Z uwagi, na to, że dyrektywa 2014/56/UE zmieniająca dyrektywę 2006/43/WE ws. ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, której transpozycja jest jednym z celów przygotowywanej nowelizacji, wprowadza nową definicję badania ustawowego, konieczne jest włączenie tego pojęcia również do krajowych regulacji.
Zobacz: Większy nadzór publiczny nad działalnością firm audytorskich >>
Dyrektywa wskazuje, iż obligatoryjnie badanie ustawowe powinno obejmować badania obowiązkowe wymagane prawem unijnym lub krajowym. Na gruncie prawa krajowego będą to badania rocznego sprawozdania finansowego i skonsolidowanego sprawozdania finansowego, którego obowiązek przeprowadzania wynika z art. 64 ustawy o rachunkowości lub innych przepisów. Przykładem takich innych przepisów może być art. 268 ustawy o finansach publicznych nakładający obowiązek poddania badaniu przez biegłego rewidenta rocznego sprawozdania jednostki samorządu terytorialnego, której liczba mieszkańców przekracza 150 tys.
Fakultatywnie dyrektywa pozostawia możliwość uznania przez państwa członkowskie za badania ustawowe również badań dobrowolnych małych jednostek. Jednakże z uwagi na przyjętą w założeniach koncepcję zawężenia zakresu nadzoru publicznego tylko do minimalnego zakresu przedmiotowego wymaganego dyrektywą, brak jest uzasadnienia do włączenia dobrowolnych badań do definicji badania ustawowego.
Doprecyzowanie przepisów art. 64 ustawy o rachunkowości w taki sposób by obowiązek badania wynikający z tego art. dotyczył oddziałów instytucji kredytowych, oddziałów banków zagranicznych oraz głównych oddziałów i oddziałów zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.
Informacja pochodzi z programu Vademecum Biegłego Rewidenta
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Analiza wskaźnikowa sprawozdania finansowego według polskiego prawa bilansowego
|