Stosownie do treści art. 12 ust. 1 i ust. 2 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej UPO), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 UPO, należności licencyjne zdefiniowane zostały jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Zdaniem organu podatkowego literalne brzmienie art. 12 ust. 3 UPO wskazuje jednoznacznie, iż do kategorii należności licencyjnych zalicza się „wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców”. Z brzmienia tego przepisu nie wynika natomiast, aby strony umowy, używając sformułowania „wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów” miały zamiar zaliczyć do należności licencyjnych przychody z tytułu wynagrodzenia za prawo do samodzielnego nagrania (zapisu, rejestracji) występów sportowców. Należy bowiem odróżnić sformułowanie „za nagranie” od sformułowania „prawo do nagrania”.

Nie ulega zatem wątpliwości, iż spółka powinna potrącać podatek źródłowy od należności wypłacanych kontrahentom mającym siedzibę na terytorium Niemiec za prawa do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych. Prawo przysługujące danemu podmiotowi związane z transmisją (lub retransmisją) wydarzenia sportowego może być objęte ochroną nie tylko jako prawo pokrewne, ale też jako utwór audiowizualny podlegający ochronie jako prawo autorskie (i mieszczące się w zakresie należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 UPO – jako prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła artystycznego).

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż wynagrodzenie za korzystanie z praw do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych należy zakwalifikować do należności licencyjnych w rozumieniu UPO, a przychód z tytułu ww. wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20 proc (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT), chyba że spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji potwierdzającym, iż w dacie wypłaty wynagrodzenia kontrahent był niemieckim rezydentem podatkowym – wtedy podatek wyniesie 5 proc. (art. 21 ust.1 pkt 1 w zw. z art. 21 ust. 2 i 26 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 12 ust. 2 UPO).

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 maja 2012 r., IPPB5/423-114/12-2/AJ.