odrzuca odwołanie, a w drugim odnosi się do władzy o uzupełnienie dochodzeń we wskazanym kierunku.

We wszystkich innych przypadkach instancja odwoławcza przeprowadza rozprawę dyscyplinarną i wydaje orzeczenie, stosując analogiczne postanowienia o rozprawie dyscyplinarnej i orzekaniu w I instancji.

Umorzenie postępowania w razie śmierci obwinionego. Postępowanie dyscyplinarne w razie rozwiązania stosunku służbowego.

§ 23. Wskutek śmierci obwinionego postępowanie dyscyplinarne bez względu na stadjum, w którem się znajduje, podlega umorzeniu, winno być jednak przeprowadzone na żądanie małżonka, krewnego wstępnego lub zstępnego, albo rodzeństwa zmarłego.

Rozwiązanie stosunku służbowego nie powoduje umorzenia postępowania dyscyplinarnego.

Wykonanie orzeczenia.

§ 24. Orzeczenia komisyj dyscyplinarnych, wydane w pierwszej instancji, a nie zaskarżone w terminie przepisanym, stają się prawomocne z upływem tego terminu, orzeczenia zaś odwoławczych komisyj dyscyplinarnych - niezwłocznie po ogłoszeniu sentencji.

Prawomocne orzeczenia dyscyplinarne podlegają wykonaniu przez właściwe władze.

W tym celu przewodniczący komisji dyscyplinarnej przesyła władzy, przy której istnieje komisja, odpis orzeczenia dyscyplinarnego, stwierdzając prawomocność orzeczenia. Na żądanie władzy komisja dyscyplinarna przesyła jej również akta przeprowadzonego postępowania dyscyplinarnego.

Odpis orzeczenia dyscyplinarnego dołącza się do akt osobowych, a karę dyscyplinarną wpisuje się do wykazu służbowego.

Po upływie 10 lat od daty uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego, z wyjątkiem orzeczeń skazujących na karę przeniesienia w stan spoczynku i na karę wydalenia ze służby, władza naczelna może, na prośbę skazanego, jeśli tenże w ciągu tego okresu nie był ponownie karany dyscyplinarnie, zarządzić sporządzenie dla niego nowego wykazu służbowego, z opuszczeniem wzmianki o karze dyscyplinarnej.

Wznowienie.

§ 25. Na prośbę funkcjonarjusza, skazanego prawomocnie na karę dyscyplinarną, lub w razie jego śmierci na prośbę małżonka, krewnego wstępnego lub zstępnego, albo rodzeństwa, można wznowić postępowanie nawet po wykonaniu kary, o ile osoby te przedstawią takie nowe fakty i środki dowodowe, nieznane w poprzedniem postępowaniu, które same przez się, lub w związku z faktami poprzednio ustalonemi i dowodami poprzednio zebranemi mogą spowodować uwolnienie od zarzutu, albo orzeczenie kary łagodniejszej niż wydalenie ze służby.

Na wniosek rzecznika dyscyplinarnego może nastąpić wznowienie postępowania dyscyplinarnego na niekorzyść obwinionego, jeżeli umorzenie sprawy, albo wydanie orzeczenia nastąpiło wskutek przestępstwa.

Prośbę względnie wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego wnosić należy do odwoławczej komisji dyscyplinarnej, która rozstrzyga o wznowieniu.

Prośbę o wznowienie postępowania dyscyplinarnego w myśl ust. 1 należy wnosić w ciągu 30 dni od dnia, w którym funkcjonarjusz, a w razie jego śmierci - osoby, wymienione w ust. 1, powzięły wiadomość o przyczynie uzasadniającej wznowienie.

W razie dopuszczenia wznowienia postępowania dyscyplinarnego władza może wstrzymać wykonanie kary.

Wznowione postępowanie dyscyplinarne toczy się przed komisją dyscyplinarną I instancji, która w razie potrzeby może spowodować uzupełnienie, lub przeprowadzenie nowych dochodzeń, poczem przekazuje sprawę do rozprawy dyscyplinarnej.

Powołanemi do rozstrzygania o wznowieniu (ust. 3) i przeprowadzenia wznowionego postępowania (ust. 6) są komisje właściwe w myśl § 2 i 3 w chwili wniesienia prośby, względnie wniosku o wznowienie.

Jeżeli funkcjonarjusza, na którego korzyść wznowione zostało postępowanie dyscyplinarne, uznano winnym ponownie, nie można orzec kary surowszej od nałożonej poprzednio.

O ile wskutek wznowienia postępowania dyscyplinarnego uwolniono funkcjonarjusza, albo nałożono na niego łagodniejszą karę dyscyplinarną - Skarb Państwa obowiązany jest zwrócić mu, lub w razie jego śmierci, członkom jego rodziny, uprawnionym do zaopatrzenia wdowiego, lub sierocego, to, co funkcjonarjusz, lub wymienieni członkowie rodziny wskutek poprzedniego skazania stracili z dochodów służbowych lub zaopatrzenia.

Ustalanie jednolitych zasad postępowania władz i rzeczników dyscyplinarnych.

§ 26. Prezes Rady Ministrów ustala jednolite zasady postępowania władz i rzeczników dyscyplinarnych w zakresie postępowania dyscyplinarnego we wszystkich działach zarządu państwowego i udziela władzom dyscyplinarnym za pośrednictwem władz naczelnych odpowiednich wskazówek i opinij.

Władze, podlegające bezpośrednio władzy naczelnej, winne zawiadamiać władzę naczelną o każdej wszczętej sprawie dyscyplinarnej, oraz składać jej co miesiąc sprawozdania o stanie spraw dyscyplinarnych.

Władze naczelne zawiadamiają Prezesa Rady Ministrów o każdej sprawie, wszczętej w komisji dyscyplinarnej przy władzy naczelnej, oraz przesyłają mu kwartalne wykazy sumaryczne i roczne szczegółowe, na ustalonych przez Prezesa Rady Ministrów formularzach, obejmujące sprawy toczące się we wszystkich komisjach dyscyplinarnych.

Organem pracy Prezesa Rady Ministrów w sprawach, objętych niniejszym paragrafem, jest naczelny rzecznik dyscyplinarny, którego Prezes Rady Ministrów wyznacza z pośród podległych sobie urzędników. W wykonaniu swoich funkcyj naczelny rzecznik dyscyplinarny może w szczególności udzielać rzecznikom dyscyplinarnym ogólnych wskazówek, oraz - na zlecenie Prezesa Rady Ministrów wydane w porozumieniu z właściwą władzą naczelną wstępować w poszczególnych sprawach dyscyplinarnych w miejsce właściwego rzecznika dyscyplinarnego.

Doręczenia, terminy.

§ 27. Wszelkie doręczenia, które mają nastąpić według rozporządzenia niniejszego, są ważne i powodują bieg terminów, o ile uskutecznione są do rąk własnych obwinionego (oskarżonego), dorosłego domownika, bądź obrońcy, tudzież do rąk rzecznika dyscyplinarnego lub jego zastępcy.

O ile doręczenie nie może być dokonane do rąk obwinionego (oskarżonego), dorosłego domownika lub obrońcy, - to za doręczenie uważa się złożenie pisma u władzy służbowej obwinionego.

Bieg terminu rozpoczyna się z dniem następnym po doręczeniu. Niedziela i dni świąteczne nie wstrzymują ani rozpoczęcia, ani biegu terminu. O ile koniec terminu przypada na niedzielę, lub dzień świąteczny, kończy się termin następnego dnia powszedniego.

Dzień nadania zażalenia i odwołania na pocztę uważa się za dzień ich wniesienia.

Zażalenia i odwołania wnosi się do tej władzy, względnie komisji dyscyplinarnej, która wydała decyzję w I instancji.

Przywrócenie terminu.

§ 28. W razie uchybienia terminu do wniesienia zażalenia lub odwołania - instancja odwoławcza może na prośbę obwinionego przywrócić termin, o ile obwiniony wykaże, że niezależne od jego woli i winy okoliczności nie pozwoliły mu dotrzymać terminu.

Prośbę o przywrócenie terminu z równoczesnem złożeniem odwołania lub zażalenia wnosić należy do właściwej władzy, względnie komisji I instancji, która przesyła ją z wnioskiem rzecznika dyscyplinarnego do władzy rozstrzygającej, względnie komisji odwoławczej.

Koszty postępowania dyscyplinarnego.

§ 29. Koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi w razie uwolnienia oskarżonego Skarb Państwa, a w przypadku prawomocnego nałożenia kary dyscyplinarnej - skazany.

Wydatki w toku postępowania wykłada władza, przed którą toczy się postępowanie, a wydatki w postępowaniu przed komisją dyscyplinarną - władza, przy której istnieje komisja dyscyplinarna.

Do kosztów postępowania należą:

a) wydatki na doręczenie wezwań i innych pism,

b) należności świadków i biegłych,

c) koszty podróży i diety obrońcy.

Decyzję o obowiązku zwrotu kosztów postępowania i ich wysokości wydaje po uprawomocnieniu się orzeczenia skazującego władza, przy której istnieje komisja dyscyplinarna I instancji.

Władza może w przypadkach wyjątkowych z urzędu lub na wniosek komisji dyscyplinarnej uwolnić skazanego w całości, lub w części od zwrotu kosztów zależnie od wymiaru kary, lub jeżeli uzna, że uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla niego, lub najbliższej rodziny, będącej na jego utrzymaniu.

Przeciwko decyzjom wydanym w myśl ust. 4 i 5 przez władzę podlegającą bezpośrednio władzy naczelnej, przysługuje funkcjonarjuszowi prawo wniesienia zażalenia do władzy naczelnej w terminie 8 dni.

Koszty postępowania dyscyplinarnego ulegają ściągnięciu w trybie administracyjnym.

Obwinionemu, którego uwolniono od winy i kary, zwrócić należy koszty podróży na rozprawę dyscyplinarną.

Rozdział  III.

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE.

§ 30. W postępowaniu dyscyplinarnem winny być w uzupełnieniu postanowień niniejszego rozporządzenia analogicznie stosowane postanowienia, objęte kodeksem postępowania karnego (Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 83, poz. 725) w art. 41 § 1 i 2, art. 42, art. 43, art. 44, art. 45 § 1, art. 46, art. 59, art. 92, art. 98 - 99, art. 101, art. 103 - 104, art. 106 - 107, art. 108, art. 110 - 114, art. 116, art. 117 § 2, art. 124 - 126, art. 132, art. 134 - 138, art. 140, art. 304 - 308, art. 310 - 311, art. 315, art. 330, art. 331 § 1, art. 336 - 338, art. 342, art. 348 - 353, art. 359, art. 361 - 363, art. 364 § 1, art. 365 - 366, art. 373 - 374, art. 376, art. 379-380, art. 497, art. 499, art. 500 pkt. a) i b), art. 501 pkt. a), b), d), art. 588 § 1, 2, 3, 4, oraz art. 141 z tą zmianą, że do biegłych i tłumaczów winny być stosowane w miejsce postanowień, cytowanych w § 1 tegoż artykułu, postanowienia art. 98, 107, 116 i 117 § 2.

§ 31. Wykonanie niniejszego rozporządzenia porucza się Prezesowi Rady Ministrów i innym ministrom we właściwym każdemu z nich zakresie działania.

§ 32. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 listopada 1932 r.

• Identyfikator: Dz.U.1932.92.790
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Komisje dyscyplinarne i postępowanie dyscyplinarne przeciwko funkcjonariuszom państwowym.
• Data aktu: 17/10/1932
• Data ogłoszenia: 27/10/1932
• Data wejścia w życie: 01/11/1932