W przedmiotowej sprawie prezydent miasta ustalił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za garaż, w którym ten zamieszkiwał. Określił jednak zobowiązanie stosując stawkę jak za lokal użytkowy, która jest około 10 razy większa jak za lokal mieszkalny. Sam podatnik stwierdził jednak, że zamieszkuje w przedmiotowym garażu z zamiarem stałego pobytu, co decyduje o zmianie jego charakteru. Zarzucił, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest garaż (jako lokal mieszkalny), a nie, jak twierdzi organ, lokal użytkowy.
Decyzję prezydenta utrzymało w mocy SKO. Także WSA w Warszawie zgodził się z organami podatkowymi i wskazał, że o charakterze danego lokalu nie decyduje jego faktyczne wykorzystanie w danym przypadku, lecz przeznaczenie przypisane lokalowi na etapie architektonicznego projektowania oraz realizowania procesu budowlanego. Dopiero dopełnienie przewidzianych prawem wymagań co do zmiany sposobu użytkowania budynku (lokalu) pozwoliłoby uznać, że pierwotnie przypisana funkcja użytkowa jest już nieaktualna, a w jej miejsce budynek (lokal) pełni funkcję mieszkalną. Jak podkreślił WSA niższa stawka podatkowa przynależy lokalom mieszkalnym z definicji i zamierzeń architektonicznych, a nie lokalom mieszkalnym de facto. Zdaniem sądu pierwszej instancji gdyby zaakceptować stanowisko podatnika, że o charakterze lokalu na potrzeby jego opodatkowania przesądza faktyczne wykorzystanie tego lokalu, to kwestia tego charakteru stałaby się w praktyce nierozstrzygalna.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Sąd kasacyjny uchylił zaskarżony wyrok WSA oraz decyzję I i II instancji. Zdaniem NSA zupełnie niezrozumiała jawi się wypowiedź WSA, że "o charakterze danego lokalu nie decyduje jego faktyczne wykorzystanie w danym przypadku, lecz przeznaczenie przypisane lokalowi na etapie architektonicznego projektowania oraz realizowania procesu budowlanego".
Wyrok NSA z 17 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1035/14
