Sprawa dotyczyła zaliczenia do wartości początkowej wynagrodzenia zapłaconego za nabycie zintegrowanego systemu informatycznego oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego systemu. Chodziło o spółkę, która kupiła system klasy ERP. Na mocy umowy spółka nabywa licencję oprogramowania. Umowa obejmuje jego zakup i dostawę do siedziby, instalację, konfigurację i wdrożenie. Wykonawca zobowiązuje się też przeszkolić pracowników. Za wykonanie przedmiotu umowy spółka otrzyma wynagrodzenie w wysokości 308 tys. zł. Wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy obejmuje wszelkie koszty związane z wykonaniem przedmiotu umowy oraz koszty transportu, podróży, niezbędnych opłat i podatków łącznie z podatkiem VAT.
Spółka była zdania, że wynagrodzenie zapłacone za nabycie systemu stanowi wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej, a okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tej wartości nie może być krótszy niż 24 miesiące.
Fiskus się nie zgodził. Organ uznał, że w sprawie mamy do czynienia z umową o korzystanie ze zintegrowanego systemu informatycznego (ZSI), która nie przenosi na licencjobiorcę (tj. spółkę) żadnych praw autorskich do niego i w następstwie której licencjobiorca (tj. spółka) może eksploatować takie oprogramowanie tylko w zakresie, w jakim jest to niezbędne do korzystania z tego systemu zgodnego z jego przeznaczeniem. W następstwie takiej umowy, spółka nie nabyła prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu - stanowiłoby naruszenie tych praw. W szczególności licencjobiorca (tj. spółka) nie może rozpowszechniać programu uzyskanego na podstawie takiej umowy.
Ostatecznie fiskus uznał, że wynagrodzenia zapłaconego przez spółkę za nabycie zintegrowanego systemu informatycznego nie można uznać za cenę nabycia, stanowiącą wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych. Według fiskusa wynagrodzenie winno więc być oceniane i kwalifikowane na zasadach ogólnych. Moment ich potrącalności określa tym samym art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT. Jeżeli więc koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Sprawa trafiła do WSA w Gorzowie Wielkopolskim. Sąd podzielił stanowisko spółki, że umowa o korzystanie z oprogramowania, czyli licencja stanowi prawo majątkowe (wartość niematerialną i prawną) podlegające amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT. W ocenie sądu zawarta umowa bezsprzecznie dotyczyła korzystania z utworu, jakim bez wątpienia jest program komputerowy. Jednocześnie nie można wyprowadzić wniosku, że przeniesienie praw majątkowych stanowi warunek do uznania umowy o korzystanie z oprogramowania (licencji) za wartość niematerialną i prawną. Niezasadnie zatem organ stwierdził, że wydatków związanych z nabyciem i wdrożeniem zintegrowanego systemu informatycznego ZSI, nie można uznać za wydatki na nabycie składnika majątku trwałego, stanowiącego wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej.
Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 18 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Go 413/16
