a także mając na uwadze, co następuje:(1) skutki przenośnych chorób zwierząt i środki konieczne do kontroli tych chorób mogą wyrządzić ogromne szkody pojedynczym zwierzętom, całym ich populacjom, posiadaczom zwierząt i gospodarce, a także wywrzeć duży wpływ na zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności. [Popr. 2]
(2) Jak wynika z ostatnich doświadczeń, przenośne choroby zwierząt wywierają również znaczący wpływ na zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności, jak np. w przypadku grypy ptaków czy salmonelli. [Popr. 3]
(3) Ponadto można również zaobserwować szkodliwe skutki wzajemnego oddziaływania w odniesieniu do różnorodności biologicznej, zmiany klimatu i innych aspektów środowiska. Zmiana klimatu może mieć wpływ na pojawianie się nowych chorób, chorobowość w przypadku chorób już istniejących oraz na rozmieszczenie geograficzne czynników chorobotwórczych i wektorów, w tym takich, które wywierają wpływ na dziką faunę i florę.
(3a) Właściwa kontrola zakaźnych chorób zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych, to warunek właściwego funkcjonowania wewnętrznego rynku handlu żywymi zwierzętami, produktami pochodzenia zwierzęcego oraz żywnością. [Popr. 4]
(4) W celu zapewnienia wysokich standardów zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego w Unii, racjonalnego rozwoju sektorów rolnictwa i akwakultury oraz w celu podniesienia wydajności, zasady w zakresie zdrowia zwierząt należy ustanowić na poziomie Unii. Zasady te są między innymi niezbędne dla skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego, oraz aby zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych.
(4a) Artykuł 13 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) uznaje, że zwierzęta to istoty zdolne do odczuwania. Prawodawstwo Unii dotyczące dobrostanu zwierząt zobowiązuje właścicieli zwierząt, ich posiadaczy oraz właściwe organy do przestrzegania wymogów w zakresie dobrostanu zwierząt gwarantujących ich humanitarne traktowanie oraz oszczędzanie im niepotrzebnego bólu i cierpienia. Wymogi te opierają się na dowodach naukowych i mogą przyczynić się do poprawy zdrowia zwierząt. [Popr. 5]
(5) Obecnie obowiązujące w Unii przepisy w zakresie zdrowia zwierząt składają się z szeregu powiązanych ze sobą aktów podstawowych, które ustanawiają reguły w zakresie zdrowia zwierząt odnoszące się do handlu wewnątrzunijnego, wprowadzania do Unii zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego, zwalczania chorób, kontroli weterynaryjnych, powiadamiania o chorobach i wsparcia finansowego na rzecz różnych gatunków zwierząt, jednak brak jest nadrzędnych ram prawnych, określających jednolite zasady dla całego sektora.
(5a) Dla zapewnienia lepszej czytelności przepisów prawodawstwa Unii dotyczących zdrowia zwierząt, a przez to również jego prawidłowego i pełnego stosowania, należy określić kryterium i zasadę organizacji aktów delegowanych i wykonawczych, które zostaną przyjęte w celu wdrożenia niniejszego rozporządzenia. [Popr. 6]
(6) Strategię Unii w zakresie zdrowia zwierząt (2007-2013) opracowano pod hasłem "Lepiej zapobiegać niż leczyć". Została ona przyjęta przez Komisję w komunikacie z dnia 19 września 2007 r. do Parlamentu Europejskiego i Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów. Kładzie ona większy nacisk Celem tej strategii jest promowanie zdrowia zwierząt poprzez kładzenie większego nacisku na środki zapobiegawcze, nadzór chorób, ich kontrolę i badania nad nimi, w celu ograniczenia zachorowalności na choroby zwierząt oraz zmniejszenia ich skutków. Zaproponowano w niej przyjęcie "jednolitych i uproszczonych ram w zakresie zdrowia zwierząt", zbieżnych z normami międzynarodowymi, a jednocześnie zapewniających utrzymanie wysokich standardów zdrowia zwierząt. [Popr. 7]
(7) Celem niniejszego rozporządzenia jest realizacja zobowiązań i wizji określonych w strategii w zakresie zdrowia zwierząt, w tym zasady "Jedno zdrowie", oraz uspójnienie ram prawnych wspólnej polityki Unii w zakresie zdrowia zwierząt poprzez ustanowienie jednolitych, uproszczonych i elastycznych ram regulacyjnych w zakresie zdrowia zwierząt.
(7a) W komunikacie Komisji dotyczącym strategii Unii Europejskiej w zakresie zdrowia zwierząt podkreślono, że ponieważ zakaźne patogeny łatwo mogą się rozprzestrzeniać z jednego gospodarstwa na drugie, należy wypracować wspólne podejście do działań zapobiegawczych i środków bezpieczeństwa biologicznego. [Popr. 8]
(8) Zwierzęta cierpią na szereg zakaźnych i niezakaźnych chorób. Wiele chorób można leczyć, dotykają one tylko pojedyncze zwierzęta i nie przenoszą się na inne zwierzęta lub ludzi. Z drugiej strony, choroby przenośne mogą wywierać większy wpływ na zdrowie zwierząt lub zdrowie publiczne, a ich skutki mogą być odczuwane przez ogół populacji. Reguły w zakresie zdrowia zwierząt ustanowione niniejszym rozporządzeniem powinny dotyczyć jedynie tych ostatnich chorób.
(9) Przy ustanawianiu zasad w zakresie zdrowia zwierząt należy brać pod uwagę powiązania między zdrowiem zwierząt a zdrowiem publicznym, środowiskiem, bezpieczeństwem żywności i paszy, dobrostanem zwierząt, bezpieczeństwem żywnościowym oraz innymi aspektami gospodarczymi, społecznymi i, kulturowymi, a zwłaszcza dobrostanem zwierząt, biorąc pod uwagę współzależność między dobrostanem zwierząt a ich zdrowiem. [Popr. 9]
(10) W drodze decyzji Rady 94/800/WE 3 ówczesna Wspólnota Europejska zatwierdziła, w odniesieniu do spraw, które wchodzą w zakres jej kompetencji, Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO) oraz porozumienia zawarte w załącznikach 1, 2 i 3 do tego porozumienia, w tym Porozumienie w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych (porozumienie SPS). Porozumienie SPS reguluje stosowanie środków koniecznych do ochrony życia ludzi, zwierząt i roślin lub ich zdrowia, tak aby arbitralnie lub w sposób nieusprawiedliwiony nie powodowały one różnic między członkami WTO. Istniejące normy międzynarodowe należy stosować jako podstawę. Państwa członkowskie mają jednak prawo do ustanawiania swoich własnych norm, pod warunkiem że są one opracowane w oparciu o dowody naukowe.
(11) W zakresie zdrowia zwierząt porozumienie SPS odwołuje się do norm opracowanych przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) w odniesieniu do warunków zdrowia zwierząt w handlu międzynarodowym. W celu ograniczenia ryzyka wystąpienia zakłóceń w handlu, środki UE w zakresie zdrowia zwierząt powinny mieć na celu odpowiedni poziom zharmonizowania z normami OIE.
(12) W szczególnych okolicznościach, gdy istnieje znaczne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, natomiast nadal istnieją wątpliwości naukowe, artykuł 5 ust. 7 porozumienia SPS, który został zinterpretowany na potrzeby Unii w komunikacie Komisji z dnia 2 lutego 2000 r. w sprawie zasady ostrożności, uprawnia członków tego porozumienia do przyjęcia środków tymczasowych na podstawie informacji dostępnych w danej sprawie. W takich okolicznościach członek WTO jest zobowiązany do uzyskania dodatkowych informacji koniecznych dla celów bardziej obiektywnej oceny ryzyka i do poddania środka odpowiedniemu przeglądowi w rozsądnym terminie.
(13) Ocena ryzyka, na podstawie której wprowadza się środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinna opierać się na dostępnych dowodach naukowych i być przeprowadzona w sposób niezależny, obiektywny i przejrzysty. Należy odpowiednio uwzględnić również opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady 4 .
(14) Rozporządzenie (WE) nr 1069/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady 5 określa w odniesieniu do zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt zasady dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, mające na celu zapobieganie ryzyku, jakie te produkty mogą stwarzać dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, oraz ograniczanie go, w szczególności w odniesieniu do bezpieczeństwa łańcucha żywnościowego i paszowego. W celu uniknięcia powielania przepisów Unii, niniejsze rozporządzenie powinno zatem mieć zastosowanie jedynie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, w odniesieniu do których nie ustanowiono szczególnych przepisów w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009, a które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia zwierząt. Na przykład rozporządzenie (WE) nr 1069/2009 nie reguluje obchodzenia się z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego i produktami pochodnymi w kontekście środków kontroli choroby, zatem w niniejszym rozporządzeniu te kwestie zostały należycie uwzględnione.
(15) Ponadto szczegółowe przepisy dotyczące przenośnych chorób zwierząt, w tym, chorób przenoszących się na ludzi ("chorób odzwierzęcych") zostały ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 6 , dyrektywie 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 7 oraz w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady 8 , zaś szczegółowe przepisy dotyczące chorób zakaźnych u ludzi zostały ustanowione w decyzji nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 9 . Akty te powinny pozostać w mocy po przyjęciu niniejszego rozporządzenia. Zgodnie z powyższym, w celu uniknięcia powielania przepisów Unii, niniejsze rozporządzenie należy stosować w odniesieniu do chorób odzwierzęcych tylko w zakresie nieobjętym przepisami szczegółowymi już ustanowionymi w tych innych aktach Unii.
(16) Choroby występujące w populacjach zwierząt dzikich mogą wywierać negatywny wpływ na sektory rolnictwa i akwakultury, na zdrowie publiczne, środowisko i różnorodność biologiczną. Należy zatem zakresem niniejszego rozporządzenia objąć w takich przypadkach również zwierzęta dzikie, zarówno jako potencjalne ofiary tych chorób, jak i ich wektory.
(17) Choroby zwierząt przenoszą się nie tylko drogą bezpośredniego kontaktu pomiędzy zwierzętami lub zwierzętami i ludźmi. Przenoszą się one także za pomocą dróg wodnych i powietrznych, za pomocą wektorów takich jak owady, czy nasienie, komórki jajowe i zarodki wykorzystywane do celów sztucznej inseminacji, dawstwa komórek jajowych lub transferu zarodków. Również żywność lub inne produkty pochodzenia zwierzęcego takie jak skóra, futro, pióra, rogi czy inne materiały uzyskane z ciała zwierzęcia mogą zawierać czynniki chorobotwórcze. Ponadto również inne przedmioty jak pojazdy transportowe, sprzęt, pasza oraz siano i słoma mogą rozprzestrzeniać czynniki chorobotwórcze. Z tego względu skuteczne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt muszą obejmować wszystkie możliwe drogi zakażenia i przedmioty z nimi związane.
(18) Choroby zwierząt mogą wywierać negatywny wpływ na rozmieszczenie gatunków zwierząt w stanie dzikim, i w ten sposób wywierać wpływ na różnorodność biologiczną. Mikroorganizmy wywołujące choroby zwierząt mogą zatem wchodzić w zakres definicji inwazyjnych gatunków obcych z Konwencji Narodów Zjednoczonych o różnorodności biologicznej. Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu uwzględniają również różnorodność biologiczną, a zatem zakres niniejszego rozporządzenia obejmuje również te gatunki zwierząt i czynniki chorobotwórcze, w tym te zdefiniowane jako inwazyjne gatunki obce, które odgrywają rolę w przenoszeniu chorób objętych niniejszym rozporządzeniu lub na nie zapadają.
(19) W prawodawstwie unijnym przyjętym przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia ustanowiono oddzielne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt lądowych i wodnych. Dyrektywa Rady 2006/88/ WE 10 ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące zwierząt wodnych. Lecz w większości przypadków, główne przepisy dotyczące dobrych rządów w zakresie zdrowia zwierząt i dobrych praktyk hodowli zwierząt mają zastosowanie do obydwu grup gatunków zwierząt. Zatem zakres niniejszego rozporządzenia powinien obejmować zarówno zwierzęta lądowe, jak i wodne, oraz zharmonizować dotyczące ich przepisy w zakresie zdrowia zwierząt tam, gdzie to stosowne. Jednak w przypadku niektórych kwestii, zwłaszcza rejestracji i zatwierdzania zakładów oraz identyfikowalności i przemieszczeń zwierząt na terenie Unii, niniejsze rozporządzenie stosuje podejście przyjęte w przeszłości, zgodnie z którym określa się oddzielne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt lądowych i wodnych z uwagi na odmienne środowiska, w jakich żyją, i w związku z tym odmienne wymogi dotyczące ochrony zdrowia. [Popr. 10]
(20) Prawodawstwo unijne przyjęte przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia, w szczególności dyrektywa Rady 92/ 65/EWG 11 , również ustanawia podstawowe przepisy w zakresie zdrowia zwierząt dla różnych zwierząt nieobjętych innymi aktami unijnymi, takich jak gady, płazy, ssaki morskie, i inne, które nie są ani zwierzętami wodnymi, ani lądowymi zgodnie z definicjami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu. Zazwyczaj takie zwierzęta nie stanowią poważnego ryzyka dla zdrowia ludzi lub innych zwierząt i dlatego zastosowanie mają do nich, o ile w ogóle, nieliczne przepisy z zakresu zdrowia zwierząt. Aby uniknąć zbędnego obciążenia administracyjnego i kosztów, niniejsze rozporządzenie powinno zastosować podejście przyjęte w przeszłości, tj. określić ramy prawne przewidujące ustanowienie szczegółowych przepisów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących przemieszczeń takich zwierząt i produktów z nich pochodzących, jeżeli jest to konieczne z uwagi na ryzyko z nimi związane.
(21) Utrzymywanie zwierząt domowych, w tym ozdobnych zwierząt wodnych w gospodarstwach domowych i niekomercyjnych ozdobnych akwariów wewnątrz i na zewnątrz budynków zazwyczaj stanowi mniejsze ryzyko dla zdrowia w porównaniu z innymi sposobami utrzymywania lub przemieszczania zwierząt na większą skalę, tak jak jest to przyjęte w rolnictwie. Zatem nie należy stosować ogólnych wymogów dotyczących rejestracji, prowadzenia dokumentacji i przemieszczeń na terenie Unii do tego rodzaju zwierząt, ponieważ stanowiłoby to nieuzasadnione obciążenie administracyjne i koszty. Zatem wymogi w zakresie rejestracji i prowadzenia dokumentacji nie powinny mieć zastosowania do posiadaczy zwierząt domowych. Ponadto należy ustanowić szczegółowe przepisy w odniesieniu do niekomercyjnych przemieszczeń zwierząt domowych na terenie Unii.
(22) Niektóre określone grupy zwierząt, do których mają zastosowanie szczególne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, należy ująć w wykazie gatunków w załączniku z uwagi na szeroki zakres grupy. Tak dzieje się w przypadku ssaków, których kończyny zakończone są kopytami, klasyfikowanych jako kopytne. Ten wykaz może wymagać w przyszłości zmian z uwagi na zmiany w taksonomii, postęp naukowy lub aktualizacje techniczne uzasadnione rozwojem nauki. Podobnie zmianom może ulec wykaz zwierząt domowych z uwagi na zmiany w społeczeństwie, lub zmiany w nawykach posiadaczy zwierząt domowych, w szczególności w przypadku gdy zwierzęta te przenoszą choroby. Aby możliwe było uwzględnianie tego rodzaju zmian, należy zatem, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do wykazów zwierząt domowych i zwierząt kopytnych określonych w załącznikach I i II do niniejszego rozporządzenia.
(23) Nie wszystkie przenośne choroby zwierząt można i należy kontrolować, czy im zapobiegać poprzez stosowanie środków regulacyjnych; na przykład, jeśli choroba rozprzestrzeniła się zbyt mocno, gdy brak narzędzi diagnostycznych, lub jeśli sektor prywatny może wdrożyć środki, by samodzielnie kontrolować chorobę. Środki regulacyjne mające na celu zapobieganie przenośnym chorobom zwierząt lub ich kontrolowanie, mogą mieć poważne gospodarcze skutki dla dotkniętych sektorów i powodować zakłócenia w handlu. Jest zatem niezmiernie ważne, aby środki te były stosowane jedynie wówczas gdy są proporcjonalne i konieczne, na przykład gdy choroba stanowi poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, lub podejrzewa się, że tak jest.
(24) Ponadto środki zapobiegawcze i środki kontroli dotyczące każdej z przenośnych chorób zwierząt powinny być opracowane specjalnie dla tej choroby, tak aby odpowiadać jej specyficznemu profilowi epidemiologicznemu i jej skutkom. Przepisy dotyczące zapobiegania i kontroli, mające zastosowanie do każdego z tych środków, powinny być zatem dostosowane do danej choroby, przy czym dużą uwagę należy zwrócić na różne warunki regionalne. [Popr. 11]
(25) W przypadku przenośnych chorób zwierząt stan choroby zwykle łączy się z klinicznymi lub patologicznymi objawami zakażenia. Jednak dla celów niniejszego rozporządzenia, które w zamierzeniu ma służyć kontrolowaniu rozprzestrzeniania i zwalczaniu niektórych przenośnych chorób zwierząt, należy poszerzyć definicję choroby, tak aby włączeni zostali inni nosiciele czynników chorobotwórczych.
(26) Niektóre przenośne choroby zwierząt nie przenoszą się łatwo na inne zwierzęta lub na ludzi i dlatego nie czynią poważnych szkód w gospodarce czy dla różnorodności biologicznej. Nie stanowią zatem poważnego zagrożenia dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii, i dlatego, jeśli zachodzi taka potrzeba, można je regulować za pomocą przepisów krajowych.
(27) W przypadku przenośnych chorób zwierząt, które nie są objęte środkami ustanowionymi na poziomie Unii, lecz które mają gospodarcze skutki dla sektora prywatnego na poziomie lokalnym, ten ostatni powinien z pomocą właściwych organów państw członkowskich podjąć działania mające na celu zapobieganie takim chorobom lub ich kontrolowanie, na przykład poprzez środki samoregulacji lub opracowanie kodeksów praktyk.
(28) W odróżnieniu od przenośnych chorób zwierząt opisanych w motywach 26 i 27, wysoce przenośne choroby zwierząt mogą z łatwością przekraczać granice, a jeśli są również chorobami odzwierzęcymi, mogą wywierać wpływ na zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności. Z tego względu należy objąć przenośne choroby zwierząt i choroby odzwierzęce zakresem niniejszego rozporządzenia.
(29) W działaniu 5 opisanym w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. Plan działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe podkreślono rolę zapobiegawczą niniejszego rozporządzenia i oczekiwane w związku z tym ograniczenie stosowania antybiotyków u zwierząt. Wzrasta oporność drobnoustrojów na środki przeciwdrobnoustrojowe, na które te drobnoustroje uprzednio reagowały. Ta oporność sprawia, że leczenie chorób zakaźnych u ludzi i zwierząt staje się coraz bardziej skomplikowane. W rezultacie drobnoustroje, które rozwinęły oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe, należy traktować jak choroby przenośne, a zatem objąć zakresem niniejszego rozporządzenia.
(30) Nowe zagrożenia związane z pewnymi chorobami lub gatunkami mogą się rozwijać w szczególności ze względu na zmiany w środowisku, zmianę klimatu, zmiany w hodowli zwierząt i tradycjach rolniczych, a także na skutek zmian społecznych oraz zmian w stosunkach gospodarczych i dotyczących wymiany handlowej w Unii i poza Unią. Niektóre choroby, dziś powszechnie występujące na niewielkich obszarach, jeśli nie zostaną całkowicie zwalczone, mogłyby się rozprzestrzenić, powodując szkody w gospodarce większych terytoriów. Ponadto postęp w nauce może również poszerzać wiedzę i podnosić poziom świadomości w odniesieniu do istniejących chorób. Ponadto Z drugiej strony choroby i gatunki, które odgrywają znaczącą rolę w chwili obecnej, mogą stracić na znaczeniu w przyszłości. Z tego względu zakres niniejszego rozporządzenia musi być szeroki, a ustanowione przepisy powinny koncentrować się na chorobach o dużym znaczeniu dla społeczeństwa. OIE, przy wsparciu Komisji Europejskiej, opracowała system hierarchizacji i klasyfikacji chorób, opisany w analizie pt. "Listing and categorisation of priority animal diseases, including those transmissible to humans" (Sporządzanie wykazów i klasyfikacji najważniejszych chorób zwierząt, w tym chorób przenoszonych na ludzi) oraz narzędzie temu służące. Niniejsze rozporządzenie wprowadza tego rodzaju podejście do prawodawstwa Unii. [Popr. 12]
(31) Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia na poziomie Unii niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do przenośnych chorób zwierząt, Należy ustanowić zharmonizowany wykaz przenośnych chorób zwierząt ("chorób wpisanych do wykazu"), który powinien zostać umieszczony w tabeli w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Należy zatem przyznać zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze dotyczące ustanowienia takiego wykazu do przyjmowania aktów, które zmieniają lub uzupełniają taki wykaz. [Popr. 13]
(32) W przyszłości mogą pojawić się nowo występujące choroby, które mogą stanowić potencjalne ryzyko dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt i wywierać wpływ na zdrowie, gospodarkę lub środowisko. Po dokonaniu oceny takich chorób i po przyjęciu tymczasowych środków nadzwyczajnych, tam gdzie to właściwe, może okazać się, że konieczna jest szybka reakcja i umieszczenie takich chorób w przedmiotowym wykazie. Z tego względu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w trybie pilnym w tych należycie uzasadnionych przypadkach, gdy istnieje ryzyko dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt.
(33) Choroby wpisane do wykazu będą wymagały odmiennych technik zarządzania. Niektóre wysoce zaraźliwe choroby, które obecnie nie występują w Unii, wymagają rygorystycznych środków, aby zacząć ich zwalczanie, gdy tylko się pojawią. W przypadku innych chorób, które mogą już występować częściowo na terenie Unii, wymagane jest obowiązkowe lub dobrowolne zwalczanie. W obu przypadkach należy wprowadzić ograniczenia przemieszczeń zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego, takie jak zakaz przemieszczeń na obszary dotknięte chorobą i z tych obszarów, lub wprowadzić nakaz badania przed wysyłką. W innych przypadkach może okazać się wystarczające wprowadzenie nadzoru rozmieszczenia choroby, bez podejmowania dalszych środków. Tak mogłoby być w przypadku, w szczególności nowo występującej choroby, co do której nie ma zbyt wielu informacji.
(34) Należy ustanowić kryteria, które zapewnią uwzględnienie wszystkich istotnych kwestii w trakcie ustalania, które z przenośnych chorób zwierząt należy wpisać do wykazu do celów niniejszego rozporządzenia, i umożliwią określenie, które z przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu przepisów w zakresie zapobiegania chorobom i ich kontroli mają zastosowanie do chorób wpisanych do wykazu, przy jednoczesnym zapewnieniu spójności i zgodności. Aby zapewnić uwzględnienie postępu technicznego i naukowego i zmian w odpowiednich międzynarodowych normach, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do potencjalnych zmian tych kryteriów.
(35) Przepisy niniejszego rozporządzenia w zakresie zapobiegania chorobom i ich kontroli dotyczące poszczególnych przenośnych chorób zwierząt należy stosować w odniesieniu do zwierząt, które przenoszą przedmiotową chorobę, ponieważ na nią zapadają lub pełnią rolę wektora. Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia niniejszego rozporządzenia Należy zatem ustanowić zharmonizowany wykaz gatunków, w odniesieniu do których należy stosować na poziomie Unii środki przeznaczone dla szczególnych chorób ujętych w wykazie ("gatunki wpisane do wykazu"), a który powinien zostać zamieszczony w tabeli w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji należy przekazać uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanowienia takiego wykazu do przyjmowania aktów, które zmieniają lub uzupełniają taki wykaz. [Popr. 14]
(36) W zależności od znaczenia i skali skutków choroby wpisanej do wykazu, jej rozmieszczenia, chorobowości i zachorowalności w Unii, ryzyka jej rozprzestrzeniania się oraz dostępności środków zapobiegania chorobie i jej kontroli w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, do każdej z chorób wpisanych do wykazu ma zastosowanie odmienna kategoria szczegółowych przepisów w zakresie zapobiegania chorobom i ich kontroli, przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. [Popr. 15]
(37) Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do środków zapobiegania chorobom i ich kontroli mających zastosowanie do chorób wpisanych do Należy określić, i ustanowić w formie wykazu, należy określić zasady stosowania przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu do chorób wpisanych do wykazu na poziomie Unii. Wykaz taki powinien być prowadzony i aktualizowany w tabeli zamieszczonej w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Należy zatem zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określania, jakim przepisom podlegają poszczególne choroby wpisane do wykazu do przyjmowania aktów, które zmieniają lub uzupełniają taki wykaz. [Popr. 16]
(38) Podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych mają najlepsze możliwości obserwowania zwierząt i produktów, za które ponoszą odpowiedzialność i zapewnienia, aby były zdrowe. Powinny one zatem w pierwszym rzędzie odpowiadać za wprowadzenie środków w zakresie zapobiegania chorobom i kontroli rozprzestrzeniania się chorób wśród zwierząt i produktów, za które ponoszą odpowiedzialność, i przyczyniać się, indywidualnie i zbiorowo, do doskonalenia praktyk związanych ze zdrowiem zwierząt. [Popr. 17]
(39) Bioasekuracja jest jednym z głównych narzędzi zapobiegania chorobom, jakimi dysponują podmioty i inne osoby pracujące ze zwierzętami do celów zapobiegania wprowadzeniu przenośnych chorób zwierząt do populacji zwierząt, ich rozwojowi w tej populacji i ich rozprzestrzeniania. Znaczenie bioasekuracji podkreślono również w ocenie skutków przyjęcia prawodawstwa UE w zakresie zdrowia zwierząt, a jej potencjalne skutki zostały szczegółowo ocenione. W celu zapewnienia odpowiedniej elastyczności środków bioasekuracji stosowanych przez podmioty, osoby zajmujące się zawodowo zwierzętami i posiadaczy zwierząt domowych, oraz ich dostosowania do rodzaju produkcji oraz gatunków lub kategorii zwierząt, których to dotyczy, oraz zapewnienia, aby środki te uwzględniały warunki lokalne i rozwój technologii, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dodatkowych i bardziej szczegółowych wymogów w zakresie bioasekuracji.
(40) Produkty biobójcze, takie jak środki dezynfekujące stosowane w weterynarii oraz na obszarach związanych z żywnością i paszą, insektycydy, środki odstraszające i rodentycydy odgrywają ważną rolę w strategiach bioasekuracji stosowanych w gospodarstwach i w trackie przewozu zwierząt. Należy je zatem uznać za element bioasekuracji.
(41) Wiedza na temat zdrowia zwierząt, w tym znajomość symptomów choroby, jej skutków i możliwych środków zapobiegania, w tym środków bioasekuracji, leczenia i kontroli jest podstawowym wymogiem w zakresie skutecznego zarządzania zdrowiem zwierząt i ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia wczesnego wykrywania chorób zwierząt. Podmioty i inne osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami powinny zatem nabyć odpowiednią wiedzę. Wiedzę tę można nabyć różnymi środkami, na przykład w drodze kształcenia formalnego, ale również poprzez system doradztwa rolniczego funkcjonujący w sektorze rolnym, lub przez szkolenie nieformalne, w które cenny wkład mogą wnosić krajowe i europejskie stowarzyszenia rolników i inne organizacje. Te alternatywne sposoby nabywania tego rodzaju wiedzy należy również uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu. Podobnie jednak, przyjmując inne stanowiska i inne poziomy odpowiedzialności można stwierdzić w odniesieniu do posiadaczy zwierząt domowych. [Popr. 18]
(42) Lekarze weterynarii i specjaliści ds. zdrowia zwierząt wodnych odgrywają kluczową rolę we wszystkich kwestiach związanych z zarządzaniem zdrowiem zwierząt, zatem w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy dotyczące pełnionej przez nich roli i ich obowiązków.
(43) Lekarze weterynarii z racji wykształcenia i wykonywanego zawodu mają kwalifikacje zapewniające odpowiedni poziom wiedzy, umiejętności i kompetencji umożliwiający im, między innymi, diagnozowanie chorób i leczenie zwierząt. Ponadto, w niektórych państwach członkowskich, z powodów historycznych, lub z braku weterynarzy specjalizujących się w chorobach zwierząt wodnych, istnieje specjalny zawód określany jako "specjalista ds. zdrowia zwierząt wodnych". Specjaliści ci nie są lekarzami weterynarii, lecz zajmują się zdrowiem zwierząt wodnych. W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić decyzję tych państw członkowskich, które uznają ten zawód. W tych przypadkach na specjalistach ds. zdrowia zwierząt wodnych powinny spoczywać takie same zobowiązania i obowiązki, jak na lekarzach weterynarii, w ich konkretnej dziedzinie pracy. Takie podejście jest zgodne z Kodeksem Zdrowia Zwierząt Wodnych OIE.
(44) Aby zapewnić odpowiedni poziom kwalifikacji i wyszkolenia lekarzy weterynarii i specjalistów ds. zdrowia zwierząt wodnych, którzy podejmują działania objęte zakresem niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie ich kwalifikacji i szkolenia, zgodnie z art. 290 TFUE.
(45) Państwa członkowskie, a w szczególności ich właściwe organy odpowiedzialne za zdrowie zwierząt, odgrywają główną rolę w zapobieganiu i kontrolowaniu przenośnych chorób zwierząt. Właściwy organ ds. zdrowia zwierząt odgrywa ważną rolę w zakresie nadzoru, zwalczania, środków kontroli chorób, planowania awaryjnego, podnoszenia świadomości chorób oraz ułatwiania przemieszczeń zwierząt oraz w handlu międzynarodowym, ponieważ wydaje świadectwa zdrowia zwierząt. Aby móc wypełniać ich zobowiązania na podstawie niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie muszą mieć dostęp do odpowiednich zasobów w zakresie środków finansowych, infrastruktury i personelu na całym ich terytorium, w tym do odpowiednich możliwości laboratoryjnych oraz wiedzy naukowej i specjalistycznej.
(46) Właściwy organ nie zawsze jest w stanie wykonywać wszystkie czynności zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia z uwagi na ograniczone zasoby. Z tego względu konieczne jest ustanowienie podstawy prawnej dla przekazania obowiązku wykonania tych czynności lekarzom weterynarii i innym wykwalifikowanym profesjonalistom. Z tego samego powodu niezwykle ważne jest, aby w odniesieniu do takich lekarzy weterynarii i wykwalifikowanych profesjonalistów nie istniał konflikt interesów. Aby zapewnić określenie koniecznych warunków w odniesieniu do ogólnego stosowania środków zapobiegania chorobom i ich kontroli w Unii, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przekazywania obowiązku wykonania tych czynności lekarzom weterynarii oraz ich odpowiedniego wyszkolenia. [Popr. 19]
(47) Doskonały poziom zarządzania zdrowiem zwierząt można osiągnąć jedynie przy współpracy posiadaczy zwierząt, podmiotów, lekarzy weterynarii, specjalistów ds. zdrowia zwierząt, innych zainteresowanych stron i partnerów handlowych. Aby zapewnić ich wsparcie, należy ustanowić w sposób jasny i przejrzysty procedury podejmowania decyzji i stosowania środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Z tego względu właściwy organ powinien odpowiednio informować społeczeństwo, w szczególności gdy istnieją uzasadnione przesłanki ku temu, aby podejrzewać, że zwierzęta lub produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, bezpieczeństwa żywności lub środowiska oraz gdy sprawa budzi zainteresowanie społeczne. [Popr. 20]
(48) Jest niezmiernie ważne, aby laboratoria, instytuty i inne obiekty zajmujące się czynnikami chorobotwórczymi wprowadziły odpowiednie środki w zakresie bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, aby uniknąć uwalniania z nich czynników chorobotwórczych. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem ustanowić przepisy dotyczące środków bezpieczeństwa, których należy przestrzegać w trakcie zajmowania się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi lub ich transportu. Taki obowiązek musi mieć zastosowanie również do wszystkich osób prawnych lub fizycznych zaangażowanych w tego rodzaju działania. Aby zapewnić przestrzeganie norm bezpieczeństwa w trakcie zajmowania się wysoce zaraźliwymi czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie środków bezpieczeństwa w tego rodzaju laboratoriach, instytutach i placówkach oraz w odniesieniu do przemieszczeń czynników chorobotwórczych.
(49) Wczesne wykrywanie chorób i jasno określona procedura powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości mają podstawowe znaczenie dla kontroli chorób. W celu uzyskania skutecznej i szybkiej reakcji należy natychmiast powiadamiać właściwy organ weterynarza lub specjalistę ds. zdrowia zwierząt wodnych o każdym podejrzeniu wystąpienia ogniska pewnych chorób wpisanych do wykazu lub o potwierdzeniu wystąpienia takiego ogniska. Jednocześnie należy zapewnić, aby profesjonalne podejście do powiadamiania i komunikacji pozwalało uniknąć wszczynania nieuzasadnionych alarmów sanitarnych. To zobowiązanie do powiadamiania powinno więc mieć zastosowanie do każdej osoby fizycznej lub prawnej w celu zapewnienia, by żadne ognisko choroby nie pozostało niezauważone wszystkich podmiotów i osób zawodowo zajmujących się zwierzętami oraz do posiadaczy zwierząt domowych. [Popr. 21]
(50) Lekarze weterynarii odgrywają główną rolę w badaniu chorób i są podstawowym łącznikiem między podmiotami a właściwym organem. Powinni zatem być powiadamiani przez podmioty o przypadkach nietypowych upadków zwierząt, poważnych problemach zdrowotnych lub znacznym spadku produkcji o nieustalonej przyczynie.
(51) Aby zapewnić skuteczne i wydajne powiadamianie oraz wyjaśnić okoliczności związane z nietypowymi upadkami i innymi poważnymi objawami chorób, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie kryteriów pozwalających określić, kiedy mają miejsce istotne okoliczności wymagające powiadomienia i w zakresie przepisów dotyczących dalszego badania sprawy, w odpowiednich przypadkach.
(52) W przypadku niektórych chorób wpisanych do wykazu jest niezmiernie ważne, aby Komisja i inne państwa członkowskie były natychmiast powiadamiane o chorobach. Takie unijne powiadomienie umożliwi sąsiednim lub innym dotkniętym państwom członkowskim podjęcie środków ostrożności, jeśli to konieczne. Aby zapewnić jednolite warunki wykonania takiego powiadamiania na poziomie Unii należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze.
(53) Z drugiej strony w przypadku niektórych chorób natychmiastowe powiadomienie i podjęcie działań nie są konieczne. W tych przypadkach zbieranie informacji i sprawozdawczość dotyczące wystąpienia tego rodzaju chorób ma istotne znaczenie dla kontrolowania sytuacji dotyczących choroby, a tam gdzie to konieczne, umożliwia podjęcie środków zapobiegania chorobom i ich kontroli. Ten wymóg w zakresie sprawozdawczości może mieć również zastosowanie do chorób objętych unijnym powiadomieniem, lecz w przypadku których konieczne są dodatkowe informacje, aby możliwe było podjęcie skutecznych środków zapobiegania chorobom i ich kontroli. Aby zapewnić, że w odpowiednich terminach są zbierane odpowiednie informacje i dane, konieczne do zapobieżenia rozprzestrzenianiu się poszczególnych chorób lub do ich kontrolowania, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących kwestii objętych obowiązkiem sprawozdawczości.
(54) Podstawowym celem powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości w tym zakresie jest zebranie wiarygodnych, przejrzystych i dostępnych danych epidemiologicznych. Należy ustanowić na poziomie Unii skomputeryzowany system informacyjny służący skutecznemu gromadzeniu danych z nadzoru i zarządzaniu nimi w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, a tam gdzie to istotne, w odniesieniu do nowo występujących chorób i patogenów opornych na środki przeciwdrobnoustrojowe. Ten system powinien zapewnić doskonały dostęp do danych, ułatwić ich wymianę i ograniczyć obciążenie administracyjne właściwych organów w państwach członkowskich, poprzez połączenie powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości w ich zakresie na poziomie Unii i poziomie międzynarodowym w jeden proces (tzn. z bazą danych OIE w ramach systemu wymiany informacji o zdrowiu zwierząt/światowej bazy informacji o zdrowiu zwierząt, WAHIS/WAHID). Należy także zapewnić spójność z wymianą informacją zgodnie z dyrektywą 2003/99/WE.
(55) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów Unii dotyczących powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości, należy przekazać Komisji uprawnienia w zakresie tworzenia wykazu chorób, które mają być objęte przepisami dotyczącymi powiadamiania unijnego i sprawozdawczości, przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, oraz w zakresie tworzenia koniecznych procedur, formatów, danych i wymiany informacji związanych z powiadamianiem o chorobie i sprawozdawczością.
(56) Nadzór jest podstawowym elementem polityki kontroli chorób. Powinien on umożliwiać wczesne wykrywanie przenośnych chorób zwierząt i skuteczne powiadamianie o nich, tak aby sektor i właściwy organ mogły na czas wprowadzić, o ile to wykonalne, środki zapobiegania chorobom i ich kontroli, oraz zwalczyć chorobę. Ponadto powinien on dostarczać informacji na temat statusu zdrowotnego zwierząt w każdym państwie członkowskim i na terenie Unii, na potwierdzenie wolności od choroby oraz aby ułatwić handel z państwami trzecimi.
(57) Podmioty regularnie prowadzą obserwację swoich zwierząt i jest im najłatwiej wykryć nietypowe upadki zwierząt lub inne poważne symptomy choroby. Prowadzenie zatem jakiegokolwiek nadzoru bez współpracy podmiotów jest niemożliwe, podmioty mają podstawowe znaczenie dla nadzoru prowadzonego przez właściwy organ. W kontekście niniejszego rozporządzenia i w odniesieniu do dzikich zwierząt należy również uwydatnić rolę myśliwych jako wspierających monitorowanie chorób ze względu na ich doświadczenie i wiedzę o chorobach dzikich zwierząt. Podobnie stowarzyszenia łowieckie i uprawnieni do łowiectwa mogliby uzupełniać pracę podmiotów w zakresie monitorowania dzikich zwierząt. [Popr. 22]
(58) Aby zapewnić ścisłą współpracę i wymianę informacji między podmiotami i lekarzami weterynarii lub specjalistami ds. zdrowia zwierząt wodnych oraz aby uzupełnić nadzór prowadzony przez podmioty, zakłady powinny, w zależności od rodzaju produkcji i innych istotnych czynników, podlegać kontrolom zdrowia zwierząt. Aby zapewnić poziom nadzoru proporcjonalny do ryzyka istniejącego w różnego rodzaju zakładach, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie kryteriów i treści kontroli zdrowia zwierząt prowadzonych w różnego rodzaju zakładach.
(59) Jest konieczne, aby właściwy organ dysponował systemem nadzoru w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, objętych nadzorem. Powinno to również mieć zastosowanie do nowo występujących chorób, w przypadku których należy ocenić potencjalne ryzyko dla zdrowia, oraz zebrać dane epidemiologiczne dla celów tej oceny. Aby zapewnić optymalne wykorzystanie zasobów należy gromadzić informacje, dzielić się nimi i wykorzystywać je w najskuteczniejszy i najbardziej wydajny sposób.
(60) Metodykę nadzoru, jego częstotliwość i intensywność należy dostosować do każdej poszczególnej choroby, należy uwzględnić poszczególne cele nadzoru, status zdrowia zwierząt w przedmiotowym regionie i wszelkie dodatkowe środki nadzoru wprowadzone przez podmioty.
(61) W niektórych przypadkach i w zależności od profilu epidemiologicznego choroby i istotnych czynników ryzyka, może zachodzić konieczność wprowadzenia usystematyzowanego programu nadzoru. W takim przypadku państwa członkowskie powinny opracować programy nadzoru w oparciu o informacje epidemiologiczne. Należy zatem, zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia w zakresie koncepcji nadzoru, kryteriów urzędowego potwierdzania wystąpień ognisk choroby, definicji przypadków chorób wpisanych do wykazu oraz wymagań dotyczących programów nadzoru w powiązaniu z ich treścią, informacji, które należy uwzględnić i okresu stosowania.
(62) W celu poprawy koordynacji działań państw członkowskich oraz aby zapewnić spójność programów nadzoru z celami Unii, należy je przedstawiać do informacji Komisji i innych państw członkowskich. Ponadto państwa członkowskie wdrażające programy nadzoru powinny również regularnie przedstawiać Komisji sprawozdania z wyników tych programów nadzoru. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania programów nadzoru należy Komisji przekazać uprawnienia wykonawcze do utworzenia wykazu chorób objętych programami nadzoru oraz do ustanowienia zharmonizowanych procedur, formatów, wymiany danych i informacji.
(63) Należy nałożyć na państwa członkowskie, które nie są wolne lub o których nie wiadomo, czy są wolne od chorób wpisanych do wykazu, i objętych środkami zwalczania określonymi w niniejszym rozporządzeniu, wymóg wprowadzenia obowiązkowych programów zwalczania, aby zwalczyć te choroby, których zwalczenie jest obowiązkowe na terenie Unii, lub stworzyć im możliwość ustanowienia dobrowolnych programów zwalczania, aby zwalczyć te choroby, których zwalczenie jest pożądane w Unii, ale nie jest obowiązkowe. Aby zapewnić jednolite warunki ogólnego stosowania na terenie Unii, należy określić zharmonizowane wymogi dotyczące takich obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania. W celu zapewnienia skutecznego zwalczenia choroby, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie celów strategii kontroli chorób, środków kontroli choroby podejmowanych w ramach obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania oraz wymogów takich programów. [Popr. 23]
(63a) Z drugiej strony istnieją choroby będące przedmiotem zainteresowania Unii, lecz co do których nie jest konieczne wymaganie od państw członkowskich ich zwalczania. Państwa członkowskie mają możliwość ustanowienia dobrowolnych programów zwalczania takich chorób, jeżeli uznają, że takie zwalczanie jest dla nich istotne. Takie dobrowolne programy zwalczania chorób będą uznawane na szczeblu unijnym. Taki program wiązałby się z zastosowaniem określonych, odpowiednich środków kontroli choroby. Może również umożliwiać danemu państwu członkowskiemu, pod warunkiem zatwierdzenia przez Komisję, wymaganie określonych gwarancji przy przyjmowaniu zwierząt z innych państw członkowskich lub państw trzecich, takich jak dodatkowe badania na występowanie danej choroby oraz gwarancje wyników takich badań w świadectwie na potrzeby przemieszczania. Program państw członkowskich może również kwalifikować się do wsparcia finansowego Unii, jeżeli choroba jest ujęta w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 12 , a państwa członkowskie złożyły wniosek o finansowanie. [Popr. 24]
(63b) Aby zapewnić jednolite warunki ogólnego stosowania na terenie Unii, należy określić zharmonizowane wymogi dotyczące takich obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania. W celu zapewnienia skutecznego zwalczenia choroby, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie celów strategii kontroli chorób, środków kontroli choroby podejmowanych w ramach obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania oraz wymogów takich programów. [Popr. 25]
(64) Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania programów zwalczania chorób, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania procedur zgłaszania takich programów, wskaźników ich skuteczności i sprawozdawczości.
(65) Ponadto państwa członkowskie powinny mieć możliwość deklarowania całych ich terytoriów, stref lub przedziałów jako wolne od jednej lub większej liczby chorób wpisanych do wykazu, które są objęte przepisami dotyczącymi obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania, tak, aby były chronione przed wprowadzeniem tych chorób z innych części Unii lub z państw lub terytoriów trzecich. Należy zatem w tym celu ustanowić jasną zharmonizowaną procedurę, w tym kryteria konieczne do uznania statusu wolnego od choroby. Aby zapewnić jednolite warunki uznania statusu wolnego od choroby na terenie Unii, konieczne jest urzędowe zatwierdzenie takiego statusu wolnego od choroby, należy zatem przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie zatwierdzania takiego statusu.
(66) OIE wprowadziła pojęcie podziału na przedziały w ramach Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych oraz Kodeksu zdrowia zwierząt wodnych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (kodeksów OIE). W prawodawstwie Unii przyjętym przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia to pojęcie jest stosowane jedynie w odniesieniu do poszczególnych gatunków zwierząt i chorób, określonych w szczególnych przepisach Unii, dotyczących grypy ptaków i chorób zwierząt wodnych. Niniejsze rozporządzenie powinno stworzyć możliwość stosowania systemu przedziałów w odniesieniu do innych gatunków zwierząt i chorób. W celu określenia szczegółowych warunków uznania, przepisów dotyczących zatwierdzenia i wymogów dotyczących przedziałów należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów.
(67) Państwa członkowskie powinny publicznie ogłosić, które z ich terytoriów, stref i przedziałów są wolne od choroby, aby poinformować partnerów handlowych i ułatwić handel.
(68) W celu określenia szczegółowych warunków uznania statusu wolnego od choroby, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do kryteriów umożliwiających otrzymanie takiego statusu, dowodów koniecznych do udowodnienia statusu wolnego od choroby, szczególnych środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, ograniczeń, informacji, które należy dostarczyć, odstępstw i warunków dotyczących utrzymania, zawieszenia, cofnięcia lub przywrócenia statusu wolnego od choroby.
(69) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania procedur umożliwiających otrzymanie statusu wolnego od choroby, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określania chorób wpisanych do wykazu, które mogą być objęte podziałem na przedziały oraz w zakresie ustanawiania szczegółowych przepisów dotyczących formatów wykorzystywanych do składania wniosków i wymiany informacji.
(70) Obecność populacji zwierząt całkowicie nieodpornych, podatnych na niektóre choroby wpisane do wykazu, wymaga stałej świadomości chorób i gotowości na wypadek ich wystąpienia. Plany awaryjne okazały się w przeszłości być odpowiednim narzędziem kontroli w sytuacjach nadzwyczajnych związanych z chorobą. Aby zapewnić takie skuteczne i wydajne narzędzie kontroli choroby w sytuacjach nadzwyczajnych, które jest na tyle elastyczne, że łatwo je dostosować do tych sytuacji nadzwyczajnych, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie szczegółowych wymogów i warunków w odniesieniu do planów awaryjnych.
(71) W przeszłości w sytuacjach kryzysowych w dziedzinie zdrowia zwierząt posiadanie konkretnych, szczegółowych, umożliwiających szybką reakcję procedur zarządzania sytuacjami nadzwyczajnymi związanymi z chorobą okazywało się korzystne. Te procedury organizacyjne powinny zapewnić szybkie i skuteczne reagowanie oraz lepszą koordynację wysiłków wszystkich zaangażowanych stron, a w szczególności właściwych organów i zainteresowanych stron.
(72) Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie planów awaryjnych w prawdziwych sytuacjach nadzwyczajnych, należy przeprowadzać ćwiczenia i weryfikować działanie systemów. W tym celu właściwe organy państw członkowskich powinny przeprowadzać ćwiczenia symulacyjne we współpracy z właściwymi organami sąsiednich państw członkowskich i państw i terytoriów trzecich, tam gdzie to wykonalne i właściwe.
(73) Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania planów awaryjnych i ćwiczeń symulacyjnych należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określania przepisów w odniesieniu do praktycznego wdrożenia tych planów i ćwiczeń.
(74) Weterynaryjne produkty medyczne, takie jak szczepionki, surowice odpornościowe o wysokim mianie przeciwciał i środki przeciwdrobnoustrojowe odgrywają ważną rolę w zapobieganiu przenośnych chorób zwierząt i kontrolowaniu ich. Ocena skutków przeprowadzona w kontekście wprowadzania prawodawstwa UE w zakresie zdrowia zwierząt podkreśla szczególne znaczenie szczepionek, uznanych za narzędzie odpowiednie do celów zapobiegania chorobom zwierząt, kontrolowania i zwalczania ich.
(75) Jednak strategie kontroli niektórych przenośnych chorób zwierząt nakładają wymóg zakazania lub ograniczenia stosowania pewnych weterynaryjnych produktów leczniczych, ponieważ ich stosowanie zmniejszyłoby skuteczność tych strategii. Na przykład surowice odpornościowe o wysokim mianie przeciwciał czy środki przeciwdrobnoustrojowe mogą zniekształcić oznaki choroby, uniemożliwiając rozpoznanie czynnika chorobotwórczego lub utrudniając szybką i różnicową diagnozę a tym samym uniemożliwić prawidłowe wykrycie choroby, przez co mogą narażać zdrowie publiczne i zdrowie zwierząt na wysokie ryzyko. [Popr. 26]
(76) Jednak te strategie kontroli mogą znacznie się różnić w zależności od choroby wpisanej do wykazu. Zatem w niniejszym rozporządzeniu należy określić zasady stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych w zakresie zapobiegania pewnym chorobom wpisanym do wykazu i kontrolowania ich oraz w odniesieniu do zharmonizowanych kryteriów, które należy brać pod uwagę w trakcie podejmowania decyzji, czy należy stosować szczepionki, surowice odpornościowe o wysokim mianie przeciwciał i środki przeciwdrobnoustrojowe i jeśli tak, to w jaki sposób. W celu zapewnienia elastycznego podejścia oraz aby odnieść się do szczególnych właściwości różnych chorób wpisanych do wykazu i dostępności skutecznego leczenia, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do ograniczeń, zakazów lub obowiązku stosowania pewnych weterynaryjnych produktów leczniczych w ramach kontrolowania pewnych chorób wpisanych do wykazu. W pilnych przypadkach oraz aby zareagować na nowo pojawiające się zagrożenia o potencjalnie wysoce szkodliwych skutkach dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, gospodarki, społeczeństwa lub środowiska, należy umożliwić przyjmowanie tych środków w trybie pilnym. [Popr. 27]
(77) W następstwie wniosków zawartych w opinii ekspertów na temat banków szczepionek i odczynników diagnostycznych w odniesieniu do głównych chorób zwierząt 13 , należy umożliwić Unii i państwom członkowskim tworzenie rezerw antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, które stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego. Utworzenie unijnego banku antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych przyczyniłoby się do realizacji celów Unii w zakresie zdrowia zwierząt, ponieważ umożliwiłoby szybkie i skuteczne reagowanie w momencie zapotrzebowania na jej zasoby i pozwoliłoby na wydajne wykorzystywanie ograniczonych zasobów.
(78) Aby zapewnić tego rodzaju szybkie i skuteczne reagowanie, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie tworzenia takich banków, zarządzania nimi, oraz norm bezpieczeństwa i wymogów dotyczących ich działania. Niniejsze rozporządzenie nie powinno jednak określać zasad finansowania środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, w tym szczepionek.
(79) Należy ustanowić kryteria priorytetowego dostępu do zasobów unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, aby zapewnić ich skuteczne rozdysponowanie w sytuacjach nadzwyczajnych. Podobnie dla tych państw członkowskich, które nie utworzyły krajowych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych lub które mają ograniczony dostęp do zapasów w bankach unijnych należy ustanowić kryteria dostępu do zasobów innych państw członkowskich. [Popr. 28]
(80) Ze względów bezpieczeństwa w związku z bioterroryzmem i agroterroryzmem, pewne szczegółowe informacje dotyczące unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych należy traktować jak informacje niejawne, a ich publikowanie powinno być zakazane.
(81) W celu zapewnienia jednolitych warunków zarządzania unijnymi bankami antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych należy Komisji przekazać uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania szczegółowych przepisów w odniesieniu do produktów biologicznych, które powinny być umieszczone w tych bankach i chorób, których powinny one dotyczyć, oraz szczegółowych przepisów dotyczących zaopatrywania w szczepionki, antygeny i odczynniki diagnostyczne, ich ilości, przechowywania, dostaw oraz wymogów proceduralnych i technicznych ich dotyczących, oraz częstotliwości i treści informacji przedkładanych Komisji.
(82) W przypadku wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu, co do której uznaje się, że stanowi ona poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii, należy natychmiast podjąć środki kontroli choroby, aby zwalczyć tę chorobę wpisaną do wykazu i ochronić zdrowie zwierząt i zdrowie publiczne oraz powiązane sektory.
(83) Podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych powinny w pierwszym rzędzie ponosić odpowiedzialność za zapobieganie rozprzestrzenianiu się przenośnych chorób zwierząt i ich kontrolę. Powinny one podejmować natychmiastowe działania w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia wysoce zaraźliwej choroby.
(84) Właściwy organ powinien być odpowiedzialny za wszczęcie dochodzenia w celu potwierdzenia lub wykluczenia wystąpienia ogniska wysoce zaraźliwej choroby wpisanej do wykazu, uznanej za przedstawiającą poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii.
(85) Właściwy organ powinien podjąć wstępne środki kontroli choroby, aby zapobiec możliwemu rozprzestrzenieniu choroby wpisanej do wykazu, i wszcząć dochodzenie epidemiologiczne.
(85a) Zgodnie z dyrektywą 2003/99/WE państwa członkowskie przekazują Komisji co roku sprawozdania na temat tendencji w zakresie chorób odzwierzęcych, odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz odporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, a także ich źródeł. Podobnie w ramach planów i programu kontroli przewidzianych w rozporządzeniu (UE) .../... (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) 14 (* , a także w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003, państwa członkowskie powinny przyjmować środki strategiczne mające na celu nadzorowanie, zapobieganie oraz kontrolowanie pozostałych zakaźnych chorób zwierząt, również tych, których nie wymieniono w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Środki te powinny obejmować strategię humanitarnego traktowania zwierząt oraz odpowiedzialnego stosowania leków weterynaryjnych. [Popr. 29]
(86) W momencie potwierdzenia wystąpienia choroby wpisanej do wykazu właściwy organ powinien podjąć konieczne środki kontroli choroby, w tym, jeśli to konieczne, ustanowić obszary objęte ograniczeniami, aby zwalczyć tę chorobę i zapobiec jej dalszemu rozprzestrzenianiu się.
(86a) Środki kontroli choroby, których stosowanie staje się konieczne w przypadku epidemii choroby, mogą niekorzystnie wpłynąć na różnorodność biologiczną oraz ochronę zasobów genetycznych zwierząt gospodarskich. Zgodnie z Konwencją o różnorodności biologicznej oraz wspólnotową strategią ochrony różnorodności biologicznej, ustalając zakres stosowania środków kontroli choroby, właściwy organ powinien uwzględnić wpływ tych środków na różnorodność biologiczną i zasoby genetyczne zwierząt gospodarskich. [Popr. 30]
(87) Wystąpienie choroby wpisanej do wykazu u zwierząt dzikich może stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt utrzymywanych lub odwrotnie. Należy zatem ustanowić szczególne przepisy dotyczące środków kontroli i zwalczania chorób w odniesieniu do zwierząt dzikich lub utrzymywanych, tam gdzie to konieczne. [Popr. 31]
(88) W odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, które nie są wysoce zaraźliwe i które są objęte obowiązkowym zwalczaniem, należy wprowadzić środki kontroli choroby, aby zapobiec rozprzestrzenianiu tych chorób wpisanych do wykazu, w szczególności na niezakażonych obszarach. Jednak środki te mogą mieć bardziej ograniczony zasięg lub różnić się od środków mających zastosowanie do najbardziej niebezpiecznych chorób wpisanych do wykazu. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić szczególne przepisy w odniesieniu do tych chorób. Państwa członkowskie, które mają dobrowolny program zwalczania, powinny również wdrożyć tego rodzaju środki kontroli choroby. Jednak poziom i intensywność środków kontroli choroby powinna być proporcjonalna i uwzględniać właściwości przedmiotowej choroby wpisanej do wykazu, jej rozmieszczenie i znaczenie dla państwa członkowskiego, które zostało nią dotknięte regionu, który został nią dotknięty i dla całej Unii. [Popr. 32]
(89) Aby zapewnić skuteczne stosowanie środków kontroli choroby przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu przez podmioty, posiadaczy zwierząt domowych i właściwe organy oraz uwzględnienie szczególnego charakteru środków kontroli choroby w odniesieniu do poszczególnych chorób wpisanych do wykazu oraz związanego z nimi ryzyka, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie szczegółowych środków kontroli choroby w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia choroby wpisanej do wykazu w zakładzie, innych miejscach i obszarach objętych ograniczeniami.
(90) W celu umożliwienia wprowadzenia specjalnych środków kontroli choroby przez Komisję na zasadzie tymczasowej w sytuacji, w której środki kontroli choroby przewidziane w niniejszym rozporządzeniu okazałyby się niewystarczające lub nieodpowiednie, aby zareagować na to zagrożenie, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania specjalnych środków kontroli choroby na czas określony.
(91) Rejestracja pewnych przewoźników i zakładów utrzymujących zwierzęta lądowe lub zajmujących się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, lub przewożących je jest konieczna, aby właściwe organy mogły prowadzić odpowiedni nadzór i zapobiegać przenośnym chorobom zwierząt, kontrolować i zwalczać je.
(92) Jeśli pewien rodzaj zakładu utrzymującego zwierzęta lądowe lub zajmującego się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, lub przechowującego taki materiał stanowi szczególne ryzyko dla zdrowia zwierząt, powinien podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ.
(93) Aby uniknąć nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego i kosztów, szczególnie w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), należy umożliwić państwom członkowskim elastyczne dostosowywanie systemu rejestracji i zatwierdzania do warunków lokalnych i regionalnych oraz do modelu produkcji.
(94) W celu ograniczenia obciążenia administracyjnego, procedury rejestracji i zatwierdzania powinny zostać zintegrowane, o ile to możliwe, z istniejącym już w danym państwem członkowskim systemem rejestracji lub zatwierdzania, wykorzystywanym do innych celów.
(95) Podmioty znają najlepiej zwierzęta pozostające pod ich opieką. Z tego względu powinny prowadzić zaktualizowaną dokumentację, konieczną do celów oceny statusu zdrowia zwierząt, identyfikowalności i dochodzenia epidemiologicznego w przypadku wystąpienia choroby wpisanej do wykazu. Dokumentacja ta powinna być łatwo dostępna dla właściwego organu.
(96) W celu zapewnienia publicznej dostępności aktualnych informacji na temat zarejestrowanych zakładów i przewoźników oraz zatwierdzonych zakładów, właściwy organ powinien założyć i prowadzić rejestr takich zakładów i przewoźników. Należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie informacji, jakie ma zawierać rejestr zakładów i przewoźników oraz wymogów dotyczących prowadzenia dokumentacji w odniesieniu do informacji, które należy dokumentować, odstępstw od wymogów dotyczących prowadzenia dokumentacji oraz szczególnych dodatkowych wymogów odnoszących się do materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.
(97) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu dotyczących rejestracji i zatwierdzania zakładów oraz prowadzenia dokumentacji i rejestrów, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania przepisów dotyczących przekazywania informacji, zwolnień i innych zasad, formatów i specyfikacji operacyjnych w odniesieniu do rejestrów i dokumentacji.
(98) Skuteczna identyfikowalność jest podstawowym elementem polityki kontroli chorób. Należy określić szczególne dla każdego gatunku utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu wymogi w zakresie identyfikacji i rejestracji, aby ułatwić skuteczne stosowanie przepisów dotyczących zapobiegania chorobom i ich kontroli określonych w niniejszym rozporządzeniu. Ponadto należy przewidzieć możliwość utworzenia systemu identyfikacji i rejestracji dla gatunków, dla których w chwili obecnej nie istnieją tego typu rozwiązania, lub na wypadek gdyby wymagały tego zmieniające się okoliczności i zagrożenia.
(99) Aby zapewnić właściwe funkcjonowanie systemu identyfikacji i rejestracji oraz by zapewnić identyfikowalność, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących obowiązków w odniesieniu do baz danych, wyznaczania właściwego organu, szczegółowych wymogów w zakresie identyfikacji i rejestracji różnych gatunków zwierząt i różnych dokumentów.
(100) Należy ograniczyć obciążenia administracyjne i koszty i zapewnić elastyczność systemowi w okolicznościach, w których wymogi w zakresie identyfikowalności można wypełnić środkami innymi, niż te przewidziane w niniejszym rozporządzeniu. Należy zatem przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w zakresie odstępstw od wymogów dotyczących identyfikacji i rejestracji.
(101) Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia systemu identyfikacji i rejestracji oraz identyfikowalności należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów w zakresie specyfikacji technicznych baz danych, środków identyfikacji, dokumentów i formatów, terminów i kryteriów przyznawania odstępstw od takich systemów.
(102) Ważnym narzędziem zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu przenośnych chorób zwierząt jest stosowanie ograniczeń przemieszczeń zwierząt i produktów, które mogą przenosić dane choroby. Jednak ograniczanie przemieszczeń zwierząt i produktów może mieć poważne gospodarcze skutki i zakłócać działanie rynku wewnętrznego. Tego rodzaju ograniczenia należy zatem stosować tylko wtedy, jeśli są konieczne i proporcjonalne do istniejącego ryzyka. Tego rodzaju podejście jest zgodne z zasadami zawartymi w porozumieniu SPS i międzynarodowych normach OIE.
(103) Ogólne wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie do wszystkich przemieszczeń zwierząt, takie jak np. zakaz przemieszczania zwierząt z zakładu, w którym odnotowano nietypowe upadki lub inne symptomy choroby o nieustalonej przyczynie lub wymogi w zakresie zapobiegania chorobom w odniesieniu do przewozu.
(104) Ramy prawne obecnie określone w przepisach Unii w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt lądowych ustanawiają zharmonizowane zasady dotyczące głównie przemieszczeń zwierząt lądowych i produktów pochodzenia zwierzęcego pomiędzy państwami członkowskimi, pozostawiając w gestii państw członkowskich decyzję co do konieczności wprowadzenia wymogów dotyczących przemieszczeń na ich terytorium. Porównanie obecnej sytuacji z wariantem, w którym przepisy dotyczące przemieszczeń na terytorium państw członkowskich zostałyby również zharmonizowane na poziomie Unii, został szeroko omówiony w ocenie skutków unijnego rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt. Stwierdzono, że należy utrzymać obecne podejście, ponieważ całkowita harmonizacja wszelkich typów przemieszczeń byłaby bardzo skomplikowana, a korzyści dla ułatwienia przemieszczeń pomiędzy państwami członkowskimi nie byłyby większe niż negatywne skutki, jakie miałoby to dla zdolności do kontrolowania chorób.
(105) Do zwierząt przemieszczanych pomiędzy państwami członkowskimi stosuje się podstawowe wymogi w zakresie zdrowia zwierząt. W szczególności nie należy przemieszczać zwierząt z zakładów, w których odnotowano nietypowe upadki lub objawy choroby o nieustalonej przyczynie. Jednak upadków, nawet nietypowych, powiązanych z naukowymi procedurami, na które udzielono zezwolenia na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE 15 i których przyczyną nie są choroby zakaźne wpisane do wykazu, nie należy uznawać za przesłankę do zakazania przemieszczeń zwierząt przeznaczonych do celów naukowych. Upadki takie powinny być rejestrowane przez właściwy organ. [Popr. 33]
(106) Niniejsze rozporządzenie, dzięki elastycznym rozwiązaniom, powinno ułatwiać przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi gatunków i kategorii zwierząt lądowych stanowiących niewielkie ryzyko rozprzestrzeniania chorób wpisanych do wykazu. Ponadto, należy przewidzieć dalsze możliwości utworzenia odstępstw w przypadkach, gdy państwa członkowskie lub podmioty dysponują skutecznymi środkami ograniczającymi ryzyko, takimi jak systemy zapewniające wysoki poziom bioasekuracji i skuteczny nadzór.
(107) Zwierzęta kopytne i drób to dwie grupy zwierząt o dużym znaczeniu gospodarczym, objęte zakresem szczegółowych wymogów dotyczących przemieszczeń w ramach przepisów unijnych przyjętych przed niniejszym rozporządzeniem, takich jak dyrektywa Rady 64/432/EWG 16 , dyrektywa Rady 91/68/EWG 17 , dyrektywa Rady 2009/156/WE 18 , dyrektywa Rady 2009/158/WE 19 oraz częściowo dyrektywa 92/65/EWG. Główne przepisy dotyczące przemieszczania tych gatunków należy ustanowić w niniejszym rozporządzeniu. Szczegółowe wymogi, które w dużej mierze zależą od chorób, które mogą być przenoszone przez różne gatunki i kategorie zwierząt, należy uregulować późniejszymi aktami Komisji z uwzględnieniem właściwości przedmiotowych chorób, gatunków i kategorii zwierząt.
(108) Przemieszczanie i gromadzenie kopytnych i drobiu stwarza szczególnie wysokie zagrożenie chorobą, należy zatem ustanowić w niniejszym rozporządzeniu szczegółowe przepisy mające na celu ochronę zdrowia gromadzonych zwierząt i zapobieżenie rozprzestrzenianiu się przenośnych chorób zwierząt. [Popr. 34]
(109) W zależności od chorób wpisanych do wykazu i gatunków wpisanych do wykazu należy określić szczegółowe wymogi w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do pewnych gatunków zwierząt, innych niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób. Przepisy dotyczące tych gatunków zostały również ustanowione w aktach prawnych mających zastosowanie przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia, w szczególności w dyrektywie 92/65/EWG. Ta dyrektywa ustanawia szczegółowe przepisy w zakresie przemieszczania gatunków zwierząt, w tym pszczół i owadów z rodzaju Bombus, małp człekokształtnych, psów i kotów, itd., a w niniejszym rozporządzeniu należy zatem przewidzieć podstawę prawną dla przyjmowania aktów delegowanych i wykonawczych ustanawiających szczegółowe przepisy dotyczące przemieszczania tych gatunków zwierząt.
(110) Zakłady odizolowane, zazwyczaj wykorzystywane do utrzymywania zwierząt doświadczalnych lub zwierząt z ogrodów zoologicznych, zwykle dysponują wysokim poziomem bioasekuracji, mają dobry i dobrze kontrolowany status zdrowotny i podlegają mniejszej liczbie przemieszczeń, lub przemieszczeniom jedynie w zamkniętym obiegu tego rodzaju zakładów. Status zakładów odizolowanych, o który podmioty mogą wnioskować dobrowolnie, został po raz pierwszy wprowadzony w dyrektywie 92/65/EWG, w której określono przepisy i wymogi dotyczące zatwierdzenia i przemieszczania dla zatwierdzonych jednostek, instytutów i centrów. Ten system pozwala tym zakładom dokonywać wymiany zwierząt pomiędzy nimi przy mniejszej liczbie wymogów dotyczących przemieszczania, a jednocześnie daje gwarancję zdrowia w obiegu zakładów odizolowanych. Z tego względu został on szeroko zaakceptowany przez podmioty i jest wykorzystywany na zasadzie dobrowolności. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem zachować pojęcie zakładów odizolowanych i ustanowić przepisy dotyczące przemieszczeń pomiędzy tymi zakładami.
(111) Dla celów naukowych, takich jak cele badawcze lub diagnostyczne, a w szczególności cele, na które wydano pozwolenie zgodnie z dyrektywą 2010/63/UE, może okazać się konieczne przemieszczenie zwierząt niespełniających ogólnych wymogów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu i stwarzających podwyższone ryzyko dla zdrowia zwierząt. Nie należy zakazywać tego rodzaju przemieszczeń ani niepotrzebnie ich ograniczać przepisami niniejszego rozporządzenia, ponieważ mogłoby to utrudnić dozwolone działania badawcze i opóźnić postęp naukowy. Należy jednak określić w niniejszym rozporządzeniu przepisy mające na celu zapewnienie bezpiecznego przemieszczania tych zwierząt i ich rejestracji przez właściwe organy. [Popr. 35]
(112) Struktura przemieszczeń zwierząt wykorzystywanych w cyrku, zwierząt utrzymywanych w ogrodach zoologicznych, zwierząt wystawowych i niektórych innych zwierząt może różnić się od struktury przemieszczeń innych utrzymywanych gatunków. Szczególną uwagę należy poświęcić kwestii dostosowania przepisów unijnych do przemieszczeń tego rodzaju zwierząt, uwzględniając szczególne rodzaje ryzyka i alternatywne środki ograniczające ryzyko.
(113) Aby zapewnić realizację celów, o których mowa w motywach 102-112 niniejszego rozporządzenia, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących środków zapobiegania chorobom w transporcie, szczególnych przepisów w odniesieniu do przemieszczania pewnych gatunków zwierząt oraz w odniesieniu do szczególnych okoliczności takich jak zgromadzenia lub odrzucone przesyłki, oraz dotyczących wymogów specjalnych lub odstępstw w odniesieniu do innych rodzajów przemieszczeń, jak np. przemieszczenia w celach naukowych.
(114) Aby zapewnić możliwość ustanowienia przepisów specjalnych w odniesieniu do przemieszczeń, w przypadku gdy istniejące przepisy dotyczące przemieszczeń są niewystarczające lub nieodpowiednie, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się pewnej choroby, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania na czas określony przepisów specjalnych dotyczących przemieszczeń.
(115) Utrzymywane zwierzęta lądowe, które są przemieszczane pomiędzy państwami członkowskimi, powinny spełniać wymogi dotyczące tego rodzaju przemieszczeń. Gatunkom stwarzającym zagrożenie dla zdrowia oraz mającym duże znaczenie gospodarcze powinno towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ.
(116) Należy wykorzystywać nowe technologie na ile to technicznie, praktycznie i finansowo wykonalne, aby zmniejszyć obciążenie administracyjne podmiotów i właściwego organu w odniesieniu do certyfikacji i powiadamiania, poprzez zastąpienie dokumentacji papierowej elektroniczną i uproszczenie procedur powiadamiania i szerokie wykorzystywanie ich dla wielorakich celów.
(117) Jeśli świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ nie jest wymagane, podmiot przemieszczający zwierzęta do innego państwa członkowskiego powinien wystawić deklarację potwierdzającą zgodność zwierząt z wymogami dotyczącymi przemieszczenia określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(118) Aby zapewnić realizację celów, o których mowa w motywach 115, 116 i 117 niniejszego rozporządzenia, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przepisów dotyczących treści, obowiązków informacyjnych i odstępstw od wymogów w odniesieniu do certyfikacji zdrowia zwierząt oraz szczegółowych przepisów w zakresie certyfikacji i zobowiązań urzędowych lekarzy weterynarii do przeprowadzenia odpowiednich kontroli przed podpisaniem świadectwa zdrowia zwierzęcia.
(119) Powiadamianie o przemieszczeniach zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu pomiędzy państwami członkowskimi, a w niektórych przypadkach na terytorium państw członkowskich, jest konieczne, aby zapewnić identyfikowalność zwierząt i tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, w przypadku którego przemieszczenia mogą stwarzać ryzyko rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt. Należy zatem powiadamiać o takich przemieszczeniach i rejestrować je. Do tych celów należy wykorzystywać system IMSOC przewidziany w art. 130 ust. 1 rozporządzenia (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../... * (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych).
(120) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do świadectw zdrowia zwierząt oraz powiadamiania o przemieszczeniach, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów dotyczących wzorów świadectw zdrowia zwierząt, deklaracji, formatów i terminów w odniesieniu do powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt lądowych i wodnych, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, oraz tam gdzie to stosowne, produktów pochodzenia zwierzęcego.
(121) Szczególny charakter przemieszczeń zwierząt domowych stwarza ryzyko dla zdrowia zwierząt, które różni się znacznie od przemieszczeń innych zwierząt utrzymywanych. Należy zatem ustanowić w niniejszym rozporządzeniu przepisy dotyczące Dla tego rodzaju przemieszczeń powinny nadal obowiązywać ustanowione już postanowienia prawne. Aby zapewnić Tym samym zapewnione zostanie to, by zwierzęta domowe nie stwarzały znacznego ryzyka rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt, należy zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przepisów szczegółowych dotyczących przemieszczeń tych zwierząt. Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt domowych, TFUE należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów dotyczących środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, jakie należy wprowadzić w odniesieniu do tego rodzaju przemieszczeń, z zastrzeżeniem przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 20 . [Popr. 36]
(122) Zwierzęta dzikie mogą z różnych przyczyn stanowić zagrożenie dla zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego, na przykład gdy przemieszcza się je do zakładu lub z jednego rodzaju środowiska do innego rodzaju środowiska. Może zachodzić konieczność wprowadzenia odpowiednich środków zapobiegawczych w odniesieniu do przemieszczeń tych zwierząt, aby uniknąć rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt. Aby zapewnić, by zwierzęta dzikie nie stwarzały znacznego ryzyka rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przepisów szczegółowych dotyczących dodatkowych wymagań w odniesieniu do przemieszczeń dzikich zwierząt lądowych.
(123) Materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu może stwarzać podobne ryzyko rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt na żywe zwierzęta. Ponadto, pewne właściwości produkcji tego materiału, powiązane z wysokimi wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt hodowlanych, stwarzają konieczność wprowadzenia bardziej rygorystycznych lub szczególnych wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt dawców. Aby zapewnić bezpieczne przemieszczanie materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, jego oczekiwany wysoki poziom zdrowia oraz aby uwzględnić pewne szczególne zastosowania, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących szczegółowych wymogów dotyczących przemieszczania materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu pewnych gatunków zwierząt, specjalnych wymogów, takich jak np. jego przemieszczanie do celów naukowych oraz odstępstw od obowiązku certyfikacji zdrowia zwierząt.
(124) Produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stwarzać ryzyko rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt. Wymogi w zakresie bezpieczeństwa żywności w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego określone w prawodawstwie unijnym zapewniają dobre praktyki higieniczne i ograniczają ryzyko dla zdrowia zwierząt stwarzane przez takie produkty. Jednakże w odniesieniu do niektórych przypadków należy ustanowić w niniejszym rozporządzeniu szczegółowe środki w zakresie zdrowia zwierząt, takie jak środki kontroli chorób i środki nadzwyczajne w celu zapewnienia, by produkty pochodzenia zwierzęcego nie przyczyniały się do rozprzestrzeniania chorób zwierząt. W celu zapewnienia bezpiecznego przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego w tych szczególnych przypadkach, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie szczegółowych przepisów dotyczących przemieszczeń produktów pochodzenia zwierzęcego w powiązaniu z wprowadzonymi środkami kontroli chorób, zobowiązaniem do certyfikacji zdrowia zwierząt i odstępstw od tych przepisów, jeżeli na takie odstępstwo pozwala ryzyko związane z tego rodzaju przemieszczaniem i istniejące środki ograniczające ryzyko.
(125) Jeśli państwa członkowskie wprowadzają środki dotyczące przemieszczania zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, lub postanawiają wprowadzić na swoich terytoriach środki krajowe w celu ograniczenia wpływu przenośnych chorób zwierząt innych niż choroby wpisane do wykazu, środki te nie mogą wpływać jedynie na zasady dotyczące rynku wewnętrznego określone w prawodawstwie unijnym, gdy jest to umotywowane naukowo względami ochrony przed zakażeniem, oraz proporcjonalne do ryzyka. Z tego względu należy ustanowić ramy dla tego rodzaju środków krajowych i zapewnić, by nie wykraczały ona poza granice ustanowione przepisami Unii. [Popr. 37]
(126) Rejestracja i zatwierdzanie zakładów akwakultury są konieczne, aby właściwe organy mogły prowadzić odpowiedni nadzór i zapobiegać przenośnym chorobom zwierząt, kontrolować je i zwalczać. Dyrektywa 2006/88/WE nakłada na zakłady dokonujące przemieszczeń zwierząt wodnych obowiązek uzyskania zatwierdzenia. Ten system zatwierdzania należy utrzymać w niniejszym rozporządzeniu, bez względu na fakt, że w niektórych językach urzędowych UE stosowane są różne nazwy tego systemu zatwierdzania w niniejszym rozporządzeniu i w dyrektywie 2006/88/WE.
(127) Ubój i przetwarzanie zwierząt akwakultury, które są objęte środkami kontroli chorób, mogą stać się przyczyną rozprzestrzeniania przenośnej choroby zwierząt, np. w wyniku uwolnienia ścieków zawierających patogeny z zakładów przetwórczych. Konieczne jest zatem zatwierdzanie zakładów przetwórczych, które wprowadziły środki ograniczające ryzyko, aby mogły prowadzić ubój i przetwarzanie. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem przewidzieć zatwierdzanie zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych.
(128) W celu zapewnienia publicznej dostępności aktualnych informacji na temat zarejestrowanych i zatwierdzonych zakładów właściwy organ powinien założyć i prowadzić rejestr takich zakładów. Należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących informacji, które mają być zawarte w rejestrze zakładów akwakultury, i wymogów w zakresie prowadzenia dokumentacji przez zakłady akwakultury i przewoźników.
(129) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu dotyczących rejestracji i zatwierdzania zakładów akwakultury i zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych oraz prowadzenia dokumentacji i rejestrów zakładów, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania przepisów dotyczących przekazywania informacji, odstępstw i innych przepisów wykonawczych, oraz dotyczących formatu i specyfikacji operacyjnych w odniesieniu do rejestrów i dokumentacji.
(130) Z uwagi na fakt, że w większości przypadków identyfikacja poszczególnych zwierząt wodnych jest niemożliwa, prowadzenie dokumentacji w zakładach akwakultury, zakładach objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych oraz przewoźników jest niezbędnym narzędziem, aby zapewnić identyfikowalność zwierząt wodnych. Dokumentacja jest również cenna dla celów nadzorowania sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt w zakładach.
(131) Podobnie jak w przypadku zwierząt lądowych należy ustanowić zharmonizowane zasady dotyczące przemieszczania zwierząt wodnych, w tym przepisy w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt i powiadamiania o przemieszczeniach.
(132) Dyrektywa 2006/88/WE ustanawia przepisy dotyczące przemieszczania zwierząt wodnych, które mają zastosowanie do przemieszczania na terenie państw członkowskich i pomiędzy nimi. Podstawowym czynnikiem branym pod uwagę przy ustanawianiu przepisów dotyczących przemieszczania zwierząt wodnych jest status zdrowotny danego państwa członkowskiego, docelowych stref i przedziałów w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu.
(133) Taki sam system należy przewidzieć w niniejszym rozporządzeniu. Jednakże aby zachęcić państwa członkowskie do poprawy statusu zdrowotnego ich populacji zwierząt wodnych, należy dokonać pewnych zmian i zwiększyć elastyczność systemu.
(134) Aby zapewnić kontrolę przemieszczeń zwierząt wodnych, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie środków zapobiegania chorobom stosowanym w transporcie, szczegółowych przepisów dotyczących przemieszczania pewnych kategorii zwierząt wodnych w różnych celach, szczegółowych wymogów lub odstępstw dla pewnych rodzajów przemieszczeń, takich jak przemieszczanie w celach naukowych oraz w zakresie dodatkowych wymogów dotyczących przemieszczania dzikich zwierząt wodnych.
(135) Aby zapewnić możliwość ustanowienia tymczasowych odstępstw i przepisów specjalnych w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt wodnych, w przypadku gdy przepisy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu są niewystarczające lub nieodpowiednie, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się pewnej choroby wpisanej do wykazu, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania na czas określony przepisów specjalnych dotyczących przemieszczeń lub odstępstw.
(136) Unijna produkcja akwakultury jest niezmiernie różnorodna, jeśli chodzi o gatunki i systemy produkcji i to zróżnicowanie stale się zwiększa. Może to powodować konieczność wprowadzenia krajowych środków dotyczących chorób innych niż te, które są uznane za choroby wpisane do wykazu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Jednakże tego rodzaju środki krajowe powinny być uzasadnione, konieczne i proporcjonalne do założonych celów. Ponadto nie powinny one wpływać na przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi, chyba że jest to konieczne, aby uniknąć wprowadzenia choroby, lub aby kontrolować jej rozprzestrzenianie się. Krajowe środki wywierające wpływ na handel pomiędzy państwami członkowskimi należy zatwierdzać i poddawać regularnym przeglądom na poziomie Unii.
(137) Obecnie choroby wpisane do wykazu jedynie w bardzo ograniczonym zakresie dotyczą gatunków zwierząt innych niż te zdefiniowane w niniejszym rozporządzeniu jako lądowe lub wodne, takich jak gady, płazy, owady i inne. Nie należy zatem wymagać, aby wszystkie przepisy niniejszego rozporządzenia miały zastosowanie do tych zwierząt. Jednakże jeżeli choroba, która dotyczy gatunku innego niż lądowy lub wodny, zostałaby wpisana do wykazu, wówczas do tego gatunku należy stosować odpowiednie wymogi w zakresie zdrowia zwierząt określone w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić możliwość wprowadzenia odpowiednich i proporcjonalnych środków zapobiegania chorobom i ich kontroli.
(138) Aby zapewnić możliwość ustanowienia przepisów dotyczących przemieszczania tych zwierząt, które nie są zdefiniowane jako zwierzęta lądowe i wodne w niniejszym rozporządzeniu, oraz materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących od tych zwierząt, jeżeli wymaga tego istniejące ryzyko, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie rejestracji i zatwierdzania zakładów, prowadzenia rejestrów i dokumentacji, wymogów dotyczących identyfikacji, rejestracji i identyfikowalności przemieszczeń, zobowiązań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt, deklaracji i powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z tych gatunków.
(139) Jeżeli jest konieczne zapewnienie jednolitych warunków wykonania wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do tych innych gatunków zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących od nich, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania szczegółowych przepisów dotyczących tych wymogów.
(140) Aby zapobiec wprowadzaniu chorób wpisanych do wykazów i nowo występujących chorób do Unii, należy ustanowić skuteczne zasady wprowadzania do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, które mogą przenosić takie choroby.
(141) Wymogi dotyczące wprowadzania zwierząt i produktów do Unii powinny odzwierciedlać wymogi dotyczące przemieszczania na terenie Unii zwierząt i produktów tej samej kategorii, gatunku i planowanego wykorzystania.
(142) W celu zapewnienia, by zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu i produkty pochodzenia zwierzęcego spełniały wymogi w zakresie zdrowia zwierząt, które dają gwarancję równoważności z wymogami przewidzianymi w przepisach unijnych, należy poddać te zwierzęta, materiał i produkty odpowiednim kontrolom właściwego organu państwa lub terytorium trzeciego prowadzącego wywóz do Unii. Tam gdzie to właściwe, należy zweryfikować status zdrowotny trzeciego państwa lub terytorium pochodzenia, zanim udzieli się pozwolenia na wprowadzenie takich zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego. Konsekwentnie, jedynie państwa i terytoria trzecie, które mogą wykazać spełnianie norm w zakresie zdrowia zwierząt przy wprowadzaniu zwierząt i produktów do Unii, powinny zostać uznane za kwalifikujące się do wywożenia ich do Unii i umieszczone w specjalnym wykazie.
(143) W odniesieniu do niektórych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego nie utworzono w aktach unijnych, które przyjęto przed datą przyjęcia niniejszego rozporządzenia, unijnych wykazów państw i terytoriów trzecich, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii. W takich przypadkach, do czasu przyjęcia przepisów na podstawie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy zezwolić na określenie, z których państw i terytoriów trzecich mogą zezwolić na wprowadzanie na swoje terytorium tych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego. Przy określaniu tych państw i terytoriów państwa członkowskie powinny uwzględniać kryteria ustanowione w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do unijnych wykazów państw i terytoriów trzecich.
(144) Aby zapewnić spełnianie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt do celów wprowadzenia do Unii, określonych w niniejszym rozporządzeniu, i ich zgodność z zasadami kodeksów zdrowia zwierząt OIE, wszystkim zwierzętom, materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu i produktom pochodzenia zwierzęcego wprowadzanym do Unii powinno towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa lub terytorium trzeciego pochodzenia, potwierdzające, że spełnione są wszystkie wymogi w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii. Jednak należy zezwolić na odstąpienie od tej zasady w odniesieniu do towarów, które stanowią niewielkie ryzyko dla zdrowia zwierząt.
(145) Świadectwa zdrowia zwierząt mogą istnieć samodzielnie, lecz przepisy Unii często zawierają wymóg certyfikacji dla innych celów, np. w celu poświadczenia, że wymogi w zakresie zdrowia publicznego lub dobrostanu zwierząt zostały spełnione w odniesieniu do zwierząt lub produktów. Należy to uwzględnić. Aby ograniczyć obciążenia administracyjne i koszty należy zezwolić na umieszczanie w tych świadectwach zdrowia zwierząt informacji wymaganych na podstawie innych przepisów Unii dotyczących bezpieczeństwa żywności i paszy.
(146) Choroby mogą się rozprzestrzeniać innymi sposobami niż za pośrednictwem zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, produktów pochodzenia zwierzęcego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych. Na przykład choroby mogą być rozprzestrzeniane za pośrednictwem pojazdów, pojemników wykorzystywanych w transporcie, siana, słomy, produktów roślinnych, przedmiotów, które mogły mieć styczność z zakażonymi zwierzętami i sprzętem. Tam gdzie to konieczne, należy wprowadzić środki zapobiegające przenoszeniu się chorób tymi drogami.
(147) Aby zapewnić odpowiedni poziom szczegółowości wymogów dotyczących wprowadzania do Unii, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie uzupełniania i zmiany kryteriów wpisywania do wykazu państw i terytoriów trzecich, kryteriów zawieszania w tym wykazie i skreślania z niego, uzupełniania przepisów dotyczących zatwierdzania zakładów w państwach i terytoriach trzecich oraz odstępstw, wymogów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii przesyłek z państw trzecich i terytoriów, treści świadectw zdrowia zwierząt, oraz wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, innych przedmiotów, środków transportu i sprzętu, które mogą przenosić choroby zwierząt.
(148) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, należy Komisji przyznać uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów w zakresie, między innymi, wykazu państw i terytoriów trzecich, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz wzorów świadectw zdrowia zwierząt.
(149) Doświadczenia z przeszłości wykazały, że gdy pojawia się ognisko poważnej choroby w państwach członkowskich lub państwach lub terytoriach trzecich, z których wprowadzane są do Unii zwierzęta lub produkty, należy natychmiast wprowadzić środki zapobiegania chorobom i ich kontroli, aby ograniczyć wprowadzanie i rozprzestrzenianie choroby. Taka sytuacja nadzwyczajna może pojawić się w związku z chorobami wpisanymi do wykazu, nowo występującymi chorobami lub innymi zagrożeniami dla zdrowia zwierząt. W tym kontekście należy uściślić, które środki zapobiegania chorobom i ich kontroli określone w niniejszym rozporządzeniu mogą być stosowane w przypadku wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby lub zagrożenia. We wszystkich tych przypadkach jest niezmiernie ważne, aby środki można było wprowadzić z bardzo krótkim wyprzedzeniem i niezwłocznie. Tego rodzaju środki ograniczyłyby przemieszczenia w i do Unii, z tego względu należy w miarę możliwości wprowadzać je na poziomie Unii.
(150) Aby zapewnić skuteczną i szybką reakcję na pojawiające się zagrożenia, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania środków nadzwyczajnych.
(151) Komisja powinna przyjmować w należycie uzasadnionych przypadkach akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie dotyczące między innymi sporządzania wykazów chorób i gatunków, chorób wpisanych do wykazu, które mają być objęte zestawem środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, zapasów, procedur zaopatrywania, przechowywania, dostarczania i innych procedur w odniesieniu do unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, ustanawiania specjalnych środków kontroli chorób i odstępstw na czas określony, specjalnych przepisów w odniesieniu do przemieszczania zwierząt lądowych i wodnych na czas określony, środków nadzwyczajnych oraz sporządzania wykazów państw i terytoriów trzecich w odniesieniu do wprowadzania do Unii.
(152) Niniejsze rozporządzenie określa ogólne i szczegółowe przepisy dotyczące zapobiegania przenośnym chorobom zwierząt i ich kontroli i zapewnia zharmonizowane podejście do kwestii zdrowia zwierząt w całej Unii. W niektórych obszarach, takich jak ogólna odpowiedzialność za zdrowie zwierząt, powiadamianie, nadzór, rejestracja, zatwierdzanie lub identyfikowalność, należy zezwolić państwom członkowskim na stosowanie dodatkowych lub bardziej rygorystycznych środków krajowych, lub zachęcać je do tego. Należy jednak zezwolić na wprowadzanie tego rodzaju środków krajowych jedynie wówczas, gdy nie naruszają one celów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz gdy nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi, chyba że jest to konieczne, aby zapobiec wprowadzeniu choroby lub kontrolować jej rozprzestrzenianie.
(153) Środki krajowe, o których mowa w motywie 152, powinny być objęte procedurą uproszczonego powiadomienia w celu ograniczenia obciążenia administracyjnego. Doświadczenie wykazało, że ogólna procedura powiadamiania ustanowiona w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 21 pełni ważną rolę jako wytyczna służąca poprawie jakości krajowych przepisów technicznych w zakresie zwiększonej przejrzystości, czytelności i skuteczności na obszarach nieobjętych harmonizacją lub zharmonizowanych częściowo. Należy zatem stosować ogólną procedurę powiadamiania określoną w dyrektywie 98/34/WE.
(154) Obecnie zasady unijne w zakresie zdrowia zwierząt są określone w następujących aktach Parlamentu Europejskiego i Rady oraz w późniejszych aktach Komisji przyjętych na ich podstawie:
- dyrektywa Rady 64/432/EWG,
- dyrektywa Rady 77/391/EWG 22 ,
- dyrektywa Rady 78/52/EWG 23 ,
- dyrektywa Rady 80/1095/EWG 24 ,
- dyrektywa Rady 82/894/EWG 25 ,
- dyrektywa Rady 88/407/EWG 26 ,
- dyrektywa Rady 89/556/EWG 27 ,
- dyrektywa Rady 90/429/EWG 28 ,
- dyrektywa Rady 91/68/EWG,
- decyzja Rady 91/666/EWG 29 ,
- dyrektywa Rady 92/35/EWG 30 ,
- dyrektywa Rady 92/65/EWG,
- dyrektywa Rady 92/66/EWG 31 ,
- dyrektywa Rady 92/118/EWG 32 ,
- dyrektywa Rady 92/119/EWG 33 ,
- decyzja Rady 95/410/WE 34 ,
- dyrektywa Rady 2000/75/WE 35 ,
- decyzja Rady 2000/258/WE 36 ,
- rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 lipca 2000 r. ustanawiające system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczące etykietowania wołowiny i produktów z wołowiny oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 820/97 37 , [Popr. 38]
- dyrektywa Rady 2001/89/WE 38 ,
- dyrektywa Rady 2002/60/WE 39 ,
- dyrektywa Rady 2002/99/WE 40 ,
- dyrektywa Rady 2003/85/WE 41 ,
- Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr XXX/XXX w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych i uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 42 , [Popr. 39]
- rozporządzenie Rady (WE) nr 21/2004 43 ,
- dyrektywa Rady 2004/68/WE 44 ,
- dyrektywa Rady 2005/94/WE 45 ,
- dyrektywa Rady 2006/88/WE,
- dyrektywa Rady 2008/71/WE 46 ,
- dyrektywa Rady 2009/156/WE,
- dyrektywa Rady 2009/158/WE.
(155) Przepisy określone w aktach prawnych, o których mowa w motywie 154, mają być zastąpione przez niniejsze rozporządzenie i późniejsze akty Komisji przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy zatem uchylić te akty prawne. Jednakże w celu zapewnienia jasności prawa i uniknięcia próżni prawnej, uchylenie powinno stać się skuteczne dopiero wówczas, gdy odpowiednie akty delegowane i wykonawcze zostaną przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy zatem nadać Komisji uprawnienie do określenia terminów, w których uchylenie tych aktów prawnych staje się skuteczne.
(156) Następujące akty Rady w dziedzinie zdrowia zwierząt są zdezaktualizowane i należy je uchylić w interesie jasności prawodawstwa Unii: decyzja Rady 78/642/EWG 47 ; dyrektywa Rady 79/110/EWG 48 ; dyrektywa Rady 81/6/ EWG 49 ; decyzja Rady 89/455/EWG 50 ; dyrektywa Rady 90/423/EWG 51 , decyzja Rady 90/678/EWG 52 .
(157) Wymogów niniejszego rozporządzenia nie należy stosować dopóki nie będą stosowane wszystkie akty delegowane i wykonawcze, które mają zostać przyjęte przez Komisję na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy przewidzieć okres co najmniej 36 miesięcy pomiędzy datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia a datą rozpoczęcia stosowania nowych przepisów, aby dać podmiotom czas na dostosowanie się.
(158) W celu zapewnienia pewności prawa w odniesieniu do stosowania przepisów dotyczących identyfikacji i rejestracji zwierząt, środków kontroli chorób niektórych chorób odzwierzęcych oraz przemieszczeń zwierząt domowych o charakterze niekomercyjnym, należy zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów określających terminy, w których rozporządzenie (WE) nr 1760/2000, (UE) nr XXX/XXX [Ex-998/2003] i (WE) nr 21/2004 oraz dyrektywy 92/66/EWG, 2000/75/WE, 2001/89/WE, 2002/60/WE, 2003/85/WE, 2005/94/WE i 2008/71/WE przestają mieć zastosowanie. [Popr. 40]
(159) Uprawnienia wykonawcze przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 53 .
(160) Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła odpowiednie konsultacje z zainteresowanymi stronami, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 41]
(161) Niniejsze rozporządzenie nie powinno spowodować nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego lub skutków gospodarczych dla małych i średnich przedsiębiorstw. Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, na podstawie konsultacji przeprowadzonych z zainteresowanymi stronami, uwzględniono szczególne położenie małych i średnich przedsiębiorstw. Nie brano pod uwagę ewentualnego ogólnego odstępstwa od wymogów niniejszego rozporządzenia dla tego rodzaju przedsiębiorstw, z uwagi na cele polityki publicznej w zakresie ochrony zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego. Należy jednak przewidzieć szereg odstępstw dla tego rodzaju przedsiębiorstw w odniesieniu do różnych wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, po uwzględnieniu istniejącego ryzyka.
(162) Cele niniejszego rozporządzenia, to znaczy ustanowienie przepisów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, produktów pochodzenia zwierzęcego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych w stopniu, w jakim są one nieobjęte przez szczegółowe przepisy określone w innych aktach prawnych Unii oraz w odniesieniu do przedmiotów, za pośrednictwem których może dochodzić do rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt, nie mogą zostać zrealizowane w stopniu dostatecznym przez państwa członkowskie, natomiast mogą być lepiej zrealizowane na poziomie Unii poprzez wspólne i skoordynowane ramy prawne w zakresie zdrowia zwierząt. Niniejsze rozporządzenie jest zatem zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza ponad to, co konieczne dla realizacji tych celów,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
1 Dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym.
2 Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.
3 Decyzja Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotycząca zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień, będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986-1994) (Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 1).
4 Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).
5 Rozporządzenie (WE) nr 1069/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 1).
6 Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (Dz.U. L 147 z 31.5.2001, s. 1).
7 Dyrektywa 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych, zmieniająca decyzję Rady 90/424/EWG i uchylająca dyrektywę Rady 92/117/EWG (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 31).
8 Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 1).
9 Decyzja nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. ustanawiająca sieć nadzoru i kontroli epidemiologicznej chorób zakaźnych we Wspólnocie (Dz.U. L 268 z 3.10.1998, s. 1).
10 Dyrektywa Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury i zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14).
11 Dyrektywa Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. ustanawiająca wymagania dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nieobjętych wymaganiami dotyczącymi zdrowia zwierząt ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 268 z 14.9.1992, s. 54).
12 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii Europejskiej i uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).
13 dokument SANCO/7070/2010.
14 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr xxxx/xxxx z dnia xxx w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych wykonywanych w celu zapewnienia przestrzegania prawa paszowego i żywnościowego, przepisów dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 999/2001, (WE) nr 1829/2003, (WE) nr 1831/2003, (WE) nr 1/2005, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 834/2007, (WE) nr 1099/2009, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 i (UE) nr 652/2013, i dyrektywy 98/ 58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE, 2008/120/WE oraz 2009/128/WE (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (Dz.U. L ...).
* Data i numer odniesienia do 2013/0140(COD).
15 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych (Dz.U. L 276 z 20.10.2010, s. 33).
16 Dyrektywa Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną (Dz.U. 121 z 29.7.1964, s. 1977).
17 Dyrektywa Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami (Dz.U. L 46 z 19.2.1991, s. 19).
18 Dyrektywa Rady 2009/156/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich (Dz.U. L 192 z 23.7.2010, s. 1).
19 Dyrektywa Rady 2009/158/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy i przywóz z państw trzecich drobiu i jaj wylęgowych (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 74).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
20 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 (Dz.U. L 178 z 28.6.2013, s. 1).
21 Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37).
22 Dyrektywa Rady 77/391/EWG z dnia 17 maja 1977 r. wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania brucelozy, gruźlicy i białaczki bydła (Dz.U. L 145 z 13.6.1977, s. 44).
23 Dyrektywa Rady 78/52/EWG z dnia 13 grudnia 1977 r. ustanawiająca wspólnotowe kryteria w odniesieniu do krajowych planów przyspieszonego zwalczania brucelozy, gruźlicy i enzootycznej białaczki bydła (Dz.U. L 15 z 19.1.1978, s. 34).
24 Dyrektywa Rady 80/1095/EWG z dnia 11 listopada 1980 r. ustanawiająca warunki mające na celu trwałe uwolnienie terytorium Wspólnoty od klasycznego pomoru świń (Dz.U. L 325 z 1.12.1980, s. 1).
25 Dyrektywa Rady 82/894/EWG z dnia 21 grudnia 1982 r. w sprawie zgłaszania chorób zwierząt we Wspólnocie (Dz.U. L 378 z 31.12.1982, s. 58).
26 Dyrektywa Rady 88/407/EWG z dnia 14 czerwca 1988 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt wymagane w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie nasienia bydła domowego (Dz.U. L 194 z 22.7.1988, s. 10).
27 Dyrektywa Rady 89/556/EWG z dnia 25 września 1989 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy oraz przywóz z państw trzecich zarodków bydła domowego (Dz.U. L 302 z 19.10.1989, s. 1).
28 Dyrektywa Rady 90/429/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. ustanawiająca warunki sanitarne odnośnie do zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym nasieniem trzody chlewnej oraz w przywozie (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 62).
29 Decyzja Rady 91/666/EWG z dnia 11 grudnia 1991 r. ustanawiająca wspólnotowe rezerwy szczepionek przeciwko pryszczycy (Dz.U. L 368 z 31.12.1991, s. 21).
30 Dyrektywa Rady 92/35/EWG z dnia 29 kwietnia 1992 r. ustanawiająca zasady kontroli i środki zwalczania afrykańskiego pomoru koni (Dz.U. L 157 z 10.6.1992, s. 19).
31 Dyrektywa Rady 92/66/EWG z dnia 14 lipca 1992 r. wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania rzekomego pomoru drobiu (Dz.U. L 260 z 5.9.1992, s. 1).
32 Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt i zdrowia publicznego regulujące handel i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 89/662/EWG oraz w zakresie czynników chorobotwórczych do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 62 z 15.3.1993, s. 49).
33 Dyrektywa Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzająca ogólne wspólnotowe środki zwalczania niektórych chorób zwierząt i szczególne środki odnoszące się do choroby pęcherzykowej świń (Dz.U. L 62 z 15.3.1993, s. 69).
34 Decyzja Rady 95/410/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. ustanawiająca zasady badań mikrobiologicznych przez pobieranie próbek w zakładzie pochodzenia drobiu rzeźnego przeznaczonego dla Finlandii i Szwecji (Dz.U. L 243 z 11.10.1995, s. 25).
35 Dyrektywa Rady 2000/75/WE z dnia 20 listopada 2000 r. ustanawiająca przepisy szczególne dotyczące kontroli i zwalczania choroby niebieskiego języka (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 74).
36 Decyzja Rady 2000/258/WE z dnia 20 marca 2000 r. określająca specjalny instytut odpowiedzialny za ustanawianie kryteriów niezbędnych do standaryzacji testów serologicznych w monitorowaniu skuteczności szczepień przeciwko wściekliźnie (Dz.U. L 79 z 30.3.2000, s. 40).
37 Dz.U. L 204 z 11.8.2000, s. 1.
38 Dyrektywa Rady 2001/89/WE z dnia 23 października 2001 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania klasycznego pomoru świń (Dz.U. L 316 z 1.12.2001, s. 5).
39 Dyrektywa Rady 2002/60/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiająca przepisy szczególne w celu zwalczania afrykańskiego pomoru świń oraz zmieniająca dyrektywę 92/119/EWG w zakresie choroby cieszyńskiej i afrykańskiego pomoru świń (Dz.U. L 192 z 20.7.2002, s. 27).
40 Dyrektywa Rady 2002/99/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiająca przepisy sanitarne regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję oraz wprowadzanie produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 18 z 23.1.2003, s. 11).
41 Dyrektywa Rady 2003/85/WE z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania pryszczycy, uchylająca dyrektywę 85/511/EWG i decyzje 89/531/EWG i 91/665/EWG oraz zmieniająca dyrektywę 92/46/EWG (Dz.U. L 306 z 22.11.2003, s. 1).
42 Dz. U. L z
43 Rozporządzenie Rady (WE) nr 21/2004 z dnia 17 grudnia 2003 r. ustanawiające system identyfikacji i rejestrowania owiec i kóz oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 i dyrektywy 92/102/EWG i 64/432/EWG (Dz.U. L 5 z 9.1.2004, s. 8).
44 Dyrektywa Rady 2004/68/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt regulujące przywóz do oraz tranzyt przez terytorium Wspólnoty niektórych żywych zwierząt kopytnych, zmieniająca dyrektywy 90/426/EWG oraz 92/65/ EWG i uchylająca dyrektywę 72/462/EWG (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 321).
45 Dyrektywa Rady 2005/94/WE z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania grypy ptaków i uchylająca dyrektywę 92/40/EWG (Dz.U. L 10 z 14.1.2006, s. 16).
46 Dyrektywa Rady 2008/71/WE z dnia 15 lipca 2008 r. w sprawie identyfikacji i rejestracji świń (Dz.U. L 213 z 8.8.2008, s. 31).
47 Decyzja Rady 78/642/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie środków ochrony zdrowia w odniesieniu do Republiki Botswany (Dz.U. L 213 z 3.8.1978, s. 15).
48 Dyrektywa Rady 79/110/EWG z dnia 24 stycznia 1979 r. upoważniająca Republikę Włoską do odroczenia powiadomienia o jej krajowych planach przyspieszonego zwalczenia brucelozy i gruźlicy u bydła i ich wykonania (Dz.U. L 29 z 3.2.1979, s. 24).
49 Dyrektywa Rady 81/6/EWG z dnia 1 stycznia 1981 r. upoważniająca Republikę Grecką do zgłoszenia jej krajowych planów przyspieszonego zwalczenia brucelozy i gruźlicy u bydła i ich wykonania (Dz.U. L 14 z 16.1.1981, s. 22).
50 Decyzja Rady 89/455/EWG z dnia 24 lipca 1989 r. wprowadzająca wspólnotowe środki w celu ustanowienia projektów pilotażowych w zakresie kontroli wścieklizny w celu jej zwalczenia lub zapobieżenia jej (Dz.U. L 223 z 2.8.1989, s. 19).
51 Dyrektywa Rady 90/423/EWG 26 czerwca 1990 r. zmieniająca dyrektywę 85/511/EWG wprowadzającą wspólnotowe środki zwalczania pryszczycy, dyrektywę 64/432/EWG w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną oraz dyrektywę 72/462/EWG w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przed przywozem z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 13).
52 Decyzja Rady 90/678/EWG z dnia 13 grudnia 1990 r. uznająca pewne części terytorium Wspólnoty za oficjalnie wolne od klasycznego pomoru świń lub wolne od klasycznego pomoru świń (Dz.U. L 373 z 31.12.1990, s. 29).
53 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
54 Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55).
**) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
55 Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
56 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).
57 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 (Dz.U. L 3 z 5.1.2005, s. 1).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
* Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).
* Data wejścia w życie podstawowego aktu prawnego lub inna data ustalona przez prawodawcę. [Popr. 321]
*) Data wejścia w życie podstawowego aktu prawnego lub inna data ustalona przez prawodawcę.
* Rok od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.
* Data rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.
58 Rozporządzenie Komisji (UE) nr 142/2011 z dnia 25 lutego 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, oraz w sprawie wykonania dyrektywy Rady 97/78/WE w odniesieniu do niektórych próbek i przedmiotów zwolnionych z kontroli weterynaryjnych na granicach w myśl tej dyrektywy (Dz.U. L 54 z 26.2.2011, s. 1).
