[Odesłanie prejudycjalne - Polityka azylowa - Wspólne procedury udzielania i cofania ochrony międzynarodowej - Dyrektywa 2013/32/UE - Artykuł 46 - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 47 - Prawo do skutecznego środka prawnego - Odwołanie od decyzji odrzucającej jako niedopuszczalny kolejny wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej - Termin do wniesienia odwołania - Sposoby dokonywania doręczeń]Język postępowania: francuski
(2020/C 378/18)
(Dz.U.UE C z dnia 9 listopada 2020 r.)
Sąd odsyłający
Conseil d'État
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: JP
Strona pozwana: Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides
Sentencja
Artykuł 46 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej w związku z art. 47 karty należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które poddaje odwołanie od decyzji stwierdzającej niedopuszczalność kolejnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej dziesięciodniowemu zawitemu terminowi obejmującemu święta i dni wolne od pracy, biegnącemu od chwili doręczenia takiej decyzji, także w sytuacji, gdy zainteresowany wnioskodawca nie wskazał adresu do doręczeń w tym państwie członkowskim i wspomniane doręczenie jest dokonywane w siedzibie krajowego organu właściwego do badania takiego wniosku, o ile, po pierwsze, wnioskodawca taki został poinformowany, że w braku wskazania adresu do doręczeń decyzji dotyczącej jego wniosku, za wskazany przez niego adres do doręczeń zostanie uznany adres siedziby krajowego organu właściwego w zakresie badania tych wniosków, po drugie, zasady dostępu do tej siedziby dla owego wnioskodawcy nie czynią odbioru adresowanych do niego decyzji nadmiernie dla niego utrudnionym, po trzecie, rzeczywisty dostęp do gwarancji proceduralnych przyznanych przez prawo Unii wnioskodawcy ubiegającemu się o ochronę międzynarodową jest mu zapewniony w tym terminie, i po czwarte, jest zapewnione poszanowanie zasady równoważności. Do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy uregulowanie krajowe będące przedmiotem postępowania głównego spełnia te wymogi.
