W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwrócił się komandytariusz w spółce A, który udzielił tej spółce pożyczek przeznaczonych na finansowanie działalności gospodarczej. Pożyczki były oprocentowane. Na dzień 14 listopada 2013 r. kwota odsetek należnych (i niezapłaconych) z tytułu tych pożyczek wyniosła nieco ponad 762 tys. zł.
Komandytariusz sprzedał swoją wierzytelność przysługującą mu wobec spółki za cenę równą jej wartości nominalnej - kwocie należnych odsetek. Obrót wierzytelnościami oraz udzielanie pożyczek nie stanowią przedmiotu działalności gospodarczej komandytariusza. Cena nabycia wierzytelności została w całości zapłacona przez nabywcę.
Komandytariusz zakwalifikował przychód ze zbycia wierzytelności odsetkowej, jako przychód ze zbycia praw majątkowych i uwzględnił go w zeznaniu podatkowym PIT-36 za rok 2013; jednocześnie nie rozpoznał żadnego kosztu uzyskania tego przychodu.
Komandytariusz uważał jednak, że miał prawo do zakwalifikowania wartości nominalnej sprzedanej wierzytelności, jako kosztu uzyskania przychodu z tej sprzedaży. Według niego osiągnięcie ww. przychodu wymagało poniesienia przez stronę kosztu - wyzbycia się wierzytelności ze swojego majątku. Wartość zbytej wierzytelności, jako wartość, która pomniejszyła majątek strony, stanowiła zatem koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży tej wierzytelności.
Komandytariusz uznał więc, że błędnie nie zakwalifikował, jako kosztu uzyskania przychodu kwoty tych nieco ponad 762 tys. zł, stanowiącej wartość nominalną zbytej wierzytelności. Wartość ta uwzględnił więc w korekcie zeznania podatkowego.
Fiskus odmówił stwierdzenia nadpłaty. Według fiskusa wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonej pożyczki nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, nie wystąpił bowiem w tym przypadku element poniesienia wydatku.
Kwestia sporną okazała się tu wykładnia określenia "koszty poniesione" wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy i PIT.
Sprawa trafiła do WSA w Gdańsku. Zdaniem sądu to fiskus nie ma racji. Sąd uznał mianowicie, że poniesienie kosztu nie będzie wiązało się wyłącznie z faktycznym poniesieniem przez podatnika określonego wydatku (w rozumieniu wypływu wartości pieniężnych z jego majątku), lecz również z czynnościami skutkującymi jakimkolwiek zmniejszeniem jego aktywów czy też zwiększeniem strat obecnie lub w przyszłości. Nie ma zatem podstaw do odmowy uznania za koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży wierzytelności o odsetki z tytułu umowy pożyczki wartości nominalnej tej wierzytelności. W zamian za zbywaną wierzytelność podatnik uzyskał kwotę pieniężną równą jej wartości nominalnej, aby jednak uzyskać ten przychód, wyzbył się ze swojego majątku wierzytelności mającej określoną wartość. Bez pomniejszenia majątku uzyskanie określonego przychodu nie byłoby możliwe.
Według sądu przeniesienie na rzecz cesjonariusza praw do dochodzenia odsetek z tytułu umowy pożyczki niewątpliwie stanowi po stronie podatnika uszczuplenie w strukturze jego aktywów. Przenosząc bowiem uprawnienie do dochodzenia odsetek od pożyczek podatnik uszczupla swój przyszły majątek, nie będąc uprawniony do uzyskania w przyszłości określonej kwoty odsetek.
Wyrok WSA w Gdańsku z 20 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 615/15
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
PIT. Komentarz
|