Podatek majątkowy.

DEKRET

w przedmiocie podatku majątkowego.

Na podstawie uchwały Rady Ministrów postanawiam co następuje:

A.

DEKRET O PODATKU MAJĄTKOWYM.

Podmiot podatku.

Art.  1.

Podatkowi majątkowemu podlegają:

A) osoby fizyczne, które mają na obszarze ziem polskich b. zaboru rosyjskiego miejsce zamieszkania lub tam stale przebywają, podług wartości całego ich majątku, podlegającego podatkowi;

B) wszystkie inne osoby fizyczne podług wartości majątku ich, podlegającego podatkowi, a mianowicie:

1) ich nieruchomości, położonych na obszarze ziem polskich b. zaboru rosyjskiego;

2) ich wierzytelności, hipotecznie zabezpieczonych na nieruchomościach w tym obszarze;

3) ich majątku, związanego z tym obszarem przez fideikomis lub inne przepisy prawne;

4) ich kapitału zakładowego i obrotowego, służącego w tym obszarze do prowadzenia gospodarstwa rolnego lub leśnego, górnictwa lub przemysłu.

Do podlegającego podatkowi majątku osób, pod A) wymienionych, nie wlicza się wartości nieruchomości, znajdujących się poza obszarem ziem polskich b. zaboru rosyjskiego, oraz wartości kapitałów zakładowych lub obrotowych, służących poza tym obszarem do prowadzenia gospodarstwa rolnego lub leśnego, górnictwa lub przemysłu, jeśli te części majątku podlegają równorzędnemu opodatkowaniu tam, gdzie się znajdują.

W dalszym ciągu określa się majątek, podlegający podatkowi, krótko słowem majątek.

Art.  2.

Przy wymiarze podatku majątkowego dolicza się do majątku głowy rodziny majątek żyjących z nią wspólnie członków rodziny, o ile głowie rodziny lub odnośnym członkom przysługuje prawo rozporządzania majątkiem, który ma być doliczony.

Art.  3.

Udziały w majątku wspólnym opodatkowuje się w razie, gdy niema zastosowania art. 2 samoistnie. Jeśli udziałów nie można ustalić, przyjmuje się, że udziały są równe.

Przedmiot podatku.

Art.  4.

Przedmiotem podatku majątkowego jest majątek, pozostały po odliczeniu długów, będących w stosunku gospodarczym do majątku, i innych ciężarów.

Długi na pokrycie wydatków osobistych lub bieżących kosztów utrzymania domu potrąca się tylko wtedy, gdy zostały zaciągnięte w granicach prawidłowej gospodarki.

Art.  5.

Przy opodatkowaniu części majątku (Art. 1. B) potrąca się tylko tę część długów i ciężarów, jaka pozostaje w łączności gospodarczej z tą częścią majątku.

Art.  6.

Do majątku zalicza się także prawa do rent lub innych powrotnych użytków albo świadczeń, przysługujących uprawnionemu na czas jego życia, na czas życia innej osoby, na czas nieokreślony lub przynajmniej na lat 10 z umowy tytułem świadczenia wzajemnego za wartości majątkowe, na mocy rozporządzenia ostatniej woli, darowizny lub fundacji familijnej.

Art.  7.

Do majątku nie zalicza się:

1) sprzętów domowych, odzieży i innych ruchomości, służących do osobistego użytku podatnika i jego rodziny, o ile nie są one przynależnością nieruchomości lub częścią składową kapitału zakładowego albo obrotowego;

2) poborów, przysługujących uprawnionemu ze stosunku najmu pracy lub służbowego, albo z ubezpieczenia na wypadek choroby, od wypadku lub niezdolności do pracy.

Art.  8.

Majątek, którego nabycie zależy od spełnienia się warunku zawieszającego, nie jest przedmiotem podatku.

Uwolnienia od podatku.

Art.  9.

Od podatku majątkowego są wolne:

1) osoby, których cały majątek nie przenosi 10,000 mk. względnie 15,000 kor.; majątek członków rodziny, podlegający wedle Art. 2 wspólnemu opodatkowaniu, liczy się przy tem za jeden majątek;

2) majątki, lub części majątku, służące wyłącznie celom dobroczynnym albo przeznaczone na bezpłatny publiczny użytek;

3) hipoteki, od których podatek hipoteczny opłaca wierzyciel.

Podstawy opodatkowania.

Art.  10.

O ile niniejsze przepisy inaczej nie postanawiają, należy obliczać wartość majątku wedle przeciętnej wartości obrotowej jego składowych części.

Świadczenia powrotne oblicza się wedle wartości skapitalizowanej.

Art.  11.

Wartość budynków, służących do celów fabrycznych, należy przyjąć conajmniej wedle wartości, oszacowanej dla ubezpieczenia; wartość innych budynków należy w gminach miejskich przyjąć w kwocie, przewyższającej conajmniej o ¹/₃ wartość oszacowaną dla ubezpieczenia. W razie, gdy w ostatnich 6 latach przed chwilą ustalenia wartości dla wymiaru podatku majątkowago, nieruchomość taka była szacowana w celu zaciągnięcia długu hipotecznego lub ustanowienia prawa zastawu, musi ustalenie dla celów podatkowych dosięgać ponadto wysokości tego oszacowania.

Tym samym zasadom musi odpowiadać ustalenie wartości nieruchomość w granicach wiejskich. Jeśli w ostatnich 6 latach, poprzedzających ustalenie wartości, nieruchomość była przedmiotem sprzedaży, musi ustalenie wartości dosięgać ponadto conajmniej ówczesnej ceny kupna.

Art.  12.

Wartość papierów wartościowych ustala się podług kursu giełdowego, a w braku tegoż podług ceny sprzedaży, jaka w danych warunkach dałaby się osiągnąć.

Art.  13.

Wartość przedsiębiorstw, które sporządzają na podstawie prawidłowo prowadzonych książek regularne roczne zamknięcia rachunkowe, może być obliczona na podstawie wynikającego z ksiąg czystego majątku.

Art.  14.

Pretensje pieniężne, o ile nie podpadają pod Art. 12, oblicza się wedle wartości nominalnej. Wedle niższej wartości przyjmuje się je tylko wtedy, gdy w zeznaniu majątku przytoczono szczególne przemawiające za tem okoliczności.

Celem obliczenia wartości niepłatnych jeszcze roszczeń z ubezpieczeń życiowych, kapitałów i rent winien podatnik wykazać, jaką wartość one miałyby w razie odkupu. Podług tej wartości może nastąpić obliczenie.

Art.  15.

Skapitalizowaną wartość świadczeń powrotnych (rent, innych powrotnych użytków i t. p.) oblicza się podług ich jednorocznej wartości pieniężnej z uwzględnieniem terminu płatności na następujących zasadach

a) przy świadczeniach po wieczne czasy przyjmuje się 20-krotną roczną sumę;

b) przy świadczeniach na czas nieokreślony, jednak nie ograniczonych do czasu życia jednej lub więcej osób, przyjmuje się, o ile podatnik nie wykaże okoliczności, skracających czas trwania świadczeń, 10-krotną roczną sumę;

c) przy świadczeniach, ograniczonych do czasu życia jednej osoby, miarodajny jest wiek, jaki w chwili opodatkowania osiągnęła ta osoba, z której śmiercią prawo gaśnie; za skapitalizowaną wartość przyjmuje się przy wieku:

	15	lat	lub	mniej		18-krotną
wyżej	15	lat	do	25	lat	17-krotną
"	25	"	"	35	"	16	"
"	35	"	"	45	"	14	"
"	45	"	"	55	"	12	"
"	55	"	"	65	"	8½	"
"	65	"	"	75	"	5	"
"	75	"	"	80	"	3	"
"	80	"	"			2	"
wartość jednorocznego świadczenia;

d) przy świadczeniach, których czas trwania zależy od czasu życia więcej osób, oblicza się wartość podług przepisów pod c), a to wedle wieku najstarszej z tych osób, jeśli uprawnienie gaśnie już ze śmiercią pierwszej z nich, natomiast wedle wieku najmłodszej osoby, jeśli uprawnienie gaśnie dopiero ze śmiercią wszystkich tych osób;

e) przy świadczeniach, przysługujących tylko przez pewien z góry oznaczony czas, przyjmuje się wartość w sumie poszczególnych świadczeń z 5%-wem potrąceniem wedle załączonej tabeli; jeśli jednak czas trwania uprawnienia zależy ponadto od czasu życia jednej lub więcej osób, wówczas nie może wartość skapitalizowana przekraczać wartości, obliczonej podług przepisów pod c);

f) przy świadczeniach, których suma lub jednoroczna kwota nie da się ustalić, oblicza się wartość na podstawie ostatnio uiszczonej rocznej kwoty, a jeśli cały rok świadczenia jeszcze nie upłynął, na podstawie kwoty, jaka będzie przypuszczalnie uiszczona w roku bieżącym;

g) świadczenia, których czas trwania zależy od niespełnionego jeszcze warunku rozwiązującego, uważa się za bezwarunkowe.

Art.  16.

Przy oznaczaniu wartości potrąceń (Art. 4 i 5) obowiązują przepisy Art. 10 do 15.

Art.  17.

Podstawą obliczenia majątku jest wartość jego części składowych wedle stanu z dnia 31 grudnia roku kalendarzowego, poprzedzającego bezpośrednio rok podatkowy.

Jeśli wartość oblicza się wedle Art. 13 na podstawie książkowo zestawionego czystego majątku, a termin zamknięcia ksiąg nie schodzi się z końcem roku, może na wniosek podatnika nastąpić obliczenie wedle roku gospodarczego (bilansowego), poprzedzającego bezpośrednio rok podatkowy.

Wymiar podatku.

Art.  18.

Podatek wymierza się podług przyległej taryfy, stanowiącej część składową tego dekretu.

Razem z podatkiem głównym wymierza się i pobiera podatek dodatkowy w procentach kwoty głównego podatku wedle następującej skali:

przy rocznej kwocie podatku do 36 mk., względnie 54 kor., włącznie 30%

od

40

mk.

względnie

60

k.

do

100

mk.

względnie

150

kor.

włącznie

35%

"

125

"

"

187,50

"

225

"

"

337,50

"

"

40%

"

250

"

"

375

k.

"

350

"

"

525

k.

"

50%

"

410

"

"

615

"

"

650

"

"

975

"

"

60%

"

720

"

"

1.080

"

"

1.000

"

"

1.500

"

"

70%

"

1.080

"

"

1.620

"

"

1.400

"

"

2.100

"

"

80%

"

1.480

"

"

2.220

"

"

1.800

"

"

2.700

"

"

90%

"

1.890

"

"

2.835

"

"

i wyżej

100%

należności podatkowej. Wynkające przytem kwoty w fenigach (halerzach), wynoszące 50 f. (h.) lub więcej, zaokrągla się do 1 mk. (k.), zaś mniejsze opuszcza się.

Art.  19.

Rok podatkowy liczy się od 1 stycznia do 31 grudnia każdego roku.

Minister skarbu może zarządzić ogólnie, dla pewnych powiatów lub dla poszczególnych kategorji podatników, że jeden wymiar ma się odbyć na trzy lata podatkowe, albo że wymiar za ubiegły rok podatkowy obowiązuje nadal przez jeden lub dwa najbliższe lata podatkowe.

Miejsce opodatkowania.

Art.  20.

Podatek wymierza i pobiera się w tym okręgu wymiarowym, w którym podatnik ma swoje zwyczajne miejsce zamieszkania, lub w braku tegoż, miejsce swego stałego pobytu.

W wypadkach Art. 1 B, wymierza się podatek w tym okręgu, w którym znajduje się przedmiot podatku.

Od majątku, znajdującego się w kilku okręgach, wymierza się podatek w tym okręgu, w którym się znajduje główna część majątku.

Organa wymierzające podatek.

Art.  21.

Podatek wymierzają komisje szacunkowe, względnie w drodze odwołania komisje odwoławcze dla podatku majątkowego przy pomocy władz podatkowych.

W każdym okręgu wymiarowym ma urzędować najmniej jedna komisja szacunkowa. Komisje odwoławcze mają siedzibę jedna w Warszawie, a druga w Lublinie.

Art.  22.

Komisja szacunkowa składa się z urzędnika skarbowego, wyznaczonego przez władzę podatkową I instancji, jako przewodniczącego i z pewnej przez Ministerstwo Skarbu oznaczonej ilości członków.

Połowę członków wybierają w powiatach ziemskich sejmiki powiatowe, w powiatach miejskich: Warszawskim, Łódzkim i Lubelskim rady miejskie z pośród osób, do opłaty podatku obowiązanych, w powiecie osiadłych, na przeciąg trzech lat.

Resztę członków mianuje władza podatkowa I instancji. Jeśli przepisany w ustępie drugim wybór członków komisji nie dojdzie do skutku, wówczas władza podatkowa I instancji mianuje także tych członków.

Dla przewodniczącego i każdego członka komisji wyznacza się w ten sam sposób zastępcę.

Regulamin dla komisji wydaje Ministerstwo Skarbu.

Art.  23.

Każda z obu komisji odwoławczych składa się z urzędnika skarbowego, wyznaczonego przez Ministerstwo Skarbu, jako przewodniczącego i 16 członków, zamianowanych przez Ministerstwo Skarbu z pośród osób, zaproponowanych przez organizacje zawodowe, na przeciąg trzech lat.

Dla przewodniczącego i dla każdego członka komisji wyznacza się w ten sam sposób zastępcę.

Regulamin dla komisji wydaje Ministerstwo Skarbu.

Postępowani

Art.  24.

Każdy podatnik jest obowiązany na każdy okres wymiarowy złożyć u władzy podatkowej I instancji zeznanie majątku na przepisanym formularzu w terminie przez tę władzę wyznaczonym.

Na żądanie przewodniczącego komisji szacunkowej jest nadto każdy obowiązany do złożenia zeznania majątku w wyznaczonym mu terminie.

Art.  25.

Jeśli obowiązany do złożenia zeznania nie uczyni tego w oznaczonym terminie bez dostatecznego usprawiedliwienia, może niezależnie od innych następstw prawnych nastąpić wymiar podatku z urzędu na podstawie danych, któremi organ wymiarowy rozporządza.

Art.  26.

Władza podatkowa I instancji ma zeznanie zbadać i w miarę potrzeby uzupełnić lub sprostować. Przysługuje jej prawo słuchania świadków i rzeczoznawców, którzy na żądanie władzy mają swoje zeznania sądownie zaprzysiąc.

Odnośnie do podatników, którzy nie przedłożyli zeznania, bada władza podatkowa I instancji dane, potrzebne do wymiaru. Władza podatkowa I instancji może także zarządzić przedłożenie i zbadanie ksiąg handlowych podatnika.

Art.  27.

Po ukończeniu postępowania przygotowawczego przesyła władza podatkowa I instancji odnośne akta z wnioskiem co do obowiązku podatkowego i co do wysokości stawki podatkowej przewodniczącemu komisji szacunkowej, który akta bada, w razie potrzeby uzupełnia i przedkłada komisji szacunkowej.

Art.  28.

Komisje szacunkowe są powołane:

1. do sprawdzania, uzupełniania i sprostowania zeznań podatników;

2. do ustalania majątku, skali podatkowej i stawki podatku;

3. do wydawania opinji co do odwołań przeciw wymiarowi.

Art.  29.

Komisje odwoławcze rozstrzygają odwołania przeciw wymiarom.

Art.  30.

Jeśli komisje odmawiają współudziału w pracy, wówczas może Ministerstwo Skarbu po uprzedniem zagrożeniu przenieść prawa komisji na jej przewodniczącego. W razie uchylania się poszczególnych członków od współpracy zostanie oporny członek złożony z urzędu i na jego miejsce zamianowany nowy członek.

Art.  31.

Publiczne władze i urzędy oraz wszystkie organa, pełniące funkcje publiczne, obowiązane są do udzielania pomocy prawnej na żądanie organów wymiarowych.

Zakłady kredytowe, banki oraz inne przedsiębiorstwa handlowe i przemysłowe winny dozwalać wglądu we wszystkie księgi, akta i dokumenty, tyczące się stosunków majątkowych podatnika, udzielać odpisów z nich lub piśmiennych wyjaśnień.

Zarzuty osób i instytucji, wymienionych w obu poprzedzających ustępach, rozstrzyga Ministerstwo Skarbu.

Art.  32.

Co do praw świadków lub rzeczoznawców do uchylania się od zeznania są miarodajne przepisy procedury cywilnej.

Art.  33.

Wykazanie faktów, uchylających lub ograniczających obowiązek opłaty podatku, jest rzeczą podatnika.

Art.  34.

O wymiarze kwoty podatku zawiadamia się podatnika za pomocą nakazu płatniczego, który ma zawierać wyjaśnienia podstaw wymiaru, pouczenia o środkach prawnych i terminach zapłaty.

Art.  35.

Przeciwko wymiarowi podatku wolno podatnikowi oraz przewodniczącemu komisji szacunkowej odwołać się do właściwej komisji odwoławczej. Odwołanie niema jednak mocy wstrzymującej.

Termin do wniesienia odwołania wynosi 4 tygodnie i rozpoczyna się dla podatnika od następnego dnia po doręczeniu nakazu zapłaty, a dla przewodniczącego od dnia powzięcia uchwały.

Odwołanie wnosi się do właściwej władzy podatkowej I instancji.

Odwołanie jest wolne od stempla.

Art.  36.

Jeśli po uskutecznionym wymiarze wyjdą na jaw okoliczności, wobec których wymiar okaże się za niski, może w przeciągu trzech lat od upływu dotyczącego roku podatkowego nastąpić sprostowanie wymiaru w drodze przepisanego postępowania.

Art.  37.

Podatek należy uiszczać w kasie skarbowej w dwóch równych ratach, płatnych dnia 1 kwietnia i 1 października każdego roku.

Jeśli zapłata nie nastąpi w ciągu 14 dni po terminie płatności, będzie się pobierało, począwszy od terminu płatności, 1 % odsetki miesięcznie. Miesiąc zaczęty liczy się za cały.

Art.  38.

Minister skarbu ma prawo:

1) udzielać zwolnienia od podatku ze względów na prawo międzynarodowe lub dla uniknięcia podwójnego opodatkowania przez więcej państw;

2) zniżać lub darowywać przypisane podatki;

3) przyznawać ulgi w postępowaniu wymiarowem lub w uiszczaniu należności podatkowej.

Postanowienia karne.

Art.  39.

Kto świadomie, w zamiarze uchylenia siebie lub osoby, którą zastępuje, od ustawowego świadczenia podatkowego, składa nieprawdziwe lub niezupełne zeznanie, zdolne udaremnić lub ukrócić wymiar ustawowego podatku, będzie karany grzywną do dwudziestokrotnej kwoty ukróconego podatku lub aresztem do trzech miesięcy. Obok grzywny można orzec i areszt w powyższym wymiarze.

Art.  40.

Kto wymienioną w art. 39 czynność popełnia świadomie, lecz bez określonego tam zamiaru, będzie ukarany grzywną do pięciokrotnej kwoty ukróconego podatku.

Art.  41.

Karygodność czynów wymienionych w art. 39 i 40 gaśnie, skoro podatnik sprostuje lub uzupełni swoje zeznanie przed właściwą władzą, zanim otrzyma wezwanie jako obwiniony lub zawiadomienie, że przeciw niemu wpłynęło doniesienie.

Art.  42.

Kto świadomie w zamiarze zatajenia przedmiotu podatkowego zaniecha złożyć w terminie zeznanie majątku (art. 24) będzie ukarany grzywną do dziesięciokrotnej kwoty ukróconego podatku lub aresztem do jednego miesiąca.

Obok grzywny można orzec i areszt w powyższym wymiarze.

Art.  43.

Kto wymienioną w art. 42 czynność popełnia świadomie, lecz bez określonego tam zamiaru, będzie ukarany grzywną do trzykrotnej kwoty ukróconego podatku.

Art.  44.

Karygodność czynów, określonych w art. 42 i 43, gaśnie, skoro podatnik złoży zeznanie majątku, zanim otrzyma wezwanie jako obwiniony lub uwiadomienie, że przeciw niemu wpłynęło doniesienie.

Art.  45.

Kto prócz przypadków, przewidzianych w art. 39, 40, 42 i 43, narusza jakie przepisy niniejszego dekretu lub zarządzenia, wydanego na jego podstawie, będzie ukarany, o ile czyn nie podpada pod surowsze przepisy prawne, grzywną od 10 do 500 mk. względnie od 15 do 750 kor.; grzywny te mogą być powtarzane.

Art.  46.

Kto jako rzeczoznawca, świadek lub jakikolwiek informator przed władzą lub w świadectwie, przeznaczonem do użytku władzy, świadomie składa nieprawdziwe oświadczenie w zamiarze, aby wymiar podatku lub kary udaremnić, lub mylny wymiar spowodować, ten ulegnie karze aresztu od jednego do trzech miesięcy lub grzywnie od 50 do 5.000 mk. względnie od 75 do 7.500 kor. Powyższą grzywnę można orzec obok kary aresztu.

Kto popełnia czyn określony w pierwszym ustępie świadomie, lecz bez zamiaru tam określonego, podlega grzywnie od 50 do 1.000 mk., względnie od 75 do 1.500 kor.

Art.  47.

Kto jako publiczny urzędnik, funkcjonarjusz, członek komisji, świadek, informator lub rzeczoznawca wyjawia bez upoważnienia stosunki majątkowe lub familijne, o których powziął wiadomość przy sposobności udziału w postępowaniu podatkowem, ulegnie karze aresztu do trzech miesięcy lub grzywnie do 5.000 mk. względnie 7.500 kor.

Ściganie następuje tylko na wniosek władzy podatkowej, członka komisji lub osoby interesowanej.

Art.  48.

Do ścigania i karania wykroczeń przeciwko postanowieniom tego dekretu są powołane właściwe władze skarbowe I-ej instancji z wyjątkiem czynów karygodnych, określonych w art. 46 i 47, których karanie należy do sądów. Orzeczona przez władzę skarbową I-ej instancji kara aresztu może być wykonana dopiero po zatwierdzeniu orzeczenia przez Ministerstwo Skarbu lub przez inną instancję skarbową, przez Ministerstwo do tego wydelegowaną.

Art.  49.

Grzywny, których nie można ściągnąć, zamienia się na areszt; przytem liczy się za każde 10 do 50 marek, względnie od 15 do 75 koron jeden dzień aresztu. Areszt w miejsce grzywny nie może przenosić trzech miesięcy.

Art.  50.

Przeciwko każdemu orzeczeniu karnemu władzy skarbowej I-ej instancji można w ciągu czterech tygodni, a w wypadkach art. 45, w ciągu 8 dni po ogłoszeniu lub doręczeniu, wnieść rekurs do Ministerstwa Skarbu za pośrednictwem tej władzy, która wydała orzeczenie karne. Rekurs można wnieść piśmiennie lub telegraficznie. Nadanie rekursu na pocztę lub telegraf uważa się za wniesienie.

B.

PRZEPISY PRZECHODNIE DO DEKRETU O PODATKU MAJĄTKOWYM.

Art.  51.

Dekret o podatku majątkowym nabiera mocy obowiązującej w dniu ogłoszenia w Dzienniku Praw. Z dniem tym tracą moc obowiązującą przepisy rozporządzenia b. ces. - niem. jenerał - gubernatorstwa w Warszawie z dnia 15 sierpnia 1917 roku (№ 367, Dz. rozp. № 86) wraz z wydanemi do niego przepisami wykonawczemi.

Art.  52.

Od wszystkich tych majątków lub części majątków, które po myśli art. 1 podlegają podatkowi, a które dotąd nie zostały poddane opodatkowaniu, należy podatek wymierzyć i pobrać dodatkowo za oba okresy wymiarowe 1917/18 i 1918/19, względnie - jeżeli wymiaru i poboru tylko za część tych okresów nie uskuteczniono, za ten krótszy czas.

Ten dodatkowy wymiar i pobór przeprowadzi się według przepisów rozporządzenia z dnia 15 sierpnia 1917 r., № 367, Dz. Rozp. ces.-niem. jenerał-gubernatorstwa warszawskiego № 86, a zatem także przy uwzględnieniu czasowych uwolnień, przyznanych dla najmniejszych majątków postanowieniami wykonawczemi do tego rozporządzenia. Należy przytem w miejsce tych przepisów, dotyczących organów wymiarowych, postępowania podatkowego i postanowień karnych, które wskutek ustania okupacji stały się bezprzedmiotowemi, stosować odpowiednie postanowienia dekretu o podatku majątkowym. W miejsce przewidzianych w rozporządzeniu kar więzienia należy stosować kary aresztu.

Art.  53.

Na podstawie tego dekretu podatek majątkowy może być wymierzony i pobrany jedynie tylko za rok podatkowy 1919.

Na poczet przypadającej na ten rok podatkowy należności podatkowej zaliczy się przypadającą za czas od 1 stycznia do 31 marca 1919 r. ¹/₄ cześć należności podatkowej za okres wymiarowy 1918/19 w ten sposób, iż należność podatkowa za rok 1919 zmniejszy się o ¹/₄ część wymierzonej i pobranej należności podatkowej za okres wymiarowy 1918/19.

Art.  54.

Zarządzone art. 50 rozporządzenia z dnia 15 sierpnia 1917 r., № 367, Dz. Rozp. № 86, czasowe zawieszenie poboru państwowego podatku od nieruchomości traci moc obowiązującą.

Od podlegających temu podatkowi nieruchomości, od których podatek, począwszy od dnia 1 kwietnia 1917 r. dotąd w całości lub w części nie został wymierzony i pobrany, należy podatek w wysokości 10% przeciętnego dochodu netto z nieruchomości dodatkowo wymierzyć i pobrać za cały czas wstecz, względnie za te okresy, za które wymiaru i poboru nie uskuteczniono. Minister Skarbu ma prawo zezwolić na wymiar i pobór podatku za lata 1917 i 1918 w drodze ugody z obowiązanymi do opłaty podatku.

Za podstawę wymiaru podatku na lata 1919 i 1920 należy przyjąć przeciętny dochód z nieruchomości (art. 5 do 13 ustawy) osiągnięty w dniu 1 marca 1919 r. Ten okres wymiarowy może być przez Ministra Skarbu przedłużony na dalsze dwa lata, t. j do roku 1922 włącznie.

Ministrowi Skarbu pozostawia się prawo zniżenia stopy podatku na okresy wymiarowe od r. 1919 do 1922 włącznie, ogólnie lub tylko dla pewnych miejscowości aż do 6% przeciętnego dochodu netto z nieruchomości.

Organa dla wymiaru podatku oraz sposób postępowania określi się w drodze rozporządzenia.

Art.  55.

Wykonanie tego dekretu porucza się Ministrowi Skarbu.

Dan w Warszawie, dnia 5 lutego 1919 r.

• Identyfikator: Dz. Praw P. Pol.1919.12.135
• Rodzaj: Dekret
• Tytuł: Podatek majątkowy.
• Data aktu: 05/02/1919
• Data ogłoszenia: 06/02/1919
• Data wejścia w życie: 06/02/1919