W przedmiotowej sprawie organ podatkowy stwierdził, że trudna sytuacja finansowa i problemy zdrowotne podatnika nie uzasadniają automatycznego udzielenia ulgi (umorzenia zaległości podatkowej). Także WSA w Krakowie, który orzekał w sprawie, jako sąd I instancji uznał, że przedstawiony przez organ podatkowy sposób rozumienia ważnego interesu podatnika był zgodny z prawem (I SA/Kr 41/10, LEX nr 673306).
Podatnik zarzucił jednak Sądowi I instancji błędną wykładnię art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Sprawa trafiła do NSA. A Sąd kasacyjny przypomniał najpierw, że możliwość umorzenia zaległości podatkowych ma charakter wyjątkowy i jest odstępstwem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania.
Sąd wskazał też, że użyte w art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej zwroty "ważny interes podatnika" i "interes publiczny" nie mają stałego zakresu treści. Są to swoiste klauzule generalne, odsyłające do ocen pozaprawnych. To wszystko sprawia, że w identyfikowaniu powyższych pojęć szczególnego znaczenia nabiera orzecznictwo sądów administracyjnych, chociaż sam sąd nie rozstrzyga o tym, czy umorzyć zaległość. Sąd bada tylko, czy organ podatkowy wydał decyzję z zachowaniem przepisów postępowania.
Sąd zgodził się jednak z organem podatkowym, że sytuacja podatnika nie nosiła cech wyjątkowości nawet z uwagi na podeszły wiek podatnika i brak szans na powiększenie swoich dochodów przez pracę zarobkową. Sąd nie wyklucza bowiem, że w przyszłości podatnik uzyska środki w drodze np. darowizny czy spadkobrania. Nie sposób zatem twierdzić, że wszystkie możliwości pokrycia istniejącego zadłużenia zostały wykorzystane.
Wyrok NSA z 18 kwietnia 2012 r., II FSK 2119/10