Zabezpieczenie na wypadek bezrobocia.

USTAWA

z dnia 18 lipca 1924 r.

zabezpieczenie na wypadek bezrobocia. ^*

I.

Zakres działania.

Art.  1.

Obowiązkowi zabezpieczenia na wypadek bezrobocia podlegają w myśl niniejszej ustawy robotnicy bez różnicy płci, po ukończeniu 16 lat życia, pozostający w stosunku najmu pracy w przedsiębiorstwach przemysłowych, górniczych, hutniczych, handlowych, komunikacyjnych i przewozowych, oraz w innych zakładach pracy, choćby na zysk nie obliczonych, a prowadzonych w sposób przemysłowy, o ile przedsiębiorstwa te zatrudniają co najmniej 5 pracowników.

Rada Ministrów może w drodze rozporządzenia, na wniosek Ministra Pracy i Opieki Społecznej, rozszerzyć obowiązek zabezpieczenia na wypadek bezrobocia na robotników przedsiębiorstw i zakładów pracy, wymienionych w ust. 1, zatrudniających mniej niż 5 pracowników.

Co się tyczy robotników, zatrudnionych w przedsiębiorstwach i zakładach pracy państwowych i samorządowych, Rada Ministrów na wniosek Ministra Pracy i Opieki Społecznej określi w drodze rozporządzeń rodzaje przedsiębiorstw i zakładów pracy, oraz kategorje robotników, które mają podlegać obowiązkowi zabezpieczenia na wypadek bezrobocia.

Art.  2. ¹

Uprawnionymi do korzystania z zasiłków, niniejszą ustawą przewidzianych, są robotnicy, podlegający obowiązkowi zabezpieczenia na podstawie art. 1, których stosunek najmu pracy został rozwiązany i którzy w 12 miesiącach przed dniem zgłoszenia prawa do zasiłków podlegali co najmniej przez 26 tygodni temu obowiązkowi.

Za tydzień w rozumieniu przepisu ustępu poprzedniego uważa się 6 dni pracy, przyczem przypadające na dzień pracy święto zalicza się jako dzień pracy. W razie niekorzystnego stanu rynku pracy Minister Pracy i Opieki Społecznej może wydać rozporządzenie o zmniejszeniu liczby dni pracy, określonych w poprzedniem zdaniu.

Zgłoszenie bezrobocia winno być dokonane w państwowym urzędzie pośrednictwa pracy, w jego oddziale lub w jednej z instytucyj zastępczych.

Czas, spędzony w służbie wojskowej, oraz czas choroby, stanowią przerwę, o którą przedłuża się okres, przewidziany w ustępie 1 niniejszego artykułu.

Zabezpieczeni, których głównem źródłem utrzymania nie jest praca najemna, nie są uprawnionymi do zasiłków, przewidzianych niniejszą ustawą. Szczegółowe przepisy w tej sprawie wyda Minister Pracy i Opieki Społecznej.

Art.  3. ²

Prawo do świadczeń na wypadek bezrobocia może przyznać Minister Pracy i Opieki Społecznej również tym robotnikom, pozostającym w stosunku najmu pracy w zakładach pracy, wymienionych w art. 1 niniejszej ustawy, których zarobek tygodniowy z powodu ograniczenia produkcji nie przekracza pełnego umówionego zarobku za 3 dni pracy.

Zasiłek dla tej kategorji osób określi w każdym wypadku Minister Opieki Społecznej w granicach od 30% do 50% normy zasiłku, przewidzianej w art. 11 niniejszej ustawy, zależnie od ilości dni przepracowanych.

Przyznanie prawa do zasiłków robotnikom, wymienionym w ust. 1, może nastąpić jedynie, jeśli wydatki na te zasiłki znajdą pokrycie w ramach funduszów, powstałych z wpływów, wymienionych w art. 6 ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia.

Art.  4. ³

Wykluczeni od prawa do świadczeń zabezpieczeniowych są zabezpieczeni, którzy pozostają bez pracy:

a) w czasie pobierania zasiłków, przysługujących im z tytułu ubezpieczenia na wypadek choroby, jak również po ich wyczerpaniu, oraz w wypadkach, w których przymus ubezpieczenia na wypadek choroby nie został wykonany, jeśli stan zdrowia nie pozwala im na podjęcie właściwej pracy;

b) na skutek inwalidztwa;

c) na skutek strajku podczas jego trwania;

d) na skutek, okoliczności, powstałych z winy robotnika, które w myśl obowiązujących ustaw powodują natychmiastowe wydalenie z pracy do czasu zgłoszenia przez robotnika nowego wypadku utraty pracy.

W wypadkach spornych co do winy wydalonego robotnika Wojewódzkie Biuro Funduszu Pracy ma prawo zawiesić wypłatę zapomogi do wyroku sądowego. Robotnik uznany za niewinnego, któremu od pracodawcy przysądzone zostało wyrokiem sądowym odszkodowanie, otrzyma z Funduszu Bezrobocia zapomogę w wysokości, odpowiadającej nadwyżce należnych mu zapomóg nad przysądzonem mu odszkodowaniem.

Art.  5. ⁴

Ministrowi Opieki Społecznej w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami przysługuje prawo zwalniania od obowiązku zabezpieczenia na wypadek bezrobocia robotników, którzy są zatrudnieni w zakładach czynnych krócej niż sześć miesięcy w ciągu roku, robotników, zatrudnionych przy robotach melioracyjnych, trwających krócej niż osiem miesięcy w ciągu roku, oraz robotników, zatrudnionych przy robotach prowadzonych z sum asygnowanych przez Fundusz Pracy.

II.

Fundusze.

Art.  6. ⁵

Na pokrycie wydatków, związanych z wykonywaniem obowiązku zabezpieczenia na wypadek bezrobocia, przeznacza się wpływy:

a) z wkładek zakładów pracy, zatrudniających robotników, którzy podlegają zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia;

b) z dopłat Skarbu Państwa;

c) z odsetek od kapitałów, stanowiących Fundusz Bezrobocia;

d) z dochodów nadzwyczajnych, płynących z darów, zapisów, dotacji Sejmu, Rządu lub samorządów;

e) z kar pieniężnych, nakładanych za przekroczenie przepisów niniejszej ustawy.

Art.  7. ⁶

Podstawą do wymiaru wkładek jest faktyczny zarobek robotnika, obliczany zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

Wysokość wkładki, obliczanej od każdorazowo wypłacanych zarobków, wynosi 2% sumy, służącej" za podstawę do wymiaru wkładek, przyczem suma poniżej 50 groszy zaokrągla się do 50 groszy, zaś suma powyżej 50 groszy zaokrągla się do 1 złotego.

Wkładka za podlegającego obowiązkowi zabezpieczenia robotnika sezonowego wynosi 4% od każdorazowo wypłacanych temu robotnikowi zarobków.

Wkładki zakładów pracy, przewidziane w niniejszym artykule, winny być co miesiąc z dołu, najpóźniej do dnia 20 następującego miesiąca, zaś jeśli idzie o zakłady pracy górniczo - hutnicze - do dnia 25 następującego miesiąca przekazane do Funduszu Bezrobocia, względnie do instytucyj przez niego wskazanych.

Art.  8.

Dopłaty Skarbu Państwa do Funduszu Bezrobocia wynoszą 50% kwoty, należnej temu Funduszowi tytułem wkładek, uiszczanych przez zakłady pracy w stosunku do robotników, podlegających obowiązkowi zabezpieczenia na wypadek bezrobocia.

Rada Ministrów może najwyżej połową dopłat, przypadających na Skarb Państwa, przy równoczesnem wskazaniu źródeł pokrycia, obciążyć gminy miejskie oraz gminy wiejskie, posiadające większe zakłady górnicze i przemysłowe, które określi rozporządzenie Ministra Pracy i Opieki Społecznej.

Repartycji ogólnej sumy dopłat pomiędzy poszczególnemi gminami dokonywa Rada Ministrów na wniosek Ministra Pracy i Opieki Społecznej.

Art.  9. ⁷

Jeżeli kwoty, uzyskane ze źródeł, wymienionych w art. 6 niniejszej ustawy, nie wystarczą na pokrycie kosztów akcji zabezpieczeniowej na wypadek bezrobocia w danym okresie rachunkowym, winien Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu podwyższyć wkładki z zachowaniem stosunku, ustalonego w art. 7 i 8 niniejszej ustawy.

Jeżeli rezerwy powstałe z wpływów, wymienionych w art. 6 osiągną 50% rocznych wkładek, uiszczanych przez zakłady pracy w stosunku do robotników, natenczas Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu obowiązany jest obniżyć wkładki stosownie do rozmiaru bezrobocia, lub też podwyższyć zasiłki, przewidziane w art. 11 niniejszej ustawy, do wysokości, nie przekraczającej 60% każdorazowego zarobku zabezpieczonych, z tem wszakże, że podwyżki stopniowane będą według skali, przewidzianej w art. 11 niniejszej ustawy, z uwzględnieniem najwyższych norm zarobków, będących podstawą do obliczenia wkładek.

Art.  10. ⁸

(skreślony).

III.

Świadczenia.

Art.  11.

Uprawnieni do pobierania zasiłku w myśl art. 2 otrzymują zasiłek pieniężny z Funduszu Bezrobocia oraz mogą otrzymać odpowiednie sumy na pokrycie kosztów przejazdu do miejscowości, w której mają zapewnioną pracę.

Podstawę wymiaru zasiłku dla uprawnionego do niego robotnika stanowi przeciętny dzienny zarobek w podlegających zaliczeniu do zabezpieczenia ostatnich 13 tygodniach, przepracowanych przed dniem zgłoszenia się o zasiłek.

Dla otrzymania przeciętnego zarobku, stanowiącego podstawę do obliczenia zasiłku dla robotnika, dzieli się sumę zarobków, wypłaconych robotnikowi w ciągu ostatnich 13 tygodni, przepracowanych przed dniem zgłoszenia się o zasiłek, a podlegających zaliczeniu do zabezpieczenia, bez jakichkolwiek potrąceń, przez liczbę dni, za które zarobki te zostały wypłacone. O ile obliczony w ten sposób zarobek przeciętny wyniesie więcej niż 6 złotych, wówczas zasiłek oblicza się od 6 złotych.

Art.  12.

Zasiłek dla bezrobotnego składa się z zasiłku zasadniczego i dodatku rodzinnego.

Zasiłek zasadniczy wynosi 30% podstawy wymiaru zasiłku (art. 11).

Dodatek rodzinny wynosi:

5% podstawy wymiaru zasiłku - dla bezrobotnego, obarczonego rodziną, złożoną z 1 - 2 osób,

10% podstawy wymiaru zasiłku - dla bezrobotnego, obarczonego rodziną, złożoną z 3 - 5 osób,

20% podstawy wymiaru zasiłku - dla bezrobotnego, obarczonego rodziną, złożoną z więcej niż 5 osób.

Zasiłki nie podlegają zajęciu sądowemu ani administracyjnemu.

Art.  13.

Do rodziny zalicza się pozostających na wyłącznem utrzymaniu bezrobotnego;

a) żonę niezarobkującą, względnie męża;

b) dzieci i pasierbów w wieku do 16 lat życia, o ile nie zarobkują oraz w wieku ponad 16 lat życia, o ile są niezdolni do zarobkowania;

c) dzieci i pasierbów w wieku od 16 do 18 lat życia, o ile kształcą się w średnich zakładach naukowych ogólnokształcących i zawodowych;

d) rodziców i dziadków niezdolnych do zarobkowania.

Art.  14. ⁹

Prawo do pobierania zasiłku na wypadek bezrobocia zaczyna się po 10 dniach, licząc od dnia zarejestrowania się bezrobotnego w państwowym urzędzie pośrednictwa pracy i trwa najwyżej przez 13 tygodni w ciągu jednego roku, licząc od dnia pobrania pierwszego zasiłku tygodniowego.

W tych jednakże wypadkach, gdy pracownik w razie rozwiązania stosunku najmu pracy bez wypowiedzenia otrzymał odszkodowanie, prawo do pobierania zasiłków na wypadek bezrobocia zaczyna się najwcześniej od dnia, następującego po ukończeniu okresu, za który otrzymał odszkodowanie.

W razie długotrwałego bezrobocia może Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Skarbu przedłużyć ten okres do 17 tygodni, jednak tylko w tym przypadku, gdy stwierdzi na podstawie danych, zawartych we wniosku, że wydatki, które spowoduje przedłużenie okresu zasiłkowego, znajdą pokrycie w ramach budżetu Funduszu Bezrobocia, ustalonego na dany rok budżetowy.

Prawo do następnych 13 tygodniowych zasiłków przysługuje po roku, licząc od dnia pobrania pierwszego zasiłku tygodniowego w okresie poprzednim, o ile zabezpieczony przepracował w tym czasie co najmniej czasokres przewidziany w ust. 1 art. 2 w zakładach pracy, podlegających obowiązkowi zabezpieczenia na wypadek bezrobocia.

Wypłata zasiłków dla bezrobotnych odbywa się w ustalonych dniach tygodnia za ubiegły tydzień roboczy, względnie za tę ilość dni, przez które w ubiegłym 7-dniowym okresie zabezpieczony pozostawał bez pracy.

Tydzień roboczy w rozumieniu ustępu poprzedniego nie obejmuje niedziel.

Minister Opieki Społecznej może zarządzić, by wypłata zasiłków odbywała się za okresy dłuższe od jednego tygodnia.

Art.  15.

Bezrobotny, który w trakcie otrzymywania zasiłku na wypadek bezrobocia przystąpił do pracy zarobkowej i ukończył ją, względnie utracił bez winy z jego strony po upływie dni 10, podlega dla otrzymania zasiłku obowiązkowi 10-dniowego wyczekiwania w myśl art. 14 niniejszej ustawy; od wyczekiwania wolny jest bezrobotny, który ukończył nową pracę, względnie utracił ją bez własnej winy przed upływem 10 dni.

Art.  16.

Prawo do pobierania zasiłku na wypadek bezrobocia traci robotnik:

a) jeżeli nie przyjmie odpowiedniej pracy, wskazanej mu przez państwowy urząd pośrednictwa pracy na warunkach, w danej miejscowości ogólnie przyjętych, z wyjątkiem, jeżeli odmówi przyjęcia pracy w zakładach, objętych strajkiem lub lokautem.

Praca winna być uważana za odpowiednią, o ile odpowiada zdolnościom fizycznym bezrobotnego, nic jest niebezpieczna ani dla jego zdrowia, ani moralności, jeżeli jest opłacana, wystarczająco wedle przyjętych w danej miejscowości norm i nie spowoduje dla bezrobotnego poważnych przeszkód przy powrocie do jego pracy zawodowej.

Bezrobotny może odmówić przyjęcia pracy poza miejscem swego zamieszkania z przyczyny niedostarczenia mu odpowiedniego mieszkania w miejscowości, w której mu pracę zaofiarowano;

b) jeżeli nie stosuje się do przepisów niniejszej ustawy, lub też do postanowień, na jej podstawie wydanych;

c) jeżeli dobrowolnie z przyczyn nieuzasadnionych rozwiązał stosunek najmu pracy.

IV.

Organizacja i administracja.

Art.  17. ¹⁰

(skreślony).

Art.  18. ¹¹

(skreślony).

Art.  19. ¹²

(skreślony).

Art.  20. ¹³

(skreślony).

Art.  21. ¹⁴

(skreślony).

Art.  22. ¹⁵

(skreślony).

Art.  23. ¹⁶

(skreślony).

Art.  24. ¹⁷

(skreślony).

Art.  25. ¹⁸

(skreślony).

Art.  26. ¹⁹

(skreślony).

V.

Kontrola nad bezrobotnymi.

Art.  27. ²⁰

Bezrobotny, ubiegający się o zasiłek zabezpieczeniowy, winien zgłosić się do państwowego urzędu pośrednictwa pracy, względnie jego oddziału, i przedłożyć dowody, stwierdzające rozwiązanie tego stosunku, oraz poddać się obowiązującym w zakresie rejestracji przepisom.

W razie niemożności wskazania odpowiedniej pracy przyznaje się bezrobotnemu zasiłek.

Art.  28. ²¹

Celem kontroli oraz ewentualnego otrzymania wskazanej mu pracy obowiązany jest bezrobotny przez cały czas pobierania zasiłku zgłaszać się w państwowym urzędzie pośrednictwa pracy, względnie w jego oddziale, zgodnie z przepisami regulaminu państwowych urzędów pośrednictwa pracy, podanego do wiadomości publicznej.

Za zaniechanie tego obowiązku z przyczyn nieuzasadnionych może bezrobotny być pozbawiony zasiłku na okres 10 dni.

Art.  29.

Zakład pracy, z którym robotnik, ubiegający się o zasiłek zabezpieczeniowy, rozwiązał stosunek najmu pracy, obowiązany jest na żądanie robotnika wydać w ciągu 24 godzin zaświadczenie. Treść zaświadczenia ustali w drodze rozporządzenia Minister Pracy i Opieki Społecznej.

Art.  30.

Minister Pracy i Opieki Społecznej ma prawo wydać zarządzenie dla poszczególnych obwodów lub gałęzi pracy w przedmiocie zawiadamiania przez pracodawców właściwych państwowych urzędów pośrednictwa pracy, względnie ich oddziałów, w terminie 3-dniowym o każdem wolnem lub nowoobsadzonem miejscu.

Osobne rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej, wydane w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami, określą przepisy:

a) o obowiązku zgłaszania miejsc wolnych i zawiadamiania o nowoprzyjętych robotnikach;

b) o postępowaniu przy ustalaniu przynależności do zakresu osób, wymienionych w art. 1 niniejszej ustawy;

c) o sposobie ściągania wkładek, wymienionych w art. 6 lit. a) niniejszej ustawy;

d) o postępowaniu przy wypłacaniu zasiłków.

VI.

Środki prawne i instytucje odwoławcze.

Art.  31. ²²

(skreślony).

Art.  32. ²³

(skreślony).

Art.  33. ²⁴

(skreślony).

VII.

Kary.

Art.  34. ²⁵

Pracodawcy, uchylający się od obowiązku, nałożonego na nich art. 29 i 30 niniejszej ustawy, karani będą w drodze administracyjnej na wniosek Wojewódzkiego Biura Funduszu Pracy grzywną od 50 do 1000 złotych, uchylający się zaś od obowiązku zgłaszania robotników, podlegających obowiązkowi zabezpieczenia, oraz od płacenia wkładek, przewidzianych w art. 6 niniejszej ustawy, grzywną administracyjną od 250 do 3000 złotych.

Grzywna zamieniona będzie, na wypadek niemożności ściągnięcia, na karę pozbawienia wolności według uznania władzy orzekającej, jednak nie ponad 13 tygodni. Do orzeczenia powołane są władze administracyjne I instancji.

W razie uchylenia się państwowych lub samorządowych zakładów pracy od obowiązku zgłaszania pracowników, podlegających zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia, od płacenia wkładek na rzecz Funduszu Bezrobocia, od wydawania pracownikom zaświadczeń o rozwiązaniu stosunku najmu pracy oraz od zawiadamiania o każdemu wolnem lub nowoobsadzonem miejscu przełożona władza państwowa, względnie samorządowa, pociąga kierowników tych zakładów do odpowiedzialności na mocy przepisów, normujących ich stosunek służbowy, lub rygorów, ustalonych w ich umowach pracy z odnośnemi zakładami.

Art.  35. ²⁶

Bezrobotny, który podał nieprawdziwe dane co do warunków, uprawniających go do pobierania zasiłków, traci prawo do tych zasiłków na okres od 2 do 6 tygodni.

Winni rozmyślnego przedstawienia, względnie potwierdzenia nieprawdziwych danych, mających uzasadnić przyznanie zasiłku z tytułu niniejszej ustawy, ulegną karze aresztu do 1 miesiąca, lub grzywny od 30 - 1.000 złotych, o ile dany czyn nie ulega karze surowszej. Właściwe są sądy grodzkie.

VIII.

Postanowienia końcowe.

Art.  36. ²⁷

Od wkładek zakładów pracy, nieuiszczonych w terminie ich płatności, pobiera się odsetki w wysokości 0,75 % miesięcznie.

Na prośbę płatnika Dyrektor Funduszu Pracy może:

1) zapłatę zaległych wkładek wraz z odsetkami odroczyć lub rozłożyć na raty,

2) obniżyć do 0,5 % miesięcznie odsetki, przypadające od zaległości, niezależnie od czasu powstania ich i od tego za jaki okres odsetki te przypadają.

Odsetki liczą się od następnego dnia po upływie terminu płatności, przyczem miesiąc rozpoczęty liczy się za cały.

Wykaz zaległości, stwierdzony przez Wojewódzkie Biuro Funduszu Pracy lub upoważnioną instytucję, stanowi tytuł egzekucyjny.

Na pokrycie kosztów przymusowego ściągania pobiera się od płatników opłaty egzekucyjne oraz opłaty na pokrycie kosztów przeniesienia i przechowania zajętych ruchomości. Opłaty za czynności egzekucyjne, włączając w to i sprzedaż przymusową, nie mogą przekraczać 5% od zaległości. O ile czynności egzekucyjne ograniczyły się do pisemnego wezwania płatnika do zapłaty zaległości - opłata egzekucyjna wynosi 1/4% od sumy zaległej, nie mniej jednak niż 50 gr i nie więcej niż 50 zł. Opłaty na pokrycie kosztów przeniesienia i przechowywania zajętych ruchomości pobiera się w wysokości kosztów rzeczywiście poniesionych.

Zalegle wkładki, odsetki, opłaty egzekucyjne oraz opłaty za przeniesienie i przechowanie ściągane będą przez zarządy gmin miejskich i wiejskich podobnie, jak samoistne daniny komunalne, przyczem opłaty egzekucyjne i opłaty za przeniesienie i przechowanie przypadać będą na rzecz egzekwującej gminy.

Wojewódzkim Biurom Funduszu Pracy i upoważnionym przez nie instytucjom przysługuje również prawo poszukiwania zaległości w drodze egzekucji sądowej.

Prawo przymusowego ściągania wkładek przedawnia się po 3 latach od dnia płatności poszczególnych wkładek; czynność egzekucyjna przerywa bieg przedawnienia.

Prawo żądania zwrotu uiszczonych Funduszowi Bezrobocia nienależnie wkładek przedawnia się po trzech latach, licząc od dnia ich uiszczenia.

Art.  37.

Wszelkie pisma i załączniki, dotyczące zabezpieczenia na wypadek bezrobocia, wolne są od opłat stemplowych w myśl ustawy z dn. 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych (Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 41, poz. 413).

Art.  38. ²⁸

Minister Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu ma prawo wydać zarządzenia, określające warunki zaliczenia czasu pozostawania w stosunku najmu pracy w przedsiębiorstwach i zakładach pracy, wymienionych w ust. 1 art. 1 ustawy, a położonych zagranicą do czasokresu ustanowionego w ust. 1 art. 2 ustawy.

W odniesieniu do obywateli państw obcych, zamieszkałych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, przepis powyższy ma zastosowanie przy zachowaniu zasady wzajemności.

Art.  39. ²⁹

(skreślony).

Art.  40. ³⁰

Bezrobotny, pobierający zapomogi doraźne, obowiązany jest pod groźbą utraty prawa do zapomóg, przyjąć każdą pracę, wskazaną mu przez państwowy (komunalny) urząd pośrednictwa pracy, prowadzoną dla zatrudnienia bezrobotnych.

Art.  41.

Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej, w odniesieniu zaś do art. 34 i 35 niniejszej ustawy również Ministrowi Sprawiedliwości.

Art.  42. ³¹

Ustawa z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia (Dz. U. R. P. Nr. 67, poz. 650) wchodzi w życie po upływie 1 miesiąca od jej ogłoszenia, przeprowadzenie zaś tej ustawy na obszarze całej Rzeczypospolitej Polskiej następuje w ciągu roku od dnia jej ogłoszenia.

Przy zastosowaniu przepisów ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. na obszarze województwa śląskiego przewidziane w ustawie funkcje państwowych urzędów pośrednictwa pracy wykonywają komunalne urzędy pośrednictwa pracy.

Art.  43.

Od dnia ogłoszenia ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia (Dz. U. R. P. Nr. 67, poz. 650) traci moc obowiązującą ustawa tymczasowa z dnia 4 listopada 1919 r. o doraźnej pomocy dla bezrobotnych, oraz postanowienia ustaw i rozporządzeń niemieckich w sprawie pomocy i opieki nad bezrobotnymi.

Jednakże na terenie województwa śląskiego postanowienia ustaw i rozporządzeń niemieckich w sprawie opieki nad bezrobotnymi mają zastosowanie względem tych robotników, którzy nie podlegają obowiązkowi zabezpieczenia na mocy ustawy z dnia 18 lipca 1924 r.

* Tekst jednolity uwzględnia zmiany wynikające z ustawy z dnia 17 marca 1932 r. w sprawie zmiany ustawy z dnia 18 lipca 1924 r. o zabezpieczeniu na wypadek bezrobocia (Dz.U.32.39.399) zmieniającej nin. ustawę z dniem 12 lipca 1932 r. (Dz.U.32.39.399)

1 Art. 2 zmieniony przez art. 3 pkt 1 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

2 Art. 3 zmieniony przez art. 3 pkt 2-4 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

3 Art. 4 zmieniony przez art. 3 pkt 5 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

4 Art. 5:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz.U.33.85.649) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 października 1933 r.

- zmieniony przez art. 3 pkt 6 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

5 Art. 6 zmieniony przez art. 3 pkt 7 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

6 Art. 7:

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz.U.33.85.649) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 października 1933 r.

- zmieniony przez art. 3 pkt 8 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

- zmieniony przez art. 2 pkt 3 dekretu z dnia 29 września 1945 r. o uiszczaniu przez pracodawców całości składek na ubezpieczenia społeczne i na Fundusz Pracy (Dz.U.45.43.240) z dniem 1 września 1945 r.

7 Art. 9 zmieniony przez art. 3 pkt 2, 8 i 9 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

8 Art. 10 skreślony przez art. 3 pkt 10 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

9 Art. 14:

- zmieniony przez art. 1 pkt 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz.U.33.85.649) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 października 1933 r.

- zmieniony przez art. 3 pkt 2 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

10 Art. 17 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

11 Art. 18 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

12 Art. 19 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

13 Art. 20 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

14 Art. 21 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

15 Art. 22 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

16 Art. 23 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

17 Art. 24 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

18 Art. 25 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

19 Art. 26 skreślony przez art. 3 pkt 11 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

20 Art. 27 zmieniony przez art. 3 pkt 12 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

21 Art. 28 zmieniony przez art. 3 pkt 13 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

22 Art. 31 skreślony przez art. 3 pkt 14 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

23 Art. 32 skreślony przez art. 3 pkt 14 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

24 Art. 33 skreślony przez art. 3 pkt 14 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

25 Art. 34 zmieniony przez art. 3 pkt 15 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

26 Art. 35 zmieniony przez art. 1 pkt 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz.U.33.85.649) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 października 1933 r.

27 Art. 36:

- zmieniony przez art. 1 pkt 8 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. (Dz.U.33.85.649) zmieniającej nin. ustawę z dniem 30 października 1933 r.

- zmieniony przez art. 3 pkt 16-19 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

- zmieniony przez art. 1 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 stycznia 1936 r. (Dz.U.36.3.25) zmieniającego nin. ustawę z dniem 21 stycznia 1936 r., z tym że w stosunku do zakładów pracy górniczo - hutniczych wspomniane zmiany wejdą w życie z dniem 26 stycznia 1936 r.

- zmieniony przez art. 1 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 stycznia 1936 r. (Dz.U.36.3.25) zmieniającego nin. ustawę z dniem 21 stycznia 1936 r., z tym że w stosunku do zakładów pracy górniczo - hutniczych wspomniane zmiany wchodzą w życie z dniem 26 stycznia 1936 r.

28 Art. 38 zmieniony przez art. 3 pkt 2 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

29 Art. 39 skreślony przez art. 3 pkt 20 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

30 Art. 40 zmieniony przez art. 3 pkt 21 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

31 Art. 42 zmieniony przez art. 3 pkt 22 rozp. z mocą ustawy z dnia 24 października 1934 r. o połączeniu Funduszu Bezrobocia z Funduszem Pracy (Dz.U.34.94.849) z dniem 1 kwietnia 1935 r.

• Identyfikator: Dz.U.1932.58.555 t.j.
• Rodzaj: Ustawa
• Tytuł: Zabezpieczenie na wypadek bezrobocia.
• Data aktu: 18/07/1924
• Data ogłoszenia: 11/07/1932
• Data wejścia w życie: 01/09/1924