Rzesza Niemiecka-Polska. Układ polsko-niemiecki w przedmiocie zawisłych sądowych spraw depozytowych z przyznanych Polsce Traktatem Wersalskim obszarów, z wyjątkiem obszaru górnośląskiego. Drezno.1923.02.24.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 20 marca 1923 r.

w przedmiocie zawisłych sądowych spraw depozytowych z przyznanych Polsce Traktatem Wersalskim obszarów z wyjątkiem obszaru górnośląskiego.

Podaje się niniejszem do wiadomości, że na podstawie artykułu 4 § 6 układu Polsko-Niemieckiego w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości, podpisanego w Poznaniu dnia 20 września 1920 roku (Dz. U. R. P. № 120, poz. 795), zawarty został Układ Polsko-Niemiecki w przedmiocie, zawisłych sądowych spraw depozytowych z przyznanych Polsce Traktatem Wersalskim obszarów z wyjątkiem obszaru górnośląskiego. Tekst układu załącza się.

Układ Polsko-Niemiecki

w przedmiocie zawisłych sądowych spraw depozytowych z przyznanych Polsce Traktatem Wersalskim obszarów, z wyjątkiem obszaru górnośląskiego:

Rząd Polski oraz Rząd Niemiecki zgodziły się, aby zgodnie z interesami obu ludności sądowe sprawy depozytowe, na które miało wpływ przyznanie Polsce obszarów z wyjątkiem obszaru górnośląskiego, na podstawie upoważnienia zawartego w artykule 4 § 6 układu polsko-niemieckiego z dnia 20 września 1920 r. w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości uregulować w drodze umów, których brzmienie ustaliły wspólnie polski i pruski zarządy wymiaru sprawiedliwości, i mianowały w tym celu swymi pełnomocnikami:

Polski Rząd:

Wiceprezesa Sądu Okręgowego,

p. Tadeusza Zajączkowskiego,

Niemiecki Rząd:

Rzeczywistego Tajnego Radcę Legacyjnego, Dyrektora Ministerjalnego w Urzędzie dla Spraw Zagranicznych,

p. Karl v. Stockhammern,

którzy po przedłożeniu swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, ugodzili się co do następujących postanowień:

Art.  1.

§ 1. Sprawy, w których przed przejściem wymiaru sprawiedliwości złożono w sądach, położonych w przyznanych Polsce obszarach, z wyjątkiem obszaru górnośląskiego, wartości, wymienione w § 1 pruskiej ustawy depozytowej z dnia 21 kwietnia 1913 r. (Zbiór ustaw pruskich, str. 225), załatwiać się będzie wedle następujących postanowień:

§  2.

(1) Jeżeli złożono pieniądze (§ 6 pruskiej ustawy depozytowej) wstępują w miejsce dotychczasowego urzędu depozytowego:

1) odnośnie do kwot, złożonych w urzędach depozytowych dawniejszego okręgu sądu apelacyjnego w Poznaniu, sąd powiatowy w Międzyrzeczu,

2) odnośnie do kwot, złożonych w urzędach depozytowych dawniejszego okręgu sądu apelacyjnego w Kwidzyniu, sąd powiatowy w Kwidzyniu,

3) odnośnie do kwot, złożonych w dawniejszym sądzie powiatowym w Działdowie, sąd powiatowy w Allenstein,

Jako odtąd właściwe urzędy depozytowe.

(2) To samo stosuje się w przypadku § 8 pruskiej ustawy depozytowej, jeżeli złożone środki płatnicze przemieniono przed przejściem wymiaru sprawiedliwości na pieniądze kasowe.

(3) Atoli postanowienia ustępów 1 i 2 nie stosują się, jeżeli złożenie depozytu nastąpiło po dniu 25 stycznia 1919 r. w urzędach depozytowych, położonych na obszarze dawniejszej prowincji poznańskiej, zajętym przez Polskę przed wejściem w życie Traktatu Wersalskiego. W tym wypadku uważa się za właściwy urząd depozytowy ten polski sąd, który wstąpił w miejsce dawnego sądu pruskiego.

§ 3. Jeżeli złożono papiery wartościowe, inne dokumenty lub kosztowności albo w myśl § 8 pruskiej ustawy depozytowej środki płatnicze, których do chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości nie przemieniono na pieniądze kasowe, staje się właściwym urzędem depozytowym ten polski sąd, który wstąpił w miejsce dotychczasowego pruskiego, sądu chyba że złożone wartości w chwili przejścia wymiaru sprawiedliwości są przechowane w urzędach, których siedziby nie leżą na obszarze przypadłym Polsce. W tym wypadku wstępują w miejsce dotychczasowych urzędów depozytowych, sądy wymienione w § 2 ust. 1, jako odtąd właściwe urzędy depozytowe.

§  4.

(1) Właściwy odtąd w myśl §§ 2 i 3 urząd depozytowy winien na wniosek oddać depozyt urzędowi depozytowemu drugiego państwa, o ile nic innego z niżej podanych postanowień nie wynika.

(2) Do postawienia takiego wniosku są uprawnieni:

a) deponent, albo

b) inni interesowani razem, jeżeli deponentowi nie przysługuje prawo do odebrania depozytu, lub jeżeli depozyt złożono celem ostatecznego uwolnienia się od dłużnego zobowiązania.

(3) Jeżeli wedle przepisów obowiązujących w czasie przejścia władzy państwowej do wystąpienia z wezwaniem wydania depozytu jest w myśl § 15 pruskiej ustawy depozytowej właściwą władza, depozyt zostanie oddany po myśli ustępu 1 również na wezwanie właściwej władzy drugiego państwa. Właściwość wzywającej władzy ma wezwany urząd depozytowy badać w każdym poszczególnym przypadku, uwzględniając fakt przejścia władzy państwowej i układy zawarte między Państwem Polskiem a Państwem Niemieckiem. Jeżeli właściwość wzywającej władzy opiera się na jednym z układów w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości z dnia 20 września 1920 r. lub z dnia 12 kwietnia 1922 r., winna władza ta, występując z wezwaniem, stwierdzić, że oddanie władzy wymiaru sprawiedliwości drugiego państwa zawisłego u niej postępowania ani nie ma nastąpić z urzędu, ani w przypadku, w którym oddanie to jest dopuszczalne na wniosek stron lub interesowanych, że wniosku takiego mimo wezwania nie uczyniono w czasokresie jednego miesiąca po wezwaniu.

(4) Urząd depozytowy jest zobowiązany do oddania depozytu tylko wówczas, gdy odnośny wniosek lub wezwanie nadeszło do niego najpóźniej z upływem dnia 31 grudnia 1925.

(5) O wydaniu zarządzenia oddania należy uwiadomić interesowanych.

§  5.

(1) Jeżeli w przypadkach, przewidzianych w § 4, urząd depozytowy dowie się, że osoba trzecia podnosi roszczenie do przedmiotu stanowiącego depozyt, winien on oddanie depozytu uczynić zawisłem od zgody owej osoby trzeciej, Atoli urząd depozytowy może polecić osobie trzeciej, by w zakreślonym czasokresie udowodniła swe roszczenie, lub je dochodziła drogą skargi pod rygorem, że w razie przeciwnym oddanie depozytu nastąpi i bez jej zgody. Należy zakreślić czasokres odpowiedni, ale możliwie krótki. Takie polecenie winien urząd depozytowy wydać na żądanie władzy drugiego państwa, wzywającej o oddanie depozytu.

(2) W postępowaniu karnem oddanie depozytu nastąpi jedynie w razie zgody prokuratury, w której postępowanie jest zawisłem lub przy której ma się ono na podstawie polsko - niemieckich układów w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwość^ z dnia 20 września 1920 r. lub z dnia 12 kwietnia 1922 r. dalej prowadzić.

(3) Oddanie depozytu na podstawie § 4 jest tak długo wykluczonem, jak długo złożony przedmiot lub roszczenie przeciw urzędowi depozytowemu o wydanie depozytu należy do masy upadłości zawisłej w państwie, do którego należy urząd depozytowy.

§ 6. Na podstawie § 4 oddanie depozytu nastąpi:

a) jeżeli w myśl § 2 lub § 3 odtąd są właściwemi sądy niemieckie wyszczególnione w § 2 ustęp 1 wymienionym we wniosku lub w wezwaniu polskim urzędom depozytowym,

b) jeżeli w myśl § 2 lub § 3 odtąd jest właściwym polski sąd jako urząd depozytowy, sądom (urzędom depozytowym) wymienionym w § 2 ustęp 1 przy uwzględnieniu poprzedniego pruskiego ustroju sądownictwa.

§ 7. W przypadkach uregulowanych w §§ 4 do 6 przechodzi depozyt do urzędu depozytowego drugiego państwa w tym stanie prawnym, w jakim znajduje się on w chwili wydania zarządzenia oddania. W szczególności bez ujmy dla przepisu zawartego w § 5 ust. 1 przez oddania depozytu pozostają nienaruszonemi prawa osób trzecich, sprzeciwiające się wydaniu masy depozytowej deponentowi lub innym uprawnionym. To samo stosują się do praw zastawu nabytych w drodze egzekucji. Jeżeli takie prawa zastawu opierają się na tytule uznanym tylko za tymczasowo wykonalny lub jeżeli one dają wierzycielowi wedle ustawy tylko tymczasowe zabezpieczenie, winien urząd depozytowy państwa, przejmującego depozyt, uznawać rozstrzygnienia sądów państwa, oddającego depozyt, zapadłe po oddaniu depozytu a mające wpływ na ostateczny stan wspomnianych praw, narówni z rozstrzygnieniami krajowych sądów.

§  8.

(1) Sądy, wymienione w §§ 2, 3 i w § 6, są wyłącznie właściwemi do wydawania wszystkich rozstrzygnień, należących w myśl pruskiej ustawy depozytowej do właściwości urzędów depozytowych.

(2) Zażalenie przeciw rozstrzygnieniom właściwego potem polskiego u rządu depozytowego należy stosownie do § 3 pruskiej ustawy depozytowej wnosić w drodze nadzoru służbowego do obecnie przełożonych polskich urzędów.

(3) Zażalenia, zawisłe w chwili wejścia w życie niniejszego układu, należy - jeżeli w myśl postanowienia niniejszego układu właściwym urzędem depozytowym jest obecnie sąd drugiego państwa - oddać do rozstrzygnienia urzędowi zażaleniowemu, przełożonemu owemu sadowi.

§  9.

(1) Oświadczenia, wymienione w § 14 ust 1 L. 1 pruskiej ustawy depozytowej, można składać także protokularnie w sądzie lub u sekretarza sądowego drugiego państwa w języku, dopuszczonym przy tym sądzie.

(2) To samo stosuje się do wspomnianych w § 4 niniejszego układu wniosków o oddania depozytu urzędowi depozytowemu drugiego państwa.

(3) Jeżeli urząd depozytowy robi użytek z uprawnienia przysługującego mu w myśl § 18 pruskiej ustawy depozytowej, może potwierdzenie prawdziwości" podpisu lub publiczne uwierzytelnienie dokumentu nastąpić także na obszarze drugiego państwa. Legalizacji podpisu takich dokumentów, o ile ona wedle ogólnych postanowień jest potrzebną, należy żądać tylko wówczas, gdy zachodzą uzasadnione wątpliwości co do jego prawdziwości.

§  10.

(1) Jeżeli depozyt jest lub był przedmiotem sporu, uważa się za prawomocna rozstrzygnienia w zrozumieniu § 14 ust. 1 L. 2 pruskiej ustawy depozytowej rozstrzygnienia tego polskiego lub niemieckiego sądu, w którym spór został ukończony.

(2) Jeżeli spór zawisł po przejściu wymiaru sprawiedliwości, rozstrzygnienia sądu należącego do drugiego państwa są miarodajnemi dla urzędu depozytowego wtedy, gdy dla sporu w chwili jago zawiśnięcia nie była uzasadnioną w kraju podsądność lub tylko podsądność wedle majątku (§ 23 niemieckiej ustawy o postępowaniu w cywilnych sprawach spornych). W tym przypadku urząd depozytowy winien uwzględnić uzasadnienie podsądności krajowej, jeżeli ona wypływa z wniosku lub z jego umotywowania albo jeżeli to twierdzi przeciwnik wnioskodawcy. Przeciwnika wnioskodawcy należy przesłuchać, chyba że i bez tego wnioskowi powinno się odmówić lub gdy przesłuchanie jest niemożliwem z faktycznych powodów.

§ 11. Za władze właściwe w zrozumieniu § 14 ustęp 1 L. 3 i § 15 pruskiej ustawy depozytowej uważa się polskie władze wówczas, gdy one wskutek przejścia władzy państwowej lub wedle postanowień układów, zawartych albo w przyszłości zawrzeć się mogących między Państwem Polskiem a Państwem Niemieckiem, są właściwe do wydawania zarządzeń.

§ 12. Za sąd opiekuńczy w zrozumieniu § 21 pruskiej ustawy depozytowej uważa się sąd drugiego państwa wówczas, gdy jego właściwość opiera się na postanowieniach układów polsko-niemieckich w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości z dnia 20 września 1920 r. lub z dnia 12 kwietnia 1922 r. albo gdy osoba, objęta postępowaniem, ma przynależność drugiego państwa a opieka (kuratela) nie została wdrożoną w kraju.

§ 13. Za władzą nadzorczą w zrozumieniu § 22 pruskiej ustawy depozytowej uważa się władzę drugiego państwa wówczas, gdy ona wskutek przejścia władzy państwowej lub wedle postanowień układów, zawartych lub w przyszłości zawrzeć się mogących między Państwem Polskiem a Państwem Niemieckiem, jest właściwą do sprawowania nadzoru.

§ 14. W przypadkach-przewidzianych w § 28 ustęp 2 L. 2. pruskiej ustawy depozytowej, wyroki wykluczająca, wydane przez sądy drugiego państwa w zakresie ich właściwości, są miarodajnemi dla urzędu depozytowego. Udzielenie wyroku wykluczającego do wiadomości urzędowi depozytowemu nastąpi także wówczas, gdy urząd ten należy do drugiego państwa.

§  15.

(1) Jeżeli urząd depozytowy dopiero po odesłaniu polecenia do kasy dowie się o przeszkodzie, któraby po myśli niniejszego układu sprzeciwiała się wydaniu, wówczas stosuje się przepis § 23 pruskiej ustawy depozytowej.

(2) To samo stosuje się co do przeszkody, któraby po myśli §§ 4, 5 i § 7 niniejszego układu sprzeciwiała się oddaniu.

§  16.

(1) Jeżeli wedle niniejszego układu jest lub będzie w miejsce pruskiego urzędu depozytowego właściwym odtąd polski urząd depozytowy lub w miejsce polskiego urzędu depozytowego odtąd pruski urząd depozytowy, wstępuje w stosunek przechowawcy w miejsce państwa oddającego państwo przejmujące.

(2) Wstąpienie to uważa się w przypadku, przewidzianym w § 3, za dokonane z chwilą wejścia w życie niniejszego układu, a w przypadku, przewidzianym w § 4, z chwilą wydania zarządzenia oddania. W tej chwili staje się państwo oddające wobec uprawnionego do odbioru wolnem od wszelkiego zobowiązania z tytułu stosunku przechowawcy, atoli w przypadkach, przewidzianych w § 4. jest ono wobec państwa przejmującego odpowiedzialnem za depozyt aż do czasu należytego i zupełnego oddania depozytu.

(3) Przejście odpowiedzialności na państwo przejmujące nie narusza praw osób interesowanych lub osób trzecich do państwa oddającego, o ile prawa ta opierają się na ustawie z dnia 1 sierpnia 1909 r. o odpowiedzialności państwa i innych związków za naruszenia obowiązków służbowych przez urzędników przy wykonywaniu przez nich publicznej władzy (Zbiór ustaw pruskich str. 691), ani też do samych urzędników.

(4) Również nie mogą stać się czynności prawne, przedsiębrane wobec oddającego urzędu depozytowego, z tego powodu nieskutecznemi, że wskutek wydania zarządzenia stał się właściwym już urząd depozytowy - drugiego państwa, chyba, że państwo oddające stało się wolnem także wobec drugiego państwa od wszelkiego zobowiązania.

Art.  2.

(1) Postanowienia, zawarte w art. 1 §§ 4, 5 i § 7, Stosują się także do tych depozytów, które znajdują się lub znajdować się będą w czasie po przejściu wymiaru sprawiedliwości w urzędach depozytowych Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem plebiscytowego obszaru górnośląskiego, lub bez wzglądu na czas złożenia w urzędach depozytowych obecnego obszaru Państwa niemieckiego, z wyjątkiem plebiscytowego obszaru górnośląskiego, a które są w związku ze sprawą wymiaru sprawiedliwości, którą na podstawie układów polsko-niemieckich w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości z dnia 20 września 1920 r. lub z dnia 12 kwietnia 1922 r. oddano lub ma się oddać władzy sądowej drugiego państwa. W tym przypadku ma się oddać depozyt wymienionemu we wniosku lub w wezwaniu urzędowi depozytowemu drugiego państwa. Zresztą stosuje się odpowiednio postanowienia, zawarte w art. 1 §§ 8 do 16.

(2) Tak samo należy traktować depozyta, będące w związku ze sprawą wymiaru sprawiedliwości, którą oddano lub ma się oddać władzy sądowej drugiego państwa, choć oddanie to następuje nie na podstawie wymienionych poprzednio układów w przedmiocie przejęcia wymiaru sprawiedliwości.

Art.  3.

§1. Przy oddaniu depozytu drugiemu państwu lub przy wydaniu depozytu uprawnionemu do jego odbioru obowiązują następujące przepisy.

§  2.

(1) Jeżeli na obszarze dawniejszej prowincji poznańskiej, zajętym przez Polską przed wejściem w życie Traktatu Wersalskiego, złożono gotówko, przed dniem 15 lipca 1919 r., istnieje przypuszczenie, że depozyt złożono w walucie niemieckiej, przy później zaś złożonych depozytach, że depozyt złożono w polskiej walucie, chyba, że co innego wynika z kwitu depozytowego.

(2) Interesowani mogą prowadzić przeciw-dowód także za pomocą innych dokumentów, świadków lub znawców.

§  3.

(1) Gotówkę (§§ 1, 6 i § 8 ust. 2 pruskiej ustawy depozytowej) należy oddać stosownie do tego, czy ją złożono w walucie polskiej, czy niemieckiej, urzędowi depozytowemu drugiego państwa w tej samej walucie.

(2) Państwo przejmujące winno depozyt mający się oddać przemienić w krajowy ustawowy środek płatniczy tylko wtedy, gdy o to wnosi jeden z interesowanych a inni interesowani na to się godzą.

(3) Jeżeli oddanie depozytu nie następuje po myśli ustępu 1 w krajowych środkach płatniczych przejmującego państwa, winien przejmujący urząd depozytowy o otrzymaniu depozytu uwiadomić pisemnie znanych mu interesowanych z tą uwagą, że w razie nieuczynienia, w myśl ust. 2 wniosku, depozyt oddany pozostanie nieoprocentowany, tak jak pieniądze niekasowe (paragraf 8, Pruskiej Ustawy Depozytowej).

(4) Jeżeli depozyt oddano Państwu Polskiemu, należy z uwiadomieniem, wspomnianem w ustępie 3, połączyć powiadomienie, że w razie zmiany na krajowe polskie środki płatnicze można w przyszłości uzyskać oprocentowanie depozytu, tylko przez to, że zażąda się złożenia jego na książeczkę publicznej kasy oszczędności; wnioskowi takiemu należy zadość uczynić, choćby go uczynił tylko jeden z interesowanych.

§ 4. Postanowienia zawarte w § 3 ustęp 1 stosują się przy wydaniu depozytu uprawnionemu do odbioru, chyba że gotówką złożono w obszarze dawniejszej prowincji poznańskiej, zajętym przez Polskę przed wejściem w życie Traktatu Wersalskiego, w czasie od 25 stycznia 1919 do 31 grudnia 1919 r., a wydanie uprawnionemu do odbioru ma nastąpić bezpośrednio bez poprzedniego oddania depozytu drugiemu państwu. W tym przypadku przysługuje Państwu Polskiemu prawo złożony w walucie niemieckiej depozyt wydać swym obywatelom w walucie polskiej a to po kursie dnia, w którym depozyt przejęto. W tym względzie będzie miarodajny przeciętny kurs, który ustali Izba Handlowa w Poznaniu według urzędowych notowań kursu banknotów polskich w tym lub w ostatnim poprzednim dniu giełdowym w Berlinie, Gdańsku i Warszawie.

§ 5. Papiery wartościowe i kosztowności należy wydać w stanie niezmienionym, chyba, że zmiana nastąpiła w czasie zarządu zgodnie z ustawowemi przepisami.

Art.  4.

§1. (1) Polskie i niemieckie władze wymiaru sprawiedliwości winny we wszystkich sprawach, objętych niniejszym układem, udzielać sobie wzajemnie bezpośredniej pomocy prawnej w jaknajszerszym zakresie.

(2) Akta i załączniki, prowadzone dla spraw depozytowych, należy pozostawić właściwemu odtąd po myśli artykułu 1 §§ 2, 3 i § 6 urzędowi depozytowemu.

§  2.

(1) Za oddanie depozytu na podstawie artykułu 1 § 4 oraz za udzielenie pomocy prawnej na podstawie artykułu 4 § 1 nie będzie pobierać się żadnych należytości, stempli i wydatków.

(2) Jeżeli wedle postanowień niniejszego układu depozyt przechodzi do urzędu depozytowego drugiego państwa lub tam ma być oddany, nie policzą się za czas aż do przejęcia lub oddania depozytu żadnych należytości, stempli i wydatków.

§  3.

(1) Przy oddaniu depozytów urzędom depozytowym drugiego państwa nie należy stosować wydanych lub w przyszłości wydać się mogących przez Państwa, zawierające niniejszy układ, przepisów, ograniczających wywóz kapitanów, zakazujących wypłat za granicą lub obkładających wywóz kapitałów podatkami.

(2) Celem nie czynienia przeszkody w spiesz-nem załatwieniu spraw Państwo Polskie odnośnie do spraw depozytowych, objętych niniejszym układem, nie będzie robić użytku z przysługującego mu ewentualnie prawa likwidacji.

§ 4. W zrozumieniu niniejszego układu uważa się za czas przejścia wymiaru sprawiedliwości odnośnie do obszaru dawniejszej prowincji poznańskiej, zajętego przez Polskę przed wejściem w życie Traktatu Wersalskiego, dzień 1 stycznia 1920 r., odnośnie zaś co do reszty obszaru dzień, w którym podpisano protokuł zdawczy sądu (urzędu depozytowego).

Art.  5.

§1. Postanowienia niniejszego układu stosują się tylko do depozytów sądów powiatowych.

§ 2. Jeżeliby przy zastosowaniu niniejszego układu miały się w pojedynczych przypadkach wyłonić nieprzewidziane w poprzednich przepisach trudności, Polski i Pruski zarząd wymiaru sprawiedliwości zastrzegają sobie prawo uregulowania takich przypadków osobnemi umowami.

§ 3. Poprzednio podane postanowienia o właściwości i o postępowaniu przy załatwianiu zawisłych spraw depozytowych nie regulują pytania, na którego państwa ciężar ma się policzyć dokonany zwrot tych kwot, które złożono jako masy gotówkowe przed przejściem władzy państwowej. Rozstrzygnięcie tego pytania zastrzega się do czasu dokonania ogólnego finansowego rozliczenia.

§  4.

(1) Jeżeli przed wejściem w życie niniejszego układu załatwiono depozyta przez to, że jedna ze Stron, zawierających układ, wydała je uprawnionemu do odbioru, wówczas odnosi się to i do ściągniętych już kosztów sądowych. Również nie będzie miało miejsca powtórne oddanie takich depozytów w myśl artykułu 1 § 4; finansowe rozliczenie między Stronami, zawierającemi układ, ureguluje się w myśl § 3 niniejszego artykułu.

(2) Strony, zawierające układ, wręczą sobie wzajemnie wykaz depozytów, załatwionych w myśl ustępu 1.

Art.  6.

Układ niniejszy wchodzi w życie z upływem tego miesiąca kalendarzowego, w którym go podpisano.

W dowód powyższego pełnomocnicy podpisali niniejszy układ i zaopatrzyli go swemi pieczęciami.

Wygotowano w dwóch egzemplarzach.

Drezno, d. 24 lutego tysiąc dziewięćset dwudziestego trzeciego roku.

(L. S.) Tadeusz Zajączkowski

(L S.) K. Stockhammern

• Identyfikator: Dz.U.1923.39.269
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rzesza Niemiecka-Polska. Układ polsko-niemiecki w przedmiocie zawisłych sądowych spraw depozytowych z przyznanych Polsce Traktatem Wersalskim obszarów, z wyjątkiem obszaru górnośląskiego. Drezno.1923.02.24.
• Data aktu: 24/02/1923
• Data ogłoszenia: 14/04/1923
• Data wejścia w życie: 01/03/1923