VAT: nauka pływania na basenie może być usługą edukacyjną

Polskie klasyfikacje statystyczne nie mogą wyznaczać zakresu zwolnienia usług edukacyjnych. Tak wskazał NSA w wyroku z 31 marca 2016 r.

Kwestią sporną w sprawie była kwestia kwalifikacji na gruncie VAT świadczonych przez podatnika usług nauki pływania. Podatnik zatrudniał instruktorów, którzy prowadzili naukę pływania z dziećmi. Naukę pływania prowadził także sam podatnik, posiadający uprawnienia instruktora nauki pływania. Celem prowadzonych zajęć była nauka i doskonalenie pływania, był to cel edukacyjny. Podatnik przedmiotowe usługi zakwalifikował więc jako usługi zwolnione, sklasyfikowane pod symbolem PKWiU ex 80 "Usługi w zakresie edukacji", stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 7 załącznika nr 4 do ustawy o VAT.

Fiskus wystąpił jednak do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego o zakwalifikowanie opisanych usług do właściwego grupowania PKWiU. GUS poinformował, że według PKWiU usługi nauki pływania dla dzieci i dorosłych, świadczone przez instruktorów prowadzących zajęcia na własny rachunek, mieszczą się w zakresie grupowania PKWiU 92.62.13-00.10 "Usługi indywidualnych sportowców, sędziów, trenerów prowadzone na własny rachunek", a usługi nauki pływania dla dzieci i dorosłych, świadczone przez pracowników zatrudnionych przez właściciela lub dzierżawcę obiektu sportowego, mieszczą się w zakresie grupowania PKWiU 92.61.10-00.00 "Usługi związane z działalnością stadionów i innych obiektów sportowych". W konsekwencji fiskus stwierdził, że świadczone przez podatnika usługi nauki pływania - mieszczące się w zakresie grupowania PKWiU 92.62.13-00.10 "Usługi indywidualnych sportowców, sędziów, trenerów prowadzone na własny rachunek" - podlegały opodatkowaniu stawką VAT 22 proc., zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Zdaniem sądu polskie klasyfikacje statystyczne nie mogą wyznaczać zakresu zwolnienia przewidzianego w poz. 7 załącznika nr 4 do ustawy o VAT w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, które to zwolnienie stanowi implementację art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 112. Taki zabieg interpretacyjny, jak poczyniony w niniejszej sprawie doprowadził do rezultatów ewidentnie sprzecznych z celami rzeczonego zwolnienia. Sąd podkreślił, że fiskus nie był zwolniony z obowiązku dokonywania wykładni prounijnej. Fiskus jednak zamiast dokonać wykładni prounijnej i uwzględnić zapadłe już wyroki TS, skoncentrował się na treści opinii statystycznej, wręcz dokonując jej wykładni językowej, co doprowadziło do wniosków podważających sens przedmiotowego zwolnienia. Chodziło tu chociażby o wyrok TS w dniu 28 listopada 2013 r. w sprawie Minister Finansów przeciwko MDDP sp. z o.o. Akademia Biznesu, wskazujący na błędną implementację polskich przepisów. Sąd podkreślił, że efektem błędnej wykładni było błędnie przeprowadzone przez organy podatkowe postępowanie podatkowe sprowadzające się w istocie do zaakceptowania opinii organu statystycznego, jako dowodu w sprawie zamiast skoncentrowaniu się na charakterze świadczonych przez skarżącego usług.

Wyrok NSA z 31 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1565/14