Jak wynika z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne może odliczyć od podstawy opodatkowania wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w danym roku podatkowym.
Ulga podatkowa jest zatem związana z dokonywaniem wydatków – na określone cele – przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną (albo utrzymującą osobę niepełnosprawną). Podatnikowi nie przysługuje zatem ulga z samego tylko faktu, że jest osobą niepełnosprawną. Podatnik musi dokonać wydatków, aby skorzystać z ulgi (obejmującej właśnie część dokonywanych wydatków).
Dla osób niepełnosprawnych (mających orzeczenie o niepełnosprawności) przewidziano tylko ulgi rehabilitacyjne. One są zaś związana z dokonywaniem wydatków. Nie ma możliwości skorzystania z ulgi bez wcześniejszego dokonania wydatków na określone cele.
Dla osób niepełnosprawnych nie przewidziano żadnych innych więcej – specjalnych, dedykowanych właśnie dla tych podatników – ulg podatkowych.
Reasumując – uzyskanie orzeczenia o niepełnosprawności nie jest samo przez się podstawą do skorzystania z jakichś ulg podatkowych. Osoba niepełnosprawna może skorzystać z ulg podatkowych, o ile dokonała określonych wydatków (na cele rehabilitacyjne).