Tak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 29 marca 2016 r. Sprawa dotyczyła tego czy podatnik, jako osoba o znacznym stopniu niepełnosprawności, wymagający codziennej opieki i czynności rehabilitacyjnych, ma prawo w zeznaniu rocznym odliczyć od dochodu opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej, jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.
Do fiskusa zwróciła się emerytka, której przyznano pierwszą grupę inwalidzką z zaliczeniem do znacznego stopnia niepełnosprawności. W orzeczeniu wydanym przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności określono, że emerytka wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Emerytka podjęła więc decyzję o przeniesieniu się do prywatnego Domu Pomocy Społecznej. Pobyt emerytki w tej placówce nie jest objęty zasadami i zapisami ustawy o pomocy społecznej, a za pobyt ponosi całkowitą odpłatność.
Emerytka zapytała fiskusa czy jako osoba o znacznym stopniu niepełnosprawności, wymagająca codziennej opieki i czynności rehabilitacyjnych, ma prawo w zeznaniu rocznym odliczyć od dochodu opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej, jako placówce opiekuńczo-leczniczej i pielęgnacyjno-opiekuńczej.
Sama emerytka uważa, że powinna skorzystać z odliczenia, ponieważ jej pobyt nie jest zwykły. Dom pomocy społecznej nie świadczy tylko usług bytowych opiekuńczych i wspomagających. Jej niepełnosprawność wymaga bowiem regularnych zabiegów rehabilitacyjnych i leczniczo-zdrowotnych.
Fiskus się nie zgodził. Uznał, że zakres świadczeń należnych osobom przebywającym w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, pielęgnacyjno-opiekuńczym czy zakładzie rehabilitacji leczniczej, który jest inny od tego, jaki przysługuje pensjonariuszom domu pomocy społecznej. Te różnice wynikają z odmiennego charakteru placówek działających na podstawie ustawy o działalności leczniczej, tj. zakładów: opiekuńczo-leczniczych, pielęgnacyjno-opiekuńczych czy rehabilitacji leczniczej, od charakteru domu pomocy społecznej, którego podstawę działania określają przepisy ustawy o pomocy społecznej.
Zdaniem fiskusa osobom przebywającym w domu pomocy społecznej i objętym ubezpieczeniem zdrowotnym przysługuje prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych w takim samym zakresie, jak gdyby przebywały w warunkach domowych. Tym niemniej, pomimo szerokiego zakresu usług, domy pomocy społecznej nie zapewniają specjalistycznej i intensywnej opieki medycznej. Osobę wymagającą takiej opieki kieruje się do specjalistycznej placówki: zakładu opiekuńczo-leczniczego lub zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego. Zatem osoby ciężej chore, w tym niepełnosprawne, wymagające specjalistycznej opieki medycznej nie powinny być pensjonariuszami domów opieki społecznej, tylko pacjentami zakładów opieki zdrowotnej, czyli zakładów opiekuńczo-leczniczych bądź pielęgnacyjno-opiekuńczych. Stąd też ustawa podatkowa wśród placówek, w których pobyt osoby niepełnosprawnej uprawnia do odliczenia odpłatności z tego tytułu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wymienia tylko zakłady zapewniające specjalistyczną opiekę medyczną osobom niepełnosprawnym.
Dlatego emerytce nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych z tytułu opłat za pobyt w domu pomocy społecznej, jako wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przepisu konstytuującego taką ulgę.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29 marca 2016 r., sygn. 1061-IPTPB2.4511.8.2016.1.SR, LEX nr 305318
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
PIT. Komentarz
|