Określone w ugodzie świadczenie przyznane byłemu pracownikowi nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z tym przepisem, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
W związku z powyższym należy uznać, iż wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy. Zatem, wypłacona na rzecz byłego pracownika kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wynikająca z ugody kwota świadczenia winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z Wnioskodawcą stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było – pracownik nie miałaby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 19 grudnia 2012 r., IPTPB1/415-557/12-4/MAP