W przedmiotowej sprawie podatnik objął udziały w spółce kapitałowej w zamian za wkład niepieniężny w postaci nieruchomości gruntowych oraz udział we własności nieruchomości zabudowanej (budynek hotelowy). Zdaniem podatnika, ponieważ przedmiot aportu stanowił środek trwały, to osiągnięty przychód winien zostać pomniejszony o koszt uzyskania przychodów, tj. zaktualizowaną wartość początkową przedmiotu wkładu.

Fiskus nie zgodził się z tym stanowiskiem i określił podatek od kapitałów pieniężnych. Fiskus wskazał, że posadowiony na wniesionych aportem działkach budynek hotelowy na dzień wniesienia go przez podatnika na pokrycie objętych udziałów w spółce kapitałowej nie był kompletny i zdatny do użytku, a także do czasu zakończenia inwestycji nie był wykorzystywany (zgodnie z jego przeznaczeniem, jako hotel) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek nie spełniał zatem kryteriów do uznania go za środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o PIT. Tożsame wnioski wyciągnął w stosunku do wniesionych przez podatnika do spółki działek gruntu.

Zdaniem podatnika w jego sprawie doszło do naruszenia przepisów ustawy o PIT polegającego na nieuznaniu nieruchomości wniesionej do spółki za środek trwały, podczas gdy nieruchomość tą podatnik nabył na potrzeby działalności gospodarczej i wprowadził ją do ewidencji środków trwałych, chociaż z uwagi na fakt prowadzenia jej rozbudowy nie dokonywał od niej odpisów amortyzacyjnych.

Sprawa trafiła do NSA. Zdaniem sądu za środek trwały można uznać tylko taki budynek, budowlę, lokal, maszynę, urządzenie, środek transportu lub inny przedmiot, który ma wszystkie cechy wymienione w art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, a więc – między innymi – jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Sąd potwierdził więc, że przedmiotem wkładu wniesionego przez podatnika nie był środek trwały. Zadecydowała o tym okoliczność, że budynek stanowiący przedmiot wkładu był w trakcie budowy (rozbudowy), nie był więc ani kompletny, ani zdatny do użytku, nie mógł być także wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez skarżącego działalnością gospodarczą w dziedzinie hotelarstwa. Skoro zatem budynek środkiem trwałym nie był, jego statusu prawnego nie może zmienić niezasadne wpisanie go do ewidencji środków trwałych, jako że taka czynność nie może wywrzeć wpływu na treść normatywnej definicji pojęcia "środki trwałe", ani też definicji tej korygować. Bez znaczenia jest także fakt dokumentowania fakturami wydatków na rozbudowę budynku. W konsekwencji prawidłowe było zastosowanie w sprawie art. 22 ust. 1e pkt 3 ustawy o PIT i uznanie za koszt podatkowy podatnika faktycznie przez niego poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie przedmiotu aportu.

Wyrok NSA z 3 czerwca 2014 r., II FSK 1521/12

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego