Dokonana pod koniec 2008 r. korekta przepisów o uldze na złe długi poprawiła w pewnym stopniu sytuację podatników będących wierzycielami, gdyż złagodzono zasady uznawania niezapłaconej wierzytelności za nieściągalną. Złagodzeniu temu nie towarzyszyło jednak niezbędne uproszczenie bardzo skomplikowanej procedury korzystania z ulgi, co powodowało, że jej stosowanie w dalszym ciągu było znacznie utrudnione.
Z dniem 1 stycznia 2013 r. przepisy o uldze na złe długi poddano kolejnej nowelizacji. Z punktu widzenia wierzycieli trudno jednoznacznie ocenić charakter dokonanych zmian. Z jednej bowiem strony procedura korzystania z ulgi została wreszcie uproszona, zaś kwalifikacja wierzytelności jako nieściągalnych uległa dalszemu złagodzeniu. Z drugiej jednak strony zaostrzono przesłankę negatywną dotyczącą braku prowadzenia wobec dłużnika postępowania upadłościowego lub likwidacyjnego. Nowe przepisy zdecydowanie pogarszają natomiast sytuację podatników będących dłużnikami. Zrezygnowano bowiem z zasady uzależniającej obowiązek skorygowania podatku naliczonego przez dłużnika od faktycznego skorzystania z omawianej ulgi przez wierzyciela. W efekcie możliwe są sytuacje, w których na gruncie nowych przepisów dłużnik będzie zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego pomimo braku prawa po stronie wierzyciela do dokonania korekty podatku należnego (sytuacja taka występuje np. w przypadku podmiotów powiązanych).
Porównanie nowych regulacji w zakresie ulgi na złe długi w stosunku do przepisów dotychczasowych, jak również omówienie reguł przejściowych określających, do których wierzytelności należy stosować stare, a do których – nowe zasady znajdziesz w e-poradniku „Nowe zasady stosowania ulgi za złe długi”
