Rumunia-Polska. Konwencja sanitarna. Warszawa.1922.12.20.

KONWENCJA SANITARNA

pomiędzy Polską a Rumunją, podpisana w Warszawie dnia 20 grudnia 1922 roku.

(Ratyfikowana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dn. 16 maja 1923 r. na mocy art. 49 ustępu 1 Konstytucji).

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwudziestym grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego roku w Warszawie podpisana została między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Królestwa Rumuńskiego Konwencja Sanitarna o następującem brzmieniu:

Polska i Rumunja, dążąc do zabezpieczenia swych terytorjów od zawleczenia i szerzenia chorób zakaźnych, postanowiły zawrzeć konwencję sanitarną, i w tym celu mianowały swymi pełnomocnikami:

Polska:

Dr Witolda Chodźkę, Ministra Zdrowia Publicznego,

Rumunja:

Dr Jana Cantacuzène prof. Wydz. Lek. w Bukareszcie,

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

I.

Zobowiązania Stron na wypadek pojawienia się na ich terytorjach chorób zakaźnych:

Artykuł  1.

Strony zawierające umowę będą się zawiadamiały wzajemnie drogą telegraficzną, o każdym pierwszym stwierdzonym przypadku cholery lub dżumy. Strony zobowiązują się również zawiadamiać się wzajemnie piśmiennie o epidemicznem szerzeniu się tyfusu plamistego i powrotnego.

Komunikaty, dotyczące chorób wyżej wymienionych, będą redagowane w języku francuskim i powinny zawierać:

1) nazwę choroby w języku francuskim, z podaniem nazwy naukowej w języku łacińskim,

2) miejsce i datę wystąpienia choroby,

3) jej pochodzenie,

4) liczbę zachorowań i zgonów,

5) nazwę zakażonej jednostki administracyjnej (art. 9),

6) środki przedsięwzięte.

Artykuł  2.

Niezależnie od komunikatów omawianych w art. 1, obie Strony będą przesyłać sobie wzajemnie co dwa miesiące komunikaty o dalszym przebiegu chorób wymienionych w art. 1, jak również dostarczać sobie wszelkich wiadomości, które mogą mieć znaczenie epidemjologiczne.

Komunikaty te będą wywierały sprostowania wszelkich ewentualnych błędów i niedokładności komunikatów poprzednich.

Artykuł  3.

Każda ze Stron, zawierających umowę, zobowiązuje się udzielać Stronie drugiej wszelkich publikacji urzędowych władz centralnych, dotyczących stanu zdrowia publicznego, w szczególności zaś, dotyczących ruchu chorób zakaźnych.

Jeżeli na terytorjum jednej ze Stron pojawi się lub zacznie szerzyć epidemicznie jakakolwiek choroba zakaźna, która na danem terytorjum zazwyczaj nie występuje wcale, albo też nie występuje w postaci nagminnej, to właściwa Strona, obowiązana jest bezzwłocznie zakomunikować Stronie drugiej wszelkie posiadane szczegóły o danej chorobie, które mogłyby się przyczynić do wyświetlenia sprawy.

Artykuł  4.

Działanie niniejszej Konwencji może być rozciągnięte, na zasadzie porozumienia się Stron w drodze dyplomatycznej, również na inne choroby nie wymienione w art. 1.

Artykuł  5.

Jeżeli jedno z Państw, zawierających umowę, będzie posiadało wiadomości o epidemicznym szerzeniu się choroby zakaźnej na terytorjum należącem do Państwa trzeciego i zarządzi na tej podstawie środki ochronne, to obowiązane jest powiadomić drugą Stronę, zarówno o przedsięwziętych środkach, jak i o źródłach pochodzenia wiadomości, które skłoniły je do wydania tych zarządzeń.

Artykuł  6.

Zawiadomienia przewidziane w art. 1, oraz zawiadomienia przewidziane w art. 2 i 3 będą przesyłane bezpośrednio przez centralną władzę sanitarną jednej Strony, centralnej władzy sanitarnej drugiej Strony.

Identyczne komunikaty będą przesyłane równocześnie do przedstawicielstwa dyplomatycznego w stolicy kraju zakażonego, oraz do Sekcji Hygjeny Ligi Narodów.

Artykuł  7.

Na wypadek, gdyby jedna ze Stron, zawierających umowę uważała za stosowne dodać do personelu swego dyplomatycznego przedstawicielstwa w stolicy drugiej Strony lekarskiego attaché, centralna władza sanitarna właściwej Strony ma zapewnić temu funkcjonarjuszowi wszelkie ułatwienia, aby mu umożliwić zaznajamianie się ze stosunkami epidemjologicznemi kraju i wszystkiemi innemi kwestjami, przedstawiającemi interes dla hygieny publicznej jego Państwa.

II.

Zarządzenia ochronne dotyczące osób przybywających z terytorjów zakażonych.

Artykuł  8.

Dane terytorjum należy ogłosić za zakażone:

w przypadku cholery, jeżeli jeden lub kilka przypadków zawleczonych spowodują, poza bezpośredniem otoczeniem chorego, pojawienie się przypadków cholery wśród ludności miejscowej,

w przypadku tyfusu powrotnego, plamistego i ospy, w razie stwierdzenia większej liczby przypadków z tendencją do nagminnego szerzenia się,

w przypadku dżumy, w razie stwierdzenia jednego lub kilku przypadków choroby niezawleczonych, lub też w razie stwierdzenia, ścisłemi metodami laboratoryjnemi, dżumy u szczurów lub innych gryzoniów w danej okolicy.

Za zakażoną można ogłosić jednostkę administracyjną danego Państwa: powiat (plasa), gminę miejską lub wiejską (comuna urbana sau rurala).

Ogłoszenie danego terytorjum za zakażone należy do Państwa władającego terytorjum zakażonem

Artykuł  9.

Zawiadomienie Strony drugiej, że dana jednostka terytorjalna jest ogłoszona za zakażoną, jak również zawiadomienia o przedsięwziętych z tego tytułu środkach, odbywa się w sposób przewidziany w art. 6.

Artykuł  10.

Gmina lub powiat (comuna sau plasa), które były uznane za zakażone na zasadzie art. 8, zostają uznane za wolne od zakażenia po upływie 5 dni od zgonu lub odosobnienia ostatniego chorego w przypadku cholery lub dżumy; odnośnie do tyfusu plamistego, powrotnego i ospy od chwili, gdy choroba straci swój nagminny charakter i tendencję do szerzenia się.

Artykuł  11.

Przewiduje się następujące zarządzenia ochronne przeciw zawleczeniu chorób zakaźnych wymienionych w art. 1:

a) oględziny i badania lekarskie,

b) nadzór nad pasażerami w miejscach przeznaczenia,

c) usuwanie i odosobnianie osób chorych lub podejrzanych o jedną z chorób wymienionych wyżej,

d) dezynfekcja i dezynsekcja osób i bagażów, wagonów kolejowych, jak również zakażonych części statków,

e) dezynfekcja towarów, a w przypadku dżumy- deratyzacja,

f) ewentualne szczepienie ochronne przeciw cholerze, dżumie, lub ospie podróżnych, nie posiadających świadectwa szczepienia.

Artykuł  12.

Oględzinom i badaniu lekarskiemu na granicy będą poddane osoby przybywające z terytorjum zakażonego, jak również osoby, u których stwierdzi się objawy jednej z chorób wymienionych w art. 1.

Osoby przekraczające granicę w partjach, w złych warunkach hygienicznych, jak również cyganie i włóczęgi, mogą być poddane przez władze kraju przeznaczenia oględzinom i badaniu lekarskiemu, nawet w wypadku, gdy przybywają z terytorjum nie zakażonego.

Artykuł  13.

Osoby uznane podczas badania lekarskiego za dotknięte jedną z chorób wymienionych w art. 1, lub osoby zdradzające objawy nasuwające podejrzenie jednej z tych chorób, będą przez władze sanitarne Państwa przeznaczenia odosobniane celem leczenia w zakładach specjalnie do tego przeznaczonych, gdzie pozostaną do chwili zupełnego wyleczenia.

Zatrzymywanie osób zdrowych celem obserwacji jest niedopuszczalne.

Osoby przybywające z miejscowości zakażonych, będą poddane w miejscu przeznaczenia dozorowi sanitarnemu przez okres nie dłuższy niż dni 5 w przypadku cholery lub dżumy i dni 14 w przypadku tyfusu powrotnego, plamistego i ospy, licząc od chwili wyjazdu danej osoby z terytorjum zakażonego. W tym celu można nakazać osobom powyższym stawienie się u właściwych władz sanitarnych po przybyciu do miejsca przeznaczenia.

Artykuł  14.

Personel sanitarny, kolejowy, jak również osoby delegowane urzędowo przez władze państwowe, podlegają zarządzeniom sanitarnym jedynie w razie ujawnienia zachorowania na jedną z chorób wymienionych w art. 1.

Artykuł  15.

Osobisty bagaż podróżnych może być poddany dezynfekcji i dezynsekcji jedynie w tym wypadku, jeżeli, zdaniem lekarza urzędowego, zachodzi podejrzenie zakażenia.

III.

Zarządzenia dotyczące towarów.

Artykuł  16.

A) Towary mogą być poddawane dezynfekcji tylko w razie stwierdzenia przez lekarza urzędowego jawnych oznak niebezpiecznego zanieczyszczenia.

B) Pozatem dezynfekcji lub dezynsekcji mogą być poddawane niżej wymienione towary, pochodzące z miejscowości zakażonej; w wypadku odmowy wykonania tych zarządzeń, wwóz ich może być zakazany:

1) używana odzież, bielizna i pościel.

W wypadku przesiedlenia lub też w wypadku jeżeli przedmioty powyższe stanowią bagaż podróżnych, postępuje się z niemi zgodnie z przepisami art. 15.

2) Szmaty i gałgany, z wyjątkiem szmat prasowanych, przewożonych w belach dostatecznie zabezpieczonych.

C) Ze względów sanitarnych nie może być zakazany przywóz:

1) świeżych odpadków, pochodzących z przędzalni, tkalni, szwalni i bielników, sztucznej wełny i świeżego papieru,

2) listów, kartek pocztowych, druków, książek, broszur, papierów handlowych i t. p. z wyjątkiem posyłek pocztowych, zawierających przedmioty wymienione w punktach 1 i 2 ustępu B.

Nie może być zabroniony tranzyt przez terytorjum jednego z układających się Państw towarów idących w opakowaniu wykluczającem jakiekolwiek zakażenie; towary takie nie podlegają również dezynfekcji podczas przewozu tranzytowego.

Miejsce wykonania dezynfekcji lub dezynsekcji ustalają zgóry władze Państwa przeznaczenia.

Dezynfekcja i dezynsekcja winny być przeprowadzone według metod uznanych przez naukę i dostosowanych do rodzaju towarów.

Artykuł  17.

Państwa zawierające umowę uznają, że pomyślne przeprowadzenie środków ochrony sanitarnej możliwe jest jedynie wtedy, gdy ludność, a zwłaszcza personel kolejowy i personel żeglugi, zdają sobie sprawę z ich doniosłości. W tym celu Strony obowiązują się zaznajamiać personel służbowy z właściwościami chorób zakaźnych i drogami ich szerzenia się, oraz zaznajamiać z praktycznemi sposobami zwalczania ich; Strony zobowiązują się również rozpowszechniać wśród podróżnych i ludności terytorjów pogranicznych wiadomości wyjaśniające znaczenie wydanych zarządzeń sanitarnych.

IV.

Zarządzenia dotyczące kolei i innych środków komunikacji.

Artykuł  18.

Względem podróżnych, przybywających na granicę kolejami i ich bagażu stosuje się zarządzenia, wymienione w artykułach poprzednich; w każdym razie wykonywanie tych zarządzeń nie powinno wstrzymywać ruchu pociągów.

W tym celu Państwa, zawierające umowę, postarają się o utworzenie na swych pogranicznych stacjach kolejowych w ciągu lat dwuch od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji, punktów sanitarno-nadzorczych o sprawności odpowiadającej rozmiarom zwykłego ruchu osób i towarów przez dane miejscowości pograniczne.

Artykuł  19.

Państwa, zawierające umowę, zobowiązują się:

1) utrzymywać w czystości, dezynfekować i dezynsekować pociągi pasażerskie, przybywające na granicę,

2) roztaczać ścisły nadzór sanitarny w obrębie dworców kolejowych, czuwać nad zaopatrzeniem dworców w dobrą wodę do picia, nad czystością wychodków w pociągach i na dworcach, nad czystością bufetów, a w okresie epidemji cholery zakazać sprzedaży produktów, mogących sprzyjać szerzeniu się zarazy (owoców surowych, jarzyn surowych oraz surowego nabiału).

Artykuł  20.

W przypadku ujawnienia w pociągu przybyłym do granicy osoby dotkniętej jedną z chorób wymienionych w art. 1, dany wagon winien być odczepiony i zdezynfekowany na terytorjum Państwa przeznaczenia przez władze stacji granicznej.

Podróżni, którzy stykali się z chorymi, podlegają oględzinom lekarskim; jednocześnie zawiadamia się o nich władze sanitarne tych miejscowości, do których podróżni ci jadą, a to celem poddania ich nadzorowi przewidzianemu przez Międzynarodową Konwencję Sanitarną z r. 1912; dozór będzie się liczył od chwili stwierdzenia danego przypadku.

Bagaż osobisty podróżnych podlega zarządzeniom art. 15.

Artykuł  21.

Przepisy i postanowienia niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie względem ruchu osób i towarów drogami lądowemi i wodnemi.

Co do komunikacji powietrznej przepisy powyższe będą stosowane przez władze sanitarne na miejscu pierwszego lądowania.

Artykuł  22.

Miejscowości pograniczne, w których będą urządzone punkty sanitarno-nadzorcze, będą ustalone za wspólnem porozumieniem centralnych władz sanitarnych obu Stron umawiających się. Państwa zawierające umowę, na wypadek niebezpiecznego szerzenia się epidemji, zastrzegają sobie prawo zamknięcia dla podróżnych i towarów, pochodzących z terytorjów zakażonych, granicy w punktach niedostatecznie zaopatrzonych w urządzenia sanitarne. Państwa zawierające umowę, zobowiązują się do wzajemnego zawiadamiania się o tych zarządzeniach conajmniej na 8 dni przedtem oraz do poczynienia ułatwień dla ruchu podróżnych i towarów przez inne punkty graniczne.

Artykuł  23.

Pobieranie opłat od podróżnych za pomoc lekarską na pogranicznych stacjach sanitarnych, za izolację, jak również za inne wydatki spowodowane stosowaniem przepisów niniejszej Konwencji, jest niedopuszczalne.

Powyższe wydatki obciążają Skarb tego Państwa, na którego terytorjum środki te są stosowane.

Pobieranie opłat za przeprowadzenie dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji dopuszczalne jest jedynie względem towarów podlegających tym zarządzeniom, a to w wysokości rzeczywistych wydatków poniesionych w tym celu.

Państwa zawierające umowę powiadamiają się wzajemnie o wysokości opłat wyznaczonych.

Gdyby jednak jedno z Państw zawierających umowę uznało za stosowne nałożenie opłat sanitarnych na pewne kategorje osób podróżujących partjami (zgodnie z art. 49 Konwencji Międzynarodowej z r. 1912), winno o tem zawiadomić drugie Państwo, które może zastosować ze swej strony zarządzenia analogiczne.

V.

Zarządzenia specjalne w pasie pogranicznym.

Artykuł  24.

Niezależnie od komunikatów wymienianych przez Strony zawierające umowę, na zasadzie art. 1, 2, i 3, władze sanitarne pasa pogranicznego wejdą w bezpośrednie stosunki, celem wzajemnego i możliwie dokładnego informowania się w zakresie spraw sanitarnych podległego im terytorjum.

Informacje te będą dotyczyły:

1) doniesienia o pierwszym przypadku zachorowania na jedną z chorób wymienionych w art. 1,

2) okresowego informowania o dalszym rozwoju tych chorób, jak również o wszelkich sprawach, mogących ułatwić stosowanie środków ochronnych,

3) przedsięwziętych środków.

Nadto władze sanitarne pasa pogranicznego będą się informowały wzajemnie o stanie chorób zakaźnych nie przewidzianych w art. 1.

Za pas pograniczny uważa się pas terytorjum obejmujący powiaty (plasa) przyległe do granicy oraz te powiaty, które oddalone są od granicy nie dalej niż o 5 klm.

Państwa umawiające się dostarczą sobie wzajemnie, w przeciągu jednego miesiąca od wejścia w życie niniejszej Konwencji, wykazów powiatów (plasa) i gmin przyległych do granicy, ze wskazaniem właściwych władz sanitarnych.

Artykuł  25.

W przypadku pojawienia się w pasie pogranicznym cholery, dżumy, tyfusu powrotnego, plamistego lub ospy, bądź też epidemicznego szerzenia się jakiejś innej choroby zakaźnej, władze administracyjne powiatu zakażonego zezwolą, aby władza administracyjna powiatu (plasa) pogranicznego drugiego Państwa, na podstawie uzyskanej zgody, wysłała swego lekarza urzędowego, który skomunikuje się z władzami miejscowemi, celem zebrania bezpośrednio na miejscu danych epidemiologicznych.

Pograniczne władze administracyjne obu stron będą współdziałały w zakresie ochrony zdrowia publicznego; na żądanie będą udzielały sobie wzajemnej pomocy w tym zakresie.

Artykuł  26.

W razie pojawienia się w miejscowościach pogranicznych cholery, zakazowi może również podlegać przywóz surowych owoców i jarzyn oraz nabiału z zakażonego terytorjum pogranicznego.

Artykuł  27.

W razie, gdyby jedno z Państw zawierających, umowę zawarło umowę sanitarną z innem Państwem, obowiązane jest przesłać w najkrótszym czasie drugiej Stronie tekst zawartej Konwencji.

Artykuł  28.

W razie powstania różnicy zdań przy stosowaniu niniejszej Konwencji i niemożności uregulowania ich w drodze dyplomatycznej, Państwa zawierające umowę zobowiązują się za wspólną zgodą, zwrócić się o pośrednictwo do Ligi Narodów (Sekcja Hygieny).

Artykuł  29.

Niniejsza Konwencja, zredagowana w języku francuskim, będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Bukareszcie w czasie możliwie najkrótszym.

Konwencja wchodzi w życie w 30 dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Po wypowiedzeniu Konwencji przez jedno z Państw umawiających się obowiązuje ona jeszcze przez rok od dnia wymówienia.

Na dowód czego wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie w dwuch egzemplarzach 20 grudnia 1922 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjętą, ratyfikowaną i zatwierdzoną i przyrzekamy, że będzie ściśle stosowaną.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 16 maja 1923 roku.

• Identyfikator: Dz.U.1923.82.636
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rumunia-Polska. Konwencja sanitarna. Warszawa.1922.12.20.
• Data aktu: 20/12/1922
• Data ogłoszenia: 21/08/1923
• Data wejścia w życie: 11/08/1923