Sformułowana w ustawie o CIT definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, w wyniku czego każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie pod kątem kwalifikacji prawnej. Z kolei dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel jego poniesienia. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem albo możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Wyjątkiem jest sytuacja, w której koszty zostały ustawowo uznane za przynależne do takiej kategorii albo niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Tym samym kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie, bezzwrotne, właściwie udokumentowane i gospodarczo uzasadnione wydatki poniesione przez podatnika, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zobacz procedurę: Korekta kosztów uzyskania przychodu – PIT i CIT >

Jednym z kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są tzw. "koszty pracownicze", które swoim zakresem obejmują m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników, w tym przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety i inne wydatki, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie motywacji pracowników, poprawę jakości wykonywanej pracy, a także zdrowie i ogólne samopoczucie. Wydatek na rzecz pracowników, wykazujący związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem źródła przychodów stanowi również zwrot kosztów podróży służbowych i zakwaterowania oraz inne świadczenia dodatkowe. 

Czytaj też: Terminy dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów >

 

Sprawdź również książkę: CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość >>


Nowe brzmienie, ale czy na pewno klarowne?

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4h ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r., składki z tytułu należności w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem, że składki zostaną opłacone w terminie wynikającym z odrębnych przepisów. Powyższe brzmienie przepisu zostało wprowadzone ustawą nowelizującą i stosuje się do składek od tych należności, które są należne od dnia 1 stycznia 2023 r. Regulacja ta obejmuje wszystkich podatników, niezależnie od okresu trwania czy przyjętego roku podatkowego.

Wykładnia nowych przepisów pokazuje, że składki ZUS pobierane od wynagrodzeń pracowników od 1 stycznia 2023 r., w części finansowanej przez płatnika, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który wynagrodzenia są należne, pod warunkiem, że składki zostaną opłacone w terminie wynikającym z odrębnych przepisów.

Sprawdź w LEX: Jak rozliczać koszty wynagrodzeń po przekształceniu jednoosobowej działalności gospodarczej w spółkę z o.o.? >

 

Problematyczny przypadek wnioskodawcy

Z wątpliwościami w tym zakresie zmierzył się podatnik CIT, podlegający w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na skutek prowadzonej działalności gospodarczej. Wskazał, że w prowadzonej przez siebie spółce obowiązuje rok podatkowy inny niż rok kalendarzowy, bowiem rozpoczyna się 1 lipca danego roku kalendarzowego i trwa przez okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych do 30 czerwca kolejnego roku.

Jeśli chodzi o koszty uzyskania przychodu, jakie w swojej działalności ponosi spółka, to zaliczane są do nich ogólne koszty pracodawcy z tytułu wykonywanej przez pracowników pracy. Spółka wskazała, że wypłaca wynagrodzenie za pracę należne za dany miesiąc do 10. dnia następnego miesiąca, z kolei zapłata składek należnych od wypłaconych wynagrodzeń następuje w terminach wynikających z przepisów prawa - do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu wypłaty wynagrodzeń.

Czytaj też w LEX: Premie i nagrody dla pracowników na przykładach >

Podatnik miał wątpliwości dotyczące ustaleń co do okresu stosowania nowego brzmienia przepisów ustawy o CIT, biorąc pod uwagę trwający rok podatkowy spółki oraz nowy rok podatkowy rozpoczynający się 1 lipca 2023 r. Zdaniem fiskusa zaprezentował on prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym zmieniony art. 15 ust. 4h ustawy o CIT powinien być stosowany przez spółkę nie od początku nowego roku obrotowego, tj. od 1 lipca 2023 r., a od początku nowego roku kalendarzowego - tj. 1 stycznia 2023 r. (interpretacja podatkowa z 27 kwietnia 2023 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.216.2023.1.RH). Dodał, że podatnik z rokiem podatkowym innym niż rok kalendarzowy winien stosować art. 15 ust. 4h ustawy o CIT w brzmieniu nowym w stosunku do składek, o których w nim mowa, należnych od dnia 1 stycznia 2023 r. bez względu na przyjęty rok podatkowy. Zgodnie z ustawą nowelizującą podatnicy, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy stosują przepisy ustawy o CIT w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy nowelizującej, tj. sprzed 1 stycznia 2023 r. do końca przyjętego roku podatkowego.  

W związku z niejasnością pojawiającą się u coraz to większej ilości podatników, minister finansów, odpowiadając na interpelację poselską nr 38286 wskazał, że regulację art. 15 ust. 4h ustawy o CIT w nowym brzmieniu stosuje się do składek z tytułu należności, o których mowa w tym przepisie, należnych od 1 stycznia 2023 r. Powyższa regulacja obejmuje wszystkich podatników, niezależnie od okresu trwania, czy przyjętego roku podatkowego.

Zobacz zestawienie przygotowane przez LEX: CIT - przegląd projektów rozporządzeń i ustaw >

Czytaj również: Wydatki na firmowy blog a koszty uzyskania przychodów >>

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.