Pojęcie akcji występuje na gruncie ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) – dalej k.s.h. - w trzech znaczeniach:
- jako prawo udziałowe, które przysługuje akcjonariuszowi wobec spółki i które otrzymuje on w zamian za wnoszony wkład - przy czym powstanie praw udziałowych nie jest związane z wystawieniem dokumentu akcyjnego, gdyż powstają one z chwilą skutecznego ich objęcia poprzez złożenie notarialnego oświadczenia przewidzianego w art. 313 k.s.h.,
- jako ułamek kapitału zakładowego, wynikający z podziału wysokości tego kapitału przez ilość akcji; zarówno wysokość kapitału zakładowego, jak i ilość akcji wynika ze statutu spółki,
- jako papier wartościowy, ucieleśniający prawo udziałowe zwane też akcją.
Jedną z form pozyskania kapitału na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dokonanie emisji akcji. W związku z taką operacją podatnik ponosi różne koszty, bez których nie jest możliwe skuteczne podwyższenie kapitału spółki. Są to np. opłaty notarialne związane ze zmianą statutu, opłaty skarbowe, opłaty sądowe związane ze zgłoszeniem do KRS, koszty druku dokumentów akcyjnych, prospektu emisyjnego, ogłoszenia prospektu na łamach prasy i publikacji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, koszty promocji prospektu przez wyspecjalizowany podmiot PR.
Przy nabywaniu towarów i usług związanych z emisją akcji jest naliczany podatek od towarów i usług. Naturalnym jest, że podatnicy chcieliby obniżyć kwotę podatku należnego o podatek naliczony od wydatków na emisję akcji, zwłaszcza gdy emisja ta ma służyć wyłącznie działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Jednak organy podatkowe, wbrew orzecznictwu ETS, a także orzeczeniom sądów administracyjnych, w praktyce prawa tego odmawiają, gdyż ich zdaniem wydatki takie nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.
2. Wyrok ETS w sprawie C-465/03 (Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz)
Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (Pierwsza Izba) w wyroku z dnia 26 maja 2005 r., C-465/03 (Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz) stwierdził, że z treści art. 2 pkt 1 VI dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: jednolita podstawa opodatkowania (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1) – dalej VI dyrektywa - określającego zakres przedmiotowy VAT wynika, że opodatkowaniu tym podatkiem podlega wyłącznie działalność o charakterze gospodarczym na terytorium Państwa Członkowskiego. Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 4 ust. 2 VI dyrektywy, jako obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi, jak również transakcje polegające na wykorzystywaniu, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.
ETS wskazał, że w myśl utrwalonego orzecznictwa samo nabycie czy dzierżenie akcji nie może być traktowane jako działalność gospodarcza w rozumieniu VI dyrektywy. W istocie samo nabycie wkładów finansowych w innych przedsiębiorstwach nie stanowi wykorzystywania dobra w celach zarobkowych w sposób ciągły, jako że ewentualna dywidenda, stanowiąca pożytek tego wkładu, wynika z prawa własności dobra, a nie jest świadczeniem wzajemnym z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej w rozumieniu VI dyrektywy. Skoro zatem nabycie wkładów finansowych w innych przedsiębiorstwach nie stanowi samo w sobie działalności gospodarczej w rozumieniu VI dyrektywy, nie są nią tym samym transakcje polegające na zbyciu tego rodzaju wkładów.
Natomiast do zakresu przedmiotowego VI dyrektywy należą, mimo że są zwolnione z VAT na podstawie art. 13 część B lit. d) pkt 5 VI dyrektywy, transakcje polegające na czerpaniu w sposób ciągły zysków z działalności, która przekracza ramy samego nabywania i zbywania papierów wartościowych, takie jak transakcje przeprowadzone w ramach wykonywania działalności handlowej polegającej na obrocie papierami wartościowymi.
W przedmiocie wątpliwości, czy emisja akcji spółki może być traktowana jako działalność gospodarcza należąca do zakresu przedmiotowego art. 2 pkt 1 VI dyrektywy, ETS wskazał, po pierwsze, iż charakter tego rodzaju transakcji nie zmienia się w zależności od tego, czy jest ona dokonywana przez spółkę w ramach wprowadzenia jej na giełdę, czy też przez spółkę nienotowaną na giełdzie.
Po drugie, ETS przypomniał, iż zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 VI dyrektywy dostawa towaru wymaga przeniesienia prawa rozporządzania dobrem materialnym jak właściciel. Emisja nowych akcji - które są tytułami ucieleśniającymi dobro niematerialne - nie może być zatem traktowana jako dokonywana odpłatnie dostawa towarów w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI dyrektywy.
To czy emisja akcji podlega opodatkowaniu, zależy od odpowiedzi na pytanie, czy transakcja ta stanowi dostawę usług świadczoną odpłatnie w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI dyrektywy.
W wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r., C-442/01 (KapHag przeciwko Finanzamt Charlottenburg) ETS orzekł już w tym zakresie, iż spółka cywilna, która przyjmuje wspólnika w zamian za wkład pieniężny, nie dokonuje względem tego wspólnika odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI dyrektywy.
Ten sam wniosek nasuwa się w ocenie ETS w odniesieniu do emisji akcji w celach zgromadzenia kapitału. Bowiem emitująca akcje spółka zmierza do powiększenia majątku poprzez zapewnienie sobie dodatkowego kapitału w zamian za przyznanie nowym akcjonariuszom prawa własności części w ten sposób podniesionego kapitału. Z punktu widzenia emitenta celem jest zgromadzenie kapitału, a nie świadczenie usług. Z pozycji akcjonariusza zapłata kwot niezbędnych celem podniesienia kapitału spółki nie stanowi spełnienia świadczenia wzajemnego, ale inwestycję lub lokatę kapitału.
W konsekwencji emisja akcji nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług dokonywanego odpłatnie w rozumieniu art. 2 pkt 1 VI dyrektywy. Tym samym tego rodzaju transakcja bez względu na to, czy została dokonana w związku z wprowadzeniem danej spółki na giełdę, czy też nie, nie należy do zakresu przedmiotowego VI dyrektywy.
Zatem w ocenie ETS emisja nowych akcji nie stanowi transakcji należącej do zakresu przedmiotowego art. 2 pkt 1 VI dyrektywy.
Jednakże ETS przypomniał, iż w myśl utrwalonego orzecznictwa prawo do odliczenia podatku przewidziane w art. 17-20 VI dyrektywy stanowi integralną część systemu VAT i co do zasady nie może być przedmiotem ograniczeń. Jest ono wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku (wyroki z dnia 6 lipca 1995 r., C-62/93 oraz z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98).
System odliczeń przewidziany w VI dyrektywie ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego bądź zapłaconego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system VAT zapewnia zatem całkowitą neutralność działalności gospodarczej w zakresie obciążeń podatkowych, bez względu na cel czy rezultaty tej działalności, pod warunkiem, że co do zasady podlega ona sama opodatkowaniu VAT (podobnie wyroki z dnia 14 lutego 1985 r., 268/83; z dnia 15 stycznia 1998 r., C-37/95; jak również z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98 z dnia 8 czerwca 2000 r., C-98/98 z dnia 22 lutego 2001 r., C-408/98).
W ocenie ETS z tego ostatniego warunku wynika, że aby odliczenie VAT było dopuszczalne, transakcja powodująca naliczenie podatku winna pozostawać w bezpośrednim i ścisłym związku z transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia. W ten sposób prawo do odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu towarów lub usług zakłada, iż wydatki poczynione celem ich uzyskania stanowiły element cenotwórczy transakcji obciążonych podatkiem należnym, rodzących prawo do jego odliczenia.
Uwzględniając fakt, iż, po pierwsze, emisja akcji jest transakcją nienależącą do zakresu przedmiotowego VI dyrektywy, po drugie zaś, że transakcja ta została zawarta przez Kretztechnik celem podniesienia kapitału z korzyścią dla jej ogólnie pojętej działalności gospodarczej, ETS uznał, iż poniesione koszty świadczeń uzyskanych przez tę spółkę w ramach owej transakcji stanowią część kosztów ogólnych i w konsekwencji stanowią element cenotwórczy jej towarów. Takie świadczenia pozostają w istocie w bezpośrednim i ścisłym związku z działalnością gospodarczą podatnika.
W konsekwencji, zgodnie z brzmieniem art. 17 ust. 1 i 2 VI dyrektywy, Kretztechnik przysługuje prawo do odliczenia całości VAT obciążającego wydatki poniesione przez tę spółkę w związku z różnymi świadczeniami wykonanymi na jej rzecz w ramach przeprowadzonej przez nią emisji akcji, pod warunkiem jednak, iż wszystkie transakcje dokonywane przez tę spółkę w ramach jej działalności gospodarczej są opodatkowane. Jeżeli bowiem podatnik dokonuje jednocześnie transakcji, dla których podatek podlega odliczeniu, jak i transakcji, dla których podatek nie podlega odliczeniu, jest on uprawniony, stosownie do art. 17 ust. 5 akapit pierwszy VI dyrektywy, do odliczenia tylko takiej części VAT, jaka przypada na kwotę tych pierwszych transakcji.
W związku z powyższym ETS stwierdził, iż art. 17 ust. 1 i 2 VI dyrektywy przyznaje prawo do odliczenia całości VAT obciążającego wydatki poniesione przez podatnika w związku z różnymi świadczeniami wykonanymi na jego rzecz w ramach emisji akcji, o ile wszystkie transakcje dokonane przez tego podatnika w ramach jego działalności gospodarczej są opodatkowane.
3. Stanowisko organów podatkowych
3.1. Prawo do odliczenia pod warunkiem, że wydatek zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodów
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - w interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2008 r., IP-PP2-443-947/08-4/AS, na pytanie, czy spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony, w sytuacji gdy poniosła wydatki związane z podwyższeniem kapitału (emisją akcji), a wpływy z emisji zostały przeznaczone na sfinansowanie inwestycji, w wyniku której uruchomiona została kolejna linia produkcyjna, stwierdził, że emisja akcji nie znajduje się w zakresie przedmiotowym ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) – dalej u.p.t.u. - nie jest bowiem dostawą towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 u.p.t.u., ani też świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u. Emisja akcji jest więc zdarzeniem gospodarczym nie objętym zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Organ podatkowy wyjaśnił, że zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. podatnikowi, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u., przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem co do zasady podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo to dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Tak więc istotny jest tu związek między zakupami a działalnością gospodarczą (opodatkowaną podatkiem od towarów i usług) prowadzoną przez podatnika. Związek pomiędzy zakupami a sprzedażą opodatkowaną może mieć charakter bezpośredni (zakup materiałów do wytworzenia produktu podlegającego odsprzedaży) lub pośredni (koszty administracyjne), jak również może dotyczyć takich czynności, które mimo, że są zwolnione z opodatkowania lub nie podlegają opodatkowaniu, to są potrzebne w funkcjonowaniu spółki.
Organ podatkowy uznał, że w rozpatrywanym przypadku zachodzi bezpośredni związek między poniesionymi przez podatnika wydatkami a działalnością niepodlegającą ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) – dalej u.p.t.u., jaką jest emisja akcji. Bowiem emisja akcji (podwyższenie kapitału) niewątpliwie jest realizowana w celu pozyskania przez spółkę środków finansowych potrzebnych do rozwijania własnej działalności (uruchomienia kolejnej linii produkcyjnej). Zatem emisja akcji ma związek z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą. Tak więc i wydatki związane z emisją - choć pośrednio - mają wpływ na uzyskiwane przez spółkę przychody, które mogą być związane ze sprzedażą – inną wykonywaną przez podatnika, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (spełniając przesłanki z art. 86 ust. 1 u.p.t.u.). Organ podatkowy przyznał też, że taką interpretację potwierdza orzeczenie ETS z dnia 26 maja 2005 r., C-465/03.
Jednocześnie stwierdził, że przepisy art. 88 u.p.t.u. przewidują jednak wyjątki, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnia przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, zawarte w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. Zgodnie z unormowaniem art. 88 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, między innymi w sytuacji, gdy wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.
Organ podatkowy zaznaczył, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów lub usług nie powstaje automatycznie w momencie uznania poniesionych wydatków na towary i usługi za koszt uzyskania przychodów. Fakt, iż dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów jest kwestią odrębną od tego, czy nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W pierwszej kolejności bowiem należy dokonać analizy, czy dany zakup towaru bądź usługi jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, a dopiero w drugiej kolejności (jeżeli dany zakup jest związany z czynnościami opodatkowanymi) - czy można go uznać za koszt uzyskania przychodów. Zatem, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika nie są związane z czynnościami opodatkowanymi, fakt uznania ich za koszt uzyskania przychodów jest sprawą drugorzędną i pozostającą bez wpływu na możliwość odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji organ podatkowy stwierdził, że podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi i co do zasady są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
Przy czym w ocenie organu podatkowego przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. nie wykazuje niezgodności z art. 176 dyrektywy VAT stanowiącym, iż to Rada Unii Europejskiej określa wydatki, które nie dają firmom prawa do odliczenia VAT. Do czasu jednak określenia przez Radę tego ograniczenia Polska miała prawo zachować wyłączenia stosowane w prawie krajowym przed akcesją do Unii Europejskiej. Przepisy art. 88 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. obowiązywały zaś również przed akcesją.
Podobnych wyjaśnień udzielił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - w interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2008 r., IBPP2/443-316/08/ICz (KAN-3327/04/08), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy - w interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2008 r., ITPP1/443-89/08/AP, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - w interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2008 r., IPPP1-443-84/08-4/BS.
3.2. Wydatki związane z emisją akcji, a koszty uzyskania przychodów
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - w interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2008 r., IP-PB3-423-855/08-2/MŚ, odpowiadając na pytanie, czy zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z publiczną emisją akcji z tytułu wynagrodzenia za usługi związane z emisją akcji, w szczególności: koszty doradztwa prawnego, podatkowego, finansowego, przygotowania prospektu emisyjnego, koszty oferowania papierów wartościowych (koszty biura maklerskiego: - opracowanie i analiza przedemisyjna spółki, współpraca przy przygotowaniu prospektu, złożenie wniosku do KNF, organizacja oferty przez sieć - zapisy na akcje, rozliczenie wpłat itp.), a także konieczne opłaty notarialne, sądowe i giełdowe oraz podatek od czynności cywilnoprawnych wynikający z podniesienia kapitału zakładowego, której celem jest pozyskanie środków finansowych mających służyć prowadzeniu działalności gospodarczej, z której uzyskane przychody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, stwierdził, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.p. - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Z przepisu tego wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.
Dalej organ podatkowy wyjaśnił, że koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy można podzielić na koszty bezpośrednie i pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z konkretnymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Jest to wówczas koszt ogólny działalności gospodarczej. Aby określić czy dany koszt jest bezpośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym. Przy ocenie tej, decydującym jest moment dokonania tegoż wydatku, a nie moment osiągnięcia przychodu. Gdy związek między poniesionym kosztem a uzyskanym przychodem jest wyraźny, koszt taki jest kosztem bezpośrednio związanym z tym właśnie przychodem.
W ocenie organu podatkowego w przypadku kosztów poniesionych w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego są to koszty, bez których kapitał zakładowy nie mógł by być podniesiony. Zatem koszty te są bezpośrednio związane z podwyższeniem kapitału zakładowego. W myśl art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p., do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego (akcyjnego), funduszu udziałowego albo funduszu założycielskiego albo organizacyjnego ubezpieczyciela - a w towarzystwach powierniczych wartości aktywów tych funduszy.
Powyższe oznacza zdaniem organu podatkowego, iż wartość wkładów zarówno pieniężnych jak i niepieniężnych wnoszona na pokrycie kapitału zakładowego w związku z utworzeniem spółki, jak również z podwyższeniem tego kapitału nie jest zaliczana do przychodów podatkowych spółki. Skoro więc, przychód otrzymany na powiększenie kapitału zakładowego nie stanowi przychodu dla celów podatkowych, to koszty jego uzyskania, w tym przypadku poniesione przez spółkę wydatki dotyczące podwyższenia kapitału zakładowego, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Nie stanowią bowiem kosztów podatkowych wydatki, co prawda nie wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., ale związane z przysporzeniami nie uważanymi za przychód przez ustawodawcę (art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p.). Organ podatkowy zauważył także, iż podwyższenie kapitału zakładowego i związane z tym rozszerzenie działalności w określonej perspektywie czasowej, będzie generowało zwiększone przychody, jednak będą to już przychody z bieżącej działalności gospodarczej podmiotu. Z osiągnięciem tego przychodu będą wiązały się odrębne wydatki stanowiące koszt jego uzyskania. Założenie, iż w efekcie wydatki związane z emisją akcji będą generowały przychody z działalności gospodarczej nie podważa ich bezpośredniego związku z podwyższeniem kapitału zakładowego.
Ponadto w ocenie organu podatkowego z art. 7 ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku. Jednocześnie zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 3 u.p.d.o.p., przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów związanych z przychodem niepodlegającym opodatkowaniu. A zatem związane z tymi przychodami koszty uzyskania przychodów są neutralne podatkowo, tj. nie mogą pomniejszać przychodów uzyskiwanych z innych źródeł. Przepisy te odnoszą się do generalnej zasady, która wynika z art. 7 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p., że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlega dochód stanowiący nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami uzyskania tych przychodów.
Podobnie wyjaśnił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - w interpretacjach indywidualnych z dnia 25 sierpnia 2008 r., IBPB3/423-378/08/MS (KAN-4744/05/08/KAN-5878/06/08) oraz z dnia 11 sierpnia 2008 r., IBPB3/423-382/08/MS (KAN-4815/05/08), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - w interpretacji indywidualnej z dnia 15 lipca 2008 r., ILPB3/423-232/08-2/KS, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2008 r., IP-PB3-423-495/08-2/JG.
Stanowisko to potwierdził również Minister Finansów w odpowiedzi z dnia 30 kwietnia 2008 r. na interpelację nr 2385 w sprawie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego spółki akcyjnej.