Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... w sprawie prawa właściwego dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... w sprawie prawa właściwego dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich

P8_TC1-COD(2018)0044

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 81 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego ¹

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ² ,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ³ ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. W celu stopniowego tworzenia takiej przestrzeni Unia ma przyjąć środki odnoszące się do współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne w zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2) Zgodnie z art. 81 Traktatu środki te mają obejmować środki, których celem jest zapewnienie zgodności przepisów mających zastosowanie w państwach członkowskich dotyczących prawa właściwego.

(3) W celu zwiększenia przewidywalności wyników sporów, pewności prawa w zakresie prawa właściwego oraz swobodnego przepływu i uznawania orzeczeń sądowych prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga, aby obowiązujące w państwach członkowskich przepisy kolizyjne wskazywały to samo prawo krajowe jako prawo właściwe, bez względu na to, do sądu jakiego państwa członkowskiego wniesiono sprawę. [Popr. 1]

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 ⁴  nie obejmuje kwestii skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich. Zgodnie jednak z art. 27 ust. 2 tego rozporządzenia Komisja ma obowiązek przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat kwestii skuteczności przelewu lub subrogacji wobec osób trzecich oraz kwestii pierwszeństwa przenoszonej wierzytelności przed prawami innych osób, przy czym sprawozdaniu temu powinien towarzyszyć, w razie potrzeby, wniosek dotyczący zmiany tego rozporządzenia i ocena wpływu przepisów, które mają być wprowadzone.

(5) W dniu 18 lutego 2015 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie tworzenia unii rynków kapitałowych, w której stwierdzono, że osiągnięcie większej pewności prawa w przypadkach transgranicznego przeniesienia roszczeń i hierarchizacja takich przeniesień, w szczególności w sytuacjach upadłości, jest ważnym aspektem rozwoju ogólnoeuropejskiego rynku sekurytyzacji i uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych, a także innych rodzajów działalności, takich jak faktoring.

(6) W dniu 30 września 2015 r. Komisja przyjęła komunikat w sprawie planu działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych. W planie działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych stwierdzono, że różnice w krajowym traktowaniu skutków przelewu wierzytelności dla osób trzecich komplikują stosowanie tych instrumentów jako zabezpieczenia transgranicznego oraz że ta niepewność prawa uniemożliwia stosowanie istotnych z punktu widzenia gospodarki operacji finansowych takich jak sekurytyzacje. W planie działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych zapowiedziano, że Komisja zaproponuje jednolite przepisy zapewniające pewność prawa co do tego, które przepisy prawa krajowego należy stosować do skutków przelewu wierzytelności w stosunku do osób trzecich.

(7) W dniu 29 czerwca 2016 r. Komisja przyjęła sprawozdanie dotyczące zasadności art. 3 ust. 1 dyrektywy 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ⁵  w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych, w którym uwagę skierowano na kwestię tego, czy dyrektywa ta funkcjonuje skutecznie i efektywnie w odniesieniu do czynności formalnych niezbędnych do zapewnienia zabezpieczenia w postaci wierzytelności kredytowych w ramach kolateralizacji. W sprawozdaniu stwierdzono, że zaproponowanie jednolitych przepisów dotyczących skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich stworzyłoby pewność prawa umożliwiającą wskazywanie, które przepisy prawa krajowego należy stosować do skutków przelewu wierzytelności w stosunku do osób trzecich, co mogłoby się przyczynić do osiągnięcia większej pewności prawa w odniesieniu do zapewniania w kontekście transgranicznym zabezpieczenia w postaci wierzytelności kredytowych.

(8) W dniu 29 września 2016 r. Komisja przyjęła sprawozdanie na temat kwestii skutków przelewu lub subrogacji wierzytelności dla osób trzecich oraz pierwszeństwa przenoszonej wierzytelności przed prawami innych osób. W sprawozdaniu stwierdzono, że jednolite przepisy kolizyjne regulujące skuteczność przelewów wierzytelności wobec osób trzecich oraz kwestie pierwszeństwa między nabywcami konkurencyjnymi lub między nabywcami i innymi uprawnionymi zwiększyłyby pewność prawa oraz ograniczyłyby problemy praktyczne i koszty prawne wynikające z bieżącej rozbieżności rozwiązań w państwach członkowskich.

(9) Zakres przedmiotowy oraz przepisy niniejszego rozporządzenia powinny być spójne z rozporządzeniem (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady ⁶ , rozporządzeniem (WE) nr 593/2008, oraz rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 ⁷  i (UE) 2015/848 ⁸ . Dokonując wykładni niniejszego rozporządzenia, należy w jak największym stopniu unikać luk regulacyjnych między tymi aktami.

(10) Niniejsze rozporządzenie wdraża plan działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych. Stanowi ono również spełnienie wymogu określonego w art. 27 ust. 2 rozporządzenia Rzym I, zgodnie z którym Komisja powinna opublikować sprawozdanie oraz, w razie potrzeby, wniosek dotyczący skuteczności przelewu wierzytelności wobec osób trzecich i kwestii pierwszeństwa praw nabywcy przed prawami innych osób.

(11) Obecnie na szczeblu unijnym nie ustanowiono istnieje szereg zharmonizowanych przepisów kolizyjnych regulujących skutki przelewu wierzytelności (lub skutki rozporządzające) wobec osób trzecich. Przepisy kolizyjne w tym zakresie stosuje się w UE na poziomie prawa krajowego, ale są one niespójne, ponieważ opierają się na różnych łącznikach określających prawo właściwe, w związku z czym są niejasne, zwłaszcza w tych państwach, w których przepisy takie nie są uregulowane w odrębnych aktach prawnych. W przypadku przelewu wierzytelności z elementem transgranicznym niespójność krajowych przepisów kolizyjnych prowadzi do braku pewności prawa co do tego, które prawo ma zastosowanie do skutków przelewu wobec osób trzecich. Brak pewności prawa stwarza ryzyko prawne w transgranicznych transakcjach przelewu wierzytelności, które nie występuje w transakcjach krajowych, ponieważ zastosowanie mogą mieć różne przepisy krajowego prawa materialnego w zależności od państwa członkowskiego, którego sądy lub organy rozstrzygają spór o tytuł prawny do wierzytelności. W konsekwencji rozstrzygnięcie konfliktu pierwszeństwa co do tego, komu dana wierzytelność będąca przedmiotem transgranicznego przelewu przysługuje, będzie różne w zależności od tego, które prawo krajowe ma zastosowanie. [Popr. 2]

(12) Jeżeli nabywcy nie są świadomi istnienia ryzyka prawnego lub ignorują je, mogą ponieść trudne do przewidzenia straty finansowe. Brak pewności co do tego, kto posiada tytuł prawny do wierzytelności przenoszonych transgranicznie w drodze przelewu, może zatem wywrzeć efekt domina, a także pogłębić i przedłużyć skutki kryzysu finansowego. Jeżeli nabywcy postanowią ograniczyć ryzyko prawne, poszukując specjalistycznej porady prawnej, poniosą wyższe koszty transakcji, które nie występuje w przypadku przelewów krajowych. Jeżeli ryzyko prawne zniechęca nabywców, w związku z czym unikają oni go, mogą nie podejmować szans biznesowych, co może doprowadzić do' ograniczenia integracji rynkowej. [Popr.]

(12a) To ryzyko prawne może mieć również skutek odstraszający. Nabywcy i zbywcy mogą postanowić go uniknąć, a w konsekwencji nie skorzystać z możliwości rynkowych. Dlatego też ten brak jasności wydaje się sprzeczny z celem integracji rynku i zasadą swobodnego przepływu kapitału zapisaną w art. 63-66 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. [Popr. 4]

(13) Celem niniejszego rozporządzenia jest zagwarantowanie pewności prawa poprzez ustanowienie wspólnych przepisów kolizyjnych, które będą wskazywać prawo krajowe mające zastosowanie do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich, przyczyniając się do zwiększenia liczby transakcji transgranicznych w obrocie wierzytelnościami, tak by sprzyjać inwestycjom transgranicznym w Unii i ułatwić dostęp przedsiębiorstw, w tym małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), i konsumentów do finansowania. [Popr. 5]

(14) Wierzytelność zapewnia wierzycielowi prawo do żądania zapłaty sumy pieniężnej lub spełnienia świadczenia przez dłużnika. Przelew wierzytelności umożliwia wierzycielowi (zbywcy) przeniesienie na inną osobę (nabywcę) jego prawa do żądania od dłużnika zapłaty. Prawo, któremu podlegają stosunki umowne między wierzycielem a dłużnikiem, między zbywcą a nabywcą oraz między nabywcą a dłużnikiem, wskazują przepisy kolizyjne ustanowione w rozporządzeniu Rzym I.

(14a) Niniejsze rozporządzenie nie ma na celu zmiany przepisów rozporządzenia (WE) nr 593/2008 w odniesieniu do skutku rozporządzającego dobrowolnego przelewu wierzytelności pomiędzy zbywcą i nabywcą lub pomiędzy nabywcą a dłużnikiem. [Popr. 6]

(15) Przepisy kolizyjne zawarte w niniejszym rozporządzeniu powinny obejmować skutki rozporządzające przelewu wierzytelności w stosunkach między wszystkimi stronami uczestniczącymi w przelewie (tj. między zbywcą a nabywcą oraz między nabywcą a dłużnikiem) oraz w odniesieniu do osób trzecich (np. wierzyciela zbywcy), z wyłączeniem dłużnika. [Popr. 7]

(16) Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wierzytelności stanowiących obejmujących należności z tytułu dostaw i usług, wierzytelności z instrumentów finansowych zdefiniowanych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE ⁹  oraz gotówki złożonej na rachunku w instytucji kredytowej. Instrumenty finansowe zdefiniowane w dyrektywie 2014/65/UE obejmują papiery wartościowe i instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu na rynkach finansowych. Podczas gdy papiery wartościowe są aktywami, instrumenty pochodne są umowami określającymi zarówno prawa (lub wierzytelności), jak i obowiązki stron umowy. [Popr. 8]

(17) Niniejsze rozporządzenie dotyczy skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich. Rozporządzenie nie W szczególności obejmuje swoim zakresem przenoszenia przenoszenie umów (na przykład instrumentów pochodnych) określających zarówno prawa (lub wierzytelności), jak i obowiązki, ani nowacji oraz nowacje umów określających takie prawa i obowiązki. Ponieważ niniejsze rozporządzenie nie obejmuje swoim zakresem przenoszenia ani nowacji umów, obrót instrumentami finansowymi, jak również rozliczanie i rozrachunek tych instrumentów, nadal będą podlegać prawu właściwemu dla zobowiązań umownych wskazywanemu zgodnie z rozporządzeniem Rzym I. Wyboru tego prawa z reguły dokonują strony umowy lub jest ono wskazywane zgodnie z nieuznaniowymi zasadami mającymi zastosowanie do rynków finansowych. [Popr. 9]

(18) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla nie narusza kwestii uregulowanych w dyrektywie w sprawie zabezpieczeń finansowych 2002/47/WE, dyrektywie o ostateczności rozrachunkuParlamentu Europejskiego i Rady 98/26/WE ¹⁰ , dyrektywie w sprawie likwidacjiParlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE ¹¹  oraz i rozporządzeniu ustanawiającym rejestr Komisji (UE) nr 389/2013 ¹² , ponieważ zakres stosowania norm kolizyjnych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu nie pokrywa się z zakresem stosowania norm kolizyjnych przewidzianych we wspomnianych trzech dyrektywach. [Popr. 10]

(19) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć charakter powszechny: prawo właściwe wskazane na podstawie niniejszego rozporządzenia należy zastosować, nawet jeżeli nie jest prawem państwa członkowskiego.

(20) Przewidywalność ma zasadnicze znaczenie dla osób trzecich, które chcą uzyskać tytuł prawny do przenoszonej wierzytelności. Dzięki stosowaniu prawa państwa, w którym zbywca ma miejsce zwykłego pobytu, w odniesieniu do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich takie osoby mogą łatwo i z wyprzedzeniem dowiedzieć się, które prawo krajowe będzie właściwe dla ich praw. W związku z tym prawo miejsca zwykłego pobytu zbywcy należy co do zasady stosować do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich. Zasadę tę należy stosować w szczególności do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich w ramach faktoringu, kolateralizacji oraz, jeżeli strony nie dokonały wyboru prawa właściwego dla przenoszonej wierzytelności, sekurytyzacji.

(21) Prawo określone jako zasadniczo właściwe dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich powinno umożliwiać wskazywanie prawa właściwego w odniesieniu do przelewu wierzytelności przyszłych - jest to powszechna praktyka przy przelewach wielu wierzytelności, np. w ramach faktoringu. Zastosowanie prawa miejsca zwykłego pobytu zbywcy umożliwia określenie, które prawo jest właściwe dla skutków przelewu wierzytelności przyszłych wobec osób trzecich.

(22) Przy ustalaniu składu masy upadłościowej, kiedy mamy do czynienia ze zbywcą w stanie upadłości, często konieczne jest określenie, komu przysługuje tytuł prawny do przenoszonej wierzytelności. Pożądane jest zatem, aby przepisy kolizyjne ustanowione w niniejszym rozporządzeniu były spójne z przepisami kolizyjnymi zawartymi w rozporządzeniu (UE) 2015/848 w sprawie postępowania upadłościowego. Spójność tę można osiągnąć, stosując co do zasady prawo miejsca zwykłego pobytu zbywcy w odniesieniu do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich, ponieważ stosowanie łącznika miejsca zwykłego pobytu zbywcy zbiega się ze stosowaniem łącznika głównego ośrodku podstawowej działalności dłużnika do celów upadłościowych.

(23) Zgodnie z Konwencją ONZ o przelewie wierzytelności w handlu międzynarodowym z 2001 r. kwestię pierwszeństwa prawa nabywcy do przenoszonej wierzytelności przed prawem wierzyciela konkurującego reguluje prawo państwa, w którym zbywca ma siedzibę. Zgodność między unijnymi przepisami kolizyjnymi, które ustanowiono w niniejszym rozporządzeniu, a rozwiązaniem wspieranym na szczeblu międzynarodowym przez Konwencję, powinna ułatwić rozwiązywanie sporów międzynarodowych.

(24) Jeżeli zbywca zmienia swoje miejsce zwykłego pobytu pomiędzy wieloma przelewami tej samej wierzytelności, prawem właściwym powinno być prawo miejsca zwykłego pobytu zbywcy z chwili, w której jeden z nabywców jako pierwszy doprowadzi do tego, by jego przelew był skuteczny wobec osób trzecich, spełniając wymogi wymagane zgodnie z prawem miejsca zwykłego pobytu zbywcy z tej chwili.

(25) Zgodnie z praktyką rynkową i potrzebami uczestników rynku skutki niektórych przelewów wierzytelności wobec osób trzecich powinny wyjątkowo podlegać prawu właściwemu dla przenoszonej wierzytelności, tj. prawu właściwemu dla umowy pierwotnej między wierzycielem a dłużnikiem, z której wynika wierzytelnośćktóra jest podstawą wierzytelności [Popr. 11].

(26) Prawo właściwe dla przenoszonej wierzytelności powinno regulować skutki wobec osób trzecich przelewu dokonanego przez posiadacza rachunku, który posiada gotówkę złożoną na rachunku w instytucji kredytowej, gdy posiadacz rachunku jest zbywcą/wierzycielem, zaś instytucja kredytowa - dłużnikiem. Osoby trzecie, takie jak wierzyciele zbywcy i nabywcy konkurencyjni, mogą korzystać z większej przewidywalności, jeżeli prawo właściwe dla przenoszonej wierzytelności ma zastosowanie do skutków tych przelewów wobec osób trzecich i jeżeli przyjmuje się co do zasady, że przysługująca posiadaczowi rachunku wierzytelność związana z gotówką złożoną na rachunku w instytucji kredytowej, podlega prawu państwa, w którym instytucja kredytowa posiada siedzibę (a nie prawu miejsca zwykłego pobytu posiadacza rachunku / zbywcy). Prawo to określa się zwykle w umowie rachunku zawieranej pomiędzy posiadaczem rachunku a instytucją kredytową.

(27) Skutki przelewu wierzytelności z instrumentów finansowych w stosunku do osób trzecich również powinny podlegać prawu, któremu podlega przenoszona wierzytelność, tj. prawu właściwemu dla umowy, z której wynika wierzytelność (np. dla instrumentu pochodnego). Poddanie skutków przelewu wierzytelności z instrumentów finansowych w stosunku do osób trzecich prawu właściwemu dla przenoszonej wierzytelności, a nie prawu miejsca zwykłego pobytu zbywcy, ma zasadnicze znaczenie dla zachowania stabilności i sprawności funkcjonowania rynków finansowych. Cele te zostają spełnione, ponieważ prawem właściwym dla instrumentu finansowego, z którego wynika wierzytelność, jest prawo wskazane przez strony umowy lub zgodnie z zasadami nieuznaniowymi, które mają zastosowanie do rynków finansowych.

(28) Wskazywanie prawa właściwego dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich w ramach sekurytyzacji powinno być elastyczne, aby zaspokoić potrzeby wszystkich podmiotów korzystających z sekurytyzacji i ułatwić rozszerzenie rynku sekurytyzacji transgranicznych na mniejsze podmioty" gospodarcze. Chociaż prawo miejsca zwykłego pobytu zbywcy powinno być domyślnie stosowane w odniesieniu do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich w ramach sekurytyzacji, zbywca (jednostka inicjująca) i nabywca (spółka celowa) powinni mieć możliwość wskazania, że skutki przelewu wierzytelności wobec osób trzecich będą podlegać prawu właściwemu dla przenoszonej wierzytelności. Zbywca i nabywca powinni mieć możliwość wskazania, że skutki przelewu wierzytelności wobec osób trzecich w ramach sekurytyzacji powinny w dalszym ciągu podlegać domyślnie prawu miejsca zwykłego pobytu zbywcy, bądź możliwość dokonania wyboru prawa właściwego dla przenoszonej wierzytelności w zależności od struktury i charakterystyki transakcji, np. liczby i położenia jednostek inicjujących oraz tego, ilu prawom podlegają przenoszone wierzytelności. [Popr. 12]

(29) Jeżeli skutki przelewu wobec osób trzecich podlegały prawu miejsca zwykłego pobytu zbywcy w ramach jednego przelewu i prawu właściwemu dla przenoszonej wierzytelności w ramach drugiego, wówczas między nabywcami tej samej wierzytelności mogą wystąpić konflikty pierwszeństwa. W takich przypadkach prawem właściwym dla rozwiązania konfliktu pierwszeństwa powinno być prawo właściwe dla skutków wobec osób trzecich tego przelewu wierzytelności, który jako pierwszy stał się skuteczny w odniesieniu do osób trzecich zgodnie z prawem właściwym dla tego przelewu. Jeżeli obydwa przelewy wierzytelności stają się skuteczne wobec osób trzecich w tym samym momencie, nadrzędne powinno być prawo właściwe ze względu na miejsce zwykłego pobytu zbywcy. [Popr. 13]

(30) Zakres prawa krajowego, które określono w niniejszym rozporządzeniu jako prawo właściwe do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich, powinien być jednolity. Prawo krajowe wyznaczone jako właściwe powinno regulować przede wszystkim (i) skuteczność przelewu wobec osób trzecich, tj. kroki, które musi podjąć nabywca, aby zapewnić sobie uzyskanie tytułu prawnego do przenoszonej wierzytelności (np. poprzez rejestrację przelewu w organie lub rejestrze publicznym bądź powiadomienie dłużnika o przelewie na piśmie) oraz (ii) kwestie pierwszeństwa, tj. konflikty rozwiązywanie konfliktów między kilkoma wierzycielami o to, komu przysługuje tytuł prawny do danej wierzytelności w następstwie przelewu transgranicznego (np. między dwoma nabywcami - jeżeli ta sama wierzytelność jest przedmiotem dwukrotnego przelewu, lub między nabywcą a wierzycielem zbywcy). [Popr. 14]

(31) Ze względu na powszechny charakter niniejszego rozporządzenia jako prawo właściwe można wskazywać prawa państw o różnych tradycjach prawnych. Jeżeli po dokonaniu przelewu wierzytelności umowa, z której ona wynika, zostaje przeniesiona, prawo wskazane w niniejszym rozporządzeniu jako prawo właściwe dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich powinno regulować również konflikt pierwszeństwa między nabywcą wierzytelności a nowym uprawnionym względem tej samej wierzytelności po przeniesieniu umowy, z której wynika wierzytelność. Z tej samej przyczyny prawo wskazane w niniejszym rozporządzeniu jako prawo właściwe dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich powinno mieć zastosowanie również wtedy, gdy mamy do czynienia z nowacją jako ekwiwalentem funkcjonalnym przeniesienia umowy. Służyć ma to rozwiązaniu konfliktu pierwszeństwa między nabywcą wierzytelności a nowym uprawnionym do równoważnej funkcjonalnie wierzytelności po dokonaniu nowacji umowy, z której wynika wierzytelność.

(32) Względy interesu publicznego uzasadniają przyznanie sądom państw członkowskich możliwości stosowania, w wyjątkowych okolicznościach, wyjątków opartych na klauzuli porządku publicznego i przepisach wymuszających swoje zastosowanie, które podlegają wykładni zawężającej.

(33) Ze względu na poszanowanie międzynarodowych zobowiązań państw członkowskich niniejsze rozporządzenie nie powinno naruszać konwencji międzynarodowych, których stroną, w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia, jest jedno lub więcej państw członkowskich. Aby uczynić obowiązujące regulacje bardziej dostępnymi, Komisja, na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie, powinna opublikować w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wykaz właściwych konwencji.

(34) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych ani zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsze rozporządzenie ma na celu promowanie stosowania art. 17 i 47 Karty dotyczących, odpowiednio, prawa własności oraz prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, jak również art. 16 dotyczącego wolności prowadzenia działalności gospodarczej. [Popr. 15]

(35) W związku z tym, że cele niniejszego rozporządzenia nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a z uwagi na rozmiary i skutki niniejszego rozporządzenia możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie unijnym, Unia może przyjmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Pożądaną jednolitość przepisów kolizyjnych dotyczących skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich można osiągnąć wyłącznie w drodze rozporządzenia, ponieważ jedynie rozporządzenie zapewnia spójną interpretację i wdrażanie przepisów na szczeblu krajowym. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(36) Zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do od przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, [Zjednoczone Królestwo] [i] [Irlandia] [poinformowały o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia] [nie uczestniczą w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie są nią związane ani jej nie stosują].

(37) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ  I

ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł  1

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich w sprawach cywilnych i handlowych powiązanych z prawem różnych państw, innych niż skutki wobec osób trzecich w odniesieniu do dłużnika przenoszonej wierzytelności. [Popr. 16]

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w szczególności do spraw skarbowych, celnych i administracyjnych.

1a. Niniejsze rozporządzenie nie narusza unijnych i krajowych przepisów dotyczących ochrony konsumentów. [Popr. 17]

2. Z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia wyłączone są przelewy:

a) wierzytelności wynikających ze stosunków rodzinnych oraz stosunków uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki, w tym zobowiązań alimentacyjnych;

b) wierzytelności wynikających z małżeńskich ustrojów majątkowych, z ustrojów majątkowych w stosunkach uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki do małżeństwa, w tym zarejestrowanego związku partnerskiego, oraz z prawa spadkowego, w tym z testamentów; [Popr. 18]

c) wierzytelności z weksli, czeków, weksli własnych oraz innych zbywalnych papierów wartościowych w zakresie, w jakim zobowiązania z tych innych papierów wartościowych wynikają z ich zbywalności;

d) wierzytelności wynikających z kwestii z zakresu prawa spółek i innych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających, takich jak utworzenie, w drodze rejestracji lub w inny sposób, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, ustrój wewnętrzny lub likwidacja spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających oraz osobista odpowiedzialność wspólników i organów za zobowiązania takiej spółki lub innej jednostki organizacyjnej;

e) wierzytelności wynikających z tworzenia trustów oraz stosunków prawnych pomiędzy założycielami, powiernikami i beneficjentami;

f) wierzytelności wynikających z umów ubezpieczenia zawartych w ramach operacji przeprowadzanych przez organizacje niebędące zakładami, o których mowa w art. 2 ust. 1 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE ¹³  w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II), których przedmiotem jest zapewnienie pracownikom lub osobom pracującym na własny rachunek, należącym do zakładu lub grupy zakładów, lub do określonej grupy lub grup zawodowych, świadczeń w przypadku śmierci lub dożycia określonego wieku, przerwania lub ograniczenia działalności, choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.

fa) wierzytelności w ramach postępowania zbiorowego na mocy rozporządzenia (UE) 2015/848. [Popr. 19]

Artykuł  2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

a) "zbywca" oznacza osobę, która przenosi swoje prawo do dochodzenia wierzytelności od dłużnika na inną osobę;

b) "nabywca" oznacza osobę, która uzyskuje od innej osoby prawo do dochodzenia wierzytelności od dłużnika;

c) "przelew" oznacza dobrowolne przeniesienie prawa do dochodzenia wierzytelności od dłużnika. Obejmuje ono bezwarunkowe przeniesienie wierzytelności, subrogację umowną, przeniesienie wierzytelności na zabezpieczenie oraz ustanowienie zastawu lub innego zabezpieczenia na wierzytelności;

d) "wierzytelność" oznacza prawo do dochodzenia każdej wierzytelności, o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym, wynikającej z zobowiązania umownego lub pozaumownego;

e) "skutki wobec osób trzecich" oznaczają skutki rozporządzające, tj. prawo nabywcy do wykonywania tytułu prawnego do wierzytelności przeniesionej na niego, w odniesieniu do innych nabywców lub uprawnionych tej samej lub równoważnej funkcjonalnie wierzytelności, wierzycieli zbywcy i innych osób trzecich, z wyłączeniem dłużnika; [Popr. 20]

f) "miejsce zwykłego pobytu" w odniesieniu do spółek i innych jednostek organizacyjnych, posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających, oznacza miejsce, w którym znajduje się siedziba ich głównego organu zarządzającego, natomiast w odniesieniu do osoby fizycznej działającej w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej oznacza miejsce głównego przedsiębiorstwa;

g) "instytucja kredytowa" oznacza przedsiębiorstwo określone w art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 ¹⁴ , w tym oddziały, w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 tego rozporządzenia, instytucji kredytowych, które mają siedziby na terenie Unii lub, zgodnie z art. 47 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE ¹⁵ , poza Unią, jeżeli oddziały te znajdują się na terenie Unii;

h) "gotówka" oznacza środki pieniężne złożone na rachunku w instytucji kredytowej w każdej walucie; [Popr. 21]

i) "instrument finansowy" oznacza instrumenty wymienione w sekcji C załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE ¹⁶ .

ROZDZIAŁ  II

PRZEPISY JEDNOLITE

Artykuł  3

Powszechne stosowanie

Prawo wskazane na podstawie niniejszego rozporządzenia stosuje się niezależnie od tego, czy jest ono prawem państwa członkowskiego.

Artykuł  4

Prawo właściwe

1. O ile niniejszy artykuł nie stanowi inaczej, skutki przelewu wierzytelności wobec osób trzecich podlegają prawu państwa, w którym zbywca ma swoje miejsce zwykłego pobytu w miarodajnej chwili zawarcia umowy przelewu.]

Jeżeli zbywca zmienił swoje miejsce zwykłego pobytu w okresie pomiędzy dokonaniem dwóch przelewów tej samej wierzytelności na różnych nabywców, kwestia pierwszeństwa prawa jednego nabywcy przed prawem innego nabywcy podlega prawu właściwemu ze względu na miejsce zwykłego pobytu zbywcy w chwili dokonania tego przelewu, który jako pierwszy stał się skuteczny w odniesieniu do innych osób trzecich zgodnie z prawem wskazanym jako właściwe na mocy akapitu pierwszego.

2. Prawu Niezależnie od przepisów ust. 1 niniejszego artykułu prawu właściwemu dla przenoszonej wierzytelności podlegają skutki wobec osób trzecich następujących przelewów:

a) gotówki złożonej pieniędzy złożonych na rachunku w instytucji kredytowej;

b) wierzytelności z instrumentu finansowegoinstrumentów finansowych.

3. W ramach sekurytyzacji zbywca i nabywca mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla przeniesionej wierzytelności jako prawa właściwego dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich.

Wyboru prawa właściwego dokonuje się wyraźnie w umowie przelewu lub w odrębnej umowie. Ważność materialna i formalna aktu, w którym dokonano wyboru prawa, podlega wybranemu prawu.

4. Konflikt pierwszeństwa między nabywcami tej samej wierzytelności w przypadku, gdy skutki jednego z przelewów wobec osób trzecich podlegają prawu państwa, w którym zbywca ma swoje miejsce zwykłego pobytu a skutki innych przelewów wobec osób trzecich podlegają prawu właściwemu dla przenoszonej wierzytelności, podlega prawu właściwemu dla skutków wobec osób trzecich tego przelewu wierzytelności, który jako pierwszy stał się skuteczny w odniesieniu do osób trzecich zgodnie z prawem właściwym dla tego przelewu. Jeżeli obydwa przelewy stają się skuteczne wobec osób trzecich w tym samym momencie, nadrzędne powinno być prawo właściwe ze względu na miejsce zwykłego pobytu zbywcy. [Popr. 22]

Artykuł  5

Zakres stosowania prawa właściwego

Prawu właściwemu dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem podlegają w szczególności:

a) wymogi zapewnienia skuteczności przelewu w odniesieniu do osób trzecich innych niż dłużnik, np. formalności związane z rejestracją lub ogłoszeniem;

b) kwestia pierwszeństwa praw nabywcy przed prawami innego nabywcy tej samej wierzytelności;

c) kwestia pierwszeństwa praw nabywcy przed prawami wierzycieli zbywcy;

d) kwestia pierwszeństwa praw nabywcy przed prawami uprawnionego z przeniesienia umowy w odniesieniu do tej samej wierzytelności;

e) kwestia pierwszeństwa praw nabywcy przed prawami uprawnionego z nowacji umowy względem dłużnika w odniesieniu do równoważnej wierzytelności.

Artykuł  6

Przepisy wymuszające swoje zastosowanie

1. Żaden z przepisów niniejszego rozporządzenia nie może ograniczać stosowania wymuszających swoje zastosowanie przepisów prawa siedziby sądu.

2. Przepisy wymuszające swoje zastosowanie to przepisy, których przestrzeganie uważane jest przez państwo za tak istotny element ochrony jego interesów publicznych, takich jak organizacja polityczna, społeczna lub gospodarcza, że znajdują one zastosowanie do wszelkich sytuacji objętych ich zakresem, bez względu na to, jakie prawo jest właściwe dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich na mocy niniejszego rozporządzenia.

2a. Stosuje się wymuszające swoje zastosowanie przepisy prawa państwa członkowskiego, w którym ma być wykonany przelew lub w którym go wykonano, jeżeli takie przepisy wymuszające swoje zastosowanie powodują, że wykonanie umowy przelewu jest niezgodne z prawem. [Popr. 23]

ROZDZIAŁ  III

INNE PRZEPISY

Artykuł  7

Porządek publiczny (ordre public)

Stosowanie przepisów prawa któregokolwiek państwa wskazanego jako właściwe na podstawie niniejszego rozporządzenia może zostać wyłączone jedynie wówczas, gdy takie stosowanie jest w sposób oczywisty niezgodne z porządkiem publicznym państwa siedziby sądu.

Artykuł  8

Wyłączenie odesłania

Stosowanie prawa któregokolwiek państwa wskazanego przez niniejsze rozporządzenie oznacza stosowanie przepisów prawa obowiązującego w tym państwie innych niż przepisy prawa prywatnego międzynarodowego.

Artykuł  9

Państwa posiadające niejednolity system prawny

1. W przypadku gdy państwo składa się z kilku jednostek terytorialnych, z których każda posiada własne przepisy prawne dotyczące skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich, dla określenia prawa właściwego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem każdą jednostkę terytorialną uważa się za państwo.

2. Państwo członkowskie składające się z szeregu jednostek terytorialnych posiadających własne przepisy dotyczące skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich nie jest zobowiązane do stosowania niniejszego rozporządzenia w zakresie kolizji praw występującej wyłącznie między tymi jednostkami terytorialnymi.

Artykuł  10

Stosunek do innych przepisów prawa Unii

Niniejsze rozporządzenie nie uchybia stosowaniu przepisów prawa Unii, które w odniesieniu do kwestii szczególnych ustanawiają przepisy kolizyjne odnoszące się do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich.

Artykuł  11

Stosunek do istniejących konwencji międzynarodowych

1. Niniejsze rozporządzenie nie uchybia stosowaniu konwencji międzynarodowych, których stronami, w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia, jest jedno lub kilka państw członkowskich, a które ustanawiają przepisy kolizyjne odnoszące się do skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich.

2. W stosunkach pomiędzy państwami członkowskimi niniejsze rozporządzenie ma jednak pierwszeństwo przed konwencjami zawartymi wyłącznie pomiędzy dwoma lub więcej państwami członkowskimi, w zakresie, w jakim konwencje te dotyczą kwestii uregulowanych niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł  12

Wykaz konwencji

1. Do dnia [data rozpoczęcia stosowania rozporządzenia] r. państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz konwencji, o których mowa w art. 11 ust. 1. Po tej dacie państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich przypadkach wypowiedzenia takich konwencji.

2. W terminie sześciu miesięcy od otrzymania powiadomień, o których mowa w ust. 1, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej:

a) wykaz konwencji, o którym mowa w ust. 1;

b) przypadki wypowiedzenia konwencji, o których mowa w ust. 1.

Artykuł  13

Klauzula przeglądowa

W terminie [pięć lat od daty rozpoczęcia stosowania rozporządzenia] Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. W razie potrzeby do sprawozdania dołącza się wnioski dotyczące zmiany niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  14

Stosowanie w czasie

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do przelewów wierzytelności dokonanych w dniu [data rozpoczęcia stosowania rozporządzenia] lub po tej dacie.

2. Prawo właściwe wskazane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem określa, czy prawa osoby trzeciej w odniesieniu do wierzytelności przeniesionej po dniu rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia mają pierwszeństwo przed prawami innej osoby trzeciej, która nabyła je przed rozpoczęciem stosowania niniejszego rozporządzenia. W przypadku konkurujących wierzytelności opartych na przelewach prawo właściwe zgodnie z niniejszym rozporządzeniem określa prawa odnośnych nabywców wyłącznie w odniesieniu do przelewów dokonanych po ... [data rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia]. [Popr. 24]

Artykuł  15

Wejście w życie i data rozpoczęcia stosowania

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Rozporządzenie stosuje się od dnia ... [ 18 miesięcy po wejściu w życie].

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono. r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
Przewodniczący	Przewodniczący

1 Dz.U. C 303 z 29.8.2018, s. 2.

2 Dz.U. C 367 z 10.10.2018, s. 50.

3 Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2019 r.

4 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U. L 177 z 4.7.2008, s. 6).

5 Dyrektywa 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych (Dz.U. L 168 z 27.6.2002, s. 43).

6 Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ("Rzym II") (Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 40).

7 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1).

8 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/848 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 19).

9 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349).

10 Dyrektywa 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych (Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45).

11 Dyrektywa 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (Dz.U. L 125 z 5.5.2001, s. 15).

12 Rozporządzenie Komisji (UE) nr 389/2013 z dnia 2 maja 2013 r. ustanawiające rejestr Unii zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, decyzjami nr 280/2004/WE i nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylające rozporządzenia Komisji (UE) nr 920/2010 i nr 1193/2011 (Dz.U. L 122 z 3.5.2013, s. 1).

13 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1).

14 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

15 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

16 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349).

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2020.449.318/2
• Rodzaj: Akt przygotowawczy
• Tytuł: Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... w sprawie prawa właściwego dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich.
• Data aktu: 13/02/2019
• Data ogłoszenia: 23/12/2020