Międzynarodowa Konwencja Genewska o polepszeniu losu rannych i chorych w armjach czynnych. Genewa.1906.07.06.

ZARZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 26 stycznia 1927 r.

w sprawie opublikowania Międzynarodowej Konwencji Genewskiej z dnia 6 lipca1905 r. o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych.

Na mocy artykułu 2 ustawy z dnia 23 lipca 1926 r. (Dz. U. R. P. № 83, poz. 462) ogłaszam Konwencję następującej treści:

Przekład.

KONWENCJA

O polepszeniu losu chorych i rannych w armjach czynnych.

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiec, Król Prus; Jego Ekselencja Prezydent Republiki Argentyńskiej; Jego Cesarska Mość Cesarz Austrji, Król Czech i t. d. i Król Apostolski Wągier; Jego Królewska Mość Król Belgów; Jego Królewska Wysokość Książę Bułgarji; Jego Eksalencja Prezydent Republiki Chile; Jego Cesarska Mość Cesarz Chin; Jego Królewska Mość Król Belgów, Władca niepodległego Państwa Kongo; Jego Cesarska Mość Cesarz Korei; Jego Królewska Mość Król Danji; Jego Królewska Mość Król Hiszpanji; Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki; Prezydent Stanów Zjednoczonych Brazylji; Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksykańskich; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego Królewska Mość, Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandji, Cesarz indyj; Jego Królewska Mość Król Hellenów; Prezydent Republiki Guatemala; Prezydent Republiki Honduras; Jego Królewska Mość Król Wioch; Jego-Cesarska Mość Cesarz Japonji; Jego Królewska Wysokość Wielki Książę Luksemburgu, Książę Nassau; Jego Królewska Wysokość Książe. Montenegro; Jego Królewska Mość Król Norwegji; Jej Królewska Mość Królowa Holandji; Prezydent Republiki Peru; Jego Cesarska Mość Szach Persji; Jego Królewska Mość Król Portugalji i Algarwów, etc; Jego Królewska Mość Król Rumunji; Jego Królewska Mość Król Serbji; Jego Królewska Mość Król Siamu; Jego Cesarska Mość Cesarz Wszechrosji; Jego Królewska Mość Król Szwecji; Rada Związkowa Szwajcarska; Prezydent Republiki Wschodniej Uruguaju,

w równym stopniu ożywieni pragnieniem zmniejszenia o tyle, o ile to od nich zależy, dolegliwości nieodłącznych od wojny i chcąc w tym celu udoskonalić i uzupełnić zawarte w Genewie w dniu 22 sierpnia 1864 r. układy o pomocy rannym lub chorym żołnierzom armij. czynnych;

postanowili zawrzeć nową Konwencję w tym celu i zamianowali swymi Pełnomocnikami, a mianowicie:

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiec, Król Prus:

J. E. P. Szambelana i czynnego tajnego radcę A. de Bülow, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Bernie,

P. Generała brygady, barona de Manteuffel,

P. Lekarza Inspektora, lekarza generalnego Dr. Villaret (w randze generała brygady),

P. Dr. Zorna, tajnego radcę sprawiedliwości, zwyczajnego profesora prawa na uniwersytecie w Bonn, syndyka Korony;

Jego Ekselencja, Prezydent Republiki Argentyńskiej:

P. E. P. Enrique B. Moreno, posła nadzwyczajnego i Ministra pełnomocnego w Bernie, P. Molina Salas, konsula generalnego w Szwajcarji;

Jego Cesarska Mość Cesarz Austrji, Król Czech i t. d. i Król Apostolski Węgier:

J. E. Barona Heidler de Egeregg et Syrgenstein, czynnego radcę tajnego, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Bernie;

Jego Królewska Mość Król Belgów:

P. Pułkownika sztabu generalnego, Hrabiego de T'Serclaes, szefa sztabu generalnego 4-go okręgu wojskowego;

Jego Królewska Wysokość Książę Bułgarji:

P. Dr. Marin Rousseff, dyrektora służby sanitarnej,

P. Kapitana sztabu generalnego Borysa Sirmanoff; Jego Ekselencja Prezydent Republiki Chile:

P. Augustin'a Edwards, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego;

Jego Cesarska Mość Cesarz Chin:

J. E. M. Lou Tseng Tsiang, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Hadze;

Jego Królewska Mość, Król Belgów, Władca Niepodległego Państwa Kongo:

P. Pułkownika sztabu generalnego, hrabiego de T'Serklaes, dowódzcę 4-go okręgu wojskowego Belgji;

Jego Cesarska Mość Cesarz Korei:

J. E. P. Kato Tsunetada, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego Japonji w Bru kseli;

Jego. Królewska Mość Król Danji:

P. Laub, generała-lekarza, szefa korpusu lekarzy wojskowych;

Jego Królewska Mość Król Hiszpanji:

J. E. P. Silverio de Baguer y Corsi, hrabiego de Baguer, ministra rezydenta;

Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki:

P. Williama Cary Sanger, byłego podsekretarza wojny Stanów Zjednoczonych Ameryki,

P. Kontradmirała Charles'a S. Sperry, szefa szkoły wojennej morskiej,

P. Generała brygady George'a B. Davis, naczelnego audytora armji,

P. Generała brygady Roberta M. 0'Reilly, Naczelnego lekarza armji;

Prezydent Stanów Zjednoczonych Brazylji:

P. Dr. Carlos Lemgruber Kropf, charge d'affaires w Bernie,

P. Pułkownika-inżyniera Roberta Trompowski Leitao

d'Almeida, attache wojskowego Brazylji w Bernie;

Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksykańskich:

P. Generała brygady Jose Maria Perez;

Prezydent Republiki Francuskiej:

J. E. R. Révoil, ambasadora w Bernie,

P. Louis Renault, członka Institut de France, ministra pełnomocnego i radcą prawnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, profesora wydziału prawnego w Paryżu,

P. Pułkownika artylerji rezerwowej, Olivier,

P. Nadlekarza 2-ej klasy Pauzat;

Jego Królewska Mość Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji, Cesarz Indyj:

P. Generał-majora Sir John Charles Ardagh, K. C. M. G., K. C. J. E., C. B.,

P. Profesora Thomas Erskine Holland, K. C, D. C. L,

Sir John'a Furley, C. B.,

P. Podpułkownika William Grant Macpherson, C. M. G., R. A. M. C;

Jego Królewska Mość Król Hellenów:

P. Michel Kebedgy, profesora prawa międzynarodowego na uniwersytecie w Bernie;

Prezydent Republiki Guatemala:

P. Manuel Arroyo, charge d'affaires w Paryżu,

P. Henri Wiswald, konsula generalnego w Bernie, z siedzibą w Genewie;

Prezydent Republiki Honduras:

P. Oscara Hoepfl, konsula generalnego w Bernie;

Jego Królewska Mość Król Włoch:

P. Markiza Rogęr Maurigi di Castel Maurigi, pułkownika w królewskiej armji, wielkiego oficera orderu królewskiego SS. Maurice et Lazare,

P. Generał-majora lekarza Giovanni Randone, inspektora sanitarnego armji, komandora królewskiego orderu Korony Włoskiej;

Jego Cesarska Mość Cesarz Japonji:

J. E. P. Kato Tsunetada, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Brukseli;

Jego Królewska Wysokość Wielki Książe Luksemburgu Książe Nassau:

P. Pułkownika sztabu generalnego, Hrabiego de T'Serclaes, szefa sztabu generalnego 4-go okręgu wojskowego Belgji.

Jego Królewska Wysokość Książę Montenegro:

P. E. Odier, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego Federacji Szwajcarskiej w Rosji,

P. Pułkownika Mürset, lekarza naczelnego armji związkowej szwajcarskiej;

Jego Królewska Mość Król Norwegji:

P. Kapitana Daae z korpusu sanitarnego armji -norweskiej;

Jej Królewska Mość Królowa Holandji:

P. Generała-porucznika w stanie spoczynku Jonkheer J. C. C. den Beer Poortugael, członka rady stanu.

P. Pułkownika fl. f\. J. Quanjer, naczelnego lekarza I-ej klasy;

Prezydent Republiki Peru:

P. Gustavo de la Fuente, pierwszego sekretarza poselstwa Peru w Paryżu;

Jego Cesarska Mość Szach Persji:

J. E. P. Samad Khan Momtaz-Os-Saltaneh, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Paryżu;

Jego Królewska Mość Król Portugalji i Algarwów i t. d.:

J. E. P. Rlberto d'Oliveira, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Bernie,

P. Jose Nicolau Raposo-Botelho, Pułkownika piechoty, byłego deputowanego, dyrektora wojskowego Royal College w Lisbonie;

Jego Królewska Mość Król Rumunji:

P. Dra Sache Stephanesco, pułkownika w rezerwie;

Jego Cesarska Mość Cesarz Wszechrosji:

J. E. P. Radcę, tajnego de Martens, stałego członka rady ministerstwa spraw zagranicznych Rosji;

Jego Królewska Mość Król Serbji:

P. Milan St. Markowitch, sekretarza generalnego ministerstwa sprawiedliwości,

P. Pułkownika D-ra Sonderrnayer, dyrektora departamentu sanitarnego w ministerstwie wojny;

Jego Królewska Mość Król Sjamu:

Księcia Charoon, charge d'affaires w Paryżu,

P. Corragioni d'Orelli, Radcą poselstwa w Paryżu;

Jego Królewska Mość Król Szwecji:

P. Sórensen, lekarza naczelnego 2-iej dywizji;

Rada Związkowa Szwajcarska:

P. E. Odier, posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Rosji;

P. Pułkownika Miirset, lekarza naczelnego armji związkowej;

Prezydent Republiki Wschodniej Uruguaju:

P. Aleksandra Herosa, charge d'affaires w Paryżu;

Którzy, po wzajemnem sprawdzeniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

Rozdział  I.

O rannych i chorych.

Artykuł  1.

Wojskowi i inne osoby przydzielone do armji oficjalnie, o ile zostaną ranione lub zachorują, winny być uszanowane i pielęgnowane, bez różnicy narodowości, przez tą ze stron walczących, w której mocy będą.

Jednakże strona walcząca, zmuszona pozostawić chorych, lub rannych przeciwnikowi, pozostawi wraz z nimi, o ile tylko okoliczności wojenne na to pozwolą, część swego personelu i materiału sanitarnego, aby przyczynić się do ich pielęgnowania.

Artykuł  2.

Ranni i chorzy armji, którzy zagarnięci zostali przez drugą stronę walczącą, stają się jeńcami wojennymi, z zastrzeżeniem opieki, jaka na mocy poprzedniego artykułu ma im być udzielona i podlegają ogólnym przepisom prawa międzynarodowego publicznego, dotyczącym jeńców wojennych.

Strony walczące mają możność ułożyć odnośnie do rannych, lub chorych takie postanowienia wyjątkowe, lub przywileje, jakie uznają za wskazane; będą, mianowicie, miały możność zgodzić się co do:

wzajemnego wydawania po bitwie rannych, pozostałych na polu bitwy;

odsyłania do ojczyzny, po doprowadzeniu do stanu,: umożliwiającego przewóz, lub po wyleczeniu, rannych i chorych, których nie zechcą zatrzymywać, jako jeńców;

wydawania państwu neutralnemu, za zgodą tegoż, rannych i chorych przeciwnika, pod warunkiem internowania ich przez to państwo aż do ukończenia działań wojennych.

Artykuł  3.

Po każdej bitwie, strona, która zajmować będzie pole bitwy, wyda zarządzenie w celu wyszukania rannych i zabezpieczenia ich, jak również i zabitych przed ograbieniem i złem traktowaniem.

Strona ta czuwać będzie, aby przed pogrzebaniem lub spaleniem zabitych zbadano uważnie ich trupy.

Artykuł  4.

Każda ze stron walczących, prześle, skoro to tylko okaże się możliwem, władzom kraju poległych, lub też armji, gdzie służyli, oznaki lub wojskowe dowody legitymacyjne, znaleziona przy poległych, oraz listę imienną przyjętych przez nią rannych lub chorych.

Strony walczące będą się wzajemnie informowały odnośnie do internowania, oraz zaszłych zmian, jak również co do umieszczeń w szpitalach oraz co do zgonów, zaszłych wśród rannych i chorych znajdujących się w ich mocy. Też strony pozbierają wszelkie przedmioty do osobistego użytku, służące, papiery wartościowe, listy i t. p., jakie znalezione zostaną na polu bitwy, lub też pozostawione będą przez rannych lub chorych, zmarłych w tych zakładach i formacjach Sanitarnych, celem przesłania tych przedmiotów osobom interesowanym przez władze kraju -pochodzenia tych zmarłych.

Artykuł  5.

Władze wojskowe będą mogły odwołać się do miłosierdzia mieszkańców, w celu zbierania i pielęgnowania, pod ich kontrolą, rannych i chorych wojskowych, udzielając osobom, które na to wezwanie odpowiedziały, specjalnej opieki i przyznając im pewne ulgi.

Rozdział  II.

O formacjach i zakładach sanitarnych

Artykuł  6.

Lotne formacje sanitarne, to jest takie, które są przeznaczone do towarzyszenia armji podczas wojny, oraz stałe zakłady sanitarne będą uszanowane przez strony walczące i otaczane ich opieką.

Artykuł  7.

Opieka należna formacjom lotnym i zakładom sanitarnym ustaje z chwilą posiłkowania się nimi w celu dokonania czynów na szkodę, nieprzyjaciela.

Artykuł  8.

Następujące fakty nie są uważane jako mogące pozbawić formację lotną lub zakład sanitarny opieki, zapewnionej przez art. 6:

1. Uzbrojenie personelu formacji lotnej lub zakładu sanitarnego, oraz użycie przez ten personel broni dla własnej obrony, lub też dla obrony swych chorych i rannych;

2. Fakt, że w braku uzbrojonych sanitarjuszy, formacji lub zakładu strzegą pikieta lub warty posiadające przepisany nakaz;

3. Fakt znalezienia w formacji lotnej lub zakładzie sanitarnym broni, lub nabojów, odebranych rannym, a które jeszcze nie zostały zwrócone właściwej władzy.

Rozdział  III.

O personelu.

Artykuł  9.

Personel przeznaczony wyłącznie do zabierania, przenoszenia rannych i chorych i leczenia ich, jak również do zarządzania formacjami lotnemi i zakładami sanitarnemi, kapelani przydzielani do armji, będą uszanowani i otaczani opieką w każdym wypadku; o ile wpadną w ręce nieprzyjaciela, nie będą traktowani, jako jeńcy wojenni.

Postanowienia powyższe stosują się również do personelu, pełniącego straż formacji lotnych i zakładów sanitarnych w wypadkach, przewidzianych w art. 8, rozdz. 2.

Artykuł  10.

Z personelem, wyszczególnionym w poprzednim artykule, zrównany jest personel ochotniczych towarzystw pomocy, należycie uznanych i upoważnionych przez ich Rząd, a który to personel użyty będzie w formacjach lotnych i zakładach sanitarnych wojskowych, z zastrzeżeniem, że personel powyższy podlegać będzie prawom i przepisom wojskowym.

Każde państwo winno podać do wiadomości drugiemu państwu, bądź jeszcze w czasie pokoju, bądź też z chwilą rozpoczęcia działań wojennych, w każdym zaś razie, przed wszelkiem ich zużytkowaniem, nazwy towarzystw, które upoważniło, pod swą odpowiedzialnością, do pomagania urzędowej służbie sanitarnej swych wojsk.

Artykuł  11.

Towarzystwo uznane, należące do państwa neutralnego, może udzielać pomocy przez swój personel i przez swoje oddziały sanitarne stronie walczącej jedynie za uprzednią zgodą swego własnego rządu, oraz za upoważnieniem samej strony walczącej.

Strona walcząca, która przyjęła pomoc, obowiązana jest przed wszelkiem użyciem takowej powiadomić o tem swego przeciwnika.

Artykuł  12.

Osoby, wyszczególnione w artykułach 9, 10 i 11 spełniać będą w dalszym ciągu swe czynności po zagarnięciu ich przez nieprzyjaciela i pod jego kierownictwem.

Z chwilą, kiedy ich pomoc przestanie już być niezbędną, zostaną one odesłane do swej armji, lub też do kraju w terminach i według marszruty dającej się pogodzić z koniecznościami wojskowemi.

Będą one mogły wtedy zabrać rzeczy, instrumenty, broń i konie, stanowiące ich własność osobistą.

Artykuł  13.

Nieprzyjaciel zapewni personelowi, wzmiankowanemu w art. 9, dopóki ten pozostawać będzie w jego mocy, to samo wynagrodzenie i ten sam żołd, co i personelowi tego samego stopnia w swem wojsku.

Rozdział  IV.

O inwentarzu.

Artykuł  14.

Lotne oddziały sanitarne, w razie wpadnięcia w ręce nieprzyjaciela, zachowają swój inwentarz, włączając w to zaprzęgi, bez względu na środki przewozowe i personel powożący.

Jednakże właściwa władza wojskowa będzie miała prawo użytkować wspomniany wyżej inwentarz, dla przyjścia z pomocą chorym i rannym; zwrot inwentarza nastąpi na warunkach przewidzianych dla personelu sanitarnego i, o ile to możliwe, jednocześnie.

Artykuł  15.

Budynki i inwentarz zakładów stałych podlegają prawu wojennemu, lecz nie będą mogły być obrócone na inny użytek, dopóki bądą potrzebne dla rannych i chorych.

Jednakże dowodzący wojskami czynnemi będą mogli rozporządzać nimi, w wypadkach poważnych konieczności wojskowych, uprzednio zabezpieczając los chorych i rannych, tam się znajdujących.

Artykuł  16.

Inwentarz towarzystw pomocy, dopuszczonych do korzystania z opieki zapewnionej przez konwencje. zgodnie z warunkami określonemi przez takową, uważany jest, jako własność prywatna, i jako taka, uszanowana będzie we wszystkich okolicznościach z wyjątkiem prawa rekwizycji, przyznanego stronom walczącym, według praw i zwyczajów wojennych.

Rozdział  V.

Transporty ewakuacyjne.

Artykuł  17.

Transporty ewakuacyjne traktowane będą jako lotne oddziały sanitarne, z wyjątkiem specjalnych postanowień następujących:

1. Strona walcząca, która transport przejmie, bądzie mogła, jeżeli tego wymagają konieczności wojskowe, podzielić go biorąc chorych i rannych, znajdujących się w tym transporcie.

2. W tym wypadku, obowiązek odesłania personelu sanitarnego, przewidziany w artykule 12, rozciągać się będzie i na wszelki personel wojskowy, wyznaczony dla transportu, lub dla ochrony jego i posiadający w tym celu należyty nakaz.

Obowiązek oddania inwentarza sanitarnego, przewidziany w art. 14 stosować się będzie do pociągów kolejowych, oraz statków żeglugi wewnętrznej, urządzonych specjalnie dla celów ewakuacyjnych, jak również do inwentarza wagonów, pociągów i statków zwykłych, należących do służby sanitarnej.

Wozy wojskowe, poza przeznaczonemi dla służby sanitarnej, będą mogły być zagarniane wraz z ich zaprzęgiem.

Personel cywilny, oraz rozmaite środki transportowe, pochodzące z rekwizycji, włączając w to i inwentarz kolejowy, oraz statki, użyte do transportów, podlegać będą ogólnym przepisom międzynarodowego prawa publicznego.

Rozdział  VI.

O oznace wyróżniającej.

Artykuł  18.

W hołdzie dla Szwajcarji znak heraldyczny Czerwonego Krzyża na białem polu, utworzony z odwróconych barw związkowych zostaje przyjęty jako godło i znak odróżniający służby sanitarnej wojsk.

Artykuł  19.

Godło to figuruje za zezwoleniem właściwej władzy wojskowej na sztandarach, opaskach, jak również na całym inwentarzu służby sanitarnej, za zgodą kompetentnej władzy wojskowej.

Artykuł  20.

Personel znajdujący się pod opieką na mocy art. 9, ustęp 1-szy, 10 i 11, nosi na lewem ramieniu opaskę z krzyżem czerwonym na białem tle, wydaną i ostemplowaną przez odnośną władzą wojskową, wraz ze świadectwem tożsamości dla osób przydzielonych do służby sanitarnej wojskowej, a nie posiadających umundurowania wojskowego.

Artykuł  21.

Sztandar wyróżniający w myśl konwencji może być wywieszany tylko za zgodą wiadzy wojskowej przez formacje i zakłady sanitarne, które ta konwencja nakazuje uszanować. Obok sztandaru tego winien być sztandar narodowy strony wojującej, od której zależy formacja lub zakład.

Jednakowoż, formacje sanitarne, zagarnięte przez przeciwnika, wywieszać będą jedynie flagę Czerwonego Krzyża, dopóki się będą znajdowały w tej sytuacji.

Artykuł  22.

Formacje sanitarne państw neutralnych, które, byłyby upoważnione w okolicznościach, przewidzianych w artykule,11, do świadczenia usług, winny wywiesić wraz ze sztandarem konwencji flagę narodową strony wojującej, od której zależą.

Stosują się również do powyższych formacji postanowienia zawarte w drugim ustępie poprzedniego artykułu.

Artykuł  23.

Godło Czerwonego Krzyża na białem polu oraz słowa "Czerwony Krzyż" lub "Krzyż Genewski" mogą być używane, bądź w czasie pokoju, bądź w czasie wojny tylko dla ochrony lub dla oznaczenia formacyj i zakładów sanitarnych, personelu i inwentarza, chronionych przez konwencję.

Rozdział  VII.

O stosowaniu i wykonywaniu Konwencji.

Artykuł  24.

Postanowienia niniejszej Konwencji są obowiązujące jedynie dla układających się Mocarstw w razie wojny dwu lub kilku z nich. Postanowienia przestaną być obowiązujące z chwilą, gdy jedno z Mocarstw wojujących nie podpisało konwencji.

Artykuł  25.

Naczelni dowódcy armji wojujących mają czuwać nad szczegółami wykonania artykułów poprzednich, jak również interwenjować w wypadkach nieprzewidzianych, według instrukcji swych rządów odnośnych i stosownie do zasad ogólnych niniejszej konwencji.

Artykuł  26.

Rządy podpisujące konwencję powezmą potrzebne zarządzenia celem pouczenia swych wojsk, a w szczególności personelu chronionego przez konwencję co do postanowień tejże oraz podania o nich do wiadomości ludności.

Rozdział  VIII.

O zwalczaniu nadużyć i wykroczeń.

Artykuł  27.

Rządy podpisujące konwencję, których ustawodawstwo nie byłoby w chwili obecnej wystarczającem, obowiązują się podjąć same, lub zaproponować swym ciałom ustawodawczym powzięcie potrzebnych zarządzeń w celu zapobieżenia w każdym czasie używania godła albo nazwy Czerwonego Krzyża lub Krzyża Genewskiego, w celach handlowych, zapomocą marek fabrycznych czy handlowych, przez osoby prywatne lub stowarzyszenia, oprócz uprawnionych w myśl niniejszej konwencji.

Zakaz używania godła lub nazwy, o której mowa, będzie obowiązywać począwszy od okresu, oznaczonego przez każde z ustawodawstw, a najpóźniej pięć lat od chwili wejścia w życie niniejszej konwencji. Od tej chwili nie będzie już dozwolone obieranie marki fabrycznej lub handlowej sprzeciwiającej się zakazowi,

Artykuł  28.

Rządy podpisujące konwencję zobowiązują się również powziąć same lub zaproponować swym ciałom ustawodawczym w razie niewystarczalności ich wojskowych ustaw karnych potrzebne zarządzenia w celu zwalczania w czasie wojny, pojedynczych czynów rabunkowych i złego obchodzenia się w stosunku do chorych i rannych należących do wojska, jak również dla ukarania, jako przywłaszczenie oznak wojskowych, nadużywania flagi i opaski Czerwonego Krzyża, przez wojskowych, lub osoby prywatne, nie chronione przez niniejszą konwencję.

Rządy podpisujące konwencję, zakomunikują sobie wzajemnie, za pośrednictwem Rady Związkowej Szwajcarskiej postanowienia dotyczące tego zwalczania, najpóźniej w 5 lat po ratyfikacji niniejszej konwencji.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  29.

Niniejsza. konwencja ratyfikowana będzie jak można najwcześniej.

Dokumenty ratyfikacyjne złożone zostaną w Bernie.

O złożeniu każdego dokumentu ratyfikacyjnego sporządzony będzie protokół, którego jedna kopja zaświadczona za zgodność wręczona zostanie w drodze dyplomatycznej każdemu z Mocarstw układających się.

Artykuł  30.

Niniejsza konwencja uzyska moc obowiązującą w stosunku do każdego z Mocarstw w sześć miesięcy po dacie złożenia ratyfikacji.

Artykuł  31.

Niniejsza konwencja należycie zaratyfikowana zastąpi konwencję z d. 22 sierpnia 1864 r. w stosunkach pomiędzy państwami układającemi.się.

Konwencja z 1864 r. pozostaje obowiązującą w stosunkach pomiędzy stronami, które ją podpisały a nie ratyfikowały również niniejszej konwencji.

Artykuł  32.

Niniejsza konwencja będzie mogła być podpisywaną aż do 31 grudnia przyszłego roku przez Mocarstwa reprezentowane na konferencji, która została. otwartą w Genewie 11 czerwca 1906 r., oraz przez Mocarstwa nie reprezentowane na tejże konferencji, a które podpisały konwencję z 1864 r.

Te z Mocarstw wspomnianych, które do 31 grudnia 1906 r. nie podpiszą niniejszej konwencii, będą mogły przystąpić do niej później. Powinny powiadomić o swem przystąpieniu drogą pisemnej notyfikacji, zwróconej do Rady Związkowej Szwajcarskiej, która poda ją do wiadomości wszystkim Mocarstwom układającym się. Inne Mocarstwa będą mogły prosić o przystąpienie w tej samej formie, lecz prośba ta zostanie uwzględniona jedynie, o ile w okresie jednego roku od daty ratyfikacji przesłanej Radzie Związkowej, ta ostatnia nie otrzyma sprzeciwu od żadnego z Mocarstw układających się.

Artykuł  33. ¹

Każda z Układających się Stron będzie mogła wymówić niniejszą konwencję. To wymówienie zacznie obowiązywać dopiero po upływie roku od daty przesłania notyfikacji na piśmie Radzie Związkowej Szwajcarskiej; ta zaś poda niezwłocznie powyższą notyfikację do wiadomości innych Układających się Stron. To wymówienie będzie ważne jedynie w stosunku do Mocarstwa, które ją notyfikowało.

Na dowód czego, pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w Genewie, szóstego lipca tysiąc dziewięćset szóstego roku w jedynym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Związku Szwajcarskiego i którego odpisy, poświadczone za zgodność będą doręczone w drodze dyplomatycznej Mocarstwom układającym się.

Za Niemcy:

(I. s.) v. BÜLOW.

(I. s.) Frhr. v. MANTEUFFEL.

(I. s.) VILLARET. ZORN.

Za Republikę Argentyńską:

(I. s.) ENr Ique B. MORENO.

(I. s.) Franco Molina SALAS.

Za Austro-Węgry:

(I. s.) Frhr. v. HEIDLER.

(ad referendum).

Za Belgję:

(I. s.) Hr. J. de T'SERCLAES.

Za Bujgarję:

(I. s.) Dr. ROUSEFF.

(I. s.) Kapitan SIRMANOFF.

Za Chili:

(I. s.) Augustin EDWARDS.

Za Chiny:

(I. s,) LOUTSEMGTSIANG.

Za Kongo:

(I. s.) Hr, J. de TSERCLAES.

Za Koreę:

(I. s.) Kato TSUNETADA.

Za Danję:

(I. s.) H. LAUB.

Za Hiszpanję:

(I. s.) Hr. Silverio de BAGUER.

Za Stany Zjednoczone Ameryki:

Wm Cary SANGER

(I. s.) C. S. SPERRY.

(I. s.) Geo B. D/WIS.

(I. s.) R. M. 0'REILLY.

Za Stany Zjednoczone Brazylji:

(I. s.) C. S. LEMGRUBER-KROPF.

(I. s.) Leitao d'ALMEIDA

Pułkownik Roberto TROMPOWSKI.

Za Stany Zjednoczone Meksykańskie:

(I. s.) Jose M. PÉREZ.

(ad referendum)

Za Francję:

(I. s.) REVOIL.

(I. s.) L. RENAULT.

(I. s.) S. OLIVIER.

(I. s.) E. PAUZAT.

Za Wielką Brytanję i Irlandję:

(I. s.) John C. ARDAGH.

(I. s.) T. E. HOLLAND.

(I. s.) John FURLEY.

(I. s.) Wm Grant MACPHERSON.

(z zastrzeżeniem artykułów 23, 27, 28)

Za Grecję:

Michel KEBEDGY.

Za Guatemalę:

(I. s.) Manuel ARROYO. (I. s.) H. WISWALD.

Za Honduras:

Oscar HOEPFL.

Za Włochy:

(I. s.) MAURIGI. (I s.) RANDONE.

Za Japonję:

(I. s.) Kato TSUNETADA.

Za Luksemburg:

(I. s.) Hr. J. de T'SERCLAES.

Za Montenegro:

(I. s.) E. ODIER.

Pułkownik MÜRSET.

Za Norwergję:

Hans DAAE.

Za Holandję:

(I. s.) Den Beer POORTCJGAEL.

(I. s.) G.UANJER.

Za Peru:

(I. s.) Gustavo de la FUENTE.

Za Persje.:

(I. s.) MOMTAZ-OS-SALTANEH.

M. Samad KHAM

Z zastrzeżeniem art. 18.

Za Portugalję:

(I. s.) Alberto d'OLIVElRA.

(I. s.) Jose Nikolau RAPOSO-BOTELHO.

Za Rumunję:

(I. s.) Dr. Sache STEPHANESCO.

Za Rosją:

(I. s.) MARTENS.

Za Serbją:

(I. s.) Milan St. MARKOVITCH.

(I. s.) Dr. Roman R. SONDERMAYER.

Za Siam:

(I. s.) CHRROOM

(I. s.) Corragioni d'ORELLI.

Za Szwecję:

(I. s.) Olaf SÖRENSEN.

Za Szwajcarję:

(I. s.) E. ODIER.

Pułkownik MÜRSET.

Za Uruguay:

(I. s) A. HEROSA.

1 Art. 33 zmieniony przez obwieszczenie z dnia 9 sierpnia 1927 r. o sprostowaniu błędu (Dz.U.27.75.667).

• Identyfikator: Dz.U.1927.28.225
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Międzynarodowa Konwencja Genewska o polepszeniu losu rannych i chorych w armjach czynnych. Genewa.1906.07.06.
• Data aktu: 06/07/1906
• Data ogłoszenia: 25/03/1927
• Data wejścia w życie: 15/07/1920