CIT: naprawy urządzeń sprzedanych przez wcześniejszego dystrybutora można wrzucić w koszty

Firma będąca jedynym dystrybutorem maszyn danej marki może wrzucić w koszty wydatki na naprawy pogwarancyjne urządzeń sprzedanych przez swojego poprzednika. Tak wskazał NSA w wyroku z 31.01.2017 r.

Spór w sprawie dotyczył wydatków związanych z naprawami pogwarancyjnymi, które zdaniem podatnika winny stanowić koszt uzyskania przychodów. Tymczasem w opinii fiskusa stanowią koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT i dlatego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Chodziło o spółkę z o.o., która została wyłącznym importerem i dystrybutorem na polskim rynku maszyn rolniczych międzynarodowej grupy. Zgodnie z umową zawartą z grupą spółka ponosiła odpowiedzialność gwarancyjną/z tytułu rękojmi za sprzedane maszyny wobec klienta końcowego. Dokonywała również ich nieodpłatnych napraw po upływie okresu gwarancji (napraw pogwarancyjnych). W tym zakresie została również zobowiązana do wykonywania nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych maszyn rolniczych sprzedanych dotychczas przez dotychczasowego dystrybutora.

Spółka zapytała fiskusa czy koszty, które ponosiła/ponosi w związku z wykonywanymi nieodpłatnymi naprawami pogwarancyjnymi, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka uznała, że koszty nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych będą stanowiły dla niej koszty uzyskania przychodów, ponieważ warunkiem jej utworzenia było przyjęcie wszystkich standardowych procedur grupy obejmującej politykę w zakresie napraw pogwarancyjnych, w tym przejęcia zobowiązań gwarancyjnych oraz zobowiązanie się do świadczenia napraw pogwarancyjnych dla maszyn uprzednio sprzedanych przez dotychczasową spółkę. Gdyby tych zobowiązań nie przejęła nie zostałaby założona, ani nie uzyskałaby statusu wyłącznego importera maszyn rolniczych grupy. Wprawdzie w przypadku napraw pogwarancyjnych nie ma prawnego obowiązku ich wykonywania, ale wynika to z powszechnie znanej klientom i oczekiwanej przez nich praktyki grupy. Z uwagi na duży jednostkowy koszt oferowanych produktów, świadczenie takich napraw pogwarancyjnych stanowi bardzo istotny czynnik wpływający na decyzję klienta o zakupie maszyny tej marki i tym samym przyczynia się do osiągania przez spółkę przychodów.

Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. Wskazał tu na wyłączenie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Według organu wydatki te stanowią koszty reprezentacji i dlatego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów niezależnie od tego, że działania takie nie miały charakteru okazałości ani wystawności. Nie można ich zatem rozpatrywać w kontekście art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Organ zakwestionował także stanowisko spółki, że kwalifikacji analizowanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów nie wyklucza fakt, że ponosi ona koszty serwisów posprzedażowych (także napraw pogwarancyjnych) maszyn rolniczych sprzedanych uprzednio przez inną spółkę. Według organu ponoszenie kosztów za inny podmiot nie mieści się w dyspozycji powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Zdaniem sądu fiskus nie ma racji. NSA podkreślił, że wykluczenie danego wydatku z kosztów reprezentacji wymaga oceny, czy został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Wypełnienie kryterium celu oznacza zaliczenie przez podatnika wydatku do kosztów uzyskania przychodów. A to oznacza, że ponoszone przez spółkę koszty napraw pogwarancyjnych, także w stosunku do maszyn rolniczych sprzedanych przez dotychczasowego dystrybutora, nie stanowią kosztów reprezentacji. Stanowią one dla spółki koszty uzyskania przychodów, ponieważ zostały poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

NSA zwrócił uwagę, że dla prawidłowego zakwalifikowania spornych wydatków istotne znaczenie miało to, że warunkiem utworzenia spółki było przyjęcie i przestrzeganie zasad w zakresie dokonywania nieodpłatnych napraw pogwarancyjnych, także sprzedanych uprzednio przez dotychczasowego dystrybutora. Gdyby Spółka nie zobowiązała się do ponoszenia tych wydatków nie zostałaby utworzona, nie uzyskałaby statusu wyłącznego importera i dystrybutora, wobec czego nie osiągałaby przychodów ze sprzedaży maszyn rolniczych grupy. Ta działalność stanowi dla niej podstawowe źródło przychodów. Te okoliczności należy zestawić ze specyficznymi warunkami funkcjonowania rynku dystrybucji maszyn rolniczych, które wymagają niekonwencjonalnych działań ze strony dystrybutora. Według NSA W żadnym razie nie można tutaj uznać, iż zasadniczym celem ponoszenia spornych wydatków jest tworzenie poprawnego wizerunku spółki na zewnątrz.

Wyrok NSA z 31.01.2017 r., sygn. akt II FSK 3994/14

Więcej informacji i narzędzi znajdziesz w programie Vademecum Głównego Księgowego Bądź na bieżąco ze zmianami prawnymi i korzystaj z aktualnych materiałów