RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 104b ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
we współpracy z Parlamentem Europejskim(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
artykuł 104 i 104b ust. 1 Traktatu są bezpośrednio stosowane; terminy występujące w art. 104 i 104b ust. 1 można w miarę potrzeb skonkretyzować;
terminy "pożyczki na pokrycie deficytu" oraz "inne rodzaje udogodnień kredytowych" zastosowane w art. 104 Traktatu powinny zostać zdefiniowane, zwłaszcza w odniesieniu do traktowania roszczeń istniejących od dnia 1 stycznia 1994 r.;
jest pożądane, aby krajowe banki centralne biorące udział w trzecim etapie Unii Gospodarczej i Walutowej przystępowały do tej Unii z bilansami zawierającymi roszczenia przenaszalne w warunkach rynkowych, zwłaszcza aby polityce walutowej Europejskiego Systemu Banków Centralnych nadać wymaganą elastyczność i aby umożliwić rozdysponowanie wśród centralnych banków krajowych uczestniczących w unii walutowej ich standardowych wkładów do dochodu walutowego;
banki centralne, które po dniu 1 stycznia 1994 r. posiadają nieprzenaszalne roszczenia przeciwko sektorowi publicznemu lub podlegają warunkom, które nie są warunkami rynkowymi, powinny zostać upoważnione do konwersji tych roszczeń na przenaszalne papiery wartościowe o stałych terminach płatności w warunkach rynkowych;
ust. 11 protokołu w sprawie niektórych przepisów odnoszących się do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przewiduje, że rząd Zjednoczonego Królestwa może zachować udogodnienie "środków i metod", jakim dysponuje w Banku Anglii, dopóki Zjednoczone Królestwo nie przejdzie do etapu trzeciego; właściwe jest, gdyby Zjednoczone Królestwo przeszło do etapu trzeciego Unii Gospodarczej i Walutowej, dodanie klauzuli o zamianie tego udogodnienia na możliwy do sprzedaży na rynku dług o stałym terminie płatności, na warunkach rynkowych;
Protokół dotyczący Portugalii stanowi, że "niniejszym upoważnia się Portugalię do zachowania udogodnienia przyznanego Autonomicznym Regionom Azorów i Madery, aby mogły korzystać z bezprocentowego udogodnienia kredytowego w Banco de Portugal na warunkach ustalonych przez prawo portugalskie"; oraz że "Portugalia zobowiązuje się dokonać wszelkich starań na rzecz zaniechania wyżej wspomnianego udogodnienia tak szybko jak to możliwe";
Państwa Członkowskie powinny podjąć właściwe środki, aby zapewnić skuteczne i pełne stosowanie zakazów wymienionych w art. 104 Traktatu; zwłaszcza zakupy poczynione na rynkach wtórnych nie powinny być wykorzystywane na rzecz obchodzenia celu stawianego przez ten artykuł;
w granicach ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu dokonywanie przez bank centralny jednego Państwa Członkowskiego bezpośrednich zakupów papierów dłużnych zbywalnych na rynku wyemitowanych przez sektor publiczny innego Państwa Członkowskiego nie przyczynia się do osłony sektora publicznego przed dyscypliną mechanizmów rynku, gdy tego typu zakupów dokonuje się jedynie w celu zarządzania rezerwami walut obcych;
bez względu na rolę przypisaną Komisji zgodnie z art. 169 Traktatu to Europejski Instytut Walutowy, a następnie Europejski Bank Centralny mają zapewnić, zgodnie z art. 109f ust. 9 i 180 Traktatu, by krajowe banki centralne przestrzegały zobowiązań określonych Traktatem;
kredyty jednodniowe banków centralnych mogą wspomagać płynne operacje systemów płatności; dlatego kredyty jednodniowe w sektorze publicznym są zgodne z celem wytyczonym przez art. 104 Traktatu, o ile nie umożliwi się przeniesienia ich na następny dzień;
nie powinno się utrudniać bankom centralnym pełnienia funkcji agenta fiskalnego; nawet jeśli dokonywany przez banki centralne clearing czeków wystawionych przez osoby trzecie na rachunek sektora publicznego może niekiedy prowadzić do zaciągnięcia kredytu, nie powinno się uważać, że art. 104 Traktatu zakazuje prowadzenia tego typu operacji, chyba że przynoszą one w rezultacie kredyt sektorowi publicznemu;
przechowywanie przez banki centralne monet wyemitowanych przez sektor publiczny i zapisanych na dobro sektora publicznego stanowi bezprocentową formę kredytu dla sektora publicznego; jednakże gdy chodzi jedynie o niewielkie ilości, praktyka ta nie kłóci się z zasadą art. 104 Traktatu; dlatego z uwagi na trudności, które mogłyby wyniknąć z całkowitego zakazu tej formy kredytu, zezwala się na nią w granicach określonych przez niniejsze rozporządzenie;
Republika Federalna Niemiec po zjednoczeniu ma szczególne trudności w przestrzeganiu limitów nałożonych na tego typu aktywa; w takich okolicznościach właściwe jest wyrażenie zgody na podwyższenie limitu procentowego na czas ograniczony;
finansowanie przez banki centralne zobowiązań obciążających sektor publiczny, wobec Międzynarodowego Funduszu Walutowego, lub wynikających z wdrożenia instrumentu średniookresowej pomocy finansowej, powołanego w ramach Wspólnoty, przynosi rezultaty w postaci roszczeń zagranicznych, które mają wszelkie atrybuty aktywów rezerwowych; dlatego właściwe jest udzielenie zgody na nie;
przedsiębiorstwa publiczne są objęte zakazem w art. 104 i 104b ust. 1; są one zdefiniowane w dyrektywie Komisji 80/723/EWG z dnia 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między Państwami Członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi(3),
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.Sporządzono w Brukseli, dnia 13 grudnia 1993 r.
|
W imieniu Rady |
|
Ph. MAYSTADT |
|
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 324 z 1.12.1993,
str. 5; oraz Dz.U. C 340 z 17.12.1993, str. 3.
(2) Dz.U. C 329 z 6.12.1993 oraz decyzja z dnia 2 grudnia 1993 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Dz.U. L 195 z 29.7.1980, str. 35. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 93/84/EWG (Dz.U. L 254 z 12.10.1993, str. 16).
(4)Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1969/88 z dnia 24 czerwca 1988 r. ustanawiające instrument średniookresowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych Państw Członkowskich (Dz.U. L 178 z 8.7.1988, str. 1).