Wykonanie ustawy z dnia 14 maja 1923 r. w przedmiocie podatku przemysłowego.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 27 czerwca 1923 roku

w celu wykonania ustawy z dnia 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. Nr. 58 poz. 412).

Na mocy art. 126 ustawy z dnia 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego (Dz. U. R. P. Nr. 58 poz. 412) zarządza się co następuje:

Do art. 3, ustęp 2.

§ 1. Od podatku zwalnia ustawa tylko państwowe koleje żelazne wraz z urządzeniami i przedsiębiorstwami, związanemi z eksploatacją lub budową tych kolei.

Natomiast podlegają podatkowi utrzymywane zarówno przez towarzystwa prywatne, jak i przez związki samorządne koleje żelazne z trakcją parową, elektryczną lub konną, a w tej liczbie kolejki miejskie i podmiejskie oraz tramwaje.

Do art. 3, ustęp 3.

§ 2. Do przedsiębiorstw użyteczności publicznej zalicza się: wodociągi i kanalizacje, szpitale, laboratoria do badania produktów, zakłady dezynfekcyjne, łaźnie, kąpieliska, rzeźnie.

Natomiast podlegają opodatkowaniu wszelkie inne prowadzone przez związki samorządne przedsiębiorstwa o charakterze zarobkowym jak np. hurtownie, sklepy, piekarnie, jakoteż nie służące wyłącznie na potrzeby związków samorządnych cegielnie, kamieniołomy itp.

Do art. 3, ustęp 7.

§ 3. Bibljoteki (wypożyczalnie książek) i czytelnie, nie odpowiadające warunkom, określonym w ustępie 7 art. 3 ustawy, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych; przyczem pod względem przedpłaty zalicza się tego rodzaju przedsiębiorstwa w stolicy i miejscowościach I klasy do kategorji III przedsiębiorstw handlowych, we wszystkich innych miejscowościach do kategorji IV.

Do art. 3, ustęp 11.

§ 4. Od podatku przemysłowego zwalnia ustawa przemysł ludowy, wykonywany zarówno przez mieszkańców wsi, jak i przez mieszkańców miast pod warunkiem jednak, że przemysł ten jest wykonywany tylko ubocznie przy innem zajęciu lub zawodzie stałym, względnie tylko w pewnych porach roku. Wolne od podatku będzie np. garncarstwo lub szewstwo, uprawiane przez mieszkańców wsi w chwilach wolnych od innych zajęć, wyrób prostych zabawek z drzewa, prowadzony w chwilach wolnych od pracy przez stolarza, zamieszkałego w mieście i stale zatrudnionego w fabryce itp.

Nie należy również pociągać do podatku rybaków, posiadających gospodarstwa rolne względnie domostwa we wsiach nadbrzeżnych, którzy sezonowo-bez obcej pomocy lub z pomocą tylko członków rodziny - trudnią się połowem ryb.

Sprzedaż własnych wyrobów przemysłu ludowego, dokonywane przez wytwórców nawet poza obrębem ich stałej siedziby, bez utrzymywania zakładów handlowych względnie oddzielnych składów, nie podlega opodatkowaniu.

Do art. 5, ustęp 1 i 8.

§ 5. Do sum obrotu, określonego w ustępach 1 i 8 art. 5 ustawy, zalicza się przychód brutto uzyskany zarówno ze sprzedaży bezpośredniej jakoteż ze sprzedaży za pośrednictwem komisantów.

Do art. 5, ustęp 2.

§ 6. Obrót w instytucjach kredytu krótkoterminowego jak również w domach bankowych, kantorach wymiany i lombardach składa się z dwóch głównych części: pierwszą stanowi suma pobranych procentów, prowizji itd., drugą zaś częścią składową jest zysk brutto, osiągnięty z operacji obcemi walutami, dewizami, czekami zagranicznemi itp.;. każda z tych głównych części rozpada się na poszczególne pozycje.

Ewentualnych strat poniesionych na operacjach, stanowiących drugą część obrotu, nie należy potrącać od pierwszej części składowej obrotu; nie zezwala się również na bilansowanie straty i zysku brutto pomiędzy poszczególnemi pozycjami drugiej części obrotu np. straty wynikłej z operacji obcemi walutami nie należy potrącać od zysku brutto na papierach wartościowych itd.

Do art. 5, ustęp 6.

§ 7. W trybie określonym w ustępie 6 art. 5 ustawy ustala się również obrót naftowych przedsiębiorstw magazynowo-tłoczniowych.

Do art. 5, ustęp 8.

§ 8. W kopalniach ropy naftowej wyłącza się z przychodu brutto, stanowiącego obrót przedsiębiorstwa, wartość ropy i gazów przypadającą na udziały bruttowców, obciążoną już podatkiem od kapitałów i rent.

Do art. 5 i art. 6.

§ 9. Jeżeli w jednym zakładzie są prowadzone różnorodne operacje, nie stanowiące jednak odrębnych przedsiębiorstw (art. 11 ustawy i § 10 nin. rozp.), a do określenia obrotu tych operacji stosują się różne ustępy art. 5 ustawy, to obrót osiągnięty z każdego rodzaju operacji, a względnie i wysokość stawki podatku określa się odrębnie.

Przykłady:

A) Przedsiębiorstwo przemysłowe prowadzi następujące operacje:

a) produkuje wyroby z własnych materjałów;

b) przyjmujemy do przeróbki cudze materjały;

Dla operacji pod a) - obrót ustala się w myśl ustępu 8 art. 5, ustawy, dla operacji zaś pod b) - zgodnie z ustępem 9 tegoż artykułu.

B) Przedsiębiorstwo kredytu długoterminowego prowadzi również operacje bankowe (kredytu krótkoterminowego).

Obrót osiągnięty z działu operacji kredytu długoterminowego ustala się na zasadzie ustępu 3, art. 5 ustawy, a podatek od sumy tego obrotu wynosi 2%; obrót zaś z operacji bankowych określa się w myśl ustępu 2, art. 5 ustawy; a podatek pobiera się w wysokości 5%.

Do art. 11.

§ 10. Za oddzielne przedsiębiorstwo handlowe, wymagające nabycia osobnego świadectwa przemysłowego, uważa się każde przedsiębiorstwo, wymienione odrębnie w ustępach I do XXI części I! litera A) taryfy, załączonej do art. 23 ustawy.

Przykład:

Hotel (ustęp X) i restauracja (ustęp Vii) chociażby się mieściły w lokalach ze sobą połączonych, stanowią dwa odrębne przedsiębiorstwa, wymagające nabycia dwóch świadectw przemysłowych.

Do art. 12.

§ 11. W wypadkach, o których mowa w części drugiej art. 12, decyzje Ministra Skarbu zapadają tylko na prośby płatników, składane za pośrednictwem właściwych Izb Skarbowych, które, przedstawiając te prośby, winny do nich dołączyć wnioski, należycie umotywowane pod wzglądem faktycznym i prawnym.

Do art. 13.

§ 12. Za oddzielne przedsiębiorstwo górnicze uważa się:

a) w kopalniach nafty - zespół szybów, wież wiertniczych i tym podobnych urządzeń, należących do jednego przedsiębiorstwa, a znajdujących w obrębie jednego pola naftowego lub nawet kilku pól naftowych, pozostających jednak w bezpośredniej ze sobą styczności;

b) w innych przedsiębiostwach górniczych - zespół urządzeń kopalnianych, służących do wydobywania produktów górniczych, wraz z odpowiedniemi terenami górniczemi, zarejestrowany przez władze górnicze jako oddzielna kopalnia.

Do art. 15.

§ 13. Za graniczące ze sobą parcele uważa się sekcje leśne, położone w jednym kompleksie lasów, nawet niestykające się ze sobą bezpośrednio, lecz znajdujące się w blizkiem sąsiedztwie.

O ile wyrąb lasu na mocy jednej umowy dokonywa się w obrębie parcel leśnych, chociażby granicząch ze sobą, lecz położonych w dwóch lub kilku gminach administracyjnych - wyrąb, prowadzony w każdej poszczególnej gminie, uważa się za oddzielne przedsiębiorstwo.

Do art. 19.

§ 14. Za handel wędrowny (domokrążny) nie uważa się sprzedaży towarów ze straganu, ławy, wieszadeł i t. p., wykonywanej stale lub perjodycznie w pewnych określonych dniach w tem samem miejscu lub na tym samym placu; do handlu takiego stosuje się postanowienia art. 11 ustawy.

Do art. 20.

§ 15. Za jarmarki w rozumieniu art. 20 ustawy uważa się targi trwające dłużej niż trzy dni jak np. targi lwowskie, poznańskie i t. p.

Do art. 22.

§ 16. Za składy, znajdujące się w obrębie zakładu handlowego lub przemysłowego, a nie wymagające nabycia kart rejestracyjnych, uważa się takie pomieszczenia, które, odpowiadając w zupełności warunkom, oznaczonym w części drugiej art. 22 ustawy, znajdują się bezpośrednio przy samym zakładzie handlowym lub - o ile chodzi o przedsiębiorstwa przemysłowe - w obrębie jednego obejścia fabrycznego, względnie w obrębie tego obejścia domowego, w którem mieści się przedsiębiorstwo przemysłowe.

Do art. 25.

§ 17. Przykłady:

a) Skup zawodowy produktów rolnych prowadzi się w dwóch sąsiednich powiatach, z których jeden jest zaliczony (taryfa załączona do art. 23 część!) do trzeciej, drugi zaś do czwartej klasy miejscowości; świadectwo przemysłowe winno być nabyte według ceny odpowiadającej wyższej, t. j. trzeciej klasie miejscowości;

b) pośrednik handlowy wykonywa zajęcie przemysłowe w mieście zaliczonem do II klasy miejscowości i w powiecie zaliczonym do IV klasy miejscowości; świadectwo przemysłowe winno być nabyte według ceny, odpowiadającej II klasie miejscowości.

Do art. 26.

§ 18. Zarówno wnioski władz jak i prośby grup płatników o przeniesienie poszczególnych miejscowości z jednej klasy do drugiej winny być złożone Ministrowi Skarbu najpóźniej do dnia 1 sierpnia roku, poprzedzającego ten rok podatkowy, od którego ma obowiązywać przeniesienie.

Do art. 27.

§ 19. Karty rejestracyjne na oddzielne składy wydaje się w trybie określonym w ostatniej części art. 34 ustawy i to tylko tym przedsiębiorcom, którzy udowodnią, że nabyli świadectwa przemysłowe na prowadzenie przedsiębiorstwa, do którego należą te składy.

Postanowienie powyższe dotyczy również kart rejestracyjnych na zakłady hurtowej sprzedaży, nie stanowiące w myśl art. 14 pustawy oddzielnych zakładów handlowych.

§ 20. Władza podatkowa I instancji, w której okręgu nabyto kartę rejestracyjną na oddzielny skład względnie na zakład hurtowej sprzedaży (§ 19 część druga nin. rozp.), należący do przedsiębiorstwa położonego w okręgu innej władzy podatkowej, winna ją o tem zawiadomić, przesyłając odpis deklaracji, złożonej w myśl art. 34, część ostatnia.

§ 21. Władza podatkowa I instancji, w której okręgu nabyto świadectwo przemysłowe na zakłady należące do przedsiębiorstw, o których mowa w części drugiej art. 54 ustawy, winna o tem zawiadomić właściwą Izbę skarbową.

Do art. 29.

§ 22. Płatnikom należy ułatwić nabywanie świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych.

W szczególności:

a) nie należy żądać od nich okazywania dowodów osobistych;

b) świadectwa przemysłowe i karty rejestracyjne mogą być wydawane bądź bezpośrednio płatnikom, bądź osobom, które się wykażą ogól-nem lub szczególnem pełnomocnictwem płatnika.

Pełnomocnictwo umieszczone przez płatnika na deklaracji jest wystarczające.

Do art. 33.

§ 23. Jeżeli umowa o wykonanie robót (antre-pryz) względnie dostaw obejmuje okres dłuższy niż jeden rok, to należy corocznie nabywać świadectwa przemysłowe odpowiednio do sumy, przypadającej za roboty względnie dostawy, które mają być wykonane w każdym roku.

W tych wypadkach, gdy ogólna suma należna za wykonanie robót (antrepryz) względnie dostaw nie została cyfrowo ustalona w umowie i nie może być z góry ściśle określona, nabywa się świadectwo przemysłowe odpowiednio do tej sumy, która się w przybliżeniu da ustalić.

Do art. 34.

§ 24. Złożone przez płatników deklaracje (wzór № 1), po uwidocznieniu w nich kategorji i ceny wydanych świadectw przemysłowych, przesyła Kasa skarbowa właściwej władzy podatkowej I instancji po upływie "każdego tygodnia.

Kasy skarbowe prowadzą według przepisanego wzoru księgę wydanych świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych, do której wpisują każde wydane świadectwo i kartę.

Numer bieżący księgi i datę wydania oznacza się na wydanych świadectwach przemysłowych względnie na kartach rejestracyjnych tudzież na odnośnych deklaracjach płatników.

Nadto kasy skarbowe prowadzą według przepisanego wzoru pamiętnik blankietów świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych. Pamiętnik winien być zamknięty z końcem każdego miesiąca.

Blankiety świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych zamawiają Kasy skarbowe w niezbędnych ilościach za pomocą kart zamówień według przepisanego wzoru.

Do art. 35.

§ 25. Przy uiszczeniu dopłaty w myśl przepisów art. 35 ustawy wydaje się nowe świadectwo przemysłowe roczne względnie półroczne, z zaliczeniem rocznej względnie półrocznej ceny poprzednio nabytego świadectwa.

Przy dopłacie należy zażądać złożenia nowej deklaracji w myśl art. 34 ustawy z dołączeniem poprzednio nabytego świadectwa przemysłowego, które kasa skarbowa winna unieważnić.

W razie przeniesienia przedsiębiorstw z niższej klasy miejscowości do Wyższej, dopłatę w myśl części pierwszej niniejszego paragrafu uskutecznia się w kasie skarbowej tego okręgu, do którego przedsiębiorstwo się przenosi.

Do art. 36.

§ 26. Jeżeli przedsiębiorstwo przed upływem ważności świadectwa zostanie przeniesione do innej miejscowości, to płatnik winien najpóźniej w ciągu miesiąca zawiadomić o tem władzę podatkową 1 instancji zarówno dotychczasowego, jak i nowego miejsca wykonywania przedsiębiorstwa. Pierwsza z wyżej wymienionych władz po uczynieniu adnotacji w myśl art. 36 ustawy przesyła drugiej deklarację, złożoną w swoim czasie zgodnie z art. 34 ustawy i udziela jej wszelkich danych, odnoszących się do przeniesionego przedsiębiorstwa.

Do art. 27 - 39.

§ 27. Świadectwo przemysłowe stanowi tylko dowód częściowego względnie całkowitego uiszczenia podatku przemysłowego, sarno przez się jednak nie uprawnia do wykonywania przedsiębiorstwa względnie zajęcia, o ile prawo to w myśl obowiązujących przepisów podlega ograniczeniom lub o ile wykonywanie przedsiębiorstwa względnie zajęcia wymaga specjalnego pozwolenia albo koncesji.

Do art. 40.

§ 28. Naczelnicy Władz podatkowych I instancji winni zawezwać przedstawicieli płatników, o których mowa w części drugiej art. 40 ustawy, do uczestnictwa w przeprowadzeniu dorocznej lustracji przedsiębiorstw i zawiadomić ich o wyznaczonych ku temu terminach.

Dowody zawezwania należy przechowywać w aktach.

Do art. 40.

§ 29. Przy dokonywaniu dorocznej lustracji należy zwrócić szczególną uwagę na następujące okoliczności:

a) znaczenie pod względem handlowym miejscowości względnie dzielnicy, w której przedsiębiorstwo się znajduje;

b) pomieszczenie zajmowane przez przedsiębiorstwo (rozmiar, urządzenie, umeblowanie, wysokość rocznego komornego, względnie roczna wartość czynszowa itp.);

c) ilość pracowników i robotników, zatrudnionych w zakładzie lub w przedsiębiorstwie; sumę wypłacanego im perjodycznego wynagrodzenia w rozumieniu art. 20, ustawy o państw, podatku dochodowym (Dz. U. R. P. z r. 1920, Nr. 82, poz. 550);

d) ilość, rodzaj i siłę maszyn i innych narzędzi produkcji;

e) ilość dni pracy w przedsiębiorstwie i zmian roboczych;

f) w przedsiębiorstwach mniejszych - ilość i wartość towarów, znajdujących się zarówno w zakładzie jak i w należących do niego składach oraz obrót (art. 5 ustawy).

Zebrane w myśl niniejszego paragrafu wiadomości winny być wpisane do osobnego pamiętnika lub odnotowane na deklaracjach (art. 34 ustawy).

Do art. 41, cz. 2.

§ 30. Sprawdzanie, o którem mowa w części drugiej art. 41, ustawy ma na celu stale zbieranie jaknajbardziej szczegółowych danych i materjałów, dotyczących obrotów przedsiębiorstw i zająć (art. 5 ustawy).

Delegowani do sprawdzania urzędnicy mają prawo:

a) przeprowadzać oględziny wszystkich zakładów i należących do nich oddzielnych składów (art. 42 ustawy), zwracając przytem uwagę na okoliczności, wyszczególnione w paragrafie 29 niniejszego rozporządzenia;

b) przeglądać i badać szczegółowo prowadzone w przedsiębiorstwach księgi handlowe, księgi obrotu i wszelkie inne zapiski, dotyczące obrotu wraz z wszelkiemi dokumentami odnoszącemi się do tych ksiąg lub zapisków (art. 97 ustawy);

c) żądać potrzebnych wiadomości i danych od Urzędów, instytucji i przedsiębiorstw (art. 46 i 47 ustawy).

Sprawdzania należy dokonywać perjodycznie możliwie jaknajczęściej.

§ 31. W przedsiębiorstwach, obowiązanych w myśl art. 56 ustawy do miesięcznych wpłat podatku, sprawdzanie winno być pokonywane kilkakrotnie w ciągu miesiąca, w przedsiębiorstwach tych należy zwrócić baczną uwagę na sposób i prawidłowość prowadzenia ksiąg handlowych względnie ksiąg obrotu, oraz na tę okoliczność, czy miesięczne wpłaty podatku są uskuteczniane w terminie i w kwotach, ^odpowiadających obrotowi wykazanemu w księgach.

W razie ujawnienia nieprawidłowości w prowadzeniu ksiąg należy sporządzić odpowiedni protokuł, stwierdzający istotę czynu.

O stwierdzonej nieprawidłowości w uiszczaniu miesięcznych rat podatku donosi delegowany do sprawdzania urzędnik władzy podatkowej 1 instancji, która niezwłocznie zarządza przymusowe ściągnięcie podatku wraz z karami za zwłokę i kosztami egzekucyjnemi.

§ 32. Wyniki każdorazowego sprawdzenia winien delegowany urzędnik notować w swym pamiętniku i podawać je niezwłocznie do wiadomości władzy przełożonej.

Do art. 40, 41 i 42.

§ 33. Urzędnicy, delegowani do przeprowadzania lustracji i sprawdzania, winni być zaopatrzeni w odpowiednie legitymacje służbowe przez władzę podatkową I instancji, względnie przez Dyrektora Izby skarbowej lub przez Ministerstwo Skarbu.

Legitymację należy okazywać płatnikowi na jego żądanie.

Do art. 51 i 111.

§ 34. Protokuł sporządza się niezwłocznie po stwierdzeniu przekroczenia na miejscu wykrycia.

Jeżeli protokuł spisano poza obrębem tego miejsca, gdzie zostało stwierdzone przekroczenie, to okoliczność ta winna być zaznaczona w protokule z podaniem przyczyn.

Protokuł winien zawierać:

1) datę i miejsce sporządzenia,

2) imiona i nazwiska urzędników, którzy ujawnili przekroczenie oraz imiona i nazwiska ewentualnie obecnych przedstawicieli płatników (art. 40, część druga).

3) imię, nazwisko i miejsce zamieszkania oskarżonego,

4) imiona i nazwiska świadków obecnych przy ujawnieniu przekroczenia,

5) bliższe oznaczenie i kwalifikacja przekroczenia,

6) wyjaśnienie oraz ewentualnie podniesione przez oskarżonego zarzuty,

7) ewentualne zeznania świadków,

8) objaśnienia, sporządzającego protokuł,

9) okoliczności, mogące mieć wpływ na wymiar kary,

10) podpisy osób obecnych przy sporządzaniu protokułu.

Jeżeli oskarżony odmówi podpisania protokułu, okoliczność tę należy zaznaczyć.

Przy sporządzaniu protokułów o prowadzeniu zakładów handlowych lub przemysłowych, na które wcale nie nabyto świadectw przemysłowych, należy zwrócić uwagę oskarżonego na przepisy art. 112 ustawy i okoliczność tę zaznaczyć w protokule.

Do art. 51 i 118.

§ 35. Przy sporządzaniu protokułów o prowadzeniu skupu zawodowego, handlu z pomieszczeń ruchomych, handlu jarmarcznego, wędrownego (rozwoźnego, obnośnego) tudzież o wykonywaniu zajęcia przemysłowego przez ajentów podróżujących (komiwojażerów) -bez świadectwa przemysłowego-należy zażądać od oskarżonego odpowiedniej kaucji celem zabezpieczenia należności za świadectwo przemysłowe oraz za grzywnę.

W razie niezłożenia kaucji nakłada się sekwestr na towary do wysokości sumy podlegającej zabezpieczeniu.

W tym ostatnim wypadku należy oprócz protokułu sporządzić spis zajętych towarów z dokładnem podaniem ich rodzaju, ilości i oceny.

Zajęte towary należy oddać na przechowanie za potwierdzeniem odbioru na spisie Urzędowi skarbowemu względnie Urzędowi gminnemu (Magistratowi).

Jeżeli w ciągu 30 dni po dokonaniu zajęcia nie zostanie nabyte świadectwo przemysłowe względnie nie zostanie złożona kaucja, zajęte towary będą sprzedane w drodze licytacji. Towary, ulegające zepsuciu, mogą być sprzedane w terminie wcześniejszym.

Do art. 52-54.

§ 36. Zeznania winny być. składane według wzoru Nr. 2, załączonego do niniejszego rozporządzenia.

Władza podatkowa winna prowadzić osobny zapisek (rejestr) składanych zeznań w porządku chronologicznym i zaopatrywać zeznania liczbą kolejną.

Do art. 74.

§ 37. Dla każdego oddzielnego przedsiębiorstwa względnie zajęcia, podlegającego podatkowi przemysłowemu od obrotu (art. 7 b. i 9) zakłada władza podatkowa arkusz wymiarowy według przepisanego wzoru.

§ 38. Przy sprawdzaniu zeznań i sporządzaniu wniosków posiłkuje się władza podatkowa przedewszystkiem materjałami, zebranemi w myśl przepisów paragrafów 29-32 niniejszego rozporządzenia.

Do art. 75.

§ 39. O ile materjały, o których mowa w paragrafie 38, będą niedostateczne, należy je uzupełnić w sposób wskazany w art. 75 ustawy.

Do art. 76.

§ 40. Księgi obrotu, przewidziane w art. 50 ustawy, nie mają siły dowodowej, przyznanej księgom handlowym w części trzeciej art. 76 ustawy; do ksiąg obrotu nie odnosi się również postanowienie części czwartej tegoż artykułu.

Do art. 81.

§ 41. Z uwagi na postanowienie art. 56 ustawy, terminy płatności, wskazane w art. 81 ustawy odnoszą się jedynie do płatników, nie obowiązanych do składania zeznań.

Do art. 83.

§ 42. Termin, wyznaczony w art. 83 ustawy, w niczem nie zmienia ciążącego na płatnikach w myśl art. 56 ustawy obowiązku uiszczenia podatku w terminach miesięcznych, o ile chodzi o przedsiębiorstwa sprawozdawcze pierwszych dwóch kategorii handlowych i pierwszych pięciu kategorji przemysłowych, względnie półrocznych, o ile chodzi o przedsiębiorstwa sprawozdawcze niższych kategorji, i nie znosi obowiązku opłacania kar za zwłokę w razie niedotrzymania tych terminów.

Przewidziany w art. 83 termin 8-mio dniowy ma to znaczenie, że obliczona przez Izbę skarbową po sprawdzeniu zeznania dopłata podatku, należna jeszcze od płatnika poza uiszczonemi ratami, może być przymusowo ściągana dopiero po upływie powyższego terminu.

Do art. 87.

§ 43. Sprzeciw winien być zgłoszony w tych wypadkach, gdy przyjęty przez komisję szacunkową obrót nie odpowiada ustaleniom faktycznym, zebranym w myśl §§ 29-32 względnie uzupełnionym w myśl § 39 niniejszego rozporządzenia, lub gdy uchwały Komisji naruszają przepisy ustawy.

Przewodniczący zgłasza sprzeciw na tem posiedzeniu Komisji, na którem zapadła uchwała; zgłoszenie winno być zapisane w protokule obrad. Wywód pisemny sprzeciwu sporządza się najpóźniej w terminie 7-mio dniowym, oznaczonym w części pierwszej art. 87 ustawy.

Do art. 95.

§ 44. Za spółdzielnie, działające na zasadzie, ustawy z dnia 29 października 1920 r. (Dz. U. R. P. z r. 1920, Nr. 111, poz. 733) uważa się te spółdzielnie, które powstały i zarejestrowały w sądzie swe statuty na podstawie art. 5 tejże ustawy, po dniu 1 stycznia 1921 r. t. j. po dniu wejścia w życie ustawy, tudzież te dawniej istniejące zrzeszenia, które odpowiadają warunkom, określonym w art. 117 rzeczonej ustawy i - zgodnie z wymaganiami tegoż artykułu - statuty swe uzgodniły z przepisami ustawy. Dowodem uzgodnienia może być bądź odpis statutu, uzupełniony dowodem zarejestrowania, bądź też wyciąg z rejestru sądowego, stwierdzający to uzgodnienie.

Statut spółdzielni zawierać winien oznaczenie tych funduszów, które nie mogą w żadnym razie ulec podziałowi między członków, oraz zawierać przepis, że nadpłaty i zwroty, przypadające na nie członków, będą zaliczane do jednego z tych właśnie funduszów.

Za "nadpłaty i zwroty" uważa się tę część zysku rocznego, którą - w myśl uchwały walnego zgromadzenia - przeznacza się do podziału między członków (poza dywidendą od udziałów) na zasadach, oznaczonych w statucie zgodnie z wymaganiami ustępu 3 art. 57 ustawy o spółdzielniach.

Spółdzielniom, które w statutach swych nie zawierają przepisów, wymaganych w ustępie 1, art. 95 ustawy o podatku przemysłowym (niepodzielność funduszów i obowiązek przelewania do nich nadpłat i zwrotów, przypadających na nieczłonków) - przysługują oznaczone w tymże artykule ulgi, o ile odpowiednia zmiana statutu zostanie przez nie dokonana przed upływem 1923 roku.

§ 45. Za spółdzielnię mieszkaniową uważać na* leży taką tylko spółdzielnię dla budowy nowych domów mieszkalnych, której majątek pozostaje wyłącznie jej własnością, członkowie zaś korzystają jedynie z mieszkań w charakterze wyłącznych lokatorów. (Natomiast spółdzielnię, która buduje domy mieszkalne dla swych członków z przepisaniem na nich tytułu własności, zaliczać należy do spółdzielni budowlanych (przemysłowych lub handlowych).

§ 46. Za spółdzielcze instytucje drobnego kredytu uważa się spółdzielnie kredytowe, określone w rozporządzeniu Ministra Skarbu z dnia 4 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 434).

§ 47. Za związek rewizyjny uważać należy takt związek lub taką spółdzielnię, które na podstawie art. 68 względnie 70 ustawy o spółdzielniach otrzymały od Rady Spółdzielczej prawo dokonywania rewizji.

Spółdzielnie, które do związku rewizyjnego przystąpiły po dniu ogłoszenia ustawy z dnia 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podatku przemysłowego, korzystają z ulg podatkowych od 1 dnia najbliższego miesiąca, następującego po zapadnięciu decyzji związku o przyjęciu ich w poczet członków związku, a tracą ulgę od 1-go dnia najbliższego miesiąca po ich wykreśleniu ze związku.

Stwierdzenie przynależności spółdzielni do związku rewizyjnego należy do związku, który przesyła Izbom skarbowym wykazy należących doń spółdzielni dwa razy do roku (w lipcu i w styczniu) z oznaczeniem daty przyjęcia każdej z nich do związku.

Zaliczenie spółdzielni do jednego z typów, wymienionych w punktach "a i b" ustępu 1 art. 95 ustawy, uskutecznia się na podstawie głównego jej zadanie, oznaczonego w statucie na pierwszern miejscu i stanowiącego faktycznie przeważną cześć działalności spółdzielni.

§ 48. Za inne spółdzielnie (art. 95 ustęp 2.) Uważa się te, która należą do związków rewizyjnych, ale nie odpowiadają choćby jednemu z warunków, wyszczególnionych w ustępie 1 art. 95 ustawy.

§ 49. Udzielanie zezwoleń, o których. mewa w ustępie 3 art. 95 ustawy, następuje co do każdego związku rewizyjnego oddzielnie na prośbą, złożoną do Ministerstwa Skarbu.

§ 50. Sklepy kółek rolniczych korzystają z ulgi W myśl ustępu 1 lit. b., art. 95 ustawy bez wzglądu na tę okoliczność, czy są spółdzielniami, czy też nie, pod następującemi jednak warunkami:

1) musza się znajdować we wsiach,

2) winny być prowadzone na własny rachunek kółka rolniczego i we własnym zarządzie.

Do art. 112.

§ 51. Zamknięcie zakładu jest dopuszczalne tylko w tych wypadkach, gdy nie nabyto wcale świadectwa przemysłowego.

O ile zakład posiada jakiekolwiek chociażby nawet i niewłaściwe świadectwo, nie podlega zamknięciu.

Zamknięcie uskutecznia się przez nałożenie pieczęci urzędowych na wejścia do zakładu lub w inny sposób, jaki podług miejscowych warunków uznany będzie za najodpowiedniejszy dla wstrzymania w zakładzie prowadzenia handlu lub przemysłu.

Ponowne otwarcie zamkniętego zakładu winno być dokonane niezwłocznie po okazaniu świadectwa przemysłowego.

Fakt zamknięcia oraz ponownego otwarcia zakładu, należy stwierdzić protokularnie.

Do art. 125.

§ 52. 1 Podlegający opodatkowaniu obrót przedsiębiorstw handlowych osiągnięty w czasie od 1 stycznia 1923 r. do 30 czerwca 1923 r. ze sprzedaży wyrobów tytoniowych, soli i sacharyny, ustala się w myśl ustępu 6 art. 5 ustawy, przyjmując jako zarobek brutto sumę prowizji wyznaczonej przez Ministra Skarbu.

Poczynając od 1 lipca 1923 r., obrót ze wspomnianej sprzedaży ustala się na zasadach ogólnych zgodnie z przepisami ustępu 1 art. 5 ustawy.

Do części II, lit. A., ustęp I kat. trzecia i czwarta załącznika do art. 23,

§ 53. Za dorosłego członka rodziny względnie dorosłego subjekta handlowego uważa się pracowników w wieku od 17 do 55 lat.

Pracowników młodszych od 17 lat i starszych ponad 55 lat liczy się dwóch za jednego.

Do ustępów XIV-XIX, części II lit. C załącznika do art. 23.

§ 54. Do robotników zalicza się wszystkich bez wyjątku najemników płci obojga, zarówno zajętych w zakładzie przemysłowym, jakoteż pracujących dla tegoż zakładu poza jego obrębem; nadto majstrów i niższych oficjalistów, wykonywających bezpośredni dozór nad robotami. Pracowników młodszych od lat 17 i starszych ponad 55 lat, liczy się dwóch za jednego.

Do robotników w przedsiębiorstwach stałych nie zalicza się robotników czasowych, zajętych przysposabianiem lub dostawą do zakładu przemysłowego paliwa i surowców i t p.

W przedsiębiorstwach sezonowych, np. na wyrębach leśnych - ze względu na ich krótkotrwały i czasowy charakter - zalicza się do robotników, wszystkich bez wyjątku pracujących.

Do ustępu XVI, części II lit. C załącznika do art. 23.

§ 55. Elektrownie, obsługujące nieznaczną ilość konsumentów, urządzone prymitywnie lub prowadzone ubocznie przy innych zakładach przemysłowych, jak np. przy tartakach, młynach, i t. p. mogą być zaliczone do tej kategorji przedsiębiorstw przemysłowych, jaka odpowiada ilości zatrudnionych w elektrowni robotników.

Do czyści III lit. D kateg. I załącznika do art. 23.

§ 56. Pod względem podziału linji kolejowych na główne i boczne pozostają w mocy przepisy zawarte w rozporządzeniu Ministra Skarbu z dnia 31 stycznia 1922 r., wydanem w porozumieniu z Ministrem Kolei Żelaznych (Dz. U. R. P. z r. 1922 № 18 poz. 151).

Do części III lit. D kateg. III załącznika do art. 23.

§ 57. Nie podlegają podatkowi ajenci przedsiębiorstw ubezpieczeniowych, którzy, mając inne stałe zajęcie (nauczyciele, urzędnicy), od czasu do czasu pośredniczą przy ubezpieczeniach i osięgają z tych operacji dochody, nie przekraczające dwu-krotnej ceny świadectwa przemysłowego wraz z wszelkiemi dodatkami.

Do części III lit. D. kateg. IV załącznika do art. 23.

§ 58. Za ajentów podróżujących (komiwojażerów) uważa się osoby, zastępujące zakłady handlowe lub przemysłowe i zbierające dla nich zamówienie na podstawie próbek, cenników i t. p.

Ajentom podróżującym (komiwojażerom) mogą być wydane świadectwa przemysłowe jedynie po okazaniu, w originałach lub uwierzytelnionych należycie odpisach, świadectw przemysłowych, nabytych przez przedsiębiorstwa przez nich zastępowane, oraz po przedstawieniu odnośnego pełnomocnictwa.

§ 59. Co do sposobu prowadzenia ksiąg obrotu (art: 50 ustawy) i co do tworzenia Komisji szacunkowych i odwoławczych (art. 57 - 73 ustawy), będą wydane oddzielne rozporządzenia.

Wzór № 1

(do art. 34 ustawy i § 24 pierwszego rozp. wykon.).

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

Wzór № 2

(do art. 52 i 53 ustawy i § 36 pierwszego rozp. wykonaw.).

ZEZNANIE O OBROCIE

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejsza treść dostępna jest wyłącznie w wersji pierwotnej treści w formacie PDF.

..................................................

1 Z dniem 1 lipca 1924 r. podlegający opodatkowaniu obrót przedsiębiorstw handlowych ze sprzedaży wyrobów tytoniowych ustala się w myśl ustępu 6 art. 5 ustawy z dnia 14 maja 1923 r. w przedmiocie państwowego podarku przemysłowego, przyjmując jako zarobek brutto sumą prowizji wyznaczonej przez Ministra Skarbu, zgodnie z § 1 rozporządzenia z dnia 20 czerwca 1924 r. (Dz.U.24.55.553).

• Identyfikator: Dz.U.1923.67.522
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wykonanie ustawy z dnia 14 maja 1923 r. w przedmiocie podatku przemysłowego.
• Data aktu: 27/06/1923
• Data ogłoszenia: 11/07/1923
• Data wejścia w życie: 26/07/1923