Ustalenie, do jakiej kategorii należy budynek dla potrzeb podatku od nieruchomości, następuje w oparciu o dane znajdujące się w ewidencji gruntów i budynków, które mają walor dokumentu urzędowego.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613), wysokość stawki podatku od nieruchomości zależy od tego, do jakiej kategorii zalicza się budynek lub jego część. Stawki podatku różnicuje się w zależności od tego, czy jest to budynek mieszkalny, czy należy do kategorii pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.

Organy podatkowe określają wysokość zobowiązania podatkowego w oparciu o dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, prowadzonych przez starostów. Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Jak podkreślił Minister Finansów, odpowiadając na interpelację poselską nr 23425, dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego. Gdy decyzja podatkowa jest wadliwa w wyniku przyjęcia danych z ewidencji gruntów i budynków nieodpowiadających stanowi faktycznemu, wskazać należy na regulacje prawne umożliwiające dokonanie aktualizacji ewidencji. Natomiast gdy ewidencja nie jest lub dotychczas nie była prowadzona, podstawowym kryterium zaliczenia danego budynku do odpowiedniej kategorii jest dokumentacja budowlana danego obiektu.

Opracowanie: Katarzyna Bogucka, RPE WKP

Źródło: www.sejm.gov.pl, 21 listopada 2011 r.