Zgodnie z art. 54 ustawy o rachunkowości, jednostka, która po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem, otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, powinna zmienić to sprawozdanie, dokonując jednocześnie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych roku obrotowego, którego sprawozdanie finansowe dotyczy, oraz powiadomić biegłego rewidenta, który sprawozdanie to bada lub zbadał. Po zatwierdzeniu sprawozdania znalezione błędy nie mogą spowodować "wzruszenia bilansu".
Znalezione błędy dotyczące lat ubiegłych można skorygować na dwa sposoby:
1) jeżeli kwota korekty nie zniekształci wyniku finansowego roku, w którym jednostka jej dokonuje, koszty te ujmuje się podobnie jak wydatki bieżące,
2) jeśli jednostka stwierdziła popełnienie w poprzednich latach obrotowych błędu, który zniekształcił wynik tamtych lat i powoduje, że sprawozdania finansowego za poprzedni rok nie można uznać za rzetelnie i jasno przedstawiającego sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy, to błąd taki zalicza się do błędów podstawowych, a kwotę korekty spowodowanej usunięciem tego błędu odnosi się na kapitał (fundusz) własny i wykazuje jako "zysk (strata) z lat ubiegłych" (w korespondencji z kontem, jakiego błąd dotyczył).
Ustawodawca nie sprecyzował, co należy traktować jak błąd (podstawowy), a zatem pozostawił to do decyzji poszczególnych jednostek. Za wskazówkę można przyjąć w tym zakresie zasady stosowane przez biegłych rewidentów, którzy w toku badania sprawozdań finansowych przyjmują za granicę istotności kwotę nie mniejszą niż 1 proc. do 2 proc. sumy bilansowej, bądź 0,5 proc. do 1 proc. sumy przychodów ze sprzedaży (w zależności od tego, która kwota jest niższa).
Artykuł pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego