W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwrócił się pracodawca, który wskazał, że w związku z zatrudnianiem pracowników, narażony jest na ryzyko występowania wypadków przy pracy. Wskazał, że z chwilą zaistnienia wypadku przy pracy zobowiązany jest na podstawie przepisu art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, do rekompensaty kosztów wywołanych uszkodzeniem ciała pracownika lub jego rozstrojem zdrowia. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki. Pracodawca zwraca więc poszkodowanym w wyniku wypadku przy pracy udokumentowane fakturami i rachunkami koszty leczenia, rehabilitacji (w tym koszty nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej), koszty przedmiotów ortopedycznych (koszty nabycia kul, protez, gorsetów), koszty aparatów słuchowych lub bezpośrednio finansuje te koszty.
W ocenie pracodawcy, świadczenia te korzystają ze zwolnienia z PIT, ponieważ zasady ustalania przedmiotowych świadczeń mają swoje źródło w przepisach prawa cywilnego, a zatem dyspozycja przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT jest spełniona.
Fiskus się nie zgodził z tym stanowiskiem. Uznał bowiem, że dla objęcia odszkodowania zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT niezbędne jest, aby z przepisów prawa (ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw) wynikały wprost wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania. Fakt, że omawiany przepis art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego określa zakres i sposób naprawienia szkody nie budzi żadnych wątpliwości. Przepis ten nie zawiera jednak dodatkowego elementu, który jest istotny z uwagi na zastosowanie zwolnienia podatkowego, tj. nie normuje wysokości odszkodowania lub zasad jego ustalenia.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 lipca 2014 r., ILPB2/415-441/14-2/AJ, LEX nr 233389
Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego