Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Odliczeniu w ramach omawianej ulgi podlegają wyłącznie wydatki poniesione w związku z dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W zakresie tego odliczenia nie mieszczą się więc wydatki poniesione na dojazdy samochodem na zakupy, wizyty w urzędach czy wizyty lekarskie w przychodni (szpitalu) lub badania. Brzmienie tej regulacji pozostaje niezmienne od lat.
Zgodnie z obowiązującymi od 1 stycznia 2011 r. zmianami podatnik na żądanie (wezwanie) organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej jest zobligowany przedstawić dowody, które potwierdzają poniesienie przez niego wydatków, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
Minister wskazał orzeczenia sądów administracyjnych, które wyraźnie wskazują, że dla ustalenia prawa do ulgi konieczne jest przedstawienia dowodów poniesionych wydatków (por. wyrok WSA w Warszawie z 17 lutego 2009 r., sygn. III SA/Wa 1912/08, wyrok WSA w Olsztynie z 9 stycznia 2013 r. I SA/Ol 654/12).
Jak podkreślił minister - w odpowiedzi na interpelację poselską nr 13357/13 - uwiarygodnienie twierdzenia, że podatnik poniósł wydatki na cele rehabilitacyjne powodowane jest tym, iż przedmiotowa ulga powoduje obniżenie podstawy do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie jest to ulga należna z mocy prawa.