W przedmiotowej sprawie spółka emituje kupony kulturalno-rekreacyjne. Kupony uprawniają do otrzymania biletów umożliwiających korzystanie z usług świadczonych w kinach, teatrach, salonach masażu, siłowniach, fitness klubach, basenach, itp. Odbiorcami kuponów są pracodawcy, którzy następnie przekazują je swoim pracownikom, jako świadczenia dodatkowe. Zdaniem spółki, ponieważ kupony, o których mowa nie podlegają wymianie ani na towary, ani na usługi, ale uprawniają do otrzymania biletów/karnetów, które umożliwiają skorzystanie z określonych świadczeń, to są świadczeniami rzeczowymi, podlegającymi zwolnieniu z PIT do kwoty 380 zł rocznie.

Jednak zdaniem organu podatkowego otrzymane przez pracowników bony, talony i inne znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi, nie mogą być uznane za świadczenia rzeczowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT i nie korzystają ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w tym przepisie.

Sprawa trafiła do NSA. Zdaniem sądu, chociaż art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT nie zawiera, mającej zastosowanie do określenia zakresu tego zwolnienia, pozytywnej definicji świadczeń rzeczowych, to zawiera definicję negatywną, wykluczającą z tego pojęcia określoną kategorię świadczeń. Są nimi tak zwane znaki legitymacyjne, a więc znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi, noszące nazwy, między innymi, „bonów” i „talonów”. Zdaniem NSA, katalog nazw znaków legitymacyjnych nie jest zamknięty, o czym świadczy użyty w przepisie określenie „i inne znaki”, co oznacza, że kryterium decydującym do zakwalifikowania określonego znaku do kategorii świadczeń nie będących rzeczowymi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT nie jest nazwa znaku (świadczenia), ale jego istota - a więc pełnienie funkcji quasi-pieniądza wskutek możliwości dokonania jego wymiany na towar lub usługę.

W ocenie NSA, emitowane przez spółkę kupony kulturalno - rekreacyjne są znakami, za które można uzyskać wstęp do kina, teatru, salonu masażu, siłowni, klubu fitness lub na basen - można więc wymienić je na usługi oferowane w wymienionych miejscach. Jest oczywiste, że istotę tej wymiany stanowi otrzymanie określonej usługi, a nie tylko wejście w posiadanie biletu, uprawniającego do skorzystania z usługi, ponieważ przedmiotem transakcji jest usługa, a nie bilet. Podsumowując, zdaniem NSA, kupony, o których mowa są znakami uprawniającymi do wymiany na towary lub usługi, są zatem niebędącymi świadczeniami rzeczowymi „innymi znakami” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT.

Wyrok NSA z 23 listopada 2012 r., II FSK 675/11