Burmistrz ustalił w drodze decyzji wysokość podatku od nieruchomości dla podatnika, który posiada domek letniskowy i grunty letniskowe. Podatnik wniósł odwołanie od tej decyzji. Zażądał zmiany przeznaczenia budynku na mieszkalny oraz zastosowanie stawki podatkowej właściwej dla budynku mieszkalnego. Mężczyzna wskazał, że opodatkowana nieruchomość jest jedyną, jaką posiada i traktuje ją jak dom całoroczny, w którym przebywa na stałe. Zdaniem podatnika, domek letniskowy może podlegać opodatkowaniu według niższej stawki podatku od nieruchomości, jako budynek mieszkalny, o czym decyduje sposób wykorzystania budynku. Kolejno samorządowe kolegium odwoławcze utrzymało w mocy decyzje burmistrza. W związku z tym podatnik wniósł skargę do WSA.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (I SA/Bd 435/17) uwzględnił skargę podatnika. Sąd dostrzegł w decyzji organu drugiej instancji naruszenia przepisów. Organy nie kwestionowały podanego stanu przez podatnika, iż zamieszkuje on ten domek letniskowy. Jednak uznały za zbędne, a nawet niedopuszczalne, prowadzenie postępowania wyjaśniającego, zmierzającego do ustalenia faktycznej funkcji i przeznaczenia spornego budynku. Opierając się na zapisach w ewidencji gruntów i budynków oraz dokumentacji budowlanej, organy podatkowe nie zauważyły sprzeczności między przyjętym przez nie opisem budynku podlegającego opodatkowaniu a zapisem w ewidencji. Zdaniem WSA w takiej sytuacji organy podatkowe powinny zweryfikować i ustalić, czy istnieje inny dowód świadczący o wadliwości danych ewidencyjnych.
Jednak ostatecznie 24 stycznia br. Naczelny Sąd Administracyjny (II FSK 3097/17) uchylił wyrok WSA i oddalił skargę podatnika. NSA stwierdził, że rację miały organy podatkowe uznając, że czym innym jest podważenie zapisów ewidencji, a czym innym postępowanie dowodowe, a każde odbywa się w innym trybie postępowania - podkreśli sąd. Ponadto WSA był w błędzie przyznając podatnikowi rację, że w tej sprawie było możliwie dopuszczenie innych dowodów. NSA wyjaśnił, że w przepisach ustawy Ordynacji podatkowej są wyszczególnione konkretne sytuacje, w których można dopuścić dodatkowe dowody, ale ta sytuacja nie wpisywała się w ich kanon.
