Zwolnienie z opodatkowania dostawy terenów niezabudowanych

Zwolnienie z opodatkowania VAT terenów niezabudowanych stanowi jedno z zagadnień wzbudzających szczególne zainteresowanie wśród judykatury oraz doktryny. Krótki zapis w ustawie stawia bowiem tezę o zwolnieniu, trudno jednak w sposób jednoznaczny i precyzyjny określić, czego tak naprawdę dotyczy.

 Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Kwestię tę reguluje także prawo unijne. Istotnym problemem jest wyjaśnienie pojęć „teren budowlany” oraz „teren przeznaczony pod zabudowę”, które wyłączone są z zakresu omawianego zwolnienia. Warto podkreślić, że art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT nie precyzuje, o jaką zabudowę chodzi. Należy zatem uznać, że termin „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT nie jest przykładem wysokiego poziomu legislacyjnego. Ustawodawca posługuje się bowiem pojęciami niewyjaśnionymi w ustawie. Tworzy to sytuację, w której każde słowo przepisu ustanawiającego preferencję budzi wątpliwości i rodzi niejasności. Pierwszą zasadniczą wadą jest posługiwanie się przez ustawodawcę terminem „teren”. Powoduje to konieczność poszukiwania wyjaśnienia na gruncie innych ustaw, gdyż ustawodawca nie uznał za wskazane wprowadzenie właściwego odesłania. Istotne problemy wywołuje też wskazanie na sposoby wykorzystania nieruchomości wyłączające zastosowanie preferencji.

Należy wskazać, że w oryginalnym brzmieniu art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 112 użyto sformułowania „the supply of land which has not been built on other than the supply of building land as referred to in point (b) of Article 12(1)”. Podobnie art. 12 ust. 3 Dyrektywy 112 stanowi, że „building land shall mean any unimproved or improved land defined as such by the Member States”. Jak widać, prawo unijne posługuje się pojęciem „land”, przetłumaczonym w polskiej wersji Dyrektywy 112 w niektórych miejscach jako „teren” (art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 112), a w innych jako „grunt” (np. art. 137 ust. 1 lit. b Dyrektywy 112). Na powyższym przykładzie widoczna jest różnica w posługiwaniu się istotnymi pojęciami w polskiej ustawie i unijnej Dyrektywie 112.

Opracowano na podstawie fragmentów książki Eweliny Bobrus "Opodatkowanie przeniesienia własności nieruchomości".

Przywołane akty prawne:

Ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 t.j.)

Czytaj także:

O zwolnieniu z VAT ma decydować wewnętrzny dokument gminy