Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) ustanawiającego unijny kodeks celny, zabezpieczenie generalne w operacjach celnych w formie zobowiązania gwaranta składane jest zgodnie z wzorem określonym w załączniku 32-03 do tego rozporządzenia. Jednocześnie każde państwo członkowskie może zezwolić, zgodnie z prawem krajowym, aby zobowiązanie gwaranta było składane w innej formie pod warunkiem, że będzie ono miało taki sam skutek prawny.
Rozporządzenie określa więc formę zobowiązania gwaranta składanego jako zabezpieczenie generalne pokrycia kwot wynikających z długów celnych o treści zmodyfikowanej w stosunku do określonej w załączniku 32-03 do rozporządzenia wykonawczego, przy czym zezwala na stosowanie tak zmodyfikowanego zobowiązania gwaranta jako zabezpieczenie pokrycia kwot należności dotyczących operacji celnych innych niż procedura tranzytowa, dokonywanych wyłącznie na terytorium RP.
Ograniczenie w rozporządzeniu stosowania tej formy zobowiązania gwaranta do terytorium Polski wynika z jego postanowień doprecyzowujących okres odpowiedzialności gwaranta, który we wzorze określonym w załączniku 32-03 do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nie został określony. Z tego względu zobowiązanie gwaranta w brzmieniu wskazanym w tym rozporządzeniu nie może być stosowane jako zabezpieczenie generalne wierzytelności powstałych wobec innych państw członkowskich UE, ponieważ mogą one mieć inne uregulowania wewnętrzne w zakresie okresu odpowiedzialności gwaranta.
Rozporządzenie ministra rozwoju i finansów z 1 lutego 2017 r. w sprawie formy zobowiązania gwaranta stanowiącego zabezpieczenie generalne w operacjach celnych, innych niż procedura tranzytowa, dokonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 2014) weszło w życie 4 lutego 2017 r.
