Używany budynek mieszkalny został nabyty w 2004 r. i zmodernizowany poprzez rozbudowę znacznej wartości przewyższającą wartość samego budynku (dobudowano jedno pomieszczenie) i na podstawie tego samego projektu przekształcony w budynek użytkowo-mieszkalny, po czym oddany w całości do użytkowania w lipcu 2007 r.
Czy można zastosować w tych okolicznościach indywidualną stawkę amortyzacyjną do całości?
W Państwa sytuacji uważam, iż najistotniejsza będzie ocena, czy budynek mieszkalny przed modernizacją byłby zdatny do użytku zamierzonego po jego modernizacji. Jeżeli tak nie było, to należałoby uznać, iż mamy do czynienia z wytworzeniem nowego środka trwałego, a co za tym idzie - nie ma możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacji.
Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a)
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b)
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.f., środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Na gruncie powyższych regulacji organy podatkowe zwracają uwagę, iż aby było możliwe stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnego poniesione nakłady muszą być związane z ulepszeniem środka trwałego.
Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 06 lutego 2009 r., ITPB1/415-677b/08/WM, w podobnej sytuacji wyjaśnia, iż nabyto budynek w celu zmiany jego przeznaczenia - wymagał kapitalnego remontu, a także przebudowy i modernizacji dla zaadaptowania go do funkcji hotelowej oraz rozbudowy, gdyż nie posiadał odpowiednich pomieszczeń konferencyjnych i pomieszczenia na restaurację. Organ podatkowy wskazał także, iż zamierzoną przez Wnioskodawcę nową funkcję hotelowo-konferencyjno-restauracyjną, a zarazem stan budynku kompletnego i zdatnego do użytku, zakupiony budynek wraz z dobudowaną częścią restauracyjną osiągnie dopiero po zakończeniu powyżej wskazanych prac, dlatego też poniesione nakłady inwestycyjne nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wytworzenie środka trwałego, posiadającego cechy wskazane w definicji ustawowej, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania. Tym samym, nie jest możliwe uznanie, iż w stanie faktycznym opisanym we wniosku nastąpiło ulepszenie środka trwałego w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.f.
Konsekwencją powyższego jest również brak możliwości ustalenia dla niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa art. 22j u.p.d.o.f.
Niestety pogląd powyższy został podtrzymany przez WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 4 sierpnia 2009 r., I SA/Bd 342/09, w którym skład orzekający oddalił skargę, wskazując dodatkowo, iż z samego porównania stanu obiektu w dniu zakupu od gminy i w dniu przejęcia do użytkowania (po zakończeniu inwestycji, tj. w dniu, gdy obiekt ten stał się kompletny i zdatny do użytku do planowanej działalności gospodarczej) - można wyprowadzić twierdzenie, iż nie doszło do ulepszenia, a do wytworzenia nowego środka trwałego. Za przyjęciem tego stanowiska przemawia także porównanie kwot zakupu nieruchomości z kosztem wykonanych prac tj. 1.419,760 zł i 21.000.000 zł.
Odnosząc przytoczone wywody do Państwa sytuacji, uważam, iż najistotniejsza będzie ocena, czy budynek mieszkalny przed modernizacją byłby zdatny do użytku zamierzonego przed jego modernizacją. Jeżeli tak nie było, to, mając na względzie wskazane powyżej stanowisko WSA, należałoby uznać, iż mamy do czynienia z wytworzeniem nowego środka trwałego, a co za tym idzie - nie ma możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacji.
Uwagi
Ze względu na uznaniowy charakter oceny rodzaju przeprowadzonych prac, uważam, iż każdy taki przypadek należy badać odrębnie, dlatego też jak najbardziej wskazane jest zwrócenie się do organu podatkowego z wnioskiem o wydanie interpretacji wiążącej.
Czy można zastosować w tych okolicznościach indywidualną stawkę amortyzacyjną do całości?
W Państwa sytuacji uważam, iż najistotniejsza będzie ocena, czy budynek mieszkalny przed modernizacją byłby zdatny do użytku zamierzonego po jego modernizacji. Jeżeli tak nie było, to należałoby uznać, iż mamy do czynienia z wytworzeniem nowego środka trwałego, a co za tym idzie - nie ma możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacji.
Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.f., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a)
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b)
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.f., środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Na gruncie powyższych regulacji organy podatkowe zwracają uwagę, iż aby było możliwe stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnego poniesione nakłady muszą być związane z ulepszeniem środka trwałego.
Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 06 lutego 2009 r., ITPB1/415-677b/08/WM, w podobnej sytuacji wyjaśnia, iż nabyto budynek w celu zmiany jego przeznaczenia - wymagał kapitalnego remontu, a także przebudowy i modernizacji dla zaadaptowania go do funkcji hotelowej oraz rozbudowy, gdyż nie posiadał odpowiednich pomieszczeń konferencyjnych i pomieszczenia na restaurację. Organ podatkowy wskazał także, iż zamierzoną przez Wnioskodawcę nową funkcję hotelowo-konferencyjno-restauracyjną, a zarazem stan budynku kompletnego i zdatnego do użytku, zakupiony budynek wraz z dobudowaną częścią restauracyjną osiągnie dopiero po zakończeniu powyżej wskazanych prac, dlatego też poniesione nakłady inwestycyjne nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wytworzenie środka trwałego, posiadającego cechy wskazane w definicji ustawowej, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania. Tym samym, nie jest możliwe uznanie, iż w stanie faktycznym opisanym we wniosku nastąpiło ulepszenie środka trwałego w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.f.
Konsekwencją powyższego jest również brak możliwości ustalenia dla niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa art. 22j u.p.d.o.f.
Niestety pogląd powyższy został podtrzymany przez WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 4 sierpnia 2009 r., I SA/Bd 342/09, w którym skład orzekający oddalił skargę, wskazując dodatkowo, iż z samego porównania stanu obiektu w dniu zakupu od gminy i w dniu przejęcia do użytkowania (po zakończeniu inwestycji, tj. w dniu, gdy obiekt ten stał się kompletny i zdatny do użytku do planowanej działalności gospodarczej) - można wyprowadzić twierdzenie, iż nie doszło do ulepszenia, a do wytworzenia nowego środka trwałego. Za przyjęciem tego stanowiska przemawia także porównanie kwot zakupu nieruchomości z kosztem wykonanych prac tj. 1.419,760 zł i 21.000.000 zł.
Odnosząc przytoczone wywody do Państwa sytuacji, uważam, iż najistotniejsza będzie ocena, czy budynek mieszkalny przed modernizacją byłby zdatny do użytku zamierzonego przed jego modernizacją. Jeżeli tak nie było, to, mając na względzie wskazane powyżej stanowisko WSA, należałoby uznać, iż mamy do czynienia z wytworzeniem nowego środka trwałego, a co za tym idzie - nie ma możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacji.
Uwagi
Ze względu na uznaniowy charakter oceny rodzaju przeprowadzonych prac, uważam, iż każdy taki przypadek należy badać odrębnie, dlatego też jak najbardziej wskazane jest zwrócenie się do organu podatkowego z wnioskiem o wydanie interpretacji wiążącej.