NSA w niniejszej sprawie rozpoznawał skargę kasacyjną organu podatkowego, który zarzucił WSA we Wrocławiu, że ten błędnie stwierdził, że nagrody dla pracowników wypłacone z podziału zysku netto osiągniętego przez spółkę za poprzedni rok obrotowy, stanowią koszty uzyskania przychodu osoby prawnej.

W zaskarżonym wyroku z 6 lipca 2010 r. (I SA/Wr 498/10) WSA we Wrocławiu uznał, że wydatek z tytułu nagrody pracowniczej jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Sąd powołał się na art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, który przez odesłanie do treści art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o PIT wskazuje, że nagroda pracownika jest kosztem uzyskania przychodów. WSA podniósł, że żaden przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie wyłącza wydatku z tytułu nagrody wypłaconej pracownikom z zysku spółki z kosztów uzyskania przychodów. Nie określa też, z jakiego źródła spółka ma finansować swoje wydatki, aby mogły być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Z kolei Minister Finansów, który zaskarżył ten wyrok uznał, że wypłaty z zysku netto, choć związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą spółki, to jednak nie spełniają wszystkich przesłanek niezbędnych do zakwalifikowania ich, w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów. Wypłaty te stanowią element podziału wypracowanego przez spółkę zysku netto, nie mają więc charakteru kosztowego. Wydatki te nie będą, zatem stanowić kosztów uzyskania przychodów, gdyż jego źródłem jest zysk.
NSA rozstrzygając niniejszy spór stwierdził, że WSA we Wrocławiu naruszył art. 15 ust. 1 ustawy o CIT bezzasadnie przyjmując, że wypłacone z zysku netto, na podstawie uchwały walnego zgromadzenia spółki, nagrody dla pracowników spółki za rok poprzedni stanowią koszty uzyskania przychodów w roku, w którym zostały wypłacone. W ocenie NSA wykładnia językowa art. 15 i art. 16 ustawy o o CIT musi uwzględniać konstrukcję oraz charakter podatku CIT. Konstrukcja ta polega na opodatkowaniu dochodu, który obliczany jest w danym przedziale czasu, jakim jest rok podatkowy.
Przepisy nie pozwalają więc powtórnie ujmować w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wynagrodzenia pracowników oraz nagród wypłaconych pracownikom z zysku netto, a więc po wcześniejszym obciążeniu tego dochodu podatkiem CIT. Nie ma przy tym znaczenia okres podatkowy, za jaki wypłacone zostały wynagrodzenia zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów oraz nagród, dla których źródłem jest zysk po opodatkowaniu, podobnie jak forma wypłaty nagród. Doliczanie do kosztów uzyskania przychodów osoby prawnej wypłaconych nagród z zysku spowodowałoby, niezgodne z przepisami art. 7 ust 2 oraz art. 15 i art. 16 ustawy o CIT, powiększenie kosztów uzyskania przychodów o tę kwotę. Skutkiem tego byłoby pomniejszenie obliczonego wcześniej dochodu do opodatkowania, z którego wypłacono nagrody. W skrajnych przypadkach operacje takie mogły by w następnych latach doprowadzić do skorygowania dochodu podatkowego do poziomu zerowego. W rezultacie takich korekt przychód zrównał by się z kosztami uzyskania przychodów. Jednocześnie oznaczało by to zmianę źródła finansowania nagród, które w istocie nie były finansowane z zysku, lecz w całości z kosztów uzyskania przychodów, tak jak pozostałe wynagrodzenia za pracę.
W związku z powyższym rozstrzygnięciem NSA uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez WSA.

Wyrok NSA z 29 maja 2012 r., II FSK 2208/10