Odpowiedź:
Wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ulega zmniejszeniu, jeżeli pracownik korzysta z samochodu służbowego do celów prywatnych tylko przez część miesiąca. Jeżeli w okresie zwolnienia lekarskie samochód służbowy był posiadaniu pracownika brak jest podstaw do zmniejszenia wartości pieniężnej omawianego świadczenia za okres tego zwolnienia. Wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, która stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, powinna być uwzględniona w podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego (zasiłku chorobowego), jeżeli pracownik nie zachowuje do niego prawa w okresie pobierania zasiłków.
Uzasadnienie:
Stosownie do art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f., wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1.600 cm3,
2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1.600 cm3. Jednocześnie z art. 12 ust. 2b u.p.d.o.f. wynika, że jeżeli pracownik korzysta z samochodu służbowego do celów prywatnych tylko przez część miesiąca, wartość pieniężną powyższego świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. Okoliczność, iż pracownik na okres zwolnienia lekarskiego nie zwrócił pracodawcy samochodu służbowego wskazuje na to, że w tym okresie przysługiwało mu nieodpłatnego świadczenie polegające na wykorzystywaniu samochodu służbowego do celów służbowych. Brak jest zatem podstaw do pomniejszenia wartości pieniężnej omawianego świadczenia o okres, na który zostało wystawione zwolnienie lekarskie.
Zasadniczo podstawy wymiaru zasiłku chorobowego – zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 159) – dalej u.ś.p. – stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w który powstała niezdolność do pracy. Dla potrzeb u.ś.p. za wynagrodzenie uważa się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe. Z art. 41 ust. 1 u.ś.p. wynika, że przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania tego zasiłku zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy lub przepisami o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego zasiłku. Wyżej przedstawione zasady stosuje się również przy ustalaniu podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego, co wynika z art. 92 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.). Powyższe oznacza, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, która stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, powinna być uwzględniona w podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego (zasiłku chorobowego), jeżeli pracownik nie zachowuje do niego prawa w okresie pobierania zasiłków. Okoliczność, iż na okres zwolnienia lekarskiego pracownik nie zwrócił pracodawcy samochodu służbowego wskazuje na to, że w tym okresie przysługiwało mu nieodpłatne świadczenie polegające na korzystaniu samochodu służbowego do celów prywatnych, a co za tym idzie wartość pieniężna tego świadczenia nie powinna być uwzględniona w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego (wynagrodzenia chorobowego).

Piotr Kostrzewa,
autor współpracuje z publikacją Vademecum Głównego Księgowego
Odpowiedzi udzielono 12.06.2015 r.