Węgry-Polska. Konwencja w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich. Warszawa.1928.05.12.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgierskim w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich,

podpisanej w Warszawie dn. 12 maja 1928 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 17 marca 1931 r. - Dz. U. R. P. Nr. 37, poz. 279).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwunastym maja tysiąc dziewięćset dwudziestego ósmego roku podpisana została w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Węgierskiego konwencja w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgierskim w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich.

JEGO EKSCELENCJA

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

oraz

JEGO WYSOKOŚĆ

NAJJAŚNIEJSZY REGENT WĘGIER,

pragnąc zapobiec podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich, postanowili zawrzeć odpowiednią konwencję i mianowali w tym celu swych pełnomocników: (pominięto),

KTÓRZY, po okazaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie wystawione, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Niniejsza konwencja ma na celu ustanowienie przepisów dotyczących poboru wyłącznie podatków bezpośrednich, zarówno rzeczowych jak i osobistych.

Za podatki bezpośrednie w rozumieniu niniejszej konwencji uważa się podatki, które zgodnie z ustawodawstwem każdego z obydwóch umawiających się Państw, są pobierane bezpośrednio od przychodu, od dochodu lub od majątku podatnika, czy to na rzecz jednego z dwóch umawiających się Państw, czy to na rzecz związków samorządowych, nawet gdyby one były pobierane w postaci dodatków do podatków.

I. W rozumieniu niniejszej konwencji uważa się za podatki rzeczowe:

1) zgodnie z ustawodawstwem polskiem:

a) podatek gruntowy,

b) podatek od nieruchomości w gminach miejskich i od niektórych budynków w gminach wiejskich,

c) podatek od lokali,

d) podatek od placów niezabudowanych,

e) podatek przemysłowy,

f) podatek od kapitałów i rent;

2) zgodnie z ustawodawstwem węgierskiem:

a) podatek gruntowy,

b) podatek budynkowy,

c) podatek zarobkowy,

d) podatek od towarzystw.

II. W rozumieniu niniejszej konwencji uważa się za podatki osobiste:

1) zgodnie z ustawodawstwem polskiem:

a) podatek dochodowy,

b) podatek majątkowy;

2) zgodnie z ustawodawstwem węgierskiem:

a) podatek dochodowy,

b) podatek majątkowy.

Powyższe wyszczególnienie podatków bezpośrednich, obowiązujących w obydwóch umawiających się Państwach podane jest tylko tytułem przykładu.

Najwyższe władze skarbowe obydwóch umawiających się Państw będą udzielały sobie wzajemnie z końcem każdego roku wykaz rzeczowych i osobistych podatków, obowiązujących w każdem z obydwóch umawiających się Państw.

Do kategorji podatków rzeczowych węgierskich, wymienionych pod I 2° (litera c) umowy, zaliczają się również opłaty, których przedmiotem opodatkowania są procenty od obligacji, od wkładów oszczędnościowych i od wkładów na rachunek bieżący, a które ustawodawstwo węgierskie traktuje jako opłaty.

Artykuł  2.

Podatek od przychodu z nieruchomości pobierany być może tylko przez to Państwo, na obszarze którego znajduje się nieruchomość.

Artykuł  3.

Podatek od przychodu przedsiębiorstw przemysłowych i handlowych wszelkiego rodzaju pobiera to Państwo, na którego obszarze przedsiębiorstwo posiada zakład służący do wykonywania działalności tego przedsiębiorstwa i to nawet wówczas, gdy przedsiębiorstwo rozciąga wprawdzie swą działalność na obszar drugiego umawiającego się Państwa, nie posiadając jednak na tym obszarze zakładu do wykonywania swej działalności.

Za przedsiębiorstwo przemysłowe lub handlowe uważa się również zakłady ubezpieczeniowe, zakłady przewozowe oraz instytucje, które wykonywują czynności bankowe.

Za zakłady służące do wykonywania działalności przedsiębiorstwa uważa się, w rozumieniu niniejszej konwencji, wszelkie stałe organizacje przedsiębiorstwa, w których wykonywaną jest w całości lub części działalność przedsiębiorstwa. Za zakłady uważane są w szczególności siedziby przedsiębiorstw, siedziby faktycznego zarządu przedsiębiorstwa, oddziały, zakłady filjalne, warsztaty, wytwórnie, biura zakupu i sprzedaży, sklepy, składy oraz wszelkie urządzenia przemysłowe lub handlowe utrzymywane w celu wykonywania w nich działalności przedsiębiorstwa przez samego przedsiębiorcę, jego prokurentów lub innych stałych zastępców; za zakłady uważa się również stałych przedstawicieli tych przedsiębiorstw.

Jeżeli to samo przedsiębiorstwo posiada zakłady na obszarze obydwóch umawiających się Państw, to podlega ono opodatkowaniu na obszarze każdego z tych obu Państw tylko w stosunku do przychodu, osiągniętego z działalności zakładu, znajdującego się na obszarze odnośnego Państwa. W celu dokonania podziału wspomnianego przychodu pomiędzy oba umawiające się Państwa, władze skarbowe obu umawiających się Państw mają prawo żądać od podatników przedstawienia ogólnych zamknięć rachunkowych, rachunków szczegółowych, jak również wszelkich innych dowodów, przewidzianych przez ustawodawstwa umawiających się Państw. W przypadku, gdyby wykorzystanie powyższych dowodów rachunkowych było niemożliwem, najwyższe władze skarbowe obydwóch umawiających się Państw porozumią się celem powzięcia stosownych zarządzeń dla zapewnienia właściwego i sprawiedliwego podziału przychodu.

Przez wyrazy "ogólne zamknięcia rachunków" należy rozumieć te zamknięcia, które zawierają ogólny rezultat działalności przedsiębiorstwa i są sporządzane oraz ogłaszane zgodnie z ustawami Państwa, w którem się znajduje siedziba tego przedsiębiorstwa. Przez wyrazy "rachunki szczegółowe" należy rozumieć te rachunki, które zawierają rezultaty prowadzenia zakładu, położonego w Państwie pobierającem podatek, a są sporządzane oraz ogłaszane zgodnie z ustawami tego Państwa. Przez wyrazy "wszelkie inne dowody" należy rozumieć wszelkiego rodzaju dokumenty, dotyczące prowadzenia zakładu, znajdującego się na obszarze Państwa, które pobiera podatek, a konieczne do ustalenia przychodu tegoż zakładu.

Umawiające się strony zgadzają się na to, że pobieranie - na zasadzie polskiej ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. (Dz. U. R. P. Nr. 79, poz. 550) - państwowego podatku przemysłowego, łącznie z dodatkami samorządowemi, w postaci świadectw przemysłowych, od zajęć przemysłowych, jak również od handlu wędrownego i jarmarcznego, nie sprzeciwia się zasadom niniejszej konwencji.

Skup krajowych surowców, produktów rolnictwa i leśnictwa, zwierząt domowych, drobiu, tudzież innych towarów, o ile wykonywany jest na obszarze jednego z obydwóch umawiających się Państw bądźto celem odprzedaży na tymże obszarze, bądź też celem wywozu, podlega opodatkowaniu w tem Państwie, na obszarze którego skup został uskuteczniony i to nawet wówczas, gdy skupujący nie utrzymuje na wspomnianym obszarze dla tego celu żadnego zakładu.

Artykuł  4.

Podatek rzeczowy od przychodu z pracy, a w szczególności także od wykonywania wolnych zawodów, będzie pobierany tylko przez to Państwo, na obszarze którego jest wykonywana działalność, będąca źródłem przychodu. Za miejsce wykonywania wolnego zawodu uważa się wyłącznie to miejsce, w którem zawodowa działalność jest wykonywana stale a nie tylko przejściowo. Za wolne zawody należy w szczególności uważać: zajęcia w dziedzinie nauk sztuk pięknych, literatury, nauczania lub wychowania oraz zawody lekarza, dentysty, felczera, weterynarza, adwokata, notarjusza, architekta i inżyniera.

Perjodyczne pobory lub zapomogi płatne z kas publicznych (państwowych, krajowych, powiatowych, miejskich, gminnych i. t. p.), które są przyznawane ze względu na teraźniejszą, względnie poprzednią służbę lub działalność zawodową jako to: uposażenia służbowe, emerytury, zaopatrzenia i. t. p. będą opodatkowane tylko w tem Państwie na obszarze którego uskuteczniane są te wypłaty.

Artykuł  5.

Podatek rzeczowy od przychodu z lokaty kapitałów ruchomych, a w szczególności od przychodu z papierów wartościowych, z wkładów oszczędnościowych i wkładów na rachunek bieżący, będzie pobierany przez Państwo na obszarze którego ma miejsce zamieszkania dłużnik.

Jeżeli przedsiębiorstwo, przyjmujące wkłady oszczędnościowe lub wkłady na rachunek bieżący posiada zakłady, które znajdują się na obszarze obydwóch umawiających się Państw, każde z tych Państw będzie pobierało podatek od procentów od wkładów, przyjętych przez zakład znajdujący się na jego terytorjum. Jednakże podatek od przychodu z wierzytelności i praw hipotecznie zabezpieczonych, pobiera Państwo, na obszarze którego znajdują się odnośne nieruchomości.

Artykuł  6.

Podatek od tantjem, wypłacanych przez spółki, będzie pobierany przez Państwo, na obszarze którego znajduje się siedziba spółki. Jeżeli jednak siedziba głównego zarządu spółki znajduje się w drugiem Państwie, wówczas tylko to ostatnie będzie uprawnione do poboru podatku.

Artykuł  7.

Podatek rzeczowy od wszystkich innych przychodów, niewymienionych w poprzednich artykułach, pobiera Państwo na obszarze którego ma miejsce zamieszkania osoba, osiągająca te przychody.

Artykuł  8.

Podatek osobisty od całości dochodu podatnika, pobiera każde z obydwóch umawiających się Państw według następujących zasad:

1) podatek od dochodów płynących:

a) z nieruchomości,

b) z wierzytelności i praw hipotecznie zabezpieczonych,

c) z przedsiębiorstw przemysłowych i handlowych,

d) z pracy (łącznie z wynagrodzeniami wypłacanemi z kas publicznych),

pobierany jest stosownie do zasad, ustalonych w artykułach od 2 do 5-go;

2) podatek od wszelkich innych kategoryj dochodów, a w szczególności także od dochodów z dywidend, tantjem, procentów od papierów wartościowych oraz od wkładów w bankach pobiera Państwo, na obszarze którego osoba, osiągająca te dochody ma miejsce zamieszkania.

Jeżeli podatnik ma miejsce zamieszkania w obydwóch Państwach umawiających się, podatek osobisty pobiera każde z nich proporcjonalnie do czasu trwania pobytu podatnika w każdem z tych Państw, w ciągu roku podatkowego.

Czas pobytu podatnika poza obszarem obydwóch umawiających się Państw, zalicza się na dobro Państwa, którego podatnik jest przynależnym.

Artykuł  9.

Stały podatek majątkowy pobiera każde z obydwóch umawiających sie Państw, wyłącznie od części majątku, które się znajdują na jego obszarze.

W szczególności, o ile chodzi o nieruchomości, wierzytelności i prawa hipotecznie zabezpieczone oraz o przedsiębiorstwa przemysłowe i handlowe, to opodatkowanie tych przedmiotów majątkowych, będzie uskutecznione według zasad, ustalonych w art. 2, 3 i 5 niniejszej konwencji dotyczących opodatkowania przychodów z tych przedmiotów.

Zasady, ustalone w art. 8 niniejszej konwencji, a dotyczące podatku od całości dochodu, mają zastosowanie do wszystkich innych rodzajów majątków ruchomych, a w szczególności do papierów wartościowych i wszelkiego rodzaju wkładów w bankach.

Powyższe zasady będą również stosowane i do nadzwyczajnego jednorazowego podatku majątkowego, o ile taki podatek po wejściu w życie niniejszej konwencji zostanie ustanowiony w umawiających się Państwach.

Postanowienia niniejszej konwencji nie mają zastosowania do nadzwyczajnego jednorazowego podatku majątkowego, ustanowionego przed wejściem w życie niniejszej konwencji nawet wówczas, jeżeli ustawowe terminy płatności jeszcze nie upłynęły.

Artykuł  10.

Zasady przewidziane w art. 9 niniejszej konwencji, dotyczące podatku majątkowego, mają zastosowanie również do podatku od przyrostu majątku, o ile taki podatek zostanie ustanowiony w jednym z umawiających się Państw.

Artykuł  11.

Za miejsce zamieszkania podatnika - w rozumieniu niniejszej konwencji - uważa się to miejsce, w którem podatnik posiada mieszkanie wśród okoliczności, które pozwalają domniemywać, że ma on zamiar zatrzymania go jako miejsca stałego pobytu albo też miejsce, w którem podatnik przebywa, jeżeli stosownie do okoliczności można przypuszczać, że ma on zamiar niechwilowego w niem przebywania.

Za miejsce zamieszkania osoby prawnej, w rozumieniu niniejszej konwencji - uważa się jej siedzibę, a w braku tejże miejsce, w którem znajduje się główny zarząd osoby prawnej.

Artykuł  12.

Są zwolnieni od podatków bezpośrednich w Państwie, w którem są akredytowani przedstawiciele dyplomatyczni, konsularni i specjalni obu umawiających się Państw, o ile są urzędnikami zawodowymi, jak również urzędnicy przydzieleni do nich i osoby będące u nich na służbie lub na służbie u ich urzędników.

Zwolnienie powyższe będzie stosowane do tych osób, o ile one są przynależnemi Państwa, które reprezentują i pod warunkiem, że na obszarze Państwa, w którem są akredytowani, nie wykonywują poza ich czynnościami urzędowemi żadnej działalności zarobkowej.

Jednak zwolnienie to nie rozciąga się na podatek od części majątku, określonych w art. 9 ustęp drugi ani też na podatki, obciążające przychody, względnie dochód z tych przychodów.

Powyższe przepisy nie naruszają prawa do korzystania z przywilejów lu zwolnień szerszych, przewidzianych w obowiązujących ustawach obydwóch umawiających się Państw.

Artykuł  13.

Jeżeli zdaniem podatnika, dokonany dla niego wymiar podatku sprzeciwia się postanowieniom niniejszej konwencji, może od wymiaru tego wnieść odwołanie do właściwej władzy Państwa, którego jest przynależnym, nawet w tym wypadku gdyby odwołanie takie stosownie do ustaw tego Państwa było niedopuszczalne.

Odwołanie winno być wniesione w terminie prekluzyjnym jednego roku, od chwili doręczenia nakazu płatniczego.

W przypadku, gdy najwyższa władza skarbowa Państwa, którego podatnik jest przynależnym, uzna słuszność motywów odwołania, wówczas porozumie się z najwyższą władzą skarbową drugiego Państwa celem właściwego i sprawiedliwego wymiaru podatku.

Artykuł  14.

Celem uniknięcia podwójnego opodatkowania w przypadkach, które nie zostały wyraźnie przewidziane przez niniejszą konwencję oraz w przypadkach wątpliwości lub trudności w przedmiocie interpretacji i zastosowania niniejszej konwencji najwyższe władze skarbowe obydwóch umawiających się Państw będą mogły zawrzeć specjalny układ.

Artykuł  15.

Umawiające się Państwa zgadzają się udzielać sobie wzajemnie pomocy przy ustalaniu podstaw wymiaru podatków będących przedmiotem niniejszej konwencji, jak również przy poborze tych podatków i przy doręczeniach odnośnych zawiadomień.

Co się tyczy postępowania w tym względzie, Rządy obydwóch umawiających się Państw będą mogły zawrzeć specjalny układ.

Artykuł  16.

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana i wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Budapeszcie w możliwie najkrótszym czasie.

Konwencja ta wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i będzie miała zastosowanie do podatków, których termin płatności, w myśl obowiązujących przepisów w każdem z obydwóch umawiających się Państw, zapadnie po dniu 31 grudnia 1927 r.

Niniejsza konwencja pozostanie w mocy aż do wypowiedzenia jej przez jedną z umawiających się Stron, notyfikowanego przynajmniej na sześć miesięcy przed upływem roku kalendarzowego.

W razie wypowiedzenia w przewidzianym czasie, niniejsza konwencja traci ważność z upływem tegoż roku kalendarzowego we wszystkich przypadkach, w których termin płatności zapadnie po tej dacie.

Na dowód czego wymienieni wyżej pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i zaopatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Warszawie, dnia 12 maja 1928 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 3 czerwca 1931 r.

• Identyfikator: Dz.U.1931.75.604
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Węgry-Polska. Konwencja w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w dziedzinie podatków bezpośrednich. Warszawa.1928.05.12.
• Data aktu: 12/05/1928
• Data ogłoszenia: 26/08/1931
• Data wejścia w życie: 21/08/1931