W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwrócił się doradca podatkowy. W ramach swojej działalności gospodarczej występuje na rozprawach przed sądami administracyjnymi oraz przed Krajową Izbą Odwoławczą, odbywa spotkania z urzędnikami z organów podatkowych, przeprowadza audyty podatkowe w siedzibie klientów, oraz uczestniczy w spotkaniach z klientami lub potencjalnymi klientami. Z uwagi na obowiązujące standardy dotyczące ubioru, wszystkie powyższe czynności jest zmuszony wykonywać ubrany w garnitur. Doradca zapytał fiskusa, czy ma prawo do zaliczenia wydatków na zakup garniturów do kosztów uzyskania przychodów.
Sam uważa, że ma takie prawo, ponieważ zakup garniturów stanowi ogólny koszt w jego działalności gospodarczej i jako taki jest związany z uzyskiwaniem przez niego przychodów. Podatnik podkreślił, że garnitury, których koszt zakupu zostałby przez niego zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, byłyby przez niego noszone wyłącznie przy wykonywaniu czynności zawodowych.
Fiskus się nie zgodził. Uznał, że zakup garniturów nie ma wpływu na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź na funkcjonowanie źródła przychodu. Prowadzona działalność nie wymaga zakupu garniturów ani ze względu na wymagania technologiczne czy sanitarne, ani bezpieczeństwa i higieny pracy. Zatem nie można uznać zakupu odzieży za wydatki niezbędne do uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Organ wyjaśnił, że koszty powinny być poniesione "w celu uzyskania przychodu", a nie np. "w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą".
Sprawę ostatecznie rozstrzygnął NSA. Zdaniem sądu, doradca nie miał racji. Celem poniesienia wydatków na zakup garniturów ma być realizacja standardów dotyczących ubioru w związku z wykonywaną działalnością doradcy podatkowego. W ocenie NSA nie istnieją żadne szczególne standardy dotyczące ubioru doradców podatkowych przy wykonywaniu ich obowiązków służbowych. Nie sposób również przyjąć, aby wydatek na garnitur został poniesiony wyłącznie w celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Dlatego według NSA fiskus trafnie przyjął, że wydatek ten w istocie rzeczy ma charakter osobisty i służy zaspokojeniu osobistych potrzeb wizerunkowych a co za tym idzie nie można uznać go za koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, ponieważ nie spełnia przesłanek wyrażonych w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.
Według NSA przyjmując stanowisko doradcy podatkowego należałoby konsekwentnie uznać za koszt uzyskania przychodu również ewentualnie wydatki poczynione na obuwie i inne elementy garderoby i galanterii mieszczące się w niedookreślonym pojęciu standardów dotyczących ubioru. Wydatki na ten cel są wydatkami ściśle osobistymi, związanymi z realizacją osobistych potrzeb, niezależnie od prowadzonej działalności, bądź wykonywanej pracy.
Wyrok NSA z 25 listopada 2015 r., II FSK 2213/13
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
PIT. Komentarz
|