W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwróciła się spółka transportowa w sprawie skutków podatkowych, jakie wywołuje ponoszenie przez nią kosztów noclegu pracowników oraz kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy.
Spółka wskazała, że niektórzy jej pracownicy stale wykonują swoją pracę poza jej siedzibą. Jest to obszar jednego lub kilku województw. Wyznaczony obszar, na którym pracownik ma realizować powierzone mu zadania, został wskazany w umowie o pracę. Wyjazdy te nie są więc traktowane, jako podróże służbowe, a pracownikom nie są wypłacane diety. W wielu przypadkach pracownik kończy pracę w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, a następnego dnia ma kontynuować pracę w tej okolicy. Spółka w takich sytuacjach ponosi koszty noclegów.
Spółka zapytała więc fiskusa, czy w takiej sytuacji wartość noclegu finansowanego przez spółkę, z którego pracownik korzysta wyłącznie w związku z wykonywaną w wyznaczonym obszarze pracą, oraz wartość zwracanych pracownikom kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy, stanowi dla pracownika przychód do opodatkowania.
Sama spółka uważa, że w takim przypadku wartość noclegu finansowanego przez nią nie stanowi dla pracownika przychodu do opodatkowania, a ona sama nie jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Fiskus zgodził się ze spółką przyjmując także jej argumentację. Spółka powołała się tu na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, z którego wynika, że niezbędnym, choć nie jedynym, warunkiem powstania przychodu z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń jest spełnienie tego świadczenia w interesie pracownika, a nie pracodawcy, oraz osiągnięcie przez pracownika z tego tytułu korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który pracownik musiałby ponieść. A ponoszone przez spółkę świadczenia w postaci zapewnienia pracownikom noclegu na potrzeby wykonywanej pracy oraz wartość zwracanych pracownikom kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy nie stanowią świadczeń spełnionych w interesie pracownika, przynoszących mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.
Zobacz: TK wskazał sposób wykładni przepisów o nieodpłatnych świadczeniach >>
W konsekwencji wartość finansowanych przez Spółkę noclegów i kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy nie może zostać uznana za przychód pracownika z tytułu otrzymania „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.
Spółka płaci za nocleg, bo jest to w jej interesie, jako pracodawcy. Jest to podyktowane koniecznością przestrzegania podstawowych zasad prawa pracy oraz zapewnieniem efektywności organizacji procesu świadczenia pracy. A realizacja prawidłowego organizowania pracy, nie prowadzi do uzyskania korzyści przez pracownika, rozumianej jako powiększenie aktywów pracownika lub uniknięcia wydatku przez pracownika. Ponadto, nie sposób racjonalnie zakładać, że gdyby nie konieczność wykonywania pracy poza miejscem zamieszkania, pracownik wydałby pieniądze na noclegi poza miejscem zamieszkania bądź na dojazdy do tego miejsca. Nie sposób również przyjąć, iż zapewnienie miejsca noclegowego realizuje osobiste cele mieszkaniowe pracownika. Przeciwnie, okoliczność korzystania z miejsca noclegowego wymuszona jest koniecznością realizacji obowiązków służbowych na danym obszarze w sposób uzasadniony z punktu widzenia czasu pracy oraz ekonomii kosztów ponoszonych przez pracodawcę.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 czerwca 2015 r., sygn. akt IPPB2/4511-353/15-2/MK1, LEX nr 266182
Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
PIT. Komentarz
|