Wyrok TK z 8 lipca 2014 r., K 7/13 uznaje za niedopuszczalne takie interpretowanie przepisów ustawy o podatku dochodowym które pozwala na opodatkowanie świadczeń pozapłacowych, które nie są zindywidualizowane i skonkretyzowane. Nie uprawnione jest więc opodatkowanie świadczeń tylko z tego powodu, że istnieje możliwość ich wykorzystania przez pracownika, z uwagi na to, że zakupił je pracodawca i to nawet w sytuacji, gdy pracownik nie skorzystał z tych świadczeń lub nie jest możliwe ich indywidualne przypisanie do konkretnego pracownika oraz wycena tego świadczenia.
Zobacz: TK: przepisy dot. PIT od nieodpłatnych świadczeń zgodne z Konstytucją >>
Eksperci Konfederacji zwracają uwagę, że orzeczenie daje istotne wytyczne co do sposobu zachowania się pracodawców w przedmiocie kwalifikowania i określania przychodów, a siłą autorytetu Trybunału orzeczenie powinno wpłynąć na ujednolicenie linii orzeczniczej, co de facto doprowadzi do zwiększenia pewności stosowania skarżonych przepisów.
Zdaniem Trybunału pierwszorzędnym problemem konstytucyjnym w sprawie było ustalenie zakresu użytego przez ustawodawcę sformułowania „inne nieodpłatne świadczenia" oraz problem określoności wartości nieodpłatnego świadczenia, jako dochodu konkretnego pracownika.
Zdaniem TK nie stanowi przychodu dla pracownika wartość ubezpieczenia w trakcie wykonywania pracy, które stanowi warunek dopuszczenia do pracy. W jego ocenie zastosowanie obiektywnego kryterium kwalifikacji świadczeń prowadzi do wniosku, że dowożenie pracownika do pracy z miejsca zamieszkania, czy też dodatkowe ubezpieczenie może oznaczać zaoszczędzenie wydatku i w konsekwencji stanowić przychód podlegający opodatkowaniu.
Podobnie ocenił zakup polis ubezpieczeniowych na rzecz pracowników. Trybunał zaznaczył przy tym, że przysporzeniem dla ubezpieczonego jest samo posiadanie gwarancji niezależnie od tego, czy w okresie ubezpieczenia zdarzył się wypadek, z którym świadczenie było związane. Samo posiadanie ochrony ubezpieczeniowej jest już korzyścią majątkową niezależnie czy w danym roku konkretny pracownik realnie korzystał ze świadczenia.
Z punktu widzenia przedsiębiorców ważne jest wskazanie przez Trybunał, że obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przychodu nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych i szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku nawet jeżeli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się korzyść. Zdaniem TK nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie kurs lub konferencja organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby własne pieniądze na uczestniczenie w takim przedsięwzięciu. Przeciwko traktowaniu tego rodzaju świadczeń jako przychodów przemawia zdaniem TK fakt, aby korzyść miała rzeczywisty i wymierny charakter. Dodatkowo w uzasadnieniu podkreślone zostało, że korzyść i obowiązek podatkowy muszą być indywidualnie określone.
Zobacz też: Kiedy zapłacimy podatek od nieodpłatnego świadczenia >>
