Ustanowienie komisji lekarskich dla funkcjonarjuszów państwowych, oraz wojskowo-lekarskich dla zawodowych wojskowych.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 9 kwietnia 1924 r.

o ustanowieniu komisji lekarskich dla funkcjonarjuszów państwowych, oraz wojskowo-lekarskich dla zawodowych wojskowych.

Na zasadzie art. 14 ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. № 6, poz. 46) zarządza się co następuje:

Rozdział  1.

Postanowienia dotyczące wyłącznie funkcjonarjuszów państwowych.

§ 1. 1 Ustanawia się komisje lekarskie dla funkcjonariuszów państwowych w I instancji dla każdego powiatu przy starostwie, dla m. st. Warszawy przy Komisariacie Rządu, w II instancji dla każdego województwa przy urzędzie wojewódzkim; komisji lekarskiej li instancji przy Urzędzie Wojewódzkim warszawskim porucza się wykonywanie czynności komisji lekarskiej i! instancji także w odniesieniu do m. st. Warszawy.

§ 2. Do kompetencji komisji lekarskiej I instancji należy:

a) ocena zdolności do służby w wypadkach wskazanych w punktach 1 i 2 art. 9 ustawy;

b) ocena stopnia utraty zdolności do pracy zarobkowej w myśl art. 11 i 12 ustawy;

c) stwierdzanie związku przyczynowego choroby (kalectwa) ze służb:-} państwową, specjalnie zaś ustalanie, czy choroba powstała z przyczyn, przewidzianych w art. 9 ustawy, oraz ustalanie winy chorego (kaleki) w jej powstaniu;

d) stwierdzanie potrzeby umieszczenia emerytowanego funkcjonariusza państwowego w państwowym zakładzie dla umysłowo chorych, w myśl art. 42 ustawy;

e) stwierdzanie stanu niezdolności lub zdolności do służby lub pracy zarobkowej pozostającego w stanie spoczynku funkcjonariusza państwowego w wypadkach wskazanych w art. 39 ustawy.

Do kompetencji komisji lekarskiej II instancji należy:

ostateczne stwierdzanie trwałej niezdolności do służby w wypadkach wymienionych w art. 31 ustawy, tudzież ostateczne orzekanie w sprawach wymienionych w ustępie pierwszym niniejszego paragrafu pod pkt a), b), d), c), jeżeli zdania członków komisji-lekarzy I instancji są podzielone, jeżeli władza powołana do przenoszenia funkcjonarjusza w stan spoczynku tego zażąda z usadnionej przyczyny, oraz jeżeli prosi o to badany funkcjonariusz na zasadzie przedłożonych prywatnych .świadectw lekarskich stwierdzających jego stan zdrowia w sposób odmienny od komisji lekarskiej I instancji, w sprawie zaś pod pkt c), jeżeli wsadza powołana do przenoszenia funkcjonarjusza w stan spoczynku (art. 26 ustawy) zażąda orzeczenia komisji lekarskiej li instancji.

§ 3. 2 Skład komisji lekarskiej I instancji stanowią:

Lekarz urzędowy powiatu (dla m. st. Warszawy naczelnik Wydziału Zdrowia Publicznego przy Komisarjacie Rządu dla m. st. Warszawy) jako przewodniczący, oraz drugi lekarz urzędowy wyznaczony przez wojewodę (w Warszawie przez Komisarza Rządu na m. st. Warszawę). W razie braku drugiego lekarza urzędowego w miejscu siedziby starostwa wyznacza wojewoda jako drugiego członka komisji miejscowego lekarza sądowego, a w razie braku takiego, lekarza urzędowego z najbliższej miejscowości. Przy badaniu pracowników kolei państwowych wchodzi w skład komisji ponadto lekarz kolejowy, wyznaczony przez prezesa tej dyrekcji kolei państwowych, w okręgu której znajduje się miejscowość, w której odbywają się posiedzenia komisji lekarskiej.

Skład komisji lekarskiej II instancji stanowią: naczelnik wydziału zdrowia województwa jako przewodniczący, jeden z inspektorów lekarskich, wyznaczonych przez wojewodę, oraz naczelnik wydziału sanitarnego tej dyrekcji kolei państwowych, lub też jego zastępca, wyznaczony przez prezesa odnośnej dyrekcji kolei państwowych, w której okręgu jest siedziba danego województwa. Do komisji lekarskiej II instancji przy województwie pomorskiem deleguje prezes Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku w miejsce naczelnika wydziału sanitarnego jednego z lekarzy kolejowych, zamieszkałego w Toruniu.

§ 4. 3 W wypadkach, przewidzianych w punkcie c) § 2 w skład komisji lekarskiej I instancji, nie wyłączając komisyj dla miast Krakowa i Lwowa, wchodzi starosta, względnie jego zastępca, a dla m. st. Warszawy - Komisarz Rządu, względnie jego zastępca, jako przewodniczący, przedstawiciel władzy służbowej badanego funkcjonariusza, oraz członkowie, wymienieni w ustępie pierwszym § 3, zaś w skład komisji lekarskiej II instancji - wojewoda, względnie jego zastępca, jako przewodniczący, przedstawiciel władzy służbowej funkcjonarjusza, względnie władzy bezpośrednio wyższej, oraz członkowie, wymienieni w ustępie drugim § 3.

§ 5. Komisja lekarska I instancji poddaje funkcjonariusza państwowego badaniu na pisemne wezwanie ze strony jego władzy służbowej, skierowane do jej przewodniczącego, a komisja II instancji, po przysłaniu protokółu badania komisji lekarskiej I instancji, w wypadkach przewidzianych w ustępie ostatnim § 2. Przewodniczący zawiadamia władzę służbową, względnie władzę bezpośrednio wyższą o wyznaczonym terminie celem wezwania funkcjonariusza do poddania się badaniu komisji. Stwierdzenia komisji lekarskiej stanowią podstawę dla orzeczeń właściwej władzy. Przeprowadzenie badania i jago wynik, stwierdza się protokolarnie. Protokół podpisują wszyscy członkowie komisji lekarskiej, poczerń przewodniczący komisji, jeżeli jej orzeczenie jest ostateczne, przesyła jeden egzemplarz bezzwłocznie władzy, która zarządziła badanie funkcjonariusza państwowego, w przeciwnym razie komisji lekarskiej II instancji. Członek komisji lekarskiej i instancji, będący odmiennego zdanie niż reszta członków komisji, zaznacza to w protokóle badania i umieszcza swój podpis. W takim wypadku przewodniczący przekazuje komisji lekarskiej H instancji sprawę do ponownego zbadania i wydania orzeczenia, zawiadamiając o tem równocześnie właściwą władzę badanego funkcjonarjusza.

Badanie funkcjonariusza państwowego przez komisja lekarskie winno nastąpić nie później niż w 6 tygodni od dnia otrzymania powiadomienia przez przewodniczącego.

Wynik badania spisuje komisja lekarska w formie odpowiedzi na pytania (wzór № 1 i № 2); komisja lekarska II instancji zaznacza w nagłówku "orzeczenie II instancji".

§ 6. Ocenę zdolności do służby, oraz stopnia utraty zdolności do" pracy zarobkowej, należy opierać na zasadach, zawartych w załączniku № 3.

Jeżeli z powodu nieszczęśliwego wypadku wdrożone zostało postępowanie sądowo-karno, winna komisja w swojem orzeczeniu opierać się w zasadzie na wynikach tego postępowania i dołączać do aktów dochodzeń odpisy odnośnych protokółów śledztwa, względnie dochodzeń kamo-sądowych.

Stwierdzanie związku przyczynowego choroby (kalectwa) ze. służbą państwową, w myśl pkt. 2 art. 9 ustawy, winna komisja przeprowadzać w drodze dochodzeń co do przyczyny wypadku i towarzyszących mu okoliczności i na tej podstawie ustalać, czy wypadek powstał z powodu, lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych; ewentualnie w razie koniecznej potrzeby przeprowadzić dochodzenia na miejscu. Każda czynność dochodzeń ma być ustalona protokółem, a przewodniczący dołącza akta dochodzeń do zawiadomienia o orzeczeniu komisji. Orzeczenie komisji zapada większością głosów? w razie równości głosów rozstrzyga głos przewodniczącego.

§ 7. Celem stwierdzenia trwałej niezdolności do służby w wypadkach określonych w pkt. 1 art. 9 ustawy winna komisja ustalić, czy choroba (kalectwo) powstała po wstąpieniu do służby i czy funkcjonarjusz nie ponosi winy jej powstania, w tym wypadku może komisja zwrócić się do władzy, która zarządziła badanie funkcjonarjusza państwowego o przesłuchanie świadków, względnie przesłuchiwać świadków przedstawionych przez wymienioną władzę lub badanego funkcjonarjusza państwowego.

§ 8. Jeżeli funkcjonariusz państwowy, który ma być poddany badaniu komisji zawiadomi, że nie może się stawić na wezwanie komisji lekarskiej, z powodu choroby obłożnej, winien do zawiadomienia dołączyć świadectwo lekarskie, władza zaś żądająca badania rozstrzyga, czy badanie ma być odłożone, Czy też komisja ma się udać na miejsce pobytu funkcjonarjusza, o ile miejsce to leży poza miejscem urzędowania komisji.

§ 9. 4 Członkom komisji lekarskiej, nie będącym funkcjonarjuszami państwowymi, przyznaje się diety w takiej wysokości, jak funkcjonarjuszom państwowym VI stopnia służbowego, o ile zaś nie mieszkają w miejscu posiedzenia komisji, przyznaje się im ponadto zwrot kosztów podróży z miejsca zamieszkania do miejsca posiedzeń komisji i z powrotem, na zasadzie przepisów w sprawie diet i kosztów podróży funkcjonarjuszów państwowych, z wyjątkiem zwrotu Kosztów przewozu bagaży podróżnych oraz wydatków na tragarzy.

Wydatki, połączone z badaniem funkcjonarjuszów państwowych, obciążają zarząd Ministerstwa Skarbu.

Rozdział  II.

Postanowienia dotyczące wyłącznie zawodowych wojskowych.

§ 10. Ocenę zdolności do służby wojskowej w wypadkach, wskazanych w art. 9 ustawy, stopień utraty zdolności do pracy zarobkowej w myśl art. 11 i 12 ustawy, związek przyczynowy choroby (kalectwa) ze służbą wojskową, ostateczną trwałą niezdolność do służby wojskowej w mysi art. 47 ustawy, jakoteż stałą potrzebą opieki osób postronnych lub szczególnej opieki w myśl art. 55 i 56 ustawy, stwierdza orzeczenie- komisji wojskowo-lekarskiej, zatwierdzone przez Ministra Spraw Wojskowych, względnie dowódcę, okręgu korpusu.

§ 11. Orzeczenie, wydane w myśl § 10 niniejszego rozporządzenia, zatwierdza dowódca okręgu korpusu wzglądem szeregowych zawodowych, wzglądem zaś oficerów - zatwierdza Minister Spraw Wojskowych.

§ 12. Nieszczęśliwy wypadek podczas wzlotu służbowego (art. 53 ustawy) stwierdza odnośny dowódca na podstawie urzędowych dochodzeń i dołącza protokóły dochodzeń do aktu w sprawia przyznania zaopatrzenia.

§ 13. W skład komisji wojskowo-lekarskiej przy dowódcy okręgu korpusu wchodzą:

1) lekarz wojskowy w stopniu pułkownika lub podpułkownika, jako przewodniczący;

2) (dwuch lekarzy wojskowych (oficerów

3) { sztabowych);

4) przedstawiciel Intendentury (oficer sztabowy);

5) przedstawicie! sztabu okręgu (oficer sztabowy) jako członkowie.

Przewodniczącego, członków i zastępców komisji wojskowo-lekarskiej wyznacza dowódca okręgu; korpusu.

Kompetencji komisji wojskowo-lekarskiej przy dowódcy okręgu korpusu podlegają wszyscy zawodowi szeregowi, oraz oficerowie z wyjątkiem tych, o których mowa w § 14 niniejszego rozporządzenia.

§ 14. Generałowie, oraz wyżsi oficerowie, którzy zajmują stanowiska szefów departamentów, oddziałów sztabu generalnego, szefów służb w dowództwach okręgów korpusów i szefów służb w okręgu, jako leż ci oficerowie, co do których uzna za wskazane odnośny dowódca okręgu korpusu lub zarządzi Minister Spraw Wojskowych, ma jej być przedstawiani do komisji wojskowo-lekarskiej przy Ministrze Spraw Wojskowych.

§ 15. W skład komisji wojskowo-lekarskiej przy Ministrze Spraw Wojskowych wchodzą:

1) przedstawiciel departamentu sanitarnego generał brygady-lekarz lub pułkownik - lekarz, jako przewodniczący;

2) dwuch lekarzy - oficerów sztabowych;

3)

4) przedstawiciel departamentu intendentury (oficer sztabowy);

5) przedstawiciel oddziału osobowego sztabu generalnego (oficer sztabowy), jako członkowie.

Przewodniczącego, członków i zastępców komisji wojskowo-lekarskiej przy Ministrze Spraw Wojskowych pod 1, 2, 3 i 4 wyznaczają szefowie odnośnych departamentów, przedstawiciela zaś oddziału osobowego sztabu generalnego szef tego oddziału.

§ 16. Do kompetencji komisji wojskowo-lekarskiej należy:

a) ocena zdolności do służby w wypadkach wskazanych w art. 9 ustawy;

b) ocena stopnia utraty zdolności zarobkowej w myśl art. 11 i 12 ustawy;

c) stwierdzanie związku przyczynowego (kalectwa) ze służbą wojskową, specjalnie zaś ustalanie czy choroba (kalectwo) powstała z przyczyn przewidzianych iw art. 9 ustawy, oraz uśmianie winy chorego (kaleki) w jej powstaniu;

d) stwierdzenie istnienia, względnie nieistnienia stałej potrzeby opieki osób postronnych, lub poszczególnej opieki (potrzeba umieszczenia w domu inwalidów, względnie w zakładzie leczniczym dla umysłowo chorych).

§ 17. Komisje wojskowo-lekarskie zwoływane są na zarządzenie dowódców okręgów korpusów, względnie Ministra Spraw Wojskowych w miarę potrzeby w miejscach i terminach przez nich określonych.

Stwierdzenia komisji wojskowo - lekarskich stanowią podstawę, dla orzeczeń odnośnych władz.

§ 18. Orzeczenia po ich zatwierdzeniu w myśl § 11 niniejszego rozporządzenia, oraz ewentualne akty dochodzeń przekazuje się władzom wyszczególnionym w art. 45 ustawy.

§ 19. Od zatwierdzonego w myśl § 11 niniejszego rozporządzenia orzeczenia komisji wojskowo-lekarskiej w przedmiocie, danego stopnia utraty zdolności do pracy zarobkowej, oraz nieprzyznania związku przyczynowego choroby (kalectwa) ze służbą wojskową zawodowemu wojskowemu przysługuje prawo odwołania się do komisji odwoławczej.

§ 20. Do rozpatrywania i rozstrzygania odwołań od tych orzeczeń komisji wojskowo-lekarskich, które zatwierdzone zostały przez Ministra Spraw Wojskowych właściwą jest komisja - odwoławcza przy Ministrze Spraw Wojskowych.

Do rozpatrywania i rozstrzygania odwołań od tych orzeczeń komisji wojskowo-lekarskich, które zatwierdzone zostały przez dowódców okręgów korpusów, właściwą jest okręgowa komisja odwoławcza przy tym dowództwie okręgu korpusu, w którym zatwierdzone zostało odnośne orzeczenie.

§ 21. 5 W skład komisji odwoławczej przy Ministrze Spraw Wojskowych wchodzą:

a) przedstawiciel Ministra Spraw Wojskowych w stopniu generała brygady, lub pułkownika z korpusu oficerów sądowych, względnie jego zastępca w jednym z tych stopni wojskowych - jako przewodniczący:

b) przedstawiciel Ministra Skarbu;

c) wojskowy lekarz sztabowy, względnie zastępcy wymienionych pod b) i c), jako członkowie.

Przewodniczącego, członków i zastępców komisji odwoławczej przy Ministrze Spraw Wojskowych wyznaczają właściwi Ministrowie.

W skład okręgowej komisji odwoławczej wchodzą:

a) przedstawiciel dowódcy okręgu korpusu w stopniu oficera sztabowego z korpusu oficerów sądowych, względnie jego zastępca w takimże stopniu - jako przewodniczący;

b) przedstawiciel właściwej izby skarbowej;

c) wojskowy lekarz sztabowy, względnie zastępcy wymienionych pod b) i c), jako członkowie.

Przewodniczącego, członków i zastępców okręgowej komisji odwoławczej wyznaczają: przewodniczącego i członka wymienionego pod a) i c), względnie ich zastępców dowódca okręgu korpusu, zaś członka wymienionego pod b), względnie jego zastępcę dyrektor właściwej izby skarbowej.

§ 22. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą obowiązującą od dnia 1 października 1923 r.

Wzór № 1

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

Wzór № 2

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  № 3

Skala według zdolności do pracy zarobkowej według poszczególnych części ciała.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

1 § 1 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

2 § 3 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

3 § 4 zmieniony przez § 3 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

4 § 9 zmieniony przez § 4 rozporządzenia z dnia 19 lutego 1926 r. (Dz.U.26.27.160) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 22 marca 1926 r.

5 § 21 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 29 sierpnia 1928 r. (Dz.U.28.82.725) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 14 września 1928 r.

• Identyfikator: Dz.U.1924.34.355
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Ustanowienie komisji lekarskich dla funkcjonarjuszów państwowych, oraz wojskowo-lekarskich dla zawodowych wojskowych.
• Data aktu: 09/04/1924
• Data ogłoszenia: 17/04/1924
• Data wejścia w życie: 17/04/1924, 01/10/1923