Zakłady lecznicze.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 22 marca 1928 r.

o zakładach leczniczych.

Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr. 78, poz. 443) postanawiam co następuje:

Rozdział  I.

Podział Zakładów leczniczych.

Art.  1.

Zakłady lecznicze dzielą się na:

a) zakłady lecznicze dla osób potrzebujących stałego pomieszczenia w celu leczenia i pielęgnowania względnie obserwacji i porady lekarskiej,

b) zakłady lecznicze dla osób przychodzących (przychodnie).

Art.  2.

Zakłady lecznicze, wymienione w art. 1, dzielą się na:

a) zakłady lecznicze ogólne, przeznaczone dla osób, potrzebujących leczenia i pielęgnowania względnie obserwacji i porady lekarskiej, bez względu na rodzaj choroby,

b) zakłady specjalne, przeznaczone tylko dla osób, dotkniętych tylko pewnemi rodzajami chorób, wymagających opieki lub porady lekarskiej.

Wyłączenie pewnego rodzaju chorób nie odejmuje zakładowi leczniczemu cechy zakładu ogólnego.

Art.  3.

Zakłady lecznicze dla osób, potrzebujących stałego pomieszczenia dzielą się na:

a) szpitale, gdy są prowadzone bez zamiaru osiągnięcia zysków,

b) lecznice, gdy są utworzone i prowadzone z zamiarem osiągnięcia zysku.

Art.  4.

Szpitale dzielą się na:

a) publiczne, które posiadają prawo publiczności na podstawie art. 5 i 6 niniejszego rozporządzenia,

b) szpitale bez prawa publiczności.

Kliniki są zakładami naukowemi uniwersyteckich wydziałów lekarskich i służą celom naukowym i dydaktycznym. Kliniki podlegają postanowieniom ustawy z 13 lipca 1920 r. o szkołach akademickich (Dz. U. R. P. Nr. 72, poz. 494).

Rozdział  II.

Szpitale publiczne.

1.

Nadanie i odebranie prawa publiczności.

Art.  5.

Do szpitali publicznych zaliczają się wszystkie szpitale ogólne i specjalne, utrzymywane przez Państwo, oraz przez związki komunalne, na ile powyższe szpitale są przeznaczone dla ogółu ludności, a nie tylko dla pewnych instytucyj albo grup ludności (np. szpitale wojskowe, więzienne, kolejowe, wyznaniowe i t. p.).

Art.  6.

Szpitalowi, nieposiadającemu prawa publiczności z mocy art. 5, może prawo to nadać Minister Spraw Wewnętrznych, jeżeli:

a) przeznaczenie szpitala odpowiada warunkom, określonym w art. 5;

b) budynek oraz urządzenia szpitala odpowiadają wymogom higjeny szpitalnej oraz zapewniają normalne funkcjonowanie szpitala w zakresie potrzeb współczesnego lecznictwa;

c) szpital ma zapewnione środki utrzymania.

Art.  7.

Prawo publiczności, nadane na podstawie art. 6, może Minister Spraw Wewnętrznych odebrać, jeśli szpital nie czyni zadość obowiązkom, wynikającym z niniejszego rozporządzenia lub innych przepisów prawnych a w terminie, wskazanym przez władze nadzorcze, nie usunie wytkniętych nieprawidłowości.

2.

Obowiązki i prawa szpitali publicznych.

Art.  8.

Szpital publiczny obowiązany jest przyjmować na leczenie i pielęgnowanie lub obserwację lekarską każdą osobę, zgłaszającą się doń lub skierowaną przez urzędy lub instytucje publiczne, bez względu na przynależność państwową lub gminną, wyznanie, stan majątkowy i zawód, skoro tylko dyrektor szpitala lub uprawnieni przez niego lekarze szpitalni stwierdzą potrzebę umieszczenia w szpitalu, a przeznaczenie szpitala oraz względy sanitarno-policyjne pozwalają na przyjęcie.

Szpital publiczny obowiązany jest przyjąć chorych zakaźnie, skierowanych przez lekarza urzędowego, w miarę wolnych łóżek dla tego rodzaju chorób.

Osoba, nienadająca się do przyjęcia do danego szpitala ze względu na jego przeznaczenie, może być przyjęta tymczasowo o ile na to zezwalają przepisy sanitarno-policyjne, a zwłoka zagraża życiu chorego lub jego otoczenia.

Szpital publiczny może być przeznaczony do przyjmowania przed innymi chorych z pewnego oznaczonego obszaru.

Obszar ten tworzy okrąg szpitalny.

Art.  9.

Szpital publiczny obowiązany jest dostarczać każdemu przyjętemu do szpitala choremu pomocy lekarskiej i potrzebnej opieki, leków, pożywienia i pomieszczenia, a w razie śmierci - pokryć w braku innych osób do tego obowiązanych koszty zwykłego pogrzebu.

Ubogim chorym winien szpital ponadto dostarczyć niezbędnych i najprostszych przyrządów względnie opatrunków, o ile bez nich chory nie może opuścić szpitala.

Świadczenia szpitala są odpłatne.

Art.  10. ¹

Wszystkim chorym, umieszczonym w publicznym szpitalu, należy się w zależności od rodzaju choroby jednakowa pomoc i opieka lekarska.

Art.  11. ²

(uchylony).

Art.  12.

Poszczególne ustawy, dotyczące podatków lub opłat, określą uwolnienie szpitali publicznych od podatków i opłat na cele Państwa względnie związków komunalnych.

3.

Obowiązek zakładania i utrzymywania szpitali publicznych.

Art.  13. ³

(uchylony).

Art.  14. ⁴

(uchylony).

Art.  15.

Szczegółowe przepisy o budowie i urządzeniu szpitali publicznych zostaną wydane w drodze rozporządzeń na podstawie art. 320 i 330 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanem i zabudowaniu osiedli (Dz. U. R. P. Nr. 23, poz. 202).

Art.  16.

Nieruchomości, z wyjątkiem stanowiących własność Państwa, potrzebne pod budowę lub przebudowę szpitala publicznego, mogą być wywłaszczone za odszkodowaniem na podstawie obowiązujących przepisów o wywłaszczeniu.

4.

Zarząd szpitali publicznych.

Art.  17.

Zadania szpitala, środki do osiągnięcia celów, ustrój wewnętrzny, skład rady szpitalnej, ustrój zarządu, liczbę i rodzaj oddziałów szpitalnych i pracowni, kategorje pracowników tudzież zasadnicze ich obowiązki i uprawnienia określa dla każdego szpitala publicznego statut.

Szczegółowe obowiązki służbowe poszczególnych kategoryj pracowników szpitala komunalnego określają instrukcje służbowe, wydane przez właściwy organ związku komunalnego na wniosek dyrektora szpitala, uchwalony przez radę szpitalną.

Właściwy organ związku komunalnego wydaje w tenże sposób regulamin, określający zasady porządku wewnętrznego szpitala komunalnego.

Instrukcje służbowe i regulaminy porządku wewnętrznego dla publicznych szpitali państwowych wydaje na wniosek dyrektora szpitala, uchwalony przez radę szpitalną, władza, zatwierdzająca statut szpitala.

Dla szpitali publicznych, znajdujących się pod zarządem jednego organu państwowego lub komunalnego, mogą być wspólnie określone obowiązki i uprawnienia personelu, instrukcje służbowe i regulaminy porządku wewnętrznego.

Art.  18. ⁵

Statuty szpitali publicznych niepaństwowych zatwierdza wojewoda przy współdziałaniu wydziału wojewódzkiego z głosem stanowczym. Statuty szpitali publicznych, zarządzanych przez gminę m. st. Warszawy, zatwierdza Minister Opieki Społecznej; statuty innych niepaństwowych szpitali publicznych w m. st. Warszawie zatwierdza Komisarz Rządu na m. st. Warszawę.

Publicznym szpitalom państwowym statuty nadaje Minister Opieki Społecznej; w poszczególnych przypadkach może Minister Opieki Społecznej przekazać wojewodzie prawo nadawania statutów niektórym szpitalom państwowym.

Art.  19.

Budżet każdego szpitala publicznego, pozostającego w zarządzie związku komunalnego, winien być wyodrębniony z ogólnego budżetu tego związku, do którego wchodzi tylko ta suma, jaką związek komunalny przyczynia się do utrzymania szpitala.

Pozatem do budżetów i zamknięć rachunkowych szpitali, znajdujących się pod zarządem związków komunalnych i międzykomunalnych, odnoszą się przepisy, obowiązujące związki komunalne.

Budżety i zamknięcia rachunkowe innych szpitali publicznych podlegają zatwierdzeniu i kontroli wojewody przy udziale wydziału wojewódzkiego z głosem stanowczym, o ile ustawy dla pewnych specjalnych szpitali publicznych nie ustanawiają innych władz nadzorczych.

Rachunkowość i kasowość szpitali państwowych regulują osobne przepisy.

Art.  20. ⁶

Na czele szpitala publicznego stoi dyrektor-lekarz. Dyrektor jest przedstawicielem szpitala nazewnątrz, odpowiedzialnym kierownikiem szpitala oraz zwierzchnikiem służby lekarskiej, pielęgniarskiej, administracyjnej i gospodarczej.

W większych szpitalach publicznych na czele poszczególnych oddziałów szpitalnych stoją ordynatorzy, na czele zaś pracowni i zakładów pomocniczych - kierownicy.

Do pomocy kierownikom oddziałów (ordynatorom) pracowni i zakładów pomocniczych mogą być dodani asystenci.

Art.  21.

Prawa i obowiązki funkcjonarjuszów publicznych szpitali państwowych określają przepisy ustawy z 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. R. P. Nr. 21, poz. 164) i ustaw późniejszych oraz specjalne przepisy niniejszego rozporządzenia.

Funkcjonarjuszów komunalnych szpitali publicznych dotyczą prawa i obowiązki, przewidziane dla funkcjonarjuszów komunalnych wogóle, a dla danego związku komunalnego w szczególności, oraz przepisy niniejszego rozporządzenia.

Funkcjonarjusze szpitali publicznych podlegają odpowiedzialności karnej i korzystają z opieki prawa narówni z urzędnikami publicznymi.

Art.  22. ⁷

(uchylony).

Art.  23. ⁸

(uchylony).

Art.  24.

Przy każdym szpitalu publicznym czynna jest rada szpitalna; skład rady szpitalnej określa statut. W każdym razie w skład rady szpitalnej wchodzić powinni:

a) w szpitalach państwowych - naczelnik władzy administracji ogólnej odpowiedniej instancji lub jego przedstawiciel, jako przewodniczący;

b) w szpitalach komunalnych lub fundacyjnych, pozostających pod zarządem związku komunalnego - przełożony organu wykonawczego tego związku komunalnego, do którego szpital należy, - lub wyznaczony przezeń zastępca jako przewodniczący;

c) w innych szpitalach publicznych, niebędących pod zarządem komunalnym - co najmniej jeden przedstawiciel organu wykonawczego związku komunalnego, najbardziej zainteresowanego utrzymaniem szpitala, jako członek; w razie wątpliwości, który związek komunalny jest najbardziej zainteresowany - rozstrzyga wojewoda przy współudziale wydziału wojewódzkiego, a w m. st. Warszawie - Minister Spraw Wewnętrznych;

d) we wszystkich szpitalach publicznych lekarz urzędowy odpowiedniej instancji, jako członek, oraz dyrektor szpitala lub jego zastępca, jako referent;

e) w szpitalach, w których się mieszczą kliniki - przedstawiciel wydziału lekarskiego właściwego Uniwersytetu.

W miastach, posiadających większą liczbę szpitali tego samego rodzaju, i znajdujących się pod zarządem jednego organu - państwowego lub komunalnego, może być ustanowiona wspólna rada szpitalna.

Ustanowiony statutem fundacyjnym zarząd szpitala fundacyjnego pełni funkcje rady szpitalnej.

Art.  25.

Do zakresu działania rady szpitalnej należy wypowiadanie opinii i przedstawianie wniosków w ważniejszych sprawach, dotyczących szpitala.

W szczególności rada szpitalna wydaje opinję w sprawach budżetu i gospodarki szpitala, przebudowy i rozszerzenia szpitala, opłaty za leczenie i należności specjalnych oraz ewentualnych dodatków za kierownictwo względnie funkcyjnych dla personelu szpitala.

Przepisy ustępu powyższego nie mają zastosowania do szpitala fundacyjnego, o ile statut fundacji sprawy te inaczej ustanawia.

Art.  26.

Rozporządzenie wykonawcze ustali obowiązki szpitali publicznych w zakresie statystyki ruchu chorych, oraz sprawozdań sanitarnych, a odnośnie do szpitali publicznych, nie będących w zarządzie Państwa lub związków komunalnych, także obowiązki w zakresie rachunkowości.

5.

Koszty utrzymania i prowadzenia szpitali publicznych.

Art.  27. ⁹

(uchylony).

Art.  28. ¹⁰

(uchylony).

Art.  29. ¹¹

(uchylony).

Art.  30. ¹²

Opłatę dzienną na klasie najniższej określa się na zasadzie przeciętnych kosztów własnych szpitala, które stanowią równoważnik świadczeń szpitala na rzecz chorego, określonych w art. 9 niniejszego rozporządzenia.

Art.  31.

Jeżeli lekarz szpitalny uzna potrzebę przyjęcia z chorym oseskiem zdrowej matki lub naodwrót, zalicza się opłatę dzienną tylko za jedną osobę.

Jeżeli dyrektor szpitala wyjątkowo zezwoli na przyjęcie do szpitala innej osoby, towarzyszącej, należy uiścić za nią opłatę, obowiązującą dla tej samej klasy leczenia, na której umieszczono chorego.

Art.  32. ¹³

(uchylony).

Art.  33. ¹⁴

(uchylony).

Art.  34. ¹⁵

(uchylony).

Art.  35. ¹⁶

(uchylony).

Art.  36.

Osobna ustawa określi, kto ponosi koszty leczenia ubogich oraz tryb postępowania przy dochodzeniu tych kosztów, należnych szpitalom publicznym.

Do czasu wejścia w życie tej ustawy pozostają w mocy obowiązujące przepisy prawne.

6.

Stosunek szpitala do chorych.

Art.  37.

Leczenie chorych może być powierzone tylko lekarzom, mającym prawo praktyki w Państwie Polskiem.

Zabiegi operacyjne można podejmować tylko za zgodą chorego, a jeżeli chory nie ukończył 21 lat życia, albo też z powodu niedojrzałości umysłowej lub swego stanu zdrowia nie może ocenić potrzeby zabiegu operacyjnego, - za zgodą jego prawnego zastępcy, wyjąwszy wypadki, gdy grozi niebezpieczeństwo dla życia.

O potrzebie wykonania zabiegu decyduje w tych przypadkach dyrektor szpitala.

Fakt wykonania zabiegu operacyjnego bez zgody chorego lub jego zastępcy notuje się w historji choroby (art. 38), uzasadniając potrzebę i nagłość zabiegu.

Art.  38.

Należy prowadzić historję choroby każdego chorego w celu notowania wyniku badania, obserwacji oraz przebiegu leczenia, uwzględniając przytem potrzeby instytucyj ubezpieczeń społecznych i wymiaru sprawiedliwości, oraz potrzeby nauki. Historja choroby stanowi tajemnicę szpitalną, jednak szpitale publiczne obowiązane są wydawać poufnie i bezpłatnie uprawnionym władzom i instytucjom publicznym odpisy historji choroby oraz orzeczeń lekarskich.

Rozporządzenie wykonawcze określi bliżej szczegóły dotyczące prowadzenia historji choroby oraz komu, w jakich wypadkach i pod jakiemi warunkami należy wydawać odpisy historji choroby lub orzeczeń lekarskich.

Art.  39.

Skoro badanie lekarskie wykaże, iż chory nie potrzebuje już leczenia lub obserwacji, lub też nie kwalifikuje się już do pobytu w szpitalu, należy go ze szpitala wypisać.

Chorego można wypisać również, jeśli nie zgadza się na operację, uznaną za konieczną, lub gdy nie stosuje się do regulaminu szpitalnego, wyjąwszy jednak wypadki, jeśli wypisanie grozi niebezpieczeństwem choremu lub otoczeniu.

Jeżeli chorego na żądanie własne względnie jego prawnego zastępcy wypisuje się ze szpitala przedwcześnie, należy zwrócić uwagę tych osób na możliwe niekorzystne skutki i zaznaczyć to w historji choroby.

Osoby, niekwalifikujące się do dalszego leczenia w szpitalu, których nie można pozostawić samym sobie, oddaje szpital publiczny pod opiekę rodziny lub tej gminy, która jest obowiązana do roztoczenia nad tą osobą opieki. Członkowie rodziny chorego, a odnośnie do ubogich chorych - właściwa gmina obowiązani są na wezwanie zarządu szpitala bezzwłocznie odebrać chorego ze szpitala.

Art.  40. ¹⁷

Zwłoki osób, które zmarły w szpitalach publicznych bądź klinikach, poddaje się sekcji, przy czym - poza przypadkami, określonymi w ust. 2 - sekcja powinna być dokonana nie wcześniej niż po upływie dwunastu godzin od chwili stwierdzenia śmierci przez lekarza szpitalnego (lekarza kliniki).

W przypadkach, gdy wymagają tego poważne względy naukowe, bądź gdy zachodzi potrzeba pobrania ze zwłok tkanek dla celów leczniczych, właściwy ordynator może zarządzić dokonanie sekcji przed upływem dwunastu godzin od chwili stwierdzenia śmierci. W takich przypadkach śmierć powinna być stwierdzona komisyjnie przez lekarza dyżurnego i dwóch powołanych przez niego lekarzy po zastosowaniu prób, nakazanych przez wiedzę lekarską.

Z każdego komisyjnego stwierdzenia śmierci oraz z każdej sekcji spisuje się protokół, który pozostaje w przechowaniu szpitala (kliniki). Odpisy protokołów tych czynności szpital (klinika) obowiązany jest wydawać bezpłatnie władzom, wymienionym w art. 38.

Dyrektor szpitala (kliniki) z własnej inicjatywy lub na wniosek bliskich zmarłemu może - po wysłuchaniu opinii właściwego ordynatora - zadecydować o zaniechaniu sekcji, jeżeli jej dokonania nie zażądała właściwa władza ze względów sanitarnych bądź dla celów postępowania sądowego albo jeżeli dokonania sekcji nie wymagają inne względy publiczne, naukowe lub lecznicze. Odpis decyzji o zaniechaniu sekcji wraz z uzasadnieniem i orzeczeniem lekarskim, stwierdzającym rodzaj i przebieg choroby oraz leczenia, dyrektor szpitala (kliniki) przesyła do wiadomości powiatowej władzy administracji ogólnej (służby zdrowia).

Art.  41.

Przy szpitalach publicznych można tworzyć przychodnie, zgodnie z postanowieniami art. 63 i następnych niniejszego rozporządzenia.

7.

Szczególne postanowienia dla klinik uniwersyteckich.

Art.  42.

Nazwa kliniki przysługuje wyłącznie zakładom, określonym w art. 4 ust. 2-gi niniejszego rozporządzenia.

Szczegółowe przepisy dla klinik wydaje Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, który wykonywa zwierzchni nadzór nad klinikami.

Kliniki mogą być samodzielnemi instytucjami lub istnieć w obrębie szpitali.

Szpitale publiczne obowiązane są w wypadku, o ile uniwersytet nie posiada własnych klinik, do zezwolenia na użytkowanie niektórych potrzebnych oddziałów szpitala na konieczne cele kliniczne.

W miastach, w których istnieją uniwersyteckie wydziały lekarskie, tak szpitale publiczne, jak i szpitale bez prawa publiczności mogą być powołane do współdziałania z klinikami w kształceniu przyszłych lekarzy i rozwoju nauk lekarskich.

Sposób wykonania tego obowiązku oraz warunki umieszczenia kliniki w obrębie szpitala określa, o ile szpital nie jest własnością Państwa, umowa, zawarta między uniwersytetem, a właścicielem szpitala.

Minister Spraw Wewnętrznych może w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego określić w drodze rozporządzenia zasadnicze warunki, na jakich się powinny opierać powyższe umowy.

W razie niedojścia do skutku umowy rozstrzyga Minister Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Art.  43.

Użycie pomieszczeń szpitalnych na cele kliniczne nie odejmuje tym pomieszczeniom charakteru szpitala i nie może przynosić uszczerbku dla zadań i celów szpitalnych.

W klinikach, istniejących w obrębie szpitali publicznych, obowiązują zatwierdzone opłaty szpitalne, a nadwyżkę kosztów, wynikłą z celów naukowych i dydaktycznych pokrywa budżet Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Przepisy art. 11 niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do klinik.

Rozdział  III.

Szpitale bez prawa publiczności.

Art.  44.

Postanowieniom niniejszego rozdziału podlegają szpitale, które nie posiadają prawa publiczności (art. 5 i 6) z wyjątkiem wojskowych.

Art.  45.

Wszelkie dochody szpitala bez prawa publiczności mają być przeznaczone na potrzeby szpitala.

Art.  46.

Przeznaczenie szpitala, jego zadania, środki do ich osiągnięcia, organizację wewnętrzną i ustrój zarządu określa statut szpitala.

Statut szpitala winien określić w szczególności warunki przyjęcia do szpitala, rozmiar świadczeń na rzecz chorych, które nie mogą być mniejsze, niż wymienione w art. 9 niniejszego rozporządzenia, wymienić środki utrzymania szpitala, a jeżeli szpital ma pobierać opłaty od chorych, podać zasady, podług których opłaty te mają być ustanawiane i pobierane.

Art.  47. ¹⁸

Statut szpitala bez prawa publiczności zatwierdza właściwy wojewoda, z którym współdziała w tym względzie z głosem stanowczym wydział wojewódzki, a w m. st. Warszawie Komisarz Rządu na m. st. Warszawę. Jeżeli szpital jest założony lub zarządzany przez korporację prawa publicznego albo fundację, zatwierdzenie statutu następuje po porozumieniu się z właściwą władzą nadzorczą tej korporacji względnie fundacji.

Przed zatwierdzeniem statutu nie może nastąpić otwarcie szpitala.

O zamiarze zaniechania prowadzenia szpitala, właściciel winien zawiadomić władzę nadzorczą szpitala (art. 73) na 6 miesięcy naprzód.

Art.  48.

Zarządy szpitali obowiązane są przedkładać władzom nadzorczym budżety, sprawozdania z wykonania budżetu, sprawozdania roczne z działalności szpitala, oraz dostarczać na żądanie szczegółowych wyjaśnień dotyczących zarządu lub prowadzenia szpitala oraz co do ruchu chorych.

Zarządy szpitali obowiązane są prowadzić statystykę ruchu chorych oraz przesyłać naczelnej władzy służby zdrowia indywidualne karty statystyczne, dla każdego chorego, leczonego w szpitalu, w sposób określony przez rozporządzenie wykonawcze.

Art.  49. ¹⁹

Jeśli budynki lub urządzenia szpitala nie odpowiadają wymogom higjeny szpitalnej i warunkom sanitarno-policyjnym, a właściciel nie doprowadzi ich w terminie wyznaczonym przez władzę nadzorczą, do odpowiedniego stanu, może wojewódzka władza administracji ogólnej zarządzić zamknięcie szpitala.

W stosunku do niepublicznych szpitali utrzymywanych przez władze lub instytucje publiczne wykazane w art. 76 wydanie zarządzenia o zamknięciu szpitala następuje w porozumieniu z właściwą władzą bezpośrednio podległą ministrowi.

To samo nastąpi, jeżeli właściciel szpitala, pomimo ostrzeżenia władzy nadzorczej, stara się z niego osiągać zyski, lub narusza postanowienia statutu.

Przy zamknięciu szpitala z urzędu, władza nadzorcza postara się o zapewnienie pomieszczenia oraz niezbędnej opieki lekarskiej dla chorych, znajdujących się w szpitalu.

Art.  50. ²⁰

W przypadku zaniechania prowadzenia szpitala przez właściciela lub zamknięcia go z urzędu, budynki szpitala wraz z całem urządzeniem wewnętrznem, na wniosek właściwej władzy nadzorczej (art. 73), mogą ulec wywłaszczeniu z przeznaczeniem na publiczny zakład leczniczy.

Minister Spraw Wewnętrznych może na okres czasu aż do ostatecznego załatwienia sprawy wywłaszczenia objąć szpital w państwowy zarząd przymusowy lub oddać go w zarząd organom samorządowym na rachunek zarządzającego.

Jeśli jednak właściciel szpitala nie dopełnił obowiązku, wymienionego w ustępie ostatnim art. 47, koszty zarządu można potrącić z sumy, przypadającej właścicielowi za wywłaszczony majątek.

Art.  51.

Szpital obowiązany jest posiadać stałego i rzeczywistego kierownika, który odpowiada za prowadzenie szpitala i jego działalność.

Kierownikiem może być tylko lekarz, mający prawo wykonywania praktyki lekarskiej w Państwie Polskiem i co najmniej 3 lata praktyki szpitalnej.

Przepis art. 22 ust. 6 stosuje się analogicznie do kierowników szpitali niepublicznych.

Art.  52.

Warunki przyjmowania chorych do szpitala określa statut. Szpital, pobierający opłaty za leczenie, nie może odmówić przyjęcia osoby, przysłanej przez władzę państwową lub komunalną, która zobowiązuje się do zapłaty należności za leczenie, jeżeli stan tej osoby wymaga leczenia, pielęgnowania lub obserwacji lekarskiej, a przeznaczenie i urządzenie szpitala i warunki sanitarno-policyjne nie stoją temu na przeszkodzie.

Art.  53.

Postanowienia artykułów 37, 38, 40 i 41 niniejszego rozporządzenia stosują się także do szpitali, nie posiadających prawa publiczności.

Art.  54.

Opłaty za leczenie i pielęgnowanie chorych, jeżeli na ich pobieranie zezwala statut szpitala, mają być obliczane na podstawie opłaty dziennej. Szpital może ustanowić wyższą od normalnej opłatę dla zamożnych i przyznawać ustępstwa od taksy normalnej dla niezamożnych.

Poza zwrotem własnych wydatków szpitala opłata dzienna może zawierać dodatek na utworzenie funduszu, przeznaczonego na pokrycie niedoboru i specjalnego funduszu na odbudowę, rozszerzenie szpitala lub przeprowadzenie większych inwestycyj.

Obok opłaty dziennej dopuszczalne jest pobieranie specjalnych należności za pewne oznaczone w statucie zabiegi lecznicze i djagnostyczne, obliczonych według rzeczywistych kosztów.

Art.  55. ²¹

Wysokość opłaty dziennej i należności specjalnych zatwierdza wojewoda, z którym współdziała w tym względzie wydział wojewódzki z głosem stanowczym. W m. st. Warszawie wysokość tej opłaty i należności specjalnych zatwierdza Komisarz Rządu na m. st. Warszawę.

Sposób obliczania opłaty dziennej i należności specjalnych jako też sposób pobierania opłat za leczenie i termin ich płatności oznacza statut szpitala.

W braku odmiennych postanowień statutu opłaty stają się płatne w terminie oznaczonym w ustępie pierwszym art. 33 niniejszego rozporządzenia.

W razie przyznania na prośbę zobowiązanego odroczenia terminu zapłaty kosztów leczenia, może szpital zaliczyć ustawowe odsetki zwłoki.

Art.  56.

Postanowienia art. 12, 15 i 16 niniejszego rozporządzenia mają analogiczne zastosowanie odnośnie do szpitali, nieposiadających prawa publiczności.

Rozdział  IV.

Lecznice.

Art.  57. ²²

(skreślony).

Art.  58.

Każda lecznica ma stałego i rzeczywistego kierownika, odpowiedzialnego za jej działalność, którym może być tylko lekarz, posiadający prawo wykonywania praktyki lekarskiej w Państwie Polskiem i co najmniej trzy lata praktyki szpitalnej.

O ustanowieniu i zmianie kierownika stałej lub czasowej lecznicy właściciel zawiadamia władzę nadzorczą w przeciągu 8 dni.

Art.  59. ²³

Budynki i urządzenia lecznicze każdej lecznicy winny odpowiadać warunkom sanitarno-policyjnym i współczesnym wymaganiom lecznictwa.

Każda lecznica winna posiadać pomieszczenie izolacyjne dla zakaźnie chorych.

Nie wolno rozpocząć przyjmowania chorych przed stwierdzeniem przez powiatową władzę administracji ogólnej, że lecznica odpowiada powyższym warunkom.

Art.  60.

Lecznica musi mieć nazwę, odpowiadającą jej przeznaczeniu a obok niej może przyjąć godło.

Warunki przyjmowania chorych, nazwiska ordynatorów i opłaty, obowiązujące w lecznicy, winny być podane do wiadomości publicznej w miejscu widocznem w poczekalni lecznicy.

Art.  61.

Rozporządzenie wykonawcze określi bliższe szczegóły co do urządzenia lecznicy, trybu postępowania z chorymi jako też obowiązki lecznicy i jej kierownika w zakresie prowadzenia księgi przyjęć chorych, historji choroby, statystyki leczonych chorych i dostarczania naczelnej władzy służby zdrowia indywidualnych kart statystycznych, donoszenia władzy o przyjęciu pewnych kategoryj osób do lecznicy, o pewnych zabiegach leczniczych, o pewnych szczególnych wydarzeniach, zaszłych w lecznicy, wreszcie przedstawiania władzy sprawozdań z działalności lecznicy.

Art.  62.

Wojewoda (Komisarz Rządu) może zażądać usunięcia w oznaczonym terminie kierownika lecznicy i wyznaczenia na to miejsce innego lekarza, jak również zarządzić zamknięcie lecznicy, jeśli wytknięte nieprawidłowości nie zostały usunięte (art. 73), jeśli naruszono postanowienia statutu, obowiązujące przepisy prawne, lub jeśli wskutek nienależytego prowadzenia lecznicy chorzy ponoszą szkody na zdrowiu lub szkody moralne albo materjalne.

Rozdział  V.

Przychodnie.

Art.  63.

Przychodnie są to odpowiednio urządzone bądź samodzielne, bądź w związku ze szpitalami, klinikami, lecznicami lub ośrodkami zdrowia istniejące zakłady do udzielania pomocy lekarskiej przychodzącym chorym.

Pomieszczenia przychodni winne być w każdym razie oddzielone od lokali tegoż zakładu leczniczego, przy którym ona istnieje i posiadać oddzielne wejście.

Budżet przychodni, istniejącej przy szpitalu publicznym sporządza się według obowiązujących przepisów, jednak oddzielnie od budżetu szpitalnego.

Art.  64.

Przychodnie dzielą się na:

a) ogólne, jeżeli przyjmują chorych bez względu na rodzaj choroby,

b) specjalne, jeżeli są przeznaczone tylko dla pewnej kategorji chorych.

Art.  65.

Przychodnie mogą być zakładane przez Państwo, związki komunalne, instytucje publiczne oraz związki lub stowarzyszenia społeczne tudzież osoby prywatne.

Obowiązek związków komunalnych do zakładania przychodni określą ustawy szczegółowe.

Pomoc, udzielana przez przychodnie, może być bezpłatna lub płatna. Do przychodni nie obliczonych na zysk na zastosowanie przepis art. 12 i 16, a do wszystkich przychodni także art. 15. O korzystaniu przez związki komunalne z przychodni instytucyj publicznych i związków lub stowarzyszeń społecznych, oraz założonych przez osoby prywatne, stanowi umowa.

Przychodnie opatrzone napisem, że są przeznaczone dla ubogich chorych, winny udzielać pomocy bezpłatnie.

Art.  66. ²⁴

Statut przychodni jako też zmiany statutu zatwierdza, o ile ustawy szczegółowe nie stanowią inaczej, - właściwy wojewoda, z którym w tym względzie współdziała wydział wojewódzki z głosem stanowczym. Statuty przychodni, zarządzanych przez gminę m. st. Warszawy zatwierdza Minister Spraw Wewnętrznych, innych zaś przychodni w m. st. Warszawie, Komisarz Rządu. Minister Spraw Wewnętrznych władny jest w drodze rozporządzenia przekazać powyższe uprawnienia wojewodów i Komisarza Rządu powiatowym władzom administracji ogólnej, z któremi z wyjątkiem m. st. Warszawy w tym względzie współdziałają powiatowe kolegja z głosem doradczym.

Zezwoleń na utworzenie przychodni przy klinikach udziela, o ile klinika jest samodzielnym zakładem, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, o ile zaś istnieje w obrębie innego szpitala publicznego - w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych.

Art.  67.

Statut przychodni winien podawać nazwę przychodni, jej właściciela i kierownika, rodzaj i płeć chorych, którzy mają być przyjmowani, rozmiar świadczeń przychodni na rzecz chorych, środki utrzymania przychodni oraz rodzaj opłat, o ile będą pobierane.

Do statutu winien być dołączony plan lokalu lub budynku przychodni i szkicowy plan sytuacyjny.

Art.  68. ²⁵

Kierownikiem przychodni winien być lekarz, mający prawo praktyki w Rzeczypospolitej Polskiej i co najmniej 3-letnią praktykę lekarską. Kierownikowi przychodni mogą być dodane do pomocy tylko kwalifikowane siły lekarskie, pielęgniarskie lub pomocnicze (sanitarjusze).

O ustanowieniu odpowiedzialnego kierownika względnie jego zastępcy należy zawiadomić w ciągu 8 dni powiatową władzę administracji ogólnej, a w m. st. Warszawie Komisarza Rządu na m. st. Warszawę.

W przychodniach, urządzonych przy szpitalach, o ile ich kierownikiem nie jest sam dyrektor szpitala, ustanowiony kierownik podlega dyrektorowi szpitala.

Art.  69.

Pomoc lekarska udzielana w przychodniach obejmuje zbadanie, ordynację, leczenie, drobne zabiegi operacyjne, opatrunki oraz inne zabiegi djagnostyczne i terapeutyczne, jak - drobnowidowe, chemiczne, naświetlania, masaże i t. p.

Świadczenia przychodni mogą być ograniczone do niektórych wyżej wymienionych rodzajów pomocy, zawsze jednak obejmować muszą zbadanie i ordynację leczniczą.

Art.  70. ²⁶

Pomieszczenia i urządzenia przychodni winny odpowiadać przepisom sanitarno-policyjnym.

Przychodnia nie może być otwarta przed stwierdzeniem przez powiatową władzę administracji ogólnej, że zakład odpowiada przepisom sanitarno-policyjnym.

O ile do czterech tygodni od dnia zawiadomienia o zamiarze otwarcia przychodni instytucji ubezpieczeń społecznych nie nastąpi decyzja władz, przychodnia może być otwarta. Sposób stwierdzenia względnie wydania decyzji przez władze nadzorcze czy przychodnia odpowiada wymaganiom wymienionym w ust. 1, normuje rozporządzenie przewidziane w art. 76 ust. 1.

O zamiarze zamknięcia przychodni ma być powiatowa władza administracji ogólnej zawiadomiona pisemnie na miesiąc przed dniem zamknięcia.

Art.  71.

Rozporządzenie wykonawcze określi bliższe szczegóły co do urządzenia przychodni, trybu postępowania z chorymi i obowiązków kierownika przychodni.

W szczególności może rozporządzenie to nałożyć na właściciela przychodni obowiązek przedkładania władzy nadzorczej (art. 66) budżetu i sprawozdania z wykonania budżetu. Na kierownika przychodni może władza nadzorcza nałożyć obowiązek przedłożenia tejże władzy sprawozdania rocznego z działalności przychodni, prowadzenia statystyki ruchu chorych, przestrzegania jednolitego mianownictwa chorób i udzielania wyjaśnień szczegółowo określonych.

Art.  72.

Kierownictwo przychodni, których działalność władza nadzorcza uzna za wadliwą, obowiązane jest usunąć wykazane usterki, zmienić personel, nieodpowiadający zadaniu, a gdy i te środki nie usuną braków, może władza nadzorcza sanitarno-policyjna po uprzedniem zagrożeniu wystąpić z wnioskiem o zamknięcie przychodni.

Orzeczenie o zamknięciu przychodni wydają władze wymienione w ustępie pierwszym art. 66, a w stosunku do przychodni utrzymywanych przez władze lub instytucje wykazane w art. 76 w porozumieniu z temiż władzami lub instytucjami.

Rozdział  VI.

Nadzór nad zakładami leczniczemi.

Art.  73. ²⁷

(uchylony).

Art.  74.

Urzędnikom władz nadzorczych, delegowanym celem przeprowadzania inspekcji szpitali publicznych lub innych zakładów leczniczych, służy każdego czasu prawo wstępu do wszystkich ubikacyj szpitala względnie zakładu, oraz prawo wglądu we wszystkie księgi i zapiski. Właściciel, kierownik i inny personel szpitala lub zakładu leczniczego obowiązani są udzielać wszystkich żądanych wyjaśnień co do urządzeń i prowadzenia szpitala lub zakładu leczniczego. Dostrzeżone braki i usterki władza nadzorcza podaje pisemnie do wiadomości dyrektorowi szpitala względnie kierownikowi zakładu leczniczego.

Odpis dotyczącego pisma należy przesłać równocześnie władzy, powołanej na zasadzie specjalnego tytułu prawnego do nadzoru nad szpitalem lub zakładem leczniczym.

Uprawnienia władz nadzorczych odnośnie do szpitali względnie zakładów leczniczych, nie stosujących się do poleceń, wydanych na podstawie dokonanej rewizji, określa niniejsze rozporządzenie (art. 49, 62 i 72).

Art.  75.

Przekroczenie przez osoby prywatne przepisów objętych art. 34 i 39 ust. ostatni niniejszego rozporządzenia - oraz przekroczenie przepisów niniejszego rozporządzenia przez osoby utrzymujące szpitale bez prawa publiczności, lecznice lub przychodnie, nie należące do Państwa ani do terytorjalnych związków samorządowych - o ile czyny te nie podpadają pod przepisy ustaw karnych, karane będą w drodze administracyjnej grzywną do 300 złotych lub karą aresztu do jednego miesiąca. Grzywna i kara aresztu mogą być orzeczone łącznie.

Sposób wnoszenia od karnych orzeczeń odwołania określają przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu karno - administracyjnem (Dz. U. R. P. Nr. 38, poz. 365).

Rozdział  VII.

Postanowienia ogólne.

Art.  76. ²⁸

(skreślony).

Art.  77.

Ustawa o opiece nad osobami psychicznie choremi określi specjalne warunki dla urządzenia i prowadzenia zakładów, przeznaczonych dla osób psychicznie chorych, oraz nadzór nad temi zakładami.

Art.  78. ²⁹

Szpitale fundacyjne o charakterze powszechnym, pozostające pod zarządem związków komunalnych, zaliczają się do publicznych.

Właściwe terytorjalnie związki komunalne (międzykomunalne) mogą za zgodą władz nadzorczych objąć pod swój zarząd szpital fundacyjny na podstawie dobrowolnej umowy zawartej z fundatorem.

Art.  79. ³⁰

(uchylony).

Art.  80. ³¹

(uchylony).

Art.  81. ³²

(uchylony).

Art.  82. ³³

(uchylony).

Rozdział  VIII.

Przepisy przejściowe i wykonawcze.

Art.  83.

Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego, powiatowe związki samorządowe względnie miasta, będą obowiązane przejąć pod swój zarząd te szpitale publiczne, podlegające obowiązującej na tym obszarze ustawie z dnia 28 lipca 1897 r. (Dz. Ust. i rozp. Kr. Nr. 47), które przez te związki były fundowane.

W tym celu władza nadzorcza wezwie związek komunalny, który był fundatorem publicznego i powszechnego szpitala do objęcia go w oznaczonym terminie; o ile więcej niż jeden związek komunalny był fundatorem, mają się one równocześnie ułożyć co do dalszego utrzymywania i prowadzenia szpitali.

W razie bezskutecznego upływu oznaczonego terminu władza nadzorcza przekaże szpital jednemu z powyższych związków wraz z obowiązkiem stosownego odszkodowania związków innych, względnie zabezpieczenia pretensyj współfundatorów z pośród osób prawnych i fizycznych.

Z chwilą przejęcia lub przekazania powyższych szpitali przechodzą one na własność odnośnych związków komunalnych (międzykomunalnych) wraz z urządzeniem i majątkiem.

Art.  84.

Do położonych na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego miast liczących ponad 25.000 mieszkańców będą miały zastosowanie przepisy niniejszego rozporządzenia odnoszące się do miast wydzielonych z powiatów dla celów administracji komunalnej.

Art.  85.

Do czasu wprowadzenia w życie opartego na jednakich zasadach samorządu wojewódzkiego na obszarze Rzeczypospolitej z wyjątkiem województwa śląskiego, - pozostają krajowe zakłady lecznicze w województwach pomorskiem i poznańskiem pod dotychczasowym zarządem komunalnym.

Art.  86.

Właściciele względnie zarządzający istniejących w chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zakładów leczniczych, winni przedłożyć właściwym władzom statuty do zatwierdzenia bez względu na to, czy dotychczas zakłady te statuty posiadały.

Obowiązek powyższy winien być wykonany:

a) odnośnie do szpitali i lecznic - w ciągu 12-tu miesięcy;

b) odnośnie do przychodni - w ciągu 6 miesięcy;

- w obydwóch wypadkach licząc od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do czasu zatwierdzenia nowych statutów obowiązują w zakresie, który ma być uregulowany statutowo, te normy, któremi odnośne zakłady lecznicze rządziły się dotychczas.

Art.  87.

Wykonanie niniejszego rozporządzenia porucza się Ministrowi Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z właściwymi ministrami.

Art.  88.

Rozporządzenie niniejsze obowiązuje na całym obszarze Rzeczypospolitej z wyjątkiem województwa śląskiego.

Art.  89.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie w trzy miesiące po ogłoszeniu na obszarze województw: białostockiego, kieleckiego, lubelskiego, łódzkiego, nowogródzkiego, poleskiego, pomorskiego, poznańskiego, wołyńskiego, warszawskiego, wileńskiego oraz m. st. Warszawy.

Termin wejścia w życie na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego oznaczy rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych.

Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia tracą moc obowiązującą wszelkie przepisy prawne sprzeczne z niniejszem rozporządzeniem.

1 Art. 10 zmieniony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

2 Art. 11 uchylony przez art. 19 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o pokrywaniu opłat w szpitalach, będących zakładami społecznymi służby zdrowia (Dz.U.49.25.174) z dniem 29 kwietnia 1949 r.

3 Art. 13 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

4 Art. 14 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

5 Art. 18 zmieniony przez art. 109 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

6 Art. 20 zmieniony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

7 Art. 22 uchylony przez art. 43 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 15 marca 1950 r. tj. z dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 listopada 1949 r. w sprawie zasad powoływania fachowych pracowników na stanowiska w społecznych zakładach służby zdrowia (Dz.U.50.7.69).

8 Art. 23 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

9 Art. 27 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

10 Art. 28 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

11 Art. 29 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

12 Art. 30 zmieniony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

13 Art. 32 uchylony przez art. 19 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o pokrywaniu opłat w szpitalach, będących zakładami społecznymi służby zdrowia (Dz.U.49.25.174) z dniem 29 kwietnia 1949 r.

14 Art. 33 uchylony przez art. 19 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o pokrywaniu opłat w szpitalach, będących zakładami społecznymi służby zdrowia (Dz.U.49.25.174) z dniem 29 kwietnia 1949 r.

15 Art. 34 uchylony przez art. 19 ustawy z dnia 7 kwietnia 1949 r. o pokrywaniu opłat w szpitalach, będących zakładami społecznymi służby zdrowia (Dz.U.49.25.174) z dniem 29 kwietnia 1949 r.

16 Art. 35:

- zdanie pierwsze zmienione przez art. 109 pkt 3 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

- uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

17 Art. 40 zmieniony przez art. 1 ustawy z dnia 30 grudnia 1949 r. (Dz.U.49.65.530) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 31 grudnia 1949 r.

18 Art. 47 ust. 1 zmieniony przez art. 109 pkt 4 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

19 Art. 49 ust. 1 i 2 zmieniony przez art. 109 pkt 5 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

20 Art. 50 ust. 1 zmieniony przez art. 109 pkt 6 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

21 Art. 55 ust. 1 zmieniony przez art. 109 pkt 7 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

22 Art. 57 skreślony przez art. 26 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U.88.41.324) z dniem 1 stycznia 1989 r.

23 Art. 59 ust. 3 zmieniony przez art. 109 pkt 8 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

24 Z dniem 1 stycznia 1989 r. art. 66 utracił moc w zakresie uregulowanym ustawą z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U.88.41.324), zgodnie z art. 26 powołanej ustawy.

25 Art. 68 ust. 2 zmieniony przez art. 109 pkt 9 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

26 Art. 70 ust. 2 i 4 zmieniony przez art. 109 pkt 10 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

27 Art. 73:

- zmieniony przez art. 109 pkt 11 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

-uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

28 Art. 76 skreślony przez art. 26 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U.88.41.324) z dniem 1 stycznia 1989 r.

29 Art. 78:

- zmieniony przez art. 109 pkt 12 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

-zmieniony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

30 Art. 79 uchylony przez art. 42 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowanej gospodarce w służbie zdrowia (Dz.U.48.55.434) z dniem 29 listopada 1948 r.

31 Art. 80 uchylony przez art. 94 pkt 2 ustawy z dnia 30 marca 1939 r. o powszechnym obowiązku świadczeń rzeczowych (Dz.U.39.30.200) z dniem 4 kwietnia 1939 r.

32 Art. 81 uchylony przez art. 94 pkt 2 ustawy z dnia 30 marca 1939 r. o powszechnym obowiązku świadczeń rzeczowych (Dz.U.39.30.200) z dniem 4 kwietnia 1939 r.

33 Art. 82 uchylony przez art. 94 pkt 2 ustawy z dnia 30 marca 1939 r. o powszechnym obowiązku świadczeń rzeczowych (Dz.U.39.30.200) z dniem 4 kwietnia 1939 r.

• Identyfikator: Dz.U.1928.38.382
• Rodzaj: Rozporządzenie z mocą ustawy
• Tytuł: Zakłady lecznicze.
• Data aktu: 22/03/1928
• Data ogłoszenia: 26/03/1928
• Data wejścia w życie: 27/06/1928