Konwencja o wystawach międzynarodowych. Paryż 1928.11.22.

KONWENCJA O WYSTAWACH MIĘDZYNARODOWYCH

podpisana w Paryżu dnia 22 listopada 1928 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 25 lutego 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr. 29, poz. 281).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego drugiego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestko ósmego roku podpisana została w Paryżu konwencja o Wystawach międzynarodowych wraz t dołączonym do niej protokółem podpisania o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

o wystawach międzynarodowych.

Podpisani, pełnomocnicy poniżej wyszczególnionych rządów, zebrani w Paryżu na konferencji w dn. od 12 do 22 listopada 1928 r., zgodzili się za wspólną zgodą i z zastrzeżeniem ratyfikacji na następujące postanowienia.

TYTUŁ  I.

Definicje.

Artykuł  1.

Postanowienia niniejszej konwencji dotyczą wyłącznie oficjalnych wystaw międzynarodowych, względnie wystaw oficjalnie uznanych.

Niezależnie od nazwy, każdy pokaz uznany jest za oficjalną wystawę międzynarodową, względnie za Wystawę oficjalnie uznaną, o ile państwa zagraniczne zostały na ten pokaz zaproszone drogą dyplomatyczną, o ile pokaz ten nie ma wogóle charakteru periodycznego, a głównym celem jego jest wykazanie postępów, osiągniętych przez poszczególne kraje w jednej lub w kilku gałęziach wytwórczości, i o ile przy pokazie tym, zasadniczo nie robi się żadnej różnicy dla wstępu do pomieszczeń wystawowych pomiędzy kupującymi a zwiedzającymi.

Nie podlegają postanowieniom niniejszej konwencji:

1. Wystawy, których czas trwania jest krótszy od trzech tygodni.

2. Wystawy naukowe, organizowane z okazji kongresów międzynarodowych z zastrzeżeniem, że czas ich trwania nie będzie przewyższał czasu podanego pod 1.

3. Wystawy sztuk pięknych.

4. Wystawy organizowane, przez jeden tylko kraj w innym kraju na jego zaproszenie.

Układające się państwa zgodnie postanawiają że wystawom międzynarodowym, które podlegając przepisom niniejszej konwencji, nie wypełnią postanowień w niej zawartych, nie będzie przysługiwało prawo do opieki i subwencyj państwowych, jak również do innych przywilejów, przewidzianych poniżej w tytułach III, IV i V.

Artykuł  2.

Wystawa jest powszechna, o ile obejmuje ona wyroby działalności ludzkiej w kilku dziedzinach wytwórczości, względnie o ile jest ona zorganizowana dla wykazania całości postępu, zrealizowanego w określonej dziedzinie, jak higjena, sztuki stosowane, komfort nowoczesny, rozwój kolonjalny i t. p.

Wystawa jest specjalna, o ile interesuje ona jedną z nauk stosowanych (elektryczność, optykę, chemję i t. d.), jeden dział techniki (włókiennictwo, giserstwo, sztuki graficzne i t. p.), jeden dział surowców (skórę, jedwab, nikiel i t. p.), jedną z potrzeb ogólnych (ogrzewanie, aprowizacja, przewóz i t. p.).

Biuro międzynarodowie, przewidziane w art. 10, ustali podział wystaw na rodzaje; podział ten służyć będzie za podstawę do określenia zawodów i przedmiotów, które mogą być wystawione na wystawie specjalnej w myśl poprzedniego ustępu. Lista wystaw może być co rok przejrzana.

Artykuł  3.

Czas trwania wystaw międzynarodowych nie może przewyższać 6 miesięcy. Biuro międzynarodowe może jednakże udzielić zezwolenia na dłuższy czas trwania wystawy powszechnej, który w każdym razie nie może przewyższać 12 miesięcy.

TYTUŁ  II.

Częstość wystaw.

Artykuł  4.

Częstość wystaw międzynarodowych przewidzianych przez niniejszą konwencję, regulują następujące zasady:

Wystawy powszechne dzielą się na dwie kategorje:

Pierwsza kategorja - wystawy powszechne, które nakładają na zaproszone kraje obowiązek budowy własnych pawilonów narodowych;

Druga kategorja - wystawy powszechne, które nie pociągają za sobą dla krajów zaproszonych wyżej wymienionego obowiązku.

W ciągu piętnastu lat może być urządzona w tym samym kraju tylko jedna wystawa powszechna pierwszej kategorji; przerwa dziesięcioletnia powinna dzielić dwie wystawy powszechne wszelkich kategoryj.

Żaden z układających się krajów nie może brać udziału w wystawie powszechnej pierwszej kategorji, o ile nie upłynął termin co najmniej sześcioletni od ostatniej wystawy powszechnej pierwszej kategorji.

Kraj nie może brać udziału w wystawie powszechnej drugiej kategorji przed upływem terminu dwuletniego. Termin ten przedłuża się do lat czterech o ile chodzi o wystawę tego samego rodzaju.

Terminy, przewidziane w powyższym ustępie mają zastosowanie bez względu na to, czy wystawy są urządzane przez kraj, który do konwencji przystąpił, lub nie.

Wystawy specjalne tego samego rodzaju nie mogą być jednocześnie urządzane na terytorjum dwóch lub więcej układających się krajów. Okres pięcioletni jest obowiązkowy dla powtórzenia wystaw w tym samym kraju. Jednakże biuro międzynarodowe może w wyjątkowych wypadkach skrócić ten okres czasu nie więcej jednak jak do lat trzech, o ile będzie uważało, że czasokres ten jest usprawiedliwiony szybkim rozwojem tej lub innej gałęzi wytwórczości. Takie samo skrócenie okresu czasu może mieć zastosowanie do tych wystaw, które dotąd odbywają się w niektórych krajach tradycyjnie w okresie częstszym od pięcioletniego.

Wystawy specjalne różnego rodzaju nie mogą odbywać się w tym samym kraju, przed upływem trzechmiesięcznej przerwy pomiędzy niemi.

Bieg terminów, wymienionych w niniejszym artykule, rozpoczyna się z dniem otwarcia wystawy.

Artykuł  5.

Układający się kraj, na terytorjum którego wystawa jest zorganizowana, stosownie do postanowień niniejszej konwencji, powinien z zastrzeżeniem art. 8 konwencji, przesłać drogą dyplomatyczną zaproszenie innym krajom:

w terminie trzechletnim, poprzedzającym wystawę przy wystawach powszechnych I kategorji,

w terminie dwuletnim, poprzedzającym wystawę przy wystawach powszechnych II kategorji,

w terminie rocznym, poprzedzającym wystawę przy wystawach specjalnych.

Żaden rząd nie może organizować ani popierać uczestnictwa w wystawie międzynarodowej, o ile powyższe zaproszenie nie zostało do niego skierowane.

Artykuł  6.

Gdy kilka krajów jednocześnie będzie się ubiegało o urządzenie wystawy międzynarodowej, powinna nastąpić pomiędzy temi krajami wymiana zdań dla ustalenia, który z krajów otrzyma przywilej urządzenia takiej wystawy.

W razie niedojścia do porozumienia, kraje te winny zażądać arbitrażu biura międzynarodowego, które rozpatrzy wszystkie przedstawione mu motywy, a zwłaszcza wszystkie dowody historyczne, czy też moralne, jak również weźmie pod uwagę okres czasu, jaki upłynął od ostatniej wystawy, oraz ilość pokazów już urządzanych przez ubiegające się kraje.

Artykuł  7.

Jeżeli wystawa, odpowiadająca rodzajom pokazów określonym w art. 1, jest urządzana przez kraj, który nie przystąpił do niniejszej konwencji, układające się kraje winny przed przyjęciem zaproszenia na tę wystawę, zwrócić się o opinję do biura międzynarodowego.

Układające się kraje nie wyrażą swej zgody na przystąpienie do projektowanej wystawy, o ile wystawa ta nie da im takich samych gwarancyj, jak te, które są wymagane przez mniejsza konwencję, lub też gwarancyj, które będą co najmniej równoznaczne. W razie zbiegu terminu wystawy, organizowanej przez układający się kraj, z terminem wystawy, organizowanej przez kraj, który nie przystąpił do niniejszej konwencji, pozostałe układające się kraje, o ile nie-zachodzą wyjątkowe okoliczności, wezmą udział w pierwszym rzędzie w wystawie układającego się kraju.

Artykuł  8.

Kraje, pragnące zorganizować wystawę, przewidzianą przez niniejszą konwencję, winny skierować do biura międzynarodowego, co najmniej na sześć miesięcy przed terminami rozesłania zaproszeń, ustalonemi w art. 5, podanie o jej zarejestrowanie. Podanie zawierać będzie dane co do nazwy wystawy, oraz czasu jej trwania; do podania winny być dołączone: opis rodzaju wystawy, regulamin ogólny, regulamin komisji sędziowskiej, oraz wszelkie dokumenty, stwierdzające środki przedsięwzięte dla zapewnienia bezpieczeństwa osób i budynków, dla ochrony własności przemysłowej i artystycznej, jak również dla zadośćuczynienia postanowieniom przewidzianym w tytułach IV i V. Biuro zarejestruje wystawę tylko w tym wypadku, jeżeli będzie ona czyniła zadość warunkom niniejszej konwencji.

Żaden z układających się krajów nie przyjmie zaproszenia do współudziału w wystawie przewidzianej przez niniejszą konwencję, o ile w zaproszeniu tem nie zostanie nadmienione, że wystawa została zarejestrowana.

Układającym się krajom, które otrzymały takie zaproszenie, pozostawia się w każdym razie zupełną swobodę wzięcia, lub nie wzięcia udziału w wystawie, zorganizowanej zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.

Artykuł  9.

O ile kraj zrezygnuje z urządzenia wystawy, którą projektował i która została zarejestrowana, biuro międzynarodowe ustanowi termin, w którym kraj ten będzie mógł być dopuszczony do ponownego współubiegania się z innemi państwami co do zorganizowania innej wystawy.

TYTUŁ  III.

Międzynarodowe biuro wystaw.

Artykuł  10.

Tworzy się międzynarodowe biuro wystaw dla nadzoru nad wykonaniem niniejszej konwencji. Biuro to składa się: z rady administracyjnej, przy której znajduje się komisja klasyfikacyjna i z dyrektora, którego wybór i zakres kompetencji ustala regulamin, przewidziany w następnym artykule.

Pierwsze zebranie rady administracyjnej biura międzynarodowego zostanie zwołane w Paryżu przez Rząd Republiki Francuskiej w ciągu roku, który nastąpi po wejściu w życie konwencji. Na zebraniu tem rada oznaczy siedzibę, biura międzynarodowego i wybierze dyrektora.

Artykuł  11.

Rada administracyjna składa się z członków, wyznaczonych przez układające się kraje w stosunku od jednego do trzech na jeden kraj. Upoważnia się Radę administracyjną do kooptowania, w charakterze doradczym, dwóch lub trzech członków międzynarodowej Izby Handlowej, wyznaczonych przez tę Izbę.

Rada stanowi we wszystkich sprawach, które, stosownie do niniejszej konwencji, należą do jej kompetencji; Rada rozpoznaje i zatwierdza regulaminy, dotyczące organizacji i wewnętrznego urzędowania biura międzynarodowego. Ustala budżet dochodów 'i wydatków, sprawdza i zatwierdza rachunki.

Artykuł  12.

Każdy z krajów, bez względu na ilość swych delegatów, rozporządza na posiedzeniu Rady tylko jednym głosem. Każdy kraj może poruczyć reprezentowanie go delegacji innego kraju, który w tym wypadku rozporządza ilością głosów, odpowiadającą ilości reprezentowanych przezeń krajów. Quorum dwóch trzecich krajów reprezentowanych w Radzie, jest wymagane do ważności obrad.

Głosowanie odbywa się absolutną większością głosów, za wyjątkiem następujących wypadków:

1) Zatwierdzenie regulaminu,

2) Podwyższenie budżetu,

3) Odrzucenie podania, wniesionego przez jeden z układających się krajów, względnie przychylne jego załatwienie w wypadku współubiegania się kilku krajów,

4) Zezwolenie na wystawę powszechną o czasie trwania dłuższym od sześciu miesięcy.

W tych czterech wypadkach konieczna jest większość dwóch trzecich krajów, reprezentowanych w biurze międzynarodowem.

Artykuł  13.

Komisja klasyfikacyjna składa się z przedstawicieli dwunastu układających się krajów. wyznaczonych przez ich Rządy.

Połowę tych krajów wyznacza biuro międzynarodowe, pozostałą połowę uzupełnia się kolejno na zasadach ustalonych w regulaminie biura.

Komisja ma prawo do kooptowania w charakterze doradczym jednego lub dwóch członków międzynarodowej Izby Handlowej, wyznaczonych przez tę Izbę.

Komisja ta poddaje zatwierdzeniu Rady administracyjnej podział wystaw ma rodzaje, przewidziany w art. 2, jak .również wszelkie zmiany tego podziału, które mogą nastąpić. Przy stosowaniu terminów przewidzianych w art. 4, Komisja wydaje swoją opiniję, czy wystawa, podlegająca zarejestrowaniu, jest specjalna, czy też powszechna i czy, pomimo swej nazwy i rodzaju, nie posiada ona tego samego charakteru co i wystawa poprzednia, względnie też co i wystawa specjalna, urządzana w tym samym czasie.

Artykuł  14.

Budżet biura ustala się prowizorycznie na cztery tysiące funtów szterlingów. Wydatki biura ponoszą układające się kraję; wysokość składek tych krajów ustala się w sposób następujący: składka krajów, które są członkami Ligi Narodów, ustala się proporcjonalnie do składek, wpłacanych przez nie do Ligi Narodów. Z wyjątkiem wypadku ustalonego powyżej podwyższenia budżetu, składka krajów najbardziej obciążonych nie może przewyższać 500 funtów szterlingów. Kraje, które nie są członkami Ligi Narodów wyznaczają jeden z krajów, który jest członkiem Ligi Narodów, licząc się/ze swym rozwojem ekonomicznym, a ich składka równa jest składce, wpłacanej przez kraj tak wyznaczony.

Rada administracyjna może poza tem upoważnić do pobierania wszelkich innych dochodów z tytułu wynagrodzenia za usługi, oddane stowarzyszeniom lub poszczególnym jednostkom.

TYTUŁ  IV.

Obowiązki kraju zapraszającego i krajów biorących udział.

Artykuł  15.

Rząd, który zaprasza na wystawę międzynarodową, winien mianować Komisarza rządowego względnie delegata upoważnionego do reprezentowania go i do zapewnienia wykonania zobowiązań przyjętych w stosunku do cudzoziemców, biorących udział w wystawie. Komisarz, względnie delegat, obowiązany jest poza tem przedsięwziąć wszelkie środki, potrzebne dla materjalnego zabezpieczenia eksponatów.

Artykuł  16.

Rządy krajów, biorących udział w wystawie, winny mianować komisarzy, względnie delegatów, dla reprezentowania ich i nadzoru nad wykonywaniem regulaminów, wydanych dla tego pokazu.

Komisarze, względnie delegaci, są wyłącznie upoważnieni do normowania przydziału miejsc, lub ich podziału pomiędzy wystawców w pawilonach ich krajów i w sekcjach narodowych.

Artykuł  17.

Przy wystawie powszechnej nie mogą być pobierane przez zarząd żadne opłaty za miejsca zamknięte i odkryte przewidziane w programie wystawy i przydzielone każdemu z krajów biorących udział.

Artykuł  18.

Przy każdej wystawie, przewidzianej przez niniejszą konwencję, przedmioty zagraniczne podlegające przepisom i opłatom celnym, są dopuszczone z czasowem zwolnieniem ich od tych opłat, pod warunkiem powrotnego - ich wywozu. W zaświadczeniu wysyłającego, wysłanem jednocześnie z towarami, winny być oznaczone: ilość i rodzaj, znaki i numery paczek, jak również nazwy handlowe, ich waga, pochodzenie i wartość. Kontrola celna przedmiotów, winna być uskuteczniona w pomieszczeniach wystawowych, bez poddawania ich tej kontroli na granicy. Poprzednie postanowienia stosują się z zastrzeżeniem przepisów celnych kraju organizującego wystawę.

O ile, stosownie do ustawodawstwa kraju zapraszającego, niezbędne jest złożenie kaucji dla uzyskania czasowego zwolnienia, przewidzianego w poprzednim ustępie, kaucja złożona przez komisarza każdego z krajów, biorących udział w wystawie, w imieniu swych wystawców, będzie uznana za zabezpieczenie wystarczające przyszłego uiszczenia opłat celnych i innych opłat i taks, dotyczących wyrobów wystawionych, które po zamknięciu wystawy nie zostaną wywiezione zpowrotem w ustalonych terminach.

Wyłączone są od przywileju czasowego zwolnienia od opłat zapasy towarów, które nie są próbami w ścisłem tego słowa znaczeniu i które zostały przywiezione wyłącznie w celu sprzedaży ich w czasie trwania wystawy.

W razie zniszczenia całkowitego lub częściowego przedmiotów wystawionych, wystawcy przysługuje zwolnienie od opłat:

1) o ile udowodni on, że brakujące ilości przedmiotów, względnie przedmioty zniszczone, zostały zużyte na cele wystawy, albo też, że przedmioty te -nie mogą być sprzedane, jako łatwo ulegające zepsuciu, i

2) o ile przedmioty zniszczone lub zużyte nie są obłożone przez taryfę celną żadnemi cłami wwozowemi.

Przywilej ten nie będzie stosowany, o ile przedmioty zostały zużyte stosownie do normalnego ich przeznaczenia.

Dowody przewidziane w ustępie 4 przedstawione będą przez komisarza, względnie delegata kraju, do którego przynależy wystawca; prawo decyzji przysługuje administracji kraju, w którym ma miejsce wystawa.

W zastosowaniu postanowień poprzednich, mają być uważane za przedmioty przeznaczone na wystawę:

1) Materjały budowlane, o ile nawet są one wwiezione w stanie surowym i przeznaczone do przeróbki po przybyciu ich do kraju, w którym odbywa się wystawa.

2) Narzędzia i materjał transportowy dla prac wystawowych.

3) Przedmioty, przeznaczone do dekoracji wewnętrznej i zewnętrznej pomieszczeń, stoisk i kiosków wystawców.

4) Przedmioty, przeznaczone do udekorowania i umeblowania pomieszczeń, przeznaczonych dla komisarzy, względnie dla delegatów krajów, biorących udział w wystawie, jak również przedmioty biurowe, przeznaczone do ich użytku.

5) Przedmioty i wytwory, używane do instalacyj, względnie do uruchomienia wystawionych maszyn i aparatów.

6) Próbki niezbędne dla komisyj sędziowskich do oceny i wydania sądu o wystawionych przedmiotach z tem zastrzeżeniem, że zostanie sporządzone zaświadczenie komisarza sekcji, stwierdzające rodzaj i ilość zużytych wyrobów.

Poza tem są zwolnione od opłat celnych:

1) Katalogi, broszury i plakaty oficjalne, ilustrowane lub nie, a wydane przez kraje biorące udział w wystawie;

2) Katalogi, broszury, plakaty i wszelkie inne wydawnictwa ilustrowane lub nie, rozdawane bezpłatnie przez wystawców przedmiotów zagranicznych w obrębie wystawy i wyłącznie w ciągu jej trwania.

Postanowienia niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wyrobów, które stosownie do ustawodawstwa kraju organizującego wystawę są przedmiotem monopolu państwowego, względnie przedmiotów, których sprzedaż jest zakazana, względnie koncesjonowana, chyba tylko pod warunkami ustalonemi przez rząd tego kraju; w każdym razie wystawianie tych wyrobów jest zezwolone z zastrzeżeniem kontroli co do zakazu ich sprzedaży.

Artykuł  19.

Regulamin każdej wystawy międzynarodowej powinien zawierać klauzulę, dającą wystawcy prawo wycofania swego zgłoszenia o udziale w wystawie, o ile po przyjęciu jego udziału, nastąpiłoby obostrzenie przepisów prawnych, stosowanych do jego wytworów.

Artykuł  20.

Przy zakończeniu wystawy, wystawca może, o ile ustawodawstwo kraju, w którym odbywa się wystawa, nie stoi temu na przeszkodzie, sprzedać i rozdać wystawione próbki. W tym wypadku, podlega on wyłącznie opłatom, które musiałby uiścić przy bezpośrednim wwozie.

Artykuł  21.

W wystawie międzynarodowej nie jest dozwolone zastosowanie nazwy geograficznej, odnoszącej się do kraju, biorącego udział w wystawie dla oznaczenia grupy lub pomieszczania bez zezwolenia komisarza lub delegata tego państwa.

W wypadku, kiedy układające się kraje nie biorą udziału w wystawie, zakazy takie wydaje administracja wystawy na żądanie rządów zainteresowanych.

Artykuł  22.

W wystawie tylko te sekcje uważane są za narodowe i wskutek tego mogą być oznaczone tą nazwą, które zostały zorganizowane z upoważnienia komisarza względnie delegata, mianowanego stosownie do art. 15 i 16 przez Rząd kraju organizującego wystawę lub biorącego w niej udział.

Artykuł  23.

Sekcja narodowa kraju może zawierać tylko przedmioty do niego przynależne.

Jednakże przedmiot, należący do innego kraju, może tam figurować z upoważnienia komisarza lub delegata kraju zainteresowanego, pod warunkiem, że będzie on służył tylko dla uzupełnienia urządzenia wystawowego, że nie będzie on wpływał na przyznanie nagrody głównemu przedmiotowi i że z tego tytułu przedmiotowi temu nie będzie przysługiwało prawo do jakiejkolwiek nagrody.

Przedmioty, które są wydobyte: z ziemi danego kraju, jak również te, które zostały zebrane lub wytworzone na jego terytorjum, uważane s| za przynależne do przemysłu i rolnictwa tego kraju.

Artykuł  24.

O ile ustawodawstwo kraju organizującego wystawy nie. zawiera odmiennych postanowień, nie może być zasadniczo na wystawie przyznany żaden monopol, jakiegokolwiek rodzaju. Jednakże zarząd wystawy może, o ile uważa to za konieczne, przyznać monopole następujące: oświetlenie, ogrzewanie, załatwianie formalności celnych, konserwacja i reklama wewnątrz wystawy. W tym wypadku zarząd wystawy winien zadośćuczynić następującym warunkom:

1) Wskazać istnienie tego lub tych monopolów w regulaminie wystawy i w deklaracji wzięcia udziału w wystawie, przedstawionej do podpisu wystawcom;

2) Zapewnić wystawcom korzystanie z usług zmonopolizowanych na warunkach zwykłe stosowanych w danym kraju;

3) W żadnym wypadku nie ograniczać uprawnień komisarzy w ich odnośnych sekcjach.

Komisarz kraju organizującego wystawę przedsięweźmie wszelkie środki, żeby opłaty za robociznę, żądane od krajów uczestniczących w wystawie, nie były wyższe od opłat, żądanych od administracji kraju organizującego.

Artykuł  25.

Każdy kraj, w którym odbywa się wystawa międzynarodowa, ofiaruje swoje usługi w uzyskaniu od swych władz administracyjnych, towarzystw i przedsiębiorstw kolejowych, żeglugi i lotnictwa, ułatwień transportowych dla przedmiotów, przeznaczonych na tę wystawę.

Artykuł  26.

Każdy kraj użyje wszelkich środków, które według jego ustawodawstwa wydadzą mu się najwłaściwsze, żeby przeciwdziałać wszelkim organizatorom fikcyjnych wystaw, lub wystaw, na które uczestnicy zostali wciągnięci w sposób podstępny przez kłamliwe obietnice, ogłoszenia lub reklamy.

TYTUŁ  V.

Nagrody.

Artykuł  27.

Ogólny regulamin wystawy powinien wskazać, czy niezależnie od dyplomów udziału, które mogą być zawsze przyznane, będą lub nie będą nadawane wystawcom nagrody. O ile nagrody zostaną przewidziane, ich przyznawanie może być ograniczone do pewnych kategoryj wyrobów.

Przed otwarciem wystawy, wystawcy biorący w niej udział bądź to w sekcjach, bądź też w pawilonach narodowych, a życzący pozostawać poza konkursem co do przyznania nagród, powinni zawiadomić o tem administrację wystawy za pośrednictwem swych komisarzy względnie delegatów.

Członkom komisji sędziowskiej żadne nagrody nie mogą być przyznawane.

Artykuł  28.

Udział w wystawie może być wolny, lub też może być uzależniony od uprzedniego dopuszczenia.

Udział jest wolny, jeżeli wszystkie przedmioty Są dopuszczone na wystawę pod warunkiem, że wystawca podpisze w każdym czasie oświadczenie o przystąpieniu i wypełni warunki ogólne, ustalone dla tego przystąpienia.

Udział w wystawie podlega uprzedniemu dopuszczeniu, o ile regulamin ogólny ustala, że przedmioty, które mają być wystawione, powinny czynić zadość specjalnym warunkom, jak dobry wyrób lub oryginalność.

Regulamin w tym wypadku winien zawierać przepisy p przyjętym w kraju organizującym wystawę sposobie postępowania dla uskutecznienia dopuszczenia przedmiotów do jego sekcji narodowej, w celu umożliwienia krajom zaproszonym zajęcia odpowiedniego stanowiska, każdy kraj bowiem zachowuje możność zastosowania swoich sposobów według swego uznania.

Artykuł  29.

Dla oceny i wydania sądu o rzeczach wystawionych, powołuje się międzynarodową komisję sędziowską, ukonstytuowaną stosownie do następujących zasad:

1) Każdy kraj jest reprezentowany w komisji sędziowskiej proporcjonalnie do udziału, jaki bierze on w wystawie, biorąc szczególnie pod uwagę ilość wystawców, za wyłączeniem współpracowników i współwystawców, oraz zajmowaną przez nich powierzchnie.

Każdy kraj ma prawo posiadać w komisji sędziowskiej co najmniej jednego członka w każdym dziale, gdzie są wystawione wyroby tego kraju, za wyjątkiem wypadku, kiedy administracja wystawy i komisarz względnie delegat kraju zainteresowanego, zgodnie uznają że przedstawicielstwo to nie jest uzasadnione rozmiarami uczestnictwa kraju zainteresowanego w danym dziale.

Żaden kraj nie może posiadać więcej, jak siedmiu sędziów w tym samym dziale; jednakże ograniczenia tego nie stosuje się do działów żywności płynnej i stałej;

2) Czynności sędziów wystawowych powinny być powierzane osobom, posiadającym niezbędną techniczną znajomość rzeczy;

3) Sędziowie wystawowi mogą być mianowani tylko za zgodą ich rządów;

4) Sąd wystawowy posiada trzy stopnie jurysdykcji lub instancje.

Artykuł  30.

Nagrody dzielą się na pięć kategoryj:

1. Wielkie nagrody;

2. Dyplomy honorowe;

3. Medale złote;

4. Medale srebrne;

5. Medale bronzowe.

Mogą być poza tem nadawane na wniosek nagrodzonych wystawców, lub członków komisji sędziowskiej dyplomy dla ich współpracowników i współwystawców.

Tytuł członka komisji sędziowskiej może być wymieniany przez piastującego tę godność we wszystkich wypadkach, kiedy wystawcy są upoważnieni do powoływania się na swe nagrody.

Zabrania się odznaczania "poza konkursem" zarówno członków sądu wystawowego, jak i wystawców, którzy wystąpili o pozostawienie ich poza nawiasem nagród.

Artykuł  31.

Lista nagrodzonych na wystawie winna być zarejestrowana w biurze międzynarodowem. Nagrodzeni będą mogli posługiwać się przyznanemi nagrodami tylko pod warunkiem wymienienia po odznaczeniu dokładnej nazwy wystawy. Będą oni upoważnieni zamieścić przy tej wzmiance monogram biura międzynarodowego. Międzynarodowe biuro wystaw poda do wiadomości międzynarodowemu biuru własności przemysłowej w Bernie o wszystkich zarejestrowanych wystawach i doręczy mu listę nagrodzonych.

Artykuł  32.

Biuro międzynarodowe opracuje regulaminy wzorowe, ustalające ogólne warunki składu komisyj sędziowskich i ich funkcjonowania, jak również określi warunki nadawania nagród. Przyjęcie tych regulaminów zostanie zalecone organizującym krajom.

TYTUŁ  VI.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  33.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana:

a) Każdy Rząd, jak tylko będzie gotów złożyć dokumenty ratyfikacyjne, zakomunikuje o tem Rządowi Francuskiemu. Z chwilą, gdy siedem Rządów oświadczy, iż są gotowe dokonać złożenia tych dokumentów, uskuteczni się to w ciągu miesiąca, który nastąpi po otrzymaniu ostatniego oświadczenia przez Rząd Francuski i w dniu przez ten Rząd wyznaczonym.

b) Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w archiwum Rządu Francuskiego.

c) Złożenie dokumentów ratyfikacyjnych zostanie stwierdzone protokółem, podpisanym przez przedstawicieli krajów biorących w tem udział i przez Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej.

d) Rządy Krajów podpisujących, które nie będą w stanie złożyć dokumentu ratyfikacyjnego pod warunkami przepisanemi w par. a) niniejszego artykułu, będą mogły to uskutecznić w terminie późniejszym, drogą pisemnego zawiadomienia, skierowanego do Rządu Republiki Francuskiej, z dołączeniem dokumentu ratyfikacyjnego.

e) Uwierzytelniony odpis protokółu odnoszącego się do pierwszego złożenia dokumentów ratyfikacyjnych i zawiadomień, wymienionych w poprzednim ustępie, zostanie niezwłocznie przez Rząd Francuski w drodze dyplomatycznej doręczony Rządom, które podpisały niniejszą konwencje, względnie które do niej przystąpiły. W wypadku wymienionym w poprzednim ustępie, Rząd Francuski zawiadomi jednocześnie o dacie otrzymania zawiadomienia.

Artykuł  34.

a) Konwencja niniejsza ma zastosowanie w pełni tylko do terytoriów macierzystych układających się krajów.

b) Jeżeli kraj pragnie wejścia w życie niniejszej konwencji w swoich kolonjach, protektoratach, terytorjach zamorskich i terytorjach zostających pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, o takim jego zamiarze winna być umieszczona wzmianka w samym dokumencie ratyfikacyjnym względnie Rząd Francuski ma być o tem powiadomiony oddzielnem zawiadomieniem, które zostanie złożone w archiwum tego Rządu.

Jeżeli ma miejsce taki sposób postępowania, Rząd Francuski doręczy Rządom krajów, które podpisały konwencję względnie do niej przystąpiły, uwierzytelniony odpis zawiadomienia, z podaniem daty jego otrzymania.

c) Wystawy, które obejmują wyłącznie wyroby metropolji i kolonji, protektoratów, terytorjów zamorskich i terytorjów pod zwierzchnictwem lub pod mandatem, są uważane za wystawy narodowe, a tem samem nie podlegające postanowieniom niniejszej konwencji, niezależnie od tego, czy ta konwencja została rozciągnięta na te terytorja.

Artykuł  35.

a) Po wejściu w życie niniejszej konwencji, każdy kraj, który jej nie podpisał, będzie mógł w każdym czasie do niej przystąpić.

b) W tym celu winien on zawiadomić pisemnie i drogą dyplomatyczną Rząd Francuski o swem przystąpieniu. Zawiadomienie takie zostanie złożone w archiwum tego Rządu.

c) Rząd Francuski prześle niezwłocznie rządom krajów, które konwencję podpisały lub do niej przystąpiły, poświadczony za zgodność odpis zawiadomienia z podaniem daty jego otrzymania.

Artykuł  36.

Konwencja niniejsza wywrze skutek dla umawiających się krajów, które wezmą udział w pierwszem złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, w miesiąc od daty protokółu. Dla krajów, które ratyfikują ją później, lub które do niej przystąpić, jak również dla kolonij, protektoratów, terytorjów zamorskich i terytorjów pod zwierzchnictwem lub pod mandatem niewymienionym w dokumentach ratyfikacyjnych, konwencja wywrze skutek w miesiąc po dacie przyjęcia zawiadomień, przewidzianych w artykułach: 33, ustęp d; 34 ustęp b i 35 ustęp b.

Artykuł  37.

Umawiające się kraje nie mogą wypowiedzieć niniejszej konwencji przed upływem terminu pięcioletniego od dnia wejścia jej w życie.

Wypowiedzenie może być wówczas uskutecznione w każdym czasie przez zawiadomienie skierowane do Rządu Republiki Francuskiej. Wypowiedzenie takie wywrze skutki w rok od. daty odbioru tego zawiadomienia. Należycie uwierzytelniony za zgodność odpis zawiadomienia o wystąpieniu, z podaniem daty jego otrzymania, zostanie niezwłocznie doręczony przez Rząd Republiki Francuskiej rządom krajów, które konwencję podpisały względnie do niej przystąpiły.

Postanowienia niniejszego artykułu stosują się analogicznie do kolonij, protektoratów, terytorjów zamorskich, terytorjów pod zwierzchnictwem, lub pod mandatem.

Artykuł  38.

O ile na skutek wypowiedzeń, ilość umawiających się krajów zmniejszy się co najmniej do siedmiu, Rząd Republiki Francuskiej zwoła niezwłocznie konferencję międzynarodową dla omówienia środków, jakie należy przedsięwziąć.

Artykuł  39.

Rząd Republiki Francuskiej poda również do wiadomości biura międzynarodowego odpisy wszystkich dokumentów ratyfikacyjnych, przystąpień i wypowiedzeń.

Artykuł  40.

Konwencja niniejsza może być podpisana w Paryżu do dnia 30 kwietnia 1929 r.

Na dowód czego poniżej wyszczególnieni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Paryżu, dnia dwudziestego drugiego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego ósmego roku w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwum Rządu Republiki Francuskiej i którego odpisy należycie uwierzytelnione za zgodność zostaną doręczone w drodze dyplomatycznej wszystkim rządom krajów, reprezentowanych na konferencji paryskiej.

ZA ALBANJĘ:

Dr. Staυro Staυri

ZA NIEMCY:

Dr. Peter Mathies

Emil Wiehl

Dr. Hanns Heiman

ZA AUSTRALJĘ:

F. C. Faraker,

ZA AUSTRJĘ:

Grunberger

ZA BELGJĘ:

E. de Gaiffier

ZA BR AZYLJĘ:

F. Guimaraes

ZA KANADĘ:

Philippe Roy

ZA KOLUMBJĘ:

José de la Vega

ZA KUBĘ:

Hernandez Portela

ZA DANJĘ:

H. A. Bernhoft

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

Dr. T. Franco Franco

ZA HISZPANJĘ:

Carlos de Goyoneche

ZA FRANCJĘ:

P. Chapsal

Charmeil

R. Coulondre

J. Lesoufache

G. Roger Sandoz

Baron Thénard

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ I PÓŁNOCNĄ IRLANDJĘ:

E. Crowe

J. R. Cahill

R. W. C. Cole

ZA GRECJĘ:

N. Politis

ZA GWATEMALĘ:

José Matos

ZA HAITI:

Nemours

ZA WĘGRY:

Frédéric Villani

ZA WŁOCHY:

Gioυanni Belli

ZA JAPONJĘ:

H. Kawai

ZA MAROKKO:

J. Naciυet

ZA HOLANDJĘ:

E. H. Krelage

ZA PERU:

M. H. Cornejo

ZA POLSKĘ:

Otton Wecławowicz

ZA PORTUGALJĘ:

A. da Gama Ochoa

ZA RUMUNJĘ:

Const. Diamandy

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

Miliυoj Pilya

ZA SZWECJĘ:

Z zastrzeżeniem ratyfikacji przez Jego Królewską Mość z aprobatą Parlamentu.

Albert Ehrensυard

Joseph Sachs

S. Berjius

ZA SZWAJCARJĘ:

Dunant

Dr. M. G. Liénert

Gustaυυ Brandt

ZA TUNIS:

H. Geoffroy-Saint-Hilaire

ZA ZWIĄZEK SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RAD:

M. Toumanoff

G. Lachkeυitch

M. Rafaloff

PROTOKÓŁ PODPISANIA.

Podpisani pełnomocnicy zebrali się w dniu dzisiejszym celem podpisania konwencji o wystawach międzynarodowych.

Delegacja belgijska stwierdza, że mniejsza konwencja nie ma zastosowania do tych wystaw, na które oficjalne zaproszenie już zostało przesłane krajom zagranicznym drogą dyplomatyczną, a zwłaszcza wystawy międzynarodowej, organizowanej w Brukseli w 1935 r.

Delegacja Rządów Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Północnej Irlandji, Kanady, Australji, Nowej Zelandji i Wolnego Państwa Irlandji, oświadczają, że uważają, iż konwencja o uregulowaniu wystaw międzynarodowych, nie dotyczy wystaw, które mogą być urządzone przez jednego z członków Brytyjskiego Związku Narodów i w których udział mogą wziąć tylko inni członkowie tego Związku.

W chwili podpisania konwencji o wystawach międzynarodowych, delegacja włoska pragnie zaznaczyć że kładzie swój podpis ad referendum i z zastrzeżeniem ewentualnego zawiadomienia ze strony jej Rządu, szczególnie co się tyczy podporządkowania postanowieniom konwencji wystaw naukowych, trwających ponad trzy tygodnie i urządzanych z okazji kongresów międzynarodowych.

W chwili podpisania protokółu, załączonego do konwencji o wystawach międzynarodowych, delegacja włoska oświadcza, że jest dla niej niemożliwe przyłączyć się do czwartego życzenia, wyrażonego w tym protokóle, gdyż Włochy nie przystąpiły do konwencji madryckiej z dnia 14 kwietnia 1891 r., przejrzanej w Waszyngtonie w dniu 2 czerwca 1911 r. w sprawie ścigania fałszywych oznaczeń pochodzenia.

Delegacja Japońska wyraża życzenie, aby zaproszenia dyplomatyczne, kierowane przez kraj, który urządza wystawę specjalną, było wysyłane do Japonji co najmniej półtora roku przed terminem wystawy ze względu na jej położenie geograficzne.

Delegacja Związku Socjalistycznych Republik Rad oświadcza, że przy stosowaniu postanowienia art. 4 konwencji, według którego okres czasu co najmniej pięcioletni powinien dzielić dwie specjalne wystawy tego samego rodzaju, urządzane w tym samym kraju, Rząd Związku Socjalistycznych Republik Rad zastrzega sobie prawo brania w rachubę oddzielnie każdej z sześciu Republik, będących członkami Związku, a mianowicie: Rosji, Ukrainy, Federacji Zakaukaskiej, Białej Rusi, Turkiestanu i Uzbekistanu.

Na dowód czego pełnomocnicy podpisali niniejszy protokół.

Sporządzono w Paryżu dnia dwudziestego drugiego listopada 1928 roku.

ZA ALBANJĘ:

Dr. Staυro Staυri

ZA NIEMCY:

Dr. Peter Mathies

Emil Wiehl

Dr. Hanns Heiman

ZA AUSTRALJĘ:

F. C. Faraker

ZA BELGJĘ:

E. de Gaiffier

ZA BRAZYLJĘ:

F. Guimaraes

ZA KANADĘ:

Philippe Roy

ZA KOLUMBJĘ:

José de la Vega

ZA KUBĘ:

R. Hernandez Portela

ZA DANJĘ:

H. A. Bernhoft

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

Dr. T. Franco Franco

ZA HISZPANJĘ:

Carlos de Goyoneche

ZA FRANCJĘ:

P. Chapsal

Charmeil

R. Coulondre

J. Lesoufache

G. Roger Sandoz

Baron Thénard

ZA WIELKĄ BRYTANJĘ I PÓŁNOCNĄ IRLANDJĘ:

E. Crowe

J. R. Cahill

R. W. C. Cole

ZA GRECJĘ:

N. Politis

ZA GWATEMALĘ:

José Matos

ZA HAITI:

Nemours

ZA WĘGRY:

Frédéric Villani

ZA WŁOCHY:

Gioυanni Belli

ZA JAPONJĘ:

H. Kawai

ZA MAROKKO:

J. Naciυet

ZA HOLANDJĘ:

E. H. Krelage

ZA PERU:

M. H. Cornejo

ZA POLSKĘ:

Delegacja Polska, podpisując niniejszą konwencję, zawiadamia, że Rząd Polski ma zamiar zorganizować Powszechną Wystawę Międzynarodową w Warszawie w 1943 r. i uważa, że ta deklaracja nie jest sprzeczną z zobowiązaniami, które bierze na siebie podpisując niniejszą konwencję.

Otton Wecławowicz

ZA PORTUGALJĘ:

A. da Gama Ochoa

ZA RUMUNJĘ:

Const. Diamandy

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

Miliυoj Pilya

ZA SZWECJĘ:

Z zastrzeżeniem ratyfikacji przez Jego Królewską Mość z aprobatą Parlamentu.

Albert Ehrensυard

Joseph Sachs

S. Berjius

ZA SZWAJCARJĘ:

Dunant

Dr. M. G. Liénert

Gustaυυ Brandt

ZA TUNIS:

H. Geoffroy-Saint-Hilaire

ZA ZWIĄZEK SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RAD:

M. Toumanoff

G. Lachkeυitch

M. Rafaloff

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 maja 1931 r.

• Identyfikator: Dz.U.1932.84.728
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja o wystawach międzynarodowych. Paryż 1928.11.22.
• Data aktu: 22/11/1928
• Data ogłoszenia: 07/10/1932
• Data wejścia w życie: 19/08/1932