Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy złożenie pełnomocnictwa do występowania w imieniu podatnika przed "nowym" organem podatkowym (na skutek zmiany miejsca zamieszkania podatnika), obligowało do uiszczenia od tego dokumentu opłaty skarbowej, jeżeli pełnomocnik ten chciałby skutecznie uzyskać zaświadczenie o niezaleganiu z podatkami.
W sprawie wraz ze zmianą adresu zamieszkania podatnika, właściwym dla niego stał się inny urząd skarbowy. Pomimo posiadanego pełnomocnictwa, pod groźbą odmowy wydania zaświadczenia o niezaleganiu z podatkami, pełnomocnik był zmuszony do dokonania w nowym urzędzie opłaty skarbowej od kolejnego pełnomocnictwa, od potwierdzenia pełnomocnictwa do złożonego wniosku, od poświadczenia kopii pełnomocnictwa. Pełnomocnik podatnika złożył wniosek o zwrot opłaty skarbowej. Prezydent miasta odmówił dokonania zwrotu opłaty skarbowej.
Sprawa trafiła do NSA. Sąd przypomniał, że każdorazowe złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury albo jego odpisu, wypisu lub kopii obligowało do uiszczenia opłaty skarbowej od takiego dokumentu, a obowiązek ten powstaje zawsze z chwilą złożenia takiego dokumentu. Ustawa o opłacie skarbowej nie wiąże powstania obowiązku podatkowego w opłacie skarbowej z faktem ustanowienia pełnomocnika (jak było to na gruncie ustawy z 2000 r.), ani istnienia już w obrocie ważnego umocowania, ale z faktem złożenia tego dokumentu - jego odpisu, wypisu lub kopii.
Sąd stwierdził więc, że każdorazowo do wydania zaświadczenia pełnomocnikowi podatnika na podstawie przepisów działu VIIIA Ordynacji podatkowej niezbędne jest złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa (jego oryginału, odpisu, wypisu, czy kopii), co na podstawie przepisu art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej, obliguje zobowiązanego do uiszczenia stosownej opłaty skarbowej.
Wyrok NSA z 23 lipca 2013 r., II FSK 2303/11